ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားပါၿပီ။ ၾကာဆုိ ျမန္မာျပည္က ျပန္ၾကြလာ ကတည္းကလုိ႔ ဆုိရပါမယ္။ ျမန္မာျပည္က ျပန္ေရာက္ကတည္းက တကယ့္ကုိပဲ မအားမလပ္ျဖစ္သြားရပါတယ္။ လူကျပန္ေရာက္လာေပမယ့္ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့အလုပ္ေတြက တစ္ခါတည္းပါလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းဆုိလည္းဟုတ္၊ သာသနာ့ညီအစ္ကုိ ဆုိလည္းဟုတ္တဲ့ အရွင္တစ္ပါးရဲ႕ က်န္းမာေရးကိစၥပါ။ ဒီအရွင္ဟာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ သာသနာ့တကၠသုိလ္မွာတည္းက စိတ္တူကိုယ္တူ ေပါင္းသင္းခဲ့တဲ့အရွင္ပါ။ နာဂစ္ေၾကာင့္ ရြာတစ္ခုလုံး ပ်က္ဆီးသြားတဲ့အျပင္ ဆရားသမားလည္း ျပန္ေတာ္မူသြား၊ မိဘေတြလည္း အုိးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္သြားလုိ႔ သီရိလကၤာသြားၿပီး ပညာသင္ေနတာက ပညာေရးကုိ ေဘးဖယ္ထားၿပီး ဇာတိရြာျဖစ္တဲ့ ငပုေတာၿမိဳ႕နယ္က အုပ္တြင္းရြားေလးမွာ သြားၿပီးရြာအက်ိဳးအတြက္ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးေတြ ျပန္လုပ္ေနတဲ့အရွင္ပါ။ ဘုန္းဘုန္းျပန္ၾကြသြားေတာ့လည္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ အခ်ိန္ျပည့္လုိက္ၿပီး နာဂစ္ဒုကၡသည္မ်ားကုိ ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ပါ။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ လူငယ္ေတြအတြက္ ပညာဒါနေက်ာင္းဖြင့္ၿပီး ပညာဒါနျပဳကာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လက္တဲြလုပ္ၾကဖုိ႔ အႀကံအစီရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ ထားၾကတဲ့အရွင္ပါ။ အခု အဲဒီအရွင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ သူရည္ရြယ္ထားတဲ့ အရာေတြ၊ လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကုိ စြန္႔ၿပီးေလာကႀကီးက အၿပီးအပုိင္ထြက္သြားပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ 3-10-2008ရက္ေန႔ ညေန ၄နာရီ ၂၅မိနစ္အခ်ိန္ေလာက္မွာ ရန္ကုန္အာရွေတာ္၀င္ အထူးကုေဆးခန္းႀကီးမွာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔အသက္ဟာ ခုမွ၃၁ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ သူဟာ သဘာ၀တရားကုိ မလြန္ဆန္နုိင္ဘဲ ဘ၀နိဂုံးခ်ဳပ္သြားရေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းအတြက္ကေတာ့ လက္႐ုံးတစ္ဘက္ ျပဳတ္သြားသလုိပါပဲ။
သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပလုိပါတယ္။ သူျဖစ္တဲ့ေရာဂါက အသည္းကင္ဆာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက အသည္းေရာင္ အသား၀ါဘီပုိးရွိေနတာကုိလည္း သိရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေရာက္သြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းခဏျပန္ၾကြလာတယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဒကာဒကာမေတြကလည္း ေန႔စဥ္ဆြမ္းမ်ားပင့္ကပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါအတုိင္း သူလည္းလုိက္ပါရပါတယ္။ ဒီတုန္းက သိပ္မသိသာေသး ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဗုိက္ထဲက တင္းတင္းေနတယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္ေနတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရြဂုံတုိင္အထူးကု ေဆးခန္းၾကီးမွာ အထူးကုဆရာ၀န္နဲ႔ ျပသၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာလည္းစစ္ေဆးၿပီး ေဆးေပးပါတယ္။ အနားယူလုိက္ရင္ ေကာင္းသြားပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဆးေတြေသာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာ အေတာ္ေလးသက္သာသြားတယ္လုိ႔ သူေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ေနရင္း တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ ပဲခူးကေနၿပီး၊ ေ၀ါအထိ သြားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီကအျပန္ လမ္းကလည္း အရမ္းဆုိးေတာ့ ဗုိက္ကျပန္ၿပီး ေအာင့္တာ၊ တင္းတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါနဆရာ၀န္သြားျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ေဆး႐ုံတက္ၿပီး အနားယူမွျဖစ္မယ္ဆုိလုိ႔ သူ႔ညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း အာရွေတာ္၀င္အထူးကုေဆးခန္းမွာ တက္ၿပီးအနားယူေဆးကုပါတယ္။
ေဆး႐ုံမွာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း စရိတ္ကအရမ္းႀကီးပါတယ္။ အခန္းခကုိပဲ တစ္ေန႔တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ဆုိတာ ရွာဖုိ႔အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းပါတယ္။ ဟုိကလွဴဒီကလွဴနဲ႔ ေဆးခန္းကုန္ခ်စရိတ္အတြက္ သိပ္မပူရပါဘူး။ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေနၿပီးကုသေပးေနေပမယ့္ အသည္းေရာင္တာရယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္တင္းေနတာရယ္၊ အသည္း၀ါေနတာရယ္က ဘယ္လုိမွ ထူးျခားမလာပါဘူး။ ဒါန ဘုန္းဘုန္းလည္း ေရာဂါအေျခအေနက ဒီေလာက္ဆုိထူးျခားရမယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔သူ႔ဆရာ၀န္နဲ႔ သီးသန္႔သြားေဆြးေႏြးေတာ့ အသည္းမွာ အက်ိတ္ေတြ႔ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အသည္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့အ၀ါရည္ေတြဟာလည္း ပုံမွန္ရွိရမွာက ၂၂ေလာက္ပဲ ရွိရမွာ၊ ၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီ၅၀၀ေက်ာ္ဟာ အသည္းေရာင္အသား၀ါ ဘီေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာလား ကင္ဆာေၾကာင့္ျဖစ္ေန တာလည္းဆုိတာ အတိအက်ေျပာဖုိ႔ ခက္ေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ထူးျခား မလာတာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သိသိခ်င္းအရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကင္ဆာမျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ က်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ဒီလုိစိတ္တစ္ထင့္ထင့္နဲ႔ပဲ ဘုန္းဘုန္းျမန္မာျပည္က ျပန္လာခဲ့တယ္လုိ႔ အတုိခ်ဳံးေျပာၾကတာေပါ့။
ဒီျပန္ေရာက္ေပမယ့္လည္း သူ႔ဆီကုိေရာ သူ႔ဆရာ၀န္ဆီကုိပါ ေန႔တုိင္းနီးပါးဖုန္းဆက္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာ၀န္က တတ္ႏုိင္ရင္ စကၤာပူသြားၿပီး ကုေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီလုိၾကားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ သူ႔အတြက္အရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီး ကုရေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတာရယ္၊ ေငြေရးေၾကေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မသြားလုိက္ရမျဖစ္ရေလေအာင္ အားလုံး၀ုိင္းၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ သူ႔ဘုန္းကံပဲေျပာရမလား မသိဘူး။ ေငြေၾကးအလုံအေလာက္ ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူအထိ သြားတယ္ဆုိပါဆုိ႔။ စကၤာပူေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ကုိ ကုေပးတဲ့ဆရာ၀န္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္လုပ္ စကားေျပာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေရာဂါဟာ အသည္းကင္ဆာ ဆုိတာသိလုိက္ရၿပီး ပုိက္ဆံရွိေပမယ့္ ကုလုိ႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္လုိ႔ သတိမလစ္ခင္၊ ဒီထက္ပုိၿပီးမဆုိးခင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ပင့္သြားတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း အႀကံျပဳပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာပဲ သူပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါတယ္။ ဒါက သူ႔ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေျခအေနေလးပါ။
သူေရာဂါဟာ ကုလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ သိလုိက္တဲ့အတြက္ အားလုံးကသူ႔ကုိ တရားအသိနဲ႔ေနဖုိ႔ ေ၀ဒနာအေပၚမွာ သည္းခံၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ဖုိ႔ အားေပးၾက၊ တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူ႔ကုိတုိက္တြန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူျပန္ေျပာတဲ့ စကားေလးက “အရွင္ဘုရားရယ္… တကယ္တမ္းေ၀ဒနာ ျပင္းလာေတာ့ ဘယ္လုိမွ မွတ္လုိ႔မရဘူးဘုရား…”တဲ့။ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ထိခုိက္သြားမိပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း သတိသံေ၀ဂျဖစ္သြားမိပါတယ္။ “ဒီတရားအလုပ္ဆုိတာဟာလည္း ပါရမီအထုံရွိၿပီး အေလ့အက်င့္မ်ားေနမွ ႐ႈမွတ္လုိ႔ျဖစ္တာပါလား…။ ေရာဂါျဖစ္လာမွ၊ ေသခါနီးအခါမွ ႐ုတ္တရက္ထလုပ္လုိ႔ မလြယ္တဲ့အလုပ္ပါလား..”စသျဖင့္ လား…ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ၀င္လာမိပါတယ္။ အားလုံးလည္း ဒီအသိေလးေတြ ၀င္ေစခ်င္ပါတယ္။ လုပ္ႏုိင္တုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ အခုေတာ့ ဒီအရွင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ 9ရက္ေန႔ဆုိ သူ႔ရက္လည္ပါ။ သူဟာ အသက္ ၃၁ႏွစ္မွာပဲ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားရၿပီလုိ႔ပဲ ေျဖၾကရေတာ့မွာေပါ့။ “ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသတယ္”တဲ့ ဒီစကားေလးဟာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့စကားေလးပါ။ အဘိဓမၼာမွာ ေသျခင္းေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပပါတယ္။
၁။ အာယုကၡယ = သက္တမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၂။ ကမၼကၡယ = ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၃။ ဥဘယကၡယ = အသက္၊ ကံႏွစ္မ်ိဳးကုန္လုိ႔ေသျခင္း
၄။ ဥေပေစၦဒက မရဏ = ႐ုတ္တရက္အက္စိဒင့္ျဖစ္လုိ႔ေသျခင္း ဆုိတဲ့ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရွင္ကေတာ့ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားတာလုိ႔ဆုိရပါမယ္။ ဒီလုိပဲေတြးၿပီး စိတ္ကုိေျဖရပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္းပဲ ေသျခင္းတရားဆုိတာ ေမြးကတည္းက ပါလာၿပီးသားပါ။ ေမြးတယ္ဆုိတာ ေသဖုိ႔ျဖစ္လာတာပါ။ ဒီေသျခင္းတရားဟာ အခ်ိန္မေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့သေဘာပါ။ ဘယ္အရြယ္မွာ ေသရမယ္ဆုိတာ အတိအက်ေျပာလုိ႔ မရသလုိ သတ္မွတ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေသရမယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေသရမယ္ဆုိတာဟာ ေသခ်ာသိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြ မေသခံ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ တရားျပသြားတဲ့ ဒီအရွင္ရဲ႕စကားလုိ “ေ၀ဒနာျပင္းလာေတာ့ တရားမွတ္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ဘူး” ဆုိတာေလးကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္းၿပီး ေ၀ဒနာမျပင္းခင္ တရားမွတ္ထားဖုိ႔ လုိေနပါၿပီ။ အေသေကာင္းဖုိ႔အတြက္ အေနေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အေနေကာင္းဖုိ႔အတြက္လည္း အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ အေကာင္းလုပ္ဖုိ႔ပါ။ အေကာင္းလုပ္၊ အေကာင္းေျပာ၊ အေကာင္းႀကံမယ္ဆုိရင္ ေသခါနီးအခါမွာ ေ၀ဒနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းျပင္း အေသေကာင္းႏုိင္ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ သတိသံေ၀ဂ ယူထားရမွာက ေသျခင္းတရားဟာ အသက္အရြယ္မေရြးဘူးဆုိတာပါ။ ဒီအသိနဲ႔အတူ တျခားအရာေတြ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေသရမယ္ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ အေသေကာင္းေအာင္ အေနေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အလုပ္ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းအသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္….
(ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားတဲ့အရွင္ျမတ္အား သတိတရျဖင့္ ေကာင္းမႈအစုစုအတြက္ အမွ်ေပးေ၀ပါသည္။ ျဖစ္ရာဘ၀ ဘုံဌာနမွ သာဓုေခၚႏုိင္ပါေစ… သာဓု…သာဓု…သာဓု)
သူ႔ေရာဂါအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေျပာျပလုိပါတယ္။ သူျဖစ္တဲ့ေရာဂါက အသည္းကင္ဆာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းက အသည္းေရာင္ အသား၀ါဘီပုိးရွိေနတာကုိလည္း သိရပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းေရာက္သြားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ အခ်ိန္ျပည့္လုိက္ပါ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းခဏျပန္ၾကြလာတယ္ဆုိေတာ့ ျမန္မာျပည္က ဒကာဒကာမေတြကလည္း ေန႔စဥ္ဆြမ္းမ်ားပင့္ကပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါအတုိင္း သူလည္းလုိက္ပါရပါတယ္။ ဒီတုန္းက သိပ္မသိသာေသး ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ ဗုိက္ထဲက တင္းတင္းေနတယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္ေနတယ္ဆုိတာကုိ ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရြဂုံတုိင္အထူးကု ေဆးခန္းၾကီးမွာ အထူးကုဆရာ၀န္နဲ႔ ျပသၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာလည္းစစ္ေဆးၿပီး ေဆးေပးပါတယ္။ အနားယူလုိက္ရင္ ေကာင္းသြားပါမယ္လုိ႔လည္း ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ေဆးေတြေသာက္ၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္မွာ အေတာ္ေလးသက္သာသြားတယ္လုိ႔ သူေျပာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ေနရင္း တစ္ေန႔မွာ ဘုန္းဘုန္းနဲ႔အတူ ပဲခူးကေနၿပီး၊ ေ၀ါအထိ သြားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီကအျပန္ လမ္းကလည္း အရမ္းဆုိးေတာ့ ဗုိက္ကျပန္ၿပီး ေအာင့္တာ၊ တင္းတာေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါနဆရာ၀န္သြားျပန္ျပေတာ့ ဆရာ၀န္က ေဆး႐ုံတက္ၿပီး အနားယူမွျဖစ္မယ္ဆုိလုိ႔ သူ႔ညြန္ၾကားခ်က္အတုိင္း အာရွေတာ္၀င္အထူးကုေဆးခန္းမွာ တက္ၿပီးအနားယူေဆးကုပါတယ္။
ေဆး႐ုံမွာကလည္း သိတဲ့အတုိင္း စရိတ္ကအရမ္းႀကီးပါတယ္။ အခန္းခကုိပဲ တစ္ေန႔တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ ေပးရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေနနဲ႔ တစ္ေသာင္းရွစ္ေထာင္ဆုိတာ ရွာဖုိ႔အေတာ္ခက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကံေကာင္းပါတယ္။ ဟုိကလွဴဒီကလွဴနဲ႔ ေဆးခန္းကုန္ခ်စရိတ္အတြက္ သိပ္မပူရပါဘူး။ ေဆး႐ုံမွာ တစ္ပက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ေနၿပီးကုသေပးေနေပမယ့္ အသည္းေရာင္တာရယ္၊ ရင္ေခါင္းေတာင့္တင္းေနတာရယ္၊ အသည္း၀ါေနတာရယ္က ဘယ္လုိမွ ထူးျခားမလာပါဘူး။ ဒါန ဘုန္းဘုန္းလည္း ေရာဂါအေျခအေနက ဒီေလာက္ဆုိထူးျခားရမယ္ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိတာ သိခ်င္လုိ႔သူ႔ဆရာ၀န္နဲ႔ သီးသန္႔သြားေဆြးေႏြးေတာ့ အသည္းမွာ အက်ိတ္ေတြ႔ရတဲ့အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ အသည္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့အ၀ါရည္ေတြဟာလည္း ပုံမွန္ရွိရမွာက ၂၂ေလာက္ပဲ ရွိရမွာ၊ ၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ဒီ၅၀၀ေက်ာ္ဟာ အသည္းေရာင္အသား၀ါ ဘီေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာလား ကင္ဆာေၾကာင့္ျဖစ္ေန တာလည္းဆုိတာ အတိအက်ေျပာဖုိ႔ ခက္ေနေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ထင္သေလာက္ထူးျခား မလာတာျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ရွင္းျပပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သိသိခ်င္းအရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း ကင္ဆာမျဖစ္ပါေစနဲ႔လုိ႔ က်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။ ဒီလုိစိတ္တစ္ထင့္ထင့္နဲ႔ပဲ ဘုန္းဘုန္းျမန္မာျပည္က ျပန္လာခဲ့တယ္လုိ႔ အတုိခ်ဳံးေျပာၾကတာေပါ့။
ဒီျပန္ေရာက္ေပမယ့္လည္း သူ႔ဆီကုိေရာ သူ႔ဆရာ၀န္ဆီကုိပါ ေန႔တုိင္းနီးပါးဖုန္းဆက္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ဆရာ၀န္က တတ္ႏုိင္ရင္ စကၤာပူသြားၿပီး ကုေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီလုိၾကားေတာ့ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ သူ႔အတြက္အရမ္းကုိ စုိးရိမ္သြားပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီး ကုရေလာက္တဲ့အထိ ျဖစ္လာတာရယ္၊ ေငြေရးေၾကေရး အေျခအေနေတြေၾကာင့္ရယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မသြားလုိက္ရမျဖစ္ရေလေအာင္ အားလုံး၀ုိင္းၿပီး ႀကိဳးစားလုိက္ေတာ့ သူ႔ဘုန္းကံပဲေျပာရမလား မသိဘူး။ ေငြေၾကးအလုံအေလာက္ ရသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူအထိ သြားတယ္ဆုိပါဆုိ႔။ စကၤာပူေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ကုိ ကုေပးတဲ့ဆရာ၀န္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္း ဖုန္းအဆက္အသြယ္လုပ္ စကားေျပာၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔ေရာဂါဟာ အသည္းကင္ဆာ ဆုိတာသိလုိက္ရၿပီး ပုိက္ဆံရွိေပမယ့္ ကုလုိ႔မရေတာ့တဲ့အေျခအေနျဖစ္လုိ႔ သတိမလစ္ခင္၊ ဒီထက္ပုိၿပီးမဆုိးခင္ ျမန္မာျပည္ျပန္ပင့္သြားတာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေၾကာင္း အႀကံျပဳပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာပဲ သူပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားပါတယ္။ ဒါက သူ႔ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေျခအေနေလးပါ။
သူေရာဂါဟာ ကုလုိ႔မရေတာ့ဘူးလုိ႔ သိလုိက္တဲ့အတြက္ အားလုံးကသူ႔ကုိ တရားအသိနဲ႔ေနဖုိ႔ ေ၀ဒနာအေပၚမွာ သည္းခံၿပီး ၀ိပႆနာ႐ႈမွတ္ဖုိ႔ အားေပးၾက၊ တုိက္တြန္းၾကပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူ႔ကုိတုိက္တြန္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူျပန္ေျပာတဲ့ စကားေလးက “အရွင္ဘုရားရယ္… တကယ္တမ္းေ၀ဒနာ ျပင္းလာေတာ့ ဘယ္လုိမွ မွတ္လုိ႔မရဘူးဘုရား…”တဲ့။ ဘုန္းဘုန္းစိတ္ထဲမွာ အေတာ့္ကုိ ထိခုိက္သြားမိပါတယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း သတိသံေ၀ဂျဖစ္သြားမိပါတယ္။ “ဒီတရားအလုပ္ဆုိတာဟာလည္း ပါရမီအထုံရွိၿပီး အေလ့အက်င့္မ်ားေနမွ ႐ႈမွတ္လုိ႔ျဖစ္တာပါလား…။ ေရာဂါျဖစ္လာမွ၊ ေသခါနီးအခါမွ ႐ုတ္တရက္ထလုပ္လုိ႔ မလြယ္တဲ့အလုပ္ပါလား..”စသျဖင့္ လား…ေပါင္းမ်ားစြာလည္း ၀င္လာမိပါတယ္။ အားလုံးလည္း ဒီအသိေလးေတြ ၀င္ေစခ်င္ပါတယ္။ လုပ္ႏုိင္တုန္းအခ်ိန္ေလးမွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ထားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
ထားပါေတာ့ အခုေတာ့ ဒီအရွင္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ လာမယ့္ 9ရက္ေန႔ဆုိ သူ႔ရက္လည္ပါ။ သူဟာ အသက္ ၃၁ႏွစ္မွာပဲ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားရၿပီလုိ႔ပဲ ေျဖၾကရေတာ့မွာေပါ့။ “ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသတယ္”တဲ့ ဒီစကားေလးဟာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာမွာ လာတဲ့စကားေလးပါ။ အဘိဓမၼာမွာ ေသျခင္းေလးမ်ိဳး ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပပါတယ္။
၁။ အာယုကၡယ = သက္တမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၂။ ကမၼကၡယ = ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ေသျခင္း၊
၃။ ဥဘယကၡယ = အသက္၊ ကံႏွစ္မ်ိဳးကုန္လုိ႔ေသျခင္း
၄။ ဥေပေစၦဒက မရဏ = ႐ုတ္တရက္အက္စိဒင့္ျဖစ္လုိ႔ေသျခင္း ဆုိတဲ့ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးမွာ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရွင္ကေတာ့ ကံစြမ္းကုန္လုိ႔ ေသသြားတာလုိ႔ဆုိရပါမယ္။ ဒီလုိပဲေတြးၿပီး စိတ္ကုိေျဖရပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ အားလုံးသိတဲ့အတုိင္းပဲ ေသျခင္းတရားဆုိတာ ေမြးကတည္းက ပါလာၿပီးသားပါ။ ေမြးတယ္ဆုိတာ ေသဖုိ႔ျဖစ္လာတာပါ။ ဒီေသျခင္းတရားဟာ အခ်ိန္မေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး၊ ပုဂၢိဳလ္မေရြး ေရာက္လာတတ္တဲ့သေဘာပါ။ ဘယ္အရြယ္မွာ ေသရမယ္ဆုိတာ အတိအက်ေျပာလုိ႔ မရသလုိ သတ္မွတ္လုိ႔လည္း မရပါဘူး။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေသရမယ္ဆုိတာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ေသရမယ္ဆုိတာဟာ ေသခ်ာသိေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တေတြ မေသခံ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါၿပီ။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ တရားျပသြားတဲ့ ဒီအရွင္ရဲ႕စကားလုိ “ေ၀ဒနာျပင္းလာေတာ့ တရားမွတ္ဖုိ႔လည္း မလြယ္ဘူး” ဆုိတာေလးကုိ အၿမဲႏွလုံးသြင္းၿပီး ေ၀ဒနာမျပင္းခင္ တရားမွတ္ထားဖုိ႔ လုိေနပါၿပီ။ အေသေကာင္းဖုိ႔အတြက္ အေနေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အေနေကာင္းဖုိ႔အတြက္လည္း အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔လုိပါၿပီ။ အလုပ္ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ အေကာင္းလုပ္ဖုိ႔ပါ။ အေကာင္းလုပ္၊ အေကာင္းေျပာ၊ အေကာင္းႀကံမယ္ဆုိရင္ ေသခါနီးအခါမွာ ေ၀ဒနာေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲျပင္းျပင္း အေသေကာင္းႏုိင္ပါၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းအပါအ၀င္ ဓမၼမိတ္ေဆြမ်ားအေနနဲ႔ သတိသံေ၀ဂ ယူထားရမွာက ေသျခင္းတရားဟာ အသက္အရြယ္မေရြးဘူးဆုိတာပါ။ ဒီအသိနဲ႔အတူ တျခားအရာေတြ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတာ မေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ေသရမယ္ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီဆုိတာ မေမ့ၾကဖုိ႔နဲ႔ အေသေကာင္းေအာင္ အေနေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ အလုပ္ေကာင္းေအာင္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အေရးႀကီးေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းအသိေပးစကား ပါးလုိက္ရပါတယ္….
(ဘ၀နတ္ထံပ်ံလြန္ေတာ္ မူသြားတဲ့အရွင္ျမတ္အား သတိတရျဖင့္ ေကာင္းမႈအစုစုအတြက္ အမွ်ေပးေ၀ပါသည္။ ျဖစ္ရာဘ၀ ဘုံဌာနမွ သာဓုေခၚႏုိင္ပါေစ… သာဓု…သာဓု…သာဓု)
အာရွေတာ္၀င္ ေဆးခန္းက ေစ်းၾကီးလုိ႔ ေတာ္႐ံုလူ အနားမကပ္ႏုိင္ပါ။ သံဃာ့ေဆး႐ံုၾကီးက ကုမေပးႏုိင္ဘူးလားဘုရား
ဒီအရွင့္ ကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ ေဆး၀ါးကုသမႈ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ပ်ံလြန္ရတာပါ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးျပီး ေဆးဖုိး၀ါးခ မတတ္ႏုိင္သူမ်ား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္းလုိ႔ အလုပ္မလုပ္ႏုိင္ စား၀တ္ေနေရးပါ ဒုကၡေရာက္ရသူမ်ား ဘယ္လုိ ကုသုိလ္မ်ိဳး ျပဳသင့္ပါသလဲဘုရား
အဲဒီလုိအေျခအေနမ်ိဳးမွာ လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာ ပုညႀကိယ၀တၱဳဆယ္မ်ိဳး (ေကာင္းေသာအက်ိဳး၏ တည္ရာျဖစ္၍ ျပဳသင့္ျပဳထုိက္တဲ့ကုသိုလ္ဆယ္မ်ိဳး) ရွိေၾကာင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္။ အဲဒီဆယ္ပါးကေတာ့…
၁။ ဒါန = ေပးကမ္းလွဴဒါန္းမႈ
၂။ သီလ = ငါးပါး၊ ရွစ္ပါး၊ ဆယ္ပါးစေသာ သီလေဆာက္တည္မႈ
၃။ ဘာ၀နာ = တရားဓမၼက်င့္ႀကံအားထုတ္မႈ
၄။ အပစာယာန = အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူအား အ႐ုိအေသျပဳမႈ
၅။ ေ၀ယ်ာ၀စၥ = သူမ်ားကုသိုလ္ေကာင္းမႈ၌ ကူညီေဆာင္ရြက္လုပ္ကုိင္ေပးမႈ
၆။ ပတိၱဒါန = မိမိရေသာ၊ မိမိလုပ္ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ အမွ်ေပးေ၀မႈ
၇။ ပတၱာႏုေမာဒနာ = မိမိသုိ႔ေရာက္လာေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ တစ္နည္းအားျဖင့္ သူမ်ားျပဳေသာ ကုသုိလ္အဖုိ႔ကုိ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚယူမႈ
၈။ ဓမၼႆ၀န = တရားနာယူမႈ
၉။ ဓမၼေဒသနာ = လာဘ္လာဘကုိ မငဲ့ဘဲ တရားေဟာေျပာမႈ
၁၀။ ဒိ႒ိဇုကမၼ = အယူ၀ါဒကုိ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္စြာ ျပဳမႈ
တုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆယ္မ်ိဳးထဲက မိမိတုိ႔လုပ္ႏုိင္တဲ့ကုသုိလ္မ်ိဳးကုိ လုပ္ေနပါကလည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေနၿပီး ဘာမွမလုပ္တာထက္စာရင္ အမ်ားႀကီးအက်ိဳးႀကီးပါတယ္။