ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍…

Q. အရွင္ဘုရား…
ခင္ပြန္းၾကီး ၁၀ ပါးမွာ ၁-ဘုရား၊ ၂-ပေစၥကဗုဒၶါ၊ ၃-ရဟႏၱာ၊ ၄-အဂၢသာဝက၊ ၅-အမိ၊ ၆-အဘ၊ ၇-အေလးအျမတ္ျပဳအပ္ေသာ ဆရာ၊ သမာဓိႏွင့္ျပည့္စံုဂုဏ္ၾကီးျမတ္၍ ရိုေသသင့္သူမ်ား၊ ၈-လမ္းမွန္ကို ေျဖာင့္မွန္စြာ သြန္သင္ေပးအပ္ေသာဆရာ၊ ၉-ပစၥည္းေလးပါး ဒါယကာ( ေပးကမ္းဖူးသူ )၊ ၁၀-တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္ လုိ႔ ဖတ္ရႈရပါတယ္ဘုရား။ ရဟႏၱာႏွင့္ အဂၢသာဝကမ်ား ပါေသာ္လည္း ေသာတာပန္စသည့္ က်န္သံဃာမ်ား မပါသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ ၇ ႏွင့္ ၈ မွာလဲ အေလးအျမတ္ ျပဳအပ္ေသာ ဆရာႏွင့္ လမ္းမွန္ကုိ ေျဖာင့္မွန္စြာ သြန္သင္ေပးေသာ ဆရာမွာ တစ္မ်ိဳးတည္းဟု ထင္ပါသည္။ သမာဓိႏွင့္ျပည့္စံု ဂုဏ္ၾကီးျမတ္၍ ရုိေသသင့္သူမ်ား- ဆုိသည္မွာလည္း ဘာကုိ ဆုိမွန္း နားမရွင္းပါ။ ၁၀- တရားေဟာပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာလည္း အဓမၼဝါဒ ေၾကညာသတ္မွတ္ခံရေသာ ဝါဒမ်ားကုိ ေဟာေျပာေနသူမ်ားမွာလည္း တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပဲ ျဖစ္သျဖင့္ နားမရွင္းပါ။ တပည့္ေတာ္အား သနားသျဖင့္ ရွင္းျပေပးေတာ္မူပါ ဘုန္းဘုန္း။
ေအာင္ျမင့္


A. ခင္းပြန္းႀကီးဆယ္ပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခုတေလာ လူေတြၾကားမွာ ေတာ္ေတာ္ေလးေျပာဆုိလာၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေကာင္းလည္းေကာင္းပါတယ္။ ပိဋကတ္စာေပေတြမွာေတာ့ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ ဒီဆယ္ပါးလုံးကုိ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေဟာထားဖြင့္ဆုိထားတာေတြ အမ်ားႀကီး မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒီခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးကုိ စာေပမွာကေတာ့ မိတၱပူဇာ တရားဆယ္ပါးအေနျဖင့္ ေဖာ္ျပပါတယ္။ ေတမိယဇာတ္ေတာ္မွာ ေတမိမင္းသားက သူ႔ကုိေျမျမွပ္သတ္ခါနီးအခ်ိန္က်မွ ရထားမွဴးအား ဒီမိတၱပူဇာတရားဆယ္ပါးကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မိတၱပူဇာရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ေက်းဇူးမေမ့အပ္ မျပစ္မွားအပ္ေသာ မိတ္ေဆြေကာင္းႀကီး ဆယ္ေယာက္လုိ႔ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီဆယ္ပါးကုိ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး အေနျဖင့္ ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိေနၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါး ေဖာ္ျပၾကရမွာ စကားလုံးေ၀ါဟာရ အသုံးအႏႈန္းေလးေတြေၾကာင့္ အနည္းငယ္ကဲြျပားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးကုိ စာေပမွာလာတဲ့ အတုိင္းဒီေနရာမွာ ထပ္ၿပီး ေဖာ္ျပရရင္

(၁) ဗုဒၶ-= သဗၺညဳဘုရားသခင္
(၂) ပေစၥကဗုဒၶ= ဘုရားငယ္ေခၚ ပေစၥကဗုဒၶ
(၃) အရဟႏၲ= အာသေ၀ါကုန္ၿပီးေသာ ရဟႏၲာ
(၄) အဂၢသာ၀က= ျမတ္စြာဘုရား၏ လက္ယာေတာ္ရံ လက္၀ဲေတာ္ရံ သာ၀ကမ်ား
(၅) မာတာ= မိခင္
(၆) ပိတာ-= ဖခင္
(၇) ၀ုဒၶါ၀စာယန= အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါသီလ အာစာရ အမ်ိဳးစသည္တုိ႔၌ မိမိထက္ႀကီးျမတ္၍ ႐ုိေသအပ္သူမ်ား
(၈) အာစရိယ= သြန္သင္ဆုံးမ ပညာသင္ေပးတတ္ေသာ ဆရာျမတ္
(၉) ဟိတကရ= ထမင္းအေဖ်ာ္ အိပ္ယာေနရာ အ၀တ္ပုဆုိးစေသာ အာမိသႏွင့္တကြ တစ္စုံတစ္ခု ေက်းဇူးရွိဖူးသူမွန္သမွ်
(၁၀) ဓမၼကထိက= ေကာင္းက်ိဳးရေရးအတြက္ တရားေဟာေပးသူ တရားေဟာဆရာ
ဆုိတဲ့ ဒီတရားဆယ္ပါးပဲျဖစ္ပါတယ္။ (ေတမိယဇာတက၊ ပါ၊ ဒု၊ ၁၅၀)

ေဖာ္ျပပါ ဒီခင္ပြန္းႀကီး ဆယ္ပါးလုံးကုိ ၾကည့္ရင္ ကုိယ့္အေပၚ အနည္းငယ္မွ် ေက်းဇူးျပဳဖူးတဲ့သူ မွန္သမွ် မပါဘဲ က်န္ေနခဲ့တာ မရွိပါဘူး။ ၿခဳံၾကည့္လုိက္ရင္ အားလုံးပါ၀င္ေနပါတယ္။ နံပါတ္စဥ္ေတြ ေရွ႕ေနာက္မညီ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေက်းဇူးျပဳဖူးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ေျပာဆုိၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီဆယ္ပါးထဲမွာ တစ္ေနရာရာမွာေတာ့ သြားၿပီးအႀကဳံး၀င္ေနပါတယ္။ အမည္နာမ အေနျဖင့္သာ အတိအက် ေဖာ္ျပပါရွိျခင္း မရွိတာပဲ ရွိရင္ရွိတတ္ပါတယ္။ ေသာတာပန္ သကာဒါဂါမ္ အနာဂါမ္စသည္ျဖင့္ တိက်တဲ့အမည္မ်ားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိေသာ္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားဟာ နံပါတ္ (၇) ျဖစ္တဲ့ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါသီလ အက်င့္ အမ်ိဳးစသည္ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ႐ုိေသရမည့္သူမ်ား စာရင္းမွာပါ၀င္ေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးမွာေမးထားတဲ့ သမာဓိနဲ႔ ျပည့္စုံဂုဏ္ႀကီးျမတ္၍ ႐ုိေသသင့္သူမ်ား ဆုိတာဟာလည္း ကိုယ့္ထက္သီလသမာဓိ ပညာဂုဏ္တုိ႔နဲ႔ျပည့္စုံတဲ့ သူမ်ားကုိပဲ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ “တရားေဟာပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာလည္း အဓမၼဝါဒ ေၾကညာသတ္မွတ္ခံရေသာ ဝါဒမ်ားကုိ ေဟာေျပာေနသူမ်ားမွာလည္း တရားေဟာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားပဲ“လုိ႔ ဆုိတဲ့ နားလည္မႈကေတာ့ အေတြးလြန္တဲ့ နားလည္မႈပါ။ စာေပမွာ တုိက္႐ုိက္လာတဲ့ စကားနဲ႔ ေျပာရင္ ဓမၼကထိကလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီမွာပါတဲ့ ဓမၼဆုိတဲ့ စကားကုိက ရွင္းေနပါတယ္။ တရားတဲ့။ တရားဆုိကတည္းက မတရားတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကန္႔ၿပီးသားပါ။ မတရားတာဆုိတာ အကုသုိလ္တရားေတြ မေကာင္းတဲ့အပါယ္လားေစမယ့္ တရားေတြ လဲြမွားေနတဲ့ မိစၧာဒိ႒ိဆန္တဲ့ အယူအဆေတြကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ တရားလုိ႔ဆုိလိုက္တဲ့အတြက္ ဒီမတရားတာေတြကုိ အလုိလုိကန္႔လုိက္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမတရားတာေတြကုိ ပယ္ရွားၿပီး တရားတာေတြကုိ ေဟာေျပာျပသေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဓမၼကထိက (တရားေဟာ ဆရာ)ပါပဲ။ ဒီလုိနားလည္လုိက္ရင္ ရွင္းသြားပါၿပီ။

အမွန္ေတာ့ ဒီခင္ပြန္းႀကီးဆယ္ပါးဆုိတာ ေလာကသားမ်ားအတြက္ မျပစ္မွားသင့္တဲ့ မျပစ္မွားေကာင္းတဲ့ ေက်းဇူးျပဳသင့္တဲ့ ေက်းဇူးဆပ္သင့္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကသားတုိင္း ဒီဆယ္ပါးနဲ႔ မႀကဳံဖူးတဲ့သူ မရွိတဲ့အတြက္ ႀကဳံတဲ့အခါမွာ မျပစ္မွားမိေအာင္၊ ျပစ္မွားမိရင္လည္း ျပန္လည္ေတာင္းပန္ႏုိင္ေအာင္၊ ေက်းဇူးတရားရွိသူမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ ထုိေက်းဇူးမ်ားကုိ ျပန္လည္ဆပ္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါတယ္။

Read more »

တရားအားထုတ္ေနသည့္ ေယာဂီမ်ား သိလုိလွသည့္ ေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍…

Q. ဆရာေတာ္ဘုရား
တပည့္ေတာ္တို႔သည္ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ တရားဓမၼကုိ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ တပည့္ေတာ္တုိ႔ သိလုိသည္မ်ားကုိ ရုိေသစြာ ႏွိမ့္ခ်စြာ ေလွ်ာက္ထားေမးျမန္းလုိပါသည္။

၁။ တရားအားထုတ္ရာတြင္ မိမိ မေရာက္ေသးေသာ တရားအဆင့္ကုိ ေရာက္ျပီဟု ထင္တတ္သည္ဟု မွတ္သားရပါသည္။ တရားက်င့္ၾကံအားထုတ္၍ တရားတန္ခုိးေၾကာင့္ ကိေလသာတုိ႔ ေခတၱ ငုပ္လ်ိဳးအားနည္းေနျခင္းႏွင့္ အရိယာမဂ္ေၾကာင့္ သူ႔အဆင့္ႏွင့္သူ ခ်ဳပ္ျငိမ္းရ-အားနည္းရမည့္ ကိေလသာမ်ား ခ်ဳပ္ျငိမ္းျခင္း၊ အားနည္းျခင္းကုိ မည္သုိ႔ ခြဲျခားႏုိင္ပါသလဲဘုရား။


A. ေျဖ။ ။ မွန္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သမာဓိအစြမ္းမ်ား၊ နိမိတ္မ်ားေၾကာင့္ ကုိယ္မေရာက္ေသးတဲ့ တရားအဆင့္ကုိ ေရာက္ၿပီဟု ထင္တတ္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္စဥ္မွာ ကိေလသာမ်ား ေခတၱငုတ္လ်ိဳးအားေနျခင္းနဲ႔ အရိယာမဂ္ေၾကာင့္ သူအဆင့္နဲ႔သူ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းအားနည္းရမည့္ ကိေလသာမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းအားနည္းေနျခင္းကုိ လက္ေတြ႕ဘ၀မ်ား၊ လက္ေတြ႕အေျခအေနမ်ားနဲ႔ စမ္းသတ္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂ္နဲ႔ ကိေလသာေတြ ၿငိမ္းေနမႈမွာေတာ့ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားႏွင့္ ေတြ႕တဲ့အခုိက္မွာလည္း တရားအားထုတ္စဥ္က အတုိင္းပဲ ျပန္လည္ေပၚလာျခင္း ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲျခင္းမရွိ တစ္သမွတ္တည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တရားတန္ခုိးေၾကာင့္ ေခတၱငုတ္လ်ိဳးေနမႈမွာေတာ့ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ စိတ္အစဥ္ဟာ သာမန္လူမ်ားလုိ၊ တရားအားမထုတ္ခင္က အေျခအေနလုိပဲ ကိေလသာမ်ား ျပန္လည္ထၾကြတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ား တရားရိပ္သာမွာ အားထုတ္ေနတုန္းကေတာ့ ကိေလသာမ်ား မေပၚေတာ့ဘူးလုိ႔ေတာင္ ထင္ရတဲ့အထိ စိတ္အဆင္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒုံရင္းဒုံရင္းအတုိင္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ အရိယာမဂ္နဲ႔ တကယ္မသတ္ႏုိင္ေသးဘဲ တရားအားထုတ္မႈအားေကာင္း ေနတုန္းမွာသာ ေခတၱငုတ္လ်ိဳးေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

၂။ ေသာတာပတၱိမဂ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ႏွင့္သူ တစ္ဦးသည္ ကာမရာဂႏွင့္ ေဒါသ အားနည္းျခင္းကုိ မိမိသႏၱာန္၌ ေရရွည္ ေတြ႔ေနရလွ်င္ တရားအားထုတ္ေန၍ တရားတန္ခုိးျဖင့္ ကာမရာဂႏွင့္ ေဒါသတုိ႔ အားနည္းေနျခင္းေလာ၊ သကဒါမိမဂ္ေၾကာင့္ အားနည္းျခင္းေလာကုိ မည္သုိ႔ ခြဲျခားႏုိင္ပါသလဲဘုရား။

ေျဖ။ ။ သကဒါဂါမိမဂ္ေၾကာင့္ အားနည္းေနျခင္းကေတာ့ ကိေလသာအားလုံး လုံး၀နီးပါး ပယ္သတ္သြားသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ရဟႏၲာမ်ားလုိ အလုံးစုံးအၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ ေပၚလာခဲပါတယ္။ ေပၚရင္လည္း ခဏပဲ အျဖစ္သေဘာေလာက္ေပၚၿပီး ကိေလသာမ်ား မရွိသေလာက္ အားနည္းေနတတ္ပါတယ္။ ခဏခဏလည္း ေပၚေလ့မရွိဘဲ အလြန္ၾကာရွည္စြာေနမွသာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္တဲ့ အခုိက္ေပၚလာတတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္လည္ အားနည္းသြားတတ္ပါတယ္။

၃။ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ေလာကီအမႈကိစၥမ်ားကုိ ျငီးေငြ႔ျခင္း၊ တရားအားထုတ္ေဖာ္ခ်င္းနဲ႔မွတစ္ပါး လူႏွင့္ေဝးေဝး ေနလုိျခင္း၊ ယခင္က ၾကိဳးစားခဲ့ေသာ ေလာကီၾကီးပြားေရးမ်ားကုိ စိတ္မဝင္စား မၾကိဳးစားလုိေတာ့ျခင္းမ်ား ျဖစ္တတ္ပါသည္။ မည္သုိ႔ ထိန္းညွိရပါသလဲဘုရား။

ေျဖ။ ။ တရားအစြမ္းမ်ား အားေကာင္းလာတဲ့အခါ ေလာကီကိစၥမ်ားအေပၚ ၿငီးေငြ႕မႈမ်ား ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိအခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ရဲ႕လက္ရွိအေျခအေနကုိ ျပန္ၿပီး သုံးသပ္ဆင္ျခင္ ညႇိႏုိင္ရပါမယ္။ ကုိယ့္အေျခအေနဟာ ေလာကီမွ အျပီးခြာလုိ႔ရမရ၊ မခြာႏုိင္ေတာင္ ေလာကီကိစၥမ်ားနဲ႕ ကင္းလုိ႔ရမရ ၾကည့္ရပါမယ္။ ေလာကီကိစၥမ်ားနဲ႔ မကင္းႏုိင္ေသးဘူးဆုိရင္ေတာ့ တာ၀န္၀တၱရား တစ္ခုအျဖစ္နဲ႔ သမၼာအာဇီ၀က်တဲ့ အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ၿပီး ေလာကီနယ္မွာ ေနလုိ႔ရပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ကလည္း ေသာတာပန္ျဖစ္ေနတဲ့ လူေတြ အိမ္ေထာင္ျပဳသားေမြးရင္းနဲ႔ ေလာကီေကာင္းက်ိဳးေတြ လုပ္ေနတာေတြ ရွိပါတယ္။ အထင္ရွားဆုံးကေတာ့ ၀ိသာခါ ဒကာမႀကီးပါ။ ေသာတာပန္ဘ၀နဲ႔ သားသမီးေျမးျမစ္အစုံ မိသားစုဘ၀ စုိစုိေျပေျပ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဃဋိကာရ အုိးထိန္းသည္ဆုိရင္လည္း အနာဂါမ္ဘ၀နဲ႔ကုိပဲ ေလာကရဲ႕တာ၀န္ေတြကုိ ၀တၱရားတစ္ခုအေနျဖင့္ လုပ္ၿပီးေနသြားခဲ့တဲ့ သာဓကေတြရွိပါတယ္။ ေလာကီအလုပ္ေတြမွာ စိတ္မ၀င္စား မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ေပမယ့္ ေလာကီနယ္နဲ႔ မကင္းႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ မျဖစ္မေန လုပ္ေပးရမယ့္ ေလာက၀တ္မ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ သမၼာအာဇီ၀က်တဲ့ အလုပ္မ်ားကုိလုပ္ရင္း တစ္ဘက္ကလည္း တရားအားထုတ္ၿပီး ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ပါတယ္။

၄။ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ကုိ ရႈရင္း လကၡဏာေရးမ်ား ထင္ရွားလာေသာအခါ အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ သံုးပါးစလံုးကုိ ရႈျခင္းႏွင့္ မိမိသန္ရာ တစ္ပါးတည္းကုိသာ ရႈျခင္း ဘယ္အရာက ပုိခရီးေရာက္ပါသလဲဘုရား။

ေျဖ။ ။ ဒါကေတာ့ ကုိယ္အားသန္တဲ့ လကၡဏာကုိ အဓိကထားၿပီး ႐ႈႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မရင့္သန္ေသး၊ မသန္႔ရွင္းေသးတဲ့ ေယာဂီအေနနဲ႔ကေတာ့ သုံးမ်ိဳးလုံးကုိ အားထုတ္ႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ အဲလုိအားထုတ္ႏုိင္မွသာ လကၡဏာေရး သုံးပါးက ပယ္သတ္ေပးႏုိင္၊ ပယ္ခြာေပးႏုိင္တဲ့ ပပဥၥတရားေတြကုိ အသီးသီး ပယ္ခြာေပးႏုိင္မွာပါ။ ဉာဏ္စဥ္ျမင့္လာရင္၊ သန္႔ရွင္းလာရင္ေတာ့ တစ္ခုတည္းကုိ အားစုိက္ၿပီး႐ႈရင္း မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္ ရႏုိင္ပါတယ္။

၅။ အနိစၥကုိ စီးျဖန္းရ စိတ္ထက္သန္ျပီး ရႈမွတ္သူ၊ ဒုကၡကုိ စီးျဖန္းရသန္ျပီး ရႈမွတ္သံုးသပ္သူ၊ အနတၱကုိ စီးျဖန္းရသန္ျပီး ရႈမွတ္သံုးသပ္သူ သံုးဦးသည္ တရားတက္ရာတြင္ မည္သုိ႔ ကြာျခားပါသလဲဘုရား။

ေျဖ။ ။ ဒါကလည္း ခုနေျပာသလုိ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မသန္႔ရွင္းေသး၊ မရင့္သန္ေသးခင္ေတာ့ သိပ္ၿပီးထူးျခားမႈ မရွိလွေသးပဲ တရားတက္ရာတြင္လည္း ကြာျခားမႈ မရွိလွေသးပါဘူး။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ မသန္႔ရွင္းေသးတဲ့ ေယာဂီအေနနဲ႔ သုံးမ်ိဳးလုံးကုိ ႐ႈမွတ္ႏုိင္ရင္ပုိေကာင္းပါတယ္။ ဒါမွ အနိစၥလကၡဏာျဖင့္ မာနကုိ ပယ္ခြာေစႏုိင္၊ ဒုကၡလကၡဏာျဖင့္ တဏွာကုိ ပယ္ခြာႏုိင္၊ အနတၱလကၡဏာျဖင့္ ဒိ႒ိကုိ ပယ္ခြာႏုိိင္ေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိပႆနာဉာဏ္ သန္႔ရွင္းသြားရင္ေတာ့ ကုိယ္အားသန္ရာကုိ ႐ႈရင္းႀကိဳးစားမႈနဲ႔ ပါရမီအရွိန္အလုိက္ တရားတက္မႈ ကြားျခားတတ္ပါတယ္။

၆။ တရားအားထုတ္ရာတြင္ ယခင္က အျပစ္ဟု မျမင္ခဲ့သည့္ အႏုစား ကိေလသာမ်ားကုိပါ အျပစ္မွန္း သိလာေသာအခါ ကိေလသာအားလံုးကုိ စက္ဆုတ္ရြံရွာျပီး အျမန္ ခ်ဳပ္ျငိမ္းလုိစိတ္ ျဖစ္လာတတ္ပါသည္။ ကိေလသာႏွင့္ ေနရသည့္ ဘဝကုိ အလုိမရွိျခင္း ျဖစ္လာပါသည္။ ထိုအခါ တရားနာျခင္း၊ တရားအားထုတ္ျခင္းႏွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းမွတစ္ပါး ေလာကီကိစၥမ်ားကုိ စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါ။ ဤသည္မွာ မဇၥ်ိမပဋိပဒါမက်ဘဲ အစြန္းေရာက္သြားႏုိင္ပါသလား သိလုိပါသည္။

ေျဖ။ ။ အစြန္းေရာက္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါ။ တရားသေဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့သလုိ မကင္းႏုိင္ေသးရင္ေတာ့ ေလာကီကိစၥမ်ားအေပၚ အစြန္းမေရာက္ေအာင္ စိတ္မ၀င္စားေသာ္လည္း တာ၀န္၀တၱရားတစ္ခု အေနျဖင့္ လုပ္ေပးႏုိင္ရင္ပုိေကာင္းပါတယ္။

၇။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ ျမတ္ႏုိးေသာတရားကုိ ပုိ၍ ေျဖာင့္ျဖဴးစြာ က်င့္ၾကံႏုိင္ရန္ ေသခါနီးတြင္ ေနာင္ဘဝ ရဟန္း ျဖစ္လုိေၾကာင္း ဆုပန္သြားပါသည္။ ထုိသူမ်ားဆုေတာင္း ျပည့္ႏုိင္ပါသလားဘုရား။ ရဟန္းျပဳလုိေသာ္လည္း မိဘေဆြမ်ိဳး အသုိင္းအဝုိင္းက သေဘာမတူသျဖင့္ ရဟန္းဘဝ မေရာက္သူမ်ား မ်က္ေမွာက္ေခတ္တြင္ ေတြ႔ေနရရာ ဆႏၵရွိျပီး ပါရမီလည္း ပါလာပါလ်က္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆုေတာင္းမျပည့္ၾကသလဲ သိလုိပါသည္။

ေျဖ။ ။ ျပင္းျပတဲ့စိတ္ဆႏၵႏွင့္ အမွန္တကယ္လုိလုိခ်င္ခ်င္ ထပ္ခါထပ္ခါ ဆုေတာင္းသြားပါက ရဟန္းျဖစ္လုိတဲ့ ဆုေတာင္းျပည့္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ ဒီဘ၀မွာ ရဟန္းျပဳလုိတဲ့ ဆႏၵရွိၿပီး ပါရမီပါလာေပမယ့္ အတိတ္ဘ၀က ထက္သန္ျပင္းျပတဲ့ စိတ္နဲ႔ ရဟန္းျဖစ္ရပါလုိ၏ဆုိတဲ့ ဆုေတာင္းမပါခဲ့ရင္လည္း ဒီဘ၀မွာ ဘယ္လုိပဲ ရဟန္း၀တ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ မေအာင္ျမင္ပဲ ပ်က္တတ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားဟာ ဘုန္းဘုန္းတစ္ပါးတည္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ ေျဖၾကားေပးျခင္းမဟုတ္ပါ။ တတ္သိနားလည္ေသာ ဆရာေတာ္ႏွင့္တုိင္ပင္ ေဆြးေႏြးၿပီး သင့္ေလ်ာ္သလုိ ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ေက်နပ္မႈ မရွိခဲ့ပါက ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ အားနည္းမႈသာျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါတယ္။

ရုိေသစြာ ရွိခုိးဦးခုိက္ပါသည္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား က်မ္းမာခ်မ္းသာစြာ သာသနာျပဳႏုိင္ပါေစဘုရား။
ဓမၼခရီးသည္မ်ား

Read more »

အေပါင္းအသင္း…

အတူတကြ သြားလာေနထုိင္ စားေသာက္ေလ့ရွိတဲ့သူကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအေပါင္းအသင္းဟာလည္း ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ ကလ်ာဏမိတၱ (ေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း) နဲ႔ ပါပမိတၱ (မေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း)တုိ႔ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အေကာင္းအဆုိးဟာ သူေပါင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းနဲ႔လည္း ပတ္သက္မႈ ရွိပါတယ္။ သူေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး သူဘယ္လုိသူဆုိတာလည္း အကဲခက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းမဟုတ္ရင္ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၀ါသနာစ႐ုိက္တူမွပဲ ေရရွည္လက္တဲြ ေပါင္းသင္းလုိ႔ရပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္ အေလ့အက်င့္ ရွိတဲ့သူနဲ႔ေပါင္းရင္ ကုိယ္လဲေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္လာတတ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ရွိတဲ့သူန႔ဲ႔ ေပါင္းရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စ႐ုိက္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကုိ သတိျပဳရပါမယ္။ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က မေကာင္းဘူးဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္က မေကာင္းေပမယ့္ ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေကာင္းေနရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးေတြ ရလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးနဲ႔ ဘ၀အတက္အက်ေတြမွာ ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါက တရားပဲြတစ္ခုကုိ ၾကြတုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြမစခင္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ပင့္တဲ့ဒကာေလးက အခန္းထဲမွာ သီတင္းသုံးဖုိ႔ ေလွ်ာက္လုိ႔ အခန္းထဲမွာ ေနေနတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံေတာ့ ေျပာၾကဆုိၾကတာေလးေတြကုိ အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ၾကားမိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးအခန္းထဲမွာ ရွိေနတာကုိ သတိထားမိဟန္ မတူပါဘူး။ ဒကာေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္က က်န္တဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားအျပန္အလွန္ ျငင္္းခုံေျပာဆုိေနပါတယ္။ သူက “ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ခါစက ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး.. အရက္လည္း မေသာက္တတ္ဘူး.. ဖဲလည္းမ႐ုိက္တတ္ဘူး.. ေဘာလုံးလည္း မေလာင္းတတ္ဘူး.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေပါင္းမိမွပဲ အခုဆုိ ဖဲလည္း႐ုိက္တတ္ေနၿပီ၊ အရက္လည္းေသာက္တတ္ေနၿပီ၊ ေဘာလုံးလည္း ေလာင္းတတ္ေနၿပီ“ ဆိုၿပီး အမူးသမားေလသံနဲ႔ အားရပါးရ ေျပာဆုိေနတာကုိ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ တစ္ေလာကလည္း အရက္အလြန္ေသာက္တဲ့ ဒကာေလးနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ အရက္ေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက “တပည့္ေတာ္ ျဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေရာက္ခါစက အရက္မေသာက္တတ္ပါဘူး… တပည့္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိႀကီးနဲ႔ တဲြျဖစ္ရာက သူႀကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ နည္းနည္းစလုပ္မိရင္းက ခုလုိအမ်ားႀကီး ေသာက္မိသြားတာပါ၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား..“ လုိ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။

ေနာက္တရားပဲြ တစ္ခုမွာျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္အခန္းမွာ ခဏအနားယူေနခ်ိန္ အခန္းထဲကုိ ဒကာေလး ေလးေယာက္ေလာက္ စာရြက္ေလးကုိယ္စီနဲ႔ ၀င္လာၿပီး ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးပါတယ္။ အရြယ္ငယ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔လွတဲ့ ဒီကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမွာ အားရမိပါတယ္။ မိ႐ုိးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္မွ အႏွစ္ရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔ေလးေတြဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူနဲ႔ ဒီအရြယ္ေလးမွာ ဘာသာေရးေတြ လုပ္ျဖစ္တာလဲ…၊ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူ ေလးေယာက္လုံး တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္စိတ္တည္း ျဖစ္သြားၾကတာလဲ ေမးေတာ့ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယက္က “တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း အရင္က ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိပါဘူးဘုရား..၊ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္လုိ႔ ဟုိစာအုပ္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္ဖတ္၊ ဟိုတရားနာ ဒီတရားနာလုပ္ရင္း ေနာက္ဆုံး မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ နာလုိက္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကုိသေဘာက် ေက်နပ္သြားမိၿပီး ေနာက္ပုိင္းဆရာေတာ္ႀကီး တရားေတြ ဆက္တုိက္နာျဖစ္ပါတယ္။ တရားမ်ားမ်ား နာမိေလေလ ေလာကရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကုိ ခံႏုိင္လာေလေလျဖစ္ကာ ေနာက္ပုိင္း တရားပါ အားထုတ္လာမိေတာ့ စိတ္ဟာပုိၿပီး ေအးခ်မ္းလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လည္း တပည့္ေတာ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ တပည့္ေတာ္ နာရတဲ့ တရားေတြ ျပန္ေျပာျပကာ သူတုိ႔ကုိလည္း တရားေတြ နားခုိင္းေတာ့ သူတုိ႔လည္း တပည့္ေတာ္လုိ ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္အားတာနဲ႔ တရားနာ၊ တရားထုိင္ပဲ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ဖုိ႔အထိေတာင္ စဥ္းစားထားပါတယ္ဘုရား..“ စသျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကေတာ့ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပေနတာက အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြကုိ လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးထင္ရွားေစလုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အေပါင္းအသင္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာ သိေစလုိတာပါ။ သံသရာမွာမေျပာနဲ႔ ဒီဘ၀ အခုိက္ေလးမွာကုိပဲ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတာ့ ကုိယ္လည္းေကာင္းလာၿပီး အေပါင္းအသင္းဆုိးေတာ့ ကိုယ္ပါဆုိးလာတာကုိ လက္ေတြ႕ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူးတဲ့ အကုသုိလ္အျပစ္ မရွိသေလာက္ေအာင္ လုိက္လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းအမ်ားႀကီး မရွိဘဲ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္က်ိဳးလည္းလုပ္ အမ်ားအက်ိဳးလည္း လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ အမ်ားႀကီးရွိဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတာက ပုိၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာတတ္ပါတယ္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာက မေသာက္မစား ေနရင္အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး“တဲ့။ ဒါက ေသာက္တတ္စားတတ္သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျပေလးပါ။ မေသာက္မစားဘဲ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့အျပင္ မေသာက္မစား တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရွိတဲ့အတြက္ အမ်ားရဲ႕ ႐ုိေသေလးစားမႈကုိ ရေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေသာက္တဲ့သူေတြက အမ်ားစုျဖစ္တဲ့အတြက္ မေသာက္မစားတဲ့သူေတြဟာ အေပါင္းအသင္းမရွိ နည္းေနရင္နည္းေနႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔လုိ စိတ္တူကုိယ္တူရွိသူ အေပါင္းအသင္းေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ ဒီအနည္းစုဟာ အက်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ထြန္းေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ မေသာက္မစား၊ အေလာင္းအစား မလုပ္တ့ဲအတြက္ ရွာသမွ်ေငြေၾကးေလးေတြကုိ စုမိေစာင္းမိျဖစ္ကာ အိမ္မွာလည္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိ၊ ကုသုိလ္ေရးအတြက္လည္း လွဴခ်င္သလုိ လွဴႏုိင္တမ္းႏုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေသာက္အစား အေလာင္းအစား လုပ္ေနသူေတြကေတာ့ တစ္လနဲ႔တစ္လ အလ်ဥ္မမီသလုိ အေၾကြးေတြသာ၀ုိင္းေနၿပီး အိမ္လည္မပုိ႔ျဖစ္၊ ဘာမွလည္း လက္ဆုတ္လက္ကုိင္မရွိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အဲလုိ ဒုကၡေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ရွိတုန္းက ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေပါင္းအသင္းဆုိတာေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ သာတဲ့အခ်ိန္မွာေပါင္းၿပီး နာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေဂ်ာင္းကုန္ေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္းဟာ သာေပါင္းညာစား အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာထက္ မရွိအတူ ရွိအတူ ျဖစ္တဲ့အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးထက္ အေကာင္းဆုံး အေပါင္းအသင္းကေတာ့ မေကာင္းတာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိျပဳျပင္ တည့္မတ္ေပးၿပီး ကုိယ္ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ဘုရားရွင္က မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားမွာ အစဆုံးမဂၤလာမ်ားအျဖစ္ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ၊ ပ႑ိတာနဥၥ ေသ၀နံ= လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းရန္ႏွင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကုိသာ ေပါင္းသင္းရန္“ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းဖုိ႔အတြက္ ဓမၼပဒမွာ ေဟာၾကားထားခ်က္ေလးကလည္း မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဟာၾကားခ်က္ေလးက “လူမုိက္၌ တရားက်င့္ရန္ အေဆြခင္ပြန္းအျဖစ္ မရွိရကား တရားက်င့္သူသည္ မိမိထက္သာလြန္သူ မိမိႏွင့္တူမွ်သူကုိ မရႏုိင္ပါမူ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ျခင္းကုိသာ ၿမဲၿမံစြာ ျပဳက်င့္ရာ၏“ တဲ့။ အေပါင္းအသင္းဟာ အဲေလာက္ကုိ အေရးႀကီးတာပါ။ အေပါင္းအသင္းဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုံးမေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေပါင္းမိၾကလုိ႔ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းက်ိဳးမွ နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးျဖစ္သြားၾကသူမ်ား ရွိသလုိ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲက်သြားသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ႏွစ္ပါးအေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ အဇာတသတ္ဘုရင္တုိ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ အေပါင္းအသင္း အေကာင္းအဆုိးရဲ႕ စံျပဳစရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာ လူ႔ဘ၀မွာတည္းက အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတရားသိတဲ့အခါလည္း တစ္ဦးကုိ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ မွ်ေ၀ကာ ေနာက္ဆုံးဘုရားသာသနာမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံး အဂၢသာ၀ဘဲြ႕ထူးမ်ားနဲ႔အတူ နိဗၺာန္အထိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾကတဲ့ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမ်ားရဲ႕ ျပယုဂ္အျဖစ္ စံတင္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လုိ မေကာင္းတဲ့ဆရာ၊ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းမိတဲ့ အဇာတသတ္ဘုရင္ကေတာ့ အေဖကုိသတ္တဲ့ ပိတုဃာတကကံကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အတြက္ ငရဲလားရတဲ့အထိ ဆုိးက်ိဳးကုိျဖစ္ေစကာ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းရျခင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ ထင္က်န္ေစခဲ့ပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ လူေတြအတြက္ လုိအပ္လွတဲ့ အေဖာ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း ရွိဖုိ႔လုိအပ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါ။ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္ရွိေနတာက ဒီဘ၀ေရာ ေနာင္သံသရာပါ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတာပါ။ မေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ အေဖာ္မြန္ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ ညႊန္ၾကားျပသေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိၿပီးတန္ဘုိးရွိလွပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ ေကၽြးႏုိင္ေမြးႏုိင္ ေပးႏုိင္ကမ္းႏုိင္မွ အေဖာ္ျဖစ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ား ေပါမ်ားေနတာထက္ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း ကုိယ္၏ေစာင္မျခင္း ျပဳတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္က ပုိၿပီးအားကုိးရပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ မဟုတ္တာလုပ္မွ အေပါင္းအသင္းေတြ ေပါမ်ားတာထက္ အေပါင္းအသင္းမေပါေပမယ့္ အကုသုိလ္မျဖစ္္ဘဲ ရွိေနတာက ပုိၿပီး အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ အေပါင္းအသင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ေရာ သံသရာမွာပါ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းၾကဖုိ႔ ဒီစာစုေလးျဖင့္ အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား