ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ဒီေန႔အခ်ိန္နဲနဲရတာနဲ႔ ဇိနတၱပကာသနီက်မ္းႀကီးကုိ ဟုိလွန္ဒီလွန္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္္မိပါတယ္။ အားလုံးသိထားၿပီးတဲ့အတုိင္း ဇိနတၳပကာသနီက်မ္းဆုိတာ က်ီးသဲေလးထပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ျဖစ္ေတာ္စဥ္က်မ္းႀကီးပါ။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေရးတဲ့ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္းႀကီးနဲ႔ ခ်ိန္ထုိးေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္းလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရေပမယ့္ အေတာ္အတန္ျပည့္စုံတဲ့ က်မ္းတစ္ေစာင္ပါ။ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ရင္း တစ္ေနရာမွာ ဘဒၵ၀ဂၢီညီေနာင္...
နေမာ ဗုဒၶႆ
ဝယဓမၼာ သခၤါရာ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ = ျပဳျပင္ထားသည့္ သခၤါရ တရားမွန္သမွ်သည္ ပ်က္စီးျခင္းလ်င္ နိဂုံးရွိသျဖင့္ မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကုိယ္စီကုိယ္ငွ ျပည့္စုံၾကေလာ့။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး
*ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရတုိ႔ ကုိယ္ကဤပုံ ျဖစ္လုိတုံလည္း တစ္ဖုံဆင္ကြဲ သူတနဲျဖင့္ ေဖာက္လြဲတတ္စြာ ဓမၼတာကုိ ပညာစကၡဳ ေမွ်ာ္ေထာက္႐ႈ ၍ > ယခုပင္လွ်င္ မအုိခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့။ > ယခုပင္လွ်င္ မနာခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ၾကိဳးစားျပဳေလာ့။ > ယခုပင္လွ်င္ မေသခင္က ႀကိဳတင္ေကာင္းမႈ ႀကိဳးစားျပဳေလာ့။ (ဘဒၵႏၲ၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ)
မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ
ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ႏွလုံးသြင္းမွာ၊ အခ်စ္မ်ားက အျပစ္မ်ား၍၊ အမုန္းမ်ားက အ႐ႈံးပြား၏။ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ေရွာင္ၾကဥ္ကင္း၍၊ ေမတၱာႏွလုံး က်င့္ကာသုံးသည့္၊ အျဖဴစင္ဆုံး ဤက်င့္ထုံးကား၊ အျပစ္လည္းကင္း အ႐ႈံးကင္းမည့္၊ မခ်စ္မမုန္း အေကာင္းဆုံးတည္း။
