ဓူတင္...၊ သမာဓိ...၊ ဒါန...

Q.အရွင္ဘုရား…
(၁) ဓူတင္ ၁၃ပါးဆုိတာ သိလုိပါတယ္ဘုရား။ ၈ပါးသီလမွာ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာ ေရွာင္ရမယ္ဆုိတာလဲ ေသခ်ာရွင္းျပေပးေစလုိပါတယ္။ ဆုိဖာေပၚမွာ ထုိင္မိတာ၊ တည္းခုိခန္းထဲက အခင္းထူထူခင္းထားတဲ့ ကုတင္ေပၚအိပ္ရတာ ဥပုသ္က်ဳိးပါသလား။
(၂) တရားအားမထုတ္ဖူးေသာ အသက္ႀကီး အဘုိးအဘြားမ်ား အေလ့အက်င့္မရွိခဲ့၍ တရားမထုိင္ႏုိင္၊ သမာဓိပင္ မရႏုိင္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ထုိအခါ ဘယ္လုိနည္းႏွင့္ သမာဓိထူေထာင္ရမည္လဲ သိလုိပါသည္ဘုရား။
(၃) ေနာက္တစ္ခုမွာ အလွဴဟူသည္ လက္ခံယူမည့္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ရွိမွ ဒါနေျမာက္ပါသလား။ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံၿပီးေသာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ ဆြမ္းခဲဖြယ္တုိ႔ႏွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အက်ိဳးရွိမရွိ (အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ သက္ေတာ္ထင္ရွား မရွိေတာ့၍) ဒါနေျမာက္ မေျမာက္ သိလုိပါသည္။
(ေအးခ်မ္း)


A. (၁) ဓူတင္အက်င့္ဆုိတာ ကိေလသာကုိ ပယ္ခြါေၾကာင္း ေခါင္းပါးေရာင့္ရဲေသာ အက်င့္ကုိ ေျပာတာပါ။ ဓူတင္ အက်င့္ ၁၃ပါး ရွိပါတယ္။ ဒီ ၁၃ပါးက…
၁။ ပံ့သုကူ ဓူတင္ = ဒကာ၊ ဒကာမတုိ႔ လွဴဒါန္းေသာ သကၤန္းကုိ စြန္႔ၿပီး အမ်ားသူငါ စြန္႔ပစ္ထားေသာ အ၀တ္အပုိင္းအစမ်ားကုိသာ ခ်ဳပ္စပ္၀တ္႐ုံ သုံးေဆာင္ေသာအက်င့္၊
၂။ တိစီ၀ရိတ္ ဓူတင္ = ေျမာက္မ်ားစြာေသာ သကၤန္းကုိပယ္ၿပီး ႏွစ္ထပ္သကၤန္း္၊ ကုိယ္႐ုံ၊ သင္းပုိင္ဟူေသာ သကၤန္းသုံးထည္ကုိသာ သြားေလရာယူေဆာင္ ၀တ္႐ုံသုံးေဆာင္ေသာ အက်င့္၊
၃။ ပ႑ပါတ္ ဓူတင္ = လာဘ္ပုိလာဘ္လွ်ံကုိပယ္ၿပီး ဆြမ္းခံ၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ စားေသာက္သုံးေဆာင္ေသာ အက်င္၊့
၄။ သ ပဒါန ဓူတင္ = အိမ္စဥ္ေက်ာ္၍ ခံယူျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး အိမ္စဥ္မေက်ာ္မလွပ္ ရပ္၍ရေသာ ဆြမ္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္
၅။ ဧကသနိက္ ဓူတင္ = ေနရာအထူးထူ၌ စားျခင္းကုိပယ္ၿပီး တစ္ေနရာ တစ္ထုိင္တည္း၌သာ စားျခင္းျပဳေသာ အက်င့္
၆။ ပတၱပုိဏ္ ဓူတင္ = ႏွစ္ခြက္ေျမာက္ေသာ ဆြမ္း၊ ဆြမ္းဟင္းကုိ ပယ္ၿပီး တစ္ခြက္တည္းကုိသာ ခံယူသုံးေဆာင္ေသာအက်င့္
၇။ ခလုပစၧာ ဓူတင္ = အတိရိက္၀ိနည္းကံ ဆြမ္းကုိ ပယ္ၿပီးဘုဥ္းေပးသည့္ အက်င့္
၈။ အရညကင္ ဓူတင္ = ၿမိဳ႕ရြာေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး ေတာရေက်ာင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္
၉။ ႐ုကၡမူ ဓူတင္ = အမုိးအကာရွိေသာ ေက်ာင္းကုိပယ္ၿပီး သစ္ပင္ရင္း၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၀။ အေဗၻာကာသိက ဓူတင္ = အမုိးအကာရွိေသာေက်ာင္းႏွင့္ သစ္ပင္တုိ႔ကုိပယ္ၿပီး လြင္တီးေခါင္၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၁။ သုသာန ဓူတင္ = သုသာန္၌သာ ေနေသာအက်င့္
၁၂။ ယထာသႏၲတိ ဓူတင္ = ေနရာေကာင္း ေက်ာင္းေကာင္းကုိ မေရြးျခယ္ဘဲ ျဖစ္စဥ္အတုိင္းသာ ေနေသာအက်င့္
၁၃။ နိသဇ္ ဓူတင္ = အိပ္ျခင္းကုိ ပယ္ၿပီး ထျခင္း၊ ထုိင္ျခင္း၊ စႀကၤံသြားျခင္းဟူေသာ ဣရိယာပုတ္ျဖင့္သာ ေနေသာအက်င့္ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။

ရွစ္ပါးသီလရဲ႕ ဥစၥာသယန၊ မဟာသယနာ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာတုိ႔၌ ေနထုိင္သုံးေဆာင္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း ဆုိတာမွာ ဥစၥာသယန (ျမင့္ေသာေနရာ)ဟူသည္ အေျခတစ္ေထာင့္ထြာထက္ရွည္ေသာ အိပ္ရာကုတင္ ကုလားထုိင္းႀကီးမ်ားစသည္ကုိ ဆုိလုိၿပီး၊ မဟာသယန (ျမတ္ေသာေနရာ) ဟူသည္ စည္းစိမ္ရွင္မ်ား ခံစားေလ့ရွိတဲ့ လက္ေလးသစ္မက အေမြးရွည္ေသာ သားေမြးအခင္း၊ ျခေသၤ့၊ သစ္၊ က်ားစေသာ အ႐ုပ္မ်ားျဖင့္ ခမ္းနားဆန္းၾကယ္စြာ ျပဳလုပ္ဖန္းတီးထားေသာ သားေမြးအခင္း၊ ေရႊခ်ည္ေငြခ်ည္တုိ႔ျဖင့္ ခ်ဳပ္လုပ္ထားေသာ ပုိးအခင္း၊ လဲ၊ ၀ါဂြမ္းမ်ား သြတ္ထားေသာ ေမြ႕ရာဆုိဖာ စသည္တုိ႔ကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ ဒီေဖာ္ျပခ်က္မ်ားနဲ႔ ကုိက္ညီေနတဲ့ ေနရာမ်ိဳးျဖစ္ပါက ဥပုသ္သီလက်ိဳးႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေန႔စဥ္ေဆာက္တည္ရတဲ့ ငါးပါးသီလမဟုတ္ဘဲ အပုိေဆာက္တည္ရတဲ့ ၀ိကာလေဘာဇန၊ နစၥဂီတ၊ ဥစၥာသယန မဟာသယန စတဲ့သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ၾကည့္ပါက ကိေလသာတဏွာစိတ္မ်ား မျဖစ္ေပၚေအာင္ သီလတရားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေပးထားတဲ့ အရာမ်ားျဖစ္တာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ ျမင့္ေသာေနရာ ျမတ္ေသာေနရာေတြဟာ ဒီလုိကိေလသာ တဏွာမ်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ပါက ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီးေနၾကဖုိ႔ပါ။ ဒီလုိေနရာေတြဟာ ေနထုိင္သုံးေဆာင္ျခင္းအားျဖင့္ တဏွာ၊ ေလာဘ၊ ကိေလသာ၊ ကာမစိတ္ေတြျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီအရာေတြ မျဖစ္ေပၚရေအာင္ ဒီသိကၡာပုဒ္ျဖင့္ တားျမစ္ေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ရဲ႕ သဒၶါတရားဟာ မခုိင္ၿမဲတဲ့အတြက္ ဥပုသ္သီလေစာင့္သုံးခ်ိန္မွာ မက်ိဳးေပါက္ရေအာင္ ဒီလုိေနရာမ်ိဳးကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေရွာင္သင့္ပါတယ္။

(၂) မွန္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ႀကီးလာရင္ ဘာမွ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ အုိမင္းမစြမ္းျဖစ္တာေပါ့။ အုိရင္ မင္းမစြမ္းေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာတာပါ။ ငယ္ငယ္က အေလ့အက်င့္မရွိခဲ့လုိ႔ အသက္ႀကီးမွ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စိတ္ကရွိေပမယ့္ ခႏၶာကုိယ္က မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ နာက်င္ကုိက္ခဲတဲ့ ေ၀ဒနာေတြက အားႀကီးတဲ့အတြက္ သမာဓိတည္ဖုိ႔ဟာလည္း အလြန္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ မလြယ္တဲ့အတြက္ မလုပ္ဘဲထားရင္ ပိုးဆုိးပါလိမ့္မယ္။ သမာဓိထူေထာင္ဖုိ႔အတြက္ကေတာ့ ခႏၶာကုိယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစမယ့္ ဣရိယာပုတ္ေလးေတြကုိ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး အမွတ္တရားေလးေတြနဲ႔ စရပါမယ္။ စိတ္ကုိ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ကပ္ထားၿပီး ၀င္ေလထြက္ေလကုိ လုိက္ၿပီးသိမွတ္တာမ်ိဳးေလးေတြကုိ ေလ့က်င့္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိမွတ္ရင္း ပင္ပန္းလာမယ္ နာက်င္လာမယ္ဆုိရင္ အဆင္ေျပသလုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ၿပီး ရသေလာက္ ေလ့က်င့္ထူေထာင္ေပးဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ရသေလာက္ေပါ့။ ဒါေတာင္ မရႏုိင္ဘူးဆုိရင္ အႏုႆတိ တစ္ခုခုပြားေပးပါ။ ေမတၱာပုိ႔တာတုိ႔၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ပြားမ်ားတာတုိ႔ေပါ့။ ဒါေတြဟာလည္း သမာဓိလုပ္ငန္းေလး ေတြပါ။ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနတာထက္စာရင္ တျဖည္းျဖည္းေလ့က်င့္ေပးတာက အက်ိဳးရွိလာတတ္ပါတယ္။ မရဘူးဆုိၿပီး မလုပ္ဘဲ မေနဘဲ ရသေလာက္ အေလ့အက်င့္ လုပ္ေပးဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးဘယ္လုိမွ မရေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀ကူးေကာင္းဖုိ႔အတြက္ သီလလုံၿခဳံေအာင္ေတာ့ ေစာင့္ထိန္းဖုိ႔လုိပါတယ္။ အနည္းဆုံးငါးပါး သီလေလာက္ေပါ့။ သီလလုံၿခဳံၿပီး ဒါနပါမယ္ဆုိရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ ေကာင္းတဲ့ဘုံဘ၀မွာ ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး အဲဒီအခါ ျပန္လည္ၿပီး ဘာ၀နာအလုပ္ကုိ လုပ္ဖုိ႔အခြင့္ ရႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါလည္း အခုလက္ရွိဘ၀မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် အထုံပါေအာင္ ေလ့က်င့္ထားမွပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ ေနတာထက္စာရင္ လုပ္ႏုိင္သမွ်၊ ရႏုိင္သမွ် လုပ္ၾကည့္ ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔လုိေၾကာင္း တုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။

(၃) အလွဴခံပုဂၢိဳလ္မရွိလည္းပဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ဒါနလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ အလွဴလက္ခံသူမဟုတ္ဘဲ အလွဴဒါန ျမဳတ္ႏွံရာဌာနမ်ားမွာ ကုသုိလ္ျပဳလုိ႔ရပါတယ္။ အရွင္းဆုံးဥပမာေျပာရရင္ လူတုိ႔အ႐ုိအေသျပဳရာ၊ လူခပ္သိမ္းတုိ႔ ပူေဇာ္ရာ ေစတီပုထုိးမ်ားမွာ အလွဴဒါနမ်ား ျပဳလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လွဴတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရွိရင္ အလွဴခံက ရွိၿပီးသားပါ။ ဒီေလာကႀကီးဟာ အလွဴေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ပဲ ဖန္တီးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားတာပါ။ လက္ခံမယ့္သူမရွိဘူးဆုိတာ မရွိပါဘူး။ လွဴတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ကုိယ္လွဴခ်င္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ကုိယ္ေပးလွဴလုိတဲ့ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္မရွိရင္ဘဲ ရွိမွာပါ။ အလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္မေရြး လွဴခ်င္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိပါတယ္။ စာေပအဖြင့္မ်ားအရ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ (၁၄) ေယာက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ၁၄ေယာက္က ၁။ တိရိစၦာန္ သတၱ၀ါမ်ား၊ ၂။ လူဒုႆိလေခၚ တံငါမုဆုိးစေသာ ဒုစ႐ုိက္အမႈျပဳလုပ္သူမ်ား၊ ၃။ လူသီလ၀ႏၲေခၚ သာသနာပအခါမ်ိဳး၌ ငါးပါးသီလၿမဲသူမ်ား၊ ၄။ ရေသ့ပရဗုိဇ္ေခၚ သာသနာပအခါ စ်န္အဘိညာဥ္ရပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ ၅-၈။ မဂၢ႒ာန္ေခၚ ဖုိလ္သုိ႔မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ မဂ္၌က်င့္ဆဲပုဂၢိဳလ္ ၄ေယာက္၊ ၉-၁၂။ ဖလ႒ာန္ေခၚ ဖုိလ္ေလးပါး၌ တည္ေနေသာပုဂၢိဳလ္ ၄ေယာက္၊ ၁၃။ ပေစၥကဗုဒၶေခၚ ဘုရားမပြင့္မီကာလ၌ ပြင့္ေသာဘုရားငယ္၊ ၁၄။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအလွဴခံ ပုဂၢိဳလ္ ၁၄ေယာက္မွာ မိမိတုိ႔လွဴလုိတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ကုိလုိက္ၿပီး အက်ိဳးအႀကီးအေသးသာ ကြာျခားပါတယ္။ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ မရွိလုိ႔ကုသုိလ္ ဒါနမျပဳလုိက္ရဘူးဆုိတာ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဘုရားမပြင့္တဲ့ သာသနာပကာလမွာေတာင္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္က ရွိေနတဲ့အတြက္ ဒါနကုသုိလ္ကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္မေရြးဘူးဆုိရင္ ျပဳလုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ ဒါနေျမာက္ေအာင္ လွဴလုိ႔ရပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီးေနာက္မွာ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား အ႐ုိအေသျပဳဖုိ႔ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ဖုိ႔ အလွဴဒါနျပဳဖုိ႔ ေစတီေလးမ်ိဳး ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေစတီေလးမ်ိဳးက ၁။ ဓာတုေစတီ= ဘုရားရဟႏၲာတုိ႔ရဲ႕ ဓာတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၂။ ဓမၼေစတီ = ဘုရားရွင္ရဲ႕တရာေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၃။ ပရိေဘာဂေစတီ = ဘုရားရွင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ ကုိးကြယ္ျခင္း၊ ၄။ ဥဒၵိႆကေစတီ = ဘုရားရွင္ကုိရည္မွန္းၿပီး ထုလုပ္ပူေဇာ္ထားသည့္ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ ေစတီအျဖစ္ကုိးကြယ္ျခင္း တုိ႔ပါ။ ဒီေလးမ်ိဳးကုိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ကုိယ္စား ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳကုိးကြယ္ႏုိင္ရင္ ဘုရားရွင္ကုိ မ်က္ေမွာက္ကုိးကြယ္ပူေဇာ္သည့္အလား အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားဘဲ ေစတနာ သဒၶါတရားအရင္းခံနဲ႔ ကုိးကြယ္ပူေဇာ္မယ္ဆုိရင္ ေသခ်ာေပါက္ အက်ိဳးမ်ားပါလိမ့္မယ္။ ပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး ဘုရားရွင္ကုိ ဆြမ္းခဲဖြယ္စသည္ ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းမွာလည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္သက္ေတာ္ ထင္ရွားမရွိေတာ့ေပမယ့္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကုိ အာ႐ုံျပဳၿပီး လွဴဒါန္းႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါနေျမာက္႐ုံတြင္မက အက်ိဳးတရားလည္း အထူးမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လွဴဒါန္းတဲ့အခါ အေပ်ာ္အပ်က္ ျဖစ္ကတက္ဆန္း ၀တ္ေက်တန္းေက် လွဴဒါန္းမႈမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ေတာ့ လုိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ရွိပါတယ္။ ကုိယ္က်ေတာ့ အေကာင္းစားေတြစားၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ေတာ့ ဆြမ္းေလးသုံးေလးဆြမ္းေပၚမွာ ထန္းလွ်က္၊ သၾကားေလးေတြ ပုံၿပီးကပ္တာမ်ိဳးစတာေတြေပါ့။ ကုိယ္ေကာင္းတာစားသလုိ ကိုယ္စားတဲ့ပုံစံမ်ိဳးေလး ျပင္ဆင္ျပဳလုပ္ ဆက္ကပ္ျခင္းသာ ကုိယ္နဲ႔တစ္သားတည္းထားၿပီး ပူေဇာ္ရာေရာက္ပါတယ္။ ႐ုိေသရာေရာက္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္တဲ့ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္လုိမ်ိဳး ျပဳလုပ္ပူေဇာ္သင့္ပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာဟာ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားေပမယ့္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိတုန္းကအတုိင္းပဲ “အရွင္ဘုရား…ဒီအခ်ိန္က မ်က္ႏွာသစ္ေရ သုံးေဆာင္ရမယ့္အခ်ိန္ပါ ဘုရား၊ ဒီအခ်ိန္က ဆြမ္းဘုဥ္းေပးရမယ့္ အခ်ိန္ပါဘုရား” စသျဖင့္ ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိတုန္းကအတုိင္း ျပဳလုပ္ပူေဇာ္တယ္ဆယ္တာ ၾကည္ညိဳဖြယ္သိရွိရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔လည္း ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား မရွိေတာ့ေပမယ့္ ဘုရားရွင္ကုိယ္စား ရည္မွန္းကုိးကြယ္တဲ့ ႐ုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္မ်ားကုိ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္အလား အေလးထားပူေဇာ္ ဆည္းကပ္မယ္ဆုိရင္ ဒါနေျမာက္႐ုံမွ်မက ထူးျခားထင္ရွားတဲ့ ကုသိုလ္အက်ိဳးတရားမ်ား ရၾကမည္ဆုိတာ မလဲြဧကန္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေျဖၾကားတင္ျပလုိက္ပါတယ္။

Read more »

ေမြးျခင္းနဲ႔ ေသျခင္းဒႆန...

.ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ မၾကာမၾကာ တရားေဟာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာေဟာေပးေလ့ရွိတဲ့ ဒႆန စာသားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ ရထားတာၾကာပါၿပီ။ ဘယ္သူေဖာ္ထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ အတိအက်မသိေပမယ့္ အရမ္းေကာင္းၿပီး၊ အရမ္းအဓိပၸါယ္ ရွိတဲ့အတြက္ အၿမဲေျပာဆုိ အသုံးျပဳေနမိပါတယ္။ အဲဒီဒႆနေလးက “ေမြးေသဒႆန“လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတဲ့စာသားေလးပါ။

“လူဟာ ေမြးကတည္းက ငိုၿပီးထြက္လာရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့သူေတြက ၿပဳံးၾကေပ်ာ္ၾကတယ္။ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သူေတြက ငုိၾက၀မ္းနည္းၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ္ကဘယ္လုိေသမလဲ…ၿပံဳးၿပီးေသမလား..။ တစ္ခါငုိၿပီး ေသမလား…” တဲ့။


သိပ္ေကာင္းၿပီး သိပ္အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ စကားေလးပါ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အားလုံးဒီဒႆနေလးကုိ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လူတုိင္းလူတုိင္း ေမြးေမြးခ်င္း မိခင္ဗုိက္ထဲက ငုိၿပီးထြက္လာၾကရပါတယ္။ မငိုရင္လည္း ငုိေအာင္လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဒါမွ အသက္ရွင္လႈပ္ရွားလာတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကုိယ္နဲ႔သက္ဆုိင္တဲ့သူေတြက “ဟာ…ေမြးၿပီေဟ့.. ေယက်္ားေလးဟဲ့.. မိန္းခေလးဟဲ့…ကုိယ္လက္အဂၤါအစုံပါတယ္ဟဲ့..”စသျဖင့္ ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ လူသားအားလုံးရဲ႕ ေမြးဖြားမႈအစပါ။ ဒါေပမယ့္ ေသတဲ့အခါေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ မေသခင္ အစမ္းေသၾကည့္ၾကပါ။ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကုိယ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူေတြက ၀မ္းနည္းၾက၊ ငိုၾကပူေဆြးၾက၊ ႏွေျမာတသျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကုိယ္ကဘယ္လုိေသမလဲ ႀကိဳတင္စဥ္းစားၾကဖုိ႔ပါ။ ၿပဳံးၿပီး ေသမလား…။ ငုိၿပီးေသမလား…။ ငိုၿပီး ေသသြားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အ႐ႈံးနဲ႔ေသတာပါပဲ။ ေမြးတုန္းကလည္း ငုိၿပီးေမြးလာခဲ့ရတယ္။ ေသတဲ့အခါမွာလည္း ငုိၿပီးေသသြားရမယ္ဆုိရင္ ႐ႈံးၿပီေပါ့။ ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က ေမြးတဲ့အခါတုန္းက ငုိၿပီး ေမြးခဲ့ရေပမယ့္။ ေသတဲ့အခါမွာ ၿပံဳးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အခုလက္ရွိအခ်ိန္မွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္တရားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကသာ လူတစ္ေယာက္ကုိ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သိပ္မသိသာေပမယ့္ ေသခါနီးအခါမွာေတာ့ ကုသုိလ္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတ့ဲ့သူနဲ႔ အကုသုိလ္ေတြပဲ လုပ္ခဲ့တဲ့သူ သိပ္ကုိကြာျခားပါတယ္။ ကုသုိလ္တရားရွိတဲ့သူက ေသရမွာကုိ မေၾကာက္ပါဘူး။ ၿပဳဳံးၿပီးေသႏုိင္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ေတြနဲ႔ေနခဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေသခါနီးမွာ ဘယ္လုိမွ မၿပဳံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးမယ့္နိမိတ္ေတြ ထင္လာတဲ့အခါ ပုိၿပီးဆုိးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ငုိၿပီးေသ႐ုံမွတစ္ပါး ဘာမွမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျပင္ဆင္ထားရမွာက ေမြးလာတုန္းက ငုိၿပီးေမြးလာေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွေတာ့ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ အခုကတည္းက ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ၊ ကုသုိလ္တရားေတြ၊ ေကာင္းတဲ့အႀကံ၊ ေကာင္းတဲ့အေျပာ၊ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္ထာဖုိ႔ပါ။ ဒါဆုိရင္ ေမြးလာတုန္းက ကုိယ့္ကငုိၿပီးထြက္လာ၊ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြက ၿပဳံးေပ်ာ္ၾကေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွာ ကုိယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကသူေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲငုိငုိ ကုိယ္ကတန္ျပန္ၿပဳံးၿပီး ေသသြားႏုိင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမြးတုန္းက ငုိၿပီးေမြးလာၾကေပမယ့္ ေသတဲ့အခါ ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔…အားလုံးကုိ အသိေပးတုိက္တြန္းလုိက္ပါတယ္။ အားလုံး ၿပဳံးၿပီးေသႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

ေမြးစားမိဘအားလုပ္ေကၽြးေကာင္း၊မေကာင္း၊ သံခ်ေဆးတုိက္ျခင္းစသည္တုိ႔သည္ ပါဏာတိပါတျဖစ္၊ မျဖစ္...

Q. အရွင္ဘုရား..
(၁) ေက်းဇူးႀကီးေသာ ေမြးစားမိဘကုိ မိဘရင္းႏွင့္ထပ္တူ လုပ္ေကၽြးျခင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံပါသလားဘုရား။ ရဟန္းခံလွ်င္ ဆြမ္းႏွင့္ လူဖြယ္၀တၳဳကုိ ေမြးစားမိဘကုိ ေပးခြင့္ရွိပါသလား။
(၂) ကေလးမ်ားကုိ သံခ်ေဆးတုိက္ျခင္း၊ ၀ဲေပါက္ေနသူ၏အနာကုိ ၀ဲပုိေသေဆးလိမ္းေပးျခင္းမ်ားသည္ ပါဏာတိပါတ သင့္ပါသလား ဘုန္းဘုန္း။ သီလရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ မသမာသူဖ်က္ဆီး၍ သေႏၶရခဲ့လွ်င္ ထုိသေႏၶကုိ ဖ်က္ဆီးသူ အသက္သတ္ရာေရာက္ပါသလား။ ကုိယ္၀န္ႏုစဥ္မွာ ေသြးတုံးေသြးခဲ အမွတ္ထားၿပီး သီလရွိသူတစ္ေယာက္ အရွက္မရေအာင္ ေသြးခဲအသားတစ္ကုိ ဖယ္ရွားေပးသည့္အေနျဖင့္ ေဆးေပးလွ်င္ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာျဖစ္ပါသလဲဘုရား။
(စည္သူ)

A. (၁) ေက်းဇူးႀကီးတဲ့ ေမြးစားမိဘကုိ မိဘရင္းႏွင့္ထပ္တူ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးျခင္းကုိ ျမတ္စြာဘုရား လက္ခံပါတယ္။ သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ က်င္လည္ခဲ့ၾကရတဲ့ ဘ၀ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာမွာ တစ္ဘ၀မဟုတ္ တစ္ဘ၀တစ္ခုခုေတာ့ ေတာ္စပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မေတာ္စပ္ဖူးတဲ့အမ်ိဳးဆုိတာ မရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ အသက္အရြယ္ႀကီးတဲ့ ဘယ္လုိပုဂိၢဳလ္ကုိ မဆုိ မိဘရင္းႏွင့္မျခား ထပ္တူလုပ္ေကၽြးျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးမယုတ္သလုိ ဘုရားရွင္တုိ႔ ခ်ီးမြန္းတဲ့အလုပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းေတာ္ဘ၀ကို ေရာက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ေလာကေၾကာင္းထက္၊ ဓမၼေၾကာင္း (၀ိနည္းေၾကာင္း) ကုိ ပုိၿပီး အေလးထားရပါတယ္။ ၀ိနည္းေတာ္နဲ႔ဆန္႔က်င္တဲ့ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ားကုိ ေမြးစားမိဘမေျပာနဲ႔ မိဘအရင္းကုိေတာင္ မလုပ္ရပါဘူး။ ေလာကေၾကာင္းအရ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ သင့္ေလွ်ာ္တဲ့အလုပ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရ အာပတ္သင့္ႏုိင္တဲ့၊ အျပစ္ျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရဟန္းဘ၀ေရာက္လာတဲ့အခါ ေမြးစားမိမ်ားကုိ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လုိပါက ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ မသက္ဆုိင္တဲ့ ျပဳုစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ိဳးျဖင့္သာ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ သင့္ပါတယ္။

(၂) ပါဏာတိပါတ (သတ္မႈ) ကံေျမာက္ႏုိင္တဲ့အဂၤါ (၅)ပါး ရွိပါတယ္။ ၁။ ပါဏ = သက္ရွိသတၱ၀ါျဖစ္ျခင္း
၂။ ပါဏသညိတ = သက္ရွိသတၱ၀ါဟု မွတ္သိျခင္း၊ ၃။ ဃာတစိတၱ = သတ္လုိတဲ့စိတ္ရွိျခင္း၊ ၄။ ဥပကၠမ = လုံ႔လျပဳျခင္း၊ ၅။ မရဏ = ထုိလုံ႔လေၾကာင့္ ေသျခင္း တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးမ်ားကုိ သံခ်ေဆးတုိက္ေကၽြးျခင္း၊ ၀ဲေပါက္ေနသူ၏အနာကုိ ၀ဲပုိေသေဆးလိမ္းေပးျခင္း၊ သီလရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ သေႏၶကုိ ဖ်က္ဆီးေပးျခင္း စတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ ဒီအဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ျပည့္စုံမယ္ဆုိရင္ ပါဏာတိပါတကံေျမာက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိဳ႕ကံေတြဟာ လုပ္ေဆာင္တဲ့သူရဲ႕ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ကုိ လုိက္ၿပီး အျပစ္အႀကီးအေသး ကြာျခားပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္၊ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးက အင္အားႀကီးေနရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဟာ အင္အားနည္းၿပီး တန္ျပန္အက်ိဳးေပးမႈ မရွိႏုိင္တဲ့ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ ဘုရားစင္ကုိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တဲ့အခါ ပုိးမွ်င္ပုိးအိမ္ေလးေတြကုိ ဖယ္ရွားဖ်က္ဆီးျပစ္ရတဲ့အခါမ်ိဳး ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးမွာ ဘုရားစင္ကုိ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္လုိတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က ဦးစီးေနၿပီး ပုိးမွ်င္မ်ားကုိ တမင္သက္သက္ဖ်က္ဆီးလုိတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္မရွိတဲ့အတြက္ ပုိးမွ်င္ပုိးအိမ္မ်ားကုိ ဖ်က္ဆီးမိတဲ့အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ိဳးဟာ အက်ိဳးေပးမသန္တဲ့ အေဟာသိကံျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္မ်ားၾကေတာ့ ကုသုိလ္လည္းျဖစ္ အကုသုိလ္လည္း ျဖစ္တဲ့အလုပ္မ်ိဳး ရွိတတ္ပါတယ္။ ့ အဲလုိအလုပ္မ်ိဳးမွာ ကုသုိလ္အက်ိဳးဟာ သီးျခားအက်ိဳးေပးၿပီး၊ အကုသုိလ္အက်ိဳးကလည္း သီးျခားအက်ိဳးေပးပါတယ္။ ယေန႔ေခတ္အေျခအေနကုိ ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕အရမ္းခ်မ္းသာေပမယ့္ ေမြးကတည္းက ေသတဲ့အထိ ေရာဂါေပါင္းစုံနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ ခ်မ္းသာေပမယ့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ ေရာဂါထူေျပာေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုသုိလ္နဲ႔အကုသုိလ္ဟာ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာလုိ႔ သေဘာေပါက္ထားရပါမယ္။ ဒီသေဘာအတုိင္းပဲ သီလရွိသူတစ္ေယာက္ အရွက္မရေအာင္ ကုိယ္၀န္္ကုိ ဖယ္ရွားေပးသည့္အေနျဖင့္ ေဆးေပးလွ်င္ ကုသုိလ္ႏွင့္ အကုသုိလ္ ဘယ္ဟာျဖစ္ပါသလဲလုိ႔ ေမးရင္ ကုသုိလ္၊ အကုသိုလ္ႏွစ္ခုလုံးျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျဖရပါမယ္။ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ကုိလုိက္ၿပီး ကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္အျပစ္အႀကီးအေသး ကဲြျပားပါလိမ့္မယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ၀ိနည္းေၾကာင္းအရအေျပာရရင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ကုိယ္၀န္ပ်က္ေအာင္ ကုိယ္၀န္က်ေဆးေပးလုိ႔ ကုိယ္၀န္ပ်က္သြားရင္ ဒီရဟန္း ပါဏာတိပါတက်ဴးလြန္ရာေရာက္ၿပီး ပါရာဇိကက်ပါတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကုိယ္၀န္ႏုစဥ္ဘာမွ အေကာင္အထည္မေပၚေသးတဲ့၊ အသက္ရွိတယ္လုိ႔မမွတ္ႏုိင္ေသးတဲ့ ေသြးခဲလုိ႔ယူဆရတဲ့ ကုိယ္၀န္ျဖစ္စ အရာမ်ားမွာေတာ့ ပါဏာတိပါတေျမာက္ႏုိင္တဲ့ အဂၤါမျဖစ္ေသးရင္ေတာ့ အသက္သတ္တယ္လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ခက္ပါတယ္။ ဒီသေဘာမ်ိဳးမွာ ျပဳလုပ္ေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္က ပုိၿပီးအဓိကက်ပါတယ္။ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ကံေျမာက္တဲ့အထိ က်ဴးလြန္မႈမွာ ျပည့္စုံရမယ့္အဂၤါရပ္မ်ား ျပည့္စုံမွ အက်ိဳးေပးမႈရွိတဲ့အတြက္ ျပဳလုပ္တဲ့သူရဲ႕ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္၊ အျပဳခံပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္အဂၤါရပ္မ်ားကုိ လုိက္ၿပီးကုသုိလ္၊ အကုသုိလ္၊ အျပစ္အႀကီးအေသး ကြာျခားပါေၾကာင္း…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား