Live Questions and Answers (4)…

မနာပဒါယီ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ ေအာက္ေျခမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ Live Questions and Answers က႑တြင္ ေမးေျဖထားခ်က္ အခ်ိဳ႕ကုိ အမ်ားဖတ္၍ အျမတ္ျဖစ္ေစဖုိ႔္၊ နဲနဲပဲျဖစ္ျဖစ္ အသိပညာ ဗဟုသုတ ရရွိႏုိင္ၾကေစဖုိ႔အတြက္ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ တင္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။

04 May 10 16:45
shinthan

ဆရာေတာ္ဘုရား... တစ္နာရီအတြင္းမွာပဲ ပရိတ္ၾကီး(၁၁)သုတ္လံုးရြတ္တာနဲ႔ (၁၁)ထဲမွ တစ္သုတ္သုတ္ကို တစ္နာရီလံုး ရြတ္တာတို႔တြင္ ဘယ္ဟာက ပိုအစြမ္းထက္ပါလဲဘုရား။ သိပါရေစဘုရား..

04 May 10 16:47
မနာပဒါယီ>>shinthan
ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ပဲ ရြတ္ရြတ္ အဓိကကေတာ့ ရြတ္တဲ့အခုိက္မွာ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ သဒၶါတရား အျပည့္နဲ႔ ရြတ္ဆုိႏုိင္မႈက အဓိကျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပရိတ္ပ႒ာန္းစသည္ ရြတ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ သမထဘာ၀နာ ပြားတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေရအတြက္ မ်ားမ်ားရြတ္ႏုိင္တာက အဓိကမက်ဘဲ ရြတ္ေနတဲ့အခုိက္မွာ စိတ္ေစတနာ ၾကည္လင္စြာနဲ႔ သဒၶါတရား၊ ကုသုိလ္တရား အားေကာင္းေနဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ ေန႔စဥ္ စရဏတစ္ခု အေနျဖင့္ အဓိ႒ာန္ေလးတစ္ခုကုိယူၿပီး ရြတ္ဆုိပူေဇာ္ႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းပါတယ္။ ရြတ္ပြားႏုိင္မယ္ဆုိရင္ အစြမ္းထက္တာ၊ မထက္တာ၊ အက်ိဳးေပးေကာင္းတာ မေကာင္းတာက ကုိယ့္အလုပ္မဟုတ္ဘဲ စိတ္ေစတနာအျပည့္ ၊ သဒၶါတရားအျပည့္နဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါဘဲ ဘုရားတရားေတာ္မ်ားကုိ ပူေဇာ္မႈကသာ ကုိယ့္အလုပ္လုိ႔ သေဘာထား ရြတ္ဆုိႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ပရိတ္ရြတ္မႈက ပုိၿပီးအဓိပၸါယ္ ျပည့္၀ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ပုတီးအပတ္ေရမ်ားေအာင္ အျမန္စိပ္တဲ့ ဖုိးသူေတာ္ ပုတီးဆိပ္သလုိမ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ အေရအတြက္ထက္ နည္းနည္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရြတ္တဲ့အခုိက္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါတဲ့ စိတ္ေစတနာ၊ သဒၶါနဲ႔ ရြတ္ဆုိတာက ပုိအေရးႀကီးပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ပရိတ္ပ႒ာန္းစသည္ ရြတ္တဲ့အခါ အစြမ္းထက္ေစဖုိ႔ ရြတ္ဆုိသူမ်ား ျပည့္စုံရမယ့္ ၁။ ပုဒ္အကၡရာကုိ မွန္ကန္စြာ ရြတ္ဆုိႏုိင္မႈ၊ ၂။ ပရိတ္ရဲ႕ အနက္အဓိပၸါယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္း နားလည္မႈ၊ ၃။ သတၱ၀ါေတြအေပၚမွာ သနားတဲ့ က႐ုဏာစိတ္၊ အက်ိဳးလုိလားတဲ့ ေမတၱာစိတ္မ်ိဳး ထားရွိမႈဆုိတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြနဲ႔ ညီေအာင္ ရြတ္ဆုိႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိ သဒၶါတရားေတြ၊ ေစတနာေတြနဲ႔ အဂၤါရပ္ေတြ ျပည့္စုံေနမယ္ဆုိရင္ တစ္သုတ္ပဲရြတ္လည္း အစြမ္းထက္ကာ အက်ိဳးအာနိသင္ ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေရအတြက္မ်ားဖုိ႔ထက္ ေန႔စဥ္ပုံမွန္ နိစၥ၀တ္ တစ္ခုအေနျဖင့္ ေစတနာ သဒၶါတရားလက္ကုိင္ထားက ကုိယ္တတ္ႏုိင္သမွ် ရြတ္ပြားႏုိင္တာက ပုိၿပီး အဓိကက်တဲ့အတြက္ နည္းေပမယ့္ အႏွစ္ရွိတဲ့ ရြတ္ဆုိနည္းကသာ ပုိေကာင္းပါေၾကာင္း အႀကံေကာင္းေပးလုိက္ပါတယ္။

12 May 10 19:26
safflower

ဘုန္းဘုန္းဘုရား ... တပည့္ေတာ္ တစ္ခုေလာက္ ေမးပါရေစဘုရား။
(၁) တပည့္ေတာ္ ေကာင္းတာေတြ ကိုလုပ္ေပမယ့္ ေကာင္းက်ဳိးကိုမခံစားရပါဘူး၊ သူမ်ားေတြက မေကာင္းမႈလုပ္ေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိးကိုခံစားရတာပါလဲ ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သူတပါးကို မဟုတ္မမွန္ မတရားတာကို ကိုယ္က စတင္ျပီး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ခဲ့ပါဘူးဘုရား။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတာ္အေပၚ မတရား အနိုင္က်င့္မႈမ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ရပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္မွ သူမ်ားအား ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ေသာအခါ ထိုသူမ်ား နာက်င္ခံစားရ သကဲ့သို႔ တပည့္ေတာ္လည္း ျပန္လည္နာက်င္ ရပါတယ္ဘုရား။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ရတယ္ ဆိုတာကို တပည့္ေတာ္အား ရွင္းျပေပးပါဘုရား။
(၂) တပည့္ေတာ္တို႔ ဘာသာမွာ ဘိုးေတာ္ မယ္ေတာ္ေတြဆိုတာ တကယ္ရိွပါ သလားဘုရား။ အခြင့္ရိွရင္ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား။

13 May 10 05:20
မနာပဒါယီ>>> safflower
(၁) ကုသုိလ္ကံ အကုသုိလ္ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးေပးဆုိတာ အခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ရပါတယ္။ အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္မွ၊ အက်ိဳးေပးခြင့္ႀကဳံမွ အက်ိဳးေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိတဲ့ ကုိယ္လုပ္တဲ့ ကံေတြမွာ ဒီဘ၀မွာ ခ်က္ခ်င္းအက်ိဳးေပးတဲ့ ကံေတြရွိသလုိ၊ ေသၿပီးဒုတိယဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံေတြ၊ ေသၿပီး ေနာက္ေနာက္ဘ၀မွာ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကံေတြ၊ အက်ိဳးမေပးဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတဲ့ ကံေတြလည္း ရွိတတ္တဲ့အတြက္ အခ်ိန္တန္၊ အခြင့္အခါ ႀကဳံမွပဲ အက်ိဳးေပးႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကံေတြထဲမွာ အတိတ္ကံ ပစၥဳပၸန္ ကံဆုိတာလည္း ရွိပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ လုပ္တဲ့ကံေတြ အက်ိဳးေပးခ်င္ေပမယ့္ အတိတ္ကံက အားေကာင္းေနရင္လည္း လက္ရွိပစၥဳပၸန္ကံေတြမွာ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရဘဲ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ သတၱ၀ါေတြ အခုပစၥဳပၸန္ဘ၀မွာ ခံစားေနၾကတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးေတြဟာ အတိတ္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးရလာဘ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ဒီဘ၀မွာ ေကာင္းမႈေတြဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံေအာင္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြ ေရာက္မလာဘဲ အဆုိးေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္တာ ရွိသလုိ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မေကာင္းတာေတြ လုပ္ေနေပမယ့္ ေကာင္းက်ိဳးေတြပဲ ဆက္တုိက္ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိလူေတြဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ အေဟာင္းစားေနတဲ့ သူေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရပါတယ္။ ဒီျပႆနာမ်ိဳးအတြက္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတဲ့ စကားရွိပါတယ္။

ျမတ္စြာဘုရားက “မေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ အက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး ေကာင္းျမတ္ေသာ အာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏၊ မေကာင္းမႈ အက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား မေကာင္းမႈျပဳသူသည္ မေကာင္းက်ိဳးကုိ ခံစားရ၏။ ေကာင္းမႈျပဳေသာ သူပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေကာင္းမႈအက်ိဳးမေပးေသးေသာ ကာလပတ္လုံး မေကာင္းေသာအာ႐ုံကုိ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ေသး၏၊ ေကာင္းမႈအက်ိဳးေပးေသာ အခါ၌မူကား ေကာင္းမႈျပဳေသာသူသည္ ေကာင္းက်ိဳးတုိ႔ကုိသာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့၏။” လုိ႔ ေဟာေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းမႈေတြလုပ္ေနေပမယ့္ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ပဲ ႀကဳံေနရတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဘုရားစကားေတာ္အတုိင္း စိတ္ဓာတ္မက်ပဲ ေကာင္းတာေတြကုိသာ ဆက္လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကံအက်ိဳးေပးက်လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွ တားမရေအာင္ အက်ိဳးေပးေကာင္းေတြ ရလာမွာ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ ေျဖၾကား အႀကံျပဳလုိပါတယ္။

၂။ ဗုဒၶသာသနာမွာေတာ့ ဘုိးေတာ္မယ္ေတာ္စတဲ့ ေလာကဓာတ္ဆရာေတြ ဆုိတာ မရွိပါဘူး။ ရတနာသုံးပါးနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ကုိးကြယ္ရာ အစစ္ရွိပါတယ္။ ေလာကီနယ္ပယ္မွာေတာ့ ဘုိးေတာ္၊ မယ္ေတာ္ အမည္ခံတဲ့ ေလာကဓာတ္ ဆရာေတြ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ရွိလည္းရွိေနၾကပါတယ္။

Read more »

၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ…

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းေလ့ရွိၾကသည့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ သတိေပး ေျပာဆုိမႈ စကားမ်ားတြင္ “၀ဋ္လုိက္တတ္တယ္၊ ၀ဋ္လုိက္လိမ့္မယ္၊ ငရဲႀကီးမယ္…”စသည္ျဖင့္ ေျပာဆုိၾကသည့္ စကားမ်ား ရွိ၏။ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုခုေၾကာင့္ ျပန္ခံရတတ္သည့္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈတြင္ ၀ဋ္အျဖစ္ ျပန္ခံရသည့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးႏွင့္ ၀ဋ္ေကၽြးမပါဘဲ အကုသုိလ္ အျပစ္သက္သက္ကုိသာ ျပန္ခံရသည့္ အကုသုိလ္အက်ိဳး ဟူ၍ရွိတတ္ရာ အခ်ိဳ႕အကုသုိလ္ကံမ်ားသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးးအေနျဖင့္ ေပးဆပ္ရသည့္ အကုသုိလ္မ်ားအျဖစ္ ရွိတတ္ၿပီး အခ်ိဳ႕အကုသုိလ္ကံ မ်ားသည္ကား အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ခံၿပီးသည္ႏွင့္ ၿပီးျပတ္သြားႏုိင္သည့္အျပင္ ကုသုိလ္ကံအစြမ္းျဖင့္ ယင္းအကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေပးခြင့္မရေအာင္ပင္ ျပဳလုပ္ႏုိင္သည့္ ကံမ်ားအျဖစ္ ရွိတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း အေၾကြြးက်န္ေနတတ္သည့္ သေဘာရွိသည့္ ကံႏွင့္ အေၾကြးမက်န္ အျပစ္ခံကာ ေကာင္းသည့္ကံျဖင့္ အပျပဳႏုိင္သည့္ သေဘာရွိသည့္ကံမ်ားကုိ ရည္ရြယ္၍ “၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ”ဟု ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကျခင္းျဖစ္၏။

အကုသုိလ္အလုပ္တစ္ခုခုသည္ အကုသုိလ္အက်ိဳးကုိ ေပးတတ္သည္ မွန္ေသာ္လည္း ျပဳလုပ္တတ္သူ၏ ေစတနာ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္သုိ႔လုိက္ကာ အက်ိဳးအျပစ္ အႀကီးအေသး ကြာျခားတတ္၏။ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အားေကာင္းၿပီး ႀကိဳတင္ႀကံစည္မႈမ်ားျဖင့္ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ားသည္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း အေၾကြးက်န္ကာ ၀ဋ္ေၾကြးအျဖစ္ ခံရတတ္၏။ ေစတနာပါေသာ္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိ ႐ုတ္တရက္ မျဖစ္မေန လုပ္လုိက္ရသည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ိဳးသည္ကား ေစတနာပါသျဖင့္ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ ရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး အားနည္းကာ အားေကာင္းသည့္ ကုသုိလ္ကံတစ္ခုခုျဖင့္ လႊမ္းမုိးႏုိင္လွ်င္ ထုိမေကာင္းမႈ၏ အက်ိဳးေပးမႈကုိ အပျပဳထားႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္မွန္သမွ် မျပဳလုပ္ဘဲ ေရွာင္ရွားရန္ လုိအပ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေနလုပ္လုိက္ရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ကား ၀ဋ္ေၾကြးတင္သည့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား မျဖစ္ၾကရန္ အထူးသတိျပဳသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

စင္စစ္ ၀ဋ္ေၾကြးခံရသည္ ျဖစ္ေစ၊ ငရဲခံရသည္ ျဖစ္ေစ ႏွစ္ခုလုံးသည္ အကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးမႈမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္သည္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ တမင္သက္သက္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ကာ ျပဳလုပ္သည့္ အကုသုိလ္ကံျဖစ္ပါက အကုသုိလ္ အျပစ္ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ထုိအကုသုိလ္ကံ၏ အက်ိဳးေပးသက္ေရာက္မႈ ရွိေနေသးကာ အေၾကြးအျဖစ္ ေပးဆပ္ရတတ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္အလုပ္ကုိ လုပ္ျဖစ္သြားေသာ္လည္း တမင္ႀကိဳတင္ႀကံစည္ၿပီး လုပ္သည့္အလုပ္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မျဖစ္မေနလုပ္လုိက္ရသည့္ အခါမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိသုိ႔ေသာ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ိဳးသည္ကား ေကာင္းမႈကုသုိလ္တစ္ခုခုျဖင့္ ေခ်ဖ်က္ႏုိင္လွ်င္ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ အက်ိဳးေပးခြင့္မသာဘဲ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားတတ္သည့္အျပင္ အျပစ္ခံရလွ်င္လည္း ထုိအျပစ္ဒဏ္ကုန္ဆုံးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျပေပ်ာက္သြားကာ ေနာက္ကံတစ္ခု၏ အက်ိဳးေပးကုိ ရရွိေစသည့္ သေဘာရွိ၏။

မွန္၏။ ၀ဋ္ေၾကြးသည္ကား အလြန္ေၾကာက္ဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ၀ဋ္ေၾကြးတင္သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ကား ေလာကအထြဋ္ ျဖစ္ေတာ္မူသည့္ အနႏၲ တန္ခုိးရွင္ ဘုရားပင္လည္း ၀ဋ္ေၾကြးမွန္က ေပးဆပ္ခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ၀ိပါက္ေတာ္ (၁၂)ပါးသည္ ျမတ္ဗုဒၶ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အေလာင္းေတာ္ဘ၀က လုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ကံမ်ား၏ အေၾကြးမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ားကုိ ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ကုိ ေပးခံသြားခဲ့ရ၏။ ဗုဒၶ၏ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္ (၁၂)ပါးတြင္ “ေ၀ဘာရေတာင္ေစာင္းမွ ေက်ာက္ေမာင္းဆင္ကာ ေဒ၀ဒတ္က လုပ္ႀကံသျဖင့္ ေျခေတာ္ကုိ ေက်ာက္လႊာထိသည့္ ဒဏ္ကုိ ခံခဲ့ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္ အတိတ္ဘ၀ ပါရမီျဖည့္စဥ္က သူၾကြယ္အမ်ိဳး၌ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ထုိစဥ္က ညီကုိလွည့္စားေခၚသြားကာ ေက်ာက္ျဖင့္ဖိညွပ္၍ ႀကိတ္ေခ်ထုသတ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုဘ၀ ရွင္ေတာ္ဗုဒၶအျဖစ္မွာ ခါးကုိက္တတ္သည့္ ေ၀ဒနာကုိ မၾကာမၾကာ ခံစားရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္ အတိတ္ဘ၀ လက္ေ၀ွ႕သမား ျဖစ္စဥ္က ၿပိဳင္ဘက္ကုိ အႏုိင္ရသည့္အခါတုိင္း ခါး႐ုိးကုိ ႐ုိက္ခ်ိဳးကာ ေျမေပၚခ်သတ္ျပခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားဘ၀ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ၀မ္းေတာ္လားၿပီး အားအင္ခ်ိဳ႕ကာ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခဲ့ ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးေတာ္သည္လည္း အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုတြင္ ေဆးစရာျဖစ္စဥ္က ေဆးဖုိမေပးဘဲ ေရွာင္လြဲေနတတ္သည့္ လူနာတစ္ဦးအား ၀မ္းေလွ်ာေဆးတုိက္ကာ လုပ္ႀကံခဲ့သည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့သည္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကုိ ၾကည့္လွ်င္ ၀ဋ္မွာအၿမဲ ျဖစ္ခဲ့သည္ သာဓကမ်ားအျဖစ္ အထင္အရွား ရွိေနသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔အတူ တန္ခုိးေတာ္အရာတြင္ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူသည့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးသည္လည္း ခုိးသားငါးရာ၏ ႐ုိက္ႏွက္မႈဒဏ္ျဖင့္ ပရိနိဗၺာန္ ၀င္စံေတာ္မူခဲ့ရ၏။ ထုိအေၾကြးသည္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုက မ်က္မျမင္ မိခင္အုိႀကီးအား ေတာအုပ္တစ္ေနရာ ေခၚေဆာင္သြားကာ သူခုိးဓားျပမ်ား၏ ႐ုိက္ပုတ္လုယက္ေစမႈကုိ ျဖစ္ေစခဲ့သည့္ အကုသုိလ္လုပ္ရပ္၏ ၀ဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္၏။ ထုိအကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အျပစ္ခံကာ ေနာက္ဆုံးဘ၀အထိ က်န္အေၾကြးကုိ ျပန္ဆပ္ခဲ့ရ၏။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးျဖင့္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ကာ ေစတနာအျပည့္ထည့္ၿပီး့ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ သာမာန္အကုသုိလ္အက်ိဳး အျဖစ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရိယာဘ၀အထိ လုိက္လာတတ္သည့္ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုအျဖစ္ ခံရတတ္သည္ကုိ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ အရိယာ သာ၀ကႀကီးမ်ားက ထင္ရွားျပေနေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ အကုသုိလ္အလုပ္၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ “ငရဲ” သုိ႔မဟုတ္ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ လုပ္ရပ္ႏွင့္ ထပ္တူျပန္ခံရသည့္ “၀ဋ္ေၾကြး”အျဖစ္ ရွိေနသည္မွာ အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ မေကာင္းသည့္ အလုပ္တစ္ခုသည္ ၾကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ ေသးသည္ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္သုိ႔ လုိက္ကာသာ အက်ိဳးအျပစ္ ႀကီးမႈမႀကီးမႈကုိ ျဖစ္ေစ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ လုပ္လုိက္သည့္ မေကာင္းမႈအလုပ္သည္ အေသးအဖဲြေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သည့္ပုဂၢိဳလ္၏ ေစတနာမွာ ျပင္းထန္ႀကီးမားေနသျဖင့္ အက်ိဳးရလာဘ္သည္လည္း ႀကီးမားသြားတတ္သည္မ်ား ရွိတတ္၏။ အေသးအဖဲြေလးဟု အထင္ေသးကာ ျပဳလုပ္တတ္သည့္ အကုသုိလ္သည္ အက်ိဳးေပးသည့္အခါ အလြန္ဆုိး၀ါးစြာ အက်ိဳးေပးတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္ဗုဒၶက “အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းမႈသည္ ငါ့အား အက်ိဳးသက္ေရာက္လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု မေကာင္းမႈကုိ မထီမဲ့ျမင္ မေအာက္ေမ့ရာ၊ မိုးေရေပါက္သည္ က်ဖန္မ်ားေသာ္ ေရအုိးသည္ ျပည့္လာဘိသကဲ့သုိ႔ သူမုိက္သည္ အနည္းငယ္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ မေကာင္းမႈကုိ ျပဳဖူးဖန္မ်ားလာေသာ္ မေကာင္းမႈျဖင့္ ျပည့္၏။” ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ယေန႔ေခတ္သည္ ဆုတ္ကပ္ကာလ ျဖစ္၍လားမသိ။ ဘုရားအစရွိသည့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မည္မွ်ပင္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကုိ ေဟာေျပာပါေသာ္လည္း မေကာင္းမႈ၏ ဒဏ္ခတ္မႈကုိ မခံရေသးသမွ် ပုထုဇင္မ်ားသည္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မေၾကာက္ၾကဘဲ ျဖစ္ေနေပ၏။ ၎တုိ႔သည္ မေကာင္းမႈမ်ား အက်ိဳးေပးမႈကုိ စုၿပဳံၿပီး ခံလာရၿပီ ဆုိမွသာ ေျခမကုိင္မိ လက္မကုိင္မိျဖစ္ကာ နီးစပ္ရာ အားကုိးကုိ ရွာတတ္ၾကသည့္ သေဘာရွိ၏။ အခ်ိဳ႕လည္း မိမိ၏ လုပ္ရပ္ကုိ သတိမျပဳ မဆင္ျခင္ဘဲ မေကာင္းသည့္ ဒဏ္ခက္မႈမ်ား ႀကဳံသည့္အခါမွသာ “ကံဆုိးလုိက္တာ၊ ၀ဋ္ႀကီးလုိက္တာ”ဟု ဆုိကာ ကံႏွင့္၀ဋ္ကုိ ပုံခ်တတ္ၾက၏။ စင္စစ္ အခ်ိဳ႕ေသာ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ ေနာင္ဘ၀မ်ားအထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ယခုဘ၀မွာပင္ လက္ေတြ႕အက်ိဳး ေပးသည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ သူတစ္ပါးကုိ ဒဏ္ခတ္သည့္ အကုသုိလ္ကံသည္ ယခုဘ၀မွာပင္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပန္ခံရသည့္ အခါမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ ထုိအခါ အခ်ိဳ႕က “အဲဒါ ၀ဋ္လည္တာ”ဟု ဆုိတတ္ၾက၏။ အခ်ိဳ႕ကလည္း “သူ႔စရိတ္နဲ႔ သူသြားတာပဲ”ဟု ဆုိတတ္ၾက၏။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ ဤသည္မွာ မေကာင္းသည့္လုပ္ရပ္၏ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈပင္ ျဖစ္၏။

ေစတနာပါသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကံေျမာက္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္သည့္ အခါတုိင္း စိတ္ေစတနာကုိ အထူးသတိျပဳ လုပ္သင့္လွ၏။ အထူးသျဖင့္ မေကာင္းသည့္ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားသည္ မလုပ္ဘဲ ေနႏုိင္လွ်င္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေသာ္လည္း မျဖစ္မေန လုပ္မိၾကသည့္အခါ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား မျဖစ္ရန္ ဆင္ျခင္သင့္လွ၏။ ႐ုတ္တရက္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္မ်ားတြင္ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားနည္းတတ္သျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း အားနည္းတတ္ေသာ္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ၿပီး ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ အျပည့္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကသည့္ အကုသုိလ္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ကား ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္ အားႀကီးသျဖင့္ အက်ိဳးေပးလည္း အားႀကီးတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္၏။ အေသအခ်ာေတြးၾကည့္လွ်င္ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ က်ဴးလြန္တတ္သည့္ အျပစ္မ်ားသည္ ဓမၼဥပေဒအားျဖင့္ မဆုိထားႏွင့္ ေလာကဥပေဒအားျဖင့္လည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ ပါသျဖင့္ ပုိ၍အျပစ္ႀကီးသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ပင္ ျဖစ္ေစ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကုိ မလုပ္မိၾကရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ အပါယ္ငရဲအထိ က်ေရာက္ႏုိင္သကဲ့သုိ႔ အပါယ္ငရဲမွ လြတ္လာျပန္လွ်င္လည္း ထပ္တူျပန္လည္ ေပးဆပ္ရသည့္ ၀ဋ္ေၾကြးမ်ား ရွိတတ္သျဖင့္ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ကုိ ရွည္ေစတတ္သည့္ မည္သည့္မေကာင္းမႈမ်ိဳးကုိမွ် မလုပ္မိၾကရန္ လုိအပ္လွေပ၏။ အေသးအဖဲြေလးဟု အထင္ေသးကာ ေစတနာပါပါျဖင့္ လုပ္မိတတ္သည့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္တစ္ခုသည္ အက်ိဳးေပးသည့္အခါ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ မေကာင္းသည့္ အျပစ္ဒဏ္ကုိ ျပန္ခံရၿပီး ထုိအျပစ္မ်ား ခံၿပီးေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးအရိယာ ဘ၀အထိ ၀ဋ္ေၾကြးအျဖစ္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရ တတ္သည္ကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္သင့္လွေပ၏။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈႏွင့္ ေစတနာ ရည္ရြယ္ခ်က္အားႀကီးလွ်င္ ၀ဋ္ေၾကြးတစ္ခုအျဖစ္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရၿမဲ ျဖစ္သျဖင့္ ၀ဋ္ကုိၿမဲေစမည့္ အကုသုိလ္အမႈမ်ား မလုပ္မိၾကရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွ၏။ “၀ဋ္မွာအၿမဲ ငရဲမွာ အပ”ဟု ဆုိၾကသည့္ အကုသုိလ္လုပ္ရပ္၏ တန္ျပန္အက်ိဳး ေပးမႈသည့္ ငရဲ သုိ႔မဟုတ္ ၀ဋ္ေၾကြး အျဖစ္ ျပန္ခံရတတ္သျဖင့္ မည္သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္မ်ိဳးကုိမွ် မလုပ္မိၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ အေကာင္းဆုံးကား ၀ဋ္ကင္းျပတ္ရာ အလုပ္ကုိ လုပ္ႏုိင္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။ ၀ဋ္ကင္းရာအလုပ္ကား ကံမ်ားကုိ ျဖတ္ေပးသည့္ ဉာဏ္ႏွင့္ယွဥ္သည့္ ဘာ၀နာ အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ ကင္းရာျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းကုိ အခ်ိန္ရွိခုိက္ သတိစုိက္၍ ရရွိထားသည့္ ဘ၀အခုိက္တြင္ မေကာင္းမႈေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈေဆာင္ကာ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကိဳးစားလုိက္ၾကရန္သာ တုိက္တြန္းလုိက္ရေပေတာ့၏။ ငရဲႏွင့္၀ဋ္ တဲြ၍လႊတ္သည့္ အျပစ္အကုသုိလ္ ဤထုိထုိကုိ မပုိသတိ အလုိမရွိေအာင္ သတိေဆာင္ၿပီး မေကာင္းမႈကုိ ေရွာင္ႏုိင္ရန္္သာ ႀကိဳးစားပါဟု အႀကံျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး ငရဲႏွင့္၀ဋ္ကင္းရာျဖစ္သည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ ဘ၀ပန္းတုိင္ လွမ္းကုိင္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

အလွကုိယ္စီ…

“လူဆုိတာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သတၱ၀ါ တစ္မ်ိဳးပဲ”လုိ႔ဆုိတဲ့ စကားေလးကုိ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္လုိက္ရေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနေနရတဲ့ အျဖစ္ကုိ စဥ္းစားေနရင္း အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း အဆင္မေျပလုိ႔ အဖဲြ႕အစည္း အျပင္ေရာက္ေနသူေတြကုိပါ သတိရမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖဲြ႕အစည္းလုိ႔ ဆုိကတည္းက တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ရပ္တည္လုိ႔ ရတာမဟုတ္ဘူးဆုိတာ ရွင္းေနပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ေအာင္ျမင္ဖုိ႔၊ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု မပ်က္စီးဖုိ႔ ဆုိတာဟာ အဲဒီအဖဲြ႕အစည္းမွာ ရွိေနၾကတဲ့သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္မႈအေပၚ မူတည္ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းမွာ ပါ၀င္တဲ့သူ တစ္ဦးစီရဲ႕ နားလည္ေပးမႈ၊ ခြင့္လႊတ္တတ္မႈ၊ ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္မႈ စတာေတြအေပၚမွာ အဓိကက်ပါတယ္။ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေကာင္းနဲ႔ မျဖစ္သလုိ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ အေပၚမွာပဲ မွီခုိေနလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အားလုံးကုိယ့္တာ၀န္၊ ကုိယ့္အသိ၊ ကုိယ့္လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ပဲ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္သလုိ သူမရွိလုိ႔လည္း မျဖစ္ျပန္ပါဘူး။ ကုိယ္လုပ္ႏုိင္တာ သူမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူလုပ္ႏုိင္တာ ကုိယ္မလုပ္ႏုိင္တာေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိေနမွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီ ရွိေနတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

“သံဃာအား ဘုရားမလြန္ဆန္သာ” ဆုိတဲ့ စကားေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္။ ဘုရားရွင္ပင္ျဖစ္ေပမယ့္ သံဃာ့ပရိတ္သတ္နဲ႔ ယွဥ္လာရင္ သံဃာအင္အားကုိ အေလးထားကာ သံဃာ့အလုိဆႏၵေနာက္ပဲ လုိက္ေလ့ရွိတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သံဃာဆုိတဲ့ စကားလုံးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိက အစုအဖဲြ႕လုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အစုအဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့အတြက္ အစုအဖဲြ႕ ညီညႊတ္ရင္ ခ်မ္းသာေၾကာင္းလည္း ဗုဒၶက မိန္႔မွာေတာ္မူေလ့ရွိပါတယ္။ သမဂၢါနံ တေပါ သုေခါ- ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ မစြမ္းသာ အမ်ားပါမွ ခ်မ္းသာရလုိ႔ ဆုိသလုိ တစ္ေယာက္ခ်င္း စုစည္းထားတဲ့ အစုအဖဲြ႕ရဲ႕ အားဟာ နဲနဲနဲနဲ ေပါင္းထားတဲ့ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ အားပါပဲ။ တစ္ဦးခ်င္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရည္အခ်င္းဟာ သူတစ္ဦးတည္းဆုိ ဘာမွမျဖစ္လာေပမယ့္ သူလုိတစ္ခုခု အားသာခ်က္ရွိတဲ့ သူေတြစုလုိက္ေတာ့လည္း အားအင္တစ္ခု ျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ သူ႔အားသာခ်က္နဲ႔သူ အလွကုိယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စကားစပ္လုိ႔ ဆရာႀကီး ဦးတင္မုိး ေရးတဲ့ ကဗ်ာေလးေတာင္ သတိရမိပါေသးတယ္။ ဆရာႀကီးက သူ႔ကဗ်ာေလးကုိ “အလွကုိယ္စီ” လုိ႔ အမည္ေပးၿပီး

“ဖုိးလမင္းလည္း
သူ႔အဆင္းႏွင့္ အလင္းႏွင့္
မီးတုိင္ငယ္လည္း
သူ႔အရြယ္ႏွင့္ အစြယ္ႏွင့္
စပါယ္ဦးလည္း
သူ႔ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ငုံဖူးႏွင့္
ပိေတာက္၀ါလည္း
သူ႔အခါႏွင့္ ငု၀ါႏွင့္
ျမစ္ျပင္နက္လည္း
သူ႔သုိင္းကြက္ႏွင့္ လိႈင္းဂယွက္ႏွင့္
စမ္းေခ်ာင္းေခြလည္း
သူ႔ေခ်ာင္းေရႏွင့္ ေလာင္းေရႏွင့္
မည္သည့္အရာ မဆိုသာသည့္
သူ႔မွာကုိယ့္မွာ အလွသာတည့္
သဘာ၀လွ်င္
အစြမ္းကုိယ္စီ စြမ္းရည္ကုိယ္င
လက္ေဆာင္ငွ၏
အလွ၀န္တုိ မျငင္ၿငိဳႏွင့္
အခ်ိန္အခါ ေနရာေဒသ
ဌာနအေလ်ာက္ အေရးေရာက္သည္
စြမ္းေလာက္ႏုိင္သူ ခ်ည္းပါတကား…။ ။ (တင္မုိး)
လုိ႔ ေရးသားစပ္ဆုိခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး စပ္ဆုိခဲ့သလုိ အားလုံးဟာ ကုိယ္စီအလွ ကုိယ္စီအစြမ္းေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ အသုံးတည့္လာတဲ့အခါမွာ ပုိၿပီးသိသာလွပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ ကဗ်ာေလးက လူတုိင္းစြမ္းအားကုိယ္စီ၊ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူကုိမွ အထင္မေသးၾကဖုိ႔နဲ႔၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးကာ သူတစ္ပါးကုိ မႏွိမ့္ခ်မိေစဖုိ႔ သတိေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာ့အသုိင္းအ၀ုိင္း အဖဲြ႕အစည္းေတြမွာေတာ့ ဆရာႀကီး သတိေပးေနသလုိ မဟုတ္ၾကဘဲ သူ႔ကုိယ္ႏွိပ္ ကုိယ့္သူႏွိပ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြက ရွိေနျပန္ေတာ့ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အဆုံးအမေလးေတြကုိေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ အားနာမိသလုိ ျဖစ္မိပါေသးတယ္။ လူဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္လာရင္ ကဲြၾကၿပဲၾက တုိက္ၾကခုိက္ၾကတဲ့ အစဥ္အလာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့ ျမန္မာ့လူ႔အဖဲြ႕အစည္း အတြက္ေတာ့ ျမန္မာဟာ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မေနတတ္တဲ့ သတၱ၀ါလုိ႔ေတာင္ ေျပာရမလုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ “ညီညြတ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းဟာ ခ်မ္းသာတယ္”ဆုိတဲ့ သုခကုိ မခံစားရတာ ျဖစ္မွာပါ။

သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားကေတာ့ အဖဲြ႕အစည္း မလုပ္နဲ႔ လုပ္လုိက္တာနဲ႔ တုိက္မယ္ခုိက္မယ္ ဆုိတာေတြပဲ ဆုိေတာ့ ဘယ္အဖဲြ႕အစည္း ျဖစ္ျဖစ္ ထူးထူးျခားျခား ႀကီးႀကီးမားမား ေပါက္ေရာက္ ေအာင္ျမင္တယ္ဆုိတာ မရွိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေရာ၊ လူမႈေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြေရာ အကုန္ျပႆနာေတြနဲ႔ သူအုပ္စုနဲ႔သူ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဆုိးဆုံးက ဘာသာေရး အဖဲြ႕အစည္းေတြ ကဲြၾကၿပဲၾကတာက အဆုိးဆုံးပါပဲ။ လုပ္တာက ဘာသာေရးအလုပ္ လုပ္ရပ္နဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြက မနာလုိမႈ၊ ၀န္တုိမႈ၊ အထင္ေသးမႈ၊ မာနႀကီးမႈေတြနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဘယ္လုိညီညြတ္မႈမွ မရဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကဲြတာ၊ ပ်က္တာ၊ ေပ်ာက္တာနဲ႔ပဲ အဆုံးသပ္သြားရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ႏုိင္ငံတကာမွာ ၾကည့္လုိက္ရင္ ျမန္မာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၊ ျမန္မာအဖဲြ႕အစည္းဆုိရင္ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ခန္႔ခန္႔ျငားျငား မရွိၾကပဲ ဟုိတစ္စု ဒီတစ္စု ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့တာပါ။ ဒါဟာ တစ္ဦးခ်င္း တစ္ေယာက္ခ်င္းမွာ ရွိၾကတဲ့ အလွေလးေတြကုိ ဂ႐ုမစုိက္မိဘဲ သူရွိမွျဖစ္မယ္၊ ငါရွိမွျဖစ္မယ္၊ သူမွမွန္တယ္၊ ငါမွမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးမႈနဲ႔ သူတစ္ပါးအေပၚ ႏွိမ့္ခ်မႈေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ရွိေနသမွ်ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းဟာ ညီညြတ္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ မရႏုိင္ဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္းဟာ အလုံးစုံ ျပည့္စုံတဲ့ လူေတြမဟုတ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း ကေတာ့ ဘယ္ကိစၥမွ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမ်ားေပါင္းစုၿပီး သူ႔ေနရာ၊ သူ႔ကၽြမ္းက်င္ရာနဲ႔ ေပါင္းစပ္လုပ္ႏုိင္မွ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အက်ိဳးရလာဘ္ ျဖစ္လာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သူ႔အစြမ္းနဲ႔ သူ႔အားသာခ်က္ ရွိေနတဲ့အတြက္လည္း လုိအပ္တဲ့ေနရာမွာ လုိအပ္သလုိ လုပ္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အဖဲြ႕အစည္းဆုိတာ ဖဲြ႕လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ဖဲြ႕လာၿပီးမွ ကုိယ္မရွိရင္ မျဖစ္ဘူး၊ သူမရွိရင္ မျဖစ္ဘူးဆုိတာမ်ိဳး မျဖစ္ဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမပါလုိ႔ မျဖစ္သလုိ ကုိယ္မပါလုိ႔လည္း မျဖစ္ပါဘူး။ သူ႔ခ်ည္းပဲ မၿပီးသလုိ ကိုယ့္ခ်ည္းပဲလည္း မၿပီးပါဘူး။ သူေရာကုိယ္ေရာ ေပါင္းစုမွ အားအင္းဆုိတာ ျဖစ္လာၾကတာပါ။ ထီးေဆာင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕

“မင္းမပါ ဘာမၿပီး
မင္းခ်ည္ေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
သူမပါ ဘာမၿပီး
သူ႔ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
ငါမပါ ဘာမၿပီး
ငါ့ခ်ည္းေသာ္လည္း ဘာမွမၿပီး
မင္း သူ ငါ ညီညာစုံမွ
လုံးစုံအကုန္ၿပီး
ဖဲြ႕ၾကစုစည္း…။ ။
(ထီးေဆာင္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲစကၠပါလ)”ဆုိတဲ့ အဆုံးအမလုိပဲ မင္း၊ သူ၊ ငါ အစုံပါမွ အားလုံးေအာင္ျမင္လာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အားလုံးဟာ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတယ္ဆုိတာ အေသအခ်ာပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ အလွကုိယ္စီ ရွိေနၾကတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ ေနတဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူ႔ကုိယ္ႏွိမ္ ကုိယ့္သူႏွိမ့္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးၿပီး သူမ်ားကုိ အထင္ေသးတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မထားၾကဘဲ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခု ညီညြတ္မႈရကာ ခ်မ္းသာၾကေစဖုိ႔ သူ႔အလွလည္း ကုိယ္အသိအမွတ္ျပဳ၊ ကုိယ့္အလွလည္း သူအသိအမွတ္ျပဳရင္း သူ႔အေပၚကုိယ္နားလည္၊ ကုိယ့္အေပၚသူနားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ကုိယ္ခ်င္းစာတရား၊ နားလည္မႈတရား၊ အ႐ုိအေသျပဳမႈတရား၊ ႏွိမ့္ခ်မႈတရားေလးေတြနဲ႔ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ဆက္ဆံၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာ့အဖဲြ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တစ္ျခားဘယ္အဖဲြ႕အစည္းမွာ မဆုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရၾကမွာ မလဲြဧကန္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့ေၾကာင္း…။ အားလုံး အလွကုိယ္စီနဲ႔ အလွပုိႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား