ဘ၀ေရွးက၊ ပုညအားႀကိဳး၊ ၾကမၼာမ်ိဳးႏွင့္
ေကာင္းက်ိဳးေပးလုိ၊ ဤလူ႔ကုိယ္၌
ကုသုိလ္ဥပထံ၊ အခံတရား၊ ကံႀကီးမာ၍
ေကာင္းစားမည့္သူ၊ ျဖစ္ဘိမူကား
ထုိသူထင္ရွား၊ မေကာင္းစားဘဲ၊ မေသၿမဲတည့္။
ဆင္းရဲတစ္ဆစ္၊ ခုိက္တန္႔ျဖစ္လည္း
မနစ္မနာ၊ ဒုကၡကြာ၍
ခ်မ္းသာေစျငား၊ ထုိေယာက်္ားကုိ
သိၾကားမ,ရ မည္သာတည္း ။ ။ (မဃေဒ၀လကၤာ၊ ၈၀)
စာေရးသူ စာသင္သားဘ၀ ခရမ္းၿမိဳ႕၊ ပါဠိတကၠသုိလ္ ကုိင္းကုန္းေက်ာင္းတုိက္တြင္ စာသင္ခဲ့စဥ္က စာသင္သားမ်ား စုေပါင္းဘုရား၀တ္တက္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ နံရံတစ္ေနရာရွိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚတြင္ ေရးသားထားသည့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အထက္ပါ လကၤာေလးကုိ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရဖူးပါ၏။ ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ထုိလကၤာေလးကုိ မၾကာမၾကာ သတိတရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ ဘ၀အဆက္ဆက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေရွးအတိတ္ကံရွိၿပီး ဘုန္းကံႀကီးမား၍ တုိးတက္ထြန္းကားမည့္ သူျဖစ္ပါက မည့္သည့္ေနရာ၊ မည္သုိ႔ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္ပါေစ အခ်ိန္တန္လွ်င္ စင္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသူမ်ားသည္ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးျဖင့္ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားရမည့္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ဆုံးတြင္ သိၾကားမင္းပင္ မေနႏုိင္ဘဲ မ,စေပးရမည့္ သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ညႊန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိသူကုိ သိၾကားမင္းပင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား၍ မရဘဲ မ,စေပးရၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိေပ၏။
ျမန္မာစကားပုံတြင္ “လူမင္းဘုန္းႀကီးလွ်င္ နတ္မင္းမေနႏုိင္” ဟူေသာ စကားရွိသကဲ့သုိ႔ “လူမစြမ္း နတ္မ”ဟူေသာ စကားလည္းရွိ၏။ စင္စစ္ လူမစြမ္းနတ္မဟူေသာ စကားသည္ လူမစြမ္း၍မဟုတ္၊ နတ္ကပင္ မ,ေပးရသည္ ဆုိကတည္းက အစြမ္းတစ္ခုခု ရွိေန၍သာ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိအစြမ္းသည္ အျခားအစြမ္းမဟုတ္။ ပုညဟူသည့္ ကုသုိလ္အစြမ္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကုသုိလ္အားႀကီးလွ်င္ လူလည္းမေနႏုိင္သကဲ့သုိ႔ နတ္လည္းမေနႏုိင္ေပ။ ကုသုိလ္ရွိသူကုိ လူလည္းေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ နတ္လည္းေစာင့္ေရွာက္ေပ၏။ ထုိ႔ထက္ တစ္ဆင့္တက္၍ ပါရမီရွိသည့္ ကုသုိလ္မ်ားသူ ျဖစ္လွ်င္ကား ဘုရားရွင္မ်ားပင္ ၾကြေရာက္၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေပးရ၏။ ဤသည္မွာ ထုိသူကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသုိလ္အစုမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နတ္မ,သည္ဟူသည္မွာ ကုသုိလ္အားႀကီးသည့္ သူမ်ားကုိသာ မ,ေလ့ရွိသျဖင့္ နတ္မ,လုိက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ားမ်ားျပဳၾကဟု ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
မွန္၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ားသည္ လူအမ်ား၏ ပူေဇာ္မႈကုိ ခံယူထုိက္သကဲ့သုိ႔ နတ္တုိ႔၏ ပူေဇာ္အထူးကုိလည္း ခံယူထုိက္ပါ၏။ ကုသုိလ္ရွိသူမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ အဆင္မေျပျဖစ္မႈ၊ ဆင္းရဲမႈမ်ား ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထုိကုသုိလ္၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျပန္လည္ရရွိႏုိင္ေပ၏။ ထုိအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ားတြင္ သိၾကားစသည့္ တန္ခုိးႀကီးနတ္မ်ား၏ ကူညီမ,စမႈမ်ားလည္း ပါ၀င္၏။ သိၾကားမင္းသည္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရာတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသူမ်ားကုိသာ ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိ၏။ ရွိခုိးပူေဇာ္သည့္ အခါတြင္လည္း ေကာင္းမႈအစု ရွိသူမ်ားကုိသာ ရွိခုိးပူေဇာ္ေလ့ရွိ၏။
တစ္ခါက သိၾကားမင္းအား မာတလိ နတ္သားက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးဖူး၏။ မာတလိနတ္သားက
“သိၾကားမင္း… ေဗဒင္သုံးပုံတတ္သူ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ေနသူ အားလုံးတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မင္းတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားေသာ အၿခံအရံရွိေသာ တာ၀တႎသာ နတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း အရွင္သိၾကားမင္းကုိ ရွိခုိးကုန္၏၊ သိၾကားမင္း ထုိသုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ အရွင္သိၾကားမင္းသည္ကား အဘယ္သုိ႔ေသာ သူတုိ႔ကုိ ရွိခုိးပါသနည္း..” ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။
ထုိအခါ သိၾကားမင္းက
“မာတလိ… ေဗဒင္သုံးပုံတတ္သူ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ေနသူ အားလုံးတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မင္းတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားေသာ အၿခံအရံရွိေသာ တာ၀တႎသာ နတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း ငါ့ကုိရွိခုိးၾကသည္မွာ မွန္ေပ၏၊ သုိ႔ေသာ္ငါသည္ကား သီလႏွင့္ျပည့္စုံကုန္ေသာ၊ ရွည္စြာေသာ ညဥ့္တုိ႔ပတ္လုံး တည္ၾကည္ျခင္း ရွိကုန္ေသာ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္လွ်င္ လဲေလ်ာင္းရာရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာရွိခုိး၏၊ မာတလိ အၾကင္သူတုိ႔သည္ အိမ္၌တည္ကုန္၍ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳကုန္၏၊ သီလရွိကုန္၏၊ ရတနာသုံးပါးကုိ ဆည္းကပ္ကုန္၏၊ တရားႏွင့္အညီ သားမယားကုိ ေမြးျမဴကုန္၏၊ ထုိသူတုိ႔ကုိ ငါသည္ရွိခုိး၏..” (သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ဂဟ႒၀ႏၵနာသုတ္) ဟု ျပန္လည္ေျဖၾကားေလ၏။ ဤကား သိၾကားမင္း ရွိခုိးေလ့ရွိ၊ ပူေဇာ္ေလ့ရွိ၊ မ,စေလ့ရွိသည့္ ရဟန္းႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဤသုတ္ေတာ္အရ သိၾကားမင္း မ,သည့္သူမ်ား၊ သိၾကားမင္းရွိခုိးသည့္ သူမ်ားမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ား၊ တရားသျဖင့္ ေန႔ေလ့ရွိသူမ်ား၊ သီလရွိသူမ်ား စသူတုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ အတိတ္က မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈကံမ်ား၊ ယခုဘ၀တြင္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ေနၾကသည့္ ေကာင္းမႈကံမ်ားသည္ သိၾကားမင္းကုိပင္ တုန္လႈပ္ေစၿပီး မိမိတုိ႔ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေစ၏။ မ,စေစ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိသူသည္ စင္စစ္ သိၾကားမ,သည္ ဆုိသည္ထက္ မိမိတုိ႔၏ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားက မိမိတုိ႔ကုိ မ,စေပးျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေကာင္းမႈရွိသျဖင့္ ယင္းေကာင္းမႈက သိၾကားမင္းကုိ တစ္ဆင့္မ,စေစျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မရွိလွ်င္ သိၾကားမင္းလည္း မိမိတုိ႔ကုိ သိမည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ မ,ႏုိင္မည္လည္း မဟုတ္ေပ။ အရင္းစစ္လွ်င္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကပင္ မိမိတုိ႔ကုိ ႀကီးပြားတုိးတက္ေစျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။
အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သိၾကားမင္း မ,သည္ျဖစ္ေစ၊ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မိမိတုိ႔ ဘ၀ကုိ မ,ႏုိင္ၾကသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ ကံဉာဏ္၀ီရိယ တရားမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘ၀မွတ္တုိင္ စုိက္ထူႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ ၀ီရိယႏွင့္ ဉာဏ္ကုိ အရင္းတည္ကာ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ လွေအာင္ မ,ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိ၀ီရိယႏွင့္ ဉာဏ္တုိ႔သည္ မေကာင္းသည့္ ကံမ်ား၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ ေပ်ာ္ပါးအားစုိက္သြားလွ်င္ကား မိမိတုိ႔၏ ဘ၀သည္လည္း မမ,ႏုိင္သည့္အျပင္ က်ပင္က်သြားႏုိင္ေပ၏။ ဘ၀လွရန္၊ ဘ၀ကိုမ,ရန္မွာကား ကုသုိလ္ကံသည္သာ အမွန္ျဖစ္ပါေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းမ,သည္ျဖစ္ေစ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကား ဘ၀တြင္ တစ္ခုခု အဆင္မေျပမႈမ်ား၊ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ႀကဳံၾကသည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မ,ရန္မႀကိဳးစားၾကဘဲ သူမ်ားအားကုိ ယူရန္သာ ႀကိဳးစားတတ္ၾက၏။ ေဗဒင္ဆရာ၊ ဂုိဏ္းဆရာ၊ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္းဆရာ စသူမ်ားကုိ အားကုိးကာ ထုိသူမ်ားအား မ,ခုိင္းတတ္ၾက၏။ စင္စစ္ မိမိတုိ႔အားကုိးၾကသည့္ ထုိဆရာမ်ားသည္ပင္ ကုိယ္တုိင္မမ,ႏုိင္ၾကသျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိ တစ္ဖန္ျပန္ခုိင္းသည္ကုိ သတိျပဳၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ အဆင္မေျပျဖစ္သျဖင့္ ေဗဒင္လကၡဏာ စသည့္ေလာကဓာတ္ ဆရာမ်ားထံ သြားေမးၾကသည့္အခါ ထုိဆရာမ်ား ညြန္ၾကားလုိက္သည္ကား ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ရန္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူ႔ကုိ မည္သည့္အရာေလး လွဴလုိက္ပါ စသည္ျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကုိ ျပဳလုပ္ေစၿပီး ဘ၀ကုိ ျမႇင့္ခုိင္းၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဂုိဏ္းဆရာကမွ မည္သူ႔ထံမွ မည္သည့္ဥစၥာကုိ ခုိးယူၿပီး မည္မွ်ေသာ သတၱ၀ါမ်ားကုိ သတ္လုိက္ပါဟု ခုိင္းၾကမည္ကုိ ေတြ႕ဖူးၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔အားကုိးပါသည္ ဆုိသည့္ ေလာကဓာတ္ဆရာမ်ားပင္ ၎တုိ႔ကုိယ္တုိင္ မမ,ႏုိင္သျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ,ေစၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဘ၀တြင္ အမွန္တကယ္ အားကုိးႏုိင္သည့္ အရာမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမွတပါး အျခားမရွိသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အၿမဲရွိသည့္ ေလာကတြင္ အက်မ်ားႏွင့္ ႀကဳံၾကသည့္အခါ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိမ,ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပည့္ေနလွ်င္ အခုိက္အတန္႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အဆုိးဆုံးသုိ႔ ေရာက္မသြားႏုိင္ေပ။ ထုိသုိ႔ ေကာင္းမႈရွိသူမ်ား အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အဆုိးဆုံးသုိ႔ မေရာက္မီ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္း နတ္မ်ားက မ,စေပးၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိေနလွ်င္ ထုိေကာင္းမႈက မိမိကုိ မ,ေပးေနမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိေကာင္းမႈကုသုိလ္ အရွိန္ေၾကာင့္ပင္ သိၾကားကလည္း မိမိကုိ မ,ေပးေနမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သုိ႔ဆုိေစ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖင့္ ဘ၀ကုိ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သိေစလုိသည္မွာ ဘ၀တြင္ အက်ဟူသည္ ရွိတတ္ၿမဲျဖစ္သျဖင့္ က်သည့္အခါ ထ,ႏုိင္မည့္နည္းမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖင့္ မ,ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ားကုိသာ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္းနတ္မ်ားက ေဆာင္မတတ္ေၾကာင္း သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ သိၾကားမ,သည္ျဖစ္ေစ၊ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔၏ဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ကုိ သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိေနလွ်င္ကား မိမိကေတာင့္တ ေနရန္မလုိဘဲ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မ,ေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သိၾကားမ,မည့္သူမွာ ကုသုိလ္ရွိသူသာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္မ်ားျဖင့္ ထုံလႊမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း သိၾကားအမခံရမည့္သူမ်ား အျဖစ္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ျမႇင့္တင္ၾကဖုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ ဘ၀တြင္ အားကုိးရမည့္အရာ၊ ကူညီေစာင္မ,ေပးမည့္ အရာမ်ား လုိအပ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ထုိအရာမ်ားတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အားကုိးျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး အားကုိးရာ ျဖစ္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိေစာင္မျခင္း၊ ျမင့္တင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါသျဖင့္ သိၾကားစသည့္ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ မ,စေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ခံယူႏုိင္ရန္ ကုသုိလ္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားလ်က္ သိၾကားမ,မည့္သူအျဖစ္ ခံယူၾကပါဟု ေစတနာထား ေမတၱားအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါေပေတာ့၏။
ေကာင္းက်ိဳးေပးလုိ၊ ဤလူ႔ကုိယ္၌
ကုသုိလ္ဥပထံ၊ အခံတရား၊ ကံႀကီးမာ၍
ေကာင္းစားမည့္သူ၊ ျဖစ္ဘိမူကား
ထုိသူထင္ရွား၊ မေကာင္းစားဘဲ၊ မေသၿမဲတည့္။
ဆင္းရဲတစ္ဆစ္၊ ခုိက္တန္႔ျဖစ္လည္း
မနစ္မနာ၊ ဒုကၡကြာ၍
ခ်မ္းသာေစျငား၊ ထုိေယာက်္ားကုိ
သိၾကားမ,ရ မည္သာတည္း ။ ။ (မဃေဒ၀လကၤာ၊ ၈၀)
စာေရးသူ စာသင္သားဘ၀ ခရမ္းၿမိဳ႕၊ ပါဠိတကၠသုိလ္ ကုိင္းကုန္းေက်ာင္းတုိက္တြင္ စာသင္ခဲ့စဥ္က စာသင္သားမ်ား စုေပါင္းဘုရား၀တ္တက္သည့္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး၏ နံရံတစ္ေနရာရွိ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေပၚတြင္ ေရးသားထားသည့္ မန္လည္ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အထက္ပါ လကၤာေလးကုိ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရဖူးပါ၏။ ယခုအခ်ိန္ထိလည္း ထုိလကၤာေလးကုိ မၾကာမၾကာ သတိတရ ျဖစ္ေနခဲ့ပါ၏။ ဘ၀အဆက္ဆက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေရွးအတိတ္ကံရွိၿပီး ဘုန္းကံႀကီးမား၍ တုိးတက္ထြန္းကားမည့္ သူျဖစ္ပါက မည့္သည့္ေနရာ၊ မည္သုိ႔ေသာ အသုိင္းအ၀ုိင္းတြင္ ေမြးဖြားသူျဖစ္ပါေစ အခ်ိန္တန္လွ်င္ စင္ေပၚသုိ႔ ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ ထုိသူမ်ားသည္ အက်ိဳးမၿပီး အခ်ည္းႏွီးျဖင့္ ဘ၀ကုိ အဆုံးသတ္သြားရမည့္သူမ်ား မဟုတ္ဘဲ ေနာက္ဆုံးတြင္ သိၾကားမင္းပင္ မေနႏုိင္ဘဲ မ,စေပးရမည့္ သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ညႊန္းထားျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိသူကုိ သိၾကားမင္းပင္ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထား၍ မရဘဲ မ,စေပးရၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိေပ၏။
ျမန္မာစကားပုံတြင္ “လူမင္းဘုန္းႀကီးလွ်င္ နတ္မင္းမေနႏုိင္” ဟူေသာ စကားရွိသကဲ့သုိ႔ “လူမစြမ္း နတ္မ”ဟူေသာ စကားလည္းရွိ၏။ စင္စစ္ လူမစြမ္းနတ္မဟူေသာ စကားသည္ လူမစြမ္း၍မဟုတ္၊ နတ္ကပင္ မ,ေပးရသည္ ဆုိကတည္းက အစြမ္းတစ္ခုခု ရွိေန၍သာ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိအစြမ္းသည္ အျခားအစြမ္းမဟုတ္။ ပုညဟူသည့္ ကုသုိလ္အစြမ္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ကုသုိလ္အားႀကီးလွ်င္ လူလည္းမေနႏုိင္သကဲ့သုိ႔ နတ္လည္းမေနႏုိင္ေပ။ ကုသုိလ္ရွိသူကုိ လူလည္းေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သုိ႔ နတ္လည္းေစာင့္ေရွာက္ေပ၏။ ထုိ႔ထက္ တစ္ဆင့္တက္၍ ပါရမီရွိသည့္ ကုသုိလ္မ်ားသူ ျဖစ္လွ်င္ကား ဘုရားရွင္မ်ားပင္ ၾကြေရာက္၍ ခ်ီးေျမႇာက္ေပးရ၏။ ဤသည္မွာ ထုိသူကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကုသုိလ္အစုမ်ားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နတ္မ,သည္ဟူသည္မွာ ကုသုိလ္အားႀကီးသည့္ သူမ်ားကုိသာ မ,ေလ့ရွိသျဖင့္ နတ္မ,လုိက ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ားမ်ားျပဳၾကဟု ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
မွန္၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ားသည္ လူအမ်ား၏ ပူေဇာ္မႈကုိ ခံယူထုိက္သကဲ့သုိ႔ နတ္တုိ႔၏ ပူေဇာ္အထူးကုိလည္း ခံယူထုိက္ပါ၏။ ကုသုိလ္ရွိသူမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ အဆင္မေျပျဖစ္မႈ၊ ဆင္းရဲမႈမ်ား ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ ထုိကုသုိလ္၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျပန္လည္ရရွိႏုိင္ေပ၏။ ထုိအက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမ်ားတြင္ သိၾကားစသည့္ တန္ခုိးႀကီးနတ္မ်ား၏ ကူညီမ,စမႈမ်ားလည္း ပါ၀င္၏။ သိၾကားမင္းသည္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ ေစာင့္ေရွာက္ရာတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိသူမ်ားကုိသာ ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိ၏။ ရွိခုိးပူေဇာ္သည့္ အခါတြင္လည္း ေကာင္းမႈအစု ရွိသူမ်ားကုိသာ ရွိခုိးပူေဇာ္ေလ့ရွိ၏။
တစ္ခါက သိၾကားမင္းအား မာတလိ နတ္သားက ေမးခြန္းတစ္ခုေမးဖူး၏။ မာတလိနတ္သားက
“သိၾကားမင္း… ေဗဒင္သုံးပုံတတ္သူ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ေနသူ အားလုံးတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မင္းတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားေသာ အၿခံအရံရွိေသာ တာ၀တႎသာ နတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း အရွင္သိၾကားမင္းကုိ ရွိခုိးကုန္၏၊ သိၾကားမင္း ထုိသုိ႔ျဖစ္ပါလ်က္ အရွင္သိၾကားမင္းသည္ကား အဘယ္သုိ႔ေသာ သူတုိ႔ကုိ ရွိခုိးပါသနည္း..” ဟု ေမးေလွ်ာက္၏။
ထုိအခါ သိၾကားမင္းက
“မာတလိ… ေဗဒင္သုံးပုံတတ္သူ ျဗာဟၼဏတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ေျမ၌ေနသူ အားလုံးတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မင္းတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ နတ္မင္းႀကီး ေလးေယာက္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း၊ မ်ားေသာ အၿခံအရံရွိေသာ တာ၀တႎသာ နတ္တုိ႔သည္ လည္းေကာင္း ငါ့ကုိရွိခုိးၾကသည္မွာ မွန္ေပ၏၊ သုိ႔ေသာ္ငါသည္ကား သီလႏွင့္ျပည့္စုံကုန္ေသာ၊ ရွည္စြာေသာ ညဥ့္တုိ႔ပတ္လုံး တည္ၾကည္ျခင္း ရွိကုန္ေသာ၊ ျမတ္ေသာအက်င့္လွ်င္ လဲေလ်ာင္းရာရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာရွိခုိး၏၊ မာတလိ အၾကင္သူတုိ႔သည္ အိမ္၌တည္ကုန္၍ ေကာင္းမႈကုိ ျပဳကုန္၏၊ သီလရွိကုန္၏၊ ရတနာသုံးပါးကုိ ဆည္းကပ္ကုန္၏၊ တရားႏွင့္အညီ သားမယားကုိ ေမြးျမဴကုန္၏၊ ထုိသူတုိ႔ကုိ ငါသည္ရွိခုိး၏..” (သံယုတ္ပါဠိေတာ္၊ ဂဟ႒၀ႏၵနာသုတ္) ဟု ျပန္လည္ေျဖၾကားေလ၏။ ဤကား သိၾကားမင္း ရွိခုိးေလ့ရွိ၊ ပူေဇာ္ေလ့ရွိ၊ မ,စေလ့ရွိသည့္ ရဟန္းႏွင့္ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ဤသုတ္ေတာ္အရ သိၾကားမင္း မ,သည့္သူမ်ား၊ သိၾကားမင္းရွိခုိးသည့္ သူမ်ားမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ား၊ တရားသျဖင့္ ေန႔ေလ့ရွိသူမ်ား၊ သီလရွိသူမ်ား စသူတုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာသိရွိႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ အတိတ္က မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းမႈကံမ်ား၊ ယခုဘ၀တြင္ မိမိတုိ႔ ျပဳလုပ္ေနၾကသည့္ ေကာင္းမႈကံမ်ားသည္ သိၾကားမင္းကုိပင္ တုန္လႈပ္ေစၿပီး မိမိတုိ႔ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ေစ၏။ မ,စေစ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိသူသည္ စင္စစ္ သိၾကားမ,သည္ ဆုိသည္ထက္ မိမိတုိ႔၏ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ားက မိမိတုိ႔ကုိ မ,စေပးျခင္းသာ ျဖစ္၏။ ေကာင္းမႈရွိသျဖင့္ ယင္းေကာင္းမႈက သိၾကားမင္းကုိ တစ္ဆင့္မ,စေစျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မရွိလွ်င္ သိၾကားမင္းလည္း မိမိတုိ႔ကုိ သိမည္မဟုတ္သကဲ့သုိ႔ မ,ႏုိင္မည္လည္း မဟုတ္ေပ။ အရင္းစစ္လွ်င္ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ကပင္ မိမိတုိ႔ကုိ ႀကီးပြားတုိးတက္ေစျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။
အေသအခ်ာ ေတြးၾကည့္လွ်င္ သိၾကားမင္း မ,သည္ျဖစ္ေစ၊ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မိမိတုိ႔ ဘ၀ကုိ မ,ႏုိင္ၾကသည္ကား အမွန္ပင္ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ ကံဉာဏ္၀ီရိယ တရားမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ဘ၀မွတ္တုိင္ စုိက္ထူႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ ၀ီရိယႏွင့္ ဉာဏ္ကုိ အရင္းတည္ကာ ေကာင္းသည့္ကံမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ လွေအာင္ မ,ႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိ၀ီရိယႏွင့္ ဉာဏ္တုိ႔သည္ မေကာင္းသည့္ ကံမ်ား၊ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားတြင္ ေပ်ာ္ပါးအားစုိက္သြားလွ်င္ကား မိမိတုိ႔၏ ဘ၀သည္လည္း မမ,ႏုိင္သည့္အျပင္ က်ပင္က်သြားႏုိင္ေပ၏။ ဘ၀လွရန္၊ ဘ၀ကိုမ,ရန္မွာကား ကုသုိလ္ကံသည္သာ အမွန္ျဖစ္ပါေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သိၾကားမင္းမ,သည္ျဖစ္ေစ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ေသာ္ ယေန႔ေခတ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကား ဘ၀တြင္ တစ္ခုခု အဆင္မေျပမႈမ်ား၊ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား ႀကဳံၾကသည့္အခါ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မ,ရန္မႀကိဳးစားၾကဘဲ သူမ်ားအားကုိ ယူရန္သာ ႀကိဳးစားတတ္ၾက၏။ ေဗဒင္ဆရာ၊ ဂုိဏ္းဆရာ၊ အထက္လမ္း ေအာက္လမ္းဆရာ စသူမ်ားကုိ အားကုိးကာ ထုိသူမ်ားအား မ,ခုိင္းတတ္ၾက၏။ စင္စစ္ မိမိတုိ႔အားကုိးၾကသည့္ ထုိဆရာမ်ားသည္ပင္ ကုိယ္တုိင္မမ,ႏုိင္ၾကသျဖင့္ မိမိတုိ႔ကုိ တစ္ဖန္ျပန္ခုိင္းသည္ကုိ သတိျပဳၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မည္သူမဆုိ အဆင္မေျပျဖစ္သျဖင့္ ေဗဒင္လကၡဏာ စသည့္ေလာကဓာတ္ ဆရာမ်ားထံ သြားေမးၾကသည့္အခါ ထုိဆရာမ်ား ညြန္ၾကားလုိက္သည္ကား ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား လုပ္ရန္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္သူ႔ကုိ မည္သည့္အရာေလး လွဴလုိက္ပါ စသည္ျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုခုကုိ ျပဳလုပ္ေစၿပီး ဘ၀ကုိ ျမႇင့္ခုိင္းၾကမည္သာ ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဂုိဏ္းဆရာကမွ မည္သူ႔ထံမွ မည္သည့္ဥစၥာကုိ ခုိးယူၿပီး မည္မွ်ေသာ သတၱ၀ါမ်ားကုိ သတ္လုိက္ပါဟု ခုိင္းၾကမည္ကုိ ေတြ႕ဖူးၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔အားကုိးပါသည္ ဆုိသည့္ ေလာကဓာတ္ဆရာမ်ားပင္ ၎တုိ႔ကုိယ္တုိင္ မမ,ႏုိင္သျဖင့္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မ,ေစၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ ဘ၀တြင္ အမွန္တကယ္ အားကုိးႏုိင္သည့္ အရာမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမွတပါး အျခားမရွိသည္မွာ အထင္အရွားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ အၿမဲရွိသည့္ ေလာကတြင္ အက်မ်ားႏွင့္ ႀကဳံၾကသည့္အခါ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ မ်ားမ်ားျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိမ,ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပည့္ေနလွ်င္ အခုိက္အတန္႔ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အဆုိးဆုံးသုိ႔ ေရာက္မသြားႏုိင္ေပ။ ထုိသုိ႔ ေကာင္းမႈရွိသူမ်ား အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အဆုိးဆုံးသုိ႔ မေရာက္မီ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္း နတ္မ်ားက မ,စေပးၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းမႈကုသုိလ္ရွိေနလွ်င္ ထုိေကာင္းမႈက မိမိကုိ မ,ေပးေနမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိေကာင္းမႈကုသုိလ္ အရွိန္ေၾကာင့္ပင္ သိၾကားကလည္း မိမိကုိ မ,ေပးေနမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သုိ႔ဆုိေစ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖင့္ ဘ၀ကုိ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ သိေစလုိသည္မွာ ဘ၀တြင္ အက်ဟူသည္ ရွိတတ္ၿမဲျဖစ္သျဖင့္ က်သည့္အခါ ထ,ႏုိင္မည့္နည္းမွာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈျဖင့္ မ,ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိသူမ်ားကုိသာ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္းနတ္မ်ားက ေဆာင္မတတ္ေၾကာင္း သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ သိၾကားမ,သည္ျဖစ္ေစ၊ မမ,သည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔၏ဘ၀ကုိ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္သာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္းျဖင့္ မ,ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္ကုိ သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ ရွိေနလွ်င္ကား မိမိကေတာင့္တ ေနရန္မလုိဘဲ သိၾကားစသည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မ,ေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ သိၾကားမ,မည့္သူမွာ ကုသုိလ္ရွိသူသာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ဘ၀ကုိ ကုသုိလ္မ်ားျဖင့္ ထုံလႊမ္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း သိၾကားအမခံရမည့္သူမ်ား အျဖစ္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိ ျမႇင့္တင္ၾကဖုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ ဘ၀တြင္ အားကုိးရမည့္အရာ၊ ကူညီေစာင္မ,ေပးမည့္ အရာမ်ား လုိအပ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ထုိအရာမ်ားတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အားကုိးျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး အားကုိးရာ ျဖစ္ၿပီး ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ျခင္းျဖင့္ မိမိဘ၀ကုိ မိမိေစာင္မျခင္း၊ ျမင့္တင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါသျဖင့္ သိၾကားစသည့္ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၏ မ,စေစာင့္ေရွာက္မႈကုိ ခံယူႏုိင္ရန္ ကုသုိလ္ရွိသူမ်ား ျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားလ်က္ သိၾကားမ,မည့္သူအျဖစ္ ခံယူၾကပါဟု ေစတနာထား ေမတၱားအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါေပေတာ့၏။
