ခုတစ္ေလာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာမ်ားရဲ႕ နာေရးသတင္းေတြ မၾကာမၾကာ ၾကားသိေနရပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း ငါးထပ္တုိက္ေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတ္ေသတယ္တဲ့…။ ခုတစ္ေယာက္က်ျပန္ေတာ့လည္း လုပ္ငန္းခြင္မွာ ႐ုတ္တရက္ ျပင္းထန္စြာ ထိခုိက္ၿပီး ေဆး႐ုံမွာ ေသသြားတာတဲ့…။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အသက္ေတြက ငယ္ငယ္ အရြယ္ေကာင္းေလးေတြျဖစ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္ကလည္း သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေလးေတြခ်ည္းပဲ..။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြကေတာ့ ခုမရွိေတာ့ပါဘူး…။ ဘယ္ဘ၀ကုိေရာက္လုိ႔ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ ဆုိတာေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပဲ သိၾကမွာပါ။ ေသသြားသူေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြ ၾကည့္လုိက္ရင္ သက္ေသာင့္သက္သာ ေသသြားတဲ့သူဆုိတာ မရွိသေလာက္ပါပဲ။ တုိင္းတစ္ပါးမွာလာၿပီး ဘ၀အတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနၾကရင္း ေသသြားၾကတာဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိပါ့မလဲ…ေပါ့။ ေသသူေတြက ေသသြားၾကေပမယ့္ က်န္တဲ့သူေတြမွာ ျပႆနာပါ။ ကုိယ့္တုိင္းျပည္မွာလုိ ဗုဒၶဘာသာ အစဥ္အလာ ဓေလ့ထုံးစံမ်ားအရ ေသသူေတြအတြက္ လုပ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ လုပ္ေပးခြင့္မရ ျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ အလုပ္ေတြမအားၾကတာေတြရယ္… ပိတ္ရက္မဟုတ္တာေတြရယ္… စတာေတြက ေသသြားသူေတြအတြက္ ေနာက္ဆုံးခရီးမွာ အခက္ေတြ႕ၾကရျပန္ပါတယ္။ တတ္ႏုိင္သမွ် ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ စည္စည္ကားကား လုပ္ေပးလုိက္ၾကခ်င္ေပမယ့္ အားလုံးက စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ သူ႔ဆန္စား ရဲေစဆုိသလုိ သူမ်ားဆီမွာ ပုိက္ဆံယူ အလုပ္လာလုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူတုိ႔မ်က္ႏွာ ၾကည့္ေနၾကရေတာ့ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ကူညီသင့္တာေတာင္မွ မကူညီႏုိင္တဲ့ဘ၀…။ ေတြးၾကည့္ရင္ ရင္နာစရာေတြခ်ည္းပါပဲ…။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးခရီးကုိ အဆင္ေျပသလုိ စီစဥ္လုိက္ရတာေတြ ျဖစ္ကုန္တာပါ။ ေနာက္ဆုံး အရင္းစစ္ေတာ့ သူမ်ားတုိင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနလုိ႔လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ တစ္ဘက္က ေျဖၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ``ေလာကႀကီးက ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္မေနဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနတာပါလား`` ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္အေျဖတစ္ခုေတာ့ ထြက္ခဲ့ၾကတာေပါ့…။
ရွိေစေတာ့။ ေသသူေတြကေတာ့ ေသသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ မေသေသးဘဲ အသက္ရွင္ က်န္ေနေသးတဲ့ ကုိယ့္အတြက္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ…။ ဘယ္လုိ္ေနၾကမလဲ…။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္ေကာ ဘယ္လုိေသၾကမလဲ…။ ေရွ႕မွာေသသြားၾကသူေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေလးနဲ႔ ေတြးၾကည့္၊ သံေ၀ဂယူၾကည့္မိရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရာတစ္ေယာက္ ဒီအေတြး မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ခဏတဒဂၤပဲ ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသၾကေတာ့မယ့္ သူေတြလုိ ေသာက္ေသာက္စားစား ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႕ကတရားျပသြားသူေတြ ရွိေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသေတာ့မယ့္ သူေတြလုိ ကုိယ္က်င္လည္ လုပ္ကုိင္ေနရတဲ့ ဘ၀ေလးမွာပဲ တပ္မက္တြယ္တာၿပီး အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္ဆုံးေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ေ၀းစြ အားလုံးေသၾကရမယ့္ သူေတြခ်င္းအတူတူ မာန၊ အာဃာတ၊ ေဒါသ၊ မနာလုိ၊ ၀န္တုိမႈ ေတြနဲ႔သာ ဆက္ဆံေနၾကေလေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈေတြသာ တုိးေနၾကကုန္ေတာ့တာပါ။ အကယ္၍မ်ား ဒီမေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔သာ ေသသြားၾကမယ္ဆုိရင္…
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနဖုိ႔ခက္သေလာက္ ေသဖုိ႔လည္း ခက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကသလုိ ေသဖုိ႔လည္းႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အေသမေခ်ာင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာေတြပဲ မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အမိန္႔ရွိဖူးတာ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ``အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မယ္၊ အေနၾကပ္မွ အေသေခ်ာင္မယ္``တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားသြားလာလာေနေနၾကၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ အလြယ္လုပ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးၿပီးေရာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဘာမွမေတြး၊ ဘာမွမေၾကာက္ဘဲ လုပ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္လား၊ မေကာင္းတဲ့အလုပ္လားဆုိတာ မေတြးဘဲ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘာမွေလးေလးနက္နက္မရွိ ျဖစ္သလုိေလးပဲ ေနတတ္ၾကပါတယ္္။ ပုိဆုိးတာက မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ သာယာေပ်ာ္ပါးေနတတ္တာပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာေတြကုိ ထိန္းသိမ္းၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္အစား ကံသုံးပါးကုိ အလုိလုိက္ စိတ္ႀကိဳက္ ေနလုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပစ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိေနတတ္တဲ့ သူေတြကုိၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေလးေတြဟာ ေပါ့ပါးလုိက္တာ၊ ေခ်ာင္လည္လုိက္တာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္လုိက္တာလုိ႔ ေတြးျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ ေနတဲ့အခုိက္မွာသာ ေခ်ာင္လည္ၾကတာပါ။ ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ ကုိယ့္မွာဘ၀သံသရာ အားကုိးစရာဘာမွ မပါတဲ့အတြက္ ၾကပ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အေနေခ်ာင္ေပမယ့္ သူတုိ႔မွာ အေသၾကပ္ကုန္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ ေနတဲ့အခုိက္မွာ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မေကာင္းမႈေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုၿခဳံေအာင္ ထိန္းၾကပါတယ္။ စိတ္ကုိ အလုိမလုိက္ဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတဲ့အကုသုိလ္ေတြကုိ မျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီးသား အကုသုိလ္ေတြကုိ ပယ္ႏုိင္ေအာင္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ပုိၿပီးတုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြမွာ လုိက္စားေပ်ာ္ပါးမႈေတြကုိ ေလ်ာ့ၿပီး ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္အမူအရာေတြကုိ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒီလုိသူေတြကုိ ၾကည့္ရင္ အရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးေနရတဲ့အတြက္ အေနၾကပ္လုိက္တာ၊ ပင္ပန္းလုိက္တာလုိ႔ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္လည္းပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ တဒဂၤေနရတဲ့ အခုိက္မွာ အေနၾကပ္ေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ အေသေခ်ာင္သြားၾကပါတယ္။ ဘ၀သံသရာ အားကုိးစရာေတြ ပါသြားတဲ့အတြက္ ေသတဲ့အခါ ဘာမွစုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စရာ မရွိ သက္ေသာင့္သက္သာ ေသသြားႏုိင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ အေနၾကပ္ေပမယ့္ အေသေခ်ာင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေသေခ်ာင္ခ်င္ရင္ ေနတဲ့အခုိက္မွာ အေနၾကပ္ခံ၊ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာေတြကုိ မေမ့မေလ်ာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ပါလုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ ခဏေလးျဖစ္တဲ့ ဒီဘ၀မွာ ေသျခင္းတရားဟာလည္း အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့အတြက္ ေသသြားတဲ့သူမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး သတိျပဳဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ ဒီလုိေနရာမ်ိဳး၊ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳး၊ ဒီလုိ အသက္အရြယ္မ်ိဳးမွာ ေသခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွာင္မရ ပုန္းမရလုိ႔သာ ေသမင္းေခၚရာေနာက္ကုိ ပါသြားၾကတာပါ။ ေရွ႕မွာ တရားျပသြားတဲ့ သူေတြကလည္း သြားၾကပါၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အတြက္က သူတုိ႔နဲ႔စာရင္ အခုမေသေသးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္မီ သံေ၀ဂယူ ျပဳျပင္သြားမယ္ဆုိရင္ မီႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေသမင္းေရာက္လာမွ ေရာက္လာေပေရာ အခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္၊ အေရးႀကီးဆုံးအခ်ိန္လုိ႔ ေတြးၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ ေသျခင္းတရားအတြက္ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ေသမင္းကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေသမင္းမလာခင္ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေနအထုိင္ကုိလည္း ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ေနဖုိ႔လည္း ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္မႈဟာ ကုိယ့္ထံျပန္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုကတည္းက သတိတရားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လုိေရြးခ်ယ္မလဲ…။ အေနေခ်ာင္မႈကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အေနေခ်ာင္တာကုိ ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ ေသတဲ့အခါ အေသၾကပ္ပါလိမ့္မယ္။ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ ေနတဲ့အခါ အေနေခ်ာင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ံႏႈတ္စိတ္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းၿပီး ေနၾကရပါေတာ့မယ္။ အရင္လုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သလုိ ေနလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ အကုသုိလ္ေတြကုိ ေရွာင္ၿပီးကုသုိလ္ေတြနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့မယ္။ ေလာကမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔အခက္ဆုံးဟာ စိတ္ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိကံသုံးပါးကုိ လုံၿခဳံေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းဟာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ အခက္ခဲဆုံး အလုပ္ပါ။ ေနထုိင္ရတာ အၾကပ္ဆုံး အလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအေနၾကပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးကေတာ့ ေသတဲ့အခါ အေသေခ်ာင္မယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေသေခ်ာင္ရင္ေတာ့ သံသရာဘ၀ကူးလည္း ေကာင္းၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ဘာကုိေရြးခ်ယ္မလဲ…။ အေနေခ်ာင္ၿပီး အေသၾကပ္တာကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္ အေနၾကပ္ၿပီး အေသေခ်ာင္တာကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါသျဖင့္ အျမန္ဆုံးေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့….
ရွိေစေတာ့။ ေသသူေတြကေတာ့ ေသသြားခဲ့ၾကပါၿပီ။ မေသေသးဘဲ အသက္ရွင္ က်န္ေနေသးတဲ့ ကုိယ့္အတြက္ေကာ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ…။ ဘယ္လုိ္ေနၾကမလဲ…။ ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္အလွည့္က်ရင္ေကာ ဘယ္လုိေသၾကမလဲ…။ ေရွ႕မွာေသသြားၾကသူေတြကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ေရာက္မလဲ ဆုိတဲ့ အေတြးေလးနဲ႔ ေတြးၾကည့္၊ သံေ၀ဂယူၾကည့္မိရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရာတစ္ေယာက္ ဒီအေတြး မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း ခဏတဒဂၤပဲ ျဖစ္ၾကၿပီး ေနာက္ေတာ့လည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသၾကေတာ့မယ့္ သူေတြလုိ ေသာက္ေသာက္စားစား ဟုိလုိလုိဒီလုိလုိနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေရွ႕ကတရားျပသြားသူေတြ ရွိေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေသေတာ့မယ့္ သူေတြလုိ ကုိယ္က်င္လည္ လုပ္ကုိင္ေနရတဲ့ ဘ၀ေလးမွာပဲ တပ္မက္တြယ္တာၿပီး အခ်ိန္ေတြကုိ ကုန္ဆုံးေနၾကေတာ့တာပါပဲ။ ပုိဆုိးတာက ေသျခင္းတရားကုိ ဆင္ျခင္ဖုိ႔ေ၀းစြ အားလုံးေသၾကရမယ့္ သူေတြခ်င္းအတူတူ မာန၊ အာဃာတ၊ ေဒါသ၊ မနာလုိ၊ ၀န္တုိမႈ ေတြနဲ႔သာ ဆက္ဆံေနၾကေလေတာ့ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အဆင္မေျပမႈ၊ စိတ္မခ်မ္းသာမႈေတြသာ တုိးေနၾကကုန္ေတာ့တာပါ။ အကယ္၍မ်ား ဒီမေကာင္းတဲ့ စိတ္ေတြနဲ႔သာ ေသသြားၾကမယ္ဆုိရင္…
တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနဖုိ႔ခက္သေလာက္ ေသဖုိ႔လည္း ခက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကသလုိ ေသဖုိ႔လည္းႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔လည္း ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ အေနေခ်ာင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အေသမေခ်ာင္ဘဲ ျဖစ္ေနၾကတာေတြပဲ မ်ားေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အမိန္႔ရွိဖူးတာ အမွတ္ရမိပါတယ္။ ``အေနေခ်ာင္ရင္ အေသၾကပ္မယ္၊ အေနၾကပ္မွ အေသေခ်ာင္မယ္``တဲ့။
ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားသြားလာလာေနေနၾကၿပီး ဘာပဲလုပ္လုပ္ အလြယ္လုပ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးၿပီးေရာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဘာမွမေတြး၊ ဘာမွမေၾကာက္ဘဲ လုပ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္လား၊ မေကာင္းတဲ့အလုပ္လားဆုိတာ မေတြးဘဲ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘ၀မွာ ဘာမွေလးေလးနက္နက္မရွိ ျဖစ္သလုိေလးပဲ ေနတတ္ၾကပါတယ္္။ ပုိဆုိးတာက မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြမွာ သာယာေပ်ာ္ပါးေနတတ္တာပါ။ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာေတြကုိ ထိန္းသိမ္းၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ့္အစား ကံသုံးပါးကုိ အလုိလုိက္ စိတ္ႀကိဳက္ ေနလုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ပစ္လုိက္တတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိေနတတ္တဲ့ သူေတြကုိၾကည့္ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ေလးေတြဟာ ေပါ့ပါးလုိက္တာ၊ ေခ်ာင္လည္လုိက္တာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္လုိက္တာလုိ႔ ေတြးျမင္ႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ ေနတဲ့အခုိက္မွာသာ ေခ်ာင္လည္ၾကတာပါ။ ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ ကုိယ့္မွာဘ၀သံသရာ အားကုိးစရာဘာမွ မပါတဲ့အတြက္ ၾကပ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အေနေခ်ာင္ေပမယ့္ သူတုိ႔မွာ အေသၾကပ္ကုန္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ၾကေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ပါဘူး။ ေနတဲ့အခုိက္မွာ အတတ္ႏုိင္ဆုံး မေကာင္းမႈေတြကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုၿခဳံေအာင္ ထိန္းၾကပါတယ္။ စိတ္ကုိ အလုိမလုိက္ဘဲ ထိန္းခ်ဳပ္ၾကပါတယ္။ မျဖစ္ေသးတဲ့အကုသုိလ္ေတြကုိ မျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီးသား အကုသုိလ္ေတြကုိ ပယ္ႏုိင္ေအာင္၊ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ျဖစ္ေပၚေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ ကုသုိလ္ေတြကုိ ပုိၿပီးတုိးပြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံေတြမွာ လုိက္စားေပ်ာ္ပါးမႈေတြကုိ ေလ်ာ့ၿပီး ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ စိတ္အမူအရာေတြကုိ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ဒီလုိသူေတြကုိ ၾကည့္ရင္ အရာရာ ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီးေနရတဲ့အတြက္ အေနၾကပ္လုိက္တာ၊ ပင္ပန္းလုိက္တာလုိ႔ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္လည္းပင္ပန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ဟာ တဒဂၤေနရတဲ့ အခုိက္မွာ အေနၾကပ္ေပမယ့္ ေသတဲ့အခါမွာေတာ့ အေသေခ်ာင္သြားၾကပါတယ္။ ဘ၀သံသရာ အားကုိးစရာေတြ ပါသြားတဲ့အတြက္ ေသတဲ့အခါ ဘာမွစုိးရိမ္ေၾကာက္လန္႔စရာ မရွိ သက္ေသာင့္သက္သာ ေသသြားႏုိင္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ဘ၀ဟာ အေနၾကပ္ေပမယ့္ အေသေခ်ာင္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက အေသေခ်ာင္ခ်င္ရင္ ေနတဲ့အခုိက္မွာ အေနၾကပ္ခံ၊ အပင္ပန္းခံၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္ႏႈတ္စိတ္ အမူအရာေတြကုိ မေမ့မေလ်ာ့ ထိန္းခ်ဳပ္ပါလုိ႔ ဆုံးမေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေနရတဲ့အခုိက္ဟာ ခဏေလးျဖစ္တဲ့ ဒီဘ၀မွာ ေသျခင္းတရားဟာလည္း အခ်ိန္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါမေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့အတြက္ ေသသြားတဲ့သူမ်ားကုိ ၾကည့္ၿပီး သတိျပဳဆင္ျခင္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ ဒီလုိေနရာမ်ိဳး၊ ဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳး၊ ဒီလုိ အသက္အရြယ္မ်ိဳးမွာ ေသခ်င္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရွာင္မရ ပုန္းမရလုိ႔သာ ေသမင္းေခၚရာေနာက္ကုိ ပါသြားၾကတာပါ။ ေရွ႕မွာ တရားျပသြားတဲ့ သူေတြကလည္း သြားၾကပါၿပီ။ က်န္ခဲ့တဲ့ ကုိယ့္အတြက္က သူတုိ႔နဲ႔စာရင္ အခုမေသေသးတဲ့အတြက္ အခ်ိန္မီ သံေ၀ဂယူ ျပဳျပင္သြားမယ္ဆုိရင္ မီႏုိင္ပါေသးတယ္။ ေသမင္းေရာက္လာမွ ေရာက္လာေပေရာ အခုအခ်ိန္ဟာ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္၊ အေရးႀကီးဆုံးအခ်ိန္လုိ႔ ေတြးၿပီး ကုိယ့္ရဲ႕ ေသျခင္းတရားအတြက္ ဆင္ျခင္သင့္ပါတယ္။ ေသမင္းကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ ေသမင္းမလာခင္ ေနရတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ အေနအထုိင္ကုိလည္း ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ေနဖုိ႔လည္း ျပင္ဆင္သင့္ပါတယ္။ ကုိယ္ေရြးခ်ယ္မႈဟာ ကုိယ့္ထံျပန္ေရာက္လာမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခုကတည္းက သတိတရားနဲ႔ ေရြးခ်ယ္သင့္ပါတယ္။ ဘယ္လုိေရြးခ်ယ္မလဲ…။ အေနေခ်ာင္မႈကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အေနေခ်ာင္တာကုိ ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ ေသတဲ့အခါ အေသၾကပ္ပါလိမ့္မယ္။ အေသေခ်ာင္ဖုိ႔ ေရြးခ်ယ္ရင္ေတာ့ ေနတဲ့အခါ အေနေခ်ာင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ္ံႏႈတ္စိတ္ေတြကုိ ထိန္းသိမ္းၿပီး ေနၾကရပါေတာ့မယ္။ အရင္လုိ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သလုိ ေနလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ အကုသုိလ္ေတြကုိ ေရွာင္ၿပီးကုသုိလ္ေတြနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့မယ္။ ေလာကမွာ ထိန္းခ်ဳပ္ဖုိ႔အခက္ဆုံးဟာ စိတ္ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိကံသုံးပါးကုိ လုံၿခဳံေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းဟာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ပါဘူး။ အခက္ခဲဆုံး အလုပ္ပါ။ ေနထုိင္ရတာ အၾကပ္ဆုံး အလုပ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိအေနၾကပ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးကေတာ့ ေသတဲ့အခါ အေသေခ်ာင္မယ္ဆုိတာပါပဲ။ အေသေခ်ာင္ရင္ေတာ့ သံသရာဘ၀ကူးလည္း ေကာင္းၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ဘာကုိေရြးခ်ယ္မလဲ…။ အေနေခ်ာင္ၿပီး အေသၾကပ္တာကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္ အေနၾကပ္ၿပီး အေသေခ်ာင္တာကုိ ေရြးခ်ယ္မလား…။ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါသျဖင့္ အျမန္ဆုံးေရြးခ်ယ္လုိက္ၾကပါ။ ၿပီးရင္ေတာ့….
