မိမိကုိဒုုကၡေပးမည့္သူ၊ ရန္ရွာမည့္သူ၊ အႏၲရာယ္ျပဳမည့္သူကုိ ရန္သူဟု ေခၚ၏။ ထုိရန္သူသည္ အတြင္းရန္သူႏွင့္ အျပင္ရန္သူဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏။ အျပင္ရန္သူသည္ ေရွာင္တိမ္းရန္ လြယ္ကူေသာ္လည္း အတြင္းရန္သူသည္ ေရွာင္တိမ္းရန္ ခက္ခဲလွ၏။ အတြင္းရန္သူသည္ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္မွ်လုံၿခဳံပါေစ ေရွာင္ပုန္း၍ မရႏုိင္ေပ။ အျပင္ရန္သူသည္ကား ထုိသူရွိသည့္ေနရာမွ ေရွာင္ရွားေကြကြင္း သြားႏုိင္၏။ ထုိသူရွိသည့္ အိမ္၊ ထုိသူရွိသည့္ လမ္း၊ ထုိသူရွိသည့္ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕၊ ရြာ၊ ေတာ၊ ေတာင္ စသည္ျဖင့္ မည္သည့္ေနရာတြင္ရွိရွိ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ရွားသြားႏုိင္၏။ အတြင္းရန္သူသည္ကား မည္သုိ႔မွ်ေရွာင္ရွား ပုန္းေအာင္း၍ မရႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျပင္ရန္သူထက္ အတြင္းရန္သူက ပုိေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
သုိ႔ဆုိလွ်င္ အတြင္းရန္သူသည္ မည္သူမ်ားျဖစ္၍ မည္မွ်ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသနည္းဟု ေတြးေတာစရာ ရွိ၏။ ေဖာ္မျပႏုိင္ေအာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး ဘ၀အဆက္ဆက္ နစ္မြန္းသည္အထိ ဒုကၡေပးႏုိင္သည္ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွတ္သားထားႏုိင္၏။ ထုိအတြင္းရန္သူသည္ အျခားမဟုတ္ ဣႆာႏွင့္ မစၧရိယတုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဣႆာသည္ သူတစ္ပါးႀကီးပြားသည္ကုိ မနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၦရိယဟူသည္ မိမိသႏၲာန္တြင္ ရွိသည့္အရာမ်ားအေပၚ ၀န္တုိျခင္းျဖစ္၏။ ဤအတြင္းရန္သူ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဣႆာႏွင့္ မစၦရိယအေၾကာင္းကုိ စာဖတ္သူအမ်ား မွတ္သားနာယူ၊ ဖတ္မွတ္ဖူးၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တင္ျပပုံအားျဖင့္ကား တူညီၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ စာေရးသူအေနျဖင့္လည္း ဤေနရာတြင္ ယင္းအတြင္းရန္သူအေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္းေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ဤအတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ မည္မွ်ဒုကၡေရာက္ရသည္၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာမည္မွ် ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲခံခဲ့ရသည္ ဆုိသည့္သာဓကကုိသာ အဓိကထား တင္ျပမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိသာဓက၀တၳဳကုိ သံေ၀ဂယူကာ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ထုိသုိ႔မျဖစ္ေစရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ တုိက္တြန္းလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ တင္ျပလုိသည့္ ၀တၳဳသာဓကမွာ ေလာသကတိႆ ရဟန္းအေၾကာင္းႏွင့္ ထုိရဟန္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူထားသည့္ ေလာသကဇာတ္ေတာ္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ဤ၀တၳဳကုိဖတ္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ ပြားႏုိင္ၾကပါေစ၊ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ထုိရဟန္းကဲ့သုိ႔ မျဖစ္ေစရန္ လုိက္နာက်င့္ႀကံ ႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလုိက္ပါ၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း အေၾကာင္းကား ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္၏။
ေကာသလတုိင္းအတြင္း အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ရွိသည့္ တံငါရြာႀကီးတစ္ရြာတြင္ ေလာသကတိႆ ျဖစ္လာမည့္သူငယ္ ပဋိသေႏၶေနခ်ိန္မွစ၍ တံငါသည္တုိ႔သည္ ငါးမ်ားဖမ္း၍မရ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ထုိသူငယ္ ကုိယ္၀န္တည္ခ်ိန္မွစ၍ ရြာကုိမီးေလာင္ခံရသည္မွာလည္း ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ရြာလုံးကၽြတ္ မင္းဒဏ္သင့္သည္မွာလည္း ခုႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ထုိအခါ ရြာသားမ်ားမွ ``ငါတုိ႔ရြာသုိ႔ သူယုတ္မာ ေရာက္လာ၍ ျဖစ္ရမည္``ဟု ေတြးေတာကာ သူယုတ္မာကုိ ေဖာ္ထုတ္ရန္ ရြာကုိႏွစ္စု ခဲြလုိက္ၾက၏။ ထုိအခါ ေလာသကတိႆ ပါ၀င္ေနသည့္ အဖဲြ႕သည္ ဆင္းရဲေခါင္းပါး ဒုကၡမ်ားေနၿပီး အျခားအစုမွာ စီးပြားရွာေဖြ ျဖစ္ထြန္းလာ၏။ သုိ႔ျဖင့္ ဆင္းရဲေခါင္းပါးသည့္ အစုကုိ ထပ္မံခဲြလုိက္သည့္ အခါတြင္လည္း ေလာသကတိႆ ပါ၀င္ေနသည့္ အစုသည္ ဒုကၡေရာက္ၿမဲသာ ျဖစ္ေန၍ အဆင့္ဆင့္ ထပ္မံခဲြသြားသည့္အခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေလာသကတိႆေလာင္းကုိ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားသည့္ မိခင္၏အိမ္သည္ သူယုတ္မာျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသူရြာသားမ်ား သိလုိက္ရ၏။ ထုိေၾကာင့္ ၎တုိ႔ကုိ ရြာမွႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေလာသကတိႆကုိ ေမြးဖြားၿပီး ထုိကေလး သြားတတ္သည့္အရြယ္သုိ႔ အေရာက္တြင္ မိခင္သည္ သူငယ္အား ခြက္တစ္ခြက္ကုိေပးကာ စြန္႔ပစ္ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေလာသကတိႆသည္ ေရာက္ရာအရပ္တြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္၍ ေတြ႕ရာေနရာတြင္သာ အိပ္ရေလ၏။
တစ္ေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ ေလာသကတိႆေလးႏွင့္ လမ္းေပၚတစ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ဆုံၿပီး သနားသျဖင့္ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ေခၚေဆာင္လ်က္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးလုိက္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အသက္အရြယ္ျပည့္သည့္အခါ ပဥၥင္းတက္ေပးလုိက္၏။ ရဟန္းဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း အလြန္ဘုန္းကံ နည္းပါးလာဘ္လာဘ ရွားပါးၿမဲျဖစ္ေန၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း၏ သပိတ္ထဲသုိ႔ ယာဂုတစ္ဇြန္းမွ် ေလာင္းလွဴ႐ုံျဖင့္ အလွဴရွင္မ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ သပိတ္ႏႈတ္ခမ္း၀အထိ ျပည့္လွ်ံသြားသည္ဟု ထင္ျမင္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလွဴရွင္မ်ားသည္ ေလာသကတိႆရဟန္းကုိ ဆက္မေလာင္းၾကဘဲ အျခားရဟန္းမ်ားကုိသာ ေလာင္းလွဴၾက၏။ သုိ႔ျဖင့္ ေလာသကတိႆရဟန္းသည္ အသက္ရွင္ေန႐ုံမွ်သာ စားေသာက္ရၿပီး အလြန္ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ပရိနိဗၺာန္ျပဳရမည့္ ရက္သုိ႔ေရာက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။
ထုိေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ အရွင္ေလာသကတိႆကုိေခၚ၍ သာ၀တၳိၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံ၀င္၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း ပါေနသျဖင့္ ရွိခုိးမည့္သူမရွိ၊ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူမရွိ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ျဖင့္ ထုိရဟန္းအား ျပန္ေစ၍ ဆြမ္းခံသည့္အခါမွသာ ဆြမ္းမ်ားရၿပီး ထုိဆြမ္းကုိ ေလာသကတိႆထံ ပုိ႔ခုိင္းရ၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ဆြမ္းပုိ႔သြားသူမ်ားသည္ အရွင္ေလာသကတိႆကုိ ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိဆြမ္းမ်ားကုိ မိမိတုိ႔သာစားၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ျပန္ၾကြလာသည့္အခါ ေလာသကတိႆရဟန္း ဆြမ္းမစားေၾကာင္း သိရေသာ္လည္း အခ်ိန္ကား လြန္ေနၿပီျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ေကာသလမင္းထံမွ စတုမဓုအလွဴခံ၍ ထုိစတုမဓု ေပ်ာက္ကြယ္မသြားရေလေအာင္ သပိတ္ကုိ မိမိလက္ျဖင့္ကုိင္ထားၿပီး ေလာသကတိႆရဟန္းအားစားေစ၏။ ထုိစတုမဓုကုိ ဘုဥ္းေပးၿပီး ေလာသကတိႆရဟန္း ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားခဲ့၏။
ထုိ႔အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ ဘုန္းကံနည္းပါးမႈ၊ လာဘ္လာဘေခါင္းပါးမႈမ်ားႏွင့္ ထုိသုိ႔ ဘုန္း၊ လာဘ္နည္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း အရိယာတုိ႔၏ တရားျမတ္ကုိ ရရွိခဲ့မႈမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းျပဳ စပ္လ်ဥ္း၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေလာသကတိႆ၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆက္လက္ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။
ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ သူၾကြယ္တစ္ဦးကုိ အမွီျပဳ၍ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ေတာ္မူ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ရဟႏၲာတစ္ပါးသည္ ထုိသူၾကြယ္အိမ္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူ၏။ သူၾကြယ္လည္း ထုိရဟႏၲာမေထရ္ကုိ အလြန္ၾကည္ညိဳသျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး မိမိကုိးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းသုိ႔ၾကြေရာက္ သီတင္းသုံးရန္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္သည့္အခါ သူၾကြယ္ကုိးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ အလာပ သလာပ စကားေျပာေနစဥ္ အာဂႏၲဳရဟန္းအား ယေန႔အတြက္ ဆြမ္းကုိ မည္သည့္အရပ္မွ ဘုဥ္းေပးလာခဲ့ေၾကာင္း ေမးစမ္းေတာ္မူသျဖင့္ အာဂႏၲဳမေထရ္မွ အရွင္ဘုရားဒကာ သူၾကြယ္လွဴဒါန္းသည့္ ဆြမ္းကုိစားခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္၏။
ညေနခ်မ္းသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ သူၾကြယ္သည္ ေက်ာင္းသုိ႔လာၿပီး မနက္ျဖန္နံနက္တြင္ မိမိအိမ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပး ၾကြၾကရန္ ပင့္ေလွ်ာက္၍ ျပန္သြားေလ၏။ ထုိအခါ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ``ဒီအာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ၾကာၾကာေနပါက ၾကာရင္ သူၾကြယ္ဟာ ငါ့ကုိေတာင္ အေရအတြက္ထဲ ထည့္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာၾကာၾကာ မေနႏုိင္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္``ဟု ႏွလုံးသြင္း ႀကံစည္၏။ သုိ႔ျဖင့္ ေနာက္ေန႔ ဆြမ္းစားၾကြခ်ိန္ ေရာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ အာဂႏၲဳရဟန္း အိပ္ရာမွႏုိးေအာင္ မႏိႈးဘဲ မိမိတစ္ပါးတည္း ဆြမ္းစားၾကြသြားေလ၏။ အိမ္ေရာက္၍ သူၾကြယ္ကေမးသည့္အခါ ``ဒကာေတာ္… ဘုန္းႀကီးဟာ အာဂႏၲဳရဟန္းကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏိႈးပါတယ္၊ သူႏုိးဖုိဆုိၿပီး ေက်ာင္းမွာရွိတ့ဲ စည္ႀကီးကုိလည္း ထုိးပါတယ္၊ တံခါးကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခါက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒကာ့ကုိယ္ေတာ္က မႏုိးဘူး``ဟု ျပန္လည္ေျပာၾကား၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္း၌က်န္ေနခ့ဲသည့္ အာဂႏၲဳမေထရ္သည္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ ဆြမ္းခံၾကြရန္ အျခားတစ္ေနရာသုိ႔ စ်ာန္ျဖင့္ၾကြသြားေလ၏။
သူၾကြယ္သည္ ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္အား ေထာပတ္၊ ပ်ား၊ သကာတုိ႔ျဖင့္ ေပါင္းးစပ္ထားသည့္ ဃနာဆြမ္းကုိကပ္ၿပီး အာဂႏၲဳရဟန္းအတြက္လည္း သပိတ္အျပည့္ ေလာင္လွဴေပးလုိက္၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ``အာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ဟာ ဒီဃနာဆြမ္းကုိသာ ဘုဥ္းေပးရရင္ ဆဲြထုတ္တာေတာင္ ေက်ာင္းကသြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး``ဟုေတြးၿပီး မီးေလာင္ျပင္တြင္ သြန္ပစ္ထားခဲ့၏။ ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္ ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ အာဂႏၲဳရဟန္းကုိ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ထုိအခါမွသာ ``ဒီအာဂႏၲဳ ရဟန္းဟာ ဧကန္မုခ် ရဟႏၲာျဖစ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အႀကံအစည္ကုိသိၿပီး တစ္ျခားထြက္သြားတာ ျဖစ္မယ္၊ ငါဟာ ၀မ္းတစ္ထြာေၾကာင့္ မျပဳသင့္တာကုိ ျပဳမိခဲ့ၿပီ``ဟု ေနာင္တရမဆုံး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ထုိအကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္အခါ ငရဲ႕သုိ႔ လားေရာက္ရေလေတာ့၏။
ငရဲတြင္ ႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ငရဲမွလြတ္ေသာအခါတြင္လည္း ဘ၀ေပါင္းငါးရာစီ ဘီလူးႏွင့္ ေခြးျဖစ္ရျပန္၏။ ေခြးဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးခ်ိန္တြင္ သူသည္ မိတၱ၀ိႏၵကဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သူဆင္းရဲမ်ိဳး၌ ျဖစ္လာခဲ့၏။ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ေမြးလာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူ၏မိဘတုိ႔သည္ လြန္စြာပင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရသျဖင့္ သူ႔အား အိမ္မွႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။ သုိ႔ျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ဗာရာဏသီျပည္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘုရားေလာင္းသည္ ဗာရာဏသီျပည္၏ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။ မိတၱ၀ိႏၵကလည္း ဘုရားေလာင္း ဆရာႀကီးထံတြင္ ပညာသင္ယူ၏။ ပညာၿပီးဆုံးသည့္အခါ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ရြာငယ္ေလးရွိ ဆင္းရဲသူအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားႏွစ္ေယာက္ထြန္းကားေလ၏။ ထုိရြာငယ္ေလးမွာ မိတၱ၀ိႏၵကေရာက္လာခ်ိန္မွစၿပီး မင္းဒဏ္ခုႏွစ္ႀကိမ္သင့္ကာ၊ မီးခုႏွစ္ႀကိမ္ ေလာင္သည့္အျပင္ တစ္ဘက္ဆည္ ကန္ႀကီးသည္လည္း ထူးျခားစြာ ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ႀကိဳးေပါက္ေလ၏။ ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ရြာမွ ႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။
မိတၱ၀ိႏၵကသည္ သားမယားတုိ႔ကုိ ေခၚ၍ထြက္လာခဲ့စဥ္ ေတာအုပ္တစ္ခုသုိ႔ အေရာက္တြင္ သားႏွင့္မယားကုိ ဘီလူးမ်ား ဖမ္းယူစားေသာက္ျခင္း ခံခဲ့ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာအုပ္မွ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ေျပးလာခဲ့ရာ ဂမၻီရဟုေခၚသည့္ သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ထုိမွ သေဘၤာႀကဳံစီး၍ လုိက္လာခဲ့ရာ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သူစီးလာသည့္ သေဘၤာမွာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့၏။ ဤတြင္ သေဘၤာသားမ်ားသည္ သေဘၤာေပၚတြင္ လူယုတ္မာ ပါလာ၍ျဖစ္မည္၊ လူယုတ္မာကုိ မဲခ်၍ ရွာေဖြၾကဟုဆုိသျဖင့္ မဲခ်ရွာေဖြရာ မိတၱ၀ိႏၵသည္ ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ မဲေပါက္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူအား ၀ါးစည္တစ္ခုကုိေပး၍ သမုဒၵရာထဲတြင္ ခ်ထားခဲ့ၾကရ၏။ ထုိအခါမွသာ သေဘၤာမွာ ေရြ႕လ်ားသြားေလေတာ့၏။
သမုဒၵရာထဲတြင္ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚ၌ ဖန္ဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး ေလးေယာက္၊ ေငြဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး ရွစ္ေယာက္၊ ပတၱျမားဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး တစ္ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္၊ ေရႊဗိမာန္တြင္ သုံးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေသာ နတ္မိမယ္တုိ႔ႏွင့္ ေပ်ာ္စံခဲ့ရ၏။ ဤသုိ႔ ခံစားရျခင္းသည္ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ဖူးသည့္ သီလ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၿပိတၱာနတ္သမီးမ်ားသည္ သူအားဘယ္မွမသြားရန္ တားေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ထုိဗိမာန္မ်ားမွ ထြက္လာခဲ့ရာ ဘီးလူးမ်ားေနေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထုိကၽြန္းတြင္ ဘီးလူးမတစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္မအသြင္ျဖင့္ ကၽြန္းေပၚတြင္ သြားလာေန၏။ မိတၱ၀ိႏၵကလည္း ဆိတ္သားစားလိုသျဖင့္ ထုိဆိတ္မေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိလုိက္ရာ ဆိတ္မသည္ ဘီးလူမအသြင္ေပၚၿပီး သူ႔အားခ်ီေျမွာက္၍ လႊင့္ပစ္လုိက္ရာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ က်ဳံးျပင္ဘက္ရွိ ဆူးၿခဳံေပၚသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ မိတၱ၀ိႏၵက သတိယ၍ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ အစာစားေနေသာ မင္းႀကီး၏ ဆိတ္မမ်ားကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ``ငါကုိ ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ ဆိတ္မက ပစ္ခ်ေပးလုိက္တာ၊ အခုဒီမွာ ရွိတဲ့ဆိတ္မေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိင္ရင္ သမုဒၵရာထဲမွ ဗိမာန္ရွင္မ်ားထံ ျပန္ေရာက္သြားႏုိင္တယ္``ဟု ေတြးၿပီး ဆိတ္မ၏ ေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိင္၏။ ထုိအခါ ဆိတ္မသည္ လန္႔ေအာ္သျဖင့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္လာၿပီး ဆိတ္သူခုိးအျဖစ္ ဖမ္းဆီးျခင္းခံရကာ ႐ုိက္ႏွက္၍မင္းႀကီးထံ ေခၚေဆာင္သြားၾကေလ၏။ ထုိ႔သုိ႔သြားစဥ္ လမ္းတြင္ ဘုရားေလာင္းသည္ တပည့္ငါးရာတုိႏွင့္အတူ ေရခ်ိဳးရန္ထြက္လာရာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာသည့္ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ေတြ႕ျမင္မွတ္မိၿပီး မိမိတပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ၾကရေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေမး၍ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာႀကီးသည္ မိတၱ၀ိႏၵကအား မိမိထံထားခဲ့ရန္ ေတာင္းဆုိလက္ခံလုိက္၏။
ဆရာႀကီးသည္ မိတၱ၀ိႏၵကအား ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပ်ာက္ေနခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းသျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကမွ ဘ၀အမ်ိဳးအမ်ိဳး အဖုံဖုံ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပေလ၏။ ထုိအခါ ဆရာႀကီးက အက်ိဳးစီးပြားကုိ လုိလားသူတုိ႔၏ ဆုိဆုံးမမႈကုိ မနာခံယူသူသည္ ဤသုိ႔ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူ၏။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ထုိဘ၀မွ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးဘ၀တြင္ ေလာသကတိႆအျဖစ္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာသနာတြင္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ နိဗၺာန္၀င္စံေတာ္မူေလသတည္း။
အထက္ပါ ၀တၱဳသာဓကမွာ အတြင္းရန္သူျဖစ္သည့္ မနာလုိမႈ ဣႆာ၊ ၀န္တုိမႈ မစၦရိယမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ က်င္လည္ခံစားခဲ့ရသည့္ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ဤသာဓက၀တၳဳကုိ ဖတ္႐ႈၿပီး မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ အလြန္အမတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ အတြင္းရန္သူမ်ားကုိ နည္းသထက္နည္းရန္ သတိတရားျဖင့္ ဆင္ျခင္သမႈ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ၊ ထုိတရားမ်ား မိမိသႏၲာန္တြင္ မကိန္းေအာင္းေစရန္ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစဟု…
သုိ႔ဆုိလွ်င္ အတြင္းရန္သူသည္ မည္သူမ်ားျဖစ္၍ မည္မွ်ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသနည္းဟု ေတြးေတာစရာ ရွိ၏။ ေဖာ္မျပႏုိင္ေအာင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းၿပီး ဘ၀အဆက္ဆက္ နစ္မြန္းသည္အထိ ဒုကၡေပးႏုိင္သည္ဟု ေယဘုယ်အားျဖင့္ မွတ္သားထားႏုိင္၏။ ထုိအတြင္းရန္သူသည္ အျခားမဟုတ္ ဣႆာႏွင့္ မစၧရိယတုိ႔ပင္ ျဖစ္၏။ ဣႆာသည္ သူတစ္ပါးႀကီးပြားသည္ကုိ မနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၦရိယဟူသည္ မိမိသႏၲာန္တြင္ ရွိသည့္အရာမ်ားအေပၚ ၀န္တုိျခင္းျဖစ္၏။ ဤအတြင္းရန္သူ ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဣႆာႏွင့္ မစၦရိယအေၾကာင္းကုိ စာဖတ္သူအမ်ား မွတ္သားနာယူ၊ ဖတ္မွတ္ဖူးၾကမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း တင္ျပပုံအားျဖင့္ကား တူညီၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ စာေရးသူအေနျဖင့္လည္း ဤေနရာတြင္ ယင္းအတြင္းရန္သူအေၾကာင္း အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္းေတာ့မည္မဟုတ္ဘဲ ဤအတြင္းရန္သူမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ မည္မွ်ဒုကၡေရာက္ရသည္၊ ပစၥဳပၸန္ သံသရာမည္မွ် ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲခံခဲ့ရသည္ ဆုိသည့္သာဓကကုိသာ အဓိကထား တင္ျပမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိသာဓက၀တၳဳကုိ သံေ၀ဂယူကာ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ထုိသုိ႔မျဖစ္ေစရန္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္ တုိက္တြန္းလုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤေနရာတြင္ တင္ျပလုိသည့္ ၀တၳဳသာဓကမွာ ေလာသကတိႆ ရဟန္းအေၾကာင္းႏွင့္ ထုိရဟန္းကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ေဟာၾကားေတာ္မူထားသည့္ ေလာသကဇာတ္ေတာ္အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ဤ၀တၳဳကုိဖတ္ၿပီး သံေ၀ဂဉာဏ္ ပြားႏုိင္ၾကပါေစ၊ မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ ထုိရဟန္းကဲ့သုိ႔ မျဖစ္ေစရန္ လုိက္နာက်င့္ႀကံ ႏုိင္ၾကပါေစဟု ဆႏၵျပဳလုိက္ပါ၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း အေၾကာင္းကား ေအာက္ပါအတုိင္း ျဖစ္၏။
ေကာသလတုိင္းအတြင္း အိမ္ေျခတစ္ေထာင္ရွိသည့္ တံငါရြာႀကီးတစ္ရြာတြင္ ေလာသကတိႆ ျဖစ္လာမည့္သူငယ္ ပဋိသေႏၶေနခ်ိန္မွစ၍ တံငါသည္တုိ႔သည္ ငါးမ်ားဖမ္း၍မရ ျဖစ္ကုန္ၾက၏။ ထုိသူငယ္ ကုိယ္၀န္တည္ခ်ိန္မွစ၍ ရြာကုိမီးေလာင္ခံရသည္မွာလည္း ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ရြာလုံးကၽြတ္ မင္းဒဏ္သင့္သည္မွာလည္း ခုႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္၏။ ထုိအခါ ရြာသားမ်ားမွ ``ငါတုိ႔ရြာသုိ႔ သူယုတ္မာ ေရာက္လာ၍ ျဖစ္ရမည္``ဟု ေတြးေတာကာ သူယုတ္မာကုိ ေဖာ္ထုတ္ရန္ ရြာကုိႏွစ္စု ခဲြလုိက္ၾက၏။ ထုိအခါ ေလာသကတိႆ ပါ၀င္ေနသည့္ အဖဲြ႕သည္ ဆင္းရဲေခါင္းပါး ဒုကၡမ်ားေနၿပီး အျခားအစုမွာ စီးပြားရွာေဖြ ျဖစ္ထြန္းလာ၏။ သုိ႔ျဖင့္ ဆင္းရဲေခါင္းပါးသည့္ အစုကုိ ထပ္မံခဲြလုိက္သည့္ အခါတြင္လည္း ေလာသကတိႆ ပါ၀င္ေနသည့္ အစုသည္ ဒုကၡေရာက္ၿမဲသာ ျဖစ္ေန၍ အဆင့္ဆင့္ ထပ္မံခဲြသြားသည့္အခါ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေလာသကတိႆေလာင္းကုိ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ထားသည့္ မိခင္၏အိမ္သည္ သူယုတ္မာျဖစ္ေၾကာင္း ရြာသူရြာသားမ်ား သိလုိက္ရ၏။ ထုိေၾကာင့္ ၎တုိ႔ကုိ ရြာမွႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ေလာသကတိႆကုိ ေမြးဖြားၿပီး ထုိကေလး သြားတတ္သည့္အရြယ္သုိ႔ အေရာက္တြင္ မိခင္သည္ သူငယ္အား ခြက္တစ္ခြက္ကုိေပးကာ စြန္႔ပစ္ထြက္ခြါသြားေလ၏။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ေလာသကတိႆသည္ ေရာက္ရာအရပ္တြင္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္၍ ေတြ႕ရာေနရာတြင္သာ အိပ္ရေလ၏။
တစ္ေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ ေလာသကတိႆေလးႏွင့္ လမ္းေပၚတစ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ဆုံၿပီး သနားသျဖင့္ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ေခၚေဆာင္လ်က္ ရွင္သာမေဏျပဳေပးလုိက္ေလ၏။ ထုိ႔ေနာက္ အသက္အရြယ္ျပည့္သည့္အခါ ပဥၥင္းတက္ေပးလုိက္၏။ ရဟန္းဘ၀သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း အလြန္ဘုန္းကံ နည္းပါးလာဘ္လာဘ ရွားပါးၿမဲျဖစ္ေန၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း၏ သပိတ္ထဲသုိ႔ ယာဂုတစ္ဇြန္းမွ် ေလာင္းလွဴ႐ုံျဖင့္ အလွဴရွင္မ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ သပိတ္ႏႈတ္ခမ္း၀အထိ ျပည့္လွ်ံသြားသည္ဟု ထင္ျမင္ၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလွဴရွင္မ်ားသည္ ေလာသကတိႆရဟန္းကုိ ဆက္မေလာင္းၾကဘဲ အျခားရဟန္းမ်ားကုိသာ ေလာင္းလွဴၾက၏။ သုိ႔ျဖင့္ ေလာသကတိႆရဟန္းသည္ အသက္ရွင္ေန႐ုံမွ်သာ စားေသာက္ရၿပီး အလြန္ဆင္းရဲ ပင္ပန္းစြာ အသက္ရွင္ရပ္တည္ခဲ့ရ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ကား ပရိနိဗၺာန္ျပဳရမည့္ ရက္သုိ႔ေရာက္လာခဲ့ေလေတာ့၏။
ထုိေန႔တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္သည္ အရွင္ေလာသကတိႆကုိေခၚ၍ သာ၀တၳိၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံ၀င္၏။ ေလာသကတိႆရဟန္း ပါေနသျဖင့္ ရွိခုိးမည့္သူမရွိ၊ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူမရွိ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ျဖင့္ ထုိရဟန္းအား ျပန္ေစ၍ ဆြမ္းခံသည့္အခါမွသာ ဆြမ္းမ်ားရၿပီး ထုိဆြမ္းကုိ ေလာသကတိႆထံ ပုိ႔ခုိင္းရ၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ဆြမ္းပုိ႔သြားသူမ်ားသည္ အရွင္ေလာသကတိႆကုိ ရွာမေတြ႕ျဖစ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိဆြမ္းမ်ားကုိ မိမိတုိ႔သာစားၿပီး ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာ ျပန္ၾကြလာသည့္အခါ ေလာသကတိႆရဟန္း ဆြမ္းမစားေၾကာင္း သိရေသာ္လည္း အခ်ိန္ကား လြန္ေနၿပီျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖင့္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ေကာသလမင္းထံမွ စတုမဓုအလွဴခံ၍ ထုိစတုမဓု ေပ်ာက္ကြယ္မသြားရေလေအာင္ သပိတ္ကုိ မိမိလက္ျဖင့္ကုိင္ထားၿပီး ေလာသကတိႆရဟန္းအားစားေစ၏။ ထုိစတုမဓုကုိ ဘုဥ္းေပးၿပီး ေလာသကတိႆရဟန္း ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားခဲ့၏။
ထုိ႔အခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ ဘုန္းကံနည္းပါးမႈ၊ လာဘ္လာဘေခါင္းပါးမႈမ်ားႏွင့္ ထုိသုိ႔ ဘုန္း၊ လာဘ္နည္းသူျဖစ္ေသာ္လည္း အရိယာတုိ႔၏ တရားျမတ္ကုိ ရရွိခဲ့မႈမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းျပဳ စပ္လ်ဥ္း၍ ေအာက္ပါအတုိင္း ေလာသကတိႆ၏ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆက္လက္ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။
ကႆပ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ သူၾကြယ္တစ္ဦးကုိ အမွီျပဳ၍ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းတြင္ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ေတာ္မူ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ရဟႏၲာတစ္ပါးသည္ ထုိသူၾကြယ္အိမ္သုိ႔ ၾကြေတာ္မူ၏။ သူၾကြယ္လည္း ထုိရဟႏၲာမေထရ္ကုိ အလြန္ၾကည္ညိဳသျဖင့္ ဆြမ္းဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး မိမိကုိးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းသုိ႔ၾကြေရာက္ သီတင္းသုံးရန္ ေလွ်ာက္ထား၏။ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္သည့္အခါ သူၾကြယ္ကုိးကြယ္သည့္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ အလာပ သလာပ စကားေျပာေနစဥ္ အာဂႏၲဳရဟန္းအား ယေန႔အတြက္ ဆြမ္းကုိ မည္သည့္အရပ္မွ ဘုဥ္းေပးလာခဲ့ေၾကာင္း ေမးစမ္းေတာ္မူသျဖင့္ အာဂႏၲဳမေထရ္မွ အရွင္ဘုရားဒကာ သူၾကြယ္လွဴဒါန္းသည့္ ဆြမ္းကုိစားခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္၏။
ညေနခ်မ္းသုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ သူၾကြယ္သည္ ေက်ာင္းသုိ႔လာၿပီး မနက္ျဖန္နံနက္တြင္ မိမိအိမ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပး ၾကြၾကရန္ ပင့္ေလွ်ာက္၍ ျပန္သြားေလ၏။ ထုိအခါ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ``ဒီအာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာ ၾကာၾကာေနပါက ၾကာရင္ သူၾကြယ္ဟာ ငါ့ကုိေတာင္ အေရအတြက္ထဲ ထည့္ေတာ့မည္မဟုတ္၊ ဒီကုိယ္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာၾကာၾကာ မေနႏုိင္ေအာင္ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္မွျဖစ္မယ္``ဟု ႏွလုံးသြင္း ႀကံစည္၏။ သုိ႔ျဖင့္ ေနာက္ေန႔ ဆြမ္းစားၾကြခ်ိန္ ေရာက္သည့္အခါ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ အာဂႏၲဳရဟန္း အိပ္ရာမွႏုိးေအာင္ မႏိႈးဘဲ မိမိတစ္ပါးတည္း ဆြမ္းစားၾကြသြားေလ၏။ အိမ္ေရာက္၍ သူၾကြယ္ကေမးသည့္အခါ ``ဒကာေတာ္… ဘုန္းႀကီးဟာ အာဂႏၲဳရဟန္းကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏိႈးပါတယ္၊ သူႏုိးဖုိဆုိၿပီး ေက်ာင္းမွာရွိတ့ဲ စည္ႀကီးကုိလည္း ထုိးပါတယ္၊ တံခါးကုိလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခါက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒကာ့ကုိယ္ေတာ္က မႏုိးဘူး``ဟု ျပန္လည္ေျပာၾကား၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္း၌က်န္ေနခ့ဲသည့္ အာဂႏၲဳမေထရ္သည္ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေရာက္သျဖင့္ ဆြမ္းခံၾကြရန္ အျခားတစ္ေနရာသုိ႔ စ်ာန္ျဖင့္ၾကြသြားေလ၏။
သူၾကြယ္သည္ ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္အား ေထာပတ္၊ ပ်ား၊ သကာတုိ႔ျဖင့္ ေပါင္းးစပ္ထားသည့္ ဃနာဆြမ္းကုိကပ္ၿပီး အာဂႏၲဳရဟန္းအတြက္လည္း သပိတ္အျပည့္ ေလာင္လွဴေပးလုိက္၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ``အာဂႏၲဳကုိယ္ေတာ္ဟာ ဒီဃနာဆြမ္းကုိသာ ဘုဥ္းေပးရရင္ ဆဲြထုတ္တာေတာင္ ေက်ာင္းကသြားမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး``ဟုေတြးၿပီး မီးေလာင္ျပင္တြင္ သြန္ပစ္ထားခဲ့၏။ ေက်ာင္းထုိင္မေထရ္ ေက်ာင္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ အာဂႏၲဳရဟန္းကုိ မေတြ႕ရေတာ့ေခ်။ ထုိအခါမွသာ ``ဒီအာဂႏၲဳ ရဟန္းဟာ ဧကန္မုခ် ရဟႏၲာျဖစ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အႀကံအစည္ကုိသိၿပီး တစ္ျခားထြက္သြားတာ ျဖစ္မယ္၊ ငါဟာ ၀မ္းတစ္ထြာေၾကာင့္ မျပဳသင့္တာကုိ ျပဳမိခဲ့ၿပီ``ဟု ေနာင္တရမဆုံး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ထုိအကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္သည္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသည့္အခါ ငရဲ႕သုိ႔ လားေရာက္ရေလေတာ့၏။
ငရဲတြင္ ႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ ငရဲမွလြတ္ေသာအခါတြင္လည္း ဘ၀ေပါင္းငါးရာစီ ဘီလူးႏွင့္ ေခြးျဖစ္ရျပန္၏။ ေခြးဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာၿပီးခ်ိန္တြင္ သူသည္ မိတၱ၀ိႏၵကဟူေသာ အမည္ျဖင့္ သူဆင္းရဲမ်ိဳး၌ ျဖစ္လာခဲ့၏။ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ေမြးလာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ သူ၏မိဘတုိ႔သည္ လြန္စြာပင္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရသျဖင့္ သူ႔အား အိမ္မွႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။ သုိ႔ျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ဗာရာဏသီျပည္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဘုရားေလာင္းသည္ ဗာရာဏသီျပည္၏ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။ မိတၱ၀ိႏၵကလည္း ဘုရားေလာင္း ဆရာႀကီးထံတြင္ ပညာသင္ယူ၏။ ပညာၿပီးဆုံးသည့္အခါ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား ရြာငယ္ေလးရွိ ဆင္းရဲသူအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားႏွစ္ေယာက္ထြန္းကားေလ၏။ ထုိရြာငယ္ေလးမွာ မိတၱ၀ိႏၵကေရာက္လာခ်ိန္မွစၿပီး မင္းဒဏ္ခုႏွစ္ႀကိမ္သင့္ကာ၊ မီးခုႏွစ္ႀကိမ္ ေလာင္သည့္အျပင္ တစ္ဘက္ဆည္ ကန္ႀကီးသည္လည္း ထူးျခားစြာ ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ႀကိဳးေပါက္ေလ၏။ ထုိအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ရြာမွ ႏွင္ထုတ္လုိက္ၾက၏။
မိတၱ၀ိႏၵကသည္ သားမယားတုိ႔ကုိ ေခၚ၍ထြက္လာခဲ့စဥ္ ေတာအုပ္တစ္ခုသုိ႔ အေရာက္တြင္ သားႏွင့္မယားကုိ ဘီလူးမ်ား ဖမ္းယူစားေသာက္ျခင္း ခံခဲ့ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေတာအုပ္မွ တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ေျပးလာခဲ့ရာ ဂမၻီရဟုေခၚသည့္ သေဘၤာဆိပ္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ထုိမွ သေဘၤာႀကဳံစီး၍ လုိက္လာခဲ့ရာ ခုႏွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ သူစီးလာသည့္ သေဘၤာမွာ ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားခဲ့၏။ ဤတြင္ သေဘၤာသားမ်ားသည္ သေဘၤာေပၚတြင္ လူယုတ္မာ ပါလာ၍ျဖစ္မည္၊ လူယုတ္မာကုိ မဲခ်၍ ရွာေဖြၾကဟုဆုိသျဖင့္ မဲခ်ရွာေဖြရာ မိတၱ၀ိႏၵသည္ ခုႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ မဲေပါက္ေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူအား ၀ါးစည္တစ္ခုကုိေပး၍ သမုဒၵရာထဲတြင္ ခ်ထားခဲ့ၾကရ၏။ ထုိအခါမွသာ သေဘၤာမွာ ေရြ႕လ်ားသြားေလေတာ့၏။
သမုဒၵရာထဲတြင္ တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ သမုဒၵရာေရျပင္ေပၚ၌ ဖန္ဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး ေလးေယာက္၊ ေငြဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး ရွစ္ေယာက္၊ ပတၱျမားဗိမာန္တြင္ ၿပိတၱာနတ္သမီး တစ္ဆယ့္ေျခာက္ေယာက္၊ ေရႊဗိမာန္တြင္ သုံးဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ေသာ နတ္မိမယ္တုိ႔ႏွင့္ ေပ်ာ္စံခဲ့ရ၏။ ဤသုိ႔ ခံစားရျခင္းသည္ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ ေစာင့္ထိန္းခဲ့ဖူးသည့္ သီလ၏ အက်ိဳးဆက္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ၿပိတၱာနတ္သမီးမ်ားသည္ သူအားဘယ္မွမသြားရန္ တားေသာ္လည္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ထုိဗိမာန္မ်ားမွ ထြက္လာခဲ့ရာ ဘီးလူးမ်ားေနေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထုိကၽြန္းတြင္ ဘီးလူးမတစ္ေယာက္သည္ ဆိတ္မအသြင္ျဖင့္ ကၽြန္းေပၚတြင္ သြားလာေန၏။ မိတၱ၀ိႏၵကလည္း ဆိတ္သားစားလိုသျဖင့္ ထုိဆိတ္မေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိလုိက္ရာ ဆိတ္မသည္ ဘီးလူမအသြင္ေပၚၿပီး သူ႔အားခ်ီေျမွာက္၍ လႊင့္ပစ္လုိက္ရာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ က်ဳံးျပင္ဘက္ရွိ ဆူးၿခဳံေပၚသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ မိတၱ၀ိႏၵက သတိယ၍ ၾကည့္လုိက္သည့္အခါ မိမိပတ္၀န္းက်င္တြင္ အစာစားေနေသာ မင္းႀကီး၏ ဆိတ္မမ်ားကုိ ျမင္ရသည့္အခါ ``ငါကုိ ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ ဆိတ္မက ပစ္ခ်ေပးလုိက္တာ၊ အခုဒီမွာ ရွိတဲ့ဆိတ္မေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိင္ရင္ သမုဒၵရာထဲမွ ဗိမာန္ရွင္မ်ားထံ ျပန္ေရာက္သြားႏုိင္တယ္``ဟု ေတြးၿပီး ဆိတ္မ၏ ေျခေထာက္ကုိ ဖမ္းကုိင္၏။ ထုိအခါ ဆိတ္မသည္ လန္႔ေအာ္သျဖင့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ား ေရာက္လာၿပီး ဆိတ္သူခုိးအျဖစ္ ဖမ္းဆီးျခင္းခံရကာ ႐ုိက္ႏွက္၍မင္းႀကီးထံ ေခၚေဆာင္သြားၾကေလ၏။ ထုိ႔သုိ႔သြားစဥ္ လမ္းတြင္ ဘုရားေလာင္းသည္ တပည့္ငါးရာတုိႏွင့္အတူ ေရခ်ိဳးရန္ထြက္လာရာ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္လာသည့္ မိတၱ၀ိႏၵကကုိ ေတြ႕ျမင္မွတ္မိၿပီး မိမိတပည့္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ၾကရေၾကာင္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေမး၍ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဆရာႀကီးသည္ မိတၱ၀ိႏၵကအား မိမိထံထားခဲ့ရန္ ေတာင္းဆုိလက္ခံလုိက္၏။
ဆရာႀကီးသည္ မိတၱ၀ိႏၵကအား ႏွစ္ရွည္လမ်ား ေပ်ာက္ေနခဲ့ရျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေမးျမန္းသျဖင့္ မိတၱ၀ိႏၵကမွ ဘ၀အမ်ိဳးအမ်ိဳး အဖုံဖုံ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ေျပာျပေလ၏။ ထုိအခါ ဆရာႀကီးက အက်ိဳးစီးပြားကုိ လုိလားသူတုိ႔၏ ဆုိဆုံးမမႈကုိ မနာခံယူသူသည္ ဤသုိ႔ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရၿမဲျဖစ္ေၾကာင္း ဆုံးမေတာ္မူ၏။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ထုိဘ၀မွ ဘ၀အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ က်င္လည္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးဘ၀တြင္ ေလာသကတိႆအျဖစ္ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာသနာတြင္ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ နိဗၺာန္၀င္စံေတာ္မူေလသတည္း။
အထက္ပါ ၀တၱဳသာဓကမွာ အတြင္းရန္သူျဖစ္သည့္ မနာလုိမႈ ဣႆာ၊ ၀န္တုိမႈ မစၦရိယမ်ားေၾကာင့္ ဘ၀တြင္ ဆင္းရဲဒုကၡေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာျဖင့္ က်င္လည္ခံစားခဲ့ရသည့္ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ ပစၥဳပၸန္အေၾကာင္းႏွင့္ အတိတ္အေၾကာင္းမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ဤသာဓက၀တၳဳကုိ ဖတ္႐ႈၿပီး မိမိတုိ႔အေနျဖင့္ အလြန္အမတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသည့္ အတြင္းရန္သူမ်ားကုိ နည္းသထက္နည္းရန္ သတိတရားျဖင့္ ဆင္ျခင္သမႈ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ၊ ထုိတရားမ်ား မိမိသႏၲာန္တြင္ မကိန္းေအာင္းေစရန္ ႀကိဳးစားက်င့္ႀကံ အားထုတ္ႏုိင္ၾကပါေစဟု…
