သူခုိးလူမိသြားျခင္း

မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီေန႔က ၁၅-၁-၂၀၁၂ရက္ေန႔ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ေမြးေန႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးေန႔အလွဴအျဖစ္ သီရိဓမၼာ သီလရွင္စာသင္တုိက္နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ပရိယတၱိ သာသနာ့တကၠသုိလ္ ရခုိင္ျပည္နယ္ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ဆက္ကပ္လွဴဒါန္း ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေန႔ ညေနပုိင္းမွာ ပစၥည္းေလးပါး ဒကာမတစ္ဦးက ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေရႊတိဂုံဘုရားၾကြဖုိ႔ လာပင့္တာနဲ႔ လုိက္သြားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေရာက္ေတာ့ ကားပါကင္လြယ္တဲ့ေနရာ ေျမာက္ဘက္မုခ္က တက္ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူေတြက သူတုိ႔ဖိနပ္ကုိ ကားထဲမွာ ထားခဲ့ေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဓာတ္ေလွခါးနားအထိ စီးသြားၿပီး နီးစပ္ရာ အတက္အဆင္း တစ္ေနရာမွာ ဖိနပ္ကုိ ခၽြတ္ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလုိခၽြတ္ထားေနက်ဆုိေတာ့ ဖိနပ္အပ္တဲ့ေနရာမွာ မအပ္ဘဲ အဆင္ေျပတဲ့ ေနရာမွာပဲ ထားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားဖူးၿပီး ျပန္အဆင္းမွာ ဖိနပ္စီးဖုိ႔ ခၽြတ္ထားခဲ့တဲ့ ေနရာကုိ သြားခဲ့ေပမယ့္ ဖိနပ္က မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါ အတူပါလာတဲ့ ဒကာမေတြက ဟိုေမးဒီေမး ဟုိရွာဒီရွာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘုရားလာဖူးတဲ့ သူေတြၾကားမွာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ ဖိနပ္ေပ်ာက္ရွာပုံေတာ္ဟာ လူေတြအတြက္ အာ႐ုံက်စရာ ျဖစ္လာပါတယ္။

ဟုိကၾကည့္ဒီကၾကည့္နဲ႔ ၾကာေတာ့ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေတြ ရွက္လာပါတယ္။ “ကဲ…ကဲ… ရွာမေနပါနဲ႔ အသစ္သာ ဝယ္လုိက္ၾကပါေတာ့” ဆုိၿပီး နီးစပ္ရာ သကၤန္းဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ဖိနပ္အသစ္တစ္ရံ ဝယ္စီးၿပီး ဖိနပ္အသစ္နဲ႔ေက်ာင္းကုိ ျပန္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အတူပါလာတဲ့ ဒကာမတစ္ေယာက္က အရွင္ဘုရားကလည္း ကုိယ့္ဖိနပ္ကုိယ္ရွာတာ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရွက္ရမွာလဲလုိ႔ ေမးပါတယ္။ “ရွက္တာက ဖိနပ္ေပ်ာက္သြားလုိ႔ မဟုတ္ဘူး ဒကာမေရ၊ သူခုိးလူမိသြားလုိ႔ ရွက္တာပါ”လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းကေျပာေတာ့ ဒကာမက နားမလည္ဘဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက “ဟုတ္တယ္ ဒကာမေရ ဘုန္းဘုန္းဖိနပ္ သူမ်ားယူသြားတာဟာ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကုိယ္လည္းသူမ်ားဖိနပ္ကုိ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ယူခဲ့လုိ႔ ေနမွာေပါ့။ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြဟာ အေၾကာင္းတုိက္ဆုိင္ရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ျပန္အက်ိဳးေပးတတ္တဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘုန္းဘုန္းလုပ္ခဲ့တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ တစ္ခုအေနနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းျပန္ေပးဆပ္ရတဲ့ သေဘာပဲေလ။ ယူတဲ့သူကလည္း သူ႔ပစၥည္း သူျပန္ယူသြားတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္သလုိ သူ႔ကံကုိသူ အသစ္ဖန္တီးလုိက္တာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ဒါဟာ ပုိင္ရွင္ျပန္ေပၚသြားတဲ့သေဘာ၊ ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အျပစ္ကုိ ကုိယ္ျပန္ခံရတဲ့ သေဘာျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ သူခုိးလူမိသြားတဲ့ သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္” စသျဖင့္ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားက အျပန္လမ္းမွာေတာ့ အားလုံးဟာ အေတြးကုိယ္စီနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာပဲ ေက်ာင္းကုိျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းကေတာ့ ဒီအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိတုိင္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သူခုိးလူမိသြားသလုိ ခံစားမိရင္း ရွက္ေနမိပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး အေၾကာင္းကုိ ဖတ္လိုက္မိပါတယ္။ တစ္ေန႔ အဲဒီဆရာေတာ္ သီးတင္းသုံးေနတဲ့ေက်ာင္းကုိ သူခုိးကဝင္ခုိးၿပီး ဆရာေတာ္ရဲ႕ နဝကမၼအလွဴေတာ္ေတြနဲ႔ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္း အခ်ိဳ႕ကုိ ခိုးယူသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာေတာ္နဲ႔ အတူေနတဲ့ ကပၸိယက ဆရာေတာ္ေက်ာင္း သူခုိးတက္ခုိးသြားတဲ့အေၾကာင္း ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ၊ ေက်ာင္းကုိလာတဲ့ ဒကာဒကာမေတြကုိပါ လုိက္ေျပာျဖစ္ေနတယ္တဲ့ေလ။ အဲဒါကုိ ဆရာေတာ္ႀကီးက သိေတာ့ ရွက္လြန္းလြန္းလုိ႔ဆုိၿပီး ကပၸိယကုိ အဲဒီအေၾကာင္း လုိက္မေျပာဖုိ႔နဲ႔ ကပၸိယႀကီးလုပ္တာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေတာင္ သူခုိးမွန္း လူသိကုန္ၿပီလုိ႔ ေျပာဆုိရွင္းျပ ျဖစ္တယ္လုိ႔ အဲဒီစာအုပ္မွာ ေရးသားထားပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီး အေၾကာင္းကုိ ဖတ္လုိက္မိတုန္းက သိပ္ၿပီး သတိမထားမိခဲ့ေပမယ့္ အခုလုိ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ႀကဳံေတြ႕ရေတာ့မွ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူခုိးျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားရတဲ့အျဖစ္ကုိ သတိျပဳမိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ၊ သူမ်ားက ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေခ်းငွါးၿပီး ျပန္မေပးတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ဆီက တစ္စုံတစ္ခုကုိ လိမ္လည္ယူေဆာင္သြားတာမ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံတဲ့အခါမ်ိဳးမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ သံေဝဂယူကာ ေျဖဆည္ရင္း ဒီဘဝရဲ႕ လုပ္တဲ့အလုပ္ေတြမွာ အျပစ္ကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ္ခံရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ သူမ်ားေတြကုိ လုိက္ေျပာေနရင္ ကုိယ္လည္းပဲ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ဒီလုိအလုပ္ေတြကုိ လုပ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ ထုတ္ျပရာ ေရာက္ေနသလုိ ခံစားမိတဲ့အတြက္ ေတာ္႐ုံကိစၥကုိ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ ကုိယ့္ရဲ႕ကံအက်ိဳးကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ခံႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ လူတုိင္းလူတုိင္း ကုိယ့္ပစၥည္းတစ္ခုခု ေပ်ာက္သြားဖူးတာ၊ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက လိမ္သြားဖူးတာ စတာေတြကုိ အနည္းနဲ႔အမ်ား ႀကဳံဖူးၾကမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ႀကဳံတဲ့အခါ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္ၿပီးဆင္ျခင္တတ္တဲ့ သေဘာမရွိဘဲ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ဝါေၾကာင့္ ဆုိကာ သူမ်ားကုိပဲ အျပစ္ပုံခ်တတ္တဲ့ သေဘာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါဟာ သက္ေရာက္မႈတုိင္းမွာ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ နိယမအတုိင္း အေကာင္းအဆုိး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ေစတနာပါပါနဲ႔ လုပ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈဆုိတာကုိ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ အခုအခ်ိန္မွာ အက်ိဳးေပးခ်ိန္တန္လုိ႔ အက်ိဳးေပးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးကုိ သုံးသပ္ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ပစၥည္းဥစၥာရဲ႕ သေဘာဟာ ထုိက္မွရတတ္တဲ့ သေဘာရွိသလုိ ကုိယ့္ဥစၥာမွန္ရင္လည္း ဘယ္လုိေနရာမ်ိဳးမွာပဲ ထားထား ေပ်ာက္သြားတတ္တဲ့ သေဘာမရွိတတ္ပါဘူး။ ဘယ္သူက ယူသြားယူသြား ကုိယ့္ရဲ႕ အတိတ္လုပ္ရပ္ မပါဘူးဆုိရင္ အခ်ိန္တန္ ကုိယ့္ဆီကုိ ျပန္ေရာက္လာတတ္တဲ့ သေဘာ ရွိတတ္ပါတယ္။ အဲ ကုိယ့္ဥစၥာမဟုတ္ဘူး၊ ကုိယ္နဲ႔မထုိက္တန္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္လည္း ဘယ္ေနရာ၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းတဲ့ အရာမ်ိဳး ျဖစ္ပါေစ အခ်ိန္တန္ရင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားၾကတာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခုခုကုိ ရယူပုိင္ဆုိင္ဖုိ႔ လုပ္ၾကတဲ့ အခါမွာလည္း ဒီဘဝလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ဆုိတဲ့ ကံတရားရယ္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ဆုိတဲ့ ကံတရားေတြရဲ႕ ေဖးမမႈေတြက အမ်ားႀကီး အေထာက္အကူ ျပဳထားတာေတြ ရွိေနတတ္တဲ့အတြက္ ပစၥည္းဥစၥာ တည္တံ့တာ၊ ေပ်ာက္ဆုံးတာေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕တဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ ျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတစ္ေလ ဘာပဲလုပ္လုပ္ အဖတ္မတင္ ျဖစ္ေနတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္သူ႔ကုိပဲ ေပးေပး ျပန္မရဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့သူေတြ၊ သူမ်ားခုိးတာ၊ သူမ်ားလိမ္တာကုိ ခဏခဏ ခံရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ဆုံျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြဟာ ဒီဘဝမွာ သူမ်ားေတြအေပၚမွာလည္း ယုတ္မွာတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ၊ လိမ္ညာေကာက္က်စ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြ မရွိဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ကုိက်ေတာ့ သူမ်ားက အမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳမူဆက္ဆံ သြားတာေတြ ရွိေနၾကတဲ့ အျဖစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ဘက္ကေျပာရရင္ ဒါဟာ အလြန္ခံျပင္းစရာ၊ ကံတရားရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးမႈဟာ သံသယ ျဖစ္စရာ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အခုဘဝမွာ သူတုိ႔မဟုတ္တာ မလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ အတိတ္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က သူတုိ႔လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ သက္ေရာက္မႈဆုိတာ သတိျပဳၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံကုိ ပုံခ်တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ကံတရားရဲ႕ ဆန္းၾကယ္မႈကုိေတာ့ လက္ခံၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘဝမွာ ဒီဘဝရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ အဓိကက်ေပမယ့္ အတိတ္ဘဝ တစ္ခုခုက လုပ္ခဲ့တဲ့ ကံတရားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈဟာလည္း လ်စ္လ်ဴ႐ႈလုိ႔ မရတာကုိ ထည့္တြက္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံရယ္၊ ဉာဏ္ရယ္၊ ဝိရိယရယ္ ဆုိတဲ့ ဒီအေၾကာင္းတရား သုံးမ်ိဳးဟာ သတၱဝါ တစ္ဦးဦးရဲ႕ အက်ိဳးေပးသက္ေရာက္မႈကုိ အထူးျပဳ ေပးတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဝီရိယကုိ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကံတရားအေပၚ သတိထားကာ ဆင္ျခင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကံမရွိ ဉာဏ္ရွိတုိင္းမဲြဆုိသလုိ ကံတရားရဲ႕ သက္ေရာက္မႈေတြဟာလည္း ဘဝမွာ အမ်ားႀကီး ပဲ့ကုိင္ထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ လုပ္ရမယ့္ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္တဲ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကုိ အရင္းတည္ၿပီး ႀကိဳးစားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္မလာခဲ့ရင္လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ကံတရားကုိ ဆင္ျခင္ကာ ျပဳျပင္ေနထုိင္ႏုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘဝမွာ တစ္ခုခုကုိ ဆုံး႐ႈံးသြားတဲ့ အခါတုိင္း ကုိယ့္ကံကုိဆင္ျခင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက “လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘဝမွာ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ မျဖစ္တဲ့အခါ၊ ရွိထားတာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္ဝါေၾကာင့္ စသျဖင့္ သူမ်ားကုိ အျပစ္ပုံခ်ကာ အလြန္အကၽြံ စိတ္ဒုကၡ ခံစားမႈေတြ ရွိတတ္ၾကေပမယ့္ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိေတာ့ ျပန္ၿပီးဆင္ျခင္မႈ အားနည္းတတ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြဟာ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က ကုိယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ႕ တန္ျပန္သက္ေရာက္မႈ အက်ိဳးတရားေတြေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏုိင္တာကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္မႈ အားနည္းတတ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီလုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိမျပဳမိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဘဝမွာ တစ္ခုခုေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ မေကာင္းတာေတြနဲ႔ ႀကဳံေတြ႔တဲ့အခါ အရမ္းခံစားမႈ ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွန္ျဖစ္သင့္တာက အဲဒီလုိ ဘဝမွာ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့အတုိင္း မျဖစ္ဘဲ ကုိယ့္ရွိတာေတြ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ၿပီး ကုိယ့္ကံကုိျမင္ကာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း” စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔လည္း ဘဝမွာ ကုိယ့္ကုိသူမ်ားက ယုတ္မာသြားတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိ သူမ်ားက ခုိးယူသြားတဲ့အခါ၊ ကုိယ့္ရွိတာကုိ လိမ္ညာၿပီး ယူသြားတာကုိ ခံရတဲ့အခါ စတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ ဒီဘဝမွာ ဥပေဒအေၾကာင္းအရ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာကုိ လုပ္ဖုိ႔လုိအပ္ေပမယ့္ တစ္ဖက္ကလည္း အတိတ္ဘဝတစ္ခုခုက ကုိယ္လုပ္ခဲ့ လုပ္ရပ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအျဖစ္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိဆင္ျခင္ၿပီး ကိုယ့္စိတ္ကုိကုိယ္ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ သူခုိးျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ လူလိမ္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာ စတာေတြနဲ႔ ေျဖေတြးေတြးကာ ေနာက္ေနာင္မွာ ဒါမ်ိဳးအျဖစ္ေတြ မႀကဳံရေအာင္ ခုအခ်ိန္မွာပဲ လုပ္သမွ်အလုပ္ေတြမွာ အျပစ္ကင္းေအာင္း လုပ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အသိေပး တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၂၅)

 ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြ

ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ နယ္လွည့္တရားပဲြေတြ ၾကြတဲ့အခါ တစ္ခ်ိဳ႕ေဒသက တရားပဲြ ဦးေဆာင္ဒကာဒကာမေတြက သူတုိ႔ႀကဳံေတြ႕ဖူးတဲ့ ဒကာဒကာမ တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းကုိ ေလွ်ာက္ထားၾကပါတယ္။ သူတုိ႔က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တုိ႔အရပ္မွာ တစ္ခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္တုိ႔ တရားပဲြသြားဖိတ္တဲ့အခါ တုိ႔က ဘယ္ဆရာေတာ္ တရားမွ နာလုိ႔ရတာ၊ ဘယ္ဆရာေတာ္တရားဆုိ နာလုိ႔မရဘူး၊ ဝိပႆနာ တရားမွ နာလုိ႔ရတယ္၊ သုတၱန္တရားဆုိ ေပါ့လြန္းလုိ႔ နာလုိ႔ကုိ မရဘူးဆုိၿပီး တရားနာဖုိ႔ကုိ ျငင္းပယ္တတ္ၾကပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆုိတာ ဘယ္တရားမွ နာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္တရားေတာ့ မနာေကာင္းဘူးဆုိတာ ရွိလုိ႔လားဘုရား၊ ဘုရားတရားေတြကုိ စာေပနဲ႔အညီ ေဟာေတာ္မူေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္ ဘယ္ဆရာေတာ္မွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ ဆုိတာေတြ ရွိလုိ႔လားဘုရား” စသျဖင့္ ေမးေလွ်ာက္တတ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔အေမးကုိ ဘုန္းဘုန္းက “ဟုတ္ပါ့၊ အဲဒီလုိ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အက်င့္လဲြေတြေၾကာင့္ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဘာတရားမွ မရဘဲ ေလာကနဲ႔ပါ အန္ဝင္ဂြင္က် မျဖစ္ဘဲ ကုိးလုိ႔ကန္႔လန္႔ ျဖစ္ကုန္ၾကတာေပါ့” စသျဖင့္ နိဒါန္းခ်ီၿပီး တရားစကား ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒီလုိ အသံေတြေၾကာင့္လည္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေလးေတြအေပၚ မီးေမာင္းထုိးျပစရာ ျဖစ္လာရတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ေနရာေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီလုိ အစဲြအားႀကီးတဲ့သူေတြ၊ အလဲြအားႀကီးတဲ့ သူေတြကုိ မၾကာခဏ ႀကဳံဖူးတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ တရားေတာ္ေတြကုိ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း နားထားၾကသလုိ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း အားထုတ္ထားတဲ့သူေတြ ပါေနတာကုိ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ ခက္တာက ဒီေလာက္တရားလည္းနာ တရားလည္း အားထုတ္ထားတာေတာင္မွ အစဲြမျပဳတ္ဘဲ အလဲြလုပ္ေနတယ္ဆုိေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ဒါဟာ တစ္ခုခုေတာ့ လဲြေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တရားအလုပ္ဆုိတာက စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ စနစ္တက် ႀကိဳးစားအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ မွန္ကန္တဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတာ အေသအခ်ာ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲလုိျဖစ္မလာဘဲ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္လာတာဆုိရင္ေတာ့ မဟုတ္မွလဲြေရာ သဒၶါနဲ႔ ပညာခ်ိန္ခြင္လ်ာ မညီမညြတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတေလ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ ျဖစ္တတ္တာက အဲဒီ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မႈ ပညာတရားနဲ႔ မတဲြမိတဲ့အတြက္ အလဲြျဖစ္ကုန္တာမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အစကေတာ့ ၾကည္ညိဳမႈ သက္သက္ပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီသဒၶါတရားက ပညာအားနည္းလာၿပီး သဒၶါကေန တဏွာအျဖစ္ကုိ ေရာက္ကုန္ကာ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္မွ၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ၊ ဘယ္နည္းစနစ္မွ ဆုိတာေတြ ျဖစ္ကုန္ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတၱဝါေတြရဲ႕ သေဘာကလည္း စဲြမိၿပီဆုိရင္ အသက္အေသခံၿပီး စဲြမိတတ္တာဆုိေတာ့ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ေအာင္ကုိ ျဖစ္သြားတတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားျမင္တာမ်ိဳး၊ သူေဝေနယ်နဲ႔သူမွ ကၽြတ္တမ္းဝင္တတ္တဲ့ သေဘာမ်ိဳး ရွိတတ္ေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကုိ သိပ္ခင္သြားတဲ့အခါ တရားလည္းမျမင္ ကၽြတ္တမ္းလည္း မဝင္ဘဲ အလဲြျဖစ္ကုန္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ ရွိလာေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိးကြယ္မႈအပုိင္းမွာ ယုံၾကည္မႈကုိ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈနဲ႔တဲြၿပီး ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ အလဲြေတြနည္းေစေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ ဘုရားေဟာတရားေတာ္ေတြ မွန္သမွ် ေကာင္းစြာေဟာၾကားထားတဲ့ သြာကၡတာ ဂုဏ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ျပည့္စုံေနတာေတြပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ ေပါ့တယ္၊ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ အႏွစ္ရွိတယ္စတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေတြ မရွိပါဘူး။ ေသေသခ်ာခ်ာ သဒၶါတရားနဲ႔ နားၾကားမယ္ဆုိရင္ တရားတုိင္းမွာ အႏွစ္သာရဆုိတာ ပါၿပီးသားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတာ္ေတြကုိ ဘုရားေဟာက ေသြဖယ္ၿပီးမေဟာဘဲ အရွိအတုိင္း ျပန္ေဟာတဲ့ တရားေဟာ ဆရာေတာ္ေတြဆုိရင္လည္း ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာမွ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ေဟာမွ ဆုိတာေတြ မရွိဘဲ တရားေတာ္အေပၚမွာ နားေတာ္ေလးစုိက္ၿပီး နားၾကားလုိက္မယ္ဆုိရင္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ အသိတစ္ခုခုကေတာ့ ရသြားမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္၊ ကုိယ္စဲြထားတဲ့ တရား၊ ကုိယ္စဲြထားနဲ႔ နည္းေတြကုိ ေရွ႕တန္းတင္ထားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီအစဲြေတြရဲ႕ေနာက္မွာ အလဲြေတြက ေရာက္လာမွာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ႏွလုံးသြင္းမွန္ကန္ဖုိ႔က အဓိကပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ တရားအလုပ္ကုိ သဒၶါတရားအျပည့္၊ ေစတနာတရားျဖည့္ၿပီး စစ္မွန္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔သာ လုပ္ထားၾကမယ္ဆုိရင္ ပုဂၢိဳလ္စဲြ၊ တရားစဲြ၊ နည္းစဲြဆုိတာမ်ိဳး ရွိကုိရွိလာႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ တရားအလုပ္ဟာ စနစ္သာ မွန္မယ္ဆုိရင္ မ်ားမ်ားလုပ္ထားေလ၊ မ်ားမ်ား သဒၶါတရားတုိးေလ ျဖစ္ၿပီး ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာနဲ႔ ကံကံရဲ႕ အက်ိဳးတရားေတြ အေပၚမွာရွိေနတဲ့ သံသယေတြ၊ အစဲြေတြဟာလည္း ပုိပုိၿပီး နည္းလာတတ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိဆုိရင္ ဝိနည္းတရားေတြနာလည္း သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတုိးၿပီး ကုသုိလ္ျဖစ္ေနမွာ ျဖစ္သလုိ၊ သုတၱန္တရားနဲ႔ အဘိဓမၼာတရားေတြနာလည္း ပီတိတရားနဲ႔ ကုသုိလ္တရားေတြ တုိးတုိးေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ဆရာေတာ္၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာေတြ မရွိေတာ့ဘဲ တရားရဲ႕ အႏွစ္ကုိပဲ ရေအာင္ နာယူသြားေနမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ လက္ေတြ႕အက်ိဳးေတြမွာ တကယ္သာ နာယူက်င့္ႀကံထားမယ္ဆုိရင္ ဘုရားဆုိတဲ့အသံ၊ တရားဆုိတဲ့အသံ၊ သံဃာဆုိတဲ့ အသံေလးေတြကုိ ၾကားလုိက္ရတာနဲ႔တင္ သူ႔အတြက္ကေတာ့ သဒၶါတရားတုိးၿပီး ကုသိုလ္ေတြ ရေနေတာ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလုိ မဟုတ္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ သံဃာမကဲြဘဲ ပုဂၢိဳလ္ကုိစဲြတာေတြ၊ အက်င့္မွန္နဲ႔ စနစ္မွန္ကုိ မသိဘဲ တစ္ယူသန္ေတြ တဲြေနတာေတြ ရွိလာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ပုဂၢိဳလ္လည္းစဲြ၊ အက်င့္လည္း လဲြလာေစမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္းစစ္ေတာ့ ဘယ္ဆရာေတာ္ေဟာတာ မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္လုိတရားမ်ိဳးမွ မဟုတ္ရင္ မနာဘူး၊ ဘယ္နည္း မဟုတ္ရင္၊ ဘယ္စနစ္ မဟုတ္ရင္ အားမထုတ္ဘူးလုိ႔ ဆုိလာတတ္သူေတြဟာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြကုိ မစြန္႔လြတ္ႏုိင္ဘဲ ယုံၾကည္မႈေနာက္မွာ၊ စူးစမ္းဆင္ျခင္မႈ ဉာဏ္ေတြမေရာက္ၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ အႏွစ္သာရကုိ မျမင္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္အေပၚမွာ တဏွာေရာက္သြားၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ ဆုိရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သဒၶါနဲ႔ ပညာကုိ ညီမွ်ေစမယ့္ သတိတရား မရွိၾကလုိ႔ပဲလုိ႔ သုံးသပ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္ ဗုဒၶဘာသာအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ပုဂၢိဳလ္စဲြနဲ႔ အက်င့္လဲြေတြအေပၚမွာ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ စဲြၿပီးရင္းစဲြေနၾကတဲ့၊ တရားနာ၊ တရားအားထုတ္ၿပီး သဒၶါတရားမတုိးဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ အလဲြဟာလည္း သံသရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အလဲြမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလုိ အလဲြမ်ိဳးမျဖစ္ရေအာင္ တရားနာတဲ့အခါ အႏွစ္သာရကုိ ရေအာင္နာ၊ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ စစ္မွန္ၿပီး အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတဲ့ အက်င့္ကုိ ေရာက္ေအာင္အားထုတ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ အသြင္အျပင္နဲ႔ တီထြင္တဲ့ က်င့္စဥ္ေတြမွာ ဒါမွဒါဆုိတဲ့ အစဲြမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္သာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳဆင္ကာ ယုံၾကည္မႈ သဒၶါတရားကုိ အေၾကာင္းအက်ိဳး ဆင္ျခင္တတ္တဲ့ ပညာတရားနဲ႔ေပါင္းစပ္လုိ႔ ေကာက္ျမတ္တဲ့ ညီမွ်ျခင္းေတြနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ ႐ုိးသားစြာ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ဂင္းနစ္မွတ္တမ္းႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္


ဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင္႔ Guinness Book of World Records ဟု ေခၚဆုိပါသည္။ ၎ကုိ ၁၉၅၅-ခုႏွစ္မွ စ၍ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး ႏုိင္ငံတကာမွ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိ စုေဆာင္း တငျ္ပထားပါသည္။ ဂင္းနစ္ဟူေသာအမည္မွာ အုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံ႐ွိ ဂင္းနစ္ (Arthur Guinness) ဘီယာကုမၸဏီကုိ ရည္စူးပါသည္။ ၁၇၅၂-ခုႏွစ္တြင္ အာသာဂင္းနစ္ (၁၇၅၂-၁၈၀၃) ဆုိေသာ ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္သည္ ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အေမြရ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ ၎ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အရင္းျပဳ၍ အာသာဂင္းနစ္သည္ ယမကာဆုိင္တစ္ခုကုိ စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၇၅၉သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဒဗြလင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔ပါသည္။ သူေသဆုံးၿပီးေနာက္ သားျဖစ္သူ အာသာ(၁၇၆၇-၁၈၅၂)၊ ေျမးျဖစ္သူ ဘင္ဂ်မင္ဂင္းနစ္ (၁၇၉၈-၁၈၆၈) တုိ႔က ဘီယာလုပ္ငန္းကုိ ဆက္လက္လုပ္ကုိင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ဘင္ဂ်မင္လက္ထက္တြင္ဂင္းနစ္ ဘီယာသည္ အေမရိကန္၊ အဂၤလန္ ႏွင္႔ ဥေရာပ တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ပါ တင္ပုိ႔ေရာင္းခ်ႏုိင္သည္အထိ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ဂင္းနစ္မိသားစုသည္ သူတုိ႔၏ ဂင္းနစ္ဘီယာကုိ ကုိယ္ပုိင္စက္႐ုံတည္ေဆာက္ကာ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

သူတုိ႔၏ဘီယာ ေအာင္ျမင္ရျခင္းတြင္ အခ်က္(၂)ခ်က္သည္ အေရးပါ ပါသည္။ ပထမ အခ်က္မွာ ဂင္းနစ္ဘီယာသည္ အရည္ သက္သက္မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ ေစးပ်စ္သည္။ ဘီယာတစ္ပုိင္႔ကုိ ငွဲ႔မည္ဆုိပါက ၁၁၉ ဒသမ ၅-စကၠန္႔ၾကာမည္ဟု ေၾကျငာကာ စားသုံး သူကုိ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။ ဒုတိယ အခ်က္မွာ ဂင္းနစ္ဘီယာ ထည္႔ခြက္၏ ထူးျခားမွႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဂင္းနစ္ဘီယာ ကုမၸဏီသည္ ကုိယ္ပုိင္ခြက္တစ္မ်ဳိးကုိ တီထြင္ ထုတ္လုပ္ခဲ႔ပါသည္။ အဆုိပါခြက္အတြင္းသုိ႔ ဘီယာကုိထည္႔မည္ဆုိပါက ဘီယာႁမွဳပ္မ်ားသည္ အေပၚသုိ႔မတက္ဘဲ ေအာက္သုိ႔ သာဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရမညျ္ဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းျဖင္႔ စားသုံးသူကုိ ေကာင္းစြာ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ႔ၾကပါသည္။၁၉၅၅-တြင္ ဂင္းနစ္ဘီယာအေရာင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္၌ ဘီယာေသာက္သူမ်ား ျငင္းခုံမွႈတစ္ခု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎အျငင္းအခုံမွာမည္သည္႔ ငွက္သည္ အျမန္ဆုံးပ်ံသန္းႏုိင္သနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင္႔ဆက္စပ္ေနပါသည္။ ျငင္းခုံသူမ်ားသည္ အကုိးအကားစာအုပ္မ်ဳိးစုံကုိ ႐ွာေဖြပါေသာ္လည္း ႐ွာမေတြ႔ႏုိင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤတြင္ ဆုိင္႐ွင္ျဖစ္သူ ဂင္းနစ္မ်ဳိးႏြယ္တစ္ေယာက္သည္ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ လုိအပ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားပါသည္။

ဤသုိ႔ျဖင္႔၁၉၅၅-တြင္ ပထမဆုံးဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္ စာအုပ္ထြက္ေပၚလာပါသည္။ စာအုပ္ကုိတာ၀န္ခံ ေရးသားသူမွာ ေရာ႔စ္၀ွစ္တနာ ႏွင္႔ ေနာရစ္ ၀ွစ္တနာ(Ross and Noris Whitner) အႁမႊာညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိ႔သည္ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္တုိက္မ်ားမွ အခ်က္အလက္မ်ား ကုိရယူၿပီး စာအုပ္ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ခရစ္စမတ္ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္အမွီ ေအာက္တုိဘာလတုိင္းတြင္စာအုပ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ စာအုပ္တြင္ ၾကက္ဥအေ၀းဆုံးေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္သူ၊ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ေဟာ႔ေဒါ႔ (Hot Dog) အမ်ားဆုံး စားႏုိင္သူ၊ အရပ္အရွည္ဆုံးလူသား၊ အႀကီးဆုံးကင္ဆာက်ိတ္၊ အဆိပ္ျပင္းဆုံး အပင္၊ အတုိဆုံးျမစ္စသည္ျဖင္႔ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။
ယခုအခါ ထုိစာအုပ္သည္ ကမၻာ့အေရာင္းရဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပုံႏိွပ္ခဲ႔ရပါသည္။ လူတုိ႔သည္ ထုိစာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခံရေစရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားလာၾကပါသည္။ တစ္ခါက ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ အေလးဆုံးေၾကာင္ အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။ ထုိအခါ ေၾကာင္ပုိင္႐ွင္မ်ားသည္ သူတုိ႔ေၾကာင္မ်ားကုိ စံခ်ိန္ခ်ဳိးႏုိင္ေအာင္ အစာမ်ား တနင္႔တပုိးေကၽြးခဲ႔သျဖင္႔ ေၾကာင္ေသဆုံးမွႈမ်ား ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ စာအုပ္တြင္ က်န္းမာေရးႏွင္႔ အသက္အႏၲရာယ္ ထိခုိက္ေစေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဖာ္ျပျဖင္းမျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ၾကပါသည္။

ဂင္းနစ္စာအုပ္သည္ တစ္ကမာၻလုံးမွ စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းျဖစ္ရာျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပုဂၢဳိလ္ထူးတစ္ဦးလည္း ပါ၀င္ခဲ႔ ပါသည္။ အဆုိပါပုဂၢဳိလ္ထူးမွာ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသပင္ ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံ၊ စာမ်က္ႏွာေပါင္း (၉၉၃၄) မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္အာဂုံေဆာင္ႏုိင္ေသာေႀကာင္႔ ကမာၻ႔မွတ္ဉာဏ္ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္ ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကုိခ်ီးက်ဴးလုိလွ်င္ တိပိဋကဓရေရြးခ်ယ္ေရး စာေမးပြဲအေၾကာင္းကုိ သိထားသင္႔ပါသည္။ ဤစာေမးပြဲသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ႏွႈတ္ေျဖ၊ ေရးေျဖေျဖဆုိရေသာ စာေမးပြဲျဖစ္ၿပီး ကမာၻေပၚတြင္ အခက္ခဲဆုံးစာေမးပြဲႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ခက္ခဲပါသနည္းဆုိလွ်င္ စတင္စစ္ေဆးေသာ ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၁၀-မွ ၁၃၆၂- အထိ ၅၃-ႏွစ္အတြင္း ေအာင္ျမင္သူ ၉-ဦးသာ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ စာေမးပြဲေအာင္မွတ္မွာ အမွတ္၁၀၀-တြင္၇၅-မွတ္ရမွသာ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရာတြင္ နံနက္ ၈-နာရီမွ၁၀-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၁-နာရီမွ၄-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ေန႔လွ်င္ ၂-ႀကိမ္ခြဲ၍ စာျပန္ရပါသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း သတ္မွတ္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာအေရအတြက္ကုိ ၿပီးေအာင္ျပန္ဆုိရပါသည္။ အခ်ိန္ကုိက္ စာမျပန္ႏုိင္လွ်င္ စာေမးပြဲက်ပါသည္။ တစ္ေန႔လုံး အတြက္စာ ၅-ခါ ေထာက္ေပးခြင့္႐ွိပါသည္။ ၅-ခါထက္ပုိ၍ ေထာက္ေပးရလွ်င္ စာေမးပြဲ က်ပါသည္။ စာကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရင္း ၀ါက်တစ္ခု ေက်ာ္သြားပါက စာေမးပြဲက်ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကမာၻ႔အခက္ဆုံး စာေမးပြဲႀကီးဟု ဆုိရျခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အဆုိပါ စာေမးပြဲႀကီးတြင္ စာမ်က္ႏွာ၉၉၃၄-မ်က္ႏွာလုံးကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္ရြတ္ဆုိႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။

ထုိမွ်မကေသး။ စာအုပ္မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ွိပါက မည္သည္႔စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာမည္မွ်၊ စာေၾကာင္းေရမည္မွ်တြင္ မည္သုိ႔ဆုိသည္ မည္သည္႔စာအုပ္က အမွန္ ျဖစ္သည္ဟူသည္အထိ ေထာက္ျပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားလြန္းလွပါသည္။ ေရးေျဖ ေျဖဆုိရာ၌လည္း
သီလကၡႏၡ၀ဂ္ - ၉၃-မွတ္
မဟာ၀ဂ္ - ၉၇-မွတ္
ပါတိက၀ဂ္ - ၉၇-မွတ္
ပါရာဇိကဏ္ - ၈၉-မွတ္
ပါစိတ္ပါဠိေတာ္ - ၉၉-မွတ္
မဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္ - ၉၂-မွတ္
စူဠ၀ဂၢပါဠိေတာ္ - ၉၈-မွတ္
ပရိ၀ါပါဠိေတာ္ - ၁၀၀-မွတ္
စသည္ၿဖင္႔ ဘာသာတုိင္းကုိ ဂုဏ္ထူးမွတ္ ၈၅-မွတ္ အထက္ျဖင္႔ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။

ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ၁၂၇၃၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၁-ရက္ေန႔တြင္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔နယ္၊က်ည္ပင္ ႐ြာသူႀကီး ဦးဆုံ၊ ေဒၚဆင္တုိ႔မွ ဖြားျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ငယ္မည္ ေမာင္ခင္ျဖစ္ပါသည္။ ၇-ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ သာမေဏ ၀တ္ခဲ႔ၿပီး ၁၅-ႏွစ္သားတြင္ ပထမငယ္တန္း၊ ၁၆-ႏွစ္သားတြင္ ပထမလတ္တန္း၊ ၂၀-ႏွစ္တြင္ ပထမႀကီးတန္းတုိ႔ကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၂၉၅-တြင္ အစုိးရပထမႀကီးတန္းကုိ ပထမေက်ာ္ဟူေသာ ဘြဲ႔ထူးျဖင္႔ အျမင္႔ဆုံး ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ထုိႏွစ္တြင္ပင္ သက်သီဟစာသင္တန္းကုိလည္းေကာင္း၊ ၁၂၉၆-တြင္ စာခ်တန္းကုိ လည္းေကာင္း တစ္ဆက္တည္းေအာင္ၿမင္၍ ၀ဋံသကာ(ဦးေဆာက္ပန္းဘြဲ႔) ျဖင္႔ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ျခင္းခံခဲ႔ရပါသည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အေထာက္အမကင္းစြာ အာဂုံျပန္ဆုိ ႏုိင္ေသာေၾကာင္႔ တရားဘ႑ာစုိးဟုအဓိပၸယ္ရေသာ တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိကဘြဲ႔ကုိ ဆက္ကပ္ၿခင္းခံခဲ့ ရပါသည္။ ဆ႒သံဂါယနာတင္ပြဲႀကီးတြင္လည္း မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေမးသမွ်ကုိ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် ထစ္ေငါ႔ၿခင္းမ႐ွိဘဲ ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ ဆ႒သဂၤတိသဇကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ႔ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိေသာ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္းႀကီးမ်ားကုိလည္း ျပဳစုခဲ႔ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း အစုိးရအဆက္ဆက္က ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဘြဲ႔ထူးအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ သာသနာ႔အာဇာနည္ အဂၢမဟာပဏိတ၊ အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂုရု၊ အဘိဓဇအဂၢမဟာသဒမၼေေဇာတိက၊ တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက၊ ဆ႒သဂၤါယနာ ၀ိသဇက၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ သည္ ၉-၂-၁၉၉၃၊အဂၤါေန႔ ညေန၊ ၄-နာရီ ၄၀-မိနစ္တြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

(စာေရးသူ သန္းမင္းထြဋ္ မဂၤလာေမာင္မယ္ အတြဲ-၁ရ၊ အမွတ္-၂၊ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား