Showing posts with label ဓမၼရသစာစုမ်ား. Show all posts
Showing posts with label ဓမၼရသစာစုမ်ား. Show all posts

ဘယ္သူၿပိဳင္လုုိ႔ ႏုိင္ပါ့မယ္


သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္…
တစ္ေယာက္က အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးမွာ ဝါသနာထုုံၿပီး တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ကာ စာဖတ္၊ သူခ်င္းနားေထာင္၊ အင္တာနက္ထုုိင္၊ တစ္ခါတေလ တရားနာ၊ တရားစာဖတ္ ေနေလ့ရွိတတ္သူ။ မတူညီတဲ့ စ႐ုိက္ေတြနဲ႔ အတူတဲြေနတတ္ၾကသူ အခ်င္းခ်င္း တစ္ခါတေလ ကုုိယ့္ဝါသနာ သူ႔ဝါသနာမွာ အတူပါလာေအာင္ ေျပာဆုိၾက၊ အေဖာ္ဆြယ္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ဒီလုုိပါပဲ။

အေသာက္အစား အားသန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက အတူေသာက္ဖုုိ႔ အေဖာ္ညွိပါတယ္။ “ငါ့ကုုိ ခင္ရင္ တစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ခ်ကြာ” စတဲ့ အေျပာေတြနဲ႔ စည္း႐ုုံးတတ္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ကလည္း “ဟာ… ဒါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မလုုပ္ပါရေစနဲ႔၊ ခင္တာနဲ႔ ေသာက္တာတျခားစီပါဗ်ာ” ဆုုိၿပီး ျပန္လည္ျငင္းဆန္ တတ္ပါတယ္။

ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ၊ တရားနာတတ္သူ သူငယ္ခ်င္းကလည္း တစ္ခါတေလ “အစ္ကုုိ ဒီတရားေလးေကာင္းတယ္ နာၾကည့္ပါလား”လုုိ႔ တုုိက္တြန္းတဲ့အခါ တစ္ေယာက္က “ဟာ ကြာ တရားဘာလုုိ႔ နာမွာလဲ၊ ဒုုိ႔အသက္အရြယ္က တရားနာရမယ့္ အရြယ္မဟုုတ္ဘူး” ဆုုိၿပီး တုုိက္တြန္းတဲ့သူကုုိေတာင္မွ အထူးအဆန္းသဖြယ္ ျမင္တတ္ၾကည့္တတ္ ျပန္တယ္တဲ့ေလ။ 

မတူညီတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆုုံမွတ္မွာ ဘယ္သူက ဘယ္ဘက္ကုုိ ပါသြားၿပီး ဘယ္သူက ဘယ္လုုိေျပာင္းသြား မလဲဆုုိတာ စိတ္ဝင္စားစရာပါပဲ။ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ေတြမွာ စိတ္ထက္သန္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကပဲ သူ႔စိတ္ကုုိ ခုုိင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားႏုုိင္မလား၊ ဒါမွမဟုုတ္ သူပါေသာက္ျဖစ္သြားေလမလား၊ သိပ္ေသာက္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းကပဲ အေသာက္ေတြေလ်ာ့ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေလးနဲ႔ စာဖတ္တရားနာတဲ့ အလုုပ္ေတြမွာ စိတ္ဝင္စားလာေလမလား။ ဘယ္သူမွ ေသခ်ာေပါက္ မေျပာႏုုိင္ပါဘူး။

ေသခ်ာတာကေတာ့ စိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့ဘက္မွာ ပုုိေပ်ာ္တတ္တယ္ဆုုိတာ ေသခ်ာသလုုိ ျပဳျပင္မႈ အားႀကီးတဲ့သူဟာလည္း မေကာင္းကေန အေကာင္းဘက္ကုိ ေျပာင္းလဲလာတတ္တယ္ဆုုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ်က္အဆင္ ျပင္ခဏဆုုိတဲ့ အသိနဲ႔ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အသိဝင္ၿပီး ျပဳျပင္ႏုုိင္တဲ့သူဟာ ဘယ္သူမွ ၿပိဳင္ဖုုိ႔မလုုိတဲ့ ကုုိယ္ကုုိယ္ကုုိ အႏုုိင္ရတဲ့သူဆုုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဟုုတ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ လူငယ္ေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ျပည္ပေရာက္တဲ့ လူငယ္ေတြၾကားမွာ အေသာက္အစား၊ အေပ်ာ္အပါး လုုိက္စားလြန္းတဲ့ သူေတြမ်ားလာတာကုုိ ေတြ႕ရတတ္သလုုိ ငယ္ေပမယ့္လည္း ဘာသာတရားနဲ႔ လူမႈေရးမ်ားမွာ ႀကိဳးစားလုုပ္ကုိင္လာၾကတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း တုုိးပြားလာေနတာကုုိ သတိျပဳမိၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ပကုုိ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာရင္း ျပည္တြင္းမွာ မရွိတဲ့ လြတ္လပ္မႈ၊ အထိန္းအကြပ္မဲ့မႈ၊ ေငြေတြလက္ထဲမွာ ရွိလာမႈ၊ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ စည္းရုုံးမႈ၊ စိတ္ဖိစီးမႈ စတာေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕လူငယ္ေတြဟာ ေလာကဓံကုုိ မခံႏုုိင္ဘဲ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဘဝကုုိ ေနခ်င္သလုုိ ေနပစ္ရင္း အေသာက္အစား အေပ်ာ္အပါးဘက္ကုုိ ေရာက္သြားတတ္တာေတြ ရွိသလုုိ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း အဆင္မေျပမႈေတြ၊ ဒုုကၡေတြကုုိ ေက်ာ္လႊားႏုုိင္ဖုုိ႔ မေကာင္းတာနဲ႔ မေျဖဘဲ ေကာင္းတာေတြနဲ႔ ေျဖႏုုိင္ေအာင္ အားကုုိးရာကုုိ ရွာရင္း တရားနာျဖစ္၊ တရားစာဖတ္ျဖစ္၊ တရားထုုိင္ျဖစ္ရာက ေလာကဓံကုိ ခံႏုုိင္ရည္ရွိလာကာ ဘဝမွာ ဓမၼေလးေတြ တဲြၿပီး ေနလာၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုုိ မတူညီတဲ့ ဆုုံမွတ္ေတြဘက္ကုုိ ေရာက္သြား၊ ေျပာင္းသြားၾကတဲ့ သူေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သြားတတ္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ေသာက္တတ္ စားတတ္သြားတတ္တဲ့ သူေတြရွိသလုုိ အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ဘာသာတရား အဆုံးအမမ်ားမွာ ေနတတ္ထုိင္တတ္သြားတဲ့ သူေတြလည္း ရွိေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျပာင္းလဲမႈမွာ အမ်ားႀကီး အေရးႀကီးလွတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗုုဒၶစာေပေတြမွာေတာ့ “မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြမွာ အေပါင္းအပါ ျဖစ္ေစတဲ့ သူဟာ ကလ်ာဏမိတၱဆုုိတဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း မျဖစ္ႏုုိင္ေၾကာင္းနဲ႔ ေကာင္းတဲ့အလုုပ္ေတြမွာ အေပါင္းအေဖာ္ျဖစ္မွသာ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း အစစ္ျဖစ္ႏုုိင္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ဆုုိထားတာရွိပါတယ္။ ဒီအဆုုိအရဆုုိရင္ေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕အေပါင္းအသင္းေတြဟာ မေသာက္တတ္တဲ့သူကုုိ ေသာက္တတ္လာေအာင္၊ မေကာင္းတာ မလုုပ္တတ္တဲ့သူကုုိ လုုပ္တတ္လာေအာင္ နည္းေပးလမ္းျပ စည္းရုံးၾကတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိတ္ေဆြေကာင္း မဟုုတ္ဘူးလုုိ႔ေတာင္ ေျပာရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ္မေျပာင္းႏုုိင္လုုိ႔၊ ကုုိယ္ႀကိဳက္လုုိ႔၊ ကုုိယ္ရုုန္းမထြက္ႏုုိင္ေသးလုုိ႔ မေကာင္းတာေတြ လုုပ္ျဖစ္ေနရင္လည္း သူမ်ားေတြ ပါလာေအာင္၊ ကုုိယ္နဲ႔အေဖာ္ရွိလာေအာင္ေတာ့ မလုုပ္သင့္ပါဘူး။ 

တစ္ခ်ိဳ႕ ဒကာေလးေတြကုုိ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဘာသာေရးနဲ႔ အလြန္အကၽြမ္းဝင္ၿပီး စိတ္တူကုုိယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တရားနာတာ၊ တရားထုုိင္တာ၊ တရားေမးေလွ်ာက္တာ စသျဖင့္ လုုပ္ေနၾကတာေတြပါ။ သူတုုိ႔အေျပာအရ သူတုုိ႔ထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ဟာ အရင္က အလြန္ေသာက္တတ္စားတတ္ အေပ်ာ္အပါးေတြမွာ လုုိက္စားတတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆုုံးအမေအာက္မွာ ဘဝဟာ တည္ၿငိမ္ေနေၾကာင္း၊ ေလာကဓံကုုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံႏုုိင္ရည္ ရွိလာေနေၾကာင္း စသျဖင့္ သိခဲ့ရပါတယ္။ သူတုုိ႔ေတြရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကေတာ့ အေပါင္းအသင္းေကာင္းအေပၚ အမွီျပဳခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ဆုုိတာ သက္ေသျပဳစရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေတြကုုိၾကည့္ရင္ ဘဝမွာ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းခ်င္ရင္လည္း ခဏ၊ မေကာင္းခ်င္ရင္လည္းခဏပဲ ဆုုိတာ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ျပဳျပင္လုုိက္ႏုုိင္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အားလုုံးဟာ ဘာမွအၾကာႀကီး မဟုုတ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္တဲ့ အခုုိက္ဟာ ေျပာင္းလဲမႈရဲ႕  ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ဝက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မေကာင္းတဲ့သူဟာလည္း ေျပာင္းလုိက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာ ျဖစ္သလုုိ ေကာင္းေနတဲ့သူဟာလည္း အမွားလုုိက္ရင္ မေကာင္းဘက္ကုုိ အလြယ္တကူ ေျပာင္းသြားေစေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အရင္းစစ္ေတာ့ ေကာင္းျခင္းမေကာင္းျခင္း၊ ေျပာင္းျခင္းမေျပာင္းျခင္းဟာ ကုုိယ္ကုုိယ္တုုိင္ရဲ႕  ျပဳျပင္မႈနဲ႔ ကုုိယ္ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းရဲ႕ အားျပဳမႈဟာ အခရာပဲဆုုိတာ ေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပဳျပင္မယ္ဆုုိတဲ့ စိတ္ရယ္၊ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ ဝီရိယရယ္၊ အေကာင္းဘက္မွာ အေထာက္အကူ ေပးႏုုိင္မယ့္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းကုုိ ရွာေဖြေပါင္းသင္းမႈရယ္ စတာေတြနဲ႔ ပူးတဲြၿပီး ႀကိဳးစားအားထုုတ္လုုိက္မယ္ဆုုိရင္ မျဖစ္ႏုုိင္ဘူးဆုုိတာ မရွိႏုုိင္ပါဘူး။ လက္ေတြ႕မလုုပ္ေသးလုုိ႔ မျဖစ္ေသးတာပဲ ရွိရင္ရွိမယ္၊ လုုပ္လုုိ႔ေနာက္က်သြားတာ၊ ေျပာင္းေပမယ့္ မေကာင္းတာ၊ ျပဳျပင္ေပမယ့္ မျဖစ္တာဆုုိတာ အဆုုံးအထိသြားရင္ မျဖစ္ႏုုိင္စရာ မရွိပါဘူး။ ျဖစ္ကုုိျဖစ္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ကုုိယ့္စိတ္နဲ႔ ကုုိယ့္ကုုိယ္ ကုုိယ့္အလုုိပါေအာင္ အၿပိဳင္ျပဳျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ ၿပိဳင္ဆုုိင္မႈေတြထဲမွာ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ၿပိဳင္ဆုုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ မေကာင္းတာေတြကေန ႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆုုိင္တာ၊ မေကာင္းတဲ့ အမႈအက်င့္ေတြကေန ေကာင္းတဲ့အမူအက်င့္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းႏုုိင္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆုုိင္တာ၊ မေကာင္းမႈမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕တတ္တဲ့ စိတ္ကုုိ ေကာင္းမႈမွာ ေပ်ာ္ႏုုိင္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆုုိင္တာ၊ လုုပ္ေနက် မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြကေန မလုုပ္ဘဲ ေနႏုုိင္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆုုိင္တာ၊ မလုုပ္ဖူးေသးတဲ့ ကုုသုုိလ္အလုုပ္ေတြမွာ လုုပ္ႏုုိင္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆုုိင္တာ စတာေတြဟာ ဘယ္သူၿပိဳင္လုုိ႔မွ မႏုုိင္ႏုုိင္တဲ့ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အၿပိဳင္ျပဳျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုုိ အၿပိဳင္အဆုုိင္မ်ိဳးကသာ အေကာင္းဆုုံးနဲ႔ အျမတ္ဆုုံး ၿပိဳင္ဆုုိင္မႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဆုုိလုုိတာက ဘဝမွာ အေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ ရုုပ္ပုိင္းဆုုိင္ရာ အာရံုေတြနဲ႔ အၿပိဳင္အဆုုိင္ ျပဳလာၾကတဲ့ အေပၚမွာ သူၿပိဳင္ကုုိယ္ၿပိဳင္၊ သူဆဲြကုုိယ္ဆဲြ သူလုုပ္ကုုိယ္လုုပ္ စတဲ့ မဟုုတ္တ႐ုုတ္ အားၿပိဳင္မႈေတြနဲ႔ ဆဲြရာေနာက္ကုုိ ပါသြားၿပီး မေကာင္းတဲ့ အလုုပ္ေတြကုုိ လုုပ္ျဖစ္ၾကတာထက္ ဒီလုိ အလုုပ္ေတြကုုိ မလုုပ္ျဖစ္ေအာင္၊ လုုပ္ျဖစ္ေနရင္လည္း အျမန္႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္ေအာင္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ျပဳျပင္ၿပီး ကုုိယ့္စိတ္နဲ႔ကုုိယ့္ကုုိ ကုုိယ္လုုိသလုုိ ၿပိဳင္ဆုုိင္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုုံးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ အၿပိဳင္ျပဳျခင္းကသာ ဘယ္သူမွ မႏုုိင္ႏုုိင္တဲ့ အေကာင္းဆုုံး အႏုုိင္ရျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုုိလုုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ လူငယ္သဘာဝ၊ ပုုထုုဇဥ္အစဥ္အလာအရ စိတ္ဟာ မေကာင္းတဲ့ အာ႐ုုံေတြမွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္ေလ့ ရွိတတ္ေပမယ့္ ဒီအာ႐ုုံေတြကေန ႐ုုန္းထြက္ႏုုိင္ဖုုိ႔ ျပဳျပင္မႈ အပုုိင္းမွာ ကုုိယ့္စိတ္ကုုိ ထိန္းေက်ာင္းႏုုိင္မႈဟာလည္း အေရးပါလွတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပဳျပင္လုုိတဲ့စိတ္ရယ္၊ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ေဖာ္တဲ့ ဝီရိယရယ္ကုုိ အရင္းတည္ကာ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတြရဲ႕ ကူညီမႈနဲ႔ မေကာင္းတာကေန ေကာင္းလာေအာင္ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ၿပိဳင္ဆုုိင္ျခင္းကသာ ဘယ္သူၿပိဳင္လုုိ႔မွ ႏုုိင္မည္မဟုုတ္တဲ့ အေကာင္းဆုုံး အႏုုိင္ရျခင္းပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္လုုိအေျခအေနမွာပဲ ရွိေနရွိေန ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ ျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ကုုိယ့္ကုုိယ္ကုုိ သိၿပီး ကုုိယ့္အသိနဲ႔ကုုိ ညွိၾကဖုုိ႔ အသိေပးတင္ျပရင္း မွားေနရင္လည္း ျပင္ဆင္ၾကဖုုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးဂ႐ုု တုုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုုိက္ရပါတယ္။

Read more »

အမ်က္ေျပ၍ အခက္ေဝေစရန္


မည္သူမဆုိ ဘ၀တြင္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားသည္လည္း မ်ားျပားလာေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိအေတြ႕အႀကဳံမ်ားတြင္ အေကာင္းမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ အဆုိးမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ အမွန္မ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ အမွားမ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ အေကာင္းႏွင့္ အမွန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားသည္ ေကာင္းေနၿပီးသား ျဖစ္သျဖင့္ အေထြအထူး ေျပာင္းစရာ မရွိေသာ္လည္း အဆုိးမ်ားႏွင့္ အမွားမ်ားကား မေကာင္းသျဖင့္ ေျပာင္းပစ္ရန္လုိအပ္၏။ မမွန္သျဖင့္ ျပင္ရန္လုိအပ္၏။ ထုိအမွားမ်ားသည္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ လုပ္ခဲ့သည့္ အမွားမ်ား၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေျပာဆုိခဲ့သည့္ အမွားမ်ား၊ စိတ္ျဖင့္ ျပစ္မွားခဲ့သည့္ အမွားမ်ားဟူ၍ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတတ္ရာတြင္ မည္သည့္အမွားမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေစ အခ်ိန္မီ သတိ၀င္၍ ျပဳျပင္ႏုိင္လွ်င္ အမွန္ျဖစ္လာၿပီး အေကာင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားမည္သာ ျဖစ္၏။ အမ်က္ေျပ၍ အခက္ေ၀မည္သာ ျဖစ္၏။ အေရးႀကီးသည္မွာ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ေျပာင္းျပင္ႏုိင္မႈသည္သာ အဓိကျဖစ္၏။

မွန္၏။ ဘ၀တြင္ မည္သူမဆုိ တစ္ခါတစ္ရံ သတိလက္လြတ္ လုပ္လုိက္မိသည့္ လုပ္ရပ္မ်ား ရွိတတ္၏။ သတိလက္လြတ္ ေျပာလုိက္မိသည္မ်ား၊ အေၾကာင္းအရင္း အစစ္အမွန္ကုိ မသိဘဲ မိမိစိတ္အထင္ျဖင့္ ျပစ္မွားမိတတ္သည္မ်ားလည္း ရွိတတ္၏။ သတိလက္လြတ္ လုပ္လုိက္မိတတ္ေသာ္လည္း ေစတနာပါသြားသည့္ အခါ ထုိလုပ္ရပ္မ်ားသည္ တစ္ဖန္အက်ိဳး ျပန္ထင္လာတတ္၏။ ပုထုဇင္မ်ား ျဖစ္ေန၍လည္း တစ္ခါတစ္ရံ ပုထုဇင္တုိ႔ သေဘာသဘာ၀အတုိင္း စိတ္ထင္သည့္အတုိင္း ျပဳလုပ္ေျပာဆုိႀကံစည္မိတတ္၏။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ တစ္စုံတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း အျပဳမွား၊ အေျပာမွား၊ အႀကံအစည္မွားမ်ား ျဖစ္ေပၚတတ္၏။ ျပဳလုပ္သူ မိမိသည္ ဘာမွ်မသိလုိက္ေသာ္လည္း မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ အလုပ္၏ အက်ိဳးရလာဘ္က တန္ျပန္အက်ိဳး ေပးမႈကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သူႏွင့္မဆုိ တဒဂၤပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတကြ ရွိေနၾကသည့္ အခုိက္တြင္ မသိႏုိင္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး သတိလက္လြတ္ ျပဳမူေျပာဆုိႀကံစည္မႈမ်ား ရွိႏုိင္ၾကသျဖင့္ အကယ္၍ အျပစ္တစ္စုံတစ္ရာ ရွိခဲ့ပါက ေက်ပါေစေၾကာင္း ၀န္ခံေတာင္းပန္မႈမ်ား၊ ခြင့္လြတ္သီးခံမႈမ်ားႏွင့္ သံသရာအစဥ္အဆက္ ပါမသြားရန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္သင့္ေၾကာင္း တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။

မိမိ၏ မေကာင္းမႈ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ကာယကံေျမာက္ က်ဴးလြန္မိသည္အထိ ေရာက္မသြားေသးပါက ယခုဘ၀မွာပင္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖင့္ အျပစ္မ်ား ေျပၿငိမ္းသြားကာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ မိမိသည္ ပုထုဇင္ျဖစ္သျဖင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္အေပၚတြင္ အလုံးစုံ ျပည့္စုံစြာ မသိႏုိင္တတ္ေပ။ မသိႏုိင္သျဖင့္လည္း မိမိစိတ္ႏွင့္ အခန္႔မသင့္သည့္အခါ မိမိမအလုိအတုိင္း မျဖစ္သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ အနည္းဆုံး ႏႈတ္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း အျပစ္ျဖစ္ဖြယ္ အေျပာအဆုိ ႀကံစည္မႈမ်ား ျပဳလုပ္တတ္ေပ၏။ အကယ္ ထုိတစ္စုံတစ္ေယာက္သည္ မိမိထက္ အက်င့္သီလျပည့္စုံသူ ျဖစ္ခဲ့ပါက မိမိေျပာဆုိႀကံစည္မႈမ်ားသည္ အျပစ္တစ္စုံတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚတတ္ေပ၏။ တစ္ဘက္သူက မသိႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိလုပ္ရပ္ကုိ မိမိက သိႏုိင္သျဖင့္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈလည္း မိမိထံသုိ႔သာ ေရာက္လာတတ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ တစ္စုံတစ္ေယာက္ အေပၚတြင္ အျပစ္ရွိက ခြင့္လြတ္ၾကရန္ ေတာင္းပန္သမႈ ျပဳၾကသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶလက္ထပ္က ေသာေရယ် အမည္ရသည့္ သာ၀တၳိျပည္သား သူေ႒းသား တစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔ ထုိသူေ႒းသားသည္ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ေရကစားရန္ ေရခ်ိဳးဆိပ္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့၏။ ထုိအခ်ိန္သည္ အရွင္မဟာကစၥည္း မေထရ္သည္လည္း ၿမိဳ႕တြင္းသုိ႔ ဆြမ္းခံ၀င္ရန္ ေရခ်ိဳးဆိပ္တြင္ ေရသပၸါယ္ေတာ္မူေနသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္၏။ ေသာေရယ် သူေ႒းသားသည္ ေရးခ်ိဳးဆိပ္သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ ေရးခ်ိဳးေနသည့္ အရွင္မဟာကစၥည္း မေထရ္ကုိ ျမင္ၿပီး မေထရ္၏ ေရႊအဆင္းကဲ့သုိ႔ ၀င္း၀ါေနသည့္ အသားအေရကုိ ၾကည့္ကာ “ဤမေထရသည္ ငါ့ဇနီးျဖစ္မူကား ေကာင္းေလစြ၊ ငါ့ဇနီး၏ အသားအေရ အဆင္းသည္ ဤမေထရ္ကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ပါမူကား ေကာင္းေလစြ…” ဟု ႀကံစည္မိေလ၏။ ထုိသုိ႔ ႀကံစည္သည့္အခုိက္မွာပင္ ေသာေရယ်သူေ႒းသားသည္ ေယာက္်ားအသြင္ေပ်ာက္ကာ မိန္းမအသြင္ျဖင့္ ကုိယ္လက္အဂၤါမ်ား အကုန္ေျပာင္းသြားေလေတာ့၏။ မိန္းမတစ္ျဖစ္လဲ ေသာေရယ်သူေ႒းသားသည္ အသြင္ေျပာင္းသြားသည့္ မိမိကုိယ္ကုိၾကည့္ကာ အလြန္ရွက္လွသျဖင့္ သာ၀တၳိျပည္မွ ထြက္ေျပးသြားကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကုန္သည္မ်ားႏွင့္အတူ တကၠသုိလ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္သြားေလ၏။ ထုိတကၠသုိလ္ျပည္မွာပင္ သူေ႒းသားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေပါင္းဖက္မိကာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပင္ ရခဲ့ေလေတာ့၏။ သာ၀တၱိျပည္တြင္လည္း သူေ႒းသားဘ၀ျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ကေလးမ်ား ရရွိခဲ့ေသး၏။ ယခုတစ္ဖန္ မိန္းမဘ၀ျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ထပ္ရျပန္၏။ တစ္ဘ၀တည္း၌ပင္ ေယာက္်ားဘ၀၊ မိန္းမဘ၀ျဖင့္ သားသမီးမ်ား ရရွိခဲ့သည့္ ေသာေရယ်၏ ဘ၀သည္ လက္ေတြ႕ဆန္သည့္ ကံအက်ိဳးေပးသေဘာကုိ ထင္ဟပ္ေစေလ၏။

တစ္ေန႔တြင္ သာ၀တၳိျပည္မွ ေသာေရယ်၏ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္သည္ တကၠသုိလ္ျပည္သုိ႔ ေရာက္လာခဲ့၏။ ထုိသူငယ္ခ်င္းကုိ ျမင္သည့္အခါ မိန္းမတစ္ျဖစ္လဲ ေသာေရယ်သည္ ေကာင္းစြာမွတ္မိၿပီး ထုိသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေတြ႕ဆုံကာ သူ၏ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ ေျပာျပေလ၏။ ေသာေရယ်၏ သူငယ္ခ်င္းသည္ အျဖစ္အပ်က္အားလုံးကုိ သိရၿပီး “ယခုအခါ အရွင္မဟာကစၥည္း မေထရ္သည္လည္း တကၠသုိလ္ျပည္ကုိပင္ အမွီျပဳ၍ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူေၾကာင္း၊ ေသာေရယ်အေနျဖင့္ အရွင္မဟာကစၥည္းမေထရ္ထံ သြားေရာက္ကာ အျပစ္ကုိ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္သင့္ေၾကာင္း…” စသျဖင့္ အႀကံျပဳလုိက္၏။ ေသာေရယ်လည္း သူငယ္ခ်င္း အႀကံျပဳသည့္အတုိင္း အရွင္မဟာကစၥည္းမေထရ္ထံ သြားေရာက္ကာ မိမိျပစ္မွားခ့ဲသည့္ အျပစ္ကုိ ခြင့္လြတ္ရန္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လုိက္သျဖင့္ မိန္းမအသြင္မွ မူလသူေ႒းသား အသြင္သုိ႔ ျပန္ေရာက္သြားခဲ့၏။ ေသာေရယ်သည္ မိမိ၏ ဘ၀ျဖစ္သန္းမႈ၊ မိမိ၏ ျပစ္မွားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့သည့္ ကံတရား၏ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ စသည္မ်ားကုိ ေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ သိျမင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အရွင္မဟာကစၥည္းမေထရ္ထံတြင္ ရဟန္းအျဖစ္ျဖင့္ သာသနာ့ေဘာင္သုိ႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေလ၏။ ရဟန္းဘ၀ျဖင့္ ရဟန္းတရားကုိ ႀကိဳးစားအားထုတ္ကာ ကိေလသာကုန္ခမ္းၿပီး ရဟႏၲာအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေလေတာ့၏။ ဤကား သီလသမာဓိပညာ ျမင့္မားသည့္ သူမ်ားအေပၚတြင္ ကာယကံေျမာက္၊ ၀စီကံေျမာက္ျပစ္မွားျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ မေနာကံမွ်ျဖင့္ ျပစ္မွားမိခဲ့သည့္ အမွားတစ္ခု၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ခံခဲ့ရသည့္ ေသာေရယ် သူေ႒းသား၏ လက္ေတြ႕ဘ၀အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။

အထက္ပါ ေသာေရယ်မေထရ္ တစ္ျဖစ္လဲ ေသာေရယ်သူေ႒းသားအေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကည့္ပါက အမွားလုပ္ခဲ့သည့္ ကံတရား၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ သေဘာကုိ ေကာင္းစြာသိျမင္ႏုိင္ေပ၏။ ႐ုတ္တရက္ ျပစ္မွားခဲ့သည့္ အျပစ္၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ႀကီးမားၿပီး ရွည္ၾကာလွသည္ကုိ သတိျပဳႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္အျပစ္သည္ ဘာမွ်မျဖစ္ေလာက္ပါဘူး၊ အေသးအဖဲြေလးပါဟု ေတြးကာ အထင္ေသးၿပီး လုပ္မိတတ္ေပမယ့္ ေပးဆပ္ရသည့္အခါ အျပစ္ႀကီးမားၿပီး့ အခ်ိန္ၾကာလွသည္ကုိ နားလည္ႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔သုိ႔ ဆုိးက်ိဳးႀကီးမ်ားကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္သျဖင့္ ပညာရွိမ်ားက မည္သုိ႔ေသာ မေကာင္းမႈ ဒုစု႐ုိက္မ်ိဳးကုိမွ် မျပဳလုပ္မိၾကရန္ သတိေပးေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္၍ ႐ုပ္တရက္ လုပ္ခဲ့မိသည့္ ကာယကံမႈ၊ ၀စီကံမႈ၊ မေနာကံမႈမ်ား ရွိလွ်င္လည္း အခ်ိန္မီ အသိ၀င္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္သမွ် ျပဳျပင္ၾက၍ ေတာင္းပန္ျခင္း၊ ခြင့္လြတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ သံသရာရွည္ၾကာမည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ျဖတ္ေတာက္ၾကရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သာသနာေတာ္တြင္လည္း ဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း အကယ္၍ အျပစ္မ်ား ရွိခဲ့လွ်င္ ရွိခဲ့သည့္ အျပစ္မ်ားကုိ ၀န္ခံျခင္း၊ ေတာင္းပန္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေစသည့္အျပင္ အျပစ္ျမင္ကလည္း ေျပာဆုိဆုံးမရန္ အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ၀ါတြင္းကာလၿပီးဆုံး၍ ၀ါကၽြတ္ၾကသည့္အခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားအခ်င္းခ်င္း သိမ္အတြင္း စု႐ုန္းကာ အျပစ္မ်ား၀န္ခ်ေတာင္းပန္ ဖိတ္ၾကားျခင္း အေလ့ကုိ ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ား အေနျဖင့္ ယေန႔တုိင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၀ါကၽြတ္ၿပီး သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည့္ ပ၀ါရဏာပဲြသည္ ထုိဓေလ့ကုိ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေပးေနသည့္ပဲြပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူသည့္အတုိင္း ေနရသည့္အခုိက္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အမ်က္ေျပ၍ အခက္ေ၀ေစရန္ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း၊ ခြင့္လြတ္သီးခံျခင္းမ်ားျဖင့္ သံသရာအဆက္ တုိေစရန္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ သတိေပးေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ အလုပ္တစ္ခု၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈသည္ ျပဳလုပ္သူ၏ ေစတနာသုိ႔လုိက္ကာ အက်ိဳးအျပစ္ အႀကီးအေသး ကဲြျပားႏုိင္သျဖင့္ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ခဏတာ ေတြ႕ႀကဳံဆုံၾက ေပါင္းေဖာ္ၾကသည့္ အခုိက္တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပစ္မျဖစ္ေစရန္ ေတာင္းပန္သူကလည္း ေစတနာအရင္းခံျဖင့္ ေတာင္းပန္ၿပီး ခြင့္လြတ္သူကလည္း ေမတၱာအျပည့္ျဖင့္ ခြင့္လြတ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။ သံသရာတြင္ က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ အမ်ိဳးမေတာ္စပ္ဖူးသူ မရွိႏုိင္သျဖင့္ ယခုဘ၀ ေတြ႕ဆုံၾကသည့္ အခုိက္တြင္လည္း မိမိတုိ႔၏ အမ်ိဳးမ်ားကုိ ျပန္ေတြ႕ၾကရသည္ဟု သေဘာထားကာ မွားခဲ့သည့္သူကလည္း အမွားမ်ားကုိ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီး အေတာင္းပန္ခံရသူကလည္း ခြင့္လြတ္သီးခံျခင္းျဖင့္ ေမတၱာ ထားႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အမွားမလုပ္မိလွ်င္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ေသာ္လည္း မွားမိလာၿပီဆုိလွ်င္ကား အျပစ္ေက်ရန္ အလြတ္တကူ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္းကုိလည္း ျပဳလုပ္သင့္ေပ၏။ သုိ႔မွသာ အျပစ္ရွိသူလည္း အျပစ္ေက်၍ ခံရသူလည္း အမ်က္ေျပမည္ ျဖစ္ပါ၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ အကုသုိလ္အျပစ္ျဖစ္ရန္ အလြယ္လြယ္လွသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနကံတုိ႔ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ မေကာင္းမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚႏုိင္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္ အျပစ္မ်ား အမ်က္ေျပ၍ အခက္ေ၀ေစရန္၊ အျဖစ္နည္း၍ အျပစ္စဲေစရန္ ေတြ႕ၾကဆုံၾက ႀကဳံၾကရသည့္ အခုိက္အတန္႔တြင္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အျပစ္မ်ားကုိ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ျခင္း။ အျပစ္ရွိက ေျပာဆုိဆုံးမၾကရန္ ဖိတ္ေခၚျခင္း၊ အျပစ္ျပ၍ ဆုံးမလာလွ်င္ လက္ခံျပဳျပင္ျခင္း၊ အမွားသိ၍ ေတာင္းပန္လာလွ်င္လည္း ခြင့္လြတ္ေပးျခင္းမ်ားျဖင့္ အေၾကာင္းဆုံ၍ ေပါင္းဆုံၾကသည့္ အမ်ိဳးမ်ားအေပၚ အေကာင္းဆုံးေမွ်ာ္ကာ ေပါင္းေဖာ္ၾကပါဟု အေလးဂ႐ု တုိက္တြန္းမႈ ျပဳလုိက္ရပါ၏။ အားလုံး အမ်က္ေျပ၍ အခက္ေ၀ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

အေပါင္းအသင္း


အတူတကြ သြားလာေနထုိင္ စားေသာက္ေလ့ရွိတဲ့သူကုိ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအေပါင္းအသင္းဟာလည္း ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ စာလုိေျပာရင္ေတာ့ ကလ်ာဏမိတၱ (ေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း) နဲ႔ ပါပမိတၱ (မေကာင္းတဲ့အေဆြခင္ပြန္း)တုိ႔ပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အေကာင္းအဆုိးဟာ သူေပါင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းနဲ႔လည္း ပတ္သက္မႈ ရွိပါတယ္။ သူေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ၾကည့္ၿပီး သူဘယ္လုိသူဆုိတာလည္း အကဲခက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ခဏတစ္ျဖဳတ္ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းမဟုတ္ရင္ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၀ါသနာစ႐ုိက္တူမွပဲ ေရရွည္လက္တဲြ ေပါင္းသင္းလုိ႔ရပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္စ႐ုိက္ အေလ့အက်င့္ ရွိတဲ့သူနဲ႔ေပါင္းရင္ ကုိယ္လဲေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္လာတတ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ အက်င့္စ႐ုိက္ရွိတဲ့သူန႔ဲ႔ ေပါင္းရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စ႐ုိက္နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဆုိတာကုိ သတိျပဳရပါမယ္။ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေကာင္း ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က မေကာင္းဘူးဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ စ႐ုိက္ေလးေတြ ကူးစက္ခံရပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ေမြးလာတဲ့စ႐ုိက္က မေကာင္းေပမယ့္ ေပါင္းသင္းက်င္လည္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေကာင္းေနရင္လည္း ေကာင္းတဲ့အက်င့္ေလးေတြ ရလာတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးနဲ႔ ဘ၀အတက္အက်ေတြမွာ ေပါင္းသင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းဟာ အေရးႀကီးတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

တစ္ခါက တရားပဲြတစ္ခုကုိ ၾကြတုန္းက ျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြမစခင္ ဘုန္းဘုန္းကုိ ပင့္တဲ့ဒကာေလးက အခန္းထဲမွာ သီတင္းသုံးဖုိ႔ ေလွ်ာက္လုိ႔ အခန္းထဲမွာ ေနေနတဲ့အခ်ိန္ အျပင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံေတာ့ ေျပာၾကဆုိၾကတာေလးေတြကုိ အခန္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ၾကားမိေနပါတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘုန္းႀကီးအခန္းထဲမွာ ရွိေနတာကုိ သတိထားမိဟန္ မတူပါဘူး။ ဒကာေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္က က်န္တဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားအျပန္အလွန္ ျငင္္းခုံေျပာဆုိေနပါတယ္။ သူက “ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ ေရာက္ခါစက ဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး.. အရက္လည္း မေသာက္တတ္ဘူး.. ဖဲလည္းမ႐ုိက္တတ္ဘူး.. ေဘာလုံးလည္း မေလာင္းတတ္ဘူး.. ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕မွ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေပါင္းမိမွပဲ အခုဆုိ ဖဲလည္း႐ုိက္တတ္ေနၿပီ၊ အရက္လည္းေသာက္တတ္ေနၿပီ၊ ေဘာလုံးလည္း ေလာင္းတတ္ေနၿပီ“ ဆိုၿပီး အမူးသမားေလသံနဲ႔ အားရပါးရ ေျပာဆုိေနတာကုိ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ တစ္ေလာကလည္း အရက္အလြန္ေသာက္တဲ့ ဒကာေလးနဲ႔ေတြ႕လုိ႔ အရက္ေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက “တပည့္ေတာ္ ျဖတ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနပါတယ္၊ အမွန္ေတာ့ တပည့္ေတာ္ ေရာက္ခါစက အရက္မေသာက္တတ္ပါဘူး… တပည့္ေတာ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္တဲ့ စီနီယာအစ္ကုိႀကီးနဲ႔ တဲြျဖစ္ရာက သူႀကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ နည္းနည္းစလုပ္မိရင္းက ခုလုိအမ်ားႀကီး ေသာက္မိသြားတာပါ၊ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား..“ လုိ႔ ေတာင္းပန္ရွာပါတယ္။

ေနာက္တရားပဲြ တစ္ခုမွာျဖစ္ပါတယ္။ တရားပဲြၿပီးေတာ့ အေပၚထပ္အခန္းမွာ ခဏအနားယူေနခ်ိန္ အခန္းထဲကုိ ဒကာေလး ေလးေယာက္ေလာက္ စာရြက္ေလးကုိယ္စီနဲ႔ ၀င္လာၿပီး ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေလးေတြ ေမးပါတယ္။ အရြယ္ငယ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔လွတဲ့ ဒီကေလးေတြကုိ ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမွာ အားရမိပါတယ္။ မိ႐ုိးဖလာလြန္ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္မွ အႏွစ္ရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီး ပီတိျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔ေလးေတြဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူနဲ႔ ဒီအရြယ္ေလးမွာ ဘာသာေရးေတြ လုပ္ျဖစ္တာလဲ…၊ တစ္ေယာက္တည္းမဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ စိတ္တူကုိယ္တူ ေလးေယာက္လုံး တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္စိတ္တည္း ျဖစ္သြားၾကတာလဲ ေမးေတာ့ သူတုိ႔ထဲက တစ္ေယက္က “တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း အရင္က ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာမွမသိပါဘူးဘုရား..၊ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လာလုပ္ရင္း စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္းျဖစ္လုိ႔ ဟုိစာအုပ္ဖတ္၊ ဒီစာအုပ္ဖတ္၊ ဟိုတရားနာ ဒီတရားနာလုပ္ရင္း ေနာက္ဆုံး မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ နာလုိက္ရေတာ့ တပည့္ေတာ္စိတ္ထဲမွာ အရမ္းကုိသေဘာက် ေက်နပ္သြားမိၿပီး ေနာက္ပုိင္းဆရာေတာ္ႀကီး တရားေတြ ဆက္တုိက္နာျဖစ္ပါတယ္။ တရားမ်ားမ်ား နာမိေလေလ ေလာကရဲ႕ ဆင္းရဲဒုကၡေတြကုိ ခံႏုိင္လာေလေလျဖစ္ကာ ေနာက္ပုိင္း တရားပါ အားထုတ္လာမိေတာ့ စိတ္ဟာပုိၿပီး ေအးခ်မ္းလာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္လည္း တပည့္ေတာ္နဲ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ တပည့္ေတာ္ နာရတဲ့ တရားေတြ ျပန္ေျပာျပကာ သူတုိ႔ကုိလည္း တရားေတြ နားခုိင္းေတာ့ သူတုိ႔လည္း တပည့္ေတာ္လုိ ဘာသာေရးအေပၚ စိတ္၀င္စားခဲ့ပါတယ္။ အခုဆုိ တပည့္ေတာ္တုိ႔ အခ်ိန္အားတာနဲ႔ တရားနာ၊ တရားထုိင္ပဲ လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္း သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္ဖုိ႔အထိေတာင္ စဥ္းစားထားပါတယ္ဘုရား..“ စသျဖင့္ သူတုိ႔ရဲ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေလွ်ာက္ထားပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကေတာ့ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ေတြ႕ရတဲ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ကုိယ္ေတြ႕ေလးေတြပါ။ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပေနတာက အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဘ၀ေလးေတြကုိ လက္ေတြ႕နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးထင္ရွားေစလုိတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ပါ။ အေပါင္းအသင္းက႑ဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးတယ္ ဆုိတာ သိေစလုိတာပါ။ သံသရာမွာမေျပာနဲ႔ ဒီဘ၀ အခုိက္ေလးမွာကုိပဲ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတာ့ ကုိယ္လည္းေကာင္းလာၿပီး အေပါင္းအသင္းဆုိးေတာ့ ကိုယ္ပါဆုိးလာတာကုိ လက္ေတြ႕ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိ အေပါင္းအသင္းမေကာင္းေတာ့ ဘ၀မွာ မလုပ္ဖူးတဲ့ အကုသုိလ္အျပစ္ မရွိသေလာက္ေအာင္ လုိက္လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ၾကျပန္ေတာ့ အေပါင္းအသင္းအမ်ားႀကီး မရွိဘဲ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ ကုိယ့္က်ိဳးလည္းလုပ္ အမ်ားအက်ိဳးလည္း လုပ္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ အမ်ားႀကီးရွိဖုိ႔ မလုိပါဘူး။ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ရွိတာက ပုိၿပီး ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ေကာင္းက်ိဳးေတြကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေျပာတတ္ပါတယ္။ “ဒီႏုိင္ငံမွာက မေသာက္မစား ေနရင္အေပါင္းအသင္း မရွိဘူး“တဲ့။ ဒါက ေသာက္တတ္စားတတ္သူေတြရဲ႕ အေၾကာင္းျပေလးပါ။ မေသာက္မစားဘဲ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့အျပင္ မေသာက္မစား တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ရွိတဲ့အတြက္ အမ်ားရဲ႕ ႐ုိေသေလးစားမႈကုိ ရေနတဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ေသာက္တဲ့သူေတြက အမ်ားစုျဖစ္တဲ့အတြက္ မေသာက္မစားတဲ့သူေတြဟာ အေပါင္းအသင္းမရွိ နည္းေနရင္နည္းေနႏုိင္ေပမယ့္ သူတုိ႔လုိ စိတ္တူကုိယ္တူရွိသူ အေပါင္းအသင္းေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာေတာ့ ဒီအနည္းစုဟာ အက်ိဳးေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ထြန္းေနတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။ မေသာက္မစား၊ အေလာင္းအစား မလုပ္တ့ဲအတြက္ ရွာသမွ်ေငြေၾကးေလးေတြကုိ စုမိေစာင္းမိျဖစ္ကာ အိမ္မွာလည္း ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ရွိ၊ ကုသုိလ္ေရးအတြက္လည္း လွဴခ်င္သလုိ လွဴႏုိင္တမ္းႏုိင္ေနတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ အေသာက္အစား အေလာင္းအစား လုပ္ေနသူေတြကေတာ့ တစ္လနဲ႔တစ္လ အလ်ဥ္မမီသလုိ အေၾကြးေတြသာ၀ုိင္းေနၿပီး အိမ္လည္မပုိ႔ျဖစ္၊ ဘာမွလည္း လက္ဆုတ္လက္ကုိင္မရွိ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ အဲလုိ ဒုကၡေလးေတြ ျဖစ္လာေတာ့ ရွိတုန္းက ေပါင္းသင္းလာတဲ့ ေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေပါင္းအသင္းဆုိတာေတြဟာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္ၾကပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ သာတဲ့အခ်ိန္မွာေပါင္းၿပီး နာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ေဂ်ာင္းကုန္ေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္းဟာ သာေပါင္းညာစား အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာထက္ မရွိအတူ ရွိအတူ ျဖစ္တဲ့အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးထက္ အေကာင္းဆုံး အေပါင္းအသင္းကေတာ့ မေကာင္းတာေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိျပဳျပင္ တည့္မတ္ေပးၿပီး ကုိယ္ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ တတ္ႏုိင္သမွ် ကူညီေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အေပါင္းအသင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္ေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ အားလုံးသိၿပီး ျဖစ္တဲ့အတုိင္း ဘုရားရွင္က မဂၤလာတရားေတာ္မ်ားမွာ အစဆုံးမဂၤလာမ်ားအျဖစ္ “အေသ၀နာ စ ဗာလာနံ၊ ပ႑ိတာနဥၥ ေသ၀နံ= လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းရန္ႏွင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းကုိသာ ေပါင္းသင္းရန္“ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ လူမုိက္ကုိ မေပါင္းသင္းဖုိ႔အတြက္ ဓမၼပဒမွာ ေဟာၾကားထားခ်က္ေလးကလည္း မွတ္သားဖြယ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေဟာၾကားခ်က္ေလးက “လူမုိက္၌ တရားက်င့္ရန္ အေဆြခင္ပြန္းအျဖစ္ မရွိရကား တရားက်င့္သူသည္ မိမိထက္သာလြန္သူ မိမိႏွင့္တူမွ်သူကုိ မရႏုိင္ပါမူ တစ္ေယာက္တည္း က်င့္ျခင္းကုိသာ ၿမဲၿမံစြာ ျပဳက်င့္ရာ၏“ တဲ့။ အေပါင္းအသင္းဟာ အဲေလာက္ကုိ အေရးႀကီးတာပါ။ အေပါင္းအသင္းဟာ အလြန္အေရးႀကီးတဲ့အတြက္ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းဖုိ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုံးမေတာ္မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းေကာင္းကုိ ေပါင္းမိၾကလုိ႔ ပစၥဳပၸန္ ေကာင္းက်ိဳးမွ နိဗၺာန္အထိ အက်ိဳးျဖစ္သြားၾကသူမ်ား ရွိသလုိ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲက်သြားသူမ်ားလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ႏွစ္ပါးအေၾကာင္းႏွင့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္ႏွင့္ အဇာတသတ္ဘုရင္တုိ႔ အေၾကာင္းကေတာ့ အေပါင္းအသင္း အေကာင္းအဆုိးရဲ႕ စံျပဳစရာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ မေထရ္ႏွစ္ပါးဟာ လူ႔ဘ၀မွာတည္းက အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဦးတရားသိတဲ့အခါလည္း တစ္ဦးကုိ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ မွ်ေ၀ကာ ေနာက္ဆုံးဘုရားသာသနာမွာ အျမင့္ျမတ္ဆုံး အဂၢသာ၀ဘဲြ႕ထူးမ်ားနဲ႔အတူ နိဗၺာန္အထိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾကတဲ့ အေပါင္းအသင္းေကာင္းမ်ားရဲ႕ ျပယုဂ္အျဖစ္ စံတင္စရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ေဒ၀ဒတ္လုိ မေကာင္းတဲ့ဆရာ၊ မေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းမိတဲ့ အဇာတသတ္ဘုရင္ကေတာ့ အေဖကုိသတ္တဲ့ ပိတုဃာတကကံကုိ က်ဴးလြန္မိတဲ့အတြက္ ငရဲလားရတဲ့အထိ ဆုိးက်ိဳးကုိျဖစ္ေစကာ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းကုိ ေပါင္းရျခင္းရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ ျပယုဂ္အျဖစ္ ထင္က်န္ေစခဲ့ပါတယ္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ အေပါင္းအသင္းဆုိတာ လူေတြအတြက္ လုိအပ္လွတဲ့ အေဖာ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း ရွိဖုိ႔လုိအပ္လွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္းပါ။ မေကာင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္ ေကာင္းတဲ့အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္ရွိေနတာက ဒီဘ၀ေရာ ေနာင္သံသရာပါ ေကာင္းက်ိဳးျဖစ္ေစတာပါ။ မေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ အေဖာ္မြန္ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အမ်ားႀကီး ရွိတာထက္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြမွာ ညႊန္ၾကားျပသေပးတဲ့ အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းေလးရွိတာက ပုိၿပီးတန္ဘုိးရွိလွပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ ေကၽြးႏုိင္ေမြးႏုိင္ ေပးႏုိင္ကမ္းႏုိင္မွ အေဖာ္ျဖစ္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ား ေပါမ်ားေနတာထက္ ဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ႏႈတ္၏ေစာင္မျခင္း ကုိယ္၏ေစာင္မျခင္း ျပဳတတ္တဲ့ အေပါင္းအသင္း အနည္းငယ္က ပုိၿပီးအားကုိးရပါတယ္။ ေသာက္မွစားမွ မဟုတ္တာလုပ္မွ အေပါင္းအသင္းေတြ ေပါမ်ားတာထက္ အေပါင္းအသင္းမေပါေပမယ့္ အကုသုိလ္မျဖစ္္ဘဲ ရွိေနတာက ပုိၿပီး အက်ိဳးမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀မွာ အေပါင္းအသင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ေရာ သံသရာမွာပါ ေကာင္းက်ိဳး ဆုိးက်ိဳးကုိ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့အတြက္ ပစၥဳပၸန္သံသရာ ႏွစ္ျဖာေကာင္းက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ိဳးကုိသာ ေရြးခ်ယ္ေပါင္းသင္းၾကဖုိ႔ ဒီစာစုေလးျဖင့္ အသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္။ 

Read more »

ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ဖ်က္စီးျခင္း


ဗ်သနဟူေသာ ပါဠိစကားလုံးကုိ ပ်က္စီးျခင္းဟု ျမန္မာျပန္ဆုိၾက၏။ ဤစကားလုံးသည္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုႏွင့္ ရင္ႏွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီးသား စကားလုံးျဖစ္၏။ ဘာသာေရးပြဲမ်ားရွိတုိင္း၊ ေန႔စဥ္အိမ္မွာ ဘုရားရွိခုိင္းတုိင္း ရြတ္ဆုိရွိခုိးေနသည့္ ၾသကာသ ကန္ေတာ့ခ်ိဳး၏ ဒုတိယပုိင္းတြင္ ပါ၀င္သည့္ ဆုေတာင္းမ်ားမွ တစ္ခုသာ ျဖစ္၏။ ၾသကာသ ကန္ေတာ့တုိင္း ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီးေနာက္ ဆုိေလ့ရွိသည့္ “ကန္ေတာ့ရေသာ အက်ိဳးအားေၾကာင့္ အပါယ္ေလးပါး၊ ကပ္သုံးပါး၊ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး၊ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါး၊ ၀ိပတၱိတရားေလးပါး၊ ဗ်သနတရားငါးပါးတုိ႔မွ အခါခပ္သိမ္း ကင္းလြတ္ၿငိမ္းၾက ကုန္သည္ျဖစ္၍…” စသည္ျဖင့္ ဆုေတာင္းၾကသည့္ ဆုေတာင္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္သည့္ စကားျဖစ္၍လည္း မသိေသာ္လည္း သိေန၏၊ နားမလည္ေသာ္လည္း ၾကားေနက်ျဖစ္၏ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာအမ်ား ရြတ္ဆုိဆုေတာင္းေလ့ ရွိၾကသည့္ ဤဗ်သနတရား ငါးပါးကုိ နိဒါန၀ဂၢသံယုတ္တြင္ ေဖာ္ျပထား၏။ ယင္းဗ်သန တရားငါးပါးမွာ
(၁) ဉာတိ ဗ်သန = ေဆြးမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း
(၂) ေဘာဂ ဗ်သန= စည္းစိမ္ဥစၥပ်က္စီးျခင္း
(၃) ေရာဂ ဗ်သန = အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္၍ ပ်က္စီးျခင္း
(၄) သီလ ဗ်သန = ကုိယ္က်င့္ သီလပ်က္စီးျခင္း ႏွင့္
(၅) ဒိ႒ိ ဗ်သန = မွန္ကန္ေသာ အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးျခင္းဟူ၍ ျဖစ္၏။ ဤငါးပါးတုိ႔တြင္ ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း၊ စည္းစိမ္ပ်က္စီးျခင္း၊ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္သျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္းမ်ားေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ လားေရာက္ေစမႈ၊ က်ေရာက္ေစမႈ မရွိႏုိင္ေသာ္လည္း ကုိယ္က်င့္သီလပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ အယူ၀ါဒပ်က္စီးျခင္း မ်ားေၾကာင့္ကား အပါယ္ေလးပါးသုိ႔ က်ေရာက္ေစႏုိင္ေပ၏။ ဤေနရာတြင္ အထူးနားလည္ ထားသင့္သည္မွာ ပ်က္စီျခင္းႏွင့္ ဖ်က္စီးျခင္း မတူညီသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ပ်က္စီးျခင္းသည္ အလုိအေလ်ာက္ သဘ၀အတုိင္း ျဖစ္တတ္သည့္ သေဘာျဖစ္ၿပီး ဖ်က္စီးျခင္းသည္ကား မိမိကုိယ္တုိင္ႏွင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ သေဘာျဖစ္၏။ ပေယာဂပါလာလွ်င္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ပါလာၿပီး လုပ္ေဆာင္ခ်က္ရွိလာလွ်င္ ေစတနာလည္း ရွိလာႏုိင္၏။ ေစတနာပါသည့္ အလုပ္ျဖစ္လွ်င္ ကံေျမာက္လာႏုိင္ၿပီး ကံေျမာက္လာလွ်င္ တန္ျပန္အက်ိဳးေပးမႈလည္း ရွိလာႏုိင္ေပ၏။ ပ်က္စီးတတ္သည့္ သေဘာျဖစ္သျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္းတြင္ တစ္စုံတစ္ခု ထိခုိက္မႈ မရွိႏုိင္ေသာ္လည္း ဖ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားသည့္ သေဘာဆုိလွ်င္ကား တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈကုိ ခံရမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗ်သနတရားငါးပါးတြင္ ဉာတိဗ်သန၊ ေဘာဂဗ်သန၊ ေရာဂဗ်သနမ်ားေၾကာင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား အပါယ္ငရဲစသည္ က်ေရာက္မႈကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေသာ္လည္း သီလဗ်သန၊ ဒိ႒ိဗ်သနမ်ားေၾကာင့္ကား အပါယ္ငရဲ စသည္တုိ႔သုိ႔ က်ေရာက္ေစႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆုိေသာ္ ေဆြမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း၊ စည္းစိမ္ပ်က္စီးျခင္း၊ ေရာဂါႏွိပ္စက္သျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္းတုိ႔သည္ ဖ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္း မဟုတ္သျဖင့္ တန္ျပန္အက်ိဳးတရား မရွိေသာ္လည္း သီလပ်က္စီျခင္း အယူ၀ါဒပ်က္စီးျခင္းသည္ကား မိမိကုိယ္တုိင္ျဖစ္ေစ၊ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကျဖစ္ေစ ဖ်က္စီးသျဖင့္ ပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ တန္ျပန္အက်ိဳး သက္ေရာက္မႈ ရွိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေတာ္မ်ားမ်ားသည္ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ဖ်က္စီးျခင္းအေပၚ ေကာင္းစြာနာလည္ သေဘာေပါက္ဟန္ မရွိၾကေပ။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း ပ်က္စီးခ်ိန္တန္၍ ပ်က္စီးသြားၾကသည့္ အရာမ်ားအေပၚ အလြန္စုိးရိမ္ေသာက ျဖစ္ကာ ယူႀကဳံးမရ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး မပ်က္စီးသင့္သည့္ အရာမ်ားကုိကား လစ္လ်ဴ႐ႈကာ ဖ်က္စီးေနၾကသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနေပ၏။ အမ်ိဳးမ်ား ပ်က္စီးသည့္အခါ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးသည့္အခါ၊ ေရာဂါႏွိပ္စက္သျဖင့္ ပ်က္စီးသည့္အခါမ်ားတြင္သာ အလြန္တုန္လႈပ္ၿပီး မအိပ္ႏုိင္ မစားႏုိင္ တမႈိင္မႈိင္ ျဖစ္တတ္ၾကေသာ္လည္း သီလပ်က္စီးသည့္အခါ၊ အယူ၀ါဒပ်က္စီးသည့္ အခါတြင္ကား ဘာမွမျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ေနတတ္ၾက၏။ တဒဂၤပ်က္စီးမႈအေပၚတြင္သာ စုိးရိမ္မႈ လြန္ကဲတတ္ၾကၿပီး သံသရာႏွင့္ခ်ီကာ ခံရမည့္ ပ်က္စီးမႈ အေပၚတြင္ကား ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္မႈ မရွိၾကေပ။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ေစ်းဆုိသကဲ့သုိ႔ ေနာင္ခံရမည့္ အေရးအေပၚ အေလးမမူမိၾကဘဲ တဒဂၤခဏ ယခုဘ၀အတြက္သာ အာ႐ုံထားေနေလၾက၏။ ဤသုိ႔သာဆုိလွ်င္ ေနာင္ခံရသည့္အခါတြင္ကား ျပန္ရစရာ မရွိေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနၾကေပေတာ့၏။

စင္စစ္ ဗ်သနတရားငါးပါးတုိ႔တြင္ ဉာတိဗ်သနေခၚ အမ်ိဳးမ်ား ပ်က္စီးသည့္အခါ တုန္လႈပ္ဖြယ္ မရွိလွေပ။ သံသရာႏွင့္ ခ်ီသည့္ ဘ၀မ်ားစြာတြင္လည္း ဤကဲ့သုိ႔ ပ်က္စီးျခင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ၾကရၿပီးသည္သာ ျဖစ္၏။ နိဗၺာသုိ႔ မ်က္ေမွာက္မျပဳ ႏုိင္ေသးသမွ် ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အမ်ိဳးအေဆြမ်ား၏ ေသဆုံးပ်က္စီးျခင္းမ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ႀကဳံေတြ႕ေနၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ မိမိကုိယ္တုိင္လည္း လြန္ဆန္၍ မရႏုိင္ေပ။ ေမြးဖြားျခင္း၏ အဆုံးသည္ ေသဆုံးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ေမြးလာခဲ့ၿပီ ဆုိကတည္းက ေသဆုံးရန္ ျဖစ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိေသဆုံးပ်က္စီးမႈသည္ တံဆိပ္ကပ္ထားျခင္း မရွိသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘထက္ အရင္ ေသဆုံးသြားသည့္ သားသမီးမ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ ဆရာ့ေရွ႕က ေသသြားသူမ်ားလည္း ရွိ၏။ သားသမီးမ်ား၏ အသုဘကုိ လုိက္ပုိ႔ေပးရသည့္ မိဘမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ တပည့္၏ ေနာက္ဆုံးခရီးတြင္ အသုဘ ႐ႈခဲ့ရသည့့္ ဆရာသမားမ်ားလည္း ရွိ၏။ သားသမီးအတြက္ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္ၿပီး ကုသုိလ္ျပဳေပးေနရသည့္ မိဘမ်ားရွိသကဲ့သုိ႔ တပည့္အတြက္ သက္ေပ်ာက္ဆြမ္းကပ္ကာ သရဏဂုံတင္ေပးရသည့္ ဆရာသမားမ်ားလည္း ရွိ၏။ ဤသည္မွာ မိမိတုိ႔အလုိအတုိင္း မျဖစ္ သူ႔သေဘာအတုိင္း သူျဖစ္ေနသည့္ ပ်က္စီးျခင္း၏ နိယာမပင္ ျဖစ္၏။ အၿမဲမရွိ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚေနတတ္သည့္ ပ်က္စီးျခင္းသေဘာတြင္ အမ်ိဳးဟူသည္မရွိ သတၱ၀ါအားလုံးမွာပင္ ထုိပ်က္စီးျခင္းက ရွိေန၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႐ုပ္နာမ္ႏွစ္ပါး ပုိင္ဆုိင္ထားသည့္ သတၱ၀ါ စာရင္း၀င္ မိမိသည္ပင္ ေသဆုံးပ်က္စီးျခင္းကုိ မလြန္ဆန္ႏုိင္သည့္ အေပၚတြင္ အမ်ိဳးမ်ားပ်က္စီးမႈႏွင့္စပ္၍ကား မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္သည့္ သဘ၀မွ်သာ ျဖစ္သျဖင့္ ဉာတိဗ်သနႏွင့္ ႀကဳံၾကရာတြင္ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။

ထုိ႔အတူ ေဘာဂဗ်သနေခၚ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား ပ်က္စီးမႈအေပၚတြင္လည္း သဘာ၀ နိယာမကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာဟူသည္ ထိုက္မွရသည့္ သေဘာရွိသည့္အျပင္ ေရ၊ မီး၊ မင္း၊ ခုိးသူ၊ အေမြခံသားသမီးဆုိးဟူေသာ ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးတုိ႔ႏွင့္ အၿမဲမျပတ္ ဆက္စပ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြး ပ်က္စီးေပ်ာက္ပ်က္ သြားႏုိင္ေပ၏။ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္လွ်င္ မည္သည့္ေနရာတြင္ မည္မွ်လုံၿခဳံေအာင္ ထားပါေသာ္လည္း ပ်က္စီးသြားတတ္ေပ၏။ မိမိက မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားရွာေဖြ စုေဆာင္းေနပါေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ မိမိႏွင့္မဆုိင္ အမ်ားပုိင္ ျဖစ္သြားသည္မ်ား ရွိသကဲ့သုိ႔ မိမိရွာေဖြထားမႈမ်ားအား မိမိမစားရဘဲ ထားခဲ့ရသည္မ်ားလည္း ရွိ၏။ ဤသေဘာကုိ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက မီးေမာင္းထုိးျပ ေပးေနေပ၏။ ျမန္မာျပည္အပါအ၀င္ ကမၻာတစ္၀ွန္းတြင္ ေန႔စဥ္ၾကားေနရသည့္ သတင္းမ်ားက မီးေလာင္မႈမ်ား၊ ေရႀကီးမႈမ်ား၊ ငလ်င္လႈပ္မႈမ်ား စသည့္ သဘာ၀ေဘး အႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ လူမည္မွ်ေသသည္၊ ပစၥည္းဥစၥာ ဆုံး႐ႈံးမႈ မည္မွ်ရွိသည္ စသည္ျဖင့္ ပ်က္စီးမႈကုိ သက္ေသျပေနေပ၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း နာဂစ္မုန္တုိင္းေၾကာင့္ ဧရာ၀တီတုိင္း တစ္တုိင္းလုံးနီးပါး ပ်က္စီးဆုံး႐ႈံးမႈမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရ၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာအျပည့္ျဖင့္ ခ်မ္းသာခဲ့သူမ်ားသည္ သဘာ၀ နိယာမ သေဘာမ်ားေၾကာင့္ ကုန္းေကာက္စရာ မရွိေအာင္ပင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရ၏။ စင္စစ္ဤသည္မွာ ရွာေဖြစုေစာင္းထားသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား၏ မၿမဲျခင္း သေဘာမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ အၿမဲမျပတ္ ဆက္စပ္ေနသည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား၏ အဆုံးပင္ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျဖစ္ရွိလွ်င္ အပ်က္ရွိတတ္သကဲ့သုိ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈရွိလွ်င္ ဆုံး႐ႈံးမႈ ရွိတတ္သည့္ ေလာကသဘာ၀အရ ပ်က္စီးတတ္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားအေပၚတြင္ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။

ေရာဂဗ်သနေခၚ အနာေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးသည့္အေပၚတြင္လည္း အလားတူ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကရန္ လုိအပ္ေပ၏။ စင္စစ္ အနာေရာဂါဟူသည္ အျခားမဟုတ္ မိမိတုိ႔ အသီးသီး ရရွိထားသည့္ ခႏၶာကုိယ္ႀကီးကပင္ အနာေရာဂါ အစုႀကီး ျဖစ္ေနေပ၏။ ႐ုပ္တရားႀကီးကပင္ အနာေရာဂါႀကီး ျဖစ္ေနေပ၏။ အနာေရာဂါဟူသည္ ႐ုပ္တရားအေပၚ အမွီျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ ေဖာက္ျပန္မႈပင္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရာဂါဟူသည္ ႐ုပ္ပင္ျဖစ္သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ႐ုပ္တရားရွိ၍ ေဖာက္ျပန္မႈသေဘာအျဖစ္ ထင္ရွားလာသည့္ ေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးတတ္သည့္ သေဘာကုိ ေကာင္းစြာနာလည္ၿပီး မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ေအာင္္ ႀကိဳးစားရန္သာ ရွိေပ၏။ ႐ုပ္တရားရွိ၍ ေဖာက္ျပန္မႈ ရွိျခင္းကုိ ေရာဂါျဖစ္ျခင္းဟု ဆုိသျဖင့္ ေရာဂါစုျဖစ္သည့္ ႐ုပ္တရား၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးတတ္သည့္ ႐ုပ္တရားမ်ား ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးမႈ အေပၚတြင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေဖာက္ျပန္ျခင္းကုိ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္သာ ရင္ဆုိင္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

ဗ်သနတရား ငါးပါးတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား အထူးျပဳ ဆင္ျခင္ရမည့္ ဗ်သနမ်ားကား သီလဗ်သနႏွင့္ ဒိ႒ိဗ်သနမ်ားပင္ ျဖစ္၏။ ပ်က္စီးျခင္းတရားငါးပါးတုိ႔တြင္ အမ်ိဳးပ်က္စီးျခင္း၊ စည္းစိမ္ဥစၥာပ်က္စီးျခင္း၊ အနာေရာဂါေၾကာင့္ ပ်က္စီးျခင္းမ်ားသည္ တုန္လႈပ္ဖြယ္၊ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ မလုိသည့္ ဗ်သနမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း သီလဗ်သနေခၚ သီလပ်က္စီးသည့္အခါ၊ ဒိ႒ဗ်သနေခၚ အယူ၀ါဒ လဲြမွားသည့္ အခါမ်ားတြင္ကား အလြန္ေၾကာက္လန္႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္ ေကာင္းေပေတာ့၏။ သီလပ်က္လွ်င္ အျခားအျခား ဒါနစသည့္ ကုသုိလ္မ်ားကုိ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားလုပ္ေဆာင္ေသာ္လည္း အပါယ္လားမႈေဘးမွ မလြန္ေျမာက္ႏုိင္သည္အထိ ျဖစ္ရတတ္၏။ ကုိယ္က်င့္သီလျဖစ္သျဖင့္လည္း ကုိယ္က်င့္ရမည့္အျပင္ သီလပ်က္လွ်င္လည္း ကုိယ္ကဖ်က္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ခံရလွ်င္လည္း ကုိယ္သာပင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သီလပ်က္စီးသည့္အခါ မတုန္မလႈပ္ဘဲ ေန၍မျဖစ္ အလြန္ပင္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေပသည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ၿပီး တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈ မျဖစ္ေစဖုိ႔္ သီလမပ်က္ေစရန္သာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ ဒိ႒ိဗ်သနေခၚ အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးမႈသည္လည္း တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အယူတစ္ပါးလဲြေခ်ာ္သြားပါက အပါယ္မွတစ္ပါး လားရာမရွိ ျဖစ္တတ္ေပ၏။ အယူ၀ါဒ အစဲြတရားဟူသည္ကလည္း အခက္သားပင္ ယုံၾကည္မိၿပီ စဲြလန္းမိၿပီဆုိလွ်င္ အသက္ပင္ အေသခံသည္အထိ စဲြကုိင္ထားတတ္၏။ ထုိသုိ႔သာ အယူမွားကုိ စဲြကုိင္ထားမိလွ်င္ မွန္ကန္သည့္ အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးၿပီး အမွန္လမ္းေၾကာင္းႏွင့္ လဲြကာ နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းသထက္ ေ၀းေနေပတတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္ဗုဒၶက နိဗၺာန္သြားရာလမ္းျဖစ္သည့္ မဂၢင္လမ္းစဥ္တြင္ သမၼာဒိ႒ိဟူသည့္ အယူ၀ါဒမွန္ကန္ေရး လမ္းစဥ္တစ္ခုကုိ အဦးျပဳကာ ေဟာၾကားသမႈ ျပဳေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပ၏။ အယူ၀ါဒ မွန္ကန္မႈရွိမွ အေတြးအေခၚ အႀကံအစီ၊ အေျပာအဆုိ၊ အလုပ္အကုိင္ႏွင့္ အားထုတ္မႈ စသည္တုိ႔သည္လည္း မွန္ကန္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိအယူ၀ါဒ မမွားၾကရန္ႏွင့္ အယူ၀ါဒ မပ်က္စီးၾကရန္ အထူးတုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ အကယ္၍ မိမိသည္ ထုိအယူ၀ါဒသာ ပ်က္စီးခဲ့ၿပီဆုိပါက အလဲြအမွားလမ္းစဥ္မ်ားႏွင့္ သံသရာ၀ဲၾသဃတြင္ အမွန္ပင္ ေမွ်ာေနၿပီး ေအာက္ေအာက္ဘုံ၀တြင္ က်င္လည္ေနရသျဖင့္ နိဗၺာန္ႏွင့္ ေ၀းၿပီးရင္းေ၀းေနမည္ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးသည့္အခါ အလြန္တုန္လႈပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိေၾကာင့္ ထုိအယူ၀ါဒကုိ မပ်က္စီးေစရန္ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ မွန္ကန္သည့္ အယူ၀ါဒျဖင့္ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဤ၌ ဆုိလုိသည္မွာ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ဖ်က္စီးျခင္းအေပၚ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ၾကရန္ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ပ်က္စီးျခင္းသည္ သဘာ၀ နိယာမတစ္ခု ျဖစ္ၿပီး ဖ်က္စီးျခင္းသည္ကား လုပ္ေဆာင္ဖန္တီးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ ပ်က္စီးခ်ိန္တန္သည့္ ပ်က္စီးမႈအေပၚမ်ားတြင္ စုိးရိမ္ဖြယ္ မရွိေသာ္လည္း ဖ်က္စီးသျဖင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ား အေပၚတြင္ကား အလြန္ေၾကာက္မက္ တုန္လႈပ္ဖြယ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္၏။ ပ်က္စီးတတ္သည့္ အမ်ိဳး၊ ဥစၥာ၊ ေရာဂါမ်ားသည္ သဘာ၀ တရားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ပ်က္စီးမည္မွာ ဧကန္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖ်က္စီးမွသာ ပ်က္စီးတတ္သည့္ အက်င့္သီလႏွင့္ အယူ၀ါဒမ်ားသည္ကား ပ်က္စီးရန္ မသင့္သည့္အရာ၊ မပ်က္စီးေစရန္ ထိန္းသိမ္းရမည့္ အရာဆုိသည္မွာလည္း အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါေပ၏။ သဘာ၀အေလ်ာက္ ပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ အခုိက္အတန္႔သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖ်က္စီးသျဖင့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ကား တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္ အပါယ္လားေစႏုိင္သည္ အထိ ႀကီးေလးတတ္ေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနရသည့္ ဘ၀အခုိက္အတန္႔၌ မျဖစ္မေန ႀကဳံေတြ႕ရမည့္ ပ်က္စီးမႈမ်ားတြင္ ဖ်က္စီးမႈေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားသည့္ ပ်က္စီးမႈမ်ိဳး မျဖစ္ၾကေစရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား ပ်က္စီးမႈတြင္ မတုန္မလႈပ္ရင္ဆုိင္ရန္ႏွင့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အက်င့္သီလ အယူ၀ါဒမ်ား ပ်က္စီးမႈတြင္ကား သတိတရားႏွင့္ မပ်က္စီးေအာင္္ ထိန္းသိမ္းရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။ အကယ္၍ ထုိပ်က္စီးမႈမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါတြင္လည္း အျခားအရာမ်ားထက္ သီလႏွင့္အယူ၀ါဒကုိသာ မပ်က္စီးေစရန္ အားထုတ္သင့္ေပ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ပ်က္စီးမႈမ်ားသည္ သဘာ၀တရားျဖစ္သည့္အျပင္ အပါယ္လားေစႏုိင္သည့္ အရာမ်ား မဟုတ္ၾကေသာ္လည္း သီလအက်င့္ႏွင့္ အယူ၀ါဒ ပ်က္စီးမႈသည္ကား အပါယ္လားေစႏုိင္သည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ျဖစ္၍ ပ်က္စီးျခင္းႏွင့္ ဖ်က္စီးျခင္းတြင္ ပ်က္စီးတတ္သည့္ အရာမ်ားအေပၚ ခံႏုိင္ရည္ ရွိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဖ်က္စီးမွသာ ပ်က္စီးကာ အဖ်က္ခံရသျဖင့္ ပ်က္စီးတတ္သည့္ အရာမ်ားအေပၚတြင္ကား မပ်က္စီးေစရန္ မိမိကုိယ္တုိင္သာ ပဓာနက်သျဖင့္ မိမိ၏ အက်င့္သီလ အယူ၀ါဒမ်ားကုိ ဖ်က္စီးျခင္းျဖင့္ မပ်က္စီးေအာင္ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္သာ ျဖစ္ပါေပေတာ့ေၾကာင္း…

Read more »

ဘုရားေပးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး


ပိဋကတ္ေတာ္လာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ သိၾကားမင္း ေမးေျဖထားခ်က္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ သကၠပဥွသုုတ္ေတာ္ကုုိ ဖတ္မွတ္ၾကည္ညိဳရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုုိ႔ ေအာ္ေနၾကတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္လူေတြရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ဘုုရားေပးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ ခ်ိန္ထုိးေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီသုုတ္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အရင္တုန္းက သိၾကားမင္းေမး၍ ဘုရားရွင္ေျဖသည္ဆုုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ စာတစ္ပုုဒ္ေရးဖူး၊ တရားေတြလည္း ေဟာဖူးေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ေခါင္းစဥ္ေျပာင္း၊ တင္ျပပုုံေျပာင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ လုိလားေနၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဘုရားအလုုိေတာ္က် ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုုိတာ ဘယ္လုုိၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း တင္ျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မဂဓတုိင္း၊ ရာဇၿဂိဳဟ္ျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္၊ အမၺသ႑အမည္ရတဲ့ ပုုဏၰားရြာရဲ႕ ေျမာက္အရပ္၊ ေဝဒိယကေတာင္ ဣႏၵသာလဂူမွာ သီတင္းသုုံး ေနေတာ္မူခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ နတ္တုုိ႔သနင္း သိၾကားမင္းဟာ ရွင္ေတာ္ဗုုဒၶ ဣႏၵသာလမွာ သီးတင္းသုံးေနေတာ္မူတဲ့ သတင္းၾကားသိၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံ ခ်ည္းကပ္ကာ သိလုုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုုိ ေမးေလွ်ာက္ပါတယ္။ 

သိၾကားမင္း - 
“ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုုရား... ေလာကရွိ လူနတ္ျဗဟၼာ၊ အသုရာနဲ႔ နဂါးဂႏၶဗၺစတဲ့ သတၱဝါေတြဟာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ရန္ၿငိဳးကင္းေစဖုုိ႔၊ ဒဏ္ထားျခင္းကင္းေစဖုုိ႔၊ ေဘးရန္ကင္းေစဖုုိ႔၊ အမ်က္ထြက္ျခင္း ကင္းေစဖုိ႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖုိ႔ စသျဖင့္ လုိလားေတာင့္တၾကပါတယ္ ဘုရား၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ လုိလားေတာင့္တၾကေပမယ့္ သတၱဝါေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕ၾက၊ ဒဏ္ခတ္ၾက၊ ရန္ျပဳၾက၊ ကုုိယ္စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုုပ္ၾက၊ အမ်က္ေဒါသထြက္ေအာင္ လုုပ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ ဒီလုုိ ေတာင့္တေပမယ့္ ေတာင့္တတုုိင္း မျဖစ္တာဟာ ဘယ္လုုိအေႏွာင္အဖဲြ႕ အေၾကာင္းတရားေၾကာင့္ပါလဲ ျမတ္စြာဘုုရား”။

ျမတ္စြာဘုရား -
“နတ္တုုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း... ေလာကရွိ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ အမ်ိဳးမ်ိဳးဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိၾကားမင္းေျပာတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ လုိလားေတာင့္တၾကေပမယ့္ ေတာင့္တတဲ့အတုုိင္း မျဖစ္ၾကတာဟာ အဲဒီပုုဂၢိဳလ္သတၱဝါ အသီးသီးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဣႆာ၊ မစၧရိယဆုုိတဲ့ အတြင္းရန္ ႏွစ္ပါးေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဣႆာဆုုိတာ သူတပါးႀကီးပြားခ်မ္းသာတဲ့ အေပၚမွာ မနာလုိ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာျဖစ္ၿပီး၊ မစၧရိယဆုုိတာက ကုုိယ့္မွာရွိတဲ့ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ အရာေလးေတြ အေပၚမွာ ဝန္တုုိတတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္ သိၾကားမင္း”

သိၾကားမင္း -
“အရွင္ျမတ္ဘုရား... ဒီလုုိဆုုိရင္ အဲဒီ ဣႆာ၊ မစၧရိယဆုုိတဲ့ အတြင္းရန္ႏွစ္ပါးဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ိဳး ရွိရင္ဒီတရားေတြ ျဖစ္ေပၚကာ ဘယ္လုုိတရားမ်ိဳး မရွိရင္ ဒီအတြင္းရန္ေတြ မျဖစ္ေပၚႏုုိင္ပါသလဲ ဘုုရား”

ျမတ္စြာဘုရား -
“သိၾကားမင္း... ဣႆာ၊ မစၧရိယဆုုိတဲ့ အတြင္းရန္ေတြဟာ ခ်စ္ျခင္းမုုန္းျခင္းဆုုိတဲ့ သံေယာဇဥ္တရားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္းၿပီး ဒီအခ်စ္အမုုန္း သံေယာဇဥ္မရွိရင္ မနာလုုိျခင္း ဝန္တုုိျခင္း အတြင္းရန္ေတြလည္း မျဖစ္ေပၚႏုုိင္ေတာ့ေပ သိၾကားမင္း” 

သိၾကားမင္း -
“အရွင္ျမတ္ဘုရား... အဲလုုိဆုုိပါက ဒီအခ်စ္အမုုန္းဆုုိတဲ့ သံေယာဇဥ္တရားကေရာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ိဳး ရွိရင္ ဒီသံေယာဇဥ္တရား ျဖစ္ေပၚတတ္ကာ ဘယ္လုုိတရားမ်ိဳး မရွိရင္ သံေယာဇဥ္တရား မျဖစ္ပြားႏုိင္ပါသလဲဘုုရား”

ျမတ္စြာဘုရား -
“သိၾကားမင္း... အခ်စ္အမုုန္း သံေယာဇဥ္တရားဟာ လုိခ်င္ျခင္း၊ ျဖစ္ခ်င္ျခင္း၊ ရခ်င္ျခင္းဆုုိတဲ့ ဆႏၵတရားေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၿပီး ဒီဆႏၵမရွိရင္ သံေယာဇဥ္ဆုုိတာလည္း ျဖစ္ေပၚဖုုိ႔ အေၾကာင္းမရွိႏုုိင္ပါဘူး သိၾကားမင္း”

သိၾကားမင္း -
“ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုုရား... အဲဒီလုုိဆုုိရင္ အဲဒီဆႏၵတရားကေရာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ဘယ္လုုိတရားမ်ိဳး မရွိရင္ ဒီဆႏၵတရားဟာ မျဖစ္ပြားႏုုိင္ပါသလဲ ဘုုရား”

ျမတ္စြာဘုရား -
“သိၾကားမင္း... လုုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵတရားဟာ ႀကံစည္ျခင္းဆုုိတဲ့ ဝိတက္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ၿပီး အဲဒီ ဝိတက္ဆုုိတဲ့ ႀကံစည္ျခင္း မရွိပါက ဆႏၵဆုုိတာလည္း ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္စရာ မရွိပါဘူး သိၾကားမင္း”

သိၾကားမင္း -
“အရွင္ျမတ္ဘုရား... ဒီလုုိဆုုိရင္ အဲဒီဝိတက္တရားဟာ ဘယ္လုုိတရားမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ိဳး မရွိရင္ ဝိတက္တရား မျဖစ္ပြားႏုုိင္ပါသလဲ ဘုုရား”

ျမတ္စြာဘုုရား -
“သိၾကားမင္း... ႀကံစည္ျခင္း ဝိတက္တရားဟာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆုုိတဲ့ သံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရား သုံးပါးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတတ္ၿပီး လုုိခ်င္တပ္မက္မႈ တဏွာ၊ ေထာင္လႊားျခင္း မာန၊ အယူလဲြမွားျခင္း ဒိ႒ိဆုုိတဲ့ ဒီပပဥၥတရား သုုံးပါးမရွိရင္ ႀကံစည္ျခင္း ဝိတက္လည္း မရွိႏုုိင္ပါဘူး သိၾကားမင္း“

သိၾကားမင္း -
“ဘုုန္းေတာ္ႀကီးေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုုရား… ဒီလုုိဆုုိေတာ့ သတၱဝါေတြဟာ တဏွာမာနဒိ႒ိ ဆုုိတဲ့ ပပဥၥတရား သုုံးပါးကုုိ အေျခခံရာက ႀကံစည္မႈေတြျဖစ္၊ ႀကံစည္မႈကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဆႏၵေတြျဖစ္၊ ဆႏၵကုုိ အေျခခံၿပီး အခ်စ္အမုုန္းေတြျဖစ္၊ အခ်စ္အမုုန္းကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မနာလုုိျခင္း ဝန္တုုိျခင္းေတြ ျဖစ္ရာက တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ေပမယ့္ မၿငိမ္းခ်မ္းႏုုိင္ျဖစ္ရတယ္ဆုုိတာ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါၿပီ ဘုရား၊ သုိ႔ဆုုိလ်င္ အဲဒီ သံသရာခ်ဲ႔ထြင္တတ္တဲ့ တရားေတြ မျဖစ္ေပၚေအာင္ဆုုိရင္ ဘယ္လုုိတရားမ်ိဳးကုုိ အားထုုတ္ရတယ္ဆုုိတာလည္း မိန္႔ၾကားေတာ္မူပါဘုုရား”

ျမတ္စြာဘုရား -
“သိၾကားမင္း… ဒီသံသရာ ခ်႕ဲထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားေတြ မျဖစ္ေပၚခ်င္ရင္ေတာ့ ေဝဒနာကမၼ႒ာန္းကုုိ ပြားမ်ားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဝဒနာဆုုိတာ ခံစားျခင္းကုုိ ေျပာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္၊ ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကုုိ သိေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး ဘယ္လုုိခံစားမႈမ်ိဳးကုုိမွ လုုိက္မခံစားမိဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသာမနႆ ေဝဒနာလုုိ႔ ေခၚတဲ့ ဝမ္းေျမာက္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ေဒါမနႆ ေဝဒနာလုုိ႔ ေခၚတဲ့ မႏွစ္သက္တဲ့ ခံစားခ်က္၊ ဥေပကၡာ ေဝဒနာလုုိ႔ ေခၚတဲ့ ဝမ္းေျမာက္တာလည္း မဟုုတ္၊ ဝမ္းမေျမာက္တာလည္း မဟုုတ္တဲ့ လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ ၾကားခ်ထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကုုိ အရွိအတုုိင္း သိမွတ္ၿပီး ဘယ္လုုိ ခံစားခ်က္မ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အကုုသုုိလ္ျဖစ္မယ့္ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကုုိေရွာင္ၿပီး ကုုသုုိလ္ျဖစ္မယ့္ ခံစားခ်က္ကုုိ ေဆာင္ကာ ေဝဒနာ ကမၼ႒ာန္း အျဖစ္နဲ႔ ႏုုိင္ေအာင္ပြားမ်ားထားမယ္ဆုုိရင္ ဒီတဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ဆုုိတဲ့ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္ေၾကာင္း တရားေတြ ေလ်ာ့နည္းလာကာ သတၱဝါေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုုိ တည္ေဆာက္လာႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္ သိၾကားမင္း”

သိၾကားမင္း -
“မွန္ပါ ျမတ္စြာဘုုရား… သင့္ေလ်ာ္ေကာင္းျမတ္လွေၾကာင္းပါ ဘုုရား၊ တပည့္ေတာ္ အလြန္ေက်နပ္ အားရလွပါတယ္ ဘုုရား၊ သာဓုု သာဓုု သာဓုုပါ ဘုုန္းေတာ္သခင္ ဘုုရားရွင္ကုုိယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီး ဘုုရား” (သုုတၱႏၲပိဋက၊ ဒီဃနိကာယ၊ သကၠပဥွသုုတၱ)

ဒါကေတာ့ သကၠပဥွသုုတ္ေတာ္လာ သိၾကားမင္းနဲ႔ ဘုုရားရွင္ ေမးေျဖေတာ္မူၾကတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသုုတ္ေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုုရားရွင္က ဆက္လက္ေဟာၾကားေတာ္မူထားတဲ့ အခ်က္မ်ား၊ အက်ယ္တဝင့္ မိန္႔ၾကားေတာ္မူထားတဲ့ မိန္႔ေတာ္မူခ်က္မ်ား ရွိေနေသးေပမယ့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ေလာက္ကုုိပဲ လုုိရင္းခ်ဳပ္ကာ အမ်ားနားလည္ႏုုိင္ေအာင္ ကုုိးကားတင္ျပ လုုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒီေဒသနာေတာ္အရ သတၱဝါေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ေပမယ့္ မၿငိမ္းႏုုိင္ၾကတာဟာ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆုုိတဲ့ သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တရားသုုံးပါးကုုိ အေျခခံရာက ႀကံစည္မူေတြ၊ ဆႏၵေတြ၊ အခ်စ္အမုုန္းေတြ၊ မနာလုုိဝန္တုုိမႈေတြအထိ အဆင့္အဆင့္ျဖစ္ပြားက ေနာက္ဆုုံးအဲဒီ မနာလုုိျခင္း၊ ဝန္တုုိျခင္းဆုုိတဲ့ အတြင္းရန္ႏွစ္ပါးက သတၱဝါမ်ားကုုိ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုုပ္ေဆာင္သြားေစေတာ့တာျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားနာယူႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလုုိမၿငိမ္းခ်မ္းမႈေတြကုုိ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္ရင္ ေဝဒနာကမၼ႒ာန္းကုုိ ပြားမ်ားဖုုိ႔ ရွင္ေတာ္ဗုုဒၶ ညြန္ျပေတာ္မူေၾကာင္းလည္း သိမွတ္ႏုုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

အခ်ဳပ္ဆုုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ေပမယ့္ မၿငိမ္းခ်မ္းၾကတာဟာ တဏွာမာနဒိ႒ိကုုိ အေျခခံရာက ဝိတက္စတဲ့ တရားေတာ္မ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေနာက္ဆုုံးျဖစ္တဲ့ မနာလုုိျခင္း ဣႆာ၊ ဝန္တုုိျခင္း မစၧရိယ တရားႏွစ္ပါးေၾကာင့္ဆုုိတာ လက္ခံၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုုိလက္ခံၿပီး ဒီတရားေတြ ေလ်ာ့နည္းသြားေအာင္ ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကုုိ ႐ႈမွတ္ရမယ့္ ေဝဒနာကမၼ႒ာန္းကုုိပဲ ႏုုိင္ေအာင္ပြားမ်ားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကုုိ အရွိအတုုိင္း ရႈမွတ္ထားႏုုိင္ပါက ခံစားခ်က္ကုုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ ဒုုကၡဆုုိတာလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုုိက္ၿပီးမခံစားပစ္ဖုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ သတၱဝါေတြ ၿငိမ္းခ်င္ေပမယ့္ မၿငိမ္းႏုုိင္တာဟာ ဘာေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ လုုိက္လုုိက္ၿပီး ခံစားေနၾကလုုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ခံစားရာက စဲြမိသြားၿပီး စဲြမိရာက အဲဒီအစဲြရဲ႕ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေနာက္ကုုိ တေကာက္ေကာက္ ပါသြားၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အစဲြေနာက္ကုိလိုုက္ရင္း ကုုိယ့္အစဲြနဲ႔ကုုိယ္ အမွန္ထင္ကာ အလဲြေတြနဲ႔ ၿငိမ္းခ်င္ေပမယ့္ မၿငိမ္းႏုိင္ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုုိ အလုုိရွိၾကတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ သူတပါးနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းကုုိ ကုုိယ့္ကုုိကုုိယ္ အရင္ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုုပ္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုုိယ့္သႏၲာန္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုုိ တည္ေဆာက္ႏုုိင္ဖုုိ႔ ဘုုရားေပးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုုိ လုုိက္နာက်င့္သုုံးကာ ခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကုုိ အရွိအတုုိင္း ရႈပြားရင္း အစဲြမပါေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ဘုုရားေပးတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း တင္ျပလုုိက္ရပါတယ္။ 

Read more »

အတုံ႔အလွည့္


တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိမွ် ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကုိ မဆုိလင့္၊
အဆုိခံရေသာ သူတုိ႔သည္ သင့္ကုိ ျပန္လွန္ဆုိကုန္ရာ၏။
ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေသာ စကားသည္ ဆင္းရဲ၏ အေၾကာင္းတည္း၊
သူတစ္ပါးကုိ ဒဏ္ျပဳက အတုံ႔အလွည့္တုိ႔သည္ သင့္ထံသုိ႔ ျပန္ေရာက္ကုန္ရာ၏။
(ေဂါတမဘုရားရွင္)

လိမ္ညာေျပာဆုိျခင္း၊ ေခ်ာပစ္ကုန္းတုိက္ျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကုိဆုိျခင္း၊ အက်ိဳးမရွိ အခ်ည္းႏွီးေသာ စကားကုိဆုိျခင္းဟူေသာ ႏႈတ္ျဖင့္လြန္က်ဴးတတ္သည့္ ၀စီဒုစ႐ုိက္ ေလးပါးတုိ႔တြင္ ဖ႐ုသ၀ါစာေခၚ ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကုိဆုိျခင္းသည္လည္း မေကာင္းသည့္ ဒုစ႐ုိက္တစ္မ်ိဳးပင္ ျဖစ္၏။ ႏႈတ္မွထြက္ေပၚတတ္သည့္ ၾကမ္းတမ္းသည့္စကားမ်ားသည္ ေျပာသည့္သူႏွင့္ အေျပာခံရ သူမ်ားပင္မက ၾကားရသူမ်ားအထိ နားမခ်မ္းသာဖြယ္ ျဖစ္ေစႏုိင္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ ႏႈတ္ကုိ ေစာင့္စည္းၾကရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ထုိ႔အျပင္ မည္သည့္အလုပ္ပင္ ျဖစ္ပါေစ တူေသာအက်ိဳးကုိ ေပးတတ္သည့္ သေဘာရွိသျဖင့္ မိမိက ၾကမ္းတမ္းသည့္ စကားကုိ ဆုိလွ်င္ အဆုိခံရသူသည္လည္း ၾကမ္းတမ္းေသာ စကားကုိ ျပန္ဆုိတတ္သည္ကုိ သတိျပဳ ဆင္ျခင္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးထံမွ တုံ႔ျပန္မႈေကာင္းမ်ား ျပန္ေရာက္လာေစရန္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရွးဦးစြာ တုံ႔ျပန္မႈေကာင္းမ်ား ေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိက မေကာင္းလွ်င္ သူတစ္ပါးကလည္း ေကာင္းမည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အတုံ႔အလွည့္ဟူသည္ ျပဳလုပ္သူထံသုိ႔ တစ္ဖန္ျပန္လာတတ္ေၾကာင္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ မိန္႔မွာေဟာၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

ဗုဒၶလက္ထက္တြင္ ေကာ႑ဓာနအမည္ရွိသည့္ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့၏။ ထုိမေထရ္ ရဟန္းျဖစ္သည့္ေန႔မွစ၍ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ အရိပ္သည္ မေထရ္ႏွင့္အတူ ထပ္ၾကပ္မကြာ ရွိေနေလ့ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအမ်ိဳးသမီးပုံရိပ္ကုိ မေထရ္မွတပါး အျခားသူမ်ား အားလုံးေတြ႕ျမင္ၾကရ၏။ မေထရ္ကား ဘာမွ်မသိရွာေပ။ ဆြမ္းခံသြားလွ်င္လည္း ဆြမ္းေလာင္းသူမ်ားက ဤဆြမ္းသည္ အရွင္ဘုရားတုိ႔ အလုိ႔ငွါ ျဖစ္ပါေစ…၊ အရွင္ဘုရားႏွင့္ အေပါင္းအေဖာ္မတုိ႔ အလုိ႔ငွါ ျဖစ္ပါေစဟုဆုိကာ ေလာင္းလွဴေလ့ရွိၾက၏။ မေထရ္သည္ ထုိအျခင္းအရာကုိ သေဘာမေပါက္ႏုိင္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ရဟန္းႏွင့္ မာတုဂါမ အတူရွိေနသကဲ့သုိ႔ မေထရ္ႏွင့္ထပ္ၾကပ္မကြာ ရွိေနေသာ အမ်ိဳးသမီးအရိပ္ေၾကာင့္ လူအမ်ား၏ အထင္လဲြျခင္းကုိ ခံေနရ၏။ သတင္းသုံးေဖာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း ထုိ႔အတူပင္ ေကာ႑ဓာန မေထရ္သည္ မာတုဂါမႏွင့္အတူ သြားလာေနသည္ဟု ထင္မွတ္ေနၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ အျခားရဟန္းမ်ားသည္ ေကာသလမင္းထံသုိ႔ သြားေရာက္က ထုိမေထရ္ကုိ ဖမ္းဆီးအေရးယူေပးရန္အထိ ေျပာဆုိၾကေလ၏။ ေကာသလမင္းလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကုိ နားေထာင္ၿပီး မေထရ္ရွိရာ ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ မေထရ္ကုိဖမ္းရန္ ထြက္လာခဲ့၏။ ေက်ာင္းေရာက္သည့္အခါ မေထရ္ႏွင့္အတူ အမ်ိဳးသမီးပုံရိပ္ကုိ ေတြ႕ေနရ၏။ မေထရ္ကုိ ေမးသည့္အခါ မသိေၾကာင္း၊ မဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာဆုိရာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ေကာသလမင္းကုိယ္တုိင္ မာတုဂါမအစစ္မဟုတ္ အတုသာျဖစ္ေၾကာင္း သေဘာေပါက္သြားကာ အေရးမယူဘဲ နန္းေတာ္မွာပင္ ဆြမ္းခံၾကြရန္ ဖိတ္ၾကား ျပန္သြားေလ၏။

စင္စစ္ ထုိမေထရ္ႏွင့္ အတူတကြျဖစ္ေပၚေနသည့္ မာတုဂါမပုံရိပ္သည္ မေထရ္ကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးရလာဘ္ပင္ ျဖစ္၏။ ကႆပျမတ္စြာဘုရား လက္ထပ္ေတာ္အခါက ျဖစ္၏။ ယခုေကာ႑ဓာန မေထရ္သည္ ထုိအခ်ိန္က တာ၀တႎသာ နတ္ျပည္ရွိ နတ္သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့၏။ ထုိနတ္သားသည္ ကႆပဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀က ရဟန္းႏွစ္ပါး၏ ညီညြတ္ေနမႈ၊ တရားေတာ္မ်ားတြင္ အတူတကြ က်င့္သုံးေနထုိင္ေနမႈ၊ တစ္မိ၀မ္းတြမ္းမွ သက္ဆင္းသည့္သူမ်ားကဲ့သုိ႔ စိတ္တူကုိယ္တူ ရွိမႈမ်ားအေပၚတြင္ မနာလုိ မ႐ႈစိမ့္ျဖစ္ကာ ထုိမေထရ္ႏွစ္ပါး ညီညြတ္မႈ ပ်က္ျပားေစရန္ ေသြးခဲြခဲ့ေလ၏။ မေထရ္ႏွစ္ပါးအနက္ တစ္ပါးေသာ ရဟန္း၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပုံကုိဖန္တီးကာ မျမင္ကြယ္ရာတြင္ မေထရ္ႏွင့္ မာတုဂါမ အတူရွိၿပီး မသင့္ေလ်ာ္သည့္ အေနအထုိင္မ်ိဳး ျဖစ္ေစရန္ အားထုတ္၏။ ထုိအျခင္းအရာကုိ အျခားေသာ ရဟန္းတစ္ပါးက ျမင္ေသာ္လည္း ဖန္တီးလုပ္ႀကံခံရသည့္ မေထရ္ကုိယ္တုိင္ကား မျမင္ရေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမင္ရေသာ ရဟန္းက အရွင္ဘုရားသည္ အက်င့္သိကၡာ ပ်က္ျပားသြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အရွင္ဘုရားႏွင့္အတူ ေပါင္းေဖာ္ျခင္းငွါ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ အျခားတစ္ပါးကလည္း မဟုတ္မွန္ေၾကာင္းစသျဖင့္ ျငင္းခုံၾကရာမွ မေထရ္ႏွစ္ပါး ကဲြျပားသြားေလေတာ့၏။ ထုိမေထရ္ႏွစ္ပါး ကြားျပားမႈကုိ ဖန္တီးခဲ့သည့္ နတ္သားသည္ မိမိလုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္အက်ိဳးေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲတြင္ က်ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဘ၀မ်ားစြာ အကုသုိလ္အျပစ္ကုိ ခံရကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ ယခုေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထပ္္ ေကာ႑ဓာနရဟန္းအျဖစ္ သာသနာေဘာင္သုိ႔ ေရာက္ရွိခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ရဟန္းဘ၀ရခဲ့ေသာ္လည္း ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္ နတ္သားဘ၀က လုပ္ခဲ့သည့္ အကုသုိလ္၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ထုိမေထရ္၏ ေနာက္တြင္ မာတုဂါမ ပုံရိပ္က အၿမဲထပ္ၾကပ္မကြာ ရွိေနခဲ့ကာ လူအမ်ား၊ ရဟန္းအမ်ား၏ အထင္လဲြမႈကုိ ခံေနခဲ့ရျခင္း ျဖစ္၏။

ယခု ေကာ႑ဓာန ဘ၀တြင္ ထင္ဟပ္ေနသည့္ မာတုဂါမပုံရိပ္ေၾကာင့္ ေကာသလမင္းကုိယ္တုိင္ ဖမ္းရန္အားထုတ္ေသာ္လည္း အစစ္အမွန္ မဟုတ္သျဖင့္ မဖမ္းဘဲ နန္းေတာ္သုိ႔ ဆြမ္းခံၾကြရန္ ဖိတ္ၾကားခဲ့သည့္အေပၚ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားက နားမလည္ႏုိင္ဘဲ မေထရ္ကုိ တုိက္႐ုိက္ေျပာဆုိကာ ေက်ာင္းေတာ္မွ ႏွင္ထုတ္ရန္ အားထုတ္ၾကျပန္၏။ ထုိအခါတြင္ ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳထားသည့္ ေကာ႑ဓာန မေထရ္က သူ႔ကုိလာေျပာသည့္ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ၾကမ္းတမ္းသည့္စကားမ်ားျဖင့္ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ ေျပာဆုိေလေတာ့၏။ ထုိအေၾကာင္းကုိ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ၾကားသည့္ အခါတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားတုိ႔ျဖင့္ ျပန္လွန္တုံ႔ျပန္တတ္သည့္ ေကာ႑ဓာန ရဟန္းကုိ ျပစ္တင္ေျပာဆုိကာ “ေကာ႑ဓာန… သင္၏ေရွးဘ၀က ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ယုတ္မာေသာ အမႈကုိ အမွီျပဳ၍ သင္သည္ ဤေဖာက္ျပန္ေသာ အျခင္းအရာသုိ႔ ေရာက္ရ၏၊ ယခုအခါ သင့္အားတစ္ဖန္ ထုိသုိ႔သေဘာရွိသည့္ ၾကမ္းၾကဳတ္ယုတ္မာသည့္ အေျပာအဆုိ အျပဳအမူမ်ိဳး ျပဳမူေျပာဆုိျခင္းငွါမသင့္၊ ရဟန္းတုိ႔ႏွင့္အတူတကြ ယုတ္မာၾကမ္းတမ္းေသာ တစ္စုံတစ္ခုေသာ စကားကုိမွ် မဆုိလင့္၊ အဆုိခံရေသာသူတုိ႔သည္ သင့္ကုိတစ္ဖန္ ျပန္လွန္ဆုိကုန္ရာ၏။ သူတစ္ပါးကုိ ဒဏ္ျပဳက အတုံအလွည့္တုိ႔သည္ သင့္ထံသုိ႔ ျပန္ေရာက္ကုန္ရာ၏။ အနားေရးျပတ္ေသာ ေၾကးခြက္သည္ အသံမထြက္သကဲ့သုိ႔ သင္သည္လည္း ထုိေၾကးခြက္ႏွင့္တူစြာ အသံမရွိသည္ ျဖစ္ဘိေလာ့၊ ဤသုိ႔ျပဳသည္ရွိေသာ္ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေသာသူမည္သည္ ျဖစ္လတၱ႔ံ… (ဓမၼပဒ၊ ဒ႑၀ဂ္၊ ေကာ႑ဓာနေထရ၀တၳဳ)”ဟု အႏုသေႏၶစပ္ကာ တရားစကား မိန္႔ၾကားေတာ္မူလုိက္၏။ ဘုရားရွင္ တရားစကားအဆုံးတြင္ ေကာ႑ဓာန မေထရ္သည္ ရဟႏၲာျဖစ္ကာ အျခားေသာ တရားနာပရိတ္သတ္မ်ားသည္ ထုိက္သင့္သည့္ တရားမ်ား ရသြားၾကေလ၏။

ဤကား တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိမွ် ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကုိ မဆုိလင့္စေသာ ဘုရားစကားေတာ္ ေဟာၾကားခဲ့ျဖစ္ျခင္း၏ အေၾကာင္း၀တၳဳပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားကုိ ဆုိျခင္းႏွင့္ မဟုတ္မမွန္သည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ အတုံ႔အျပန္ကုိ ျဖစ္ေစတတ္သည္ကုိ ထင္ရွားေစခဲ့၏။ မိမိက ျပဳလုပ္လုိက္သည့္ အကုသုိလ္အလုပ္ေလးသည္ အနည္းငယ္မွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခံရသည့္အခါတြင္ကား ဘ၀အဆက္ဆက္မွသည္ ေနာက္ဆုံး ရဟန္းဘ၀အထိပင္ ခံရတတ္သည္ကုိ သတိျပဳသင့္လွ၏။ စင္စစ္ ၾကမ္းတမ္းသည့္စကားႏွင့္ မေကာင္းသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ သံသရာအထိ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ယခုဘ၀မွာပင္လွ်င္ တန္ျပန္တုံ႔ျပန္မႈကုိ ခံရတတ္၏။ မိမိက တစ္စုံတစ္ေယာက္အား အျပစ္မရွိဘဲ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားကုိ ဆုိလုိက္လွ်င္ အဆုိခံရသူသည္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ဆုိမည္ဆုိသည္မွာ အတုံ႔အလွည့္ပင္ ျဖစ္၏။ မွန္ၾကည့္သကဲ့သုိ႔ မိမိက မွန္ၾကည့္ၿပီး မဲ႔ျပလွ်င္ မွန္တြင္ထင္ဟပ္လာမည့္ ပုံရိပ္သည္လည္း မဲ့ျပမည္သာျဖစ္၏။ မိမိက ၿပဳံးျပလွ်င္ တစ္ဖန္ျပန္ၿပဳံးျပမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ မိမိက ခ်ိဳသာသည့္ စကားကုိ ဆုိလွ်င္ အဆုိခံရသူသည္လည္း ခ်ိဳသာသည့္ စကားျဖင့္ ျပန္ဆုိေပးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔အျပင္ အျခားအျခားေသာ အျပဳအမူ အေနအထုိင္မ်ားတြင္လည္း ထုိ႔အတူသာျဖစ္၏။ သူတစ္ပါးကုိ ဒဏ္ျပဳကာ ဒုကၡျဖစ္ေစလွ်င္ မိမိသုိ႔လည္း ထုိဒဏ္ျပဳမႈမ်ား၊ ဒုကၡတရားမ်ားသည္ ျပန္လည္ ေရာက္လာမည္သာ ျဖစ္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမတ္ဗုဒၶက မည္သူ႔အေပၚမွ် ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားမ်ားကုိ မဆုိရန္၊ ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈကုိ မျပဳရန္၊ မေကာင္းသည့္ သေဘာမ်ားျဖင့္ ဒုကၡမေပးမိေစရန္ မိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မွန္၏။ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ စကားဆုိလွ်င္ လူမေျပာႏွင့္ တိရိစၦာန္မ်ားပင္လွ်င္ မႀကိဳက္တတ္ေပ။ ေမတၱာဓာတ္ပါသည့္ ခ်ိဳသာစြာ ေျပာဆုိတတ္သည့္ စကားမ်ားဆုိလွ်င္ကား တိရိစၧာန္မ်ားလည္း နာခံတတ္၏။ ေခ်ာ့ေျပာလွ်င္ လူမေျပာႏွင့္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ပင္ စကားနာခံတတ္၏။ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းၿပီး လုပ္ေစသည္ထက္ အစ္ကုိျဖစ္ေစ၊ အစ္မျဖစ္ေစ၊ ညီျဖစ္ေစ၊ ညီမျဖစ္ေစ စသည့္ ခ်ိဳသာသည့္ အေျပာအဆုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ေျပာဆုိလုပ္ကုိင္ေစသည္က အခုိင္းခံရသူမ်ား၏ တုံ႔ျပန္မႈ ေကာင္းမ်ားကုိ ရရွိႏုိင္၏။ အရင္းစစ္လွ်င္ မိမိႏွစ္သက္သည္ကုိ သူတစ္ပါးအား ေရွးဦးစြာေပးႏုိင္မွသာ သူတစ္ပါးထံမွလည္း ျပန္လည္ရႏုိင္သည့္ သေဘာပင္ျဖစ္၏။ မိမိကႏူးည့ံမွ အျခားသူလည္း ႏူးည့ံမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိက ၾကမ္းၾကဳတ္လွ်င္ အျခားသူလည္း ၾကမ္းၾကဳတ္မည္သာ ျဖစ္၏။ ဤသည္မွာ သဘာ၀က်သည့္ အတုံ႔အလည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္ပါ၏။

သက္ေရာက္မႈတုိင္းတြင္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ ရွိ၏ဟု ဆုိသကဲ့သုိ႔ ေစတနာပါသည့္ လုပ္ရပ္တုိင္းတြင္လည္း တန္ျပန္ျဖစ္ေပၚတတ္သည့္ အတုံ႔အလွည့္ဟူသည္ ရွိေနေပ၏။ ထုိ႔အတုံ႔အလွည့္သည္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္သူ၏ အေပၚတြင္သာ တည္မွီေလ၏။ ျပဳလုပ္သူက အေကာင္းျပဳလုပ္လွ်င္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ၏ အတုံ႔အလွည့္သည္ ေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး ျပဳလုပ္သူက မေကာင္းျပဳလုပ္လွ်င္ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ၏ အတုံ႔အလွည့္သည္ မေကာင္းျဖစ္မည္သာ ျဖစ္၏။ ကုိယ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ စိတ္ျဖင့္ ျဖစ္ေစ ျပဳလုပ္ေျပာဆုိႀကံစီမႈမ်ားသည္ မိမိကုိယ္တုိင္၏ ေရြးခ်ယ္မႈသာျဖစ္ၿပီး ထုိအျပဳအမူ အေျပာအဆုိ အႀကံအစီမ်ား၏ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈသည္လည္း ေရြးခ်ယ္ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ မိမိထံသုိ႔သာ ျပန္လာမည့္ အတုံ႔အလွည့္မ်ားပင္ ျဖစ္၏။ အျပဳအမူေကာင္းလွ်င္ အတုံ႔အလွည့္ေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး အျပဳအမူဆုိးလွ်င္ အတုံ႔အလွည့္ ဆုိးမ်ားသာ ျဖစ္၏။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ မည္သူမဆုိ အေကာင္းကုိသာ အလုိရွိတတ္ၾကရာတြင္ အေကာင္းမ်ားျဖစ္ေစရန္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရွးဦးစြာ ေကာင္းျပရန္ လုိအပ္ေပ၏။ မိမိက မေကာင္းလွ်င္ သူတစ္ပါးလည္း မေကာင္းမည္ျဖစ္သျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ မေကာင္းမျဖစ္ရန္ ၾကိဳးစားသင့္လွ၏။ အေကာင္းအစစ္ဟူသည္ မေကာင္းမျဖစ္ရန္ လုိအပ္သျဖင့္ အေၾကာင္းအျပစ္ကုိ ေကာင္းျပစ္ရန္ လုိအပ္ေပ၏။ အေၾကာင္းေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးေကာင္းမည္ျဖစ္ၿပီး အက်ိဳးေကာင္းျခင္းသည္ အတုံ႔အလွည့္ေကာင္းျခင္းျဖစ္၏။ အတုံ႔အလွည့္ေကာင္းျခင္းသည့္ အေကာင္းလုပ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိအတုံ႔အလွည့္မ်ား၏ တုံ႔ျပန္မႈမ်ားသည္ မိမိ၏ အလုပ္မ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မည္သူမဆုိ အတုံ႔အလွည့္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚေစရန္ အလုပ္လက္နက္ေကာင္းျဖင့္ အေၾကာင္းေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားကာ မိမိက ေရွးဦးစြာ အေကာင္းမ်ားျဖင့္ ေကာင္းျပရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း အထူးသတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါေပေတာ့၏။ အားလုံး… အတုံ႔အလွည့္ေကာင္းမ်ားျဖင့္ တု႔ံျပန္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

ႀကိဳတင္၍ မသိႏိုင္ပါသျဖင့္


ဘယ္အရြယ္မွာ၊ ဘယ္ေရာဂါျဖင့္
ဘယ္ရပ္ေဒသ၊ ဘယ္ကာလ၌
ေသၾကရမည္၊ မသိႏိုင္တာ၊ ဓမၼတာတည္း။
ေသၿပီးတစ္ဖန္၊ ျပန္ျဖစ္ျပန္လည္း
ျဖစ္ရာဘဝ၊ ဘုံဌာနကုိ 
ႀကိဳတင္တိက်၊ မသိရ၍
တိက်ေသခ်ာ၊ ခုခ်ိန္ခါ၌
ေကာင္းမႈအစု၊ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။ ။
(မနာပဒါယီ ဆရေတာ္)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထပ္က ယက္ကန္းယက္သည့္ ယက္ကန္းသည္ ဒကာမေလးတစ္ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ငယ္ေပမယ့္ ဘာသာေရးကုိ အထူးေလးေပးတဲ့ ကေလးမေလး ျဖစ္သျဖင့္လည္း ဘုရားရွင္က အဲဒီကေလးမေလးကုိ အထူးတလည္ တရားေတာ္မ်ား ေဟာၾကားခ်ီးျမင့္ေတာ္မူသလုိ အဲဒီကေလးမေလးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အမ်ားသူငါ တရားရေစမႈကုိလည္း ျဖစ္ေစေတာ္မူပါတယ္။

တစ္ေန႔ ယက္ကန္းသည္ ဒကာမေလးဟာ အိမ္ကေနၿပီး ယက္ကန္း႐ုုံကုိသြားရာ လမ္းမွာ ဘုရားရွင္တရား ေဟာေတာ္မူေနတာနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အတြက္ တရားဝင္နာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုုရားရွင္က အိမ္ကေနၿပီး ယက္ကန္း႐ုံကုိ သြားမယ့္ဒီဒကာမေလးကုိ 
“ခ်စ္သမီး ဘယ္ကလာတာလဲ”လုိ႔ ပရိတ္သတ္ၾကားမွာ ေမးလိုက္ပါတယ္။
“မသိပါဘုရား”လုုိ႔ သူကေျဖေတာ့ ပရိတ္သတ္ေတြက “ဒီကေလးမ ႐ူးေနလား သူ႔အိမ္ကလာတာကုိ အားလုုံးသိေနတဲ့ၾကားက မသိပါဘူးလုုိ႔ ေျဖေနတယ္”ဆုုိၿပီး လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
 ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ယက္ကန္း႐ုံကုိသြားမယ့္သူ႔ကုုိ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေမးပါတယ္။
“ခ်စ္သမီး ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ”
ယက္ကန္းသည္မေလးက ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား မသိပါဘုရား“။ 
ဘုရားရွင္က ေနာက္ေမးခြန္းတစ္ခု ထပ္ေမးပါတယ္။
“ခ်စ္သမီး မသိဘူးလား”။ 
သူမက ျပန္ေျဖပါတယ္။ 
“အရွင္ဘုရား သိပါတယ္ဘုရား”။ 
ဒီေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶက ထပ္ေမးပါတယ္။
“ခ်စ္သမီး တကယ္သိသလား”။ 
ယက္ကန္းသည္မေလးက ျပန္ေလွ်ာက္ပါတယ္။
“ျမတ္စြာဘုရား မသိပါဘုရား”။ 

ျမတ္ဗုဒၶနဲ႔ ယက္ကန္းသည္ေလးရဲ႕ အေမးအေျဖေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ပရိတ္သတ္ေတြ အေတာ္ေခါင္း႐ႈပ္သြားၾကတယ္ ထင္ပါတယ္။ ယက္ကန္းသည္မေလးကုိလည္း အထူးအဆန္း အ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ ျမင္သြားၾကၿပီး အျပစ္တင္သံေတြနဲ႔ ဆူညံသြားေစေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကုိ သိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ယက္ကန္းသည္မေလးကုိ အေမးအေျဖေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထပ္ေမးပါတယ္။

“ခ်စ္သမီး ငါဘုရားေမးတဲ့ အေမးေတြကုိ၊ မသိဘူး၊ သိတယ္၊ တကယ္မသိဘူးစသျဖင့္ ေျဖဆုိတာ ဘယ္လုိအဓိပၺါယ္နဲ႔ ေျဖတာလဲလုိ႔ ဆုုိေတာ့ ယက္ကန္းသည္မေလးက “မွန္ပါအရွင္ဘုုရား ျမတ္စြာဘုုရား အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကုိ ေမးလုိတဲ့ ေမးခြန္းက ဘယ္ဘဝကေန ဒီလုုိ လူ႔ဘဝကုိ ေရာက္လာတာလဲလုိ႔ ေမးတယ္ဆုိတာ ေတြးၿပီး ဘယ္ဘဝက လာတယ္ဆုိတာ တပည့္ေတာ္ တကယ္မသိတဲ့ အတြက္ မသိပါဘုရားလုိ႔ ေျဖျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ဘယ္ကုိသြားမွာလဲ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လဲ ဒီဘဝက ေသၿပီးတပည့္ေတာ္ ဘယ္ဘဝမွာ ျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ဘဝကုိ သြားရမယ္ဆုိတာ တကယ္မသိတဲ့အတြက္ မသိပါဘုရားလုုိ႔ ေျဖရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ သိသလားဆုိတဲ့ အေမးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း ေသရမယ္ဆုိတာကုိ သိေနတဲ့အတြက္ သိပါတယ္ဘုရားလုိ႔ ေျဖျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ တကယ္သိလားလုိ႔ ေမးတဲ့အေပၚမွာလည္း ေသရမယ္ဆုိတာ သိေပမယ့္ ဘယ္အခ်ိန္ ေသရမယ္ဆုိတာ ႀကိဳတင္ၿပီး မသိႏုိင္တဲ့အတြက္ မသိပါဘုရားလုုိ႔ ေျဖရျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း” စသျဖင့္ အက်ယ္တဝင့္ ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ပရိတ္သတ္ေတြလည္း သေဘာေပါက္ကာ သာဓုု အႀကိမ္ေခၚဆုိ ၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဒါက ျမတ္ဗုုဒၶနဲ႔ ယက္ကန္းသည္မေလးရဲ႕ အေမးအေျဖ ဇာတ္လမ္းနဲ႔ ဓမၼသဘင္ေလး အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာ ေျပာခ်င္တာက ယက္ကန္သည္ေလး ေလွ်ာက္ထားသလုိ ပုုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ ဘဝအေျခအေနနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ ဘဝဟာ ဘယ္ကလာလုုိ႔ ဘယ္ကုုိသြားၿပီး ဘယ္မွာဘယ္လုုိ ေသရမယ္ဆိုတာ ဘယ္လုုိမွ အေသအခ်ာ ေျပာလုုိ႔ မရတဲ့ ဘဝမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘယ္လုုိမွကုိ ႀကိဳတင္မွန္းဆလုိ႔ မရတဲ့ အျဖစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္အသက္အရြယ္မွာ ေသရမယ္၊ ဘယ္ေရာဂါနဲ႔ ေသရမယ္၊ ဘယ္အရပ္မွာ ေသရမယ္၊ မနက္ေန႔ည စတဲ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေသရမယ္၊ ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘဝမွာ ျပန္ျဖစ္ရမယ္ဆုုိတာ ႀကိဳတင္ၿပီး မသိႏုိင္တဲ့ ဘဝမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ေသရမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးျခင္းရဲ႕ေနာက္မွာ ေသျခင္းဆုိတာ ေရာက္ေနမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေမြးလာခဲ့တဲ့ သတၱဝါမွန္သမွ် ေသၾကရမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေသျခင္းတရားကေတာ့ အေသအခ်ာ ေရာက္လာမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အခုအသက္ရွင္ေနတဲ့ လက္ရွိအခိုက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ဆုိတာ ဘာျဖစ္မယ္၊ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္လုိမွ တြက္လုိ႔မရတဲ့အတြက္ အဲဒီ တြက္မရတာေတြ ေရာက္မလာေသးတဲ့အခ်ိန္၊ လက္ရွိအခုိက္အတန္႔ဟာ လက္ဆုတ္လက္ကုိင္ျပႏုုိင္တဲ့ အခုိက္အတန္႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအခုိက္အတန္႔ကုိ အေကာင္းဆုုံး ျဖစ္ေအာင္ လုုပ္ၾကဖုုိ႔၊ ေသခ်ာတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ေကာင္းမႈမ်ိဳးေစ့ေတြ စုိက္ပ်ိဳးႏုုိင္သမွ် စုိက္ပ်ိဳးၾကဖုုိ႔ ေျပာရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

ဆုိေတာ့ကား မၿမဲျခင္းတရား၊ မပုိင္ဆုိင္ျခင္းတရား၊ မေသခ်ာျခင္းတရား၊ မသိျခင္းတရားေတြနဲ႔ ေနေနရတဲ့ ပုထုဇဥ္ သတၱဝါမ်ား အေနနဲ႔ ဘဝမွာ ေသျခင္းတရား၊ မၿမဲျခင္း တရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိမွ ႀကိဳတင္ၿပီး မသိႏုုိင္တဲ့အတြက္ အေသခ်ာဆုံးျဖစ္တဲ့ လက္ရွိအခုိက္အတန္႔မွာပဲ ေကာင္းမႈအစုေတြကုိ ႀကိဳးစားျပဳၿပီး ဘုုရားရွင္မ်ား ဆုုံးမသလုုိ မေကာင္းမႈေရွာင္၊ ေကာင္းမႈေဆာင္ၿပီး၊ ကုိယ့္စိတ္ကုိကုိယ္ ျဖဴစင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပး တုိက္တြန္းလုိက္ရပါတယ္။ 

Read more »

အလယ္အလတ္လမ္း


တရားဦးေဒသနာေခၚ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶက “အစြန္းႏွစ္ပါးကုိေရွာင္ၿပီး အလယ္အလတ္ လမ္းကုိေဆာင္ရန္” ေဟာၾကားေတာ္မူထား၏။ ကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ားတြင္ အလြန္အက်ဴးလုိက္စားျခင္း အက်င့္ႏွင့္ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ညႇင္းစဲျခင္းအက်င့္ဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ပါး အက်င့္တရား လမ္းစဥ္မ်ားကုိ မလုိက္စားဘဲ အစြန္းမေရာက္သည့္ မွန္ကန္သည့္ လမ္းစဥ္ျဖစ္သည့္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူသည့္ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ မဇၥ်ိမပဋိပဒါလမ္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း မဂၢင္ရွစ္ရပ္ အက်င့္ျမတ္ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚဆုိသုံးႏႈံးၾက၏။ ဓမၼစၾကာ ေဒသနာေတာ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကာ မဇၥ်ိမပဋိပပဒါလမ္းဟူသည္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းတုိ႔၏ ေလွ်ာက္လမ္းရာ အျမတ္လမ္းသြယ္ ျဖစ္သည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားပင္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဤအဂၤါရွစ္ပါးရွိသည့္ မဂ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းသူသည္ မွန္ကန္ၿပီး အစြန္းမေရာက္သည့္ အလယ္အလတ္လမ္းသုိ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူ ျဖစ္ၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ ျမတ္နိဗၺာန္သုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳ ဦးတည္ေနသူျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေလ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အလယ္အလတ္လမ္း သုိ႔မဟုတ္ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ လမ္းသြယ္ျမတ္ကုိ မွန္ကန္စြာ က်င့္သုံးလုိသူမ်ားသည္ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံေအာင္ လုိက္နာက်င့္သုံးရမည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။


အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္ ျဖစ္သည့္အျပင္ လြတ္ေျမာက္ရာအမွန္ နိဗၺာန္သုိ႔ သြားရာအေကာင္းဆုံး လမ္းသြယ္လည္း ျဖစ္သျဖင့္ ဤမဂၢင္ရွစ္ပါးအေၾကာင္းကုိ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္သည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ပရိယာယ္မ်ားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ပရိတ္သတ္မ်ားအား ေဟာၾကားေပးခဲ့၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ယေန႔ေခတ္ ဗုဒၶပိဋကတ္ေတာ္မ်ား၏ က်မ္းအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးအေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ေနရျခင္းျဖစ္၏။ သစၥာေလးပါးတြင္လည္း မဂၢသစၥာဟူသည္ မဂၢင္ရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေတာ္မူၿပီး ဤမဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ အညီသာ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနထုိင္သြားလွ်င္ မဂၢသစၥာဆုိက္မည္ ျဖစ္ကာ မဂၢသစၥာဆုိက္လွ်င္ နိေရာဓသစၥာသုိ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ နိေရာဓသစၥာကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသူသည္ သမုဒယသစၥာ တဏွာကုိ အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ၿပီး ျဖစ္ကာ တဏွာကုန္လွ်င္ ဒုကၡလည္း ၿငိမ္းမည္ျဖစ္သျဖင့္ ဒုကၡသစၥာကုိလည္း သိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ သစၥာတရားကုိ ထုိးထြင္း၍ သိရာအမွန္ လမ္းစဥ္ျမတ္ျဖစ္သည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားကုိ က်င့္ပြားၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ အထပ္ထပ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္ အလယ္အလတ္လမ္းေခၚ မဂၢင္ရွစ္ပါး တရားမ်ားမွာ
၁။ သမၼာဒိ႒ိ = မွန္စြာသိျမင္ျခင္း (Right View/ 바른 견해)
၂။ သမၼာသကၤပၸ = မွန္စြာႀကံစည္ျခင္း (Right Thought/ 바른 사유 (생각) )
၃။ သမၼာ၀ါစာ = မွန္စြာေျပာဆုိျခင္း (Right Speech/ 바른 말)
၄။ သမၼာကမၼႏၲ = မွန္စြာျပဳလုပ္ျခင္း (Right Action/ 바른 행위 (행동))
၅။ သမၼအာဇီ၀ = မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္း (Right Lively hood/ 바른 생계)
၆။ သမၼာ၀ါယမ = မွန္စြာအားထုတ္ျခင္း (Right Effort/ 바른 정진 (노력))
၇။ သမၼာသတိ = မွန္စြာေအာက္ေမ့ျခင္း (Right Mindfulness/ 바른 마음챙김 (알아차림))
၈။ သမၼာသမာဓိ = မွန္စြာတည္ၾကည္ျခင္း (Right Concentration/ 바른 삼매) ဟူေသာ လမ္းစဥ္အဂၤါ ရွစ္ပါးပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိလမ္းစဥ္ရွစ္ပါး၏ တစ္ခုခ်င္း အဖြင့္ကုိလည္း ျမတ္ဗုဒၶက မဟာသတိပ႒ာန သုတ္တြင္ ေအာက္ပါအတုိင္း အက်ယ္ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့၏။

“ - ရဟန္းတုိ႔ သမၼာဒိ႒ိသည္ အဘယ္နည္း။ ဒုကၡ၌ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡ၏ျဖစ္ေၾကာင္း၌ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡ၏ခ်ဳပ္ရာ (နိဗၺာန္)၌ သိျမင္ျခင္း၊ ဒုကၡ၏ခ်ဳပ္ရာ နိဗၺာန္သုိ႔ ေရာက္ေၾကာင္းအက်င့္၌ သိျမင္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသိျမင္ျခင္းကုိ မွန္စြာသိျမင္ျခင္း သမၼာဒိ႒ိဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာသကၤပၸသည္ အဘယ္နည္း။ (ကာမအာ႐ုံမွ) လြတ္ကင္းေသာ ႀကံစည္ျခင္း၊ ဖ်က္စီျခင္းမွ လြတ္ကင္းေသာ ႀကံစည္ျခင္း၊ ညွင္းဆဲျခင္းမွ လြတ္ကင္းေသာ ႀကံစည္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤႀကံစည္ျခင္းကုိ မွန္စြာႀကံျခင္း သမၼာသကၤပၸဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာ၀ါစာသည္ အဘယ္နည္း။ မဟုတ္မမွန္ေျပာဆုိျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ဂုံးတုိက္စကားမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ၾကမ္းတမ္းေသာစကားမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ျပိန္ဖ်င္းေသာစကားမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းကုိ မွန္စြြာေျပာဆုိျခင္း သမၼာ၀ါစာဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာကမၼႏၲသည္ အဘယ္နည္း။ အသက္ကုိသတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ မေပးသည္ကုိ ယူျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္း၊ ကာမဂုဏ္တုိ႔၌ မွားယြင္းစြာက်င့္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းတည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းကုိ မွန္စြာျပဳလုပ္ျခင္း သမၼာကမၼႏၲဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာအာဇီ၀သည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသာသနာေတာ္၌ အရိယာျဖစ္ေသာ တပည့္သည္ မွားယြင္းစြာ အသက္ေမြးျခင္းကုိ ပယ္စြန္႔၍ မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၏။ ရဟန္းတုိ႔ ဤအသက္ေမြးျခင္းကုိ မွန္စြာအသက္ေမြးျခင္း သမၼာအာဇီ၀ဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာ၀ါယာမသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ မျဖစ္ေသးေသာ ယုတ္မာေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ မျဖစ္ေပၚေစရန္ ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကုိ ခ်ီးေျမွာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ ျဖစ္ၿပီးေသာ ယုတ္မာေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ပယ္ရန္ ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကုိ ခ်ီးေျမွာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ မျဖစ္ေသးေသာ ကုသုိလ္တရားတုိ႔ကုိ ျဖစ္ေစရန္ ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကုိ ခ်ီးေျမာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ ျဖစ္ၿပီးေသာ ကုသိုလ္တရားတုိ႔ တည္ၿမဲေစရန္ မေပ်ာက္ပ်က္ေစရန္ တုိးတက္ျဖစ္ပြားေစရန္ ျပန္႔ေျပာေစရန္ ပြားမ်ားမႈ ျပည့္စုံေစရန္ ဆႏၵကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ အားထုတ္၏၊ လုံ႔လျပဳ၏၊ စိတ္ကုိ ခ်ီးေျမာက္၏၊ ေဆာက္တည္၏။ ရဟန္းတုိ႔ ဤအားထုတ္ျခင္းကုိ မွန္စြာအားထုတ္ျခင္း သမၼာ၀ါယာမဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာသတိသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ျပင္းစြာအားထုတ္ေသာ လုံလရွိသည္ျဖစ္၍ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေအာက္ေမ့ျခင္း သတိရွိသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာေလာက၌ လုိခ်င္တပ္မက္ျခင္း အဘိဇၥ်ာ ႏွလုံးမသာယာျခင္း ေဒါမနႆကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၍ ႐ုပ္အေပါင္း၌ ႐ုပ္အေပါင္းကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ျပင္းစြာအားထုတ္ေသာ လုံလရွိသည္ျဖစ္၍ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ ေအာက္ေမ့ျခင္း သတိရွိသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာေလာက၌ လုိခ်င္တပ္မက္ျခင္း အဘိဇၥ်ာ ႏွလုံးမသာယာျခင္း ေဒါမနႆကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၍ ေ၀ဒနာတုိ႔၌ ေ၀ဒနာတုိ႔ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ျပင္းစြာအားထုတ္ေသာ လုံလရွိသည္ျဖစ္၍ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ရွိသည္ျဖစ္၍ ေအာက္ေမ့ျခင္း သတိရွိသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာေလာက၌ လုိခ်င္တပ္မက္ျခင္း အဘိဇၥ်ာ ႏွလုံးမသာယာျခင္း ေဒါမနႆကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၍ စိတ္၌ စိတ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ျပင္းစြာအားထုတ္ေသာ လုံလရွိသည္ျဖစ္၍ သမၸဇဥ္ဉာဏ္ ရွိသည္ျဖစ္၍ ေအာက္ေမ့ျခင္း သတိရွိသည္ျဖစ္၍ ဥပါဒါနကၡႏၶာေလာက၌ လုိခ်င္တပ္မက္ျခင္း အဘိဇၥ်ာ ႏွလုံးမသာယာျခင္း ေဒါမနႆကုိ ပယ္ေဖ်ာက္၍ သေဘာတရားတုိ႔၌ သေဘာတရားတုိ႔ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႐ႈေလ့ရွိသည္ျဖစ္၍ ေန၏။ ရဟန္းတုိ႔ ဤေအာက္ေမ့ျခင္း သတိကုိ မွန္စြာေအာက္ေမ့ျခင္း သမၼာသတိဟူ၍ ဆုိအပ္၏။

- ရဟန္းတုိ႔ သမၼာသမာဓိသည္ အဘယ္နည္း။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသာသနာေတာ္၌ ရဟန္းသည္ ကာမဂုဏ္တုိ႔မွ ကင္း၍သာလွ်င္ျဖစ္ေသာ အကုသုိလ္တရားတုိ႔မွ ကင္း၍သာလွ်င္ျဖစ္ေသာ ၀ိတက္ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ ၀ိစာရာႏွင့္တကြ ျဖစ္ေသာ နီ၀ရဏကင္းျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ပီတိသုခရွိေသာ ပထမစ်ာန္သုိ႔ ေရာက္၍ေန၏။ ၀ိတက္၀ိစာရ ၿငိမ္းျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္၌ စိတ္ကုိၾကည္လင္ေစတတ္ေသာ သမာဓိကုိ ပြားေစတတ္ေသာ ၀ိတက္လည္းမရွိေသာ ၀ိစာရလည္း မရွိေသာ သမာဓိေၾကာင့္ျဖစ္သည့္ ပီတိသုခရွိေသာ ဒုတိယစ်ာန္သုိ႔ေရာက္၍ေန၏။ ပီတိ၏လည္း ကင္းျခင္းေၾကာင့္ အမွ်႐ႈလ်က္ ဆင္ျခင္လ်က္ေန၏။ သုခကုိလည္း ကုိယ္ျဖင့္ခံစား၏။ အၾကင္ (တတိယစ်ာန္)ေၾကာင့္ ထုိသူကုိ “အမွ်႐ႈသူ သတိရွိသူ ခ်မ္းသာစြာာ ေနေလ့ရွိသူ”ဟု အရိယာပုဂၢိဳလ္တုိ႔သည္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆုိကုန္၏။ ထုိတတိယစ်ာန္သုိ႔ ေရာက္၍ေန၏။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲကုိ ပယ္ျခင္းေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ေရွးဦးကပင္ ၀မ္းသာျခင္း ႏွလုံးမသာျခင္းတုိ႔၏ ခ်ဳပ္ျခင္းေၾကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကင္းေသာ(ဥေပကၡာ)ေၾကာင့္ သတိ၏ စင္ၾကယ္ျခင္းရွိေသာ စတုတၳစ်ာန္သုိ႔ ေရာက္၍ေန၏။ ရဟန္းတုိ႔ ဤသမာဓိကုိ မွန္စြာတည္ၾကည္ျခင္း သမၼာသမာဓိဟူ၍ ဆုိအပ္၏။ ” 
ဤကား မဟာသတိပ႒ာနသုတ္၊ ဓမၼာႏုပႆနာအဖြင့္တြင္ ျမတ္ဗုဒၶဖြင့္ဆုိ ရွင္းျပေတာ္မူသည့္ မဂၢင္ရွစ္ပါး ဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္ပါ၏။ထုိဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားအရ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းသည္ဟူသည္မွာ အထက္ပါ အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္အညီ က်င့္သုံးေနထုိင္ျခင္းပင္ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ 

သုိ႔ဆုိလွ်င္ ကိေလသာမ်ား ထူေျပာလွသည့္ ပုထုဇင္မ်ား အေနျဖင့္ ေန႔စဥ္ဘ၀ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ ထုိဖြင့္ဆုိခ်က္မ်ားႏွင့္ အညီေနထုိင္ႏုိင္ရန္မွာ လြယ္ကူလွသည့္ အလုပ္မဟုတ္လွေပ။ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္အညီ ေနထုိင္ႏုိင္ရန္မွာ မျဖစ္ႏုိင္သည့္ သေဘာတြင္ ရွိေနေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္နည္း တစ္ခုကား ရွိ၏။ ထုိနည္းကား ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္၍ ေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ေနသူသည္ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္အညီ ေနထုိင္ေနသူ၊ အလမ္းအလတ္လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းေနသူဟု ဆုိႏုိင္ေပ၏။ အေၾကာင္းကား ၀ိပႆနာတရား အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ သတိတရားကုိ မလြတ္တမ္း ထိန္းခ်ဳပ္ေနႏုိင္ျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။

မွန္၏။ သတိဟူသည္ ပုိသည္မရွိ လုိသည္သာ ျဖစ္၏ဟု ဆုိသကဲ့သုိ႔ သတိတရားကုိ မလြတ္တမ္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ေနသူသည္လည္း အရာရာတြင္ သတိရွိေနသျဖင့္ အျမင္မွားသည္၊ အေတြးမွားသည္၊ အေျပာမွားသည္ စသည္ျဖင့္ ရွိႏုိင္မည္ မဟုတ္လွေပ။ ထုိသုိ႔ သတိျဖင့္ ေနထုိင္ေနသမွ် မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္လည္း ျပည့္စုံေနသည္သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ဥပမာအားျဖင့္ သတိတရားျဖင့္ အာနာပါနေခၚ ထြက္သက္၀င္သက္ကုိ မလြတ္တမ္း သိမွတ္႐ႈမွတ္ေနသူ ေယာဂီအား ၀င္ေလထြက္ေလ အစအဆုံးကုိ မလြတ္တမ္း သိေနသည့္အခါ စိတ္အစဥ္သည္ အျပင္မေရာက္ဘဲ ခႏၶာကုိယ္ႏွင့္ စိတ္တြင္သာ ရွိေနသျဖင့္ ထြက္ေလ၀င္ေလ တစ္မွတ္ရတုိင္း မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရားႏွင့္ ျပည့္စုံညီညြတ္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ အမွတ္မလြတ္ဘဲ ေနေနသျဖင့္ အျမင္လည္းမွန္ေန၊ အႀကံအစည္လည္းမွန္ေန၊ အေျပာအဆုိလည္း မွန္ေန၊ အလုပ္အကုိင္လည္းမွန္ေန၊ အသက္ေမြးမႈလည္းမွန္ေန၊ လုံလအားထုတ္မႈလည္းမွန္ေန၊ ေအာက္ေမ့သတိရွိမႈလည္းမွန္ေန၊ တည္ၾကည္မႈလည္း မွန္ေနမည္သာျဖစ္၏။ သတိျဖင့္ ၀င္ေလထြက္ေလကုိ ႐ႈမွတ္ေနသမွ် ႐ွဴထုတ္တုိင္း ႐ွဴသြင္းတုိင္း မဂၢင္ရွစ္ပါး ဆုိက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အျခားအခ်ိန္တြင္ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္ အညီေနႏုိင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သတိရွိရွိႏွင့္ တရားအားထုတ္ေနသည့္ အခ်ိန္သည္ကား မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္အညီ ေနထုိင္ေနၾကသည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ၿပီး အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းလုိသူမ်ားသည္ တရားအားထုတ္ၾကရမည္သာ ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ဤ၌ အထူး သတိျပဳရမည္မွာ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏုိင္ရန္အတြက္ တရားအားထုတ္ရမည္ဟု ဆုိသျဖင့္ ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရးမ်ားကုိ ပစ္ၿပီး တရားရိပ္သာသြားကာ တရားပဲအားထုတ္ ေနရမည္လားဟု ေစာဒကတက္ဖြယ္ ျဖစ္ေနေပ၏။ ထုိသုိ႔မဟုတ္။ တရားအားထုတ္သည္ ဟူသည္မွာ ရိပ္သာသြားၿပီး အားထုတ္ႏုိင္မွ တရားအားထုတ္သည္မဟုတ္။ မိမိတုိ႔၏ ေန႔စဥ္ေနထုိင္ လႈပ္ရွားေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ပင္ သတိတရားျဖင့္ မလြတ္တမ္း လုိက္လုိက္သိမွတ္ ေပးေနလွ်င္ပင္ တရားအားထုတ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ေပ၏။ ႐ုပ္တရားႏွင့္ စိတ္တြင္ျဖစ္ေပၚေနသည့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ား၊ ခံစားမႈမ်ား၊ အေတြးအႀကံမ်ားကုိ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ ေပၚစဲေပၚခုိက္မ်ားတြင္ အရွိအတုိင္း လုိက္လုိက္ၿပီး သိေပးေနလွ်င္ပင္ သတိရွိေနၿပီး တရားအားထုတ္ေနသည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားရင္းျဖင့္ပင္ တရားအားထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားကာ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကည့္ရန္ တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာတြင္ အထူးျပဳ ေျပာဆုိေဟာေျပာထားသည့္ အလယ္အလတ္လမ္း သုိ႔မဟုတ္ မဂၢင္ရွစ္ရပ္ လမ္းသြယ္ျမတ္ကုိ ေလွ်ာက္လမ္းလုိသူမ်ားသည္ အျခားအျခား သာမန္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ထုိလမ္းစဥ္အတုိင္း ေနထုိင္ႏုိင္ရန္မွာ မလြယ္လွသျဖင့္ အလြယ္ဆုံးနည္းျဖစ္သည့္ မည္သုိ႔ေသာအခ်ိန္၊ မည္သုိ႔ေသာ ေနရာတြင္ မည္သုိ႔ေသာ ပုံစံမ်ားျဖင့္ ရွိေနေစကာမႈ ထုိေန႔စဥ္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားတြင္ပင္ အမွတ္သတိ မျပတ္ရွိၿပီး စိတ္ႏွင့္႐ုပ္တြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည့္ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာ၊ စိတ္အမူအရာမ်ား၏ ျဖစ္စဲျဖစ္ခုိက္ ေပၚစဲေပၚခုိက္ကုိ မလြတ္တမ္း လုိက္လုိက္သိေပးေနသည့္ တရားအားထုတ္နည္းကုိ အသုံးျပဳ၍ မဂၢင္ရွစ္ပါးႏွင့္အညီ ေနထုိင္ရန္သာ ႀကိဳးစားရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဤသုိ႔ေနထုိင္ႏုိင္ျခင္းသည္ အလယ္အလတ္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပရင္း မဂၢင္ရွစ္ရပ္ လမ္းစဥ္ျမတ္၏ အေရးပါးမႈ၊ လုိအပ္မႈကုိ ဓမၼအႏွစ္သာရ တစ္ခုအျဖစ္ ႏွစ္သက္မႈတစ္ခု ျပဳလုိက္ရပါသည္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား