ယေန႔ေခတ္သည္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးတက္ထြန္းကား လာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ပုိင္း ဆုိင္ရာမ်ားတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္၏။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား ဆုတ္ယုတ္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ဒုကၡတရားမ်ားသည္လည္း ပုိမုိျပင္းထန္ လာေနျပန္၏။ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ဒုကၡမ်ားျဖင့္ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ဒုကၡမ်ိဳးစုံႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ ေလာကျဖစ္သျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္ နည္းေနေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရား မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္သည့္ ရဟန္းဘ၀ကုိ အားက်ေနၾက၏။ ရဟန္းဘ၀သည္သာ ကုသုိလ္တရားမ်ား ႀကိဳးစားႏုိင္သည့္ ဘ၀ဟု ခံယူထားကာ ရဟန္းျပဳရန္ပင္ အားခဲထားၾက၏။
သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕သာသနာ့ ၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားကား ထုိသုိ႔မျမင္။ ရဟန္းဘ၀သည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာ က်င့္ႀကံဖြယ္မ်ား၊ ခ်ဳပ္တီးထားရသည္မ်ား အလြန္မ်ားျပားသည့္အျပင္ အကုသုိလ္ အျပစ္ျဖစ္ရန္လည္း လြယ္ကူသည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ တစ္ဘက္ကလည္း လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့မႈ နည္းပါးလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရဟန္းဘ၀ ရပ္တည္မႈမွာ ခက္ခဲၾကပ္တည္းလာသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ ေနရသည္မွာ မလြယ္လွေၾကာင္း ေတြးျမင္လာၾက၏။ ပုထုဇင္ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္လည္း ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈမ်ားအေပၚ ေတာင့္တမႈမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ၾက၏။ ရဟန္းဘ၀ အခက္အခဲကုိ လူ႔ေလာက၏ ခဏတာ သာယာမႈမ်ားႏွင့္ ယွဥ္တဲြကာ လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္သာ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သမွ် ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္း အျခားကုသုိလ္ တရားမ်ားအားလည္း ပုိမုိႀကိဳးစားႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနၾကျပန္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိ၍နာတတ္သျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘဲ ရဟန္းဘ၀၌ ေနသည္ထက္စာလ်င္ လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာပင္ ငါးပါးသီလေလး လုံေအာင္ထိန္းၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးဟု ယူဆၿပီး လူ႔ဘ၀ကုိ ေျပာင္းလုိေနၾက၏။ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ားက ရဟန္းဘ၀ကုိ အားက်ေနၾကသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း လူ႔ေဘာင္ေလာကကုိ အားက်ေနၾကျပန္၏။ မည္သည့္ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ပုိမုိႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ကုိ အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔က်င္လည္ရာ လက္ရွိအေျခအေနမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထုိးေနၾက၏။
စင္စစ္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မည္သည့္ဘ၀မွာပင္ ရွိရွိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္သူမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ရဟန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္လွ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ကုသုိလ္မရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္ၿပီး လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကုိေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈကုိ ေဆာင္ထားလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိထားသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ရင္း ရရွိထားသည့္ အေနအထားမ်ားျဖင့္ ရႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္တရားမ်ားအား ႀကိဳးစားပြားမ်ားႏုိင္လွ်င္ ထုိဘ၀သည္ အျမတ္ဆုံးဘ၀၊ အေကာင္းဆုံးဘ၀၊ ကုသုိလ္အရဆုံး ဘ၀သာျဖစ္၏။ ရရွိထားသည့္ ဘ၀တြင္ ေကာင္းမႈမျပဳဘဲ ေနပါက ရဟန္းဘ၀ ရထားေသာ္လည္း ကုသုိလ္မရ၊ အကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာ ရွိေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။
ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက သုဘအမည္ရွိသည့္ လုလင္တစ္ေယာက္ ဘုရားထံေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူသည့္ စကားမ်ားရွိ၏။ သုဘလုလင္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ… အခ်ိဳ႕ပုဏၰားတုိ႔သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္သည္သာလွ်င္ နည္းလမ္းမွန္ေသာ ကုသုိလ္တရားကုိ ျပည့္စုံေစႏုိင္ၿပီး ရဟန္းသည္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားကုိ မျပည့္စုံေစႏုိင္ဟု ေျပာဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျမင့္ ဤေျပာဆုိခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။
ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ငါဘုရားသည္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္မည္ဆုိပါက မည္သုိ႔ေသာ သူတုိ႔၏ အက်င့္ကုိမွ် ခ်ီးက်ဴးမႈကုိ မျပဳႏုိင္ေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ပါက ကုသုိလ္တရားႏွင့္ မျပည့္စုံႏုိင္ၾကေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွန္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံပါက ခ်ီးက်ဴးမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိမွန္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ျခင္းေၾကာင့္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ေပ၏…” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ဆက္လက္၍ သုဘလုလင္က “အရွင္ဘုရား.. ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးရွိၿပီး အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ နည္းေသာအက်ိဳးရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ပုဏၰားတုိ႔က ဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျဖင့္ ဤေျပာဆုိယူဆခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ထပ္မံ ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏။
ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ ထုိ႔အတူ အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ကား ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏..” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ဤကား သုဘလုလင္ႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ လူ႔ေဘာင္ေလာက၊ ရဟန္းေလာကႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ကုသုိလ္အက်ိဳး ႀကီးမႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ အေမးအေျဖမ်ားမွာ တစ္စိပ္တစ္ေဒသ ျဖစ္၏။
ဤ၌ ျမတ္ဗုဒၶအလုိအရ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အက်ိဳးႀကီးမႈ၊ မႀကီးမႈ ျပည့္စုံမႈ မျပည့္စုံမႈသည္ မိမိတုိ႔ လက္ရွိရရွိထားသည့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဘဲ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ျဖစ္ေနရသည့္ ဘ၀အေျခအေနတြင္ မိမိတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အလုပ္မ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဘ၀တြင္ရွိရွိ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈ မရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးႀကီးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ႏွင့္တကြ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အက်ိဳးေပးနည္းသည့္ အလုပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္သည္ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ အက်ိဳးမဲ့ ျဖစ္ေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူ႔ဘ၀ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး မွန္ကန္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးေက်းဇူး ႀကီးႏုိင္ေၾကာင္း စဥ္းစားဆင္ျခင္ ႏုိင္ေပ၏။
မွန္၏။ လူ႔ေလာကႏွင့္ယွဥ္လ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ အလြယ္နည္းပါးလွ၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥ နည္းပါးသည္ဆုိရာတြင္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္သားမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည့္ လူမႈကိစၥမ်ား နည္းပါးသည္ကုိသာ ဆုိလုိ၏။ ရဟန္းမ်ား ျပဳလုပ္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကား မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပား၏။ က်င့္ႀကံမႈမ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းမႈမ်ား၊ ပြားမ်ားမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ား မလုပ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္မ်ားသည္ အမွန္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖုိ႔ အခ်ိန္မလုံေလာက္လွေပ။ စင္စစ္ မည္သုိ႔ပင္ ေလာကီကိစၥမ်ား နည္းပါးေနပါေသာ္လည္း ရဟန္းကိစၥမ်ား မလုပ္ပါက ရဟန္းဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသည့္ ဘ၀ပင္ျဖစ္၏။ နည္းရမည့္ ကိစၥမ်ားကုိ မ်ားေနၾကလွ်င္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္ နည္းေနျပန္၏။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားရွိ၏။ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ျဖစ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုိက္လုပ္ေနမိသျဖင့္ လူေလာက္ပင္ ကုသုိလ္မျဖစ္ဘဲ ရွိေနၾက၏။ ပုိဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား ပုိမုိျဖစ္ပြားေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိၿပီးနာရမည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ားသာ အျဖစ္မ်ားေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀တြင္ ရွိေနေသာ္လည္း ရဟန္းအလုပ္မလုပ္သျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အကုသုိလ္ အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္လည္း အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူမႈကိစၥမ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိၾက၏။ အလုပ္မ်ားေသာ္လည္း အက်င့္မမွားေစဘဲ သတိထားကာ လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း ဘ၀သံသရာ ေကာင္းမႈအထုပ္မ်ားကုိလည္း ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း သရဏဂုံႏွင့္ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္း စြမ္းႏုိင္သမွ် ဒါနႏွင့္ သမထအလုပ္၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားကုိ မျပတ္လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ထုိသူမ်ားသည္ ေလာကီအလုပ္မ်ားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေရးတြင္လည္း မနားသျဖင့္ ကုသုိလ္တရားမ်ား အျဖစ္မ်ားၾက၏။ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေသာ္လည္း အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မ်ားျပားလွသည့္ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းမႈမရွိ၊ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသျဖင့္ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူေဘာင္ေလာကရွိ လူျဖစ္ေစ၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းေဘာင္တြင္ ရွိေနသည့္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အမွားနည္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈမရွိဘဲ အျပစ္ကင္းစင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္လွ်င္ ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္ လုပ္သမွ်အလုပ္မ်ား၌္ အျပစ္ကင္းေအာင္၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔သာ လုပ္ႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားၿပီး ရဟန္းဘ၀သည္လည္း အကုသိုလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိစၥမ်ားမႈ မမ်ားမႈျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကသည့္ လူ႔ဘ၀၊ ရဟန္းဘ၀ဟူသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ အခ်ည္းႏွီးကိစၥမ်ား၌ အလုပ္မ်ားေနလွ်င္ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသူမ်ား ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ကင္းကာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ နည္းသည့္ အလုပ္မ်ားလုပ္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသျဖင့္ သူ႔ကုိယ္အားက် ကုိယ့္သူအားက်ေနသည္ထက္ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္သာ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ လုပ္ႏုိင္သူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္သမွ် ဘ၀၊ ရသမွ် အေျခအေနတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ရသမွ်စုျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္ မ်ားႏုိင္ၾကပါေစ…
သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕သာသနာ့ ၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားကား ထုိသုိ႔မျမင္။ ရဟန္းဘ၀သည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာ က်င့္ႀကံဖြယ္မ်ား၊ ခ်ဳပ္တီးထားရသည္မ်ား အလြန္မ်ားျပားသည့္အျပင္ အကုသုိလ္ အျပစ္ျဖစ္ရန္လည္း လြယ္ကူသည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ တစ္ဘက္ကလည္း လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့မႈ နည္းပါးလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရဟန္းဘ၀ ရပ္တည္မႈမွာ ခက္ခဲၾကပ္တည္းလာသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ ေနရသည္မွာ မလြယ္လွေၾကာင္း ေတြးျမင္လာၾက၏။ ပုထုဇင္ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္လည္း ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈမ်ားအေပၚ ေတာင့္တမႈမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ၾက၏။ ရဟန္းဘ၀ အခက္အခဲကုိ လူ႔ေလာက၏ ခဏတာ သာယာမႈမ်ားႏွင့္ ယွဥ္တဲြကာ လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္သာ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သမွ် ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္း အျခားကုသုိလ္ တရားမ်ားအားလည္း ပုိမုိႀကိဳးစားႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနၾကျပန္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိ၍နာတတ္သျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘဲ ရဟန္းဘ၀၌ ေနသည္ထက္စာလ်င္ လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာပင္ ငါးပါးသီလေလး လုံေအာင္ထိန္းၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးဟု ယူဆၿပီး လူ႔ဘ၀ကုိ ေျပာင္းလုိေနၾက၏။ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ားက ရဟန္းဘ၀ကုိ အားက်ေနၾကသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း လူ႔ေဘာင္ေလာကကုိ အားက်ေနၾကျပန္၏။ မည္သည့္ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ပုိမုိႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ကုိ အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔က်င္လည္ရာ လက္ရွိအေျခအေနမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထုိးေနၾက၏။
စင္စစ္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မည္သည့္ဘ၀မွာပင္ ရွိရွိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္သူမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ရဟန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္လွ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ကုသုိလ္မရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္ၿပီး လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကုိေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈကုိ ေဆာင္ထားလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိထားသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ရင္း ရရွိထားသည့္ အေနအထားမ်ားျဖင့္ ရႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္တရားမ်ားအား ႀကိဳးစားပြားမ်ားႏုိင္လွ်င္ ထုိဘ၀သည္ အျမတ္ဆုံးဘ၀၊ အေကာင္းဆုံးဘ၀၊ ကုသုိလ္အရဆုံး ဘ၀သာျဖစ္၏။ ရရွိထားသည့္ ဘ၀တြင္ ေကာင္းမႈမျပဳဘဲ ေနပါက ရဟန္းဘ၀ ရထားေသာ္လည္း ကုသုိလ္မရ၊ အကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာ ရွိေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။
ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက သုဘအမည္ရွိသည့္ လုလင္တစ္ေယာက္ ဘုရားထံေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူသည့္ စကားမ်ားရွိ၏။ သုဘလုလင္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ… အခ်ိဳ႕ပုဏၰားတုိ႔သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္သည္သာလွ်င္ နည္းလမ္းမွန္ေသာ ကုသုိလ္တရားကုိ ျပည့္စုံေစႏုိင္ၿပီး ရဟန္းသည္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားကုိ မျပည့္စုံေစႏုိင္ဟု ေျပာဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျမင့္ ဤေျပာဆုိခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။
ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ငါဘုရားသည္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္မည္ဆုိပါက မည္သုိ႔ေသာ သူတုိ႔၏ အက်င့္ကုိမွ် ခ်ီးက်ဴးမႈကုိ မျပဳႏုိင္ေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ပါက ကုသုိလ္တရားႏွင့္ မျပည့္စုံႏုိင္ၾကေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွန္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံပါက ခ်ီးက်ဴးမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိမွန္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ျခင္းေၾကာင့္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ေပ၏…” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။
ဆက္လက္၍ သုဘလုလင္က “အရွင္ဘုရား.. ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးရွိၿပီး အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ နည္းေသာအက်ိဳးရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ပုဏၰားတုိ႔က ဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျဖင့္ ဤေျပာဆုိယူဆခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ထပ္မံ ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏။
ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ ထုိ႔အတူ အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ကား ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏..” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ဤကား သုဘလုလင္ႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ လူ႔ေဘာင္ေလာက၊ ရဟန္းေလာကႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ကုသုိလ္အက်ိဳး ႀကီးမႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ အေမးအေျဖမ်ားမွာ တစ္စိပ္တစ္ေဒသ ျဖစ္၏။
ဤ၌ ျမတ္ဗုဒၶအလုိအရ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အက်ိဳးႀကီးမႈ၊ မႀကီးမႈ ျပည့္စုံမႈ မျပည့္စုံမႈသည္ မိမိတုိ႔ လက္ရွိရရွိထားသည့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဘဲ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ျဖစ္ေနရသည့္ ဘ၀အေျခအေနတြင္ မိမိတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အလုပ္မ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဘ၀တြင္ရွိရွိ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈ မရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးႀကီးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ႏွင့္တကြ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အက်ိဳးေပးနည္းသည့္ အလုပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္သည္ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ အက်ိဳးမဲ့ ျဖစ္ေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူ႔ဘ၀ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး မွန္ကန္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးေက်းဇူး ႀကီးႏုိင္ေၾကာင္း စဥ္းစားဆင္ျခင္ ႏုိင္ေပ၏။
မွန္၏။ လူ႔ေလာကႏွင့္ယွဥ္လ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ အလြယ္နည္းပါးလွ၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥ နည္းပါးသည္ဆုိရာတြင္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္သားမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည့္ လူမႈကိစၥမ်ား နည္းပါးသည္ကုိသာ ဆုိလုိ၏။ ရဟန္းမ်ား ျပဳလုပ္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကား မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပား၏။ က်င့္ႀကံမႈမ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းမႈမ်ား၊ ပြားမ်ားမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ား မလုပ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္မ်ားသည္ အမွန္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖုိ႔ အခ်ိန္မလုံေလာက္လွေပ။ စင္စစ္ မည္သုိ႔ပင္ ေလာကီကိစၥမ်ား နည္းပါးေနပါေသာ္လည္း ရဟန္းကိစၥမ်ား မလုပ္ပါက ရဟန္းဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသည့္ ဘ၀ပင္ျဖစ္၏။ နည္းရမည့္ ကိစၥမ်ားကုိ မ်ားေနၾကလွ်င္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္ နည္းေနျပန္၏။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားရွိ၏။ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ျဖစ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုိက္လုပ္ေနမိသျဖင့္ လူေလာက္ပင္ ကုသုိလ္မျဖစ္ဘဲ ရွိေနၾက၏။ ပုိဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား ပုိမုိျဖစ္ပြားေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိၿပီးနာရမည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ားသာ အျဖစ္မ်ားေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀တြင္ ရွိေနေသာ္လည္း ရဟန္းအလုပ္မလုပ္သျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အကုသုိလ္ အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္လည္း အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူမႈကိစၥမ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိၾက၏။ အလုပ္မ်ားေသာ္လည္း အက်င့္မမွားေစဘဲ သတိထားကာ လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း ဘ၀သံသရာ ေကာင္းမႈအထုပ္မ်ားကုိလည္း ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း သရဏဂုံႏွင့္ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္း စြမ္းႏုိင္သမွ် ဒါနႏွင့္ သမထအလုပ္၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားကုိ မျပတ္လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ထုိသူမ်ားသည္ ေလာကီအလုပ္မ်ားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေရးတြင္လည္း မနားသျဖင့္ ကုသုိလ္တရားမ်ား အျဖစ္မ်ားၾက၏။ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေသာ္လည္း အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မ်ားျပားလွသည့္ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းမႈမရွိ၊ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသျဖင့္ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူေဘာင္ေလာကရွိ လူျဖစ္ေစ၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းေဘာင္တြင္ ရွိေနသည့္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အမွားနည္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈမရွိဘဲ အျပစ္ကင္းစင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္လွ်င္ ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္ လုပ္သမွ်အလုပ္မ်ား၌္ အျပစ္ကင္းေအာင္၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔သာ လုပ္ႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားၿပီး ရဟန္းဘ၀သည္လည္း အကုသိုလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိစၥမ်ားမႈ မမ်ားမႈျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကသည့္ လူ႔ဘ၀၊ ရဟန္းဘ၀ဟူသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ အခ်ည္းႏွီးကိစၥမ်ား၌ အလုပ္မ်ားေနလွ်င္ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသူမ်ား ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ကင္းကာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ နည္းသည့္ အလုပ္မ်ားလုပ္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသျဖင့္ သူ႔ကုိယ္အားက် ကုိယ့္သူအားက်ေနသည္ထက္ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္သာ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ လုပ္ႏုိင္သူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္သမွ် ဘ၀၊ ရသမွ် အေျခအေနတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ရသမွ်စုျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္ မ်ားႏုိင္ၾကပါေစ…
