အရွင္အာနႏၵာႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍…

Q. ဘုန္းဘုန္းဘုရား…
အရွင္အာနႏၵာဟာ ဗဟုသုတအရာ၊ သတိမေမ့သည့္အရာ၊ ပညာလ်င္သည့္အရာ၊ လုံ႕လရွိသည့္အရာ၊ အလုပ္အေကၽြးေကာင္းအရာ ဧတဒဂ္ငါးခု ရတယ္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းပုိ႔စ္မွာ ဖတ္ရပါတယ္။ (၁) ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္သာရိပုတၱရာနဲ႔ လံု႔လဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္ေသာဏတုိ႔နဲ႔ အရွင္အာနႏၷာရတဲ့ ဧတဒဂ္ ဘယ္လုိ ကြာပါသလဲဘုရား။ (၂) ဒီေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးတဲ့ အရွင္အာနႏၵာဟာ ျမတ္စြာဘုရားကုိ လုပ္ေကၽြးခ်င္လုိ႔ ေသာတာပန္ ဘဝမွာပဲ ဆက္ေနတာလား၊ အထက္မဂ္ေတြရေအာင္ အားမထုတ္ဘဲ ရပ္ထားတာလား ရွင္းျပေစလုိပါတယ္ဘုရား။
မ်ိဳးေ၀

A. ေမးခြန္းမ်ားကုိ တုိက္႐ုိက္မေျဖခင္ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ရဲ႕ ၾကည္ညိဳဖြယ္ဂုဏ္ေလးကုိ ေျပာျပလုိပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးရဟန္းေတာ္ ျဖစ္တဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္နဲ႔ တစ္ၿပိဳင္တည္း ဖြားေတာ္မူတဲ့ ပါရမီရွင္ ဖြားဖက္ေတာ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္အေကၽြးဆုိေပမယ့္ ဘုရားရွင္ ဘုရားျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း အလုပ္အေကၽြးျဖစ္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါေတာ္ႏွစ္ဆယ္ေနာက္ပုိင္းမွ ပရိနိဗၺာန္ျပဳေတာ္မူတဲ့အထိ လုပ္ေကၽြးေတာ္မူခဲ့တာပါ။ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ထူးျခားၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အခ်က္က အလုပ္အေကၽြးမျဖစ္ခင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကုိ အခ်က္ေလးခ်က္စီ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ အဲဒါေတြက လက္မခံဘဲ ပယ္တ့ဲဆုေလးဆုနဲ႔ ယူတဲ့ဆုေလးဆုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ ပယ္တဲ့ဆုေလးဆုမွာ
၁။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ရရွိေတာ္မူထားသည့္ မြန္ျမတ္ေသာ ဆြမ္းကြမ္းပစၥည္းမ်ားျဖင့္ မိမိအား မခ်ီးေျမာက္ရန္ (ထုိခ်ီးေျမာက္မႈကုိ လက္မခဲဘဲပယ္ေတာ္မူျခင္း)
၂။ မြန္ျမတ္ေသာ သကၤန္းပစၥည္းတုိ႔ျဖင့္ မခ်ီးေျမာက္ရန္ (ထုိအခ်က္ကုိ လက္မခံဘဲ ပယ္ေတာ္မူျခင္း)
၃။ ဘုရားရွင္ က်ိန္းေတာ္မူေသာ ဂႏၶကုဋီတုိက္သုိ႔၀င္၍ မိမိကုိလည္း အိပ္ခြင့္မျပဳရန္ (ထုိအခ်က္ကုိ လက္မခံဘဲ ပယ္ေတာ္မူျခင္း)
၄။ ဆြမ္းဖိတ္ေသာ ဒါယကာတုိ႔အိမ္သုိ႔ မိမိအား အၿမဲေခၚ၍ ၾကြေတာ္မမူရန္ (ထုိအခ်က္ကုိလည္း လက္ခမံဘဲ ပယ္ေတာ္မူျခင္း)
ဒီေလးခ်က္က အရွင္အာနႏၵာမေထရ္ ပယ္ေတာ္မူတဲ့ ဆုေလးဆုပါ။ အရွင္အာနႏၵာပယ္ေတာ္မူတဲ့ အခ်က္ေတြကုိ ၾကည့္ပါက အရွင္ျမတ္ရဲ႕ဂုဏ္ေတြကုိ ပုိၿပီးၾကည္ညိဳစရာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သာမန္သူမ်ားဆုိရင္ အခြင္အေရးကုိပင္ တကူးတက ေတာင္းဆုိေနၾကတာပါ။

ေနာက္ ယူတဲ့ဆုက
၁။ အရွင္အာနႏၵာက မိမိကုိယ္တုိင္ ၀န္ခံၿပီး ဖိတ္မာန္ထားတဲ့ ဆြမ္းကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ ခံယူေတာ္မူေပးရန္ (ဒီအခ်က္ကုိ ဘုရားရွင္ထံမွ သေဘာတူရယူေတာ္မူျခင္း)
၂။ အနီးအေ၀း အရပ္အသီးသီးမွ ဘုရားဖူးရန္ ေရာက္လာသူမ်ား ဘုရားဖူးဖုိ႔အတြက္ အရွင္အာနႏၵာကုိ ခ်ည္းကပ္အကူေတာင္းလုိ႔ အရွင္အာနႏၵာမွ ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က လက္ခံဖူးျမင္ခြင့္ျပဳရန္ (ဒီအခ်က္ကုိ ဘုရားရွင္ထံမွ သေဘာတူ ရယူေတာ္မူျခင္း)
၃။ အရွင္အာနႏၵာအေနျဖင့္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ တရားမွာ ယုံမွားသံသယရွိလုိ႔ ဘုရားရွင္ကုိ ဆည္းကပ္ေမးေလွ်ာက္သည့္အခါ ဘုရားရွင္မွ ဆည္းကပ္ေလွ်ာက္ထားခြင့္ျပဳရန္ (ဒီအခ်က္ကုိ ဘုရားရွင္ထံမွ သေဘာတူ ရယူေတာ္မူျခင္း)
၄။ အရွင္အာနႏၵာမပါဘဲ ဘုရားရွင္အေနျဖင့္ တစ္ျခားတစ္ေနရာရာသုိ႔ ၾကြေရာက္ တရားေဟာေတာ္မူတဲ့အခါ မိမိအားတစ္ဖန္ ျပန္ၿပီးေဟာၾကားေပးရန္ (ဒီအခ်က္ကုိလည္း ဘုရားရွင္ထံမွ သေဘာတူ ရယူေတာ္မူျခင္း)
ဒီေလးခ်က္က အရွင္အာနႏၵမေထရ္ ယူေတာ္မူတဲ့ ဆုေလးပါးပါ။ အလုပ္အေကၽြးမျဖစ္ခင္ ပယ္တဲ့ဆု၊ ယူတဲ့ဆုေတြကုိ ေတာင္းဆုိၿပီးဘုရားရွင္က ခြင့္ျပဳတဲ့အခ်ိန္မွ စ၍ တစ္စက္ေလးမွ် ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မရွိေအာင္ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးေတာ္မူပါတယ္။ ဒီလုိ အဖက္ဖက္က ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္မွ အရွင္အာနႏၵာ မေထရ္အား ထူးခၽြန္ဆု ဧတဒဂ္ ငါးတန္နဲ႔ သံဃာ့ပရိတ္သတ္အလယ္မွာ ခ်ီးေျမွာက္ေတာ္မူပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာ ရေတာ္မူတဲ့ ဧတဒဂ္ငါးမ်ိဳးကုိ ပါဠိေတာ္မွာ ေအာက္ပါအတုိင္း ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

``ဧတဒဂၢံ ဘိကၡေ၀ မမ သာ၀ကာနံ ဗဟုႆုတာနံ ဘိကၡဴနံ၊ သတိမႏၲာနံ ဘိကၡဴနံ၊ ဂတိမႏၲာနံ ဘိကၡဴနံ၊ ဓိတိမႏၲာနံ ဘိကၡဴနံ၊ ဥပ႒ာပကာနံ ယဒိဒံ အာနေႏၵာ`` ဒီစကားရပ္ကုိ တုိက္႐ုိက္ျပန္ျပရရင္…
၁။ ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတမ်ားျခင္း ရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔တြင္ အရွင္အာနႏၵာသည္ အသာဆုံး အျမတ္ဆုံးေပးတည္း။ (ဗဟုသုတအရာတြင္ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူျခင္း)
၂။ သတိရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔တြင္ အသာဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးေပးတည္း။ (သတိအရာတြင္ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူျခင္း)
၃။ သိစြမ္းႏုိင္သည့္ ပညာရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔တြင္ အသာဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးေပတည္း။ (ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူျခင္း)
၄။ လုံ႔လရွိကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔တြင္ အသာဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးေပတည္း။ (၀ိရယအရာ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူျခင္း)
၅။ အလုပ္အေကၽြးရဟန္းတုိ႔တြင္ အသာဆုံး၊ အျမတ္ဆုံးေပတည္း။ (အလုပ္အေကၽြးအရာတြင္ ဧတဒဂ္ ရေတာ္မူျခင္း)။

(၁) ဒီငါးခ်က္ဟာ အရွင္အာနႏၵာ ရေတာ္မူတဲ့ ဧတဒဂ္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြထဲမွာ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ရေတာ္မူတယ္ဆုိတာ အရွင္သာရိပုတၱရာရရွိေတာ္မူတဲ့ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားမႈမွာ အသာဆုံးဆုိတဲ့ ဧတဒဂ္မ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ ပညာအရာ ဧတဒဂ္က ဘုရားရွင္ေဟာေတာ္မူတဲ့အတုိင္း အလုံးစုံေသာ ပုဒ္တုိ႔ကုိ သိစြမ္းႏုိင္တဲ့ ပညာကုိ ေျပာတာပါ။ ဒီလုိပညာမ်ိဳးမွာသာ အသာဆုံးလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားမႈကေတာ့ အလုံးစုံေသာအရာေတြမွာ ဉာဏ္ပညာႀကီးမားမႈလုိ႔ နားလည္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္အာနႏၵာရတဲ့ ပညာအရာ ဧတဒဂ္ႏွင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာရဲ႕ ဧတဒဂ္မတူပါဘူး။

ေနာက္ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ လုံ႔လအရာ ဧတဒဂ္ကလည္း အရွင္ေသာဏရတဲ့ ဧတဒဂ္နဲ႔ မတူပါဘူး။ အရွင္ေသာဏက ထက္သန္ျပင္းျပေသာ လုံ႔လအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတာျဖစ္ၿပီး အရွင္အာနႏၵာကေတာ့ ဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္ကုိ သင္ျခင္း၊ ေဆာင္ျခင္း၊ သရဇၥ်ာယ္ျခင္းႏွင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ဆည္းကပ္လုပ္ေကၽြးျခင္း ဆုိတဲ့ လု႔ံလအရာတုိ႔မွာ အသာဆုံးအျမတ္ဆုံးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ေသာဏရဲ႕ လုံ႔လအရာ ဧတဒဂ္နဲ႔ အရွင္အာနႏၵာရဲ႕ လုံ႔လအရာ ဧတဒဂ္တုိ႔ဟာလည္း တူသလုိလုိနဲ႔ မတူပါဘူး။

(၂) မွန္ပါတယ္။ အရွင္အာနႏၵာဟာ ဘုရားရွင္ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူၿပီးေနာက္ ပထမသဂၤါယနာတင္ခ်ိိန္မွ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ေတာ္မူပါတယ္။ ပညာဉာဏ္ႀကီးပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိခ်ိန္မွာ ရဟႏၲာမျဖစ္တာလဲဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ပါဠိေတာ္စာေပမွာ တုိက္႐ုိက္မလာဘဲ ရဟႏၲာျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တြင္ ဣရိယာပုတ္ေလးပါးမွလြတ္ၿပီး ရဟႏၲာ ျဖစ္ေတာ္မူေၾကာင္းပဲ တုိက္႐ုိက္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းအျမင္ကေတာ့ အခ်ိန္မတန္ေသးတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လုိ႔ ျမင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဒကာေျပာသလုိ ဘုရားရွင္ကုိ အားရပါးရနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္လုပ္ေကၽြးလုိတဲ့အတြက္ ဆက္ၿပီး တရားအားမထုတ္ဘဲ ရပ္ထားတာလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရွင္ျမတ္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြးျဖစ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အလြန္အမတန္ အလုပ္႐ႈပ္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ထံကုိပဲ တစ္ေန႔၁၈ႀကိမ္ အခစားေရာက္တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ ေရာက္တုိင္းေရာက္တုိင္းလည္း သူကုိယ္တုိင္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြေရာ တစ္ျခားသူမ်ားကတစ္ဆင့္ ေမးေစတဲ့ေမးခြန္းေတြေရာ ပါပါသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီလုိဘုရားရွင္အက်ိဳး အမ်ားအက်ိဳးေတြကုိ ျပင္းထန္စြာလုပ္ေနရတဲ့ အတြက္တရားအားထုတ္မႈမွာ အခ်ိန္နည္းသြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ထူးျခားစြာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားေတာ္မူတာပါပဲ။

Read more »

ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္ပါတယ္…

ဘုန္းဘုန္းကုိ ဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္က ေမးဖူးပါတယ္။ ``အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔မွာ အရမ္းဆင္းရဲတဲ့ အတြက္ လွဴဖုိ႔မေျပာနဲ႔ တပည့္ေတာ္တုိ႔ စားဖုိ႔ေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ၾကိဳးစား ေနရပါတယ္။ ခ်မ္းသာတဲ့သူမ်ား လွဴေနတမ္းေနသလိုမ်ိဳး မလွဴႏုိင္မတမ္းႏုိင္တဲ့ တပည့္ေတာ္တုိ႔လုိ ဆင္းရဲသားမ်ား ကုသုိလ္ရေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္သင့္သလဲ… တပည့္ေတာ္တုိ႔ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ကုသုိလ္ရေစ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစတဲ့ နည္းမ်ားရွိရင္ အမိန္႔ရွိေပးပါ ဘုရား..``လုိ႔ ေလွ်ာက္ဖူးပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔လုိအေျခအေနျဖစ္ေနတဲ့ မရွိဆင္းရဲသားမ်ား ဘာမွမကုန္ေစဘဲ ကုသုိလ္ရေစ၊ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစမယ့္ နည္းလမ္းေလးမ်ားကုိ စာေပမွာလာတဲ့ အတုိင္းရွင္းလင္း ေဟာၾကားေပးလုိက္ရဖူးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္ဆုိတာ ပစၥည္းဥစၥာ ရွိမွ၊ လွဴႏုိင္တမ္းႏုိင္မွ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္တာ၊ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ျခားလုပ္ႏုိင္တဲ့ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေလးေတြ လုပ္ရင္းနဲ႔လည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါနမလုပ္လည္းပဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္း တရားေတြကုိ လုပ္ႏုိင္ပါက ကုသုိလ္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္ရေစႏုိင္ပါတယ္။ သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး လွဴႏုိင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပစၥည္းဥစၥာကုိလွဴဒါန္းေပးတဲ့ ဒါနကုသုိလ္မ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ျခားကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ နည္းမ်ားျဖင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္၊ ကုသုိလ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာလည္း ကုသုိလ္ျဖစ္ေၾကာင္းတရား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္ေသာ ေကာင္းမႈကုသုိလ္မ်ိဳး ဆယ္ပါးရွိေၾကာင္း ဖြင့္ျပပါတယ္။ အဲဒါကုိ စာေပက ပုညၾကိယ၀တၱဳလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ (ပုည-ေကာင္းမႈကုသုိလ္၊ ႀကိယ- ျပဳသင့္ျပဳထုိက္ေသာ၊ ၀တၳဳ- တည္ရာ) အဲဒီဆယ္မ်ိဳးကေတာ့
၁။ ဒါန- ေပးကမ္းစြန္႔ႀကဲ လွဴဒါန္းျခင္း၊
၂။ သီလ- ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ား ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊
၃။ ဘာ၀နာ- သမထ၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ ကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္း အားထုတ္ျခင္း၊
၄။ အပစာယန- အသက္၊ သိကၡာ၊ ဂုဏ္ႀကီးသူတုိ႔အား အ႐ုိအေသျပဳျခင္း၊
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ- သူမ်ားကုသုိလ္ကိစၥ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးျခင္း၊
၆။ ပတၱိဒါန- မိမိရေသာ၊ မိမိျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ အမွ်ေပးေ၀ျခင္း၊
၇။ ပတၱႏုေမာဒနာ- မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚျခင္း
၈။ ဓမၼႆ၀န- တရားနာျခင္း၊
၉။ ဓမၼေဒသနာ- လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေပးျခင္း၊
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ- အယူကုိ ေျဖာင့္မတ္စြာျပဳျခင္း တုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီပုညႀကိယာ၀တၳဳဆယ္ပါးကုိ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ဆုိတာ မခက္ပါဘူး။ ဒီဆယ္ပါးထဲမွာ ကုိယ္ကဘာမွ မရင္းႏွီးရ၊ အားမစုိက္ရဘဲ ကုသုိလ္ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အရာေတြအမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ လူတုိင္းစိတ္ထားတတ္မယ္ဆုိရင္ ဒီဆယ္ပါးထဲက တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခုျဖစ္ေနၿပီး ေန႔စဥ္ကုသုိလ္တစ္ခုခု ရေနၾကမယ္ဆုိတာ အထူးေျပာဆုိရာ မလုိေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ဒီဆယ္ပါးထဲမွာ ကုိယ္ကဆင္းရဲလုိ႔၊ ေငြေၾကးမျပည့္စုံလုိ႔ အလွဴဒါန မလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ သူမ်ားလွဴတဲ့အလွဴကုိ သာဓုေခၚေပး႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ကုသုိလ္ျဖစ္သြား၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္လုိ႔ရပါတယ္။ သူမ်ားအလွဴမွာ သြားေရာက္ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းေ၀ယ်ာ၀စၥျပဳေပး႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အလွဴပဲြမွာ ေဟာၾကားတဲ့တရားေတာ္ကုိ နာယူႏုိင္၊ နာယူၿပီး ျပန္လာတဲ့အခါ ကုိယ္မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္း စသူတုိ႔ကုိ တစ္ဆင့္ျပန္ေဟာေျပာေပး၊ ျပန္လည္အမွ်ေ၀ေပးရင္လည္း ကုသုိလ္ထပ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးခ်ဲ႕ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာက ကုသုိလ္ရဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိတာပါ။ ေနာက္ၿပီး ဘာမွမရင္းလုိက္ရဘဲ အလြယ္ရတဲ့ ကုသုိလ္ေလးတစ္ခု ဒီဆယ္မ်ိဳးထဲမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒါက အပစာယနဆုိတဲ့ မိမိထက္ အသက္သိကၡာဂုဏ္ႀကီးသူေတြကုိ အ႐ုိအေသျပဳတဲ့ အခ်က္ပါ။ သြားရင္းလာရင္းနဲ႔လည္း ေရာက္ေလရာအရပ္ေတြမွာ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကုိ ကူညီေပးလုိက္႐ုံ၊ ႐ုိ႐ုိေသေသ ေလးေလးစားစား ျပဳေပးလုိက္႐ုံနဲ႔ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္သြားေစပါတယ္။ ဒီလုိလုပ္ေပးတာဟာ မဂၤလာတရားေတာ္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားအား အ႐ုိအေသျပဳေပးတဲ့အတြက္ ဂါရ၀မဂၤလာျဖစ္ေစၿပီး အရုိအေသျပဳတာဟာ တစ္ဘက္ကျပန္ၾကည့္ရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်တာျဖစ္တဲ့အတြက္ နိ၀ါတ မဂၤလာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔၊ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာ အဲဒီေလာက္ လြယ္တာပါ။

ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီး ခုိင္မာတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဒါနမလုပ္ဘဲရတဲ့ သီလေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ ဘာ၀နာပြားမ်ားျခင္းပါ။ သီလကုသုိလ္ကေတာ့ ေငြေၾကးမလုိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ထိန္းရခက္ပါတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အရင္းစုိက္ရတဲ့ ကုသုိလ္ပါ။ ရင္းရတာနဲ႔လည္း တန္ေအာင္ ဒီသီလကုသုိလ္ကလည္း ထိန္းသိမ္းတဲ့သူေတြကုိ အေကာင္းဆုံးအက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ အနီးစပ္ဆုံးကေတာ့ သီလလုံၿခဳံတဲ့သူဟာ ေသၿပီးေနာက္ဘ၀မွာ ငရဲ၊ တိရစၦာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ဆုိတဲ့ အပါယ္ေလးပါး မလားေစႏုိင္တဲ့ အခ်က္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မရွိလုိ႔မလွဴႏုိင္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲေနေပမယ့္ ခ်မ္းသာသူေတြထက္ သာေစႏုိင္တဲ့အခ်က္က ကုိယ္က်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ထိန္းသိမ္းျခင္းပဲလုိ႔ ဆုိတာပါ။ အေနစုက္ေပမယ့္ ေရႊထုတ္တဲ့ျမပ၀ါလုိ႔ ဆုိရေအာင္ မရွိလုိ႔ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ အက်င့္သိကၡာကေတာ့ ျမင့္ျမတ္လုံၿခဳံေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ မရွိလုိ႔ဒါန မလုပ္နုိင္တဲ့ၾကားက ကုိယ္က်င့္သီလပါ မလုံၿခဳံဘူးဆုိရင္ေတာ့ ဒီလုိလူမ်ိဳးအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးရဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္ပါဘူး။ ထုိ႔အတူ ဘာ၀နာကုသုိလ္ကလည္း လုပ္တတ္ယူတတ္ရင္ လြယ္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ ေမတၱာပုိ႔ေပးတာတုိ႔၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတာတုိ႔စတာတြဟာ ေငြေၾကးမကုန္ဘဲ ေကာင္းက်ိဳးရေစတဲ့ အရာေတြပါ။ ဒီထက္တစ္ဆင့္တက္ၿပီးေတာ့ သြားရင္းလာရင္း၊ လုပ္ရင္းကုိင္ရင္းလည္း ကုိယ့္ရဲ႕ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အႀကံအစည္မ်ားကုိ သတိေလးလုိက္လုိက္ကပ္ၿပီး မွတ္တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ပါက ကုသုိလ္တရားျဖစ္ဖုိ႔ အရမ္းလြယ္ၿပီး ဘ၀မွာ ေနရတာလည္း သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ခႏၶာရဲ႕ ဒုကၡကုိ သိသြားတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဟာ အျပင္ေလာကမွ ႀကဳံရတဲ့ ဒုကၡဆုိတာ အေသးအဖဲြေလးျဖစ္သြားၿပီး ခံႏုိင္ရည္ရွိသြားပါတယ္။ ဒီလုိပဲ တျဖည္းျဖည္း သတိကပ္ေနထုိင္သြားမယ္ဆုိရင္ ဘာ၀နာကုသိုလ္ဆုိတာ အကုန္အက်နည္းၿပီး အလြယ္တကူျဖစ္ေစမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္းအေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တဲ့သေဘာ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကုသုိလ္ရဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိေပမယ့္ ဒီကုသုိလ္ကုိ လုိခ်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္၊ လုိခ်င္တဲ့စိတ္ရွိမွ လြယ္တာပါ။ ဒီလုိစိတ္မရွိလုိ႔ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ပဲလြယ္လြယ္၊ ကုသုိလ္ရေစတဲ့တရားမ်ား ဘယ္ေလာက္ပဲမ်ားမ်ား ေကာင္းက်ိဳးရဖုိ႔ မလြယ္ပါဘူး။

ထားပါေတာ့။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ကုသိုလ္ျဖစ္ဖုိ႔ လြယ္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္လုိ႔ ဒါနမလုပ္ႏုိင္ေပမယ့္ ဒီဒါနကလဲြၿပီး က်င္တဲ့သီလကုသုိလ္၊ ဘာ၀နာကုသုိလ္၊ လူႀကီးသူမ အသက္သိကၡာဂုဏ္၀ါ ႀကီးသူေတြကုိ အ႐ုိအေသျပဳတဲ့ကုသုိလ္၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥကုသုိလ္၊ အမွ်ေပး၊ အမွ်ေ၀တဲ့ကုသုိလ္၊ တရားနာရတဲ့ကုသုိလ္၊ ကုိယ္သိတာကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀တဲ့ကုသုိလ္၊ အယူ၀ါဒကုိ မွန္ကန္ေစတဲ့ကုသုိလ္ေတြကုိ ရေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘာမွမရင္းရဘဲ ေကာင္းမႈေတြ၊ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေလးကေတာ့ အေသးအဖဲြေလးပဲဆုိၿပီး အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔၊ သူမ်ားအလွဴမွာသြားၿပီး ေအာက္ေျခသိမ္း ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြ လုပ္ေနရတယ္ဆုိၿပီး အေတြးမငယ္လုိက္ပါနဲ႔၊ လမ္းသြားရင္း သက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကုိ အထုတ္သယ္ေပး၊ လမ္းျဖတ္ကူးေပးလုိက္တာေလးဟာ ဘာမွအက်ိဳးမရွိပါဘူးလုိ႔ အေတြးမမွားလုိက္ပါနဲ႔ ဒါေတြဟာ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အ႐ုိးခံလုပ္ေပးလုိက္တာဆုိရင္ သိန္းသန္းခ်ီၿပီးလွဴတဲ့ သူေတြထက္ ကုသုိလ္ပုိျဖစ္ေစ၊ ေကာင္းက်ိဳးပုိျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကုသုိလ္ေလးေတြဟာ ဘာမွမရင္းဘဲ ရလုိက္တဲ့ ကုသုိလ္ေလးေတြပါ။ အေသးအဖဲြကုသုိလ္ေလးဆုိၿပီးလည္း အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔ အေသးေလးေတြ စုလုိက္တဲ့အခါ အႀကီးႀကီးျဖစ္ၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာေကာင္းက်ိဳးေတြ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔လြယ္သေလာက္ ကုသုိလ္ျဖစ္ဖုိ႔ဆုိတာလည္း လုိခ်င္တယ္၊ စိတ္ထားတတ္တယ္၊ လုပ္တတ္တယ္ဆုိရင္ အလြယ္လြန္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းပါ။ အထက္မွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ပုညႀကိယ၀တၳဳဆယ္ပါးထဲမွာ ကုိယ့္အတြက္ အလြယ္ရႏုိင္တဲ့ ကုသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီး ရွိတဲ့အတြက္ ကုသုိလ္ရဖုိ႔အတြက္ အေ၀းႀကီးသြားၿပီး ရွာစရာမလိုဘဲ မိမိအနီးမွာရွိတယ္ဆုိတာ သေဘာေပါက္ဆင္ျခင္၍ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ အလြယ္တကူရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ သတိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္း…

ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာျခင္း၊ ႏုရာမွ ရင့္လာျခင္းစသည္ကုိ ဆုိလုိ၏။ ထုိႀကီးရင့္ျခင္းသည္ သတၱ၀ါမ်ား၌ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ သစ္ပင္မ်ား၌လည္း ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိ၏။ လူသားတုိ႔အပါအ၀င္ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔သည္ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာေလ့ရွိၾကၿပီး သစ္ပင္ပန္းမာလ္တုိ႔သည္လည္း ငယ္ရာမွႀကီးလာ၊ ႏုရာမွ ရင့္လာေလ့ရွိၾက၏။ ထုိသုိ႔ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ား အသီးသီး ရွိၾကေသာ္လည္း ႀကီးရင့္သြားပုံျခင္း မတူညီၾကေပ။ အခ်ိဳ႕အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းျဖင့္ ႀကီးရင့္ေနၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီး ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ႀကီးရင့္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ႏုိင္၏။ သစ္ပင္မ်ားတြင္ လဲပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္စသည္မ်ားသည္ အပင္ႀကီးသာ ႀကီးရင့္သြားေသာ္လည္း အထဲတြင္ အႏွစ္သာရမရွိ ေပ်ာ့ပြပြႀကီး ျဖစ္ေနေလ့ရွိၿပီး ဆီးပင္၊ မန္က်ီးးပင္၊ မာလကာပင္ စသည္မ်ားသည္ ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အျပည့္ျဖင့္ မာမာက်စ္က်စ္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ လူသတၱ၀ါမ်ားတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ အသက္အရြယ္သာ ႀကီးရင့္သြားၾကေသာ္လည္း အႏွစ္မရွိ တန္ဘုိးမဲ့စြာ ဘ၀ကုိက်င္လည္ေနၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ကား ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အျပည့္ျဖင့္ တန္ဘုိးရွိစြာ ဘ၀ကုိက်င္လည္ ျဖတ္သန္း ႀကိဳးစားေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကီးရင့္သြားသည္ျခင္း တူၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းႏွင့္ အႏွစ္မရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲျပားေနျခင္း ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ထုိသေဘာတရားသည္ လူသားမ်ားတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀၀န္းက်င္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း လုပ္ေနၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားမွာ မိမိအတြက္ အမ်ားအတြက္ မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွ် မျဖစ္ႏုိင္သည္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေနၾက၏။ အရင္ေမြး၍သာ အႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် အသုံးမတည့္ျဖစ္ေန၏။ ထုိသူ႔တုိ႔ထံမွ ရယူစရာ၊ အတုယူက်င့္သုံးဖြယ္ရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိျဖစ္ေန၏။ စင္စစ္ အသက္ႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ပညာတတ္တုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ရာထူးႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ အႏွစ္ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းကုိ အက်င့္သိကၡာ ရွိျခင္းမရွိျခင္း၊ ကုသုိလ္တရားရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းႏွင့္သာ တုိင္းတာ၍ ရရွိ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ပင္ ငယ္ျငားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိမ္း၏။ မိဘဆရာသမားမ်ားအေပၚတြင္ တာ၀န္ေက်၏။ လူႀကီးသူမမ်ားကုိ ႐ုိေသေလးစား၏။ ထုိသူတုိ႔သည္ မိမိသႏၲာန္တြင္ ေကာင္းမႈတရားမ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံထုံလႊမ္းေနသျဖင့္ အသက္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္၏။ ငယ္ရာမွ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္ လာေနၾကေသာ္လည္း ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ငယ္စဥ္သိတတ္စ အရြယ္မွစၿပီး မေကာင္းမႈမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စား၏။ ကုိယ္က်င့္သီလ ေဖာက္ျပန္၏။ မိဘဆရာသမားမ်ား အေပၚတြင္လည္း သိတတ္မႈမရွိ၊ လူႀကီးသူမမ်ားအေပၚတြင္လည္း ႐ုိေသကုိင္း႐ိႈင္းမႈမရွိ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အသက္မ်ား တစ္စတစ္စ ႀကီးရင့္လာေသာ္လည္း ေနာင္တရမႈမရွိ၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မ်ားျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေနဆဲျဖစ္၏။ ထုိသူမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အရ ႀကီးရင့္ေနေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေမြးကင္းစသာသာမွ်သာရွိ၏။ ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္မရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။

လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးရက္ခန္႔က ျဖစ္၏။ ည ၁၁နာရီခန္႔ စာေရးသူေနထုိင္ရာ ေက်ာင္းအတြင္းသုိ႔ အရက္ အလြန္ အကၽြံေသာက္ထားသည့္ အမူသမားတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အတင္း၀င္ေရာက္လာ၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမဟုတ္။ စာေရးသူ ေနထုိင္သီတင္းသုံးေနသည့္ ႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံသားျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၅၀ေက်ာ္ ၆၀ခန္႔ ရွိမည္ထင္ရ၏။ အနံ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အရက္န႔ံေၾကာင့္ စာေရးသူေခါင္းပင္ ကုိက္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သီးခံၿပီး အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ အရက္အလြန္အကၽြန္ေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္လာရသနည္းဟု စာေရးသူက ေမးသျဖင့္ သူ႔ႏုိင္ငံ စီးပြားေရမ်ားအေၾကာင္း၊ လူေတြကုိ မုန္းေနသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိသူ သတ္ေသခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာပါေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း စိတ္ေျဖရာ တရားစကားမ်ားေျပာဆုိၿပီး ျပန္ခုိင္းလုိက္ရေလ၏။ ေျပာခ်င္သည္မွာ ထုိအမူးသမားအေၾကာင္းမဟုတ္။ ထုိသူ၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ဘ၀၊ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနကုိ ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္ ႀကီးေနေသာ္လည္း သူ၏ ဘ၀သည္ အႏွစ္မရွိျဖစ္ေန၏။ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ မိသားစုအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ တုိင္းျပည္လူမ်ိဳးအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားတြင္ ရွိ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ မသိဘဲျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း အေကာင္းကုိ အဆုိးထင္၊ အဆုိးကုိ အေကာင္းထင္ၿပီး ထင္ရာလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ လဲြမွားေနသည့္ လမ္းကုိေလွ်ာက္ေနၾကသျဖင့္ လုပ္သမွ်အမွားျဖစ္ကာ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ဘ၀ကုိအ႐ႈံးေပး၍ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ခင္းေနမိၾကျခင္း ျဖစ္၏။

စင္စစ္ အသက္အရြယ္ႀကီး၍ အႏွစ္ရွိသည္ မဟုတ္။ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္ရွိေအာင္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္ရွိျခင္းျဖစ္၏။ အႏွစ္သာရရွိစြာ တစ္ရက္တစ္မနက္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနသြားျခင္းထက္ သာလြန္၏။ စာလုိေျပာပါက ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္း၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္စြာ ေနရျခင္းထက္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာျပည့္စုံစြာျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္မွ် ေနထုိင္သြားရျခင္းက ပုိ၍အႏွစ္သာရရွိ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္မနက္ ေန႔ထုိင္ျခင္းကသာ အကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္မက အသက္ရွင္ေနထုိင္ရျခင္းထက္ သာလြန္ေကာင္းျမတ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေမြးလာၿပီးေနာက္ ေသၾကရမည္မွာ သတၱ၀ါမ်ား ေရွာင္တိမ္း၍ မရသည့္ အရာျဖစ္သျဖင့္ အသက္တုိသည္ အသက္ရွည္သည္တုိ႔ထက္ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္သာရျပည့္စုံစြာ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းက အဓိကက်ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ႀကီးရင့္သြားေနၾကသည့္ မိမိတုိ႔သည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိတုိ႔သႏၲာန္တြင္လည္း အႏွစ္သာရမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေသရမည့္အခ်ိန္ကုိ တျဖည္းျဖည္းကူးသြားေနသည့္ မိမိတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖစ္ရန္ လုိအပ္လွ၏။

ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးမ်ား အဆင္ေျပေစရန္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည့္ စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္သင့္သည္မွာ ထုိစား၀တ္ေနေရး စသည္မ်ားသည္ ယခုဘ၀အဆင္ေျပေစရန္သာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္ၿပီး ထုိအရာမ်ား အလြန္မ်ားျပား ျပည့္စုံေနေသာ္လည္း ေနာင္ဘ၀သံသရာႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးမ်ားသာျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ေသလွ်င္ အားလုံးထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ဘ၀သံသရာအတြက္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိေလာကီအရာမ်ားသည္ အႏွစ္မရွိေသာ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ထုိအရာမ်ားျပည့္စုံ၍လည္း အႏွစ္သာရရွိလာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အရာမ်ားေနာက္သုိ႔ အပတ္တစ္ကုတ္ ႀကိဳးစားလုိက္ေနေသာ္လည္း မိမိတုိ႔၏ အသက္မ်ားသာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္လာေစၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ကား တုိးပြားလာမည္မဟုတ္ေပ။ ကုသုိလ္ေရးမပါဘဲ ထုိေလာကီအရာမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာ မိမိတုိ႔သည္လည္း အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးသာ အခ်ိန္ကုန္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေနေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေလာကီအရာမ်ားမွ အႏွစ္ထုတ္ယူတတ္လွ်င္ကား အႏွစ္ရွိသည့္အရာမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ အႏွစ္ရွိသည့္ အသက္ရွင္ေနမႈမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ ေလာကီအရာမ်ားကုိ အသုံးခ်၍ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနထုိင္တတ္ျခင္းကုိပင္ အႏွစ္ထုတ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ ေလာကီနယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ေလာကီကိစၥမ်ားႏွင့္ မကင္းႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း အႏွစ္သာရရွိသည့္ဘ၀မ်ား ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္၏။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အေရးၾကီးသည့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားမ်ား တုိးပြားေအာင္ႀကိဳးစားေနစဥ္ တစ္ဘက္မွလည္း သံသရာႀကီးပြားေၾကာင္း ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းဟူသည့္ စကားကုိ အထူးသတိျပဳသင့္၏။ အကယ္၍ ကုသုိလ္ေရးကေတာ့ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးမွလုပ္တာေပါ့ ဟုေတြးၿပီး အျခားအေရးမ်ားတြင္သာ အာ႐ုံထားလုပ္ေဆာင္မိပါက မိမိတို႔တြက္ထားသည့္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးဟူေသာ အခ်ိန္သုိ႔ မေရာက္မီ တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ ဘ၀ျဖင့္သာ သံသရာလည္သြားႏုိင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသျခင္းတရားဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ကုိ အႏွစ္သာရရွိရွိ ျဖစ္သန္းလုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အႏွစ္သာရရွိေစရန္ ေလာကီအေရးမ်ားသာမက သံသရာအေရးျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ေရးကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္းတည္း ႀကိဳးစားလုပ္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ထုိသုိ႔ေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးမႈ၊ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈကုိ ဆုိလုိ၏။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ကုသုိလ္ေရးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေနမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ အသက္အရြယ္ တစ္ရက္ တစ္မနက္ ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိသႏၲာန္တြင္လည္း ေလာကီအႏွစ္သာရ၊ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ား ပုိပုိတုိးပြား မ်ားျပားလာမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆုံးသြားသည့္ အခ်ိန္မ်ားကုိ မျပတ္ဆင္ျခင္တတ္ရန္ လုိအပ္၏။ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားသည့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကုိ အႏွစ္ရွိရွိ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာဟု ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္သည့္ အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံးသြားမႈမ်ားသာ မ်ားေနသည္ဟု သတိျပဳမိသည့္အခ်ိန္ ခ်က္ခ်က္ျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ လြန္မွ၊ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္သည့္အခါမွ ဆင္ျခင္မိတတ္ၿပီး ထုိအခ်ိန္ကား ေနာက္က်သြားခ်ိန္ျဖစ္တတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ေနာင္တရသည့္အခ်ိန္သည္ ေႏွာင္းသြားသည့္အခ်ိန္ မျဖစ္ေစရန္ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္လည္ ဆင္ျခင္သတိျပဳကာ အႏွစ္သာရမ်ားျဖင့္ ကုန္ဆုံးႀကီးရင့္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ေလာကီပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားျဖင့္ ေနထုိင္တုိးပြား ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းကုိ ဆုိသည္မဟုတ္၊ ကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းသြားလာႏုိင္ျခင္းကုိ ဆုိ၏။ ကုသုိလ္တရားဟူသည္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းစြန္႔ႀကဲျခင္း ဒါနကုသုိလ္၊ ကုိယ္က်င့္သီလလုံျခဳံျခင္း သီလကုသုိလ္၊ တရားဘာ၀နာ နာၾကားအားထုတ္ျခင္း ဘ၀နာကုသုိလ္မ်ားကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ေလာကီနယ္ပယ္မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား တုိးပြားမ်ားျပားေအာင္ ႀကိဳးစားရန္လုိအပ္ေသာ္လည္း ထုိေလာကီအာ႐ုံမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္မကုန္ေစဘဲ သံသရာေကာင္းေစမည့္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားကုိပါ တစ္ၿပိဳင္တည္းလုပ္ရန္လည္း လုိအပ္လွ၏။ ဘာမွမၿမဲသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ေလာကီအာ႐ုံမ်ားေနာက္သုိ႔ လုိက္ရင္းအသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္လွ်က္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ရရွိေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနမႈမ်ိဳးကုိသာ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထား၍ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဘ၀နိဂုံးအဆုံးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ရန္ လုိအပ္ပါေၾကာင္း…

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား