သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ (သုုိ႔) အႏွစ္သာရရွိရွိ ကုုန္ဆုုံးသင့္တဲ့ေန႔


လာမယ့္ (၃၀-၁၀-၂၀၁၂)ဟာ ျမန္မာ့ျပကၡဒိန္ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြအရ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၃၇၄ခုႏွစ္ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ပဲ ျဖစ္သလုိ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ ပဲြေတာ္ေတြအရလည္း အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔ျဖစ္ကာ ဥပုသ္သီတင္း ေစာင့္သုံးခ်င္တဲ့ သူေတြအတြက္လည္း ထူးျခားတဲ့ ဥပုသ္ေန႔ အခါသမယ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား အတြက္ေတာ့ ညီညြတ္ေရးအတြက္ ေတြ႕ဆုံဖိတ္ေခၚရင္း တစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း သိမ္အတြင္းမွာ စုေပါင္းၿပီး ကံေဆာင္ၾကမယ့္ ပဝါရဏာေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ကား ဒီသီတင္ကၽြတ္လျပည့္ေန႔လုိ ေန႔ထူးေန႔ရက္တစ္ခုဟာ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မွ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံး ကုသုိလ္ျပဳရာ ေန႔တစ္ေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသုိလ္ အလုပ္ေတြမွာဆုိရင္ အခ်ိန္မေရြး၊ အခါမေရြး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြ လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ ကုသုိလ္အေရးဆုိရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ညာျဖစ္လုိ႔၊ ဘာေန႔မဟုတ္လုိ႔၊ ညာေန႔မဟုတ္လုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ရက္ေကာင္းရက္ျမတ္ေတြကုိ ေရြးေလ့ရွိတတ္သူေတြအတြက္ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အထူးျခားဆုံး ေန႔တစ္ေန႔ပဲျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးမွာ ေကာင္းမႈတစ္ခုခုေတာ့ ရေအာင္ယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ထူးျခားမႈေတြ ေပါင္းစုထားတဲ့ ဒီသီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ဟာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ပုရိမဝါဆုိဝါကပ္ရာ သီတင္းကာလ ကၽြတ္လြတ္ၿပီးဆုံးျခင္းကုိ ရည္ညြန္းထားသလုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ (၇)ဝါေျမာက္မွာ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္သုိ႔ ၾကြေရာက္ကာ မယ္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သႏၲဳသိတနတ္သားကုိ ဝါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး အဘိဓမၼာေဒသနာေတာ္ ေဟာၾကားခ်ီးျမင့္ၿပီးလုိ႔ လူ႔ျပည္ကုိ ျပန္လည္ၾကြေရာက္ ဆင္းသက္ေတာ္မူတဲ့ အဘိဓမၼာ ဓမၼသဘင္ရဲ႕ ပုံရိပ္ကုိလည္း ေဖာ္ေဆာင္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အဓိ႒ာန္တစ္ခု အေနနဲ႔ ကုသုိလ္ျပဳကာ ပူေဇာ္လုိသူေတြအဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္အခါ သမယပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုိဟုိဒီဒီ ကိစၥေတြနဲ႔ ကုသုိလ္အေရးကုိ အေလးမေပးႏုိင္သူေတြအေနနဲ႔ ဒီလုိေန႔မ်ိဳးမွာေတာ့ ဥပုသ္သီလေလးေဆာက္တည္ၿပီး ပ႒ာန္းေဒသနာေတာ္ကုိ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ကာ တရားေလးလည္းနာ၊ ဝိပႆနာ အလုပ္ေလးလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အားထုတ္ၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အလြန္တန္ဘုိးရွိတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သြားမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ကုိ ပူေဇာ္တဲ့ ပူေဇာ္မႈေတြထဲမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈလုပ္ၿပီး ပူေဇာ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အႏွစ္အရွိဆုံးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခား ပူေဇာ္မႈတစ္ခုအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အဓိ႒ာန္ျပဳကာ ဘုရားရွင္ကုိ ကုသုိလ္အစုနဲ႔ ပူေဇာ္သမႈ ျပဳႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကုိပဲ အႏွစ္သာရျပည့္ဝတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္တစ္ခု ျဖစ္သြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မအားလုိ႔ပါဆုုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ ေကာင္းမႈကုုသုုိလ္ အေသးေလးေတာင္ မလုုပ္ျဖစ္တဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ တစ္ခါတေလ စဥ္းစားၾကည့္သင့္ပါတယ္။ မအားတာဟာ ဘာေတြေၾကာင့္ မအားတာလဲ၊ စားေရးအတြက္လား၊ ေနေရးအတြက္လား၊ ဒါဆုိရင္ ေသေရးအတြက္နဲ႔ ဘဝသံသရာ အေရးအတြက္ေကာ ဘယ္လုိလုုပ္မလဲေပါ့၊ ေသဖုုိ႔ေတာင္ မအားဘူး ဆုုိရင္ေတာ့ ေသမင္းက အားတဲ့အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေခၚသြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္မအားလည္း သူကအားေအာင္ လုုပ္ယူသြားမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုုိလ္ဆုုိတာ တစ္ေနကုုန္ အခ်ိန္ေပးၿပီး လုုပ္မွရတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဘဝအေရးအတြက္ မအားဘူးဆုိရင္လည္း ဒီလုုိ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေလးေတြမွာေတာ့ မနက္အိပ္ယာထ၊ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရ ကပ္တာတုုိ႔၊ ဘုရားဂုုဏ္ေတာ္ တစ္ခုုခုု ပြားမ်ားတာတုုိ႔။ ေမတၱာေလးေတြ ပြားမ်ားတာတုုိ႔ စသျဖင့္ ေပါေပါ့ပါးပါးေလးနဲ႔ မွတ္မွတ္ရရေလး ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္ယူလုုိ႔ ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုုိယ့္စိတ္မွာ သဒၶါတရားေလးေတြ တုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ေကာင္းတဲ့စိတ္ေလးေတြနဲ႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ခုမွာ မွတ္မွတ္ရရ ကုသုုိလ္တစ္ခုခုကုိ ရေအာင္လုုပ္ယူႏုုိင္ဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္းဆုံးေျပာရရင္ ေန႔စဥ္ေသာက္ေနတဲ့ အရက္ကေလးကုိ ဒီလုုိေန႔မ်ိဳးမွာ မေသာက္ဘူးဆုုိၿပီး သႏၵိ႒ာန္ခ်ကာ ေနလုုိက္ႏုိင္ရင္ကုိပဲ ဒါဟာ ကုိယ့္အတြက္ ကုသုုိလ္တစ္ခုု ရယူလုုိက္ႏုုိင္ၾကတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီေတာ့ကား ဟုိအလုပ္၊ ဒီအလုပ္၊ ဟုိကိစၥ၊ ဒီကိစၥစတဲ့ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြနဲ႔ ဟုိဟာမလုပ္ႏုိင္၊ ဒါမလုပ္ႏုိင္ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အေတာ္မ်ားမ်ား အေနနဲ႔လည္း အထူးစဥ္းစားသင့္တာက အခ်ိန္ဆုိတာ ရေအာင္ယူမယ္ဆုိရင္၊ အလုပ္ဆုိတာ ရေအာင္လုပ္မယ္ဆုိရင္ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ျဖစ္ကုိျဖစ္သြားတတ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကို ဆင္ျခင္ၿပီး ကုိယ့္ဘဝမွာ ထူးထူးျခားျခားအေနနဲ႔ ကုသုိလ္အလုပ္ကုိ မအားတဲ့ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲ ရေအာင္ယူႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ သစၥာျပဳခ်က္နဲ႔ ခ်ိန္ထုိးလုိက္ရင္ အေရးႀကီးပါတယ္ဆုိတဲ့ ကိစၥေတြဟာ ဘာမွအေရးမႀကီးေတာ့ဘူးဆုိတာ ေကာင္းေကာင္းသိျမင္ ခံစားႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ဆုိတာ အထူးသျဖင့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဆုိတာ ယုံၾကည္တဲ့ သဒၶါတရား၊ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵတရား၊ လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့ ဝီရိယတရား စတာေတြနဲ႔ ေပါင္းစုႏုိင္မွ အေကာင္းအစုေတြဆုိတာလည္း အေကာင္အထည္ေပၚကာ လုိရာဆႏၵျပည့္ဝႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းမႈမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့ ကုိယ့္စိတ္ကုိ မလုပ္ဖူးတဲ့ ကုသုိလ္ထူးကုိ လုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ထူးျခားတဲ့ကုသုိလ္ထူးမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ႏုိင္ေအာင္ တြန္းအားေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြဆုိရင္ ဘာတြန္းအား၊ ဘာဖိအား၊ ဘာအကူအညီမွ မလုိဘဲ အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြဆုိရင္ တြန္းအားေလးေတြ၊ အေၾကာက္တရားေလးေတြနဲ႔မွ လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ သတၱဝါေတြအတြက္ ကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး တြန္းအားတစ္ခုအျဖစ္ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ဘဝမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အခက္အခဲေတြၾကားက ရေအာင္ယူဖူးတယ္ဆုိတဲ့ မွတ္ေက်ာက္တစ္ခု တင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ (၃၀-၁၀-၂၀၁၂)မွာ ေရာက္လာမယ့္ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔လုိ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မ်ိဳးမွာ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ကာ တတ္ႏုိင္သမွ် ဒါန၊ သီလ၊ သမထ၊ ဝိပႆနာ အက်င့္တရားမ်ားကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၾကပါရန္ အသိေပးတုိက္တြန္းရင္း သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔ (အဘိဓမၼာ အခါေတာ္ေန႔) အျဖစ္ အမွတ္တရ  အသိမွ်လုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာ


တစ္ေလာက စာဖတ္ပရိတ္သတ္ ဒကာေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ အြန္လုိင္းမွာေတြ႕ေတာ့ သူက “ဘုန္းဘုန္းဘုရား တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမးေလွ်ာက္ခ်င္ပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ တပည့္ေတာ္ ဒိအသက္ဒီအရြယ္အထိ ဥပုသ္တစ္ခါမွ မေစာင့္ဖူးဘူးဘုရား၊ ေစာင့္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိဘူး။ ဘယ္လုုိေစာင့္ရတယ္ဆုုိတာလည္း မသိဘူး။ ေျပာရရင္ ဥပုသ္ဆုိတဲ့ အဓိပၺါယ္ကုုိေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူးဘုရား။ အဲဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ကုိ ဥပုသ္ေစာင့္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္းေလာက္ ရွင္းျပပါဘုရား” ဆုိၿပီး ေမးေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေမးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုန္းဘုန္းက သိသင့္တာေလးေတြ ရွင္းျပေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဥပုသ္ဆုိတဲ့ စကားလုုံးက ဥေပါသထဆုုိတဲ့ ပါဠိကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥေပါသထဆုိတာ ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ ထိန္းသိမ္းျခင္း၊ ျပဳလုုပ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ၿပီး ကုိယ္နဲ႔က်ဴးလြန္ႏုုိင္တဲ့ အလုုပ္ေတြ၊ ႏႈတ္နဲ႔က်ဴးလြန္ႏုုိင္တဲ့ အလုုပ္ေတြကုိ သီလသိကၡာပုဒ္ေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ လတစ္လရဲ႕ လဆန္း (၈)ရက္၊ လဆုုတ္ (၈)ရက္နဲ႔ လျပည့္၊ လကြယ္ေန႔တြင္မွာ ပုံမွန္ေစာင့္ထိန္းေနက်ျဖစ္တဲ့ ငါးပါးသီလထက္ ေက်ာ္လြန္ၿပီး ရွစ္ပါး၊ ကုိးပါးစတဲ့ သီလေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းေနထုုိင္ျခင္းမ်ိဳးကုုိ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္လုုိ႔ ဆုုိလုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

မွန္ပါတယ္။ သာမန္ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ေတြထက္ မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ ဒီလုုိမေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြကုုိ လက္ေတြ႕က်ဴးလြန္တဲ့ အထိျဖစ္မသြားရေအာင္ သီလသိကၡာပုသ္မ်ားနဲ႔ အထိန္းအကြပ္ ျပဳၿပီး ေနထုိင္ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကုသုုိလ္ အလုုပ္ဆုုိတာ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မက်ဴးလြန္မိတာ အေကာင္းဆုုံး ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီလုိ အေျခအေနမ်ိဳးအထိ မထိန္းႏုုိင္တာေတာင္မွ စိတ္ထဲရွိတဲ့ အကုုသုုိလ္ကုုိ ႏႈတ္နဲ႔က်ဴးလြန္တဲ့အထိ မျဖစ္လာေအာင္၊ ကုုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုုပ္လုုိက္တဲ့အထိ ျဖစ္မသြားရေအာင္ သီလတရားေတြနဲ႔ အထူးျပဳ ေစာင့္ထိန္းၾကရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိ ေစာင့္ထိန္းရာမွာလည္း အပါယ္ကုိ လားေစႏုုိင္တဲ့ အျပစ္ႀကီးေတြ မျဖစ္ရေအာင္ ဗုုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔ အနည္းဆုံး ငါးပါးသီလေလာက္ေတာ့ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းသိမ္းၾကဖုုိ႔ ညြန္ျပၾကတာျဖစ္ၿပီး ေန႔စဥ္ေစာင့္ထိန္းေနတဲ့ ငါးပါးသီလကုုိ အထူးျပဳၿပီး ကာမဂုုဏ္ေမထုုန္အမႈကုိ မလုုပ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကိေလသာျဖစ္ေစႏုုိင္တဲ့ အာရုံေတြအေပၚမွာ သာယာလုုပ္ေဆာင္မႈ မျဖစ္ရေအာင္ အပုိသီလေတြ ေစာင့္ထိန္းေစဖုုိ႔ ဥပုသ္သီလေစာင့္ထိန္းေစၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အရာရာမွာ စိတ္ကသာ အဓိကက်တယ္ဆုုိေပမယ့္ ကုုိယ့္စိတ္ကုုိ ကုုိယ့္စိတ္တုုိင္းက် အႏုုိင္မယူႏုုိင္၊ မထိန္းသိမ္းႏုုိင္ေသးတဲ့ သာမန္ပုုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ကေတာ့ စိတ္မွာရွိေနတဲ့ အကုုသုုိလ္၊ ကိေလသာေတြကုိ လက္ေတြ႕က်ဴးလြန္တဲ့အထိ မျဖစ္ေအာင္ သီလတရား၊ ကုုိယ့္က်င့္တရားေတြနဲ႔ ထိန္းသိမ္းၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏႈတ္ကုုိေစာင့္စည္းျခင္း၊ ကုိယ္ကုုိေစာင့္စည္းျခင္း သီလေတြကုုိ လုုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းထားလာႏုုိင္ရင္ စိတ္မွာလည္း ယုံၾကည္မႈေတြတုုိးလား၊ စိတ္သန္႔ရွင္းမႈေတြ ရွိလာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္နဲ႔က်ဴးလြန္ႏုုိင္တဲ့ မေနာကံကုုိလည္း တျဖည္းျဖည္း ထိန္းသိမ္းလာႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သီလလုုံရင္ စိတ္လည္းလုုံေနမွာျဖစ္ၿပီး စိတ္လုံေနရင္ သမာဓိလည္း အျဖစ္လြယ္ကာ သမာဓိတည္ရင္ ပညာလည္း ျဖစ္ဖုုိ႔အားေကာင္းလာကာ ေနာက္ဆုုံးပန္းတုုိင္ျဖစ္တဲ့ ကိေလသာကုန္ရာ မဂ္ဖုုိလ္ပညာမ်ားအထိ ရရွိေစႏုုိင္တဲ့အတြက္ အေျခခံအက်ဆုုံးျဖစ္တဲ့ သီလေစာင့္ျခင္းကုိ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္လုုိသူတုုိင္း ႀကိဳးစားလုုပ္ေဆာင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဆုိေတာ့ကား ဥပုသ္ေစာင့္ထိန္းျခင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္ႏုုိင္တဲ့ အကုသုုိလ္အလုုပ္ေတြ၊ ဝစီကံေျမာက္ လြန္က်ဴးႏုုိင္တဲ့ အကုသုုိလ္အလုုပ္ေတြနဲ႔ ကိေလသာတုုိးပြားေစႏုုိင္တဲ့ အျပဳအမူေတြကုုိ မလုုပ္ျဖစ္ေအာင္ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ အထူးျပဳ ေစာင့္ထိန္းျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘဝမွာ အကုသုုိလ္ အလုုပ္ေတြမွာသာ အခ်ိန္ကုုန္မ်ားေနၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ကုုိယ့္ရဲ႕ လုုပ္ရပ္ေတြအေပၚမွာ ေကာင္းတဲ့ထိန္းသိမ္းမႈေတြ ျဖစ္လာေအာင္ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္း၊ သီလထိန္းျခင္း စတဲ့ ေကာင္းမႈေတြကုိ အရင္က တစ္ခါမွ မလုုပ္ဘူးရင္လည္း လုုပ္ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္ၾကည့္ၾကရမွာ ျဖစ္သလုုိ ပုံမွန္ဥပုုသ္ေစာင့္ေနက် သူေတြအေနနဲ႔လည္း မပ်က္မကြက္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

Read more »

ဧည့္သည္


“လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း…”

ကုိရီးယားဧည့္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္အထက္ပုိင္း ခရီးထြက္စဥ္က စာေရးသူတုိ႔ အဖဲြ႕သည္ မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မင္းကြန္းေတာင္႐ုိး၊ ဓမၼနာဒ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသုိ႔လည္း သြားေရာက္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားအား ၾကည့္႐ႈေလ့လာ ၾကည္ညိဳျဖစ္ခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ေရာက္သည့္အခါ ဆရာေတာ္ႀကီး သီတင္းသုံး ေနထုိင္ေတာ္မူသြားသည့္ ေနရာ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားပူေဇာ္သြားသည့္ စာေပမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာ ရွင္းလင္းေျပာၾကားေပးရင္း ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ေရးစပ္ထားသည့္ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကုိ အထူးသတိထားမိခဲ့၏။ ယခင္ကတည္းက ရထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အမွတ္တမဲ့သာ ရွိခဲ့သည့္ ထုိကဗ်ာေလးသည္ ယခုတစ္ခါ ျပန္လည္ဖတ္မွတ္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ကား အႏွစ္သာရရွိသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ စိတ္ထဲတြင္ စဲြထင္သြားခဲ့ေတာ့၏။ အထပ္ထပ္ ရြတ္ဖတ္ရင္း ဆုိလုိရင္း အဓိပၸါယ္ကုိပါ ကုိရီးယား ဧည့္သည္မ်ားအား ရွင္းျပေပးျဖစ္ခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည့္ ကုိရီးယား ဧည့္သည္မ်ားအား ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုိလုိသည့္ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ျပန္လည္ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့၏။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ တရားပြဲၾကြစဥ္ ေဝါၿမိဳ႕၊ အဗ်ားဗုိလ္တဲရြာရွိ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ ေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱဝင္ကာ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ဆြမ္းစာေက်ာင္းတြင္ ေရးသားခ်ိတ္စဲြထားသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ကဗ်ာကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရျပန္ပါ၏။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးက “ဧည့္သည္တုိင္း၏ လမ္းခရီး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ သီးကုံးေရးသားမႈကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း စုစည္းပူေဇာ္ထား၏။

လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
လာၿပီးေတာ့နား မသြားေသးခင္
ခ်ိန္ေလးတြင္မွ ဝန္းက်င္ယွက္ႏြယ္
ေႏွာင္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့။
ၿပဳံးရယ္မဲ့ငုိ ခ်စ္မုန္းပုိၾက
မလုိေဒါသ လုိေလာဘႏွင့္
ဘဝရိပ္ၿမဳံ ကႀကိဳးစုံခဲ့
ကံကုန္မုိးခ်ဳပ္ လက္တဲြျဖဳတ္ခါ
သုတ္သုတ္ေဆာလ်င္ ခရီးႏွင္သည္
ဒုိ႔လ်င္ ဧည့္သည္ပါတကား။ ။

ငါသည္ပင္မူ
ေခၚသူမရွိ ေရာက္လာမိစဥ္
ႏွင္သူမရွိ ျပန္ဖုိ႔ရွိ၏။
ငါေနသည့္အိမ္ ငါ၏အိမ္ဟု
ငါ့အိမ္မွာထား ငါ့မယားႏွင့္
ငါ့လင္သားႏွင့္ ငါးသားသမီး
ငါ့ပစၥည္းဟု ယူသည့္စိတ္စဲြ အမွတ္လဲြခဲ့။
အမွန္မွာမူ
ငါလာေသာခါ လက္ဗလာတည္း
ျပန္ရပါလ်င္ လက္ခ်ည္းပင္တည္း
ငါ့တြင္ ကုိယ္ပုိင္မရွိပါတကား။
လာသူလာလည္း လာစမ္းပါေစ မဆီးေလႏွင့္
သြားသူသြားလည္း သြားစမ္းပါေစ မတားေလႏွင့္
တုိ႔တေတြမွာ သဘာဝလွ်င္ အမိရင္ဝယ္
ထြက္ဝင္ခုိနား ခရီးသြားသည့္
ဧည့္သည္ေတြပါတကား…။ ။ (မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အထက္ပါ ကဗ်ာမ်ားကုိ ဖတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ အျပန္ခရီးတြင္ ဟုိၾကြဒီၾကြျဖင့္ ဧည့္သည္လာ ဧည့္သည္သြား ျဖစ္ေနသည့္ မိမိဘဝကုိမိမိ ျပန္လည္သတိျပဳ ဆင္ျခင္မိေနခဲ့၏။ ထုိ႔အတူ သံေဝဂဉာဏ္လည္း ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္ စာေရးသူ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရသည့္ အခိုက္အတန္႔ဆုံကာ ကဲြကြာသြားခဲ့ၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ား အေၾကာင္းကုိလည္း သတိတရ ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္၏။ မေခၚဘဲႏွင့္ေရာက္လာၿပီး မႏွင္ဘဲႏွင့္ ျပန္သြားခဲ့ၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ားအေၾကာင္းကုိလည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိ၏။

မွန္၏။ စာေရးသူ အပါအဝင္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါမွန္သမွ် အားလုံးဧည့္သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္မရွိ ဟုိဟုိဒီဒီ က်င္လည္ေနၾကရသည့္ သတၱဝါမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ဧည့္သည္လာ၊ ဧည္သည္သြား အျဖစ္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရ၏။ ထုိသုိ႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ႏွင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ အတည္တက်မရွိ ျဖစ္ေနသျဖင့္လည္း တစ္ခါတရံ အိမ္ေကာင္းမ်ားတြင္ လည္ပတ္ခဲ့ရသည္မ်ား ရွိခဲ့ၾကသကဲ့သုိ႔ တစ္ခါတရံ အိမ္စုတ္မ်ားတြင္ ေနခဲ့ရသည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့ၾက၏။ တစ္ခါတရံ အိမ္ရွင္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရသကဲ့သုိ႔ တစ္ခါတရံ အိမ္ရွင္ဆုိးမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ရွိခဲ့ပါေစ ဧည့္သည္မ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္တန္လ်င္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ သံေယာဇဥ္ မွန္သမွ်သည္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ခ်န္ခဲ့ၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဧည္သည္မ်ား ျဖစ္ေနသမွ် အခ်ိန္တန္လ်င္ အိမ္ျပန္ၾကရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိျပန္မည့္အိမ္သည္ မည္သုိ႔ေသာ အိမ္ျဖစ္မည္ ဆုိသည္ကုိကား မိမိကုိယ္တုိင္မွတပါး၊ မိမိ၏ တည္ေဆာက္မႈမ်ားမွတပါး၊ မိမိ၏ ဖန္တီးမႈမ်ားမွတပါး အျခားမရွိသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ဤကား ေခတ္စကားႏွင့္ ေျပာသည့္ ဧည့္သည္အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဓမၼစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ကား အရိယာ မျဖစ္ေသးသည့္ ပုထုဇဥ္မ်ားသည္ သံသရာ ခရီးသြားေနၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီး ထုိဧည္သည္မ်ား၏ အိမ္ဟူသည္ကား (၃၁) ဘုံ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သြားရာဂတိ (၅)မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါ၏။ သံသရာခရီး သြားေနၾကသည့္ ခရီးသြား ဧည့္သည္မွန္သမွ် အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကသည့္အခါ လူတုိ႔ေနရာ ဘုံဌာနေခၚ လူ႔အိမ္၊ နတ္တုိ႔စံရာ ဘုံဌာနေခၚ နတ္အိမ္၊ တိရစၧာန္တုိ႔သြားရာ ဘုံဌာနေခၚ တိရစၧာန္အိမ္၊ ၿပိတၱာတုိ႔ က်င္လည္ရာ ဘုံဌာနေခၚ ၿပိတၱာအိပ္ႏွင့္ ငရဲသားမ်ား ခံစားရာဘုံဌာနေခၚ ငရဲအိမ္ဟူသည့္ အိမ္မ်ားသုိ႔သာ ျပန္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအိမ္ငါးမ်ိဳးတြင္ လူ႔အိမ္ႏွင့္ နတ္အိမ္တုိ႔သည္ အိမ္ေကာင္းမ်ားဟု ဆုိႏုိင္ၿပီး တိရစၧာန္အိမ္၊ ၿပိတၱာအိမ္၊ ငရဲအိမ္တုိ႔ကား အိမ္ဆုိးမ်ားဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ပင္ အိမ္ဆုိးအိမ္ေကာင္း ကဲြျပားေနေသာ္လည္း သံသရာခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားသည္ကား အခ်ိန္တန္လ်င္ မိမိတုိ႔ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားသည့္ အတုိင္းသာ မိမိတုိ႔ႏွင့္သင့္ေလ်ာ္သည့္ မိမိတုိ႔အိမ္သုိ႔သာ ျပန္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ဆုိလ်င္ သံသရာ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားအဖုိ႔ အိမ္ျပန္သည့္အခါ မည္သည့္အိမ္သုိ႔သြား၍ မည္သည့္အရာကုိ ယူေဆာင္သြားမည္နည္းဟူသည့္ အခ်က္ကုိ စဥ္းစားဖြယ္ လုိအပ္လာေပ၏။ ေနာင္ထပ္လယ္စရာ အိမ္မရွိေအာင္ ယခုလက္ရွိ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေနရသည့္အျဖစ္ကုိ အဆုံးသတ္ထားႏုိင္လ်င္ကား အိမ္ဆုိးအိမ္ေကာင္း ေရြးစရာမလုိဘဲ အိမ္လယ္ရသည့္ အလုပ္မွ ကင္းလြတ္သြားမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔မလုပ္ႏုိင္သည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေနထုိင္သြားမည္ဆုိပါက မေကာင္းသည့္ အိမ္မ်ားသုိ႔လည္း သြားေရာက္ေနရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္စဥ္လွည့္လည္ ေနရသည့္ ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ကင္းလြတ္ေစရန္ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္ေလးရွိထားရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သံသရာခရီးသြား ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ကုိယ္ပုိင္အိပ္ပုိင္ရွင္၊ သစၥာဉာဏ္ျဖင့္ အရယူထားသည့္ တည္ၿမဲသည့္ သြားရာဂတိပုိင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိ အသုံးခ်ကာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ ထားသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါတုိ႔သည္ကား ဧည့္သည္အျဖစ္ ေနေနရသည့္ မိမိတုိ႔၏ ဘဝအမွန္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ငါဟူေသာ အတၱမ်ားေၾကာင့္ ခဏတာဘဝတြင္ အစအရာ မကစြာျဖင့္ ခ်စ္ၾကမုန္းၾကျဖစ္ကာ မလုိသည့္အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ လုိသည့္အခါ ေလာဘျဖစ္လုိက္ျဖင့္ ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ တစ္အိမ္မွတစ္အိမ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလုိ႔သာ ေနေနၾကေပ၏။ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ ခဏတာ ေရာက္လာခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ အျဖစ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ငါ့သား၊ ငါးသမီး၊ ငါ့ဇနီး၊ ငါ့ဥစၥာ စသည္မ်ား အေပၚတြင္သာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေလ ၾကေတာ့၏။ အမွန္အားျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့စဥ္ကပင္ ဘယ္ကလာ၍ ဘယ္အိမ္တြင္ နားရမည္ကုိ မသိႏုိင္သည့္အျပင္ ေရာက္လာခ်ိန္ကတည္းကလည္း မည္သည့္အရာမွ် ပါလာခဲ့သည္ မဟုတ္သည္မွာ သတိျပဳရမည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ ဧည့္သည္လုပ္ရင္း အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္သြားသည့္ အခါတြင္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမွလဲြ၍ ဘာတစ္ခုမွ် ယူေဆာင္မသြားႏုိင္ ၾကသည္ကုိ အထူးသတိ ျပဳသင့္ေပ၏။ အေကာင္းဆုံးကား ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာပင္ ဟုိအိမ္ဒီအိမ္ လယ္ေနရသည့္ သံသရာ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားအျဖစ္မွ ႐ုန္းထြက္ကာ တစ္ေယာက္တည္းလာ တစ္ေယာက္တည္း သြားမႈမ်ားကင္းရာ သံသရာအဆုံးျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္သုိ႔သာ အေရာက္သြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။ သုိ႔မဟုတ္လည္း လားရာဂတိ ၿမဲၿမံသြားသည့္ အရိယာအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လက္ခ်ည္းဗလာ လာခဲ့ရၿပီး လက္ခ်ည္းဗလာ ျပန္သြားရမည့္ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိေနသည့္ မိမိတုိ႔၏ လက္ရွိဧည့္သည္ဘဝကုိ အဆုံးသတ္ကာ လားရာဂတိ အမွန္ရွိသည့္ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္ အိမ္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ကုသုိလ္တရား ႀကိဳးစားပြားရင္း သုဂတိဘဝမွသည္ နိဗၺာန္အထိ အေရာက္လွမ္းႏုိင္ေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစိုက္ၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား