လစဥ္ေဟာၾကား ျမတ္တရား (၁)

ဘာအေကာင္းဆုံးလဲ
ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ၊ ဒယ္ဂူးၿမိဳ႕ စိတၱသုခ ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာ လစဥ္တစ္လတစ္ႀကိမ္ တရားပဲြမ်ားနဲ႔ ေရႊျမန္မာေတြ႕ဆုံပဲြမ်ားကုိ ဒီႏွစ္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ (၂)လပုိင္းကစၿပီး ေက်ာင္းအက်ိဳးေဆာင္ ဒကာေတာ္မ်ားရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ လစဥ္က်င္းပ ျပဳလုပ္လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အရင္တုန္းက သီးသန္႔သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘဲ အေျခအေနအရ သာေရးနာေရးပြဲမ်ား လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုလုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ေလး လုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ကေတာ့ ဒီႏွစ္မွ စလုပ္ျဖစ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အမိျမန္မာျပည္ကေန ထြက္ခြါလာၿပီး ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ သူမ်ားကုိယ္ျဖစ္ကာ တနဂၤေႏြလုိ ေန႔မ်ိဳးေတြေတာင္မွ ကုိယ္ပုိင္အခ်ိန္ ျဖစ္ခြင့္မရၾကတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြအတြက္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တစ္လတစ္ခါေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားနဲ႔ နီးေစဖုိ႔၊ တစ္လုံးတစ္ပါဒပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာတရားအသိ တုိးေစဖုိ႔၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈ ရေစဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဒီပဲြေလးေတြကုိ လုပ္ေပးျဖစ္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဒီလုိတရားပဲြမ်ိဳးကုိ လာခ်င္ေပမယ့္ တနဂၤေႏြေန႔ကုိ မျဖစ္မေန အလုပ္ ဆင္းေပးေနရတဲ့ သူေတြက ရွိေနျပန္ပါတယ္။ သူတုိ႔ကလည္း တရားပဲြကုိ မလာႏုိင္ေပမယ့္ တရားပဲြမွာ ေဟာတဲ့တရားကုိေတာ့ သိရွိမွတ္သားလုိၾကဟန္ ရွိပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တရားပဲြမွာ ေဟာတဲ့တရားကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုိ႔စ္ေရးၿပီး တင္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားလာတာေတြ ရွိပါတယ္။။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းလည္း သူတုိ႔သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ဆႏၵအရ လစဥ္ေဟာၾကားတဲ့ တရားအႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ ျပန္လည္ေရြးႏႈတ္ကာ အခုလုိ တင္ျပျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂၇-၂-၂၀၁၁ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ တရားေခါင္းစဥ္ေလးကေတာ့ “ဘာအေကာင္းဆုံးလဲ” ဆုိတဲ့ တရားေတာ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာအေကာင္းဆုံးလဲလုိ႔ေမးရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ကုိယ္အလုိလားဆုံးအရာ၊ အႏွစ္သက္ဆုံးအရာကုိ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ပဲ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏုိးသူေတြနဲ႔ အတူတကြ ေနထုိင္ရတာကုိ လုိခ်င္တဲ့သူေတြကလည္း ဒီလုိခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ အတူတကြ ေနရျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္သလုိ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူေတြနဲ႔ အတူေနရတဲ့ သူေတြကလည္း ဒီလုိသူေတြနဲ႔ မေနရဘူးသာဆုိရင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပါပဲ ႀကိဳက္တဲ့ပစၥည္း၊ ႀကိဳက္တဲ့အစားအစာ၊ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ၊ စတာေတြကုိ လုိခ်င္ေတာင့္တခ်ိန္မွာ ရရွိ၊ ေရာက္ရွိလာခဲ့ရင္ သူတုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ေျပာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လုိခ်င္တဲ့အရာေတြ ရလာတဲ့အခါ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကသလုိ၊ မလုိခ်င္တဲ့အရာေတြ မရွိေတာ့တဲ့အခါ၊ ေရာက္မလာတဲ့အခါဆုိရင္လည္း အေကာင္းဆုံးလုိ႔ ေျပာေလ့ရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေတာင့္တတတ္တဲ့ အေကာင္းဆုံးအရာ၊ အေကာင္းဆုံး သေဘာတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ ဒီအေကာင္းဆုံးဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ “ပရမ”ဆုိတဲ့ ေဝါဟာရနဲ႔ တစ္ခါတေလ ေျပာဆုိသုံးႏႈန္းေလ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ဒီပရမဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ အသုံးျပဳၿပီး ေလာကမွာ ပရမတရား ေလးပါးရွိေၾကာင္း ေဟာျပေတာ္မူပါတယ္။ ျမန္မာလုိဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးတရား ေလးပါးေပါ့။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္က ပရမတရားေလးပါးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔
“အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ၊ သႏၲဳ႒ီ ပရမံ ဓနံ။
ဝိႆာသ ပရမာ ဉာတိ၊ နိဗၺာန ပရမံ သုခံ”
ဆုိၿပီး တရားစကား ေဟာၾကားေပးေတာ္မူထားပါတယ္။ ဒီစကားေတာ္ရဲ႕ ဆုိလုိရင္း အဓိပၸါယ္က
- က်န္းမာျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး လာဘ္လာဘ
- ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာ
- ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး
- နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာ
ဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလးမ်ိဳးဟာ ဘုရားေဟာတဲ့ ပရမတရားေခၚ အေကာင္းဆုံးတရား ေလးပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီတရားေတာ္ကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ေကာသလမင္းႀကီးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာသလမင္းႀကီးဟာ အစားအလြန္ႀကီးတဲ့ ရွင္ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စားလဲဆုိရင္ တစ္ခါစားရင္ ဆန္တစ္စိပ္ခ်က္ ကုန္ေအာင္စားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစားႀကီးတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ တစ္ေန႔ေတာ့ နံနက္စာ ပဲြေတာ္တည္ၿပီး ထမင္းဆိပ္တက္ေနခ်ိန္မွာ ဘုရားေက်ာင္းကုိသြားၿပီး ဘုရားတရားေဟာေနတဲ့ တရားပဲြတစ္ေနရာမွာ သြားငုိက္ေနပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အေျခအေနကုိ သိေနရတဲ့ ဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာၿပီးေတာ့ ဘုရင္ႀကီးကုိ “အစားမ်ားျခင္း၊ အစားႀကီးျခင္းဟာ ဆင္းရဲငုိက္မ်ည္းျခင္းကုိ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း၊ အစားအစာဆုိတာ အတုိင္းအရွည္ကုိသိၿပီး စာတာေကာင္းေၾကာင္း” မိန္ၾကားရင္း ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ တူေတာ္ေမာင္ သုဒႆနကုိ ဘုရင္ႀကီးပဲြေတာ္တည္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေနာက္ဆုံးထမင္းလုပ္ကုိ မစားဖုိ႔ သတိေပးကာ အဲဒီေနာက္ဆုံးလုပ္ ထမင္းရဲ႕ ဆန္အေရအတြက္အတုိင္း ထမင္းခ်က္တဲ့အခါ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ခ်က္သြားဖုိ႔ မွာၾကားေတာ္မူပါတယ္။ သုဒႆနလည္း ဘုရားရွင္မွာၾကားတဲ့အတုိင္း ဘုရင္ႀကီး ပဲြေတာ္တည္တဲ့အခါတုိင္း ေနာက္ဆုံးထမင္းလုပ္ကုိ မစားျဖစ္ေအာင္ သတိေပးရင္း အဲဒီထမင္းလုပ္ အေရအတြက္အတုိင္း ဆန္ကုိေလ်ာ့ေလ်ာ့ခ်က္ၿပီး စားေစခဲ့ရာ ေနာက္ဆုံးမွာ ဆန္တစ္စိပ္ခ်က္စားတဲ့ ဘုရင္ႀကီးဟာ ဆန္တစ္ကြမ္းစား (တစ္စလယ္)ခ်က္ပဲ စားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အစားအေသာက္ ေလ်ာ့ခ်ၿပီးစားလာတဲ့ ေကာသလဘုရင္ဟာ အရင္ကနဲ႔မတူေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ေပါ့ပါးကာ က်န္းမာေရးေတြလည္း ေကာင္းလာပါတယ္။ ေကာသလဘုရင္ဟာ သူဒီလုိျဖစ္လာတာ ျမတ္စြာဘုရား ေက်းဇူးေၾကာင့္ျဖစ္ေၾကာင္း ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ကာ ဘုရားရွင္ေက်ာင္းသုိ႔သြားေရာက္၍ သူရဲ႕က်န္းမာေရး အေျခအေနနဲ႔ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘုရားရွင္က ေကာသလမင္းႀကီးကုိ “အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ…” စတဲ့ အထက္ပါ တရားစကားကုိ ေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္ပါတယ္။

ဒီေဒသနာေတာ္မွာ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ ပရမတရားေလးပါးဟာ ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား အတြက္ အတုယူ လုိက္နာစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ “အာေရာဂ် ပရမာ လာဘာ - က်န္းမာျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံးလာဘ္”ဆုိတဲ့ ပထမဆုံး ပရမစကားလုိပဲ က်န္းမာေရးဟာ သိပ္ကုိအေရးႀကီးပါတယ္။ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ၊ ရာထူးဌာနႏၲရေတြ၊ ပညာအရည္အခ်င္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ျပည့္စုံျပည့္စုံ က်န္းမာေရး မေကာင္းဘူးဆုိရင္ အဲဒီျပည့္စုံမႈေတြဟာ အလကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြအားလုံးက က်န္းမာေရးသာ ေကာင္းသြားမယ္ဆုိရင္ ပုိက္ဆံဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္၊ ဘယ္မွာပဲသြားကုရကုရ အကုန္အက်ခံၿပီး သြားကုၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက က်န္းမာေရး ေကာင္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီတန္ဘုိးကုိ မသိၾကေပမယ့္ က်န္းမာေရးတကယ္မေကာင္း ျဖစ္လာၿပီဆုိေတာ့မွ တန္ဘုိးသိကာ ေၾကာက္လန္႔တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒီလုိျဖစ္လာမွ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကတာထက္စာရင္ မျဖစ္ခင္ကတည္းက အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ ဥစၥာကံေစာင့္ဆုိသလုိ အသက္ကုိ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ က်န္းမာေရးေလးေတြ အထုိက္အေလ်ာက္ ေကာင္းေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ က်န္းမာေရး မေကာင္းတာဟာ ႐ုပ္တရားေဖာက္ျပန္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပေတြ အလုိအရ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ျခင္းဟ ကံေၾကာင့္လည္း ေဖာက္ျပန္ႏုိင္သလုိ၊ စိတ္ေၾကာင့္၊ ဥတုေၾကာင့္၊ အာဟာရေတြေၾကာင့္လည္း ေဖာက္ျပန္တတ္ပါတယ္။ ဒီကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရဆုိတဲ့ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးေၾကာင့္ ႐ုပ္တရားေဖာက္ျပန္ၿပီး က်န္းမာေရး မေကာင္းျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ ဒီေလးပါးကုိ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနထုိင္ႏုိင္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အသက္ဉာဏ္ေစာင့္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလးပါးမွာ အတိတ္ကံ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈဟာ ဝဋ္ေကၽြးမပါခဲ့ရင္ ပစၥဳပၸန္ေကာင္းကံေလးေတြနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္သလုိ၊ စိတ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့႐ုပ္ေဖာက္ျပန္မႈကုိေတာ့ စိတ္နဲ႔ပဲ ေစာင့္ေရွာက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိပဲ ဥတုေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ရင္လည္း ဥတုနဲ႔မွ်တေအာင္၊ အာဟာရေၾကာင့္ ႐ုပ္ေဖာက္ျပန္ရင္လည္း အစားအေသာက္ေတြမွာ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တဲ့ အစားအေသာက္ေတြ စားႏုိင္ေအာင္ အားထုတ္ေပးျခင္းျဖင့္ သင့္ေလ်ာ္သလုိ ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေတြကုိ မွ်တေအာင္ ႀကိဳးစားေနထုိင္ႏုိင္ရင္ အသက္ကုိဉာဏ္ေစာင့္သလုိ ျဖစ္ေနမွာျဖစ္ၿပီး အသက္ဉာဏ္ေစာင့္ေနသမွ် က်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းေနၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရး ေကာင္းေနျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး လာဘ္ကုိ ရေနျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ က်န္တဲ့ဘယ္အရာေတြနဲ႔မွ မလဲႏုိင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်န္းမာျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးလာဘ္ပဲလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒုတိယ ပရမတရား တစ္ခုျဖစ္တဲ့ “သႏၲဳ႒ီ ပရမံ ဓနံ- ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာ”ဆုိတဲ့ တရားဟာလည္း ဘဝစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနသူေတြအတြက္ လုိအပ္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဥစၥာလုိ႔ ဆုိတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာမွမလုပ္၊ မႀကိဳးစားဘဲ ေနရမယ္လုိ႔ သေဘာေပါက္လဲြတတ္ပါတယ္။ အဲလုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာင့္ရဲလြယ္ရမယ္ဆုိတာ ကုိယ့္အေျခအေနအရ ႀကဳံလာရလာတဲ့ အေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ေနလုိက္ျခင္း သေဘာကုိ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့အတြက္ လုိခ်င္တက္မက္မႈေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာဘကုိ အကန္႔ေလးတစ္ခုနဲ႔ ထိန္းေပးျခင္း သေဘာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ့္အစြမ္းအစ၊ ကုိယ္ရႏုိင္တာထက္ ပုိၿပီးလုိခ်င္တတ္ကာ မတရား အရယူတဲ့အထိ မျဖစ္ရေအာင္ ကုိယ့္အတုိင္းအတာအရ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ ျဖစ္တတ္တဲ့ ကုိယ္စိတ္ပင္ပန္းမႈ၊ ေသာကျဖစ္မႈ၊ ေဒါသျဖစ္မႈ စတာေတြကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစဖုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္ျခင္း သေဘာမ်ိဳးကုိ ဒီေနရာမွာ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းလုိ႔ ေျပာလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး အေပၚမွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ ေနထုိင္ႏုိင္ျခင္းဟာ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းေလာဘျဖစ္မႈ၊ စုိးရိမ္ႀကီးမႈ စတဲ့ ဆုိးက်ိဳးေတြကေန ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး စည္းစိမ္ဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရာင့္ရဲလြယ္ျခင္းကုိ ပရမတရားတစ္ခုလုိ႔ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပရမတရားတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ “ဝိႆာသ ပရမာ ဉာတိ- ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး” ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာလည္း တစ္မိထဲဖြားတဲ့ အမ်ိဳးေတြထက္ ဘာမွေသြးမေတာ္ သားမစပ္ဘဲ ေကာင္းေနၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြနဲ႔ အတူက်င္လည္ ေနထုိင္ၾကသူေတြအတြက္ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေကာင္းဆုံးတရားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ရာေဆြမ်ိဳး မိန္ရာဟင္းေကာင္းဆုိသလုိ အမ်ိဳးမေတာ္ေပမယ့္ ခ်စ္ခင္ကၽြမ္းဝင္ေနၿပီး သူ႔အက်ိဳး ကုိယ့္အက်ိဳး ေဆာင္ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳးေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ ဒီဘဝမွာလာၿပီး တစ္မိသားစုတည္း ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ခ်စ္ခင္မႈမရွိ၊ ရင္းႏွီးမႈမရွိ၊ အက်ိဳးေဆာင္မႈ မရွိဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးေတြထက္စာရင္ ဘာမွေတာ္စပ္မႈ မရွိဘဲ လုိအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အကူအညီျဖစ္၊ အေကာင္းေတြကုိ ညြန္ျပ၊ အဆုိးေတြကုိ တားျမစ္ကာ ေမတၱာအားေတြနဲ႔ ခ်စ္ခင္ေစာင့္ေရွာက္ၾကတဲ့ သူစိမ္းေတြက ပုိၿပီးအက်ိဳးျပဳမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ အမ်ိဳးဆုိတာ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ကြ်မ္းဝင္ျခင္း၊ အက်ိဳးလုိလားျခင္း ရွိသူေတြသာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ဆုံး ပရမတရားျဖစ္တဲ့ “နိဗၺာန ပရမံ သုခံ - နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာ”ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ခ်မ္းသာတယ္ထင္ၿပီး လုိက္မိေပမယ့္ မခ်မ္းသာဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့သူေတြ အေနနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေရြးခ်ယ္သင့္တဲ့ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာစစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီခ်မ္းသာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာပါတယ္ေျပာေျပာ ခံစားတုန္း အခုိက္အတန္႔ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာတဲ့ တဒဂၤ ခ်မ္းသာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကာမဂုဏ္ ခ်မ္းသာေတြျဖစ္တဲ့ အိပ္ေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ၊ စားေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ၊ ေနေကာင္းျခင္းခ်မ္းသာ စတာေတြဟာ ခံစားၿပီးေနာက္မွာ ျဖစ္ေပၚတတ္တာက ဆင္းရဲျခင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အိပ္ေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ အိပ္ၿပီးပဲေနတဲ့အခါ၊ စားေကာင္းတယ္ထင္လုိ႔ စားၿပီးပဲ ေနတဲ့အခါ စတာေတြရဲ႕ ေနာက္မွာေတာ့ ဆင္းရဲျခင္းေတြပဲ ေရာက္လာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒါေတြဟာ ခ်မ္းသာတယ္လုိ႔ ထင္ေနရတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ခ်မ္းသာေတြျဖစ္ေနၿပီး ဒီလုိခ်မ္းသာေတြထက္ ကိေလသာ တဏွာကင္းေနတဲ့ သႏၲိသုခေခၚ ၿငိမ္းေအးတဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ ႏႈိင္းယွဥ္လုိ႔မရတဲ့ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ ဒုကၡကင္းရာ ခ်မ္းသာအစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက အေကာင္းဆုံး အေကာင္းဆုံးလုိ႔ လူေတြက ဘာေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေနေျပာေန ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူတဲ့ အေကာင္းဆုံး အရာေတြေလာက္ အမွန္တကယ္ အေကာင္းဆုံးဆုိတာ ရွိႏုိင္မွာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဘုရားရွင္မိန္႔ေတာ္မူတဲ့ က်န္းမာျခင္းဟာ အေကာင္ဆုံးလာဘ္၊ ေရာင့္ရဲျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ဥစၥာ၊ ခ်မ္းကၽြမ္းဝင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ေဆြမ်ိဳး၊ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာဟာ အေကာင္းဆုံး ခ်မ္းသာဆုိတဲ့ ပရမတရား ေလးပါးသည္သာ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ ႏွစ္ျဖာခ်မ္းသာကုိ ျဖစ္ေစမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပစၥဳပၸန္မွာ ခ်မ္းသာဖုိ႔ က်န္းမာေရး ေကာင္းရမွာျဖစ္သလုိ၊ အစစအရာရာမွာ သက္ေသာင့္သာျဖစ္ေအာင္ ေရာင့္ရဲလြယ္ဖုိ႔လည္းလုိၿပီး ခ်မ္းခင္ကၽြမ္းဝင္မႈရွိတဲ့ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းလည္း ရွိရမွာ ျဖစ္တဲ့အျပင္ သံသရာဒုကၡ ကုန္ရာမွသည္ ထာဝရ ဒုကၡကုန္ဖုိ႔အတြက္ နိဗၺာန္ကုိ ေမ်ာက္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔လည္း လုိအပ္ေနတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီဘဝမွသည္ နိဗၺာန္အထိ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ဖုိ႔ ဘုရားေဟာတဲ့ ဒီပရမတရားနဲ႔အညီ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာအေကာင္းဆုံးလဲဆုိတဲ့ ဒီတရားေတာ္မွာ ပရမတရား ေလးပါးနဲ႔အညီ က်င့္သုံးေနထုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီပရမတရားေလးပါးကုိ အၿမဲသတိျပဳ ဆင္ျခင္ကာ က်န္းမာေရးေကာင္းေအာင္၊ ေရာင့္ရဲလြယ္ေအာင္၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းရွိေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း နိဗၺာန္အထိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသမႈျပဳ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

- လာဘ္သပၸကာ အေပါင္းမွာ က်န္းမာျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- စည္းစိမ္ဥစၥာ အေပါင္းမွာ ေရာင့္ရဲျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- ေဆြမ်ိဳးမိတ္သဟာ အေပါင္းမွာ ကၽြမ္းဝင္ျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး
- သုခခ်မ္းသာ အေပါင္းမွာ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာ အေကာင္းဆုံး

Read more »

ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကတုိ႔၏ ျခားနားခ်က္…

Q. ဘုရားႏွင့္ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔၏ တူပံုႏွင့္ ျခားနာပံုမ်ားကို အေသးစိတ္ေလးမ်ား သိရွိခြင့္ရရင္ သိရွိလိုပါသည္ အရွင္ဘုရား။(www.bbfse.org)

A. ဘုရား၊ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကုိ မေျပာခင္ ေဗာဓိနဲ႔၊ ေဗာဓိသတၱအေၾကာင္းကုိ အရင္ေျပာျပဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဒီလုိ ေဗာဓိအေၾကာင္းကုိ ေျပာမယ္ဆုိရင္ သာဝကအေၾကာင္းလည္း ထည့္ေျပာရမွာျဖစ္လုိ႔ ေမးခြန္းထဲမွာ မပါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ သာဝကအေၾကာင္းကုိပါ ထည့္သြင္းေျပာၾကားေပးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဗာဓိဆုိတာ မဂ္ဉာဏ္၊ ဖုိလ္ဉာဏ္၊ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ေတြကုိ ေျပာတာျဖစ္ၿပီး ဒီဉာဏ္ေတာ္ေတြကုိ ရဖုိ႔ႀကိဳးစားကာ ပါရမီျဖည့္ၾကတဲ့ အေလာင္းေတာ္ေတြကုိ ေဗာဓိသတၱလုိ႔ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။

ေဗာဓိသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ေဗာဓိသတၱမ်ား

ဒီေဗာဓိ၊ ေဗာဓိသတၱမ်ားဟာ အမ်ိဳးအစားအေနနဲ႔ သုံးမ်ိဳးသုံးစား ရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့
၁။ သမၼာသေမၺာဓိ
၂။ ပေစၥကေဗာဓိ
၃။ သာဝကေဗာဓိ
ဆုိတဲ့ ေဗာဓိသုံးမ်ိဳးနဲ႔ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကတဲ့ ေဗာဓိသတၱမ်ားဟာလည္း
သမၼာသေမၺာဓိသတၱ
ပေစၥကေဗာဓိသတၱ
သာဝကေဗာဓိသတၱ
ဆုိၿပီး သုံးမ်ိဳးသုံးစား ကဲြျပားၾကပါတယ္။
ပါရမီျဖည့္က်င့္တယ္ဆုိတာ ဒါန၊ သီလ၊ ေနကၡမ၊ ပညာ၊ ဝီရိယ၊ ခႏၲီ၊ သစၥာ၊ အဓိ႒ာန္၊ ေမတၱာ၊ ဥေပကၡာဆုိတဲ့ ပါရမီဆယ္းပါးကုိ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးမွာ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျပဳလုပ္ဆည္းပူး ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းကုိ ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဉာဏ္ေတြကုိရဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္ၾကတဲ့ အေလာင္းေတာ္ေတြဟာ ပါရမီျပည့္ေျမာက္ၿပီး အဲဒီဉာဏ္အသီးသီးကုိ ရရွိေတာ္မူၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့
၁။ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရား (အလုံးစုံးကုိ သိေတာ္မူတဲ့ဘုရား)
၂။ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ ေပေစၥကဗုဒၶ (ဘုရားငယ္)
၃။ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ (တပည့္သားအရိယာ သာဝက)
လုိ႔ ျဖည့္က်င့္ၿပီး ရရွိတဲ့ ေဗာဓိဉာဏ္အလုိက္ အမည္အဆင့္အတန္း ကဲြျပားၾကပါတယ္။

အေလာင္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ပါရမီျဖည့္ရာကာလ

သမၼသေမၺာဓိသတၱေခၚ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကတဲ့ ဘုရားေလာင္းေတြ အေနနဲ႔ ပြင့္ေတာ္မူၿပီး ဘုရားတစ္ဆူဆူထံမွာ “ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဧကန္မုခ် ဘုရားျဖစ္လိမ့္မယ္”လုိ႔ နိယတဗ်ာဒိတ္ ရရွိေတာ္မူၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ပညာကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ ပညာဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ ေလးအသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ သဒၶါကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ သဒၶါဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ ရွစ္အသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ ဝီရိယကုိ အဓိကထားက်င့္တဲ့ ဝီရိယာဓိက ဘုရားေလာင္းဆုိရင္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္အသေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ၾကာေအာင္ ပါရမီေတာ္ေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၿပီး ပါရမီေတာ္ အထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္ေတာ္မူတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းၿပီး သစၥာေလးပါးတရားကုိ သိတဲ့မဂ္ဉာဏ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုံးစုံအကုန္လုံးကုိ အၾကြင္းမဲ့ သိျမင္ေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ဆုိတဲ့ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ သမၼာသေမၺာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ေလာကသုံးပါးမွာ အတုမရွိ၊ အတူမရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ သမၼာသမၺဳဒၶ (သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရား)လုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ပေစၥကေဗာဓိသတၱေခၚ ပေစၥကဗုဒၶါ အေလာင္းအလ်ာေတြ အေနနဲ႔ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၿပီး ပါရမီျပည့္ေျမာက္ အထြတ္အထိတ္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ ထုိးထြင္းၿပီး သစၥာေလးပါးကုိသိတဲ့ မဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္ကုိ ပေစၥကဗုဒၶ (ဘုရားငယ္)လုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

သာဝကေဗာဓိသတၱေခၚ သာဝက အေလ်ာင္းအလ်ာေတြ အေနနဲ႔ အဂၢသာဝကေလာင္း (အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမဂၢလာန္တုိ႔လုိမ်ိဳး) ဆုိရင္ တစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္း၊ မဟာသာဝကေလာင္း (အရွင္ေကာ႑ည၊ အရွင္အာနႏၵာစတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးေတြလုိမ်ိဳး) ဆုိရင္ ကမၻာတစ္သိန္း၊ ပကတိသာဝက (သာမန္အရိယာ သာဝကမ်ိဳး) ဆုိရင္ ကမၻာတစ္ရာ၊ ကမၻာတစ္ေထာင္စတဲ့ ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိ ျဖည့္က်င့္ၿပီး ပါရမီျပည့္ေျမာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားလုိ႔ေခၚတဲ့ ဆရာရွိမွ သစၥေလးပါးကုိသိတဲ့ မဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူပါတယ္။ အဲဒီလုိ သာဝကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားကုိ အဆင့္အတန္းအလုိက္ အဂၢသာဝက၊ မဟာသာဝက၊ ပကတိသာဝကဆုိတဲ့ အမည္အသီးသီးနဲ႔ သာဝကဗုဒၶလုိ႔ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ဆုပန္ၿပီး ပါရမီျဖည့္က်င့္ၾကတဲ့ သာဝကေတြအတြက္ ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆုမပန္ဘဲ သာမာန္ကိေလသာကုန္ခမ္း ရဟႏၲာျဖစ္ကာ နိဗၺာန္ဝင္ဖုိ႔အတြက္ေတာ့ သီးသန္႔သတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရာကာလ အတိအက် မရွိပါဘူး။

ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကေတြရဲ႕ လုပ္ငန္းစဥ္

အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလုိ ပါရမီေတြကုိ အသီးသီးျဖည့္က်င့္ၿပီး သမၼာသမၺဳဒၶလုိ႔ေခၚတဲ့ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားအျဖစ္၊ ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ေခၚတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶါအျဖစ္၊ တပည့္ အရိယာသာဝကလုိ႔ေခၚတဲ့ သာဝကဗုဒၶအျဖစ္ကုိ ရရွိေတာ္မူၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားထဲမွာ သဗၺညဳ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔ကုိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္ (ကုိယ္တုိင္လည္း သံသရာမွ ကူးေျမာက္ၿပီး ေဝေနယ်တုိ႔ကုိလည္း သံသရာမွ ထုတ္ေဆာင္ကယ္တင္ေတာ္မူတဲ့ အျမတ္ဆုံးပုဂၢိဳလ္)လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ အလုံးစုံကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ သိေတာ္မူတဲ့ သဗၺညဳတဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကုိ ကုိယ္ေတာ္တုိင္လည္း ထုိးထြင္းၿပီး သိေတာ္မူသလုိ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္ သိေတာ္မူတဲ့ အတုိင္းလည္း ကၽြတ္ထုိက္တဲ့ သတၱဝါေဝေနယ်ေတြကုိ သူတုိ႔ရဲ႕ အလုိဆႏၵကုိလုိက္ၿပီး သစၥာတရားကုိ သိေအာင္ေဟာေျပာ ေခ်ခၽြတ္ေတာ္မူႏုိင္တဲ့အတြက္ အတုမရွိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္ျမတ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သတၱဝါ ေဝေနယ်ေတြရဲ႕ အလုိကုိသိၿပီး သစၥာတရားကုိ ေဟာၾကားေပးႏုိင္မႈဟာ သဗၺညဳတ ဘုရားရွင္ေတြပဲ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အႏႈိင္းမဲ့ဗုဒၶ၊ အလုံးစုံကုိ အကုန္အစင္သိေတာ္မူတဲ့ ဘုရား၊ အတုမရွိျမတ္စြာလုိ႔ ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ပေစၥကဗုဒၶါတုိ႔ကုိေတာ့ စာလုိ တရိတပုဂၢိဳလ္ (မိမိကုိယ္တုိင္သာ သံသရာမွ ကုိယ္စြမ္းျဖင့္ ကူးေျမာက္ႏုိင္ၿပီး သူတပါးတုိ႔ကုိ သံသရာမွ ထုတ္ေဆာင္ကယ္တင္မႈ မျပဳႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္) လုိ႔ ေခၚဆုိပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ သဗၺညဳျမတ္စြာဘုရားရွင္မ်ား ျဖစ္ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခါကာလမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ပြင့္ျခင္းမရွိဘဲ ဘုရားရွင္တစ္ဆူဆူတုိ႔ရဲ႕ ၾကားကာလျဖစ္တဲ့ သာသနာပကာလမွာပဲ ပြင့္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ သဗၺညဳဘုရားရွင္ေတြလုိ သစၥာတရားကုိ ကုိယ္တုိင္လည္းသိ၊ သူတပါးကုိလည္း သိေစႏုိင္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္သာ ဆရာမကူဘဲ သစၥာတရားကုိ ထုိးထြင္းသိျမင္ႏုိင္ၿပီး သူတပါးေတြကုိ သိေအာင္ေဟာျပႏုိင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ပဋိေဝဓတရား အနက္သေဘာကုိ ကုိယ္တုိင္သိျမင္ေပမယ့္ အဲဒီမဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ဆုိတဲ့ ေလာကုတၱရာ တရားကုိ နာမပညတ္တင္ကာ သူတပါးတုိ႔သိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္စြမ္း မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အ႒ကထာ ဆရာေတြက “ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္ျမတ္တုိ႔ရဲ႕ သစၥာေလးပါး တရားကုိ သိျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ ဓမၼာဘိသမယကုိ စကားမေျပာတတ္သူ အိမ္မက္မက္ျခင္းနဲ႔တူေၾကာင္း ဥပမာေပး ေျပာဆုိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶါ အရွင္သူျမတ္ေတြဟာ ရဟန္းျပဳခ်င္ၾကတဲ့ သူတပါးတုိ႔ကုိ ရဟန္းျပဳေပးၿပီး “ဒီလုိသြား၊ ဒီလုိေန၊ ဒီလုိထုိင္၊ ဒီလုိေျပာ” စသျဖင့္ အာဘိသမာစရိက က်င့္ဝတ္ကုိ သင္ၾကားေပးေတာ္မူႏုိင္ေပမယ့္ “ဒီလုိ႐ုပ္နာမ္ကုိ ခဲြျခားၿပီး လကၡဏာယဥ္ တင္ရမည္၊ ဒီလုိ ႐ႈမွတ္ရမည္” စသျဖင့္ နာၾကားသူေတြကုိ မဂ္ဖုိလ္ေရာက္ေလာက္ေအာင္ တရားဓမၼ ေဟာေျပာျပသေတာ္ မမူႏုိင္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ပေစၥက ဗုဒၶအရွင္သူျမတ္ေတြကုိ ကုိယ္တုိင္သာသိၿပီး သူတပါးကုိ သိေစေတာ္မမူႏုိင္တဲ့ အငယ္စားဘုရား၊ ဘုရားငယ္လုိ႔ ေခၚဆုိေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

သာဝကဗုဒၶျဖစ္ေတာ္မူၾကတဲ့ တပည့္သား အရိယာသာဝကေတြကုိ တာရိတပုဂၢိဳလ္ (အထုတ္အဆယ္ အကယ္အတင္ခံပုဂၢိဳလ္) လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သာဝကဗုဒၶလုိ႔ သုံးလုိက္တဲ့အတြက္ ဗုဒၶဆုိတဲ့ စကားလုံးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လုိမ်ိဳး ဘုရားလုိ႔ အဓိပၸါယ္ အမွတ္မလဲြဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဒီမွာေျပာတဲ့ ဗုဒၶဆုိတာ သစၥာတရားကုိ သိျမင္ျခင္းဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္နဲ႔ သုံးတဲ့စကားလုံး ျဖစ္ၿပီး တပည့္သာဝကအေနနဲ႔ သစၥာတရားကုိ သိျခင္းလုိ႔ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕က အရွင္သာရိပုတၱရာေလာင္း ဥပတိႆပရိဗုိဇ္ဟာ အရွင္အႆဇိ မေထရ္ထံမွ တရားေတာ္ကုိ နာယူၿပီး ေသာတာပတၱိမဂ္ဖုိလ္၌ တည္ေတာ္မူတဲ့ အခ်က္ကုိေထာက္ၿပီး တပည့္သား အရိယာသာဝကတုိ႔ကုိ ကုိယ္တုိင္လည္း အကယ္တင္ခံ၍ သူတပါးတုိ႔ကုိလည္း ကယ္တင္ေတာ္မူတတ္တဲ့ (တာရယိတု)ပုဂၢိဳလ္လုိ႔ ထင္မွတ္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပည့္သား အရိယာ သာဝကတုိ႔ ေဟာၾကားၾကတဲ့ တရားမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ စတင္ျဖစ္ေပၚေတာ္မူခဲ့တဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္၏ လမ္းညႊန္မပါဘဲ ကုိယ္တုိင္သီးျခား နည္းတပါးနဲ႔ ေဟာၾကားျခင္း မဟုတ္တဲ့အတြက္ တပည့္သား အရိယာသာဝကေတြကုိ တာရယိတုပုဂၢိဳလ္လုိ႔ မေခၚႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္သာဝက အရိယာေတြကုိ ဆရာမရွိဘဲ သစၥာေလးပါးကုိ မသိႏုိင္ဘဲ ဆရာအကူအညီ ရမွသာ သစၥာေလးပါးကုိ ေဟာၾကားႏုိင္၊ မဂ္ဉာဏ္ဖုိလ္ဉာဏ္တုိ႔ကုိ ရႏုိင္တဲ့အတြက္ တာရိတပုဂၢိဳလ္လုိ႔ပဲ ေခၚဆုိႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ေတာ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မရွင္းဘဲ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာဝကတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ေလးေတြကုိ အထုိက္အေလ်ာက္ နားလည္သေဘာေပါက္ႏုိင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေမးခြန္းရွင္ ေမးထားသလုိ ဘုရားနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ရဲ႕ တူညီခ်က္ ျခားနားခ်က္ကုိပဲ သီးသန္႔ထုတ္ေျပာပါဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားန႔ဲ ေပစၥကဗုဒၶေတြဟာ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူၾကတဲ့ ပါရမီ အေရအတြက္၊ ျဖည့္က်င့္ပုံ တူညီျခင္း၊ သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ကုိ ဆရာမကူဘဲ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ထုိးထြင္း၍ သိျမင္ေတာ္မူျခင္း ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြေလာက္ေတာ့ တူညီတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရႏုိင္ၿပီး မတူညီတဲ့ အခ်က္ေတြဆုိရင္ေတာ့ ပါရမီျဖည့္က်င့္တဲ့ ကာလမတူညီျခင္း၊ သစၥာေလးပါးကို သူတပါးသိေအာင္ ေဟာေျပာႏုိင္မႈ မတူညီျခင္း၊ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ဉာဏ္ေတာ္မတူညီျခင္း၊ ပြင့္ေတာ္မူတဲ့ အခ်ိန္ကာလ မတူညီျခင္းစတဲ့ အခ်က္ေတြပဲလုိ႔ အၾကမ္းဖ်င္း နားလည္ထားရင္လည္း လုံေလာက္မယ္ထင္ပါတယ္။

မိမိတုိ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ပါရမီျဖည့္ၿပီး ပါရမီအစဥ္အတုိင္းပဲ နိဗၺာန္ကုိ သြားမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ျဖည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မျမင္ႏုိင္တဲ့ ပါရမီအားကုိယူၿပီး ဒီဘဝမွာပဲ ဘဝနာအလုပ္ အားထုတ္ရင္း ကိေလသာကင္းရာ နိဗၺာန္ကုိ ယူၾကမွာလားဆုိတာကုိေတာ့ ကုိယ္ပုိင္ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ကုိယ္တုိင္ပဲ အားထုတ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း အႀကံျပဳလုိက္ရပါတယ္။

က်မ္းကုိး =
မဟာဗုဒၶဝင္ (ပထမတဲြ၊ ပထမပုိင္း)၊ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္

Read more »

အထမ္းသမား…

တစ္ခါက ေယာဂီအခ်ိဳ႕ကုိ တရားစစ္ေတာ့ ေယာဂီတစ္ေယာက္က “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ တရားအားထုတ္တဲ့အခါ သမာဓိ မတည္ဘဲ တစ္ခ်ိန္လုံး ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနပါတယ္၊ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္ပါလဲဘုရား”လုိ႔ ေမးေလွ်ာက္လာပါတယ္။ “ဟုတ္လား…၊ ဘာေတြထမ္းထားလုိ႔ ေလးေနတာလဲ၊ ဘာကေလးေနတာလဲ၊ ကုိယ္ေလးေနတာလား၊ စိတ္ေလးေနတာလား” စသျဖင့္ သူ႔ကုိ ျပန္ေမးၾကည့္ ေတာ့ “ဟုိေတြးဒီေတြးေတြးရင္း ဘာကေလးေနမွန္းကုိ မသိပါဘူးဘုရား၊ ေသခ်ာတာေတာ့ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္မွာေရာ၊ ခႏၶာကုိယ္ တစ္ခုလုံးမွာပါ မလႈပ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေလးလံေနတယ္ဆုိတာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္ဘုရား”လုိ႔ သူကျပန္ေလွ်ာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အေမးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေလးလံတယ္ဆုိတာ ထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထမ္းမထားရင္ ေလးမွာမဟုတ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေလးေတြကုိ ရွင္းျပရင္း ကိေလသာေတြနဲ႔ အၿမဲျပည့္ေနတဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ အထမ္းသမားေတြသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထမ္းသမားေတြ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဒီလုိေလးလံျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္း စတာေတြလည္း ျဖစ္ေနၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆက္လက္ေဟာေျပာ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ လူအေတာ္မ်ားမ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေလးလံျခင္း၊ ေပါ့ပါးျခင္းဆုိတာေတြဟာ ကုိယ္တုိင္ ထမ္းထားတဲ့ အရာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ပစၥည္းဝတၳဳေတြကုိ ထမ္းထားရင္ ႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္မွာ ေလးလံေနမွာျဖစ္ၿပီး စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံစရာ အရာေတြကုိ ထမ္းထားရင္ စိတ္မွာေလးလံေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတေလ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံမႈေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္ခႏၶာကုိယ္ႀကီး တစ္ခုလုံးပါ ေလးလံ ေနတတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားႀကီးေတြဟာ တစ္ခါတေလ ထမ္းထားတဲ့ ဝန္ထုတ္ဝန္ပုိးေတြေၾကာင့္ မႏုိင္မနင္းျဖစ္ကာ တစ္ကုိယ္လုံး ေလးလံသြားတတ္သလုိ တစ္ခါတေလ ဘာမွမလုပ္၊ ဘာပစၥည္းမွ မထမ္းမမဘဲ ေနတဲ့သူေတြမွာလည္း စိတ္ရဲ႕ဖိအားေတြေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လုံး ေလးလံသြားတတ္ေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲေလးေလး အရင္းစစ္ေတာ့ ေလးလံစရာေတြကုိ ထမ္းထားၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႐ုပ္ဝတၳဳေတြကုိပဲ ထမ္းထမ္း၊ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ေလးလံမႈေတြကုိပဲ ထမ္းထမ္း အထမ္းမ်ားတဲ့ အထမ္းသမားကေတာ့ ထမ္းထားတာနဲ႔အမွ် ေလးလံေနၾကမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ေလးလံမႈေတြထဲမွာ စိတ္အစဥ္ ေလးလံမႈကေတာ့ အဆုိးဆုံးျဖစ္ၿပီး အေလးဆုံးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ျမန္မာစကားမွာ “စိတ္ေထာင္းေတာ့ကုိယ္ေက်၊ စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကုိယ္ႏု”ဆုိတဲ့ ဆုိး႐ုိးစကားတစ္ခု ရွိပါတယ္။ အလုပ္ပင္ပန္းလုိ႔ ကုိယ္ႏြမ္းရတဲ့ သေဘာေတြ ရွိတတ္ေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ဘဲ စိတ္ပင္ပန္းေနၾကတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတတ္ၿပီး ဒီလုိ စိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ မ်ားလာတဲ့သူေတြမွာ ႐ုပ္အဆင္းအဂၤါေတြပါ ႏြမ္းလ်လာတတ္တဲ့အတြက္ စိတ္ပန္းရင္ ကုိယ္ႏြမ္းတတ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီလုိစိတ္ပင္ပန္းမႈေတြ ျဖစ္ေစၿပီး ကုိယ္ပါႏြမ္းေစတဲ့ အဓိက အေၾကာင္းကေတာ့ စိတ္အစဥ္ကုိ ႏြမ္းေစတတ္တဲ့ အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးေတြေနာက္လုိက္ရင္း အဲဒီအေတြးေတြကုိ ခံစားေနမိတဲ့အတြက္ စိတ္အစဥ္ေတြ ေလးလံေနျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလုိစိတ္ေတြ ေလးေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္လည္း ဘာမွမလုပ္ခ်င္၊ မကုိင္ခ်င္၊ မေျပာခ်င္ျဖစ္ကာ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးပါ ေလးလံေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အေတြးဆုိေပမယ့္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကသာ စိတ္ကုိပူေလာင္ေစ၊ ထိုင္းမႈိင္းေစ၊ ေလးလံေစတတ္တဲ့အတြက္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကုိ ေတြးေတာေနျခင္းျဖင့္ အေတြးေတြကုိ ထမ္းမထားမိဖုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ခက္ေတာ့ခက္သား မေကာင္းတဲ့ အေတြးဆုိတာ လုပ္ၿပီးမေတြးလည္း အလုိလုိ ဝင္လာေနတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ သတိဝီရိယနဲ႔ အၿမဲတုိက္ထုတ္ႏုိင္မွ ေတာ္ကာက်တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ မဟုတ္လုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူက ဘာေျပာလုိ႔၊ ဘယ္လုိလုပ္လုိ႔၊ ဘယ္ေၾကာင့္ဘာျဖစ္လုိ႔ စတဲ့အာ႐ုံေတြေၾကာင့္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကေန ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကေန မထြက္ႏုိင္၊ မခြါႏုိင္ ျဖစ္ေနသမွ်၊ အေတြးေတြးေနာက္ကုိ လုိက္ရင္း အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနသမွ် စိတ္အစဥ္ဟာလည္း ၾကာေလေလးေလ ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အထမ္းသမားဆုိတဲ့ စကားနဲ႔စပ္ၿပီး ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းသြားေပးဖူးတဲ့ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ မိတ္ေဆြဘုန္းႀကီး တစ္ပါးအေၾကာင္း သတိရမိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္က တရားအားထုတ္ေဖာ္ အားထုတ္ဖတ္ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ရွိခဲ့တယ္လုိ႔ဆုိပါတယ္။ တစ္ေန႔ အဲဒီဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးဟာ တစ္ေနရာကုိ ၾကြသြားတုန္း လမ္းမွာေခ်ာင္းမကူးႏုိင္ဘဲ ဒုကၡျဖစ္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တစ္ေယာက္ကုိေတြ႕ေတာ့ တစ္ပါးက ေက်ာပုိးကာ ထမ္းေခၚသြားၿပီး ကမ္းတစ္ဘက္ကုိ အေရာက္ပုိ႔ေပးလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ အျခားတစ္ပါးက “အရွင္ဘုရား ဘုန္းႀကီးက ဘာျဖစ္လုိ႔ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”လုိ႔ ေမးပါတယ္။ အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပဳံးၿပီးပဲ ေနလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္အၾကာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး ဆုံျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္း အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ အျခားတစ္ပါးက “အရွင္ဘုရား ဘာျဖစ္လုိ႔ ဘုန္းႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”ဆုိၿပီး ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒီအခါမွာလည္း အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿပဳံးလုိ႔သာ ေနလုိက္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ တစ္လႏွစ္လအၾကာ တစ္ခါျပန္ေတြ႕တဲ့ အခါမွာလည္း အဲဒီဘုန္းႀကီးက အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး တစ္ဘက္ကမ္းကုိ ထမ္းသြားေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကုိ “အရွင္ဘုရား အဲဒီတုန္းက ဘာေၾကာင့္ ရဟန္းနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ကမ္းတစ္ဘက္ကုိ ထမ္းပုိ႔ေပးရတာလဲ”လုိ႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေမးခံရတဲ့ ဘုန္းႀကီးက သူ႔အေမးကုိ “အရွင္ဘုရားက အခုအခ်ိန္ထိေတာင္ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီး ထမ္းထားေနပါလား”လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ေမးခြန္းေမးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ သတိသံေဝဂ ရသြားတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါက ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ မဟာယာန ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းေလး ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းအရာထဲမွာ ေျပာခ်င္တာက လက္ေတြ႕အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီးထမ္းသြားေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဝိနည္းေၾကာင္းအရ မအပ္ေပမယ့္ ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီေပးခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္းလည္း ဘာစိတ္မွမျဖစ္ဘဲ ၿပီးသြားခဲ့ေပမယ့္ က်န္တဲ့တစ္ပါးကေတာ့ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကုိပဲ စိတ္ထဲမွာအၿမဲေတြးကာ တစ္စိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္ျပည့္ ဒီအမ်ိဳးသမီးအေၾကာင္းကုိ အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားေနတဲ့အတြက္ တရားအလုပ္ကုိလည္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏုိင္တဲ့အျပင္ စိတ္အစဥ္မွာလည္း အေတြးေတြနဲ႔ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေနတဲ့ သေဘာရွိေနခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ကိစၥကုိ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ဘဲ အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကုိ သတိျပဳေစခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အဲဒီတုန္းက တကယ္အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးေပးခဲ့တဲ့ ရဟန္းက အေတြးေတြနဲ႔ ထမ္းထားတဲ့ရဟန္းကုိ “အရွင္ဘုရားက အခုအခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးသမီးကုိ ေက်ာပုိးၿပီးထမ္းထားတုန္းပါလား”လုိ႔ ျပန္လည္ေျပာဆုိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေကာင္းတဲ့ စကားေလးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ မေကာင္းတဲ့ ကိေလသာ အေတြးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျပည့္ ေတြးေနတဲ့ အထမ္းသမား ဘုန္းႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ဟာ လက္ေတြ႕ဘဝမွာ မေကာင္းတဲ့အေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ သတိျပဳစရာ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ေလာကေတာင္ ျမန္မာျပည္က ဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီး တုိင္တာကုိ နားေထာင္လုိက္ရ ပါေသးတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး။ ဒကာႀကီးနဲ႔ အခန္႔မသင့္ စကားမ်ားရာက ဒကာႀကီးေျပာတဲ့ စကားေတြကုိ ျပန္တုိင္ေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အရွင္ဘုရား ဒကာႀကီးက ဘယ္လုိေျပာတာ၊ ဘယ္သူေၾကာင့္ ဘာေတြျဖစ္ေနတာ စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိေျပာရင္း “တပည့္ေတာ္မွာ အရွင္ဘုရား ဒကာႀကီးရဲ႕ စကားေတြကုိ စဥ္စားတုိင္း ေဒါသျဖစ္လြန္းလုိ႔ စားလုိ႔လည္းမရ၊ အိပ္လုိ႔လည္းမေပ်ာ္၊ ဘာမွကုိ မလုပ္ခ်င္ မကုိင္ခ်င္ကုိ ျဖစ္ေနပါတယ္ဘုရား”လုိ႔လည္း ေလွ်ာက္ပါေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းဘုန္းမွာ ဒကာမႀကီးကုိ စိတ္သက္သာရာ သက္သာေၾကာင္း စကားေလးေတြေျပာရင္း ဒကာမႀကီးကုိ “ဒကာမႀကီးေရ ၿပီးခဲ့တာလည္း ၿပီးပါေစေတာ့၊ ေသခ်ာေတြးၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွားတယ္၊ ဘယ္သူမွန္တယ္ ဆုိတာထက္ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အၿပိဳင္အဆုိင္ ငါမွန္တယ္ဆုိတဲ့ ငါစဲြေတြေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ထင္ပါတယ္၊ ျဖစ္ခဲ့တာက ၿပီးေနခဲ့ပါၿပီ၊ အခုဒကာမႀကီး ခံစားေနရတဲ့ ပင္ပန္းမႈေတြက စကားလုံးေတြေနာက္ လုိက္ခံစားၿပီး အေတြးေပါင္းစုံကုိ စိတ္မွာထမ္းထားလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလုိအေတြးေတြကုိ ထမ္းထားေနသမွ် ဒကာမႀကီးရဲ႕ စိတ္ပင္ပန္းမႈဒဏ္ေတြက ေပ်ာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီလုိ စိတ္ပင္ပန္းမယ့္ အေတြးေတြကုိ အျမန္ဆုံး ေဖ်ာက္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိသာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ေအာင္ ေနၾကည့္ပါ ဒကာမႀကီး”လုိ႔ အႀကံျပဳလုိက္ရပါေသးတယ္။

ဒီေတာ့မွ ဒကာမႀကီးက “အရွင္ဘုရားေရ အမွန္အတုိင္း ေျပာရရင္ တပည့္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ေတြးရင္း အဲဒီအေတြးေတြကုိ ထမ္းထားခဲ့တဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္အစဥ္ဟာ တကယ့္ကုိ ေလးလံေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုေတာ့ အရွင္ဘုရားေက်းဇူးေၾကာင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားၿပီး ထမ္းထားတာေတြ ေလ်ာ့သြားပါၿပီဘုရား၊ ေနာက္ဆုိရင္ မေကာင္းတဲ့ အေတြးေတြကုိထမ္းရင္း စိတ္အစဥ္ ေလးလံေစမယ့္ အလုပ္ေတြ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိထား ႀကိဳးစားပါမယ္ဘုရား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားရင္း ဖုန္းခ်သြားပါတယ္။ “အင္း… ဒကာမႀကီးလည္း ထမ္းထားတာေတြက တယ္မ်ားပါလား”လုိ႔ စိတ္မွာေတြးရင္း အထမ္းသမား ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိျပဳလုိက္မိပါတယ္။

ဆိုလိုတာက ပုထုဇဥ္အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ၊ မာန စတဲ့ ကိေလသာမ်ား၊ အကုသုိလ္မ်ားကုိ အခ်ိန္ျပည့္ ထမ္းထားတတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ စိတ္အစဥ္မွာလည္း ဒီလုိ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္ အေတြးေတြနဲ႔ အၿမဲေလးလံေနတတ္ေၾကာင္း၊ စိတ္မွာမေကာင္းတဲ့ အရာေတြကုိထမ္းရင္း ေလးေနသမွ် ကုိယ္မွာလည္း ေလးေနတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ပါးကုိ အသုံးျပဳၿပီး အေလးေတြကုိ ထမ္းေနၾကတဲ့ တကယ့္အထမ္းသမားမ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလုိ အထမ္းသမားမ်ား ျဖစ္ေနသမွ် ဘယ္ေတာ့မွ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္မႈကုိ ရၾကာမွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္အစဥ္ကုိ ေလးလံေစတဲ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္မ်ားကုိ ထမ္းမထားဘဲ ေနႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဆုိလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ် အထမ္းသမားေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ဆုိေပမယ့္ သတိထားၿပီး ကုိယ့္စိတ္ကုိ ျပဳျပင္ၾကည့္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့အရာေတြကုိ ထမ္းထားရတဲ့ အထမ္းသမား အျဖစ္ကေန အထုိက္အေလ်ာက္ သက္သာလာႏုိင္တဲ့အျပင္ ကိေလသာတရားေတြေၾကာင့္ ေလးလံေနတတ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကုိလည္း အထုိက္အေလ်ာက္ ေပါ့ပါးေစႏုိင္မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စိတ္နဲ႔ကုိယ္ကုိ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းေစတတ္တဲ့ မေကာင္းတဲ့ အကုသုိလ္တရားမ်ား မကိန္းႏုိင္ေအာင္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာတရားမ်ားနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း အထမ္းသမား အျဖစ္မွ ခဏပဲျဖစ္ျဖစ္ ကင္းလြတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား