ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြ
ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ နယ္လွည့္တရားပဲြေတြ ၾကြတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသက တရားပဲြ ဦးေဆာင္ဒကာဒကာမေတြက သူတုိ႔ႀကဳံေတြ႕ဖူးတဲ့ ဒကာဒကာမ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္တုိ႔ တရားပဲြသြားဖိတ္တဲ့အခါ တုိ႔က ဘယ္ဆရာေတာ္ တရားမွ နာလုိ႔ရတာ၊ ဘယ္ဆရာေတာ္တရားဆုိ နာလုိ႔မရဘူး၊ ဝိပႆနာ တရားမွ နာလုိ႔ရတယ္၊ သုတၱန္တရားဆုိ ေပါ့လြန္းလုိ႔ နာလုိ႔ကုိ မရဘူးဆုိၿပီး တရားနာဖုိ႔ကုိ ျငင္းပယ္တတ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆုိတာ ဘယ္တရားမွ နာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္တရားေတာ့ မနာေကာင္းဘူးဆုိတာ ရွိလုိ႔လားဘုရား၊ ဘုရားတရားေတြကုိ စာေပနဲ႔အညီ ေဟာေတာ္မူေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္ ဘယ္ဆရာေတာ္မွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ ဆုိတာေတြ ရွိလုိ႔လားဘုရား” စသျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အေမးကုိ ဘုန္းဘုန္းက “ဟုတ္ပါ့၊ အဲဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အက်င့္လဲြေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘာတရားမွ မရဘဲ ေလာကနဲ႔ပါ အန္ဝင္ဂြင္က် မျဖစ္ဘဲ ကုိးလုိ႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့” စသျဖင့္ နိဒါန္းခ်ီၿပီး တရားစကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလုိ အသံေတြေၾကာင့္လည္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေလးေတြအေပၚ မီးေမာင္းထုိးျပစရာ ျဖစ္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေနရာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီလုိ အစဲြအားႀကီးတဲ့သူေတြ၊ အလဲြအားႀကီးတဲ့ သူေတြကုိ မၾကာခဏ ႀကဳံဖူးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ တရားေတာ္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း နားထားၾကသလုိ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အားထုတ္ထားတဲ့သူေတြ ပါေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီေလာက္တရားလည္းနာ တရားလည္း အားထုတ္ထားတာေတာင္မွ အစဲြမျပဳတ္ဘဲ အလဲြလုပ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တရားအလုပ္ဆုိတာက စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ စနစ္တက် ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ မွန္ကန္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတာ အေသအခ်ာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလုိျဖစ္မလာဘဲ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာဆုိရင္ေတာ့ မဟုတ္မွလဲြေရာ သဒၶါနဲ႔ ပညာခ်ိန္ခြင္လ်ာ မညီမညြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာက အဲဒီ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ ပညာတရားနဲ႔ မတဲြမိတဲ့အတြက္ အလဲြျဖစ္ကုန္တာမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ၾကည္ညိဳမႈ သက္သက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီသဒၶါတရားက ပညာအားနည္းလာၿပီး သဒၶါကေန တဏွာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ကုန္ကာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ၊ ဘယ္နည္းစနစ္မွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြရဲ႕ သေဘာကလည္း စဲြမိၿပီဆုိရင္ အသက္အေသခံၿပီး စဲြမိတတ္တာဆုိေတာ့ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားျမင္တာမ်ိဳး၊ သူေဝေနယ်နဲ႔သူမွ ကၽြတ္တမ္းဝင္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ရွိတတ္ေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ သိပ္ခင္သြားတဲ့အခါ တရားလည္းမျမင္ ကၽြတ္တမ္းလည္း မဝင္ဘဲ အလဲြျဖစ္ကုန္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ ရွိလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိးကြယ္မႈအပုိင္းမွာ ယုံၾကည္မႈကုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈနဲ႔တဲြၿပီး ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ အလဲြေတြနည္းေစေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြ မွန္သမွ် ေကာင္းစြာေဟာၾကားထားတဲ့ သြာကၡတာ ဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ ေပါ့တယ္၊ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ အႏွစ္ရွိတယ္စတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ သဒၶါတရားနဲ႔ နားၾကားမယ္ဆုိရင္ တရားတုိင္းမွာ အႏွစ္သာရဆုိတာ ပါၿပီးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတာ္ေတြကုိ ဘုရားေဟာက ေသြဖယ္ၿပီးမေဟာဘဲ အရွိအတုိင္း ျပန္ေဟာတဲ့ တရားေဟာ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္လည္း ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာမွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ ဆုိတာေတြ မရွိဘဲ တရားေတာ္အေပၚမွာ နားေတာ္ေလးစုိက္ၿပီး နားၾကားလုိက္မယ္ဆုိရင္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ အသိတစ္ခုခုကေတာ့ ရသြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ တရား၊ ကုိယ္စဲြထားနဲ႔ နည္းေတြကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအစဲြေတြရဲ႕ေနာက္မွာ အလဲြေတြက ေရာက္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ႏွလုံးသြင္းမွန္ကန္ဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ တရားအလုပ္ကုိ သဒၶါတရားအျပည့္၊ ေစတနာတရားျဖည့္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔သာ လုပ္ထားၾကမယ္ဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ တရားစဲြ၊ နည္းစဲြဆုိတာမ်ိဳး ရွိကုိရွိလာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တရားအလုပ္ဟာ စနစ္သာ မွန္မယ္ဆုိရင္ မ်ားမ်ားလုပ္ထားေလ၊ မ်ားမ်ား သဒၶါတရားတုိးေလ ျဖစ္ၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔ ကံကံရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြ အေပၚမွာရွိေနတဲ့ သံသယေတြ၊ အစဲြေတြဟာလည္း ပုိပုိၿပီး နည္းလာတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ ဝိနည္းတရားေတြနာလည္း သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတုိးၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္သလုိ၊ သုတၱန္တရားနဲ႔ အဘိဓမၼာတရားေတြနာလည္း ပီတိတရားနဲ႔ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးတုိးေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ တရားရဲ႕ အႏွစ္ကုိပဲ ရေအာင္ နာယူသြားေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးေတြမွာ တကယ္သာ နာယူက်င့္ႀကံထားမယ္ဆုိရင္ ဘုရားဆုိတဲ့အသံ၊ တရားဆုိတဲ့အသံ၊ သံဃာဆုိတဲ့ အသံေလးေတြကုိ ၾကားလုိက္ရတာနဲ႔တင္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတရားတုိးၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ရေနေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိ မဟုတ္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ သံဃာမကဲြဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိစဲြတာေတြ၊ အက်င့္မွန္နဲ႔ စနစ္မွန္ကုိ မသိဘဲ တစ္ယူသန္ေတြ တဲြေနတာေတြ ရွိလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္လည္းစဲြ၊ အက်င့္လည္း လဲြလာေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
အရင္းစစ္ေတာ့ ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာတာ မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ မဟုတ္ရင္ မနာဘူး၊ ဘယ္နည္း မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္စနစ္ မဟုတ္ရင္ အားမထုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလာတတ္သူေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြကုိ မစြန္႔လြတ္ႏုိင္ဘဲ ယုံၾကည္မႈေနာက္မွာ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ ဉာဏ္ေတြမေရာက္ၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ မျမင္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္အေပၚမွာ တဏွာေရာက္သြားၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ ပညာကုိ ညီမွ်ေစမယ့္ သတိတရား မရွိၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ သုံးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြအေပၚမွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ စဲြၿပီးရင္းစဲြေနၾကတဲ့၊ တရားနာ၊ တရားအားထုတ္ၿပီး သဒၶါတရားမတုိးဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အလဲြဟာလည္း သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အလဲြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိ အလဲြမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ တရားနာတဲ့အခါ အႏွစ္သာရကုိ ရေအာင္နာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စစ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတဲ့ အက်င့္ကုိ ေရာက္ေအာင္အားထုတ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ တီထြင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြမွာ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အစဲြမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္သာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ကာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ ပညာတရားနဲ႔ေပါင္းစပ္လုိ႔ ေကာက္ျမတ္တဲ့ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ ႐ုိးသားစြာ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
