အတူတကြ သြားလာေနထုိင္ စားေသာက္ေလ့ရွိတဲ့သူကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအေပါင္းအသင္းဟာလည္း ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ ကလ်ာဏမိတၱ (ေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း) နဲ႔ ပါပမိတၱ (မေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း)တုိ႔ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အေကာင္းအဆုိးဟာ သူေပါင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းနဲ႔လည္း ပတ္သက္မႈ ရွိပါတယ္။ သူေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး သူဘယ္လုိသူဆုိတာလည္း အကဲခက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းမဟုတ္ရင္ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၀ါသနာစ႐ုိက္တူမွပဲ ေရရွည္လက္တဲြ ေပါင္းသင္းလုိ႔ရပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္ အေလ့အက်င့္ ရွိတဲ့သူနဲ႔ေပါင္းရင္ ကုိယ္လဲေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္လာတတ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ရွိတဲ့သူန႔ဲ႔ ေပါင္းရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စ႐ုိက္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကုိ သတိျပဳရပါမယ္။ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က မေကာင္းဘူးဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္က မေကာင္းေပမယ့္ ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေကာင္းေနရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးေတြ ရလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးနဲ႔ ဘ၀အတက္အက်ေတြမွာ ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါက တရားပဲြတစ္ခုကုိ ၾကြတုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြမစခင္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ပင့္တဲ့ဒကာေလးက အခန္းထဲမွာ သီတင္းသုံးဖုိ႔ ေလွ်ာက္လုိ႔ အခန္းထဲမွာ ေနေနတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံေတာ့ ေျပာၾကဆုိၾကတာေလးေတြကုိ အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ၾကားမိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးအခန္းထဲမွာ ရွိေနတာကုိ သတိထားမိဟန္ မတူပါဘူး။ ဒကာေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္က က်န္တဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားအျပန္အလွန္ ျငင္္းခုံေျပာဆုိေနပါတယ္။ သူက “ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ခါစက ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး.. အရက္လည္း မေသာက္တတ္ဘူး.. ဖဲလည္းမ႐ုိက္တတ္ဘူး.. ေဘာလုံးလည္း မေလာင္းတတ္ဘူး.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေပါင္းမိမွပဲ အခုဆုိ ဖဲလည္း႐ုိက္တတ္ေနၿပီ၊ အရက္လည္းေသာက္တတ္ေနၿပီ၊ ေဘာလုံးလည္း ေလာင္းတတ္ေနၿပီ“ ဆိုၿပီး အမူးသမားေလသံနဲ႔ အားရပါးရ ေျပာဆုိေနတာကုိ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ တစ္ေလာကလည္း အရက္အလြန္ေသာက္တဲ့ ဒကာေလးနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ အရက္ေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက “တပည့္ေတာ္ ျဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေရာက္ခါစက အရက္မေသာက္တတ္ပါဘူး… တပည့္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိႀကီးနဲ႔ တဲြျဖစ္ရာက သူႀကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ နည္းနည္းစလုပ္မိရင္းက ခုလုိအမ်ားႀကီး ေသာက္မိသြားတာပါ၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား..“ လုိ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။
ေနာက္တရားပဲြ တစ္ခုမွာျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္အခန္းမွာ ခဏအနားယူေနခ်ိန္ အခန္းထဲကုိ ဒကာေလး ေလးေယာက္ေလာက္ စာရြက္ေလးကုိယ္စီနဲ႔ ၀င္လာၿပီး ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးပါတယ္။ အရြယ္ငယ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔လွတဲ့ ဒီကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမွာ အားရမိပါတယ္။ မိ႐ုိးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္မွ အႏွစ္ရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔ေလးေတြဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူနဲ႔ ဒီအရြယ္ေလးမွာ ဘာသာေရးေတြ လုပ္ျဖစ္တာလဲ…၊ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူ ေလးေယာက္လုံး တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္စိတ္တည္း ျဖစ္သြားၾကတာလဲ ေမးေတာ့ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယက္က “တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း အရင္က ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိပါဘူးဘုရား..၊ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္လုိ႔ ဟုိစာအုပ္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္ဖတ္၊ ဟိုတရားနာ ဒီတရားနာလုပ္ရင္း ေနာက္ဆုံး မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ နာလုိက္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကုိသေဘာက် ေက်နပ္သြားမိၿပီး ေနာက္ပုိင္းဆရာေတာ္ႀကီး တရားေတြ ဆက္တုိက္နာျဖစ္ပါတယ္။ တရားမ်ားမ်ား နာမိေလေလ ေလာကရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကုိ ခံႏုိင္လာေလေလျဖစ္ကာ ေနာက္ပုိင္း တရားပါ အားထုတ္လာမိေတာ့ စိတ္ဟာပုိၿပီး ေအးခ်မ္းလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လည္း တပည့္ေတာ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ တပည့္ေတာ္ နာရတဲ့ တရားေတြ ျပန္ေျပာျပကာ သူတုိ႔ကုိလည္း တရားေတြ နားခုိင္းေတာ့ သူတုိ႔လည္း တပည့္ေတာ္လုိ ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္အားတာနဲ႔ တရားနာ၊ တရားထုိင္ပဲ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ဖုိ႔အထိေတာင္ စဥ္းစားထားပါတယ္ဘုရား..“ စသျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကေတာ့ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပေနတာက အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြကုိ လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးထင္ရွားေစလုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အေပါင္းအသင္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာ သိေစလုိတာပါ။ သံသရာမွာမေျပာနဲ႔ ဒီဘ၀ အခုိက္ေလးမွာကုိပဲ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတာ့ ကုိယ္လည္းေကာင္းလာၿပီး အေပါင္းအသင္းဆုိးေတာ့ ကိုယ္ပါဆုိးလာတာကုိ လက္ေတြ႕ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူးတဲ့ အကုသုိလ္အျပစ္ မရွိသေလာက္ေအာင္ လုိက္လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းအမ်ားႀကီး မရွိဘဲ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္က်ိဳးလည္းလုပ္ အမ်ားအက်ိဳးလည္း လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ အမ်ားႀကီးရွိဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတာက ပုိၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာတတ္ပါတယ္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာက မေသာက္မစား ေနရင္အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး“တဲ့။ ဒါက ေသာက္တတ္စားတတ္သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျပေလးပါ။ မေသာက္မစားဘဲ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့အျပင္ မေသာက္မစား တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရွိတဲ့အတြက္ အမ်ားရဲ႕ ႐ုိေသေလးစားမႈကုိ ရေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေသာက္တဲ့သူေတြက အမ်ားစုျဖစ္တဲ့အတြက္ မေသာက္မစားတဲ့သူေတြဟာ အေပါင္းအသင္းမရွိ နည္းေနရင္နည္းေနႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔လုိ စိတ္တူကုိယ္တူရွိသူ အေပါင္းအသင္းေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ ဒီအနည္းစုဟာ အက်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ထြန္းေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ မေသာက္မစား၊ အေလာင္းအစား မလုပ္တ့ဲအတြက္ ရွာသမွ်ေငြေၾကးေလးေတြကုိ စုမိေစာင္းမိျဖစ္ကာ အိမ္မွာလည္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိ၊ ကုသုိလ္ေရးအတြက္လည္း လွဴခ်င္သလုိ လွဴႏုိင္တမ္းႏုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေသာက္အစား အေလာင္းအစား လုပ္ေနသူေတြကေတာ့ တစ္လနဲ႔တစ္လ အလ်ဥ္မမီသလုိ အေၾကြးေတြသာ၀ုိင္းေနၿပီး အိမ္လည္မပုိ႔ျဖစ္၊ ဘာမွလည္း လက္ဆုတ္လက္ကုိင္မရွိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အဲလုိ ဒုကၡေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ရွိတုန္းက ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေပါင္းအသင္းဆုိတာေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ သာတဲ့အခ်ိန္မွာေပါင္းၿပီး နာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေဂ်ာင္းကုန္ေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္းဟာ သာေပါင္းညာစား အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာထက္ မရွိအတူ ရွိအတူ ျဖစ္တဲ့အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးထက္ အေကာင္းဆုံး အေပါင္းအသင္းကေတာ့ မေကာင္းတာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိျပဳျပင္ တည့္မတ္ေပးၿပီး ကုိယ္ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ဘုရားရွင္က မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားမွာ အစဆုံးမဂၤလာမ်ားအျဖစ္ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ၊ ပ႑ိတာနဥၥ ေသ၀နံ= လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းရန္ႏွင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကုိသာ ေပါင္းသင္းရန္“ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းဖုိ႔အတြက္ ဓမၼပဒမွာ ေဟာၾကားထားခ်က္ေလးကလည္း မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဟာၾကားခ်က္ေလးက “လူမုိက္၌ တရားက်င့္ရန္ အေဆြခင္ပြန္းအျဖစ္ မရွိရကား တရားက်င့္သူသည္ မိမိထက္သာလြန္သူ မိမိႏွင့္တူမွ်သူကုိ မရႏုိင္ပါမူ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ျခင္းကုိသာ ၿမဲၿမံစြာ ျပဳက်င့္ရာ၏“ တဲ့။ အေပါင္းအသင္းဟာ အဲေလာက္ကုိ အေရးႀကီးတာပါ။ အေပါင္းအသင္းဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုံးမေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေပါင္းမိၾကလုိ႔ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းက်ိဳးမွ နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးျဖစ္သြားၾကသူမ်ား ရွိသလုိ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲက်သြားသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ႏွစ္ပါးအေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ အဇာတသတ္ဘုရင္တုိ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ အေပါင္းအသင္း အေကာင္းအဆုိးရဲ႕ စံျပဳစရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာ လူ႔ဘ၀မွာတည္းက အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတရားသိတဲ့အခါလည္း တစ္ဦးကုိ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ မွ်ေ၀ကာ ေနာက္ဆုံးဘုရားသာသနာမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံး အဂၢသာ၀ဘဲြ႕ထူးမ်ားနဲ႔အတူ နိဗၺာန္အထိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾကတဲ့ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမ်ားရဲ႕ ျပယုဂ္အျဖစ္ စံတင္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လုိ မေကာင္းတဲ့ဆရာ၊ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းမိတဲ့ အဇာတသတ္ဘုရင္ကေတာ့ အေဖကုိသတ္တဲ့ ပိတုဃာတကကံကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အတြက္ ငရဲလားရတဲ့အထိ ဆုိးက်ိဳးကုိျဖစ္ေစကာ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းရျခင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ ထင္က်န္ေစခဲ့ပါတယ္။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ လူေတြအတြက္ လုိအပ္လွတဲ့ အေဖာ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း ရွိဖုိ႔လုိအပ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါ။ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္ရွိေနတာက ဒီဘ၀ေရာ ေနာင္သံသရာပါ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတာပါ။ မေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ အေဖာ္မြန္ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ ညႊန္ၾကားျပသေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိၿပီးတန္ဘုိးရွိလွပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ ေကၽြးႏုိင္ေမြးႏုိင္ ေပးႏုိင္ကမ္းႏုိင္မွ အေဖာ္ျဖစ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ား ေပါမ်ားေနတာထက္ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း ကုိယ္၏ေစာင္မျခင္း ျပဳတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္က ပုိၿပီးအားကုိးရပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ မဟုတ္တာလုပ္မွ အေပါင္းအသင္းေတြ ေပါမ်ားတာထက္ အေပါင္းအသင္းမေပါေပမယ့္ အကုသုိလ္မျဖစ္္ဘဲ ရွိေနတာက ပုိၿပီး အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ အေပါင္းအသင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ေရာ သံသရာမွာပါ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းၾကဖုိ႔ ဒီစာစုေလးျဖင့္ အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။
