ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ တရားပဲြတစ္ခုမွာ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕အေတြ႕အႀကဳံေလးကုိ ေလွ်ာက္ပါတယ္။ “အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားၿပီ၊ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတာေတြလည္း မ်ားၿပီ၊ ဆက္ဆံခ့ဲရသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္စုံခဲ့ၿပီဘုရား။ အထူးသျဖင့္ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတဲ့သူေတြနဲ႔အမ်ားႀကီး ေတြ႕ႀကဳံဆက္ဆံခဲ့ရပါတယ္။ အခုလည္းဆက္ဆံတုန္း၊ ေနာင္လည္း ဆက္ဆံေနရဦးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားေရ… လူေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆုိေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘက္က ဘယ္လုိပဲႀကိဳးစား ဆက္ဆံဆက္ဆံ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ အဆင္မေျပလွဘူးဘုရား..။ တပည့္ေတာ္လည္း ႀကိဳးစားတာပဲ မွန္ကန္ၿပီး အက်ိဳးရွိတဲ့ လူမႈဆက္ဆံေရး မျဖစ္ခဲ့ဘူးဘုရား…။ အဲဒါ… အရွင္ဘုရားအေနနဲ႔ ဘုရားအဆုံးအမနဲ႔ ကုိက္ညီမယ့္ လူမႈနယ္ပယ္မွာ အေကာင္းဆုံး ဆက္ဆံႏုိင္မယ့္ ဆက္ဆံနည္းေလးရွိရင္ တပည့္ေတာ္မကုိ မိန္႔ၾကားေပးပါဘုရား“ လုိ႔ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ “အင္း… ရွိပါတယ္ ဒကာမႀကီး…၊ ျဗဟၼစုိရ္တရားေလး လက္ကုိင္ ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ပါ၊ အားလုံးနဲ႔ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္“ လုိ႔ ဘုန္းဘုန္း အေနနဲ႔ အေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကၿပီး လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္ေျပေျပ ရွိဖုိ႔မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြယ္ေအာင္ဆက္ဆံလုိ႔ေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပဳျပင္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ တရားေလးမ်ားကုိ တည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရယူကာ ဆက္ဆံၾကည့္တဲ့ နည္းေလးပါ။ ဒီနည္းကုိ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံတဲ့နည္းလုိ႔ အလြယ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္စတဲ့ အမည္နာမေတြကုိမသုံးဘဲ မႏုႆဘုံလုိ႔ေခၚတဲ့ လူ႔ဘုံမွာရွိတဲ့ လူသားေတြလုိ႔သာ ေျပာလိုက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း မကဲြေတာ့ပါဘူး။ အသားအေရာင္၊ အျဖဴအမည္း၊ ဆံပင္အေမြး အျဖဴအနီစတာေတြဟာ အေရျပားေပၚမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကဲြျပားျခားနားမႈမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ပခုံးႏွစ္ဘက္ၾကားက ေခါင္းေပါက္လာၾကကာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ လူလုိ႔သာနားလည္လုိက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား မမ်ားေတာ့ပါဘူး။ တိတိက်က် ခဲြျခားလိုက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက..
၁။ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ
၂။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ
၃။ ကုိယ့္ထက္သာတဲ့သူ
၄။ ကုိယ့္နဲ႔တန္းတူလည္းမဟုတ္၊ နိမ့္က်တာလည္းမဟုတ္၊ သာတာလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္တဲ့သူ
တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိေတာ့ကား ဘယ္ေလာက္ပဲလူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနပါေစ ဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာပဲ သြားၿပီးအက်ဳံး၀င္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္မယ္၊ ဆက္ဆံလုိက္မယ္ဆုိရင္ လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ထား၊ ဘယ္လုိတရားေတြနဲ႔ လုိက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကမလဲဆုိရင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ျဗဟၼစုိရ္ဆုိတာ ျဗဟၼစရိယဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျဗဟၼစရိယ = ျမတ္ေသာအက်င့္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ယူႏုိင္သလုိ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္လုိ႔လည္း နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ျဗဟၼ= ျမတ္ေသာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျဗဟၼာတုိ႔နဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာ၊ စရိယ= အက်င့္လုိ႔ တစ္လုံးခ်င္းအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစရိယေခၚ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေလးပါးရွိပါတယ္။ ဒီေလးပါးက…
၁။ ေမတၱာ
၂။ က႐ုဏာ
၃။ မုဒိတာ
၄။ ဥေပကၡာ
ဆုိတဲ့ တရားေလးပါးပါပဲ။ ေမတၱာက ခ်စ္ခင္ျခင္း အက်ိဳးလုိလာျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး က႐ုဏာကေတာ့ သနားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ မုဒိတာကေတာ့ သူတပါးႀကီးပြား တုိးတက္မႈအေပၚ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဥေပကၡာကေတာ့ အျပစ္လည္းမျဖစ္၊ အခ်စ္လည္းမျဖစ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား လူအမ်ိဳးမ်ိဳးမရွိ ေလးမ်ိဳးပဲရွိတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ဒီတရားေလးပါးပဲ လက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။
ပမထဆုံး တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ။ တန္းတူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ အစစအရာအရာ တူညီေနတဲ့ အတူျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ရမယ္တဲ့။ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေပါ့…။ အဲလုိ ေမတၱာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ကုိယ္ဟာ အကုန္တူေနတဲ့အတြက္ သူ႔ထက္ငါသာေအာင္ ၿပိဳင္ဆုိင္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ပညာေတြၿပိဳင္၊ ရာထူးေတြၿပိဳင္၊ မာနေတြၿပိဳင္စသျဖင့္ လုပ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္းနဲ႔ အႏုိင္ရေအာင္ မဟုတ္တဲ့နည္းေတြ သုံးလာတတ္ပါတယ္။ ခဏအႏုိင္ရဖုိ႔အတြက္ သံသရာနဲ႔အၿပိဳင္ ေပးဆပ္ရတ့ဲအထိ လုပ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္း အ႐ႈံးေတြျဖစ္ကာ အပါယ္ခရီးမွာ လုံးလုံးနစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားနဲ႔ ၿပိဳင္တာမေကာင္းပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ ယေန႔ငါနဲ႔ မနက္ျဖန္ငါဟာ မတူေအာင္ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာမဟုတ္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ေတြမွာပါ။ ယေန႔ငါဟာ ကံငါးပါးမလုံေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကံငါးပါးလုံေစရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး လုပ္ႏုိင္ရမယ့္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒီေန႔ငါဟာ စိတ္ထားေလးေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒါက ကုိယ့္ရဲ႕ သံသရာေကာင္းေရးအတြက္ ၿပိဳင္ရမွာကုိ ေျပာတာပါ။ သူတပါးေတြနဲ႔ကေတာ့ ၿပိဳင္ဖုိ႔မလုိပါဘူး။ တူလာရင္ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ သူ႔အက်ိဳးကုိ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အခက္အခဲ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေမတၱာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔၊ ေမတၱာမထားႏုိင္က ၿပိဳင္လာႏုိင္ၿပီး ၿပိဳင္လာရင္ အျပစ္ျဖစ္လာတတ္တဲ့အတြက္ မၿပိဳင္ၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ။ ဒီနိမ့္က်တယ္ဆုိရာမွာလည္း အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ နိမ့္က်တာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူကုိေတာ့ က႐ုဏာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ပါတဲ့။ က႐ုဏာဆုိတာ သနားျခင္းကုိ ေျပာတာပါ။ အဲလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား မထားႏုိင္ရင္ အႏုိင္ယူလာတတ္၊ အႏုိင္က်င့္လာတတ္ပါတယ္။ အႏုိင္က်င့္လာၿပီဆုိရင္လည္း မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္တာ မတရားဖိႏွိပ္မႈျပဳတာ၊ တစ္ဘက္သူကုိ အက်ပ္အတည္း ဒုကၡျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ စတာေတြဟာ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနၿပီး အပါယ္လားေစႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကုိယ့္ေလာက္မွမေတာ္၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ ကံအက်ိဳးေပးမေကာင္းလုိ႔ ကိုယ့္ေအာက္ေရာက္ေနကာ ကုိယ့္ထက္နိမ့္က်ေနသူကုိ ဘာေၾကာင့္ အႏုိင္ယူၾကေတာ့မွာလဲ…၊ သူ႔ကုိႏုိင္လုိ႔ေကာ ကုိယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးျဖစ္သြားမွာလဲ..၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မရွိဘဲ အစစအရာရာ နိမ့္က်ေနသူကုိ အႏုိင္ယူေတာ့ေကာ ကုိယ္ကဘာေတြ ရသြားမွာလဲ…စသျဖင့္ စဥ္းစားစရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ရသြားတာတစ္ခုေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္ယူလုိက္တဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္ျဖစ္သြားၿပီး ေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ ေနာင္တနဲ႔ ေသာကေတြ ရသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ က႐ုဏာမထားႏုိင္ဘဲ အႏုိင္ယူလုိက္ျခင္းရဲ႕ ဆုိးက်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္မယူဘဲ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိသူမ်ိဳးမ်ားရွိတဲ့ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ အဆင္ေျပသြားမွာပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္ထက္သာသူနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ကေတာ့ မုဒိတာတရား အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ မုဒိတာဆုိတာ ၀မ္းေျမာက္ေပးတာ၊ အတူေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ေပးတာကုိ ေျပာတာပါ။ ကုိယ့္ထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ စသည္သာသူကုိ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ဒီမုဒိတာက အလြန္အေရးပါပါတယ္။ မုဒိတာတရား ထားႏုိင္မွ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ပါတယ္။ မုဒိတာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ဣႆာနဲ႔ မစၧရိယ တရားေတြက ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဣႆာဆုိတာ သူတပါးအေပၚမွာ မနာလုိျဖစ္တာ၊ မစၧရိယဆုိတာက မိမိမွာရွိတာကုိ ၀န္တုိတာပါ။ ႏွစ္ခုလုံးမေကာင္းပါဘူး။ စာေပက ဒီတရားႏွစ္ပါးကုိ အတြင္းရန္သူႏွစ္ဦးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအတြင္းရန္သူ ႏွစ္ဦးကုိယ့္သႏၲာန္မွာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔က ကုိယ့္ကုိအရင္ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိႏွိပ္စက္ခံရေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဒီႏွစ္ပါးရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ေစခုိင္းခ်က္နဲ႔ သူတပါးအေပၚမွာလည္း ဒုကၡေပးႏွိပ္စက္မိျပန္ပါတယ္။ ဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ ကုိယ့္ကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္သလုိ သူတပါးကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတရားေတြ မ၀င္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒီတရား၀င္လာတာဟာ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ မုဒိတတရား မရွိလုိ႔၊ မုဒိတာတရား ေခါင္းပါးလုိ႔ျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မုဒိတာ ပြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တာ ဒီမုဒိတာ တရားပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြဟာ က႐ုဏာတရား ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္သေလာက္ မုဒိတာတရားပြားေပးဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကပါတယ္။ ခက္လုိ႔ မျပဳျပင္ဘူး ဒီတုိင္းထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ပုိလုိ႔သာ ဆုိးေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိထက္သာတဲ့ သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ သူတပါးရဲ႕ တုိးတက္မႈအေပၚ၊ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚ၊ အစစအရာရာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေပးႏုိင္ေအာင္ မုဒိတာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္မွာ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေမတၱာထား ဆက္ဆံေပးလုိ႔လည္းမရ၊ က႐ုဏာတရားထားေပးလုိ႔လည္း မျဖစ္၊ မုဒိတာပြားေပးလုိ႔လည္း အဆင္မေျပတဲ့ ဟုိဟာလည္းမဟုတ္ ဒါလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိေတာ့ ဥေပကၡာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ ဥေပကၡာဆုိတာ ၿပီးၿပီးေရာ သူဟာသူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴ ႐ႈပစ္လုိက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘက္သူကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တာပါ။ ငါေကာင္းရဲ႕သားန႔ဲ ငါ့အေပၚဒီလုိလုပ္တာ ေတာ္ၿပီကြာ ဒင္းထုိက္နဲ႔ဒင္းပဲ ရွိပါေစဆုိတဲ့ ကုိယ္အလုိမက်လုိ႔ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပစ္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေပၚ အမုန္းတရားလည္း မထား၊ အခ်စ္တရားလည္း မထားဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တဲ့ သေဘာကုိ ဥေပကၡာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ဘယ္လုိပဲ ကုိယ့္ဘက္က လုိက္ေလ်ာသီးခံ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစား ဆက္ဆံေပမယ့္ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိ အတင္းအဓမၼလုိက္ၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံေနရရင္လည္း သူကဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ကုိယ္သာအကုသိုလ္ေတြ တုိးလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိသူမ်ိဳးက်ေတာ့ “ေအးေလ… သတၱ၀ါေတြဆုိတာ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဆုိတဲ့အတုိင္း သူကံနဲ႔သူျဖစ္ေနတာပါလား၊ အဲဒီလုိ မတူညီတဲ့ ကံေတြနဲ႔ ေနသူေတြကုိ ငါက တူေအာင္လုိက္ညွိေနလည္း ငါပဲအကုသုိလ္ေတြ တုိးေနေတာ့မွာပဲ၊ သူ႔ကုိအမွီျပဳၿပီး အကုသိုလ္္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ေအာင္ ငါဘာသာငါေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္..“ ဆုိတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ပဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ရင္ ဒီလုိ ၾကားက်ေနတဲ့သူအေပၚမွာလည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေတြးတတ္ ေနတတ္၊ ဆက္ဆံတတ္သြားမွာပါ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အက်င့္အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာၾကပါေစ၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လုိပဲကြားျပားၾကပါေစ၊ အႏွစ္သာရ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခဲြလုိက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားကာ လူမႈနယ္ပယ္မွာ လူေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ အျမတ္ဆုံး ဆက္ဆံနည္းျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼစရိယေခၚ ျမတ္ေသာျဗဟၼစုိရ္ အက်င့္တရားကုိသာ အသုံးျပဳ ဆက္ဆံတတ္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားဟာ ျဗဟၼျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ျမတ္ေသာအက်င့္ေကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ လူ႔ေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းတြင္လည္း ရွိသင့္တဲ့တရား၊ လက္ကုိင္ထားသင့္တဲ့ တရားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းပါးသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူ႔အဖဲြ႕အစည္း၊ အဲဒီေနရာ၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္၊ အဲဒီၿမိဳ႕ရြာ၊ အဲဒီတုိင္းႏုိင္ငံဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြလည္း ေခါင္းပါးကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပ ရန္ၿငိဳးေတြျဖစ္လာရင္ စစ္ပဲြေတြလည္း ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။ ယေန႔ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္ ဟုိႏုိင္ငံဒီႏုိင္ငံ လူအခ်င္းခ်င္း စစ္ပဲြေတြကုိပဲ ဆင္ႏြဲေနၾကတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေခါင္းပါးေနေၾကာင္းကုိ ျပသေနသလုိပါပဲ။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရား မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ လူအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆုိင္ဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အႏုိင္ယူဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အေကာက္ႀကံဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အျပန္အားျဖင့္ ဒီတရားေတြ အားေကာင္းေနမယ္၊ ဒီတရားေတြအတုိင္း လက္နာက်င့္သုံးေနမယ္၊ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာေလးေတြ၊ က႐ုဏာေလးေတြ၊ မုဒိတာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး ေနာက္ဆုံးမရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာေလးနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလာမွာ ျဖစ္တ့ဲအျပင္ လူေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းႀကီးဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာမယ္၊ အဆင္ေျပလာမယ္၊ သာယာ၀ေျပာလာမယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရာ တပါးသူေတြပါ အဆင္ေျပေျပ ရွိေစၿပီး လူမႈနယ္ပယ္ တစ္ခုလုံး အဆင္ေျပစြာ ဆက္ဆံႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားႏုိင္ေစဖုိ႔၊ မျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေရာက္ေစဖုိ႔ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံၾကဖုိ႔ “ျဗဟၼစုိရ္တရားနဲ႔ လူမႈဆက္ဆံေရး“ ဆုိတဲ့ ဒီစာစုေလးျဖင့္ သတိေပး တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။
ဟုတ္ပါတယ္။ ေလာကမွာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အက်င့္စ႐ုိက္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ သေဘာထားအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ စိတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနၾကၿပီး လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္ေျပေျပ ရွိဖုိ႔မလြယ္လွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြယ္ေအာင္ဆက္ဆံလုိ႔ေတာ့ ရပါတယ္။ အဲဒါက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္ျပဳျပင္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ရွိရမယ့္ တရားေလးမ်ားကုိ တည္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရယူကာ ဆက္ဆံၾကည့္တဲ့ နည္းေလးပါ။ ဒီနည္းကုိ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံတဲ့နည္းလုိ႔ အလြယ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ လူေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္၊ ကုိရီးယား၊ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္စတဲ့ အမည္နာမေတြကုိမသုံးဘဲ မႏုႆဘုံလုိ႔ေခၚတဲ့ လူ႔ဘုံမွာရွိတဲ့ လူသားေတြလုိ႔သာ ေျပာလိုက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား အမ်ားႀကီး မရွိေတာ့ပါဘူး။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း မကဲြေတာ့ပါဘူး။ အသားအေရာင္၊ အျဖဴအမည္း၊ ဆံပင္အေမြး အျဖဴအနီစတာေတြဟာ အေရျပားေပၚမွာ ျဖစ္လာတဲ့ ကဲြျပားျခားနားမႈမ်ားသာျဖစ္ၿပီး ပခုံးႏွစ္ဘက္ၾကားက ေခါင္းေပါက္လာၾကကာ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးခႏၶာငါးပါးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ လူလုိ႔သာနားလည္လုိက္ရင္ လူအမ်ိဳးအစား မမ်ားေတာ့ပါဘူး။ တိတိက်က် ခဲြျခားလိုက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးက..
၁။ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ
၂။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ
၃။ ကုိယ့္ထက္သာတဲ့သူ
၄။ ကုိယ့္နဲ႔တန္းတူလည္းမဟုတ္၊ နိမ့္က်တာလည္းမဟုတ္၊ သာတာလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္တဲ့သူ
တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဆုိေတာ့ကား ဘယ္ေလာက္ပဲလူေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနပါေစ ဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာပဲ သြားၿပီးအက်ဳံး၀င္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိပဲ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္မယ္၊ ဆက္ဆံလုိက္မယ္ဆုိရင္ လူမႈဘ၀ဆက္ဆံေရးဟာ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ။ ေကာင္းပါၿပီ။ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ ဘယ္လုိစိတ္ထား၊ ဘယ္လုိတရားေတြနဲ႔ လုိက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကမလဲဆုိရင္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔ပါပဲ။ ျဗဟၼစုိရ္ဆုိတာ ျဗဟၼစရိယဆုိတဲ့ ပါဠိစကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္ျမန္မာမႈျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ျဗဟၼစရိယ = ျမတ္ေသာအက်င့္လုိ႔ အဓိပၸါယ္ယူႏုိင္သလုိ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္လုိ႔လည္း နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ျဗဟၼ= ျမတ္ေသာ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျဗဟၼာတုိ႔နဲ႔ သက္ဆုိင္ေသာ၊ စရိယ= အက်င့္လုိ႔ တစ္လုံးခ်င္းအဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစရိယေခၚ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေလးပါးရွိပါတယ္။ ဒီေလးပါးက…
၁။ ေမတၱာ
၂။ က႐ုဏာ
၃။ မုဒိတာ
၄။ ဥေပကၡာ
ဆုိတဲ့ တရားေလးပါးပါပဲ။ ေမတၱာက ခ်စ္ခင္ျခင္း အက်ိဳးလုိလာျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး က႐ုဏာကေတာ့ သနားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ မုဒိတာကေတာ့ သူတပါးႀကီးပြား တုိးတက္မႈအေပၚ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ဥေပကၡာကေတာ့ အျပစ္လည္းမျဖစ္၊ အခ်စ္လည္းမျဖစ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္၊ အကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ကား လူအမ်ိဳးမ်ိဳးမရွိ ေလးမ်ိဳးပဲရွိတဲ့ လူမ်ိဳးမ်ားကုိ ဒီတရားေလးပါးပဲ လက္ကုိင္ထား ဆက္ဆံၾကည့္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ ေသခ်ာေပါက္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။
ပမထဆုံး တန္းတူျဖစ္တဲ့သူ။ တန္းတူျဖစ္တယ္ဆုိတာ ကုိယ္နဲ႔အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ အစစအရာအရာ တူညီေနတဲ့ အတူျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြကုိ ေတြ႕ရင္ ေမတၱာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ရမယ္တဲ့။ ဆက္ဆံၾကည့္ပါေပါ့…။ အဲလုိ ေမတၱာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ကုိယ္ဟာ အကုန္တူေနတဲ့အတြက္ သူ႔ထက္ငါသာေအာင္ ၿပိဳင္ဆုိင္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္လာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ပညာေတြၿပိဳင္၊ ရာထူးေတြၿပိဳင္၊ မာနေတြၿပိဳင္စသျဖင့္ လုပ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္းနဲ႔ အႏုိင္ရေအာင္ မဟုတ္တဲ့နည္းေတြ သုံးလာတတ္ပါတယ္။ ခဏအႏုိင္ရဖုိ႔အတြက္ သံသရာနဲ႔အၿပိဳင္ ေပးဆပ္ရတ့ဲအထိ လုပ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ၿပိဳင္ရင္းၿပိဳင္ရင္း အ႐ႈံးေတြျဖစ္ကာ အပါယ္ခရီးမွာ လုံးလုံးနစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ်ားနဲ႔ ၿပိဳင္တာမေကာင္းပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိေတာ့ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ ယေန႔ငါနဲ႔ မနက္ျဖန္ငါဟာ မတူေအာင္ ၿပိဳင္ေနရပါမယ္။ မေကာင္းတဲ့ ဘက္မွာမဟုတ္ ေကာင္းတဲ့ဘက္ေတြမွာပါ။ ယေန႔ငါဟာ ကံငါးပါးမလုံေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကံငါးပါးလုံေစရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ကုိယ္က်င့္တရား မေကာင္းေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ကုိယ္က်င့္တရားေကာင္းရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ယေန႔ငါဟာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာ အလုပ္ေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ လုပ္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး လုပ္ႏုိင္ရမယ့္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒီေန႔ငါဟာ စိတ္ထားေလးေတြကုိ ဒီေလာက္ပဲ ျပဳျပင္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ မနက္ျဖန္ငါကေတာ့ ဒီထက္ပုိၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ၿပိဳင္ရပါမယ္။ ဒါက ကုိယ့္ရဲ႕ သံသရာေကာင္းေရးအတြက္ ၿပိဳင္ရမွာကုိ ေျပာတာပါ။ သူတပါးေတြနဲ႔ကေတာ့ ၿပိဳင္ဖုိ႔မလုိပါဘူး။ တူလာရင္ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ သူ႔အက်ိဳးကုိ ၾကည့္တတ္ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပးဖုိ႔ပဲ လုိပါတယ္။ ဒါဆုိရင္ တန္းတူျဖစ္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရာမွာ အခက္အခဲ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္နဲ႔တန္းတူျဖစ္တဲ့သူကုိ ေမတၱာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔၊ ေမတၱာမထားႏုိင္က ၿပိဳင္လာႏုိင္ၿပီး ၿပိဳင္လာရင္ အျပစ္ျဖစ္လာတတ္တဲ့အတြက္ မၿပိဳင္ၾကဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ေနာက္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူ။ ဒီနိမ့္က်တယ္ဆုိရာမွာလည္း အသက္အရြယ္၊ ရာထူးဌာနႏၲရ၊ ဂုဏ္အားျဖင့္ နိမ့္က်တာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူကုိေတာ့ က႐ုဏာတရားလက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ပါတဲ့။ က႐ုဏာဆုိတာ သနားျခင္းကုိ ေျပာတာပါ။ အဲလုိ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်တဲ့သူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါမွာ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား မထားႏုိင္ရင္ အႏုိင္ယူလာတတ္၊ အႏုိင္က်င့္လာတတ္ပါတယ္။ အႏုိင္က်င့္လာၿပီဆုိရင္လည္း မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ထက္စီးနင္းလုပ္တာ မတရားဖိႏွိပ္မႈျပဳတာ၊ တစ္ဘက္သူကုိ အက်ပ္အတည္း ဒုကၡျဖစ္ေအာင္လုပ္တာ စတာေတြဟာ အကုသုိလ္အျပစ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေနၿပီး အပါယ္လားေစႏုိင္တဲ့အထိ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားၾကည့္ရင္ ကုိယ့္ေလာက္မွမေတာ္၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ အရည္အခ်င္းမရွိ၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ ကံအက်ိဳးေပးမေကာင္းလုိ႔ ကိုယ့္ေအာက္ေရာက္ေနကာ ကုိယ့္ထက္နိမ့္က်ေနသူကုိ ဘာေၾကာင့္ အႏုိင္ယူၾကေတာ့မွာလဲ…၊ သူ႔ကုိႏုိင္လုိ႔ေကာ ကုိယ့္အတြက္ ဘာအက်ိဳးျဖစ္သြားမွာလဲ..၊ ကုိယ့္ေလာက္မွ မရွိဘဲ အစစအရာရာ နိမ့္က်ေနသူကုိ အႏုိင္ယူေတာ့ေကာ ကုိယ္ကဘာေတြ ရသြားမွာလဲ…စသျဖင့္ စဥ္းစားစရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ရသြားတာတစ္ခုေတာ့ ရွိလိမ့္မယ္။ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္ယူလုိက္တဲ့ ေဒါသေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္ျဖစ္သြားၿပီး ေဒါသရဲ႕ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ ေနာင္တနဲ႔ ေသာကေတြ ရသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ က႐ုဏာမထားႏုိင္ဘဲ အႏုိင္ယူလုိက္ျခင္းရဲ႕ ဆုိးက်ိဳးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္ေအာက္နိမ့္က်သူကုိ အႏုိင္မယူဘဲ သနားျခင္း က႐ုဏာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိသူမ်ိဳးမ်ားရွိတဲ့ လူမႈနယ္ပယ္ ဆက္ဆံေရးဟာ အဆင္ေျပသြားမွာပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ကုိယ္ထက္သာသူနဲ႔ ဆက္ဆံဖုိ႔ကေတာ့ မုဒိတာတရား အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ မုဒိတာဆုိတာ ၀မ္းေျမာက္ေပးတာ၊ အတူေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ေပးတာကုိ ေျပာတာပါ။ ကုိယ့္ထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ၊ ရာထူးဌာနႏၲရ စသည္သာသူကုိ ဆက္ဆံတဲ့အခါ ဒီမုဒိတာက အလြန္အေရးပါပါတယ္။ မုဒိတာတရား ထားႏုိင္မွ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ပါတယ္။ မုဒိတာတရား မထားႏုိင္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ သူနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ ဣႆာနဲ႔ မစၧရိယ တရားေတြက ၀င္ေရာက္ေနရာ ယူသြားတတ္ပါတယ္။ ဣႆာဆုိတာ သူတပါးအေပၚမွာ မနာလုိျဖစ္တာ၊ မစၧရိယဆုိတာက မိမိမွာရွိတာကုိ ၀န္တုိတာပါ။ ႏွစ္ခုလုံးမေကာင္းပါဘူး။ စာေပက ဒီတရားႏွစ္ပါးကုိ အတြင္းရန္သူႏွစ္ဦးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီအတြင္းရန္သူ ႏွစ္ဦးကုိယ့္သႏၲာန္မွာျဖစ္ၿပီဆုိရင္ သူတုိ႔က ကုိယ့္ကုိအရင္ ႏွိပ္စက္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒီလုိႏွိပ္စက္ခံရေတာ့ ကုိယ္ကလည္း ဒီႏွစ္ပါးရဲ႕ ေစ့ေဆာ္ေစခုိင္းခ်က္နဲ႔ သူတပါးအေပၚမွာလည္း ဒုကၡေပးႏွိပ္စက္မိျပန္ပါတယ္။ ဒီတရားႏွစ္ပါးဟာ ကုိယ့္ကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္သလုိ သူတပါးကုိလည္း ပူေလာင္ေစတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတရားေတြ မ၀င္ေအာင္ အၿမဲႀကိဳးစားရပါတယ္။ ဒီတရား၀င္လာတာဟာ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ မုဒိတတရား မရွိလုိ႔၊ မုဒိတာတရား ေခါင္းပါးလုိ႔ျဖစ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မုဒိတာ ပြားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလုိ႔ ဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တာ ဒီမုဒိတာ တရားပါ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြဟာ က႐ုဏာတရား ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္သေလာက္ မုဒိတာတရားပြားေပးဖုိ႔ ခက္တတ္ၾကပါတယ္။ ခက္လုိ႔ မျပဳျပင္ဘူး ဒီတုိင္းထားလုိက္မယ္ဆုိရင္ ပုိလုိ႔သာ ဆုိးေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိထက္သာတဲ့ သူေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ သူတပါးရဲ႕ တုိးတက္မႈအေပၚ၊ ေအာင္ျမင္မႈအေပၚ၊ အစစအရာရာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေပးႏုိင္ေအာင္ မုဒိတာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီလုိဆုိရင္ လူမႈနယ္ပယ္မွာ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေမတၱာထား ဆက္ဆံေပးလုိ႔လည္းမရ၊ က႐ုဏာတရားထားေပးလုိ႔လည္း မျဖစ္၊ မုဒိတာပြားေပးလုိ႔လည္း အဆင္မေျပတဲ့ ဟုိဟာလည္းမဟုတ္ ဒါလည္းမဟုတ္တဲ့ ၾကားျဖစ္ေနတဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိေတာ့ ဥေပကၡာတရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ဆက္ဆံၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဆင္ေျပသြားပါလိမ့္မယ္။ ဥေပကၡာဆုိတာ ၿပီးၿပီးေရာ သူဟာသူ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး လ်စ္လ်ဴ ႐ႈပစ္လုိက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဘက္သူကုိ အမွီျပဳၿပီး ကုသုိလ္လည္း မျဖစ္၊ အကုသိုလ္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တာပါ။ ငါေကာင္းရဲ႕သားန႔ဲ ငါ့အေပၚဒီလုိလုပ္တာ ေတာ္ၿပီကြာ ဒင္းထုိက္နဲ႔ဒင္းပဲ ရွိပါေစဆုိတဲ့ ကုိယ္အလုိမက်လုိ႔ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ျပစ္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔အေပၚ အမုန္းတရားလည္း မထား၊ အခ်စ္တရားလည္း မထားဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အျပစ္မျဖစ္ေအာင္ ေနလုိက္တဲ့ သေဘာကုိ ဥေပကၡာလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြဟာ ဘယ္လုိပဲ ကုိယ့္ဘက္က လုိက္ေလ်ာသီးခံ အမ်ိဳးမ်ိဳးႀကိဳးစား ဆက္ဆံေပမယ့္ အဆင္မေျပၾကပါဘူး။ ဒီလုိသူမ်ိဳးကုိ အတင္းအဓမၼလုိက္ၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံေနရရင္လည္း သူကဘာမွျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး ကုိယ္သာအကုသိုလ္ေတြ တုိးလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိသူမ်ိဳးက်ေတာ့ “ေအးေလ… သတၱ၀ါေတြဆုိတာ သေဗၺသတၱာ ကမၼႆကာ ဆုိတဲ့အတုိင္း သူကံနဲ႔သူျဖစ္ေနတာပါလား၊ အဲဒီလုိ မတူညီတဲ့ ကံေတြနဲ႔ ေနသူေတြကုိ ငါက တူေအာင္လုိက္ညွိေနလည္း ငါပဲအကုသုိလ္ေတြ တုိးေနေတာ့မွာပဲ၊ သူ႔ကုိအမွီျပဳၿပီး အကုသိုလ္္လည္း မျဖစ္ေအာင္ ကုသုိလ္လည္းမျဖစ္ေအာင္ ငါဘာသာငါေနတာပဲ ေကာင္းပါတယ္..“ ဆုိတဲ့ စိတ္ေလးနဲ႔ပဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ရင္ ဒီလုိ ၾကားက်ေနတဲ့သူအေပၚမွာလည္း အဆင္ေျပေအာင္ ေတြးတတ္ ေနတတ္၊ ဆက္ဆံတတ္သြားမွာပါ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အက်င့္အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတယ္လုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေျပာၾကပါေစ၊ လူမ်ိဳးေတြ ဘယ္လုိပဲကြားျပားၾကပါေစ၊ အႏွစ္သာရ အဆင့္အတန္းနဲ႔ ခဲြလုိက္ရင္ ေလးမ်ိဳးပဲ ရွိတဲ့အတြက္ ဒီလူေလးမ်ိဳးကုိ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစားကာ လူမႈနယ္ပယ္မွာ လူေတြကုိ အမွီျပဳၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ဆက္ဆံႏုိင္ဖုိ႔ အျမတ္ဆုံး ဆက္ဆံနည္းျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼစရိယေခၚ ျမတ္ေသာျဗဟၼစုိရ္ အက်င့္တရားကုိသာ အသုံးျပဳ ဆက္ဆံတတ္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားဟာ ျဗဟၼျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ျမတ္ေသာအက်င့္ေကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္ လူ႔ေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းတြင္လည္း ရွိသင့္တဲ့တရား၊ လက္ကုိင္ထားသင့္တဲ့ တရားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရားေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေခါင္းပါးသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီလူ႔အဖဲြ႕အစည္း၊ အဲဒီေနရာ၊ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္၊ အဲဒီၿမိဳ႕ရြာ၊ အဲဒီတုိင္းႏုိင္ငံဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြလည္း ေခါင္းပါးကုန္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပ ရန္ၿငိဳးေတြျဖစ္လာရင္ စစ္ပဲြေတြလည္း ျဖစ္လာၾကေတာ့တာပါပဲ။ ယေန႔ကမၻာေလာကႀကီးကုိ ၾကည့္ရင္ ဟုိႏုိင္ငံဒီႏုိင္ငံ လူအခ်င္းခ်င္း စစ္ပဲြေတြကုိပဲ ဆင္ႏြဲေနၾကတာကုိ ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ျဗဟၼစုိရ္တရား ေခါင္းပါးေနေၾကာင္းကုိ ျပသေနသလုိပါပဲ။ ဒီျဗဟၼစုိရ္တရား မရွိေတာ့ဘူးဆုိရင္ လူအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆုိင္ဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အႏုိင္ယူဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အေကာက္ႀကံဖုိ႔လည္း ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ အျပန္အားျဖင့္ ဒီတရားေတြ အားေကာင္းေနမယ္၊ ဒီတရားေတြအတုိင္း လက္နာက်င့္သုံးေနမယ္၊ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာေလးေတြ၊ က႐ုဏာေလးေတြ၊ မုဒိတာေလးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၿပီး ေနာက္ဆုံးမရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာေလးနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလာမွာ ျဖစ္တ့ဲအျပင္ လူေဘာင္အဖဲြ႕အစည္းႀကီးဟာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းလာမယ္၊ အဆင္ေျပလာမယ္၊ သာယာ၀ေျပာလာမယ္ေပါ့။
ဒါေၾကာင့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေရာ တပါးသူေတြပါ အဆင္ေျပေျပ ရွိေစၿပီး လူမႈနယ္ပယ္ တစ္ခုလုံး အဆင္ေျပစြာ ဆက္ဆံႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနႏုိင္ၾကဖုိ႔၊ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးပြားႏုိင္ေစဖုိ႔၊ မျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ျမတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေရာက္ေစဖုိ႔ ျဗဟၼစုိရ္တရား လက္ကုိင္ထားၿပီး ႀကိဳးစားဆက္ဆံၾကဖုိ႔ “ျဗဟၼစုိရ္တရားနဲ႔ လူမႈဆက္ဆံေရး“ ဆုိတဲ့ ဒီစာစုေလးျဖင့္ သတိေပး တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။
