လျမတ္ဝါဆုိ...

ဘာလုိလုိနဲ႔ မနက္ျဖန္ (၁၅-၇-၂၀၁၁)ဆုိ ျမန္သကၠရာဇ္ ၁၃၇၃ခုႏွစ္ရဲ႕ ဝါဆုိလျပည့္ေန႔ကုိ ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါဆုိလလုိ႔ ေျပာလုိက္တာနဲ႔ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအမ်ား ေခါင္းထဲမွာ ဓမၼစၾကာတရားနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကရမယ့္ အေၾကာင္းမ်ား၊ ၀ါဆုိသကၤန္းကပ္လွဴပဲြမ်ား၊ ၀ါတြင္းဆြမ္းေလာင္းပဲြမ်ား စသျဖင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ၀ါတြင္းမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳေကာင္းဘူး ဆုိတဲ့ လဲြေနတဲ့ ေရွးအယူအဆေတြေၾကာင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ၀ါမဆုိခင္လုပ္မလား ၀ါကၽြတ္ၿပီးမွ လုပ္မလားစတဲ့ အေတြးႀကံစည္မႈေတြအထိ ေပၚလာတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ဒီႏွစ္၀ါတြင္းမွာ တရားစခန္းေတြ၀င္ရင္း ဥပုသ္သီလကုိ မလြတ္ေအာင္ ေစာင့္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးစိတ္ကူးေတြ ရွိေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ါတြင္းဆုိလုိ တစ္ခ်ိဳ႕ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ကာလကုိ ေျပာတာလဲဆုိတာ မသိတဲ့သူေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ၀ါတြင္းဆုိတာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ဖုိ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ၀ါဆုိလျပည့္ေက်ာ္ (၁)ရက္ေန႔ကစၿပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔အထိ (၃)လကို ၀ါတြင္းကာလလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီကာလမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဟာ အေၾကာင္းကိစၥ အေရးေပၚ အေထြအထူးမရွိဘဲ ညအိပ္ညေန တစ္ျခားတစ္ေနရာရာကုိ မၾကြရဘဲ အ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္မွာ မိမိတုိ႔၀ါဆုိ၀ါကပ္ရာ ေက်ာင္းအတြင္းမွာ ရွိေနရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိပဲ ၀ါဆုိ၀ါကပ္တယ္လုိ႔ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ထာပါေတာ့ ဒီမွာ အဓိကေျပာခ်င္တာက ၀ါဆုိလအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကေတာ့ ၀ါဆုိလကုိ “သေႏၶ၊ ေတာထြက္၊ ဓမၼစက္၊ မိန္႔ျမြက္သံခ်ိဳ၊ လ၀ါဆုိ”လုိ႔ အထူးျပဳ ေဖာ္က်ဴးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေရွးကသတ္မွတ္ခဲ့ၾကတဲ့ မဟာသကၠရာဇ္ သတ္မွတ္ခ်က္အရေတြရယ္ ဒီေန႔ေခတ္ ျမန္မာတုိ႔ သတ္မွတ္ၾကတဲ့ သကၠရာဇ္အရေတြရယ္ေၾကာင့္ ဘုရားေလာင္း ပဋိသေႏၶယူတဲ့ေန႔ရယ္၊ အသက္ ၂၉ႏွစ္အရြယ္မွာ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြကုိ စြန္႔ၿပီး ေတာထြက္သြားတဲ့ေန႔ရယ္၊ အသက္ ၃၅ႏွစ္အရြယ္မွာ သဗၺညဳတ (အလုံးစုံကုိသိတဲ့) ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပထမဆုံး တရားဦးေဒသနာ ေဟာေတာ္မူတဲ့ ေန႔ရယ္ဟာ တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ဒီ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ေတြမွာပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုႏွစ္ကြာ၊ စေန၊ တနဂၤေႏြ စတဲ့ေန႔ေတြ ကြာျခားေပမယ့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဆုိတဲ့ လသတ္မွတ္ခ်က္ကေတာ့ အတူတူပဲ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၀ါဆုိလဟာ အထူးသျဖင့္ ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ဗုဒၶဘုရားရွင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထူးျခားမႈေတြ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပည့္စုံေနတဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ တစ္ခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီ၀ါဆုိလကုိ လျမတ္၀ါဆုိလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပုိၿပီး ထူးျခားမႈကုိ ျဖစ္ေစတာကေတာ့ ဒီ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားဦး ေဒသနာေတာ္ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားဦး ေဒသနာေတာ္ကုိ ဓမၼစကၠ ပ၀တၱနသုတ္လုိ႔ အမည္ေပးပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိ အဆက္အစပ္မျပတ္ ေရွ႕ေနာက္ဆက္စပ္ၿပီး လွည္းဘီးစက္လည္သလုိ အၾကားအလပ္မရွိ တစ္စပ္တည္း ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ဓမၼစကၠ ပ၀တၱနလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြကေတာ့ လြယ္လြယ္ကူကူပဲ ဓမၼစၾကာတရားလုိ႔ ေျပာဆုိၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီတရားေဟာေတာ္မူတဲ့ ေန႔ကုိလည္း ဓမၼစၾကာ အခါေတာ္ေန႔လုိ႔ အထူးျပဳ ေျပာဆုိၾကၿပီး ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဒီေဒသနာေတာ္ကုိ ၀ါတြင္းကာလမွာ အထူးျပဳ ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶက ဒီတရားေဒသနာေတာ္ကုိ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ရွိၿပီး (၃)လေျမာက္မွာ တရားအားထုတ္စဥ္ အလုပ္အေကၽြးျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးနဲ႔ တရားဦးေဒသနာေတာ္ကုိ နာၾကားဖုိ႔ ေစာင့္စားေနၾကတဲ့ နတ္ျဗဟၼာအေပါင္းကုိ စတင္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဒသနာကုိ ေဟာၾကားတဲ့ေနရာက ဗာရဏသီျပည္၊ မိဂဒါ၀ုန္ေတာမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားဦးေဒသနာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြမွာ အလြန္အက်ဴး တပ္မက္ေပ်ာ္ပါးတတ္တဲ့ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂ အက်င့္နဲ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အလြန္အက်ဴး ညႇင္းစဲႏွိပ္စက္တဲ့ အက်င့္ျဖစ္တဲ့ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င့္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားၿပီး အလယ္အလပ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဇၥ်ိမပဋိပဒါ အက်င့္ကုိ က်င့္သုံးဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူတဲ့ အလယ္အလတ္ လမ္းစဥ္ဆုိတာ တစ္ျခားမဟုတ္ဘဲ မဂၢင္ရွစ္ပါး လမ္းစဥ္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေတာ္မူပါတယ္။ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ ေစရန္အတြက္
မွန္ကန္တဲ့အျမင္ သမၼာဒိ႒ိ
မွန္ကန္တဲ့အေတြး သမၼာသကၤပၸ
မွန္ကန္တဲ့စကား သမၼာ၀ါစာ
မွန္ကန္တဲ့အလုပ္ သမၼာကမၼႏၲ
မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈ သမၼာအာဇီ၀
မွန္ကန္တဲ့ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ သမၼာ၀ါယမ
မွန္ကန္တဲ့သတိရွိမႈ သမၼာသတိ
မွန္ကန္တဲ့သမာဓိရွိမႈ သမၼာသမာဓိ
ဆုိတဲ့ လမ္းစဥ္ရွစ္ခ်က္ကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ဟာ အစြန္းႏွစ္ပါးေရွာင္ရွားၿပီး အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ က်င့္သုံးေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ သြားႏုိင္ေရးအတြက္ အဂၤါရပ္ရွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးကုိ အဓိကထားသြားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မဂၢင္ရွစ္ပါး လမ္းစဥ္အတုိင္း သြားေနရင္ မဂၢသစၥာဆုိက္မွာ ျဖစ္ၿပီး မဂၢသစၥာဆုိက္ရင္ ဒုကၡအားလုံးခ်ဳပ္ရာ နိေရာဓသစၥာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ နိေရာဓသစၥာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီဆုိရင္ေတာ့ တြယ္တာမႈတဏွာလုိ႔ ေခၚတဲ့ သမုဒယသစၥာကုိ ပယ္ၿပီးသားျဖစ္ကာ သမုဒယသစၥာကုိ ပယ္လုိက္တာနဲ႔ ဒုကၡသစၥာလည္း မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြအားလုံးရဲ႕ အခ်ဳပ္က အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ျဖစ္တဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း အႏွစ္ခ်ဳပ္ျပျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ၀ါဆုိလျပည့္ေန႔မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ တရားဦး ဓမၼစၾကာ ေဒသနာရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္အရ သတၱ၀ါေတြ အေနနဲ႔ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ဖုိ႔လုိၿပီး အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ျဖစ္ဖုိ႔လုိတယ္ဆုိတာ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္ပါတယ္။ တရားဦးေဒသနာေတာ္မွာ ျမတ္ဗုဒၶေဟာေတာ္မူတဲ့အတုိင္း မွားယြင္းၿပီး အလြန္အက်ဴး ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အက်င့္ေတြကုိ ေရွာင္ရွားကာ မွန္ကန္တဲ့ လမ္းစဥ္အက်င့္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကဖုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတိျပဳ႐ုံနဲ႔ မၿပီးဘဲ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာလည္း ဘာပဲလုပ္လုပ္ အစြန္းမေရာက္ေစဖုိ႔နဲ႔ မဇၥ်ိမပဋိပဒါျဖစ္ေစဖုိ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက တရားဦးက ေပးတဲ့လမ္းစဥ္နဲ႔ အႏွစ္သာရျဖစ္ပါတယ္။ လျမတ္၀ါဆုိလုိ႔ ဆုိရာမွာ ဒီလုိ အႏွစ္သာရ တရားေတြေၾကာင့္ အျမတ္ဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိတာလုိ႔ ေျပာရင္ပုိၿပီး အဓိပၸါယ္ ျပည့္၀ေစပါတယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ါဆုိလကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ လျမတ္တစ္ခုဆုိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါဆုိလက အစျပဳၿပီး သတ္မွတ္ၾကတဲ့ ၀ါတြင္းကာလဟာလည္း အျမတ္တရားေတြ ရယူဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံး ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္သဘာ၀ တစ္ခါတစ္ေလ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ မရွိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေလးမထားဘဲ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ လုပ္မိတတ္တာေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကုသုိလ္ေရး အပုိင္းေတြမွာပါ။ သတ္မွတ္ခ်က္ေလးေတြ ရွိေနရင္ေတာ့ ဒီကာလ ဒီအခ်ိန္ေလးေလာက္ေတာ့ ႀကိဳးစားၿပီး ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ အျပစ္ကင္းေအာင္ အဓိ႒ာန္ေလးေတြ ၀င္ၿပီးေနမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္အႀကံ ေလးေတြ ျဖစ္ေပၚတတ္တဲ့အတြက္ ၀ါတြင္းကာလမွာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၿပီး ပရိယတ္ ပဋိပတ္အလုပ္ေတြကုိ လုပ္ေနၾကသလုိ သတ္မွတ္ခ်က္ရွိမွ အလုပ္လုပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔လည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ ဥပုသ္သီလေလးေတြ ေစာင္သုံးၿပီး ငါးပါးသီလကုိ အထူးလုံေအာင္ ႀကိဳးစားကာ တတ္ႏုိင္သမွ် သမထဘာ၀နာ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာေလးေတြ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အျမတ္ဆုံးကာလ အျမတ္ဆုံး အခ်ိန္ ျဖစ္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

၀ါတြင္းကာလမွာ အိမ္ေထာင္မျပဳရဘူး၊ အိမ္ေထာင္မျပဳေကာင္းဘူးလုိ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေပမယ့္ ကာမဂုဏ္ကိစၥေတြကုိ ေရွာင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာက ေကာင္းပါတယ္။ ၀ါတြင္းကာလ တစ္ျခားေန႔ေတြမွာ ကာမဂုဏ္ကိစၥကုိ မေရွာင္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္နဲ႔ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းရင္း ဥပုသ္ေန႔တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္ကုိပါ ေရွာင္ၾကဥ္ၿပီး ေမထုန္အမႈကုိ မျပဳဘဲ ဥပုသ္သီလေလးေတြ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းၿပီး ေနႏုိင္ရင္ပုိေကာင္းပါတယ္။ ဒါဟာ ကာလသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ့္ကုိ အျမတ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုသုိလ္တုိးေအာင္ လုပ္ျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိလုိတာက ၀ါတြင္းကာလမွာ ေန႔စဥ္ ဥပုသ္မေစာင့္ႏုိင္တာေတာင္မွ ဥပုသ္ေန႔ တစ္ေန႔ေလာက္ေတာ့ ဥပုသ္ေလးေတြ ယူႏုိင္ၾကရင္ ေကာင္းမွာပဲလုိ႔ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိသာ ႀကိဳးစားၿပီး ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ၀ါဆုိလကုိ အစျပဳၿပီး သတ္မွတ္ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ၀ါတြင္းကာလဟာလည္း ကုသုိလ္ခ်စ္ခင္ သူေတာ္စင္တုိ႔အတြက္ အျမတ္ဆုံးလ၊ အျမတ္ဆုံးကာလေတြ ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ လျမတ္၀ါဆုိရဲ႕ ထူးျခားမႈအေၾကာင္းေလးကုိ ေဖာ္ညႊန္းကာ ဓမၼစၾကာ ေဒသနာေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္ခ်ဳပ္ပါ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး သတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မွ ကုသုိလ္လုပ္ျဖစ္တတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလဟာ ကုသုိလ္လုပ္စရာ အေကာင္းဆုံး အျမတ္ဆုံး ကာလတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆုိတာ တင္ျပရင္း တစ္ႏွစ္မွာ ကုသုိလ္ထက္ အကုသုိလ္က ပုိမ်ားတတ္ၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြအတြက္ ဒီ၀ါတြင္းကာလ သုံးလေလာက္ေတာ့ ကုသုိလ္တရားေလးေတြစုရင္း ဥပုသ္သီလေလးမ်ားနဲ႔ အက်င့္တရားမ်ားကုိ ျမင့္မားေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကဖုိ႔ လျမတ္၀ါဆုိကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းမႈတစ္ခု ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ၀ါဆုိဆုိင္ရာ အေၾကာင္း သိလုိပါက ဒီမွာ ျပန္ၿပီးဖတ္႐ႈႏုိင္ပါသည္။

Read more »

မဇၥ်ိမလမ္း အက်င့္စြမ္း

“ျမင္ေအာင္ၾကည့္ပါ ထင္ေယာင္မမိပါနဲ႔
သိေအာင္ေတြးပါ ထိေအာင္မေတြးပါနဲ႔
မွန္ေအာင္ေျပာပါ ႀကံေဆာင္မေျပာပါနဲ႔
ေကာင္းေအာင္လုပ္ပါ ေစာင္းေအာင္မလုပ္ပါနဲ႔
ေျဖာင့္ေအာင္ေမြးပါ ေမွာင့္ေအာင္မေမြးပါနဲ႔
ဟုတ္ေအာင္ထုတ္ပါ ပုတ္ေအာင္မထုတ္ပါနဲ႔
ႀကိဳႀကိဳသိပါ အပုိအလုိမရွိပါနဲ႔
ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ပါ တိမ္ေတာင္မလုပ္ပါနဲ႔”
စတဲ့စကားမ်ား အခမဲ့ၾကားေနျငားလည္း
အခမဲ့ေနလုိ႔လားမသိ အမွတ္တမဲ့ပင္ မ်ားေနဘိ၏။

အမ်ားတကာ မသိလုိ႔ မွားတာေတြ ရွိေပမယ့္
အမွားေတြၾကား အမ်ားတကာလုိ မမွားရေအာင္
အမွန္အသိနဲ႔ ျပန္ညႇိၾကဖုိ႔
မွန္ကန္တဲ့အျမင္၊ မွန္ကန္တဲ့အေတြး
မွန္ကန္တဲ့အေျပာ၊ မွန္ကန္တဲ့အလုပ္
မွန္ကန္တဲ့အသက္ေမြးမႈ၊ မန္ကန္တဲ့ အားထုတ္မႈ
မွန္ကန္တဲ့ သတိရွိမႈ၊ မွန္ကန္တဲ့ တည္ၾကည္မႈ
ေတြနဲ႔
အသိပညာ အက်င့္ပါေအာင္
ျမင့္ရာရည္မွန္း အေရာက္လွမ္းဖုိ႔
အလယ္အလတ္လမ္း အက်င့္စြမ္းျဖင့္
လုိရာပန္းတုိင္ သင္စဲြကုိင္ေလာ့...။ ။
(မနာပ ဒါယီဆရာေတာ္)

Read more »

“အား”

လူ႔စြမ္းအား၊ လူ႔ခြန္အား၊ လူ႔အင္အားကုိ “အား”ဟု ေခၚသည္။ “အား”ဟူသည္ တရားေပတည္း။ တရားဟူေသာ “အား”သည္ လူ႔ဘဝ၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္တည္း။ လူတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆုံးပုိင္ဆုိင္ခြင့္လည္း ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘဝ ေနာက္ဆုံး အသားတင္ အျမတ္လည္း ျဖစ္သည္။ တရား“အား” မရွိေသာလူသည္ ေလာကအႏုိင္က်င့္သမွ် ခံေနရမည္။ ကုိယ့္အရွိကုိ ကုိယ္မႏုိင္ေတာ့ဘဲ အရွိေအာက္၌ ျပားျပားဝပ္ ပူေလာင္ေနရမည္ ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲအပူ အ႐ႈပ္အညစ္ အႏၲရာယ္ မေကာင္းက်ိဳးအမ်ိဳးစုံကုိ ေလ်ာ့ေအာင္၊ နည္းေအာင္၊ လြတ္ကင္းေအာင္၊ ကုန္ဆုံးေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္မွ “အား”ဟုေခၚသည္။ ခ်မ္းသာတန္ခုိး ေကာင္းက်ိဳးမ်ိဳးစုံ၊ ေအာင္ျမင္တုိးတက္မႈ မ်ိဳးစုံကုိရေအာင္၊ တုိးေအာင္၊ ပြားေအာင္၊ မ်ားေအာင္၊ ျမင့္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးႏုိင္မွလည္း “အား”ဟုေခၚသည္။ “အား”ပါေအာင္၊ “အား”သြင္းထားမွ အားကုိးရမည္ ျဖစ္သည္။ “အား”အကုန္လုံးကုိ ခ်ဳပ္ကုိင္ထားေသာ အရာကား သတိဉာဏ္တည္း။ အထူးအားျဖင့္ သတိေပတည္း။

လူ႔“အား”သည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္“အား”၊ စုေပါင္း “အား”ဟု (၂)မ်ိဳးရွိသည္။ သတိႏွင့္ ဉာဏ္ပညာသည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္“အား”ျဖစ္၍ ခႏၲီႏွင့္ေမတၱာသည္ စုေပါင္း “အား”ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္စီ၏ “အား”ေကာင္းမွ စုေပါင္း “အား” ေဖာ္ထုတ္၍ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမိလွ်င္ “အား”ႏွစ္ဆ တက္လာမည္။ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပါင္းမိလွ်င္ ပုိ၍ “အား” တုိးပြား မ်ားျပားလာမည္။ တစ္ကုိယ္ေရ “အား” မရွိဘဲ စုေပါင္းလုိက္လွ်င္ အားမတက္ဘဲ အားပ်က္သြားတတ္သည္။

တစ္ကုိယ္ေရ “အား”ကုိ ေဖာ္ထုတ္ရာ၌
၁။ ပစၥည္းျဖင့္ အားယူျခင္း
၂။ ေလာကအတတ္ပညာျဖင့္ အားယူျခင္း
၃။ တရားျဖင့္ အားယူျခင္း
အားျဖင့္ (၃)မ်ိဳးရွိ၏ဟု ဆုိႏိုင္သည္။ ပစၥည္းျဖင့္ အားယူရျခင္းသည္ မခုိင္သည့္ ေကာက္႐ုိးကုိ ႀကိဳးက်စ္၍ လြန္ဆဲြရသည္ႏွင့္တူသည္။ ၾကာရွည္အစဲြမခံ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႀကဳိးျပတ္၍ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လဲက်သြားတတ္သည္။

ထုိမွ်သာမက ပစၥည္းသည္ ပင္လယ္ေရႏွင့္တူသည္။ ပင္လယ္ေရ အလြန္မ်ားေသာ္လည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္ မ်ားသည္မဟုတ္၊ ေရႏွင့္အညီအမွ် ဆားပါဝင္သည္။ ေရရွိသေလာက္ ဆားရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ငန္လြန္း၍ ေသာက္သုံးမျဖစ္၊ ပင္လယ္ထဲ သေဘၤာျဖင့္သြားလွ်င္ ေသာက္သုံးရန္ ေရခ်ိဳေရေကာင္းကုိ သီးျခားယူသြားရသည္။ ပစၥည္းလည္း သူ႔ခ်ည္းသက္သက္လာသည္မဟုတ္၊ ပစၥည္းရွိသေလာက္ ဆားႏွင့္တူသည့္ အပူဆင္းရဲ ေဘးရန္မ်ား တဲြပါလာသည္။ ရွိသေလာက္ ပူရတတ္သည္။ ေရခ်ိဳေရေကာင္းႏွင့္တူသည့္ တရားေရကုိယူႏုိင္မွ ႏွလုံးစိတ္ဝမ္း ေအးခ်မ္းစြာ ေသာက္သုံးရမည္။

ထုိမွတစ္ပါး ပစၥည္းသည္ ဧည့္သည္မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ အိမ္၌အၿမဲေနရန္ ေရာက္လာသည္မဟုတ္။ ခဏေနၿပီး မၾကာမီ ျပန္သြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ပစၥည္းရလာလွ်င္ ေရာက္လာသည့္ ဧည့္စာရင္းကုိ မွတ္ေနျခင္းျဖစ္၍ ပစၥည္းကုန္သြားလွ်င္ ျပန္သြားသည့္ ဧည့္စာရင္းကုိ မွတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကုိယ္ပုိင္တရား “အား” မက်န္ဘဲ ဧည့္စာရင္း မွတ္ေန႐ုံျဖင့္ လူ႔ဘဝသည္ ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိ၊ လူ႔စြမ္းအား မျပည့္လွ်င္ လူျဖစ္က်ိဳးမနပ္၊ ပစၥည္းသည္ တကယ့္“အား” အစစ္မ်ား မဟုတ္ေသး၊ သတိဉာဏ္ကင္းလွ်င္ “အား”ပ်က္တတ္၍ သတိဉာဏ္ရွိမွ “အား”အျဖစ္က်န္ရစ္မည္။ ပစၥည္းသည္ တရား“အား”၏ ကုန္ၾကမ္းသာ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တစ္ရက္မွ် မကင္းႏုိင္သည့္ လူ႔အေဖာ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ အေဖာ္ဆုိလွ်င္ “အား”ရွိမွ ေကာင္းမည္။

ေလာကအတတ္ပညာသည္ ေလာကေနာက္သုိ႔ လုိက္သြား႐ုံသာ စြမ္းႏုိင္သည္။ ေလာကကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းမဟုတ္၊ ေလာကေအာက္ကသာ ေနရမည္။ ေလာကအႏုိင္က်င့္သည္ကုိသာ ခံရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူ႔“အား”အစစ္ မဟုတ္ေသး။

ပစၥည္းဟူေသာ ေလာကအရွိႏွင့္ အတတ္ပညာဟူေသာ ေလာကအသိသည္ လူ႔ေျခေထာက္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေလာကေအာက္ကသာ သြားရမည္။ ပစၥည္းေပါမ်ားပါလ်က္၊ ေလာကအတတ္ပညာ တစ္ဖက္ကမ္းခက္ တတ္ေျမာက္ထားပါလ်က္ မဆုံးႏုိင္သည့္ လူမႈဒုကၡ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ပူေလာင္႐ႈပ္ေထြးေနသူေတြ ဒုႏွင့္ေဒး ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနၾကသည္။

တရားသည္ လူ႔အေတာင္ပံ ျဖစ္သည္။ တရားျဖင့္အားယူႏုိင္မွ ေလာကအေပၚ လႊမ္းမုိးႏုိင္မည္။ ေသာကပရိေဒဝစသည့္ လူ႔အပူမ်ိဳးစုံကုိ လႊမ္းမုိး၍ ပ်ံသန္းႏုိင္သည္။ ငွက္သည္ ေျခေထာက္ကုိ သြားလာလႈပ္ရွားေနဖုိ႔ အခုိက္အတန္႔သာ သုံးသည္။ အေရးႀကဳံလာလွ်င္ ေတာင္ပံကုိ အားကုိးသည္။ ေနာက္မွခဲတုတ္စသည္ျဖင့္ လုိက္ပစ္ခတ္လာလွ်င္ ေတာင္ပံကုိအားျပဳပ်ံသန္း ေရွာင္တိမ္းသည္။ ေဘးရန္လုိက္လာေသာ္လည္း မမွီဘဲ ေဘးရန္လြတ္သြားသည္။ အေဝးကုိသြားလုိလွ်င္လည္း ေတာင္ပံကုိပင္ အားျပဳ၍ ပ်ံသန္းသည္။ ေတာင္ပံျဖင့္ပ်ံလုိလွ်င္ ေျခေထာက္ျဖင့္ အားယူေပးရသည္။

လူသည္ ပစၥည္းႏွင့္အတတ္ပညာ ေျခေထာက္ရွိေသာ္လည္း တရားေတာင္ပံျဖင့္ ပ်ံသန္းမွ ေဘးရန္ဆင္းရဲ အပူမ်ိဳးစုံ လြတ္ၿငိမ္းႏုိင္မည္။ အရွိကလူကုိႏုိင္လွ်င္ လူဒုကၡေရာက္မည္။ လူကအရွိကုိႏုိင္မွ လူခ်မ္းသာမည္။ တရားအသိ သတိရွိေနမွလည္း ကုိယ့္အရွိကုိ ကုိယ္ႏုိင္မည္။ အရွိအားလုံးကုိ “အား”အျဖစ္ ေျပာင္းလဲအႏုိင္ယူရန္ အခ်ိန္အာ႐ုံစိတ္ကုိ ထိန္းသိမ္းအသုံးခ် ေပးႏုိင္သည့္ သတိ“အား” အထူးလုိအပ္သည္။ သတိမရွိလွ်င္ အားပ်က္၍ သတိရွိမွ အားတက္သည္။ သတိလြတ္လွ်င္ ဘဝ နာသည္၊ သတိကပ္ေပးမွ ဘာဝနာ ေပၚလာသည္။

ေလာကအတတ္ပညာသည္ သညာဝိတက္ကုိ အရင္းခံ၍ ဘဝအသုံးခ် တရားဆုိင္ရာ ဉာဏ္ပညာသည္ သတိသမာဓိကုိ အေျခခံသည္။ “အား”အစစ္ ရလုိသူသည္
၁။ မည္သည့္အလုပ္ကုိမဆုိ ေအးေအးေဆးေဆး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စူးစူးစုိက္စုိက္ လုပ္တတ္ရမည္
၂။ အရွိကုိအရွိအတုိင္း ဉာဏ္ျဖင့္ၾကည့္႐ႈ သုံးသပ္ဆုံးျဖတ္တတ္ရမည္
၃။ မည္သည့္အရာမဆုိ တစ္ခုခုကုန္သြားတုိင္း “အား”တစ္ခုခု က်န္ေနခဲ့ရမည္
ဤသည္ပင္လွ်င္ အိမ္တြင္းမဂၢင္ လူ႔က်င့္စဥ္ျဖစ္သည္။

မိမိႏွင့္ဆုိရာ အခ်ိန္အင္အား ပစၥည္းစသည္တုိ႔သည္ အၿမဲႏႈတ္ေနၾကသည္။ ႏႈတ္ပုံ (၃)မ်ိဳးရွိသည္။
၁။ တားမရသည့္ သဘာဝအႏႈတ္ တစ္မ်ိဳး (ျပင္သမွ် ပ်က္သြားျခင္း၊ ျဖည့္သမွ် ကုန္သြားျခင္းစသည္)
၂။ လုိအပ္၍ ႏႈတ္ယူေနရသည့္ အႏႈတ္တစ္မ်ိဳး (ေန႔စဥ္စုေဆာင္းထားသည့္ ပစၥည္းထဲမွ ႏႈတ္ယူသုံးစဲြေနရျခင္း စသည္)
၃။ မလုိအပ္၍ ႏႈတ္ပစ္ေနရသည့္ အႏႈတ္တစ္မ်ိဳး (စိတ္ထဲ၌ ကိေလသာ႐ုပ္ခႏၶာ၌ အညစ္အေၾကး၊ အိမ္ေက်ာင္းထဲ၌ အမႈိက္ကုိ စြန္႔ပစ္ေနရျခင္းစသည္)

ထုိသုံမ်ိဳးတြင္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ပင္ ႏႈတ္၍ကုန္ဆုံးသြားသည္ ျဖစ္ေစ၊ သတိဉာဏ္ျဖင့္ “အား”တစ္ခုခု က်န္ေနခဲ့ေအာင္ ဆဲြယူစစ္ထုတ္ထားတတ္ရမည္။ ကုန္ဆုံးသြားျခင္းသည္ “အား”သာ ျဖစ္ရမည္။ တစ္ခုခုကုန္သြားတုိင္း ဒါန၊ သီလ၊ သမာဓိ၊ ဝိပႆနာ “အား” တစ္ခုခုေပၚလာရမည္။ ဤသုိ႔ သတိဉာဏ္သည္ တစ္ကုိယ္ေရတစ္ေယာက္ “အား”ကုိ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေပးသည္။

စုေပါင္းအားကုိ ခႏၲီႏွင့္ေမတၱာက ဖန္တီးေပးသည္။ သည္းခံခြင့္လႊတ္မႈ အားနည္းလွ်င္ ေမတၱာအား ေဖာ္ထုတ္ဖုိ႔မလြယ္၊ ဥေပကၡာ အားနည္းလွ်င္လည္း ေမတၱာမစင္ၾကယ္တတ္၊ ေဆြမ်ိဳးမိတ္ေဆြ၊ တစ္စိမ္း မည္သူႏွင့္ အတူေနရေနရ ခႏၲီ၊ ဥေပကၡာမႊမ္းထုံသည့္ ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းၿခဳံထားႏုိင္မွ စုေပါင္း“အား”ကုိ ရႏုိင္မည္။ သတိဉာဏ္ ဦးေဆာင္မွလည္း စုေပါင္းအား ေစ့စပ္ေသခ်ာမည္။

အမ်ားႏွင့္စုေပါင္းေနလွ်င္ ယင္ေကာင္လုိ မ႐ႈပ္ေထြး၊ မညစ္ညမ္းေစရ၊ ပ်ားေကာင္လုိ ဖဲြ႕စည္းပုံ စနစ္ျဖင့္ ေျဖာင့္မွန္စြာ ေပါင္းစုတတ္ရမည္။

သတိရွိလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ အလုပ္ျဖစ္လွ်င္ “အား”ပါသည္။ အလုပ္တုိင္း “အား”ပါေအာင္ သတိကုိ အသုံးခ်ကာ
၁။ လုပ္ကုိင္ေဆာင္ရြတ္လုိသည့္ အာ႐ုံကုိ အလုပ္မျဖစ္မခ်င္း ပုံေပၚေအာင္ ေဖာ္ယူရမည္။
၂။ အာ႐ုံႏွင့္စိတ္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ စြပ္မိသြားေအာင္ ကပ္ေပးရမည္။
၃။ အခ်ိန္အႀကိမ္ လုပ္ငန္းပမာဏအားျဖင့္ ကန္႔သတ္ထားသည့္ အလုပ္မၿပီးမခ်င္း အာ႐ုံမေပ်ာက္ေအာင္ ထိန္းထားရမည္။
၄။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေနစဥ္ အျခားအာ႐ုံ မဝင္ရေအာင္ ကန္႔သတ္ထားႏုိင္ရမည္။
၅။ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေနစဥ္ အစအလယ္အဆုံး အကုန္သိေနေအာင္ အသိခ်င္းစပ္ထားရမည္။
၆။ ျပဳလုပ္ေနစဲအလုပ္အားလုံး အေရးႀကီးသည္ဟု သေဘာထားရမည္။
သုိ႔ရာတြင္ တစ္ခ်ိန္၌ အလုပ္တစ္ခုသာ အေရးႀကီးရမည္။ ႏွစ္ခုသုံးခု တစ္ၿပိဳင္တည္း ျပြက္သိပ္၍ အေရးႀကီးလွ်င္ ႐ႈပ္သြားျမဳပ္သြားတတ္သည္။ အရွိေအာက္ ပိသြားတတ္သည္။

အၿမဲအားရွိေနဖုိ႔ သတိကုိ အၿမဲကုိင္စဲြထား႐ုံသာတည္း။ ကိေလသာကုိႏုိင္မွ တရား“အား”ဟုေခၚသည္။ ကိေလသာသည္ သတိႏွင့္တဲြမျဖစ္ႏုိင္၊ သတိကုိင္သေလာက္ ကိေလသာကုိႏုိင္ၿပီး အံဖြယ္ထူးျခား လူ႔စြမ္းအားမ်ား အဆက္မျပတ္ ရရွိေနေတာ့မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ တိပိဋက ေယာဆရာေတာ္၏ “တိပိဋက ဓမၼလက္ေဆာင္မ်ား” စာအုပ္ ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား