ဂိလာနနဲ႔ ၀ိကာလ… ၿပီးေတာ့… ၾကာၾကာမေန ေသရေတာ့မယ္ဆုိရင္..

Q. ဘုန္းဘုန္း
(၁) တပည့္ေတာ္ဟာ ကုသရ မလြယ္ကူတဲ့ နာတာရွည္ ေဝဒနာ ခံစားေနရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ႏုိင္ေျခလဲ ရွိပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ဥပုသ္ကုိ လရွည္ ေစာင့္လာတာ မက်န္းမာလာေတာ့ ဆရာဝန္က ဥပုသ္ခ်ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ မခ်ဘဲ တင္းခံေနတာ ပုိဆုိးလာလုိ႔ ဝိကာလေဘာဇနာ စည္းကမ္းခ်က္ကုိ ခ်ခဲ့ရပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ဥပုသ္ကုိ အျပည့္ ေစာင့္စည္းခ်င္ပါတယ္။ ဝိကာလ ေဘာဇနာကုိ ခ်န္ျပီး ၇ ပါးပဲ ေစာင့္စည္းျခင္းဟာ မလုပ္သင့္ဘူး။ မေလးစားရာ ေရာက္တယ္။ မေစာင့္တာက ပုိေကာင္းေသးတယ္လုိ႔လဲ မွတ္သားရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ ေရာဂါ အေျခအေနက လုိအပ္တဲ့ ဗီတာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္မ်ား ၾကြယ္ဝတဲ့ အာဟာရကုိ ပံုမွန္ ဦးစားေပး မွီဝဲေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဂရုမစုိက္မိလုိ႔ ေရာဂါ ပုိဆုိးလာရင္ မေသခင္ စက္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားႏုိင္တာမုိ႔လုိ႔ မေပါ့ရဲပါ။
ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ဝိကာလေဘာဇနာ သိကၡာပုဒ္ကုိ ညေန ၆ နာရီထိ ေနာက္ဆုတ္၍ျဖစ္ေစ ေစာင့္ခြင့္ရွိပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိ႔ကုိ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ မွီဝဲခြင့္ ရွိပါသလား သိလုိပါတယ္။ စတုမဓူက အအီအဆိမ့္ မ်ားတဲ့အစာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ မွီဝဲရန္ မသင့္လုိ႔ပါ။

(၂) လူတစ္ဦးဟာ ၾကာၾကာမေန ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳသင့္သလဲ ဆုိတာလဲ သိလုိပါတယ္။
(လင္းေမာင္)


A. (၁) ဥပုသ္သီလကုိ ေစာင့္တာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဥပုသ္သီလအေၾကာင္းေတာ့ နည္းနည္းေျပာျပလုိပါတယ္။ ဥပုသ္သီလဆုိတာ ဥေပါသထသီလဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳၿပီး ဥပုသ္သီလလုိ႔ ဆုိတာပါ။ လျပည့္လကြယ္ စတဲ့ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ အထူးေစာင့္ထိန္းၾကတဲ့ သီလျဖစ္တဲ့အတြက္ ဥပုသ္သီလလုိ႔ ေခၚတာပါ။ သာမန္လူမ်ားအတြက္က မျဖစ္မေနေစာင့္ထိန္းရမယ့္ သီလဟာ ငါးပါးသီလျဖစ္ၿပီး အထူးတလည္ ေစာင့္ထိန္းလုိတဲ့အတြက္ ဥပုသ္ေန႔မ်ားမွာ ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ ၈ပါး၊ ၉ပါး၊ ၁၀ပါး စတဲ့သီလမ်ားဟာ ဥေပါသထသီလမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဥပုသ္သီလမ်ားကုိ ဥပုသ္ေန႔မွ မဟုတ္ဘဲ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလည္း ေစာင့္ထိန္းလုိက ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါတယ္။ ငါးပါးသီလကေတာ့ ခါး၀တ္ပုဆုိးကဲ့သုိ႔ အၿမဲေစာင့္ထိန္းရမယ့္ သီလမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါးပါးသီလကလဲြၿပီး က်န္တဲ့သီလေတြကုိေတာ့ ဥပုသ္ေန႔မွာ အထူးေစာင့္ထိန္းမႈကုိပယ္ၿပီး က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ တတ္ႏုိင္သမွ် ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါတယ္။ ၆ပါး၊ ၇ပါးစသျဖင့္ မိမိေစာင့္ထိန္းႏုိင္သမွ် ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္စိတ္ထဲမွာ အ႒ိဓာန္ၿပီး ဒီေန႔ဘယ္သီလေတြကုိေတာ့ လုံၿခဳံေအာင္ ထိန္းမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ ဘုရားေရွ႕သြားၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးကတိေတြေပး သီလခံယူၿပီးမွ လုံၿခဳံေအာင္ မထိန္းႏုိင္ရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဘုရားေရွ႕မွာ မယူလည္း ငါးပါးသီလုိ သီလမ်ိဳးကေတာ့ အၿမဲထိန္းရမွာျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့သီလေတြကေတာ့ စိတ္ႏုိင္သမွ် ထိန္းႏုိင္တာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဥပုသ္ေန႔မဟုတ္ဘဲ က်န္တဲ့ေန႔ေတြမွာ ဥပုသ္သီလေတြကုိ ေစာင့္ထိန္းတဲ့အခါ ေသခ်ာေပါက္ ၈ပါး၊ ၉ပါးစသည္မွမဟုတ္ပါဘူး ကုိယ္အဆင္ေျပသလုိ ထိန္းႏုိင္ပါတယ္။ ဥပုသ္ေန႔မွာဆုိရင္ေတာ့ ဒီဥပုသ္သီလကုိ ခံယူၿပီးလုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ ၀ိကာလေဘာဇန သိကၡာပုဒ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္မ်ား အလြန္နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါ အစားအစာမ်ားကုိ ေဆးအျဖစ္ မွီ၀ဲႏုိင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳထားပါတယ္။ အခုလည္း ေမးခြန္းရွင္ဟာ တမင္ဒီသီလကုိ ေဖာက္ဖ်က္လုိတဲ့ သေဘာမဟုတ္ဘဲ လုိအပ္လုိ႔ က်န္းမာေရးအရ စားေသာက္ရတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စားႏုိင္တယ္လုိ႔ ယူဆလုိ႔ ရပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ သိတဲ့အတုိင္း သီလေစာင့္ထိန္းတယ္ဆုိတာ မေကာင္းတဲ့ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြကုိ မက်ဴးလြန္မိေအာင္နဲ႔ ကိေလသာ အာ႐ုံေတြနည္းေအာင္ အထိန္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ထားတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ငါးပါးသီလကလဲြၿပီး က်န္တဲ့၀ိကာလ၊ နစၥဂီတ၊ ဥစၥာသယာန စတဲ့ သီလမ်ားဟာ ကိေလသာ အာ႐ုံမ်ား ပုိၿပီးမတုိးပြားေအာင္ အထူးေစာင့္ထိန္းေစတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၀ိကာလ ေဘာဇနသိကၡာပုဒ္ကုိလည္း က်န္းမာေရးအရ လုိအပ္လုိ႔ စားျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ကိေလသာတုိးပြားေစရန္ စားျခင္းမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီသီလနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ အရမ္းခံစားမႈ မျဖစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္တာ ေကာင္းေပမယ့္ လုိအပ္တဲ့ က်န္းမာေရးအရ ဒီသီလကုိ မေစာင့္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေစာင့္ထိန္းစဥ္မွာကုိပဲ လုိအပ္တဲ့အစားအစာေတြ မျဖစ္မေန စားရမယ္ဆုိရင္လည္း ဂိလာနျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စားလုိက စားႏုိင္ၿပီး စားျခင္းျဖင့္ ႀကီးေလးတဲ့အျပစ္ႀကီး မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါးပါးသီလကလဲြၿပီး က်န္တဲ့သီလေတြကုိ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏွစ္ပါးျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္ပါေၾကာင္းနဲ႔ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာေတာ့ ဥပုသ္သီလအျဖစ္ ၈ပါး၊ ၉ပါးစသည္ အျပည့္ေစာင့္ထိန္းသင့္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးအရ ေစာင့္ထိန္းေနတုန္းမွာလဲ လုိအပ္ရင္ အစားအစာကုိ ေဆးအျဖစ္ စားႏုိင္ေၾကာင္း သိေစလုိပါတယ္။

(၂) လူတစ္ဦးဟာ ၾကာၾကာမေန ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ေသဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရပါမယ္။ ေသတာကေတာ့ ေမြးလာတဲ့သူတုိင္း ေသၾကရမွာပါ။ က်န္းမာေရး တစ္ခုခုေၾကာင့္ တိက်တဲ့ ေသရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ကုိ သိရၿပီဆုိရင္ေတာ့ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကုိယ့္အတြက္ သံသရာေကာင္းေအာင္ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါေတာ့မယ္။ အသက္ရွင္ခြင့္ ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ အရင္ဆုံး ေရွာင္ရမွာက အကုသုိလ္ေတြ မျဖစ္ေအာင္၊ မလုပ္မိေအာင္ ေရွာင္ရပါမယ္။ ၿပီးရင္ ကုိယ့္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္နဲ႔၊ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံေတြေကာင္းေအာင္ ေနရပါေတာ့မယ္။ ကုိယ္အမူအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္၊ ႏႈတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္၊ စိတ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဒီဟာေတြ ေကာင္းေအာင္အတြက္ ခုနေျပာခဲ့သလုိ အနည္းဆုံး ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းသင့္ပါတယ္။ ၿပီးရင္ အခ်ိန္ရသမွ် တရားေတြမ်ားမ်ား နာသင့္ပါတယ္။ တရားနာတဲ့အခါမွာလည္း ခႏၶာဉာဏ္ဆုိက္ႏုိင္တဲ့ သတိပ႒ာန္ တရားမ်ား၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားမ်ားကုိ မ်ားမ်ားနာၿပီး လက္ေတြ႕အေနနဲ႔ ခႏၶာကုိယ္ကုိ ၀ိပႆနာဉာဏ္နဲ႔ ၾကည့္ႏုိင္ေအာင္ ၀ိပႆနာ႐ႈပြားသင့္ပါတယ္။ ေပၚရာေပၚရာ ေ၀ဒနာေတြကုိ သတိကပ္ၿပီး ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ စိတ္နဲ႔ကုိယ္မွာ ေပၚလာတဲ့အရာ မွန္သမွ်ကုိ လုိက္ၿပီးသိမွတ္တတ္တဲ့ ၀ိပႆနာ တရားကုိ အခ်ိန္ရွိသေရြ႕ ႀကိဳးစားလုပ္သင့္ပါတယ္။ ေသခါနီး သူအတြက္က ၀ိပႆနာ ရႈမွတ္ၿပီး ေနျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံး ေနနည္းျဖစ္ၿပီး ေသျခင္းတရားကုိ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္လည္း ဒီတရားအားထုတ္နည္းသာ အမွန္ကန္ဆုံးနည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၾကာၾကာမေန ေသရေတာ့မယ့္ သူ႔အတြက္ သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းတဲ့ သီလကုသုိလ္နဲ႔ အကုသုိလ္ေတြမျဖစ္ေစဘဲ ကံသုံးပါးကုိ အမွန္ကန္ဆုံး ထိန္းေပးႏုိင္၊ ေသျခင္းတရားကုိ မတုန္မလႈပ္ ခံႏုိင္ေစမယ့္ တရားအားထုတ္ျခင္း ဘာ၀နာကုသုိလ္မ်ားကုိသာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ျပဳလုပ္ေနထုိင္သင့္ပါေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။

Read more »

အမွားသံသရာ…

ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔က ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဆရာေတာ္တစ္ပါးၾကြလုိ႔ ဆရာေတာ္တရားပဲြလုပ္မယ့္ ေနရာကုိၾကြၿပီး ဘာသာျပန္လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ေပးရတာက တရားေဟာတာေရာ၊ စကားေျပာတာေတြေရာပါ။ တရားပဲြၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း စကားျပန္လုပ္ေပးရပါတယ္။ စကားက ႐ုိး႐ုိးစကားမဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာ စကားေတြပါ။ ျပႆနာက တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကုိပင့္လာၿပီး သူ႔ေနရာမွာ တရားစခန္းလုပ္မယ္၊ ကုိယ့္ေနရာမွာ တရားစခန္းလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ျပႆနာပါ။ တရားစခန္းလုပ္တာ ဘာျပႆနာရွိလဲလုိ႔ ေတြးစရာရွိပါတယ္။ တရားစခန္းက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးကုိ အမွီျပဳၿပီး သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း မာနၿပိဳင္ၾကတာက ျပႆနာပါ။ ဘုန္းႀကီးကုိ ပင့္ဖုိ႔လုပ္တုန္းက သူတုိ႔ေတြ အတူတူ တုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းလုပ္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္နားလည္မႈလဲြၿပီး အႀကီးအက်ယ္ အညွိဳးအေတး ျဖစ္ၾကရာက သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ တာ၀န္ခံၿပီး ပင့္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူစပြန္စာ ေပးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဆီကုိခြင့္ပန္ၿပီး သူခြင့္ျပဳမွ ပင့္လုိ႔ရမယ္လုိ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကသလုိ တစ္ဘက္ကသူေတြကလည္း ဆရာေတာ္က ခြင့္ျပဳတဲ့အတြက္ စပြန္စာေပးတဲ့သူ ခြင့္မျပဳလည္း ဆရာေတာ္ကုိ ပင့္ၿပီးလုပ္ၾကမယ္ဆုိကာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ကလည္း တရားေဟာဖုိ႔ လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူပင့္ပင့္ၾကြမယ္ဆုိၿပီး ပင့္တဲ့ေနရာ ၾကြပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ စပြန္စာေပး ပင့္ထားတဲ့သူက သူနဲ႔ျပႆနာ ျဖစ္တဲ့သူေတြပင့္ရင္ မၾကြရဘူး ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူတုိ႔ဘာသာစကားလည္း မရေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပႆနာကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေျပလည္သြားေအာင္ ညိွႏႈိင္းေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မာနေတြ ခံေနၾကတဲ့ သူတုိ႔ေတြဟာ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ညွိမရျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးစပြန္စာ ေပးတဲ့သူက ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ တရားစခန္းပ်က္သြားခဲ့ရပါတယ္။ စပြန္စာေပးတဲ့သူက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ တစ္ျခားေနရာေတြမွာ လုပ္ဖုိ႔စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။ အမွားတစ္ခုနဲ႔ နားလည္မႈလဲြမႈကုိ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာဟာ မာနေတြေၾကာင့္ မေျပလည္ဘဲ သူတုိ႔ေတြၾကားမွာ ပုိလုိ႔သာ အညွိဳးအေတးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အမွားမ်ားနဲ႔ မၿပီးႏုိင္တဲ့ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြသာ ဆက္ၿပီးတုိးပြားကာ အမွားသံသရာသာ ရွည္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။

မွန္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အမွားဆုိတာ ဘယ္သူမွ မကင္းၾကပါဘူး။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၍လည္း ပုိလုိ႔ေတာင္ အမွားရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအမွားေတြကုိသာ လုိက္ၿပီးတစ္ခုခ်င္း အျပစ္ပုံခ်ေနၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿငိဳးအေတးေတြပဲမ်ားလာကာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနေတြၿပိဳင္ကာ အႏုိင္ျပဳလာတတ္ပါတယ္။ အမွားတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းမႈေတြ လုပ္ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းမႈေတြအထိ လုပ္လာတတ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာင္သံသရာအထိ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာင္ဘ၀အထိ ပါလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သံသရာက ရွည္လာေလၿပီေပါ့။ ဒီဘ၀မွာေတာင္ ဒီလုိဒုကၡေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရတာ ေနာင္သံသရာအထိ ပါသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡေတြက ေျပာမျပႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ရွည္လုိက္မယ့္ သံသရာကလည္း ခံေပေတာ့လုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မလုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ပုထုဇင္လူသားေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္္ ဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံသရာ မရွည္ၾကဖုိ႔၊ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး မာနေတြ မၿပိဳင္မိၾကဖုိ႔၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခြင့္လႊတ္ၿပီး သီးခံခ၀ါခ်ႏုိင္ဖုိ႔ သတိျပဳသင့္ၾကပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘ၀သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အမွားမ်ားေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ခံလုိက္ရမယ့္ ဒုကၡေတြသာ တုိးပြားလာေနၾကပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွ အမွားေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳ မာနၿပိဳင္ၾကရာက ဘ၀သံသရာမွာ တစ္လွည္ဆီ ခံလုိက္ရတဲ့ ၀တၳဳသာဓကေလးတစ္ခုကုိ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပလုိပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳက ဓမၼပဒမွာလာတဲ့ ကာဠယကၡီနီ၀တၳဳပါ။ ဒီ၀တၳဳကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္အခ်ိန္က သားသမီးမရႏုိင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ တစ္ဦးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေရွးလြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀တစ္ခုက စခဲ့တာပါ။

တစ္ခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ အိမ္ေထာင္သက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သားသမီးမထြန္းကားတ့ဲအတြက္ သူ႔မအမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကုိ ခံရမွာစုိးၿပီး သူမသေဘာက်တဲ့ အမ်ိုးသမီးငယ္တစ္ဦးကုိ ရွာေဖြၿပီး သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ ေပးစားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ သူမဟာ မယားႀကီးျဖစ္လာၿပီး သူမေပးစားတဲ့ ေနာက္အမ်ိဳးသမီးဟာ မယားငယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မယားငယ္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိလာပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ရတယ္ဆုိတာသိေတာ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားဟာ မယားငယ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾက၊ ဦးစားေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေတြကုိ ျမင္ေနရေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ ေပးစားခဲ့တဲ့ မယားငယ္ကုိၾကည့္ၿပီး မယားႀကီးဟာ မနာလုိ မ႐ႈစိမ့္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မယားငယ္ရဲ႕ ကုိယ္၀န္ပ်က္က်ေအာင္လည္း လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ခံထားရတာ သိလာေတ့ တတိယအႀကိမ္ ကုိယ္၀န္ရလာတဲ့အခါ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးမသိေအာင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ မယားႀကီးက သိသြားၿပီး အဲဒီကုိယ္၀န္ကုိ ပ်က္ေအာင္လုပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မယားငယ္ဟာ ကေလးမီးဖြားေနတုန္းမွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ မေသခင္မွာ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးအေပၚ အလြန္စိတ္နာၿပီး အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဂလဲ့စားေျခဖုိ႔ ဆုေတာင္းကာ ေသသြားခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ေၾကာင္မႀကီးအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ မယားႀကီးေသေတာ့လည္း အဲဒီအိမ္မွာပဲ ၾကက္မအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကက္မႀကီး ဥသမွ် ေၾကာင္မႀကီးက စားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အျပန္အလွန္ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္တစ္လွည့္စီ ျဖစ္လုိက္ၾကတာ ၾကက္နဲ႔ေၾကာင္၊ သမင္နဲ႔ က်ားသစ္ စတဲ့ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ တစ္ေယာက္က သာ၀တၳိမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းမိသားစုရဲ႕ သမီးအျဖစ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာဠီအမည္ရွိတဲ့ ဘီလူးမအျဖစ္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာလည္း အတိတ္ရဲ႕ အၿငိဳးအေတး အမွားအာဂတေတြေၾကာင့္ ဘီလူးမဟာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးရဲ႕ ကေလးကုိ ဖမ္းယူစားေသာက္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိသိၿပီး အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ သူ႔မကေလးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာထားၿပီး ထြက္ေျပးပါတယ္။ ဘီလူးမလည္း ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးကုိ စားလို႔မရျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအျပင္ကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ေခၚၿပီး အတိတ္ဘ၀ရဲ႕ အေၾကာင္းကုိျပန္လည္ ေဟာေျပာကာ ေအာက္ပါတရား စကားကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။

ဘုရားရွင္က ``ဤေလာက၌ ရန္တု႔ံမူျခင္းျဖင့္ ရန္တုိ႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖင့္သာ ရန္ေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၏၊ ဤသေဘာကား အစဥ္အလာဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။`` (ဓမၼ၊ ၅၊ ကာဠယကၡိနီ၀တၳဳ) ဟုေဟာ္ေတာ္မူပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိနာၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တရားရကာ အမွားတစ္ခုကုိ အေျခခံခဲ့တဲ့ သံသရာအၿငိဳးလည္း ေျပၿငိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီ၀တၳဳသာဓကကုိၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ပရိတ္သတ္မ်ား သံသရာမွာ က်င္လည္ရတဲ့ ဒုကၡကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မိၾကမွာပါ။ အမွားတစ္ခုက စခဲ့တဲ့ အၿငိဳးအာဂတဟာ သံသရာမွာ မၿပီးႏုိင္ေအာင္ကုိ ခံၾကရတယ္ဆုိတာ ထင္းရွားလွပါတယ္။ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးဟာ ျပႆနာကုိ ေျပလည္ေစတဲ့ သေဘာမရွိဘဲ သံသရာကုိသာ ရွည္ေနေစတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုထုဇင္ လူသားမ်ားျဖစ္၍ အလုံးစုံျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ မရွိႏုိင္သလုိ အမွားမလုပ္မိတဲ့သူ၊ မမွားဖူးတဲ့သူဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိအမွားေတြ ရွိတတ္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး ျငင္းခုံၾက၊ ခုိက္ရန္ျဖစ္ၾက၊ အၿငိဳးအေတးထားၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီသံသရာႀကီးဟာ ဒီဘ၀မွာေရာ ေနာင္ဘ၀ဘ၀မ်ားအထိပါ ပါသြားၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ အက်ိဳးအေနနဲ႔ ေခတၱလာေတြ႕ၾကတဲ့ အခုိက္မွာ အမွားေတြကုိ မၾကည့္ဘဲ အမွန္ေလးေတြကုိသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးသင့္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသလုိ ရန္ကုိရန္ခ်င္း မတုံ႔ျပန္ဘဲ သူတင္းရင္ ကုိယ္ေလွ်ာ့၊ ကုိယ္တင္းရင္ သူေလွ်ာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ရန္လုိမႈၿငိမ္းၿပီး သံသရာ၀ဋ္လည္မႈလည္း ၿငိမ္းေစပါတယ္၊ အမွားမ်ားရွင္းၿပီး အမွန္မ်ားလင္းေစပါတယ္၊ အမုန္းမ၀င္ဘဲ အၿပဳံးေတြထင္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မွားတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပရိတ္သတ္မ်ားအေနျဖင့္ အမွားသံသရာ မရွည္ၾကရေအာင္ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ မာနကုိခ၀ါခ်ၿပီး ခြင့္လႊတ္သီးခံတတ္တဲ့ စိတ္ေလးမ်ားျဖင့္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာထား ဆက္ဆံၾကဖုိ႔၊ ဒီဘ၀သံသရာ ဒီမွာပဲၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္…။

Read more »

ႏွလုံးသားမွာ ကမၺည္းထုိးပါ…

မၾကာေသးပါဘူး။ ဒကာတစ္ေယာက္က သူ႔ေမြးေန႔အျဖစ္ ဘုန္းဘုန္းေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းလာၿပီးခ်က္ျပဳတ္ လွဴဒါန္းပါတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီးေတာ့ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေဆာက္လုပ္မယ့္ ေက်ာင္းအတြက္ ကြယ္လြန္သြားၿပီးျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကုိ ရည္စူးၿပီး ေက်ာင္းအလွဴေတာ္ေငြ တစ္သိန္းကုိလည္း လွဴဒါန္းကာ တရားနာေရစက္ခ်ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ေက်ာင္းအလွဴရွင္မ်ား စာရင္းစာအုပ္မွာ ေရးမွတ္ဖုိ႔ ``ဒကာ… ဘယ္လုိေရးေပးရမလဲ``လုိ႔ ထုံးစံအတုိင္း ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ``မလုိေတာ့ပါဘူးဘုရား… တပည့္ေတာ္ကလွဴၿပီး ေရစက္ခ် အမွ်ေ၀လုိက္ရရင္ ၿပီးတာပါပဲဘုရား… နာမည္က အဓိကမက်ပါဘူး… အရွင္ဘုရား သိရင္ၿပီးတာပါပဲဘုရာ.. တပည့္ေတာ္က လွဴကတည္းက ျပတ္ၿပီးသားပါဘုရား…`` လုိ႔ ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း မွတ္တမ္းအျဖစ္ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးမွတ္ထားရမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔နာမည္နဲ႔ပဲ ေရးမွတ္လုိက္ရပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဒီဒကာရဲ႕ လွဴဒါန္းတတ္ပုံေလး၊ စိတ္ထားတတ္ပုံေလးကုိ ခ်ီးက်ဴးလုိက္မိပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ကမၺည္းစာတမ္းေတြထုိးၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လွဴဒါန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွလည္းမသိ၊ ၾကြား၀ါမႈလည္းမရွိဘဲ ခုလုိတိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ေအးေအးေဆးေဆး သူ႔အလွဴကုိ သူ႔စိတ္တုိင္းက် လွဴသြားလုိက္ပုံေလးဟာ က်န္တဲ့သူေတြအတြက္လည္း အတုယူစရာ ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔အလွဴကုိ သူ႔ႏွလုံးသားမွာပဲ ကမၺည္းစားတမ္း ထုိးသြားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဘုန္းဘုန္းေျပာခ်င္တာက ကမၺည္းစာတမ္း ေရးထုိးမႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။ မႏွစ္ကျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကထိန္တစ္ခုမွာ ဒကာတစ္ေယာက္က အလွဴရွင္စာရင္းမွာ သူကအရင္လွဴပါရက္နဲ႔ သူ႔နာမည္က ေနာက္မွလွဴတဲ့ သူေတြရဲ႕ ေအာက္ကုိေရာက္ေနလုိ႔ နာမည္စာရင္းေရးတဲ့သူေတြနဲ႔ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သူ႔နာမည္စာလုံးက ေသးေနလုိ႔ လာေျပာသူေတြကလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ေနာက္မွလာလွဴေပမယ့္ သူတုိ႔လက္ရွိ ရရွိထားတဲ့ ရာထူးဌာနႏၲရေတြအရ အေပၚဆုံးက ေရးေပးဖုိ႔ ေျပာလာတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း မ်ားမ်ားလွဴရင္ ထိပ္ဆုံးမွာ၊ စာလုံးႀကီးႀကီးနဲ႔ ေရးေပးမွာလားဆုိၿပီး ေမးလာတာေတြလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ၿပိဳင္ဘက္သူေတြကုိၾကည့္ၿပီး သူကဒီေလာက္လွဴရင္ တပည့္ေတာ္က ဒီေလာက္လွဴပါတယ္ဆုိၿပီး လုပ္တာေတြက ရွိပါေသးတယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲ… ပရိတ္သတ္ေရ…။

တကယ္ေတာ့ ကမၺည္းစာတမ္း ထုိးေပးတယ္ဆုိတာ ဒီကမၺည္းကုိ ၾကည့္ၿပီးက်န္တဲ့ သူေတြလည္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚႏုိင္ဖုိ႔၊ လွဴတဲ့သူအေနနဲ႔လည္း သူလွဴထားတဲ့ အလွဴေတာ္ကုိၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားကာ ကုသုိလ္တရားတုိးေစဖုိ႔၊ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ အလွဴရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ကုိယ္လွဴထားတဲ့ အလွဴမ်ားကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရကာ အပရေစတနာ ေကာင္းေစဖုိ႔ စတာေတြေၾကာင့္ပါ။ ခုေတာ့ အဲလုိမဟုတ္ဘဲ လွဴတဲ့သူေတြဟာ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ျဖစ္ေစဖုိ႔၊ နာမည္ႀကီးေစဖုိ႔၊ ၾကြား၀ါဖုိ႔၊ သူ႔ေလာက္မလွဴႏုိင္တဲ့ သူေတြကုိ ႏွိမ့္ခ်ဖုိ႔ လွဴေနသလုိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒီလုိ အလွဴရွင္မ်ိဳးေတြေၾကာင့္လည္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာ လွဴတဲ့ပမာဏကုိလုိက္ၿပီး အလွဴရွင္ကမၺည္းေတြကုိ ေကာင္းသထက္ေကာင္းေအာင္ ထုိးေပးရတဲ့အထိ ျဖစ္လာရပါတယ္။ မထုိးေပးျပန္ရင္လည္း အလွဴရွင္ေတြက ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ေတြးလာၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ အက်င့္ပါေနလုိ႔ပဲ ေျပာရမလား မသိဘူး။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အခ်ိဳ႕ုဟာ အလွဴဒါနလုပ္တဲ့အခါမွာ ထင္ေပၚလုိမႈ၊ မ်က္ႏွာရလုိမႈ၊ ဂုဏ္ရွိလုိမႈ၊ ၾကြား၀ါလုိမႈေတြကုိ ဦးစားေပးေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီအေပၚမွာလည္း သာယာေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အလွဴရွင္မွန္းသိေအာင္ မ႑ပ္တုိင္ တက္ျပခ်င္သူကလည္း အမ်ားႀကီးရွိလာျပန္ပါတယ္။ ကုိယ္လွဴထားတဲ့အလွဴကုိ တစ္ဘက္သူသိေအာင္ ေျပာျပၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚေစလုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တယ္ စတာေတြကုိ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားၿပီး အရသာခံ ေျပာေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ အဲလုိမျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ကုိယ္လွဴတာ ကုိယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ ထားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား ကုသုိလ္တရားတုိးေအာင္ ပုိၿပီးလုပ္သင့္ပါတယ္။ ၾကြား၀ါလုိတဲ့ သေဘာမရွိဘဲ ကုိယ့္အလွဴကုိ တစ္ျခားသူမ်ားလည္း ရပါေစဆုိတဲ့ ေစတနာအမွန္နဲ႔ အမွ်အတမ္းေပးေ၀မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ အဲဒီစာေလးက ``ဘယ္ဘက္လက္က လွဴတာကုိ ညာဘက္လက္က မသိပါေစနဲ႔၊ ညာဘက္လက္က လွဴတာကုိ ဘယ္ဘက္လက္က မသိပါေစ``နဲ႔တဲ့။ ဗုဒၶစာေပမွာလည္း ဒီလုိအဆုံးအမေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ သပၸဳရိသသုတ္မွာ အတၱာနဥၥ ပရၪၥ အႏုပဟစၥ ဒါနံ ေဒတိလုိ႔ ေဟာထားခ်က္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ အဲဒီေဟာထားခ်က္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္က လွဴဒါန္းတဲ့အခါမွာ ``ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း မခ်ီးေျမာက္၊ သူတစ္ပါးကုိလည္း မႏွိမ့္ခ်ဘဲ ေပးလွဴျခင္း`` ကုိ ဆုိပါတယ္။ ဆုိလုိတာက အလွဴဒါနလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ဒီအလွဴကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္ေပၚလုိ၊ ၾကြား၀ါလုိ၊ ဂုဏ္ယူခ်ီးေျမွာက္လုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိရမယ့္အျပင္ သူတစ္ပါးေတြကုိလည္း ``မင္းတုိ႔က ငါ့ေလာက္ေတာင္ မလွဴႏုိင္ပါလား၊ ဒါေလးေတာင္ မလွဴႏုိင္ဘူးလား၊ မင္းတုိ႔လွဴတာ သိပ္နည္းတာပဲ`` စတဲ့ ႏွိမ့္ခ်လုိတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိရပါဘူး။ ဒီသေဘာေတြမပါဘဲ ႐ုိးစင္းစြာ လွဴဒါန္းတဲ့ အလွဴဒါနမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ေျပာခ်င္တာက ကုိယ္လွဴတာ ကုိယ္သိတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ႏွလုံးသားမွာပဲ ကမၺည္းထုိးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အလွဴဒါနကုိ အေၾကာင္းျပဳကာ မၾကြား၀ါမိၾကဖုိ႔ပါ။

အမွန္ေတာ့ အလွဴလုပ္တဲ့အခါမွာ ဒါနလုပ္ရျခင္းရဲ႕ သေဘာကုိ ေသခ်ာစြာ သေဘာေပါက္ၿပီး လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒါနဆုိတာ ေပးကမ္းစြန္ၾကဲျခင္းကုိ ဆုိတာပါ။ ေပးကမ္းတာဟာ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့၊ ကုိယ္ပုိင္ဆုိင္တဲ့၊ ကုိျမတ္ႏုိးတဲ့၊ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ အရာေတြကုိ စြန္႔လႊတ္တဲ့ သေဘာပါ။ စာလုိေျပာမယ္ဆုိရင္ လုိခ်င္တပ္မက္တတ္တဲ့ ေလာဘကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္ေအာင္၊ ေလာဘတစ္ျဖည္းျဖည္း နည္းပါးေအာင္ လုပ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေပးကမ္းျခင္းျဖင့္ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာ ေလာဘဘယ္ေလာက္နည္းသြားတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ေလ်ာ့လာတယ္ ဆုိတာက အဓိကက်ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္လွဴႏုိင္တယ္၊ ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တယ္ ဆုိတာက အဓိက မက်ပါဘူး။ ေလာဘနည္းေအာင္ အလွဴဒါနလုပ္တယ္ဆုိပါမွ အလွဴဒါနကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘာျဖစ္ခ်င္လုိ႔၊ ဘာျဖစ္ရပါလုိ၏ စတဲ့ လုိခ်င္မႈေတြ ပုိမ်ားလာတယ္၊ ငါက ဘယ္လုိလွဴႏုိင္တာဆုိတဲ့ မာနေတြ ပုိမ်ားလာတယ္ဆုိရင္ ဒါနလုပ္တာထက္ မလုပ္တာက ပုိေကာင္းသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္း ဒါနလုပ္တာဟာ နာမည္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ကမၺည္းစာတမ္းထုိးဖုိ႔၊ ၾကြား၀ါဖုိ႔၊ လူအထင္ႀကီးဖုိ႔၊ ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားဖုိ႔၊ သူတစ္ပါးကုိ ႏွိမ့္ခ်ဖုိ႔လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ လုိခ်င္တပ္မက္မႈ၊ ၀န္တုိမႈေတြ နည္းေစၿပီး နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳရာတြင္ အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖုိ႔ စတာေတြ အတြက္လုပ္တာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အလွဴဒါနလုပ္သူမ်ား အေနျဖင့္ ကုိယ္လုပ္တာ ကုိယ္သာလွ်င္ အသိဆုံးျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳး ကမၺည္းစာတမ္းထုိးေစတာထက္ ကုိယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာသာ ကမၺည္းထုိးႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား