စိတ္…စိတ္…စိတ္။ ဒီစိတ္က လူကုိ အေတာ္ဒုကၡေပးတတ္ပါတယ္။ စကားလုံးေလး တစ္လုံးတည္းမုိ႔ ေတာ္ေသးတယ္ မဟုတ္ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဒုကၡေပးလုိက္မယ္ မသိဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမဟုတ္ဘဲ၊ ဘယ္သူမွ မရွိဘဲ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း ဒီစိတ္က ဒုကၡေပးလုိ႔ ခံေနရတာလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ အဲဒီစိတ္ကုိ ထိန္းၾကည့္ေပမယ့္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ပ်က္မႈက အရမ္းျမန္ေတာ့ ထိန္းမရဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ ျမန္တာမွ အခုဒီစာေရးေန ခ်ိန္မွာေတာင္ ဟုိေျပးဒီေျပး ျဖစ္ေနတာ။ စိတ္ကျမန္ေလ ကုိယ္ကလုိက္မမီေလ ျဖစ္ေနေတာ့ သူသြားသမွ် ကုိယ္ပါလုိက္ေနရင္း မမီတဲ့ကုိယ္ပဲ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ႀကဳံေနရေတာ့တာပါပဲ။ ဒီစိတ္က ဘယ္ေလာက္ျမန္လဲဆုိရင္ အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ ဘာပဲလာလာ လာသမွ် အရာေတြေနာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာ လုိက္ႏုိင္တဲ့အထိကုိ ျမန္တာပါ။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဘယ္လုိအာ႐ုံမ်ိဳးမဆုိ သူက အမီွလုိက္ႏုိင္တယ္ေလ။ စိတ္က အဲဒီလုိ ေတြ႕သမွ် အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ လိုက္လုိက္ေနေလ သူနဲ႔အတူရွိေနတဲ့ ကုိယ့္မွာ ဒုကၡတုိးေလေလပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပညာရွိမ်ားက “အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ေစနဲ႔”လုိ႔ ေျပာတာေနမွာပါ။
ဟုတ္တယ္။ ေလာကမွာ ဒုကၡအေပးဆုံး အရာဟာ စိတ္ပဲလုိ႔ ဆုိၾကသလုိ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ ကုိယ္အပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြဟာ ဒုကၡပင္လယ္ ေ၀ေနၾကတာပါ။ အဲဒါ သူမ်ားက ဒုကၡေပးလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္စိတ္က ကုိယ့္ကုိျပန္ၿပီး ဒုကၡေပးလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ေလ စိတ္က ဒုကၡေပးေနေတာ့ ေတြ႕သမွ် အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔စတဲ့ အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ လုိက္ၿပီးကုိယ္ပါ ဒုကၡျဖစ္ေနတာ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ စိတ္က သူႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိ ခဏခဏ လုိခ်င္ေနၿပီး သူမႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိလုိက္၊ စိတ္ေကာက္လုိက္၊ စိတ္ညစ္လုိက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ဒီစိတ္က တစ္သမွတ္တည္း မရွိတာပါ။ လုိရင္တစ္မ်ိဳး မလုိရင္တစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာပါ။ စိတ္ကႀကိဳက္လုိ႔ လုိခ်င္ေနတာကုိ ကုိယ္ကပါလုိက္ၿပီး ေနလုိ႔ကေတာ့ ရွာေပေတာ့လုိ႔ပဲ ေျပာရမလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဆုံးကုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဆုိတာကလည္း အလုိျပည့္တာ မဟုတ္ေတာ့ ေတြ႕သမွ် အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လုိခ်င္ေနေတာ့တာပါ။ အဲ စိတ္က သူမႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိလုိ႔ကေတာ့ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ပဲ။ အဲေလာက္ဆုိေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒီအဆင္းကုိ အမွီျပဳၿပီး တစ္ခုခု ထလုပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရျဖစ္ၿပီး ဆုိးက်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေစေတာ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္က ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူ႔ကုိ အဲဒီအဆင္းဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ မလုိက္ေအာင္ ထိန္းဖုိ႔ေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဆင္းကုိ ျမင္ရင္ အဲဒီျမင္တဲ့အခုိက္မွာ အဆင္းလုိ႔ပဲ ထားႏုိင္ေအာင္ စိတ္ကုိထိန္းဖုိ႔နဲ႔ မထိန္းလုိ႔ကေတာ့ အျဖဴ၊ အျပာ၊ အနီ၊ အ၀ါ စတဲ့ အဆင္းေတြေနာက္လုိက္ၿပီး ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္သလုိ၊ မႀကိဳက္ရင္လည္း မႀကိဳက္သလုိ လုပ္တတ္ေၾကာင္း သတိေပးၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဆင္းကုိ အဆင္းလုိ႔မျမင္ဘဲ အဲဒီကာလာေနာက္ကုိ စိတ္ကစဲြသြားရင္ လွတယ္မလွဘူးဆုိတဲ့ အမည္ပညတ္ေတြနဲ႔ ေလာဘေတြျဖစ္လုိက္၊ ေဒါသေတြျဖစ္လုိက္နဲ႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒုကၡပဲ ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရသမွ် အဆင္းေတြကုိ ျမင္တဲ့အခုိက္မွာပဲ အဆင္းလုိ႔ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အဲဒီအဆင္းအေပၚမွာ မစဲြမိဖုိ႔၊ စဲြမိပါက အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္လာၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး မသိျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ အျဖစ္ျမန္တဲ့ ဒီစိတ္ကုိ သတိနဲ႔ထိန္းဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။
ၿပီးေတာ့ အသံေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေစတာလည္း ရွိေသးတယ္။ စိတ္ကအရမ္းျမန္ေတာ့ အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီအသံေနာက္ကုိ လုိက္သြားေတာ့တာပဲေလ။ အသံထက္ျမန္တဲ့ ဒီစိတ္က အသံကုိ အသံလုိ႔ သေဘာမထားဘဲ အဲဒီအသံကုိ အမွီျပဳၿပီး စဲြလုိက္မိၿပီ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ အသံေကာင္းတယ္၊ အသံဆုိးတယ္၊ သာယာတယ္၊ ေအးျမၾကည္လင္တယ္၊ နား၀င္ခ်ိဳတယ္၊ မခ်ိဳဘူး စတဲ့ ပညတ္အေခၚေတြနဲ႔ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ အသံကုိ ၾကားႏုိင္တာ နားကလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ၾကားတဲ့အသံကုိ အသံလုိ႔ သေဘာထားႏုိင္ေအာင္ ၾကားတယ္ဆုိတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ရပ္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္ကုိ ထိန္းေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ မထိန္းႏုိင္ရင္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဒီစိတ္က အသံကုိမွီၿပီးေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလုိက္ တတ္ပါတယ္။ ၾကားသမွ် အသံကုိ လုိက္ၿပီး အမည္ပညတ္ေတြ တပ္လုိ႔ အစဲဲြအလန္း ပဲြၾကမ္းေစတတ္ပါတယ္။ အသံေတြကုိ ၾကားတဲ့အခုိက္မွာ ၾကားတယ္လုိ႔ မသိလုိက္ေတာ့ ၾကားသမွ်အသံ၊ ေျပာသမွ်စကားလုံးေတြကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္ခံစားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စကားလုံးဆုိတဲ့ ပညတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလာတဲ့ အသံေတြကုိ လုိက္ခံစားမိတဲ့အတြက္ ဘယ္သူက ဘယ္လုိေျပာတာ၊ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လုိၾကားတာ စတဲ့ ေကာင္းမေကာင္း ခံစားမႈေတြျဖစ္ၿပီး ေကာင္းရင္ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ မေကာင္းရင္ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်ျဖစ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ တုိက္႐ုိက္ၾကားရတာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားေျပာလုိ႔ တစ္ဆင့္ျပန္ၾကားတာေတြေတာင္ လုိက္ခံစားၿပီး ဒုကၡျဖစ္လုိက္ ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အသံကုိ ၾကားတဲ့အခုိက္မွာ မသိလုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ စကားလုံးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ပညတ္ေတြကုိ လုိက္ၿပီးခံစားမိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္သြားတာက ကုိယ္ပါပဲ။ အသံဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္သြားတဲ့အတြက္ ဒီစိတ္ေကာင္းရင္ ကုိယ္ပါေကာင္းၿပီး ဒီစိတ္မေကာင္းရင္ ကုိယ္ပါမေကာင္း ျဖစ္ေစေတာ့တာပါပဲ။ ေကာင္းရင္လည္းဒုကၡ၊ မေကာင္းရင္လည္း ဒုကၡျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမေကာင္းဆုိတဲ့ ပညတ္ကုိခြါၿပီး အစဲြျမန္တဲ့စိတ္ကုိ မစဲြႏုိင္ေအာင္ ထိန္းေပးတာက အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဒီစိတ္က အနံ႔ေတြေနာက္ကုိလည္း လုိက္တတ္ပါေသးတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ထိေတြ႕မွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အနံ႔ေတြကုိ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ခံစားမိတဲ့အခါ နံသိစိတ္ေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီအနံ႔ကုိ ခံစားမိတဲ့အခါ အနံ႔ပဲလုိ႔ မသိႏုိင္ရင္ အနံ႔ကုိအစဲြျပဳၿပီး အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေစကာ ဒုကၡေတြလည္း ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ အနံ႔ေကာင္းတယ္၊ အနံ႔ဆုိးတယ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အနံ႔ကုိစဲြတဲ့ စိတ္ကႀကိဳက္ရင္ အနံ႔ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ၿပီး မႀကိဳက္ရင္ အနံ႔ဆုိးတယ္ ျဖစ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ အနံ႔ကုိ စဲြမိတဲ့အတြက္ စဲြတဲ့သူရဲ႕စိတ္ကုိလုိက္ၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့အနံ႔ ကုိယ္မႀကိဳက္၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့အနံ႔ သူမႀကိဳက္ျဖစ္ကာ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူလုိ႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အႀကိဳက္ခ်င္းတူလုိ႔ ဒုကၡျဖစ္ၾက ျပန္ပါေသးတယ္။ အနံ႔ဆုိတာကလည္း စဲြလန္းေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ အေခၚအေ၀ၚ ပညတ္ေတြတပ္လိုက္ရင္ အနံ႔ေကာင္း အနံ႔ဆုိးေတြအျဖစ္ ေကာင္း၊ မေကာင္း ေျပာင္းကုန္ပါေတာ့တယ္။ မစင္နံ႔ဟာ လူေတြအတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ ေခြးေတြအတြက္ ေကာင္းေနတတ္သလုိ အနံ႔ကုိ အမွီျပဳၿပီး စြဲလန္းတတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတာေတြမွာ အနံ႔တစ္ခုဟာ ကုိယ့္အတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ သူမ်ားအတြက္ ေကာင္းရင္ေကာင္းေန တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေကာင္းမေကာင္းဟာ ဒီအနံ႔ကုိ စဲြမိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္၊ အနံ႔ကုိ နံတဲ့အခုိက္မွာ အနံ႔လုိ႔ မသိဘဲ ေမႊးတယ္၊ မေမႊးဘူး၊ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ အစဲြပညတ္ေတြေနာက္ စိတ္က လုိက္သြားမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္ပဲဒုကၡျဖစ္ေစေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အနံ႔ကုိနံတဲ့အခါ နံတဲ့အခုိက္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အဲဒီအန႔ံဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရသာမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ရသဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္မွ ျဖစ္မွာပါ။ လုိက္မိလုိ႔ကေတာ့ မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြပဲ ႀကဳံေနပါလိမ့္မယ္။ လွ်ာအလုိလုိက္ ေလာမတုိက္နဲ႔လုိ႔ ဆုိသလုိ အရသာကုိ ခံစားတတ္တဲ့ လွ်ာကုိေလာဘမျဖစ္ေအာင္ အလုိမလုိက္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ လွ်ာအလုိလုိက္တယ္ဆုိတာ အမွန္ေတာ့ စိတ္ကုိအလုိလုိက္တာပါပဲ။ စိတ္ကုိ မထိမ္းႏုိင္တဲ့အတြက္ အရသာနဲ႔ လွ်ာနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခုိက္ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာပါ။ အမွန္ေတာ့ အရသာရွိတယ္ မရွိဘူးဆုိတာ လွ်ာအလယ္မွာရွိတဲ့ ဇိ၀ွါပသာဒကုိ ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ေလးေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခုိက္ေလးအတြက္ သတၱ၀ါေတြဟာ ရသအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဖန္တီးၿပီး ဒုကၡေတြေနာက္ လုိက္ေနမိၾကတာပါ။ ဘာပဲစားစား ဗုိက္ျပည့္သြားရင္ေတာ့ အရသာ ရွိပါတယ္ဆုိတဲ့ အရာလည္း မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရသာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စဲြလန္းတတ္တဲ့ စိတ္က လုိက္မသြားဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီအာ႐ုံကုိ စိတ္က စဲြမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြ ေပၚေနၿပီး ေကာင္းတယ္ထင္ရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ ဒုကၡျဖစ္တတ္သလုိ ဆုိးရင္လည္း ဆုိးတဲ့အေလွ်ာက္ ဆင္းရဲရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိအရသာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရသာေနာက္မွာ အေကာင္းအဆုိး ပညတ္ေတြ မကပ္ဘဲ ဒါဟာ ရသပဲလုိ႔ ျဖစ္ခုိက္အမွန္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္စိတ္ကုိ စဲြေဆာင္တတ္တဲ့ အာ႐ုံတစ္ခုက အေတြ႕အထိဆုိတဲ့ အာ႐ုံပါပဲ။ ႐ုပ္႐ုပ္ခ်င္း ထိေတြ႕တဲ့ သေဘာမွာ စိတ္အစဲြ ၀င္လုိက္ရင္ေတာ့ ႏူးည့ံတဲ့အေတြ႕၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေတြ႕၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အေတြ႕၊ မာေက်ာတဲ့အေတြ႕ စတဲ့ ပညတ္ေတြ၀င္လာၿပီး အဲဒီပညတ္ေတြေနာက္ စိတ္က လုိက္သြားမိတဲ့အတြက္ အေတြ႕ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ အေတြ႕အထိဆုိတဲ့ အာ႐ုံအေပၚ စိတ္အစဲြက ၀င္သြားမိတဲ့အတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႔၊ တစ္စုံတစ္ခုနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတာကုိက ခံစားမႈ တစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ အထိအေတြ႕ဆုိရင္ ဆက္တုိက္အၿမဲ ခံစားခ်င္ေနတတ္ၿပီး မႀကိဳက္တဲ့ အေတြ႕အထိ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ အလုိမက်မႈ၊ မေက်နပ္မႈ၊ ေဒါသထြက္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဒုကၡေတြပဲ ျဖစ္ေနကုန္ေတာ့တာပါ။ စိတ္ကလည္း အခက္သား စဲြမိၿပီဆုိရင္ လက္ကေလး ကုိင္ထားရတာကုိက အရသာ ရွိေနတယ္ဆုိတာပဲ။ အေပၚယံအေရျပား အထိအေတြ႕ေလးကုိပဲ အဟုတ္ထင္ကာ မလႈပ္ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္မိတယ္လုိ႔လည္း ဆုိၾကေသးတယ္ေလ။ စိတ္အစဲြေလးက ဖုံးထားေလေတာ့ ေခၽြးတစ္လုံးလုံးထြက္ၿပီး နံေဆာ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ အနံ႔ကုိလည္း မျမင္မိ၊ မခံစားမိေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ေနမိေတာ့တယ္တဲ့။ ကုိယ္နဲ႔ အဆင္မေျပ၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့သူ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ လက္ခ်င္းယွက္ဖုိ႔ ေနေနသာ မ်က္ႏွာျမင္ရတာကုိက အကုသုိလ္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အေတြ႕အထိအေပၚ စိတ္အစဲြ ၀င္မိရင္ ဒီလုိပါပဲ။ အေတြ႕အထိအေပၚ စိတ္ကစဲြမိေလေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳးပါ မသိ၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ တရားခံကေတာ့ အာ႐ုံအေပၚ စဲြလမ္းမိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအထိအေတြ႕ဆုိတဲ့ အာ႐ုံအေပၚမွာလည္း စိတ္မလုိက္မိဖုိ႔၊ စိတ္မွာအစဲြေတြ မျဖစ္ဖုိ႔၊ ေတြ႕ထိတဲ့အခါမွာလည္း အေကာင္းအဆုိး၊ အၾကမ္းအႏု စတဲ့ခံစားခ်က္မ်ား မ၀င္ဘဲ အေတြ႕ပါပဲလုိ႔ အမွန္ကုိ သိေအာင္ သတိေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္မိၾကဖုိ႔ပါပဲ။ အဆင္းဆုိတဲ့အာ႐ုံ၊ အသံဆုိတဲ့အာ႐ုံ၊ အနံ႔ဆုိတ့ဲ အာ႐ုံ၊ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံ၊ အထိအေတြ႕ဆုိတဲ့ အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ စိတ္အစဲြမ၀င္မိဖုိ႔နဲ႔၊ စဲြမိၿပီဆုိရင္ အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အမည္ပညတ္ေတြ အေပၚမွာ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ခံစားေနတတ္တဲ့ အတြက္ ဒုကၡေတြပဲ တုိးေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္းပါ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္စဲြတယ္ဆုိတာကလည္း ဒီအာ႐ုံေတြကုိ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္မွာ အဆင္းပဲ၊ အသံပဲ၊ အန႔ံပဲ၊ အရသာပဲ၊ အေတြ႕အထိပဲလုိ႔ အမွန္ကုိ မျမင္မိတဲ့အတြက္ လွတယ္ မလွဘူး၊ အသံေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး၊ အနံ႔ေမြးတယ္ မေမြးဘူး၊ အရသာရွိတယ္ မရွိဘူး၊ အေတြ႕အထိ ႏူးည့ံတယ္ မႏူးည့ံဘူးစတဲ့ အေကာင္းအဆုိး အမည္နာမ ပညတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာကုိ ဆုိလုိၿပီး ဒီလုိပညတ္ေတြ ေပၚလာတဲ့အတြက္ ပညတ္ေနာက္ကုိ လုိက္ေနမိတဲ့ ကုိယ္မွာလည္း ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလဲြအမွားေတြနဲ႔ အစဲြတရားေတြကင္းၿပီး စိတ္မွာေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ အစဲြတရားေတြ ျဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိတရားနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အခုိက္၊ ေပၚတဲ့အခုိက္မွာ အရွိအတုိင္း၊ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါေၾကာင္း…
ဟုတ္တယ္။ ေလာကမွာ ဒုကၡအေပးဆုံး အရာဟာ စိတ္ပဲလုိ႔ ဆုိၾကသလုိ ဒီစိတ္ေၾကာင့္ ကုိယ္အပါအ၀င္ သတၱ၀ါေတြဟာ ဒုကၡပင္လယ္ ေ၀ေနၾကတာပါ။ အဲဒါ သူမ်ားက ဒုကၡေပးလုိ႔ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္စိတ္က ကုိယ့္ကုိျပန္ၿပီး ဒုကၡေပးလုိ႔ ျဖစ္တာပါ။ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာပဲ ၾကည့္ၾကည့္ေလ စိတ္က ဒုကၡေပးေနေတာ့ ေတြ႕သမွ် အဆင္း၊ အသံ၊ အနံ႔စတဲ့ အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ လုိက္ၿပီးကုိယ္ပါ ဒုကၡျဖစ္ေနတာ။ သိတဲ့အတုိင္းပဲ စိတ္က သူႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိ ခဏခဏ လုိခ်င္ေနၿပီး သူမႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိ ထစ္ခနဲဆုိ စိတ္တုိလုိက္၊ စိတ္ေကာက္လုိက္၊ စိတ္ညစ္လုိက္ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ဒီစိတ္က တစ္သမွတ္တည္း မရွိတာပါ။ လုိရင္တစ္မ်ိဳး မလုိရင္တစ္မ်ိဳး အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာပါ။ စိတ္ကႀကိဳက္လုိ႔ လုိခ်င္ေနတာကုိ ကုိယ္ကပါလုိက္ၿပီး ေနလုိ႔ကေတာ့ ရွာေပေတာ့လုိ႔ပဲ ေျပာရမလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဆုံးကုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ဆုိတာကလည္း အလုိျပည့္တာ မဟုတ္ေတာ့ ေတြ႕သမွ် အဆင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ လုိခ်င္ေနေတာ့တာပါ။ အဲ စိတ္က သူမႀကိဳက္တဲ့ အဆင္းဆုိလုိ႔ကေတာ့ ျမင္လုိက္တာနဲ႔ မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ပဲ။ အဲေလာက္ဆုိေတာ္ေသးတယ္။ အဲဒီအဆင္းကုိ အမွီျပဳၿပီး တစ္ခုခု ထလုပ္လုိက္ရင္ေတာ့ ထိန္းမႏုိင္သိမ္းမရျဖစ္ၿပီး ဆုိးက်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ေစေတာ့တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္က ႀကိဳက္ႀကိဳက္ မႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူ႔ကုိ အဲဒီအဆင္းဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ မလုိက္ေအာင္ ထိန္းဖုိ႔ေျပာၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဆင္းကုိ ျမင္ရင္ အဲဒီျမင္တဲ့အခုိက္မွာ အဆင္းလုိ႔ပဲ ထားႏုိင္ေအာင္ စိတ္ကုိထိန္းဖုိ႔နဲ႔ မထိန္းလုိ႔ကေတာ့ အျဖဴ၊ အျပာ၊ အနီ၊ အ၀ါ စတဲ့ အဆင္းေတြေနာက္လုိက္ၿပီး ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္သလုိ၊ မႀကိဳက္ရင္လည္း မႀကိဳက္သလုိ လုပ္တတ္ေၾကာင္း သတိေပးၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။ အဆင္းကုိ အဆင္းလုိ႔မျမင္ဘဲ အဲဒီကာလာေနာက္ကုိ စိတ္ကစဲြသြားရင္ လွတယ္မလွဘူးဆုိတဲ့ အမည္ပညတ္ေတြနဲ႔ ေလာဘေတြျဖစ္လုိက္၊ ေဒါသေတြျဖစ္လုိက္နဲ႔ တစ္ေလွ်ာက္လုံး ဒုကၡပဲ ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရသမွ် အဆင္းေတြကုိ ျမင္တဲ့အခုိက္မွာပဲ အဆင္းလုိ႔ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အဲဒီအဆင္းအေပၚမွာ မစဲြမိဖုိ႔၊ စဲြမိပါက အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္လာၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳး မသိျဖစ္တတ္တဲ့အတြက္ အျဖစ္ျမန္တဲ့ ဒီစိတ္ကုိ သတိနဲ႔ထိန္းဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတာ ျဖစ္မွာပါ။
ၿပီးေတာ့ အသံေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ဒုကၡျဖစ္ေစတာလည္း ရွိေသးတယ္။ စိတ္ကအရမ္းျမန္ေတာ့ အသံၾကားလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီအသံေနာက္ကုိ လုိက္သြားေတာ့တာပဲေလ။ အသံထက္ျမန္တဲ့ ဒီစိတ္က အသံကုိ အသံလုိ႔ သေဘာမထားဘဲ အဲဒီအသံကုိ အမွီျပဳၿပီး စဲြလုိက္မိၿပီ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ အသံေကာင္းတယ္၊ အသံဆုိးတယ္၊ သာယာတယ္၊ ေအးျမၾကည္လင္တယ္၊ နား၀င္ခ်ိဳတယ္၊ မခ်ိဳဘူး စတဲ့ ပညတ္အေခၚေတြနဲ႔ ဆက္တုိက္ဆုိသလုိ ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ အသံကုိ ၾကားႏုိင္တာ နားကလုိ႔ဆုိေပမယ့္ ၾကားတဲ့အသံကုိ အသံလုိ႔ သေဘာထားႏုိင္ေအာင္ ၾကားတယ္ဆုိတဲ့ အခုိက္အတန္႔မွာ ရပ္ႏုိင္ေအာင္ စိတ္ကုိ ထိန္းေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ မထိန္းႏုိင္ရင္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ဒီစိတ္က အသံကုိမွီၿပီးေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲလုိက္ တတ္ပါတယ္။ ၾကားသမွ် အသံကုိ လုိက္ၿပီး အမည္ပညတ္ေတြ တပ္လုိ႔ အစဲဲြအလန္း ပဲြၾကမ္းေစတတ္ပါတယ္။ အသံေတြကုိ ၾကားတဲ့အခုိက္မွာ ၾကားတယ္လုိ႔ မသိလုိက္ေတာ့ ၾကားသမွ်အသံ၊ ေျပာသမွ်စကားလုံးေတြကုိ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု လုိက္ခံစားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စကားလုံးဆုိတဲ့ ပညတ္အျဖစ္ ေျပာင္းလာတဲ့ အသံေတြကုိ လုိက္ခံစားမိတဲ့အတြက္ ဘယ္သူက ဘယ္လုိေျပာတာ၊ ဘယ္တုန္းက ဘယ္လုိၾကားတာ စတဲ့ ေကာင္းမေကာင္း ခံစားမႈေတြျဖစ္ၿပီး ေကာင္းရင္ေလာဘျဖစ္လုိက္၊ မေကာင္းရင္ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ အလုိမက်ျဖစ္လုိက္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ တုိက္႐ုိက္ၾကားရတာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားေျပာလုိ႔ တစ္ဆင့္ျပန္ၾကားတာေတြေတာင္ လုိက္ခံစားၿပီး ဒုကၡျဖစ္လုိက္ ၾကပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အသံကုိ ၾကားတဲ့အခုိက္မွာ မသိလုိက္ႏုိင္တဲ့အတြက္ စကားလုံးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ပညတ္ေတြကုိ လုိက္ၿပီးခံစားမိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္သြားတာက ကုိယ္ပါပဲ။ အသံဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္ကလုိက္သြားတဲ့အတြက္ ဒီစိတ္ေကာင္းရင္ ကုိယ္ပါေကာင္းၿပီး ဒီစိတ္မေကာင္းရင္ ကုိယ္ပါမေကာင္း ျဖစ္ေစေတာ့တာပါပဲ။ ေကာင္းရင္လည္းဒုကၡ၊ မေကာင္းရင္လည္း ဒုကၡျဖစ္တဲ့အတြက္ ေကာင္းမေကာင္းဆုိတဲ့ ပညတ္ကုိခြါၿပီး အစဲြျမန္တဲ့စိတ္ကုိ မစဲြႏုိင္ေအာင္ ထိန္းေပးတာက အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ဒီစိတ္က အနံ႔ေတြေနာက္ကုိလည္း လုိက္တတ္ပါေသးတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔ ထိေတြ႕မွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ အနံ႔ေတြကုိ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ခံစားမိတဲ့အခါ နံသိစိတ္ေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီအနံ႔ကုိ ခံစားမိတဲ့အခါ အနံ႔ပဲလုိ႔ မသိႏုိင္ရင္ အနံ႔ကုိအစဲြျပဳၿပီး အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေစကာ ဒုကၡေတြလည္း ျဖစ္ေစတတ္ပါတယ္။ အနံ႔ေကာင္းတယ္၊ အနံ႔ဆုိးတယ္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး ႀကိဳက္မႀကိဳက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အနံ႔ကုိစဲြတဲ့ စိတ္ကႀကိဳက္ရင္ အနံ႔ေကာင္းတယ္ ျဖစ္ၿပီး မႀကိဳက္ရင္ အနံ႔ဆုိးတယ္ ျဖစ္ကုန္ျပန္ပါတယ္။ အနံ႔ကုိ စဲြမိတဲ့အတြက္ စဲြတဲ့သူရဲ႕စိတ္ကုိလုိက္ၿပီး သူႀကိဳက္တဲ့အနံ႔ ကုိယ္မႀကိဳက္၊ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့အနံ႔ သူမႀကိဳက္ျဖစ္ကာ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူလုိ႔၊ တစ္ခါတစ္ေလ အႀကိဳက္ခ်င္းတူလုိ႔ ဒုကၡျဖစ္ၾက ျပန္ပါေသးတယ္။ အနံ႔ဆုိတာကလည္း စဲြလန္းေကာင္းတဲ့ အရာမဟုတ္တဲ့အတြက္ အေခၚအေ၀ၚ ပညတ္ေတြတပ္လိုက္ရင္ အနံ႔ေကာင္း အနံ႔ဆုိးေတြအျဖစ္ ေကာင္း၊ မေကာင္း ေျပာင္းကုန္ပါေတာ့တယ္။ မစင္နံ႔ဟာ လူေတြအတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ ေခြးေတြအတြက္ ေကာင္းေနတတ္သလုိ အနံ႔ကုိ အမွီျပဳၿပီး စြဲလန္းတတ္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကတာေတြမွာ အနံ႔တစ္ခုဟာ ကုိယ့္အတြက္ မေကာင္းေပမယ့္ သူမ်ားအတြက္ ေကာင္းရင္ေကာင္းေန တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေကာင္းမေကာင္းဟာ ဒီအနံ႔ကုိ စဲြမိတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္၊ အနံ႔ကုိ နံတဲ့အခုိက္မွာ အနံ႔လုိ႔ မသိဘဲ ေမႊးတယ္၊ မေမႊးဘူး၊ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ အစဲြပညတ္ေတြေနာက္ စိတ္က လုိက္သြားမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ္ပဲဒုကၡျဖစ္ေစေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အနံ႔ကုိနံတဲ့အခါ နံတဲ့အခုိက္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး အဲဒီအန႔ံဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အရသာမွာလည္း ဒီလုိပါပဲ။ ရသဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္မွ ျဖစ္မွာပါ။ လုိက္မိလုိ႔ကေတာ့ မဆုံးႏုိင္တဲ့ ဒုကၡေတြပဲ ႀကဳံေနပါလိမ့္မယ္။ လွ်ာအလုိလုိက္ ေလာမတုိက္နဲ႔လုိ႔ ဆုိသလုိ အရသာကုိ ခံစားတတ္တဲ့ လွ်ာကုိေလာဘမျဖစ္ေအာင္ အလုိမလုိက္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါလိမ့္မယ္။ လွ်ာအလုိလုိက္တယ္ဆုိတာ အမွန္ေတာ့ စိတ္ကုိအလုိလုိက္တာပါပဲ။ စိတ္ကုိ မထိမ္းႏုိင္တဲ့အတြက္ အရသာနဲ႔ လွ်ာနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခုိက္ ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆုိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ျဖစ္ေပၚေနတာပါ။ အမွန္ေတာ့ အရသာရွိတယ္ မရွိဘူးဆုိတာ လွ်ာအလယ္မွာရွိတဲ့ ဇိ၀ွါပသာဒကုိ ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္ေလးေလာက္ပါပဲ။ ဒီအခုိက္ေလးအတြက္ သတၱ၀ါေတြဟာ ရသအမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ဖန္တီးၿပီး ဒုကၡေတြေနာက္ လုိက္ေနမိၾကတာပါ။ ဘာပဲစားစား ဗုိက္ျပည့္သြားရင္ေတာ့ အရသာ ရွိပါတယ္ဆုိတဲ့ အရာလည္း မစားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ အရသာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဓိကကေတာ့ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စဲြလန္းတတ္တဲ့ စိတ္က လုိက္မသြားဖုိ႔ပါပဲ။ ဒီအာ႐ုံကုိ စိတ္က စဲြမိၿပီဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြ ေပၚေနၿပီး ေကာင္းတယ္ထင္ရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ ဒုကၡျဖစ္တတ္သလုိ ဆုိးရင္လည္း ဆုိးတဲ့အေလွ်ာက္ ဆင္းရဲရတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ ဘယ္လုိအရသာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အရသာေနာက္မွာ အေကာင္းအဆုိး ပညတ္ေတြ မကပ္ဘဲ ဒါဟာ ရသပဲလုိ႔ ျဖစ္ခုိက္အမွန္ကုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ထပ္စိတ္ကုိ စဲြေဆာင္တတ္တဲ့ အာ႐ုံတစ္ခုက အေတြ႕အထိဆုိတဲ့ အာ႐ုံပါပဲ။ ႐ုပ္႐ုပ္ခ်င္း ထိေတြ႕တဲ့ သေဘာမွာ စိတ္အစဲြ ၀င္လုိက္ရင္ေတာ့ ႏူးည့ံတဲ့အေတြ႕၊ ၾကမ္းတမ္းတဲ့အေတြ႕၊ ေပ်ာ့ေျပာင္းတဲ့အေတြ႕၊ မာေက်ာတဲ့အေတြ႕ စတဲ့ ပညတ္ေတြ၀င္လာၿပီး အဲဒီပညတ္ေတြေနာက္ စိတ္က လုိက္သြားမိတဲ့အတြက္ အေတြ႕ေကာင္းရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ မေကာင္းရင္လည္း မေကာင္းတဲ့အေလွ်ာက္ ဒုကၡျဖစ္ေစပါေတာ့တယ္။ အေတြ႕အထိဆုိတဲ့ အာ႐ုံအေပၚ စိတ္အစဲြက ၀င္သြားမိတဲ့အတြက္ တစ္စုံတစ္ေယာက္နဲ႔၊ တစ္စုံတစ္ခုနဲ႔ ထိေတြ႕ေနရတာကုိက ခံစားမႈ တစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ကုိယ္ႀကိဳက္တဲ့ အထိအေတြ႕ဆုိရင္ ဆက္တုိက္အၿမဲ ခံစားခ်င္ေနတတ္ၿပီး မႀကိဳက္တဲ့ အေတြ႕အထိ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ အလုိမက်မႈ၊ မေက်နပ္မႈ၊ ေဒါသထြက္မႈေတြနဲ႔ စိတ္ဒုကၡေတြပဲ ျဖစ္ေနကုန္ေတာ့တာပါ။ စိတ္ကလည္း အခက္သား စဲြမိၿပီဆုိရင္ လက္ကေလး ကုိင္ထားရတာကုိက အရသာ ရွိေနတယ္ဆုိတာပဲ။ အေပၚယံအေရျပား အထိအေတြ႕ေလးကုိပဲ အဟုတ္ထင္ကာ မလႈပ္ခ်င္ေအာင္ ျဖစ္မိတယ္လုိ႔လည္း ဆုိၾကေသးတယ္ေလ။ စိတ္အစဲြေလးက ဖုံးထားေလေတာ့ ေခၽြးတစ္လုံးလုံးထြက္ၿပီး နံေဆာ္ေနတဲ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ အနံ႔ကုိလည္း မျမင္မိ၊ မခံစားမိေတာ့ဘဲ ေပ်ာ္ေနမိေတာ့တယ္တဲ့။ ကုိယ္နဲ႔ အဆင္မေျပ၊ ကုိယ္မႏွစ္သက္တဲ့သူ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ လက္ခ်င္းယွက္ဖုိ႔ ေနေနသာ မ်က္ႏွာျမင္ရတာကုိက အကုသုိလ္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အေတြ႕အထိအေပၚ စိတ္အစဲြ ၀င္မိရင္ ဒီလုိပါပဲ။ အေတြ႕အထိအေပၚ စိတ္ကစဲြမိေလေတာ့ အေကာင္းအဆုိးေတြျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအက်ိဳးပါ မသိ၊ အမွားကုိ အမွန္ထင္၊ အမွန္ကုိ အမွားထင္ကုန္ေတာ့တာေပါ့။ တရားခံကေတာ့ အာ႐ုံအေပၚ စဲြလမ္းမိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအထိအေတြ႕ဆုိတဲ့ အာ႐ုံအေပၚမွာလည္း စိတ္မလုိက္မိဖုိ႔၊ စိတ္မွာအစဲြေတြ မျဖစ္ဖုိ႔၊ ေတြ႕ထိတဲ့အခါမွာလည္း အေကာင္းအဆုိး၊ အၾကမ္းအႏု စတဲ့ခံစားခ်က္မ်ား မ၀င္ဘဲ အေတြ႕ပါပဲလုိ႔ အမွန္ကုိ သိေအာင္ သတိေဆာင္ၿပီး ထိန္းသိမ္းၾကဖုိ႔ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္မိၾကဖုိ႔ပါပဲ။ အဆင္းဆုိတဲ့အာ႐ုံ၊ အသံဆုိတဲ့အာ႐ုံ၊ အနံ႔ဆုိတ့ဲ အာ႐ုံ၊ အရသာဆုိတဲ့ အာ႐ုံ၊ အထိအေတြ႕ဆုိတဲ့ အာ႐ုံေတြအေပၚမွာ စိတ္အစဲြမ၀င္မိဖုိ႔နဲ႔၊ စဲြမိၿပီဆုိရင္ အေကာင္းအဆုိးေတြ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အမည္ပညတ္ေတြ အေပၚမွာ စိတ္ကလုိက္ၿပီး ခံစားေနတတ္တဲ့ အတြက္ ဒုကၡေတြပဲ တုိးေနတယ္ဆုိတာ သတိျပဳၾကဖုိ႔ ေျပာလုိရင္းပါ။ ၿပီးေတာ့ စိတ္စဲြတယ္ဆုိတာကလည္း ဒီအာ႐ုံေတြကုိ ျဖစ္ခုိက္ေပၚခုိက္မွာ အဆင္းပဲ၊ အသံပဲ၊ အန႔ံပဲ၊ အရသာပဲ၊ အေတြ႕အထိပဲလုိ႔ အမွန္ကုိ မျမင္မိတဲ့အတြက္ လွတယ္ မလွဘူး၊ အသံေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူး၊ အနံ႔ေမြးတယ္ မေမြးဘူး၊ အရသာရွိတယ္ မရွိဘူး၊ အေတြ႕အထိ ႏူးည့ံတယ္ မႏူးည့ံဘူးစတဲ့ အေကာင္းအဆုိး အမည္နာမ ပညတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာကုိ ဆုိလုိၿပီး ဒီလုိပညတ္ေတြ ေပၚလာတဲ့အတြက္ ပညတ္ေနာက္ကုိ လုိက္ေနမိတဲ့ ကုိယ္မွာလည္း ဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ေနတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလဲြအမွားေတြနဲ႔ အစဲြတရားေတြကင္းၿပီး စိတ္မွာေပါ့ေပါ့ပါးပါး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့သူမ်ား အေနနဲ႔ အစဲြတရားေတြ ျဖစ္ေပၚေစတတ္တဲ့ အာ႐ုံေတြေနာက္ကုိ စိတ္မလုိက္ႏုိင္ေအာင္ မေမ့မေလ်ာ့တဲ့ သတိတရားနဲ႔ ျဖစ္တဲ့အခုိက္၊ ေပၚတဲ့အခုိက္မွာ အရွိအတုိင္း၊ အမွန္အတုိင္း သိေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိက္ရပါေၾကာင္း…
