- ရာထူးဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အျဖာျဖာသည္၊ ငါ့ဟာငါ့ဟာ၊ သမုတ္ပါလည္း၊
ခႏၶာေၾကြေပ်ာက္၊ ေသၿပီးေနာက္ဝယ္၊ ကိုယ့္ေနာက္မပါ၊ အိမ္ေဂဟာ၌၊ စုကာပုံလစ္၊ က်န္ေနရစ္၏။
- ေဆြမ်ိဳးမိဘ၊ အဝဝသည္၊ ခ်စ္ၾကေသာ္လည္း၊ မလဲြမေသြ၊ ကဲြရေပမည္၊
ေသရာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေယာက္မပါ၊ ငိုယိုကာျဖင့္၊ ျမႇဳပ္ရာသခ်ႌဳင္း၊ ေျမလုပ္တုိင္းမွ၊ မဆုိင္းမတြ၊ ျပန္ေလၾက၏။
- ကုိယ္တုိင္စီမံ၊ ကုသုိလ္ကံသာ၊ မကြာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေကာက္ေကာက္ပဲ၊ လုိက္တတ္ၿမဲမုိ႔၊
ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ၊ ကုိယ္တုိင္ရွာ၊ ခ်ိန္ခါရွိတုန္း၊ ရေအာင္ျဖည့္။
(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္)
သံေယာဇဥ္တရားသည္ သတၱဝါအမ်ားအား အရာရာတြင္ ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသန မ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာထားတတ္၏။ ထုိ႔အတူ မိဘဆရာသမား ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေပၚတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ အခုိက္အတန္႔ပင္ ေတြ႕ဆုံႀကဳံႀကိဳက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ သြားလာလႈပ္ရွား ေနထုိင္ၾကရေသာ္လည္း တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကား အခုိက္အတန္႔ မဟုတ္ၾကဘဲ ၾကာေလတြယ္ေလ၊ ၾကာေလစဲြေလသာ ျဖစ္ေနတတ္ၾကေပ၏။ ေနာက္ဆုံး၌ မည္သူကမည္သူ႔ကုိ သုိ႔မဟုတ္ မည္သည့္အရာကုိ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ကား သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ကာ သူ႔တရား သူစီရင္သြားၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သံေယာဇဥ္ထား တြယ္တာျငားလည္း အစားထား၍ မရဘဲ အမ်ားသြားစဥ္အတုိင္းသာ သြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ယူေဆာင္ကာျဖင့္ အျခားအျခား အရာမ်ားအား တစ္ခုမက်န္ အကုန္ခ်န္၍ အမွန္မေသြ သြားၾကရေပမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟူသည့္ ကုိယ္တုိင္ျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ရွိသျဖင့္ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။
စကားစပ္၍ လြန္ခဲ့သည့္ (၆)လခန္႔က ဆုံးပါးသြားသည့္ အသိဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိ၏။ ထုိဒကာမႀကီးတြင္ အလြန္သံေယာဇဥ္ထားရသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိသမီးသည္ ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ဆုျဖင့္ သိပ္ခ်စ္လွသည့္ မိဘမ်ားျဖင့္ ခဲြခြါကာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ပညာသင္ သြားေရာက္ခဲ့၏။ ပညာေရးျဖစ္သျဖင့္ မတားလုိေသာ္လည္း သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္ အေမမွာ သမီးအတြက္ အၿမဲရတက္မေအး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အၿမဲစိတ္မခ်ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ထုိသုိ႔ သမီးအေပၚတြင္သာ အၿမဲအာ႐ုံထားေနသည့္ မိခင္မွာ တစ္ေန႔တြင္ ႐ုတ္တရက္ အေမာေဖာက္ကာ ေဆး႐ုံေရာက္သြားခဲ့၏။ ေဆး႐ုံတြင္ အေျခအေန မေကာင္းမွန္းသိေနေသာ္လည္း မိမိက်န္းမာေရးထက္ သမီးအေရးသာ ေတြးေနၿပီး သမီးအေၾကာင္းသာ ေမးေနေလေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒကာမႀကီးသည္ သမီးေရာက္မလာမီမွာပင္ ေရာဂါျပင္းလြန္းသျဖင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ရ၏။ ဒကာမႀကီးမွာ အသက္ထြက္သြားသည္အထိ သမီးကုိသာ တမ္းတေရရြတ္ရင္း ဆုံးပါးသြားခဲ့၏။ ဒကာမႀကီး၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကားသိရသည့္အခါ စာေရးသူမွာ သံေဝဂျဖစ္ခဲ့၏။ အေမတကယ္ ျဖစ္လာသည့္အခါ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဆုိသည့္ သမီးလည္းပဲ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ မကယ္ႏုိင္ဘဲ အေမသြားႏွင့္ဟုသာ ေျပာဆုိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးသည့္ အေမသည္လည္း ဘဝခရီး သြားရသည့္အခါ သမီးအားထား၍သာ သြားခဲ့ရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဟူသည့္ ေဆြမ်ိဳးမိဘ ဟူသမွ်သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူတကြ လုိက္ပါႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ အသက္ရွင္စဥ္ မိမိတုိ႔ လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားကုိသာ ယူေဆာင္လ်က္ တစ္လမ္းစီသာ သြားခ့ဲၾကရ၏။
ဒကာတစ္ေယာက္ဆုိလည္း ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အလြန္တန္ဘုိး ထားသူျဖစ္၏။ တန္ဘုိးထားသည္ဟု ဆုိမည္ထက္ သံေယာဇဥ္မ်ားသည္ဟုဆုိက ပုိ၍မွန္မည္ျဖစ္၏။ “ဘယ္သူေပးထားတာ ျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္သူ႔အေမြျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္တုန္းက ပစၥည္းျဖစ္လုိ႔” စသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ တြယ္တာေနေလ့ရွိ၏။ ထုိဒကာ တြယ္တာေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားတြင္ မိဘအေမြေပးခဲ့သည့္ ေလးဘီးကားေလး တစ္စီးလည္း အပါအဝင္ျဖစ္၏။ ေခတ္ကာလ အေနအထားအရ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေနေသာ္လည္း မိမိ၏ ေလးဘီးကားေလးကုိကား မိဘအေမြဟုဆုိကာ မေျပာင္းဘဲ ထားေလ၏။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာၿပီး ပစၥည္းမ်ားလည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည့္ ေလးဘီးကားေလးမွာ တစ္ေန႔တြင္ ပစၥည္းသြားသယ္ရင္း လမ္းတြင္ဘရိတ္ေပါက္ကာ ကားတုိက္မႈ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကားေရာလူပါ ထိခုိက္မႈျဖစ္ၿပီး ကားလည္းလႊတ္ပစ္ရ လူလည္းဒုကၡိတျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရေလ၏။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ေသာ္မွလည္း ထုိဒကာ၏ စိတ္ထဲတြင္ မိဘအေမြကားေလး လႊတ္ပစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ေျဖဆည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးေၾကာင္း တဆင့္စကား ၾကားသိရျပန္၏။ ထုိဒကာ၏ အျဖစ္သည္ ပစၥည္းအေပၚ တြယ္တာမိသည့္ အျပစ္၏ တစ္စိပ္တေဒသအျဖစ္ ပစၥည္းလည္းဆုံး လူလည္းတုံးခဲ့ရသည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အခ်ိန္တန္ ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိဒကာ၏ အျဖစ္မွာ ေဟာင္းႏြမ္းခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ ကားအေပၚတြင္ တြယ္ေနမိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆုိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ သံေယာဇဥ္တရားကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ အႏုိင္မယူႏုိင္သျဖင့္ သံေယာဇဥ္၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆုိမည္ဆုိက ဆုိႏုိင္ေပ၏။
ဤသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မိမိကုိယ္တုိင္ ျဖစ္မွသာ သတိထားမိတတ္ၾကသျဖင့္ မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သက္ရွိမ်ားျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့မ်ားျဖစ္ေစ ဘဝတစ္ခု နိဂုံးျပဳသြားသည့္အခါ အားလုံးထားခဲ့ၾကရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဟူ၍လည္း အတူသြား၍ မရသကဲ့သုိ႔ သိပ္ျမတ္ႏုိးသည့္ အရာျဖစ္၍လည္း ယူေဆာင္သြား၍ ရမည္မဟုတ္ေပ။ ပုိဆုိးသည္မွာ ထုိသက္ရွိသက္မဲ့ မ်ားအေပၚ ထားမိသည့္ သံေယာဇဥ္သည္ ေသၿပီးေနာက္ဘဝမ်ားတြင္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း လက္ရွိဘဝတြင္ကား ထုိသံေယာဇဥ္တရားေၾကာင့္ သုချဖစ္သည္ဟူ၍ မရွိဘဲ ဒုကၡမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိက သံေယာဇဥ္ထားသည့္ အရာမ်ားသည္ မိမိအေပၚ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိအဖုိ႔မွာကား လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ထုိသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္မႈမ်ားသာ ပြားေနခဲ့ရသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အရာအားလုံးသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္မလာဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္သြားၾကေလေတာ့၏။
အရင္းစစ္ေသာ္ အရာအားလုံးသည္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေပ၏။ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေပၚတြင္ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ထုိသံေယာဇဥ္ထားသည့္အရာ၊ သံေယာဇဥ္ထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ခဲြခြါသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ ပိုင္ဆုိင္မႈမ်ား၊ ေတြ႕ဆုံမႈမ်ားတြင္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာေနေသာ္လည္း ခဲြခြါသြားခ်ိန္တြင္ အကုန္ထားသြားရမည္သာ ျဖစ္၏။ တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူ သကဲ့သုိ႔ပင္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာ အျဖာျဖာသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားဟု မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ေသလ်င္ထားသြားရမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ ဟူသမွ်သည္လည္း အသက္ရွင္စဲ အခုိက္အတန္႔တြင္ သံေယာဇဥ္တရားမ်ားျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနၾကေသာ္လည္း ေသသြားသည့္အခါ မည္သူမွ် မိမိေနာက္သုိ႔ လုိက္ပါၾကမည္ မဟုတ္ၾကေပ။ အမွန္စင္စစ္ မိမိတုိ႔ေနာက္သုိ႔ အရိပ္ပမာ လုိက္ေနမည့္အရာကား မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု အမွန္တကယ္ ေျပာဆုိႏုိင္သည့္ အရာမွာ မိမိတုိ႔ လုပ္ေနၾကသည့္ ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိကံမ်ားတြင္လည္း ေကာင္းကံမေကာင္းကံဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ မိမိလုပ္သည့္ အလုပ္အေပၚတြင္ မူတည္ကာ မိမိရရွိမည့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းမြန္သည့္ဥစၥာ၊ မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ကဲြျပားသြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက ေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာျဖစ္လာမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိက မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ကား မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ား ျဖစ္လာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဤအခ်က္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ အခ်က္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ေသာ ဥစၥာမ်ိဳးကုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္နည္းဟု မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ေမးစိစစ္၍ အလုိရွိရာကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကုိင္ရန္သာ ျဖစ္၏။ မိမိက အေရြးခ်ယ္မွန္လွ်င္ မိမိပင္စံရမည္ ျဖစ္ၿပီး မိမိက အေရြးခ်ယ္ မွားလွ်င္ကား မိမိပင္ ခံစားရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ပုိင္ဆုိင္လုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္တုိင္သာ ရွာၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
မိမိလုပ္သည့္ ကံသည္မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု ဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္အလုပ္ျဖင့္ မေကာင္းကံ ရလာမႈ အေပၚတြင္ကား မည္သူမွ် အလုိရွိၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ မည္သူမဆုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိသာ အလုိရွိၾကမည္ ျဖစ္ေပ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ အရယူျခင္းမွတပါး အျခားမရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိသုိ႔ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိ ရယူႏုိင္ရန္မွာလည္း ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနတြင္ ရွိေနမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနဟု ဆုိလာလွ်င္လည္း ယခုလက္ရွိ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခ်ိန္၊ လူ႔ဘဝ ရေနခ်ိန္၊ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ျဖင့္ သဒၶါတရား ရွိေနခ်ိန္ကုိသာ ဆုိရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္သာစုၾကရမည္ ျဖစ္ပါေပ၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား တြယ္တာထားၾကသည့္ သက္ရွိမ်ားႏွင့္ သက္မဲ့မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာျငားေသာ္လည္း ခဲြခြါၾကသည့္အခါ သက္ရွိမ်ားလည္း မိမိႏွင့္အတူ လုိက္မလာသကဲ့သုိ႔ သက္မဲ့မ်ားသည္လည္း မိမိႏွင့္တပါတည္း ယူေဆာင္မသြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အရာအားလုံးသည္ ကုိယ္ပုိင္ဟူသည္ မရွိေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္သည့္ ကံသည္ကား မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ မလဲြမေသြ ရွိေနမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္သည့္ ကံကုိကား ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟုဆုိေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္အလုပ္ကံသည္သာ ေကာင္းသည့္သုဂတိဘဝသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သျဖင့္ ကုသုိလ္ကံသည္သာ အမွန္တကယ္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံသည္လည္း ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ႀကိဳးစားလုပ္ယူမွသာ ရႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္သာ ရယူၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ကုိယ္ဖုိ႔ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ အမ်ားက ေျပာေနၾကသည့္ “ငါ့ရာထူးငါ့ဂုဏ္သိန္ ငါ့စည္းစိမ္” စသည့္ အရာမ်ားႏွင့္ “ငါ့မိဘငါ့ေဆြမ်ိဳး ငါ့သားငါ့သမီး”စသည့္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ားသည္ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔မွ်သာျဖစ္ၿပီး ဘဝနိဂုံးအဆုံး သတ္သြားသည့္အခါ အကုန္ထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ အသက္ရွင္စဲအခုိက္တြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားသည္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘဝသံသရာခရီးအထိ မိမိတုိ႔ႏွင့္ တပါတည္း ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံမ်ားကုိသာ အခြင့္သာခုိက္ ႀကိဳးစားရယူလုိက္ၾကပါရန္ႏွင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ျခင္းျဖင့္သာ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။
ခႏၶာေၾကြေပ်ာက္၊ ေသၿပီးေနာက္ဝယ္၊ ကိုယ့္ေနာက္မပါ၊ အိမ္ေဂဟာ၌၊ စုကာပုံလစ္၊ က်န္ေနရစ္၏။
- ေဆြမ်ိဳးမိဘ၊ အဝဝသည္၊ ခ်စ္ၾကေသာ္လည္း၊ မလဲြမေသြ၊ ကဲြရေပမည္၊
ေသရာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေယာက္မပါ၊ ငိုယိုကာျဖင့္၊ ျမႇဳပ္ရာသခ်ႌဳင္း၊ ေျမလုပ္တုိင္းမွ၊ မဆုိင္းမတြ၊ ျပန္ေလၾက၏။
- ကုိယ္တုိင္စီမံ၊ ကုသုိလ္ကံသာ၊ မကြာကုိယ့္ေနာက္၊ တစ္ေကာက္ေကာက္ပဲ၊ လုိက္တတ္ၿမဲမုိ႔၊
ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ၊ ကုိယ္တုိင္ရွာ၊ ခ်ိန္ခါရွိတုန္း၊ ရေအာင္ျဖည့္။
(တိပိဋကေယာဆရာေတာ္)
သံေယာဇဥ္တရားသည္ သတၱဝါအမ်ားအား အရာရာတြင္ ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္သကဲ့သုိ႔ ရာထူးဌာနႏၲရ ဂုဏ္ပကာသန မ်ားတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာထားတတ္၏။ ထုိ႔အတူ မိဘဆရာသမား ေဆြမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား အေပၚတြင္လည္း ကပ္ၿငိတြယ္တာ ထားတတ္၏။ အခုိက္အတန္႔ပင္ ေတြ႕ဆုံႀကဳံႀကိဳက္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ သြားလာလႈပ္ရွား ေနထုိင္ၾကရေသာ္လည္း တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကား အခုိက္အတန္႔ မဟုတ္ၾကဘဲ ၾကာေလတြယ္ေလ၊ ၾကာေလစဲြေလသာ ျဖစ္ေနတတ္ၾကေပ၏။ ေနာက္ဆုံး၌ မည္သူကမည္သူ႔ကုိ သုိ႔မဟုတ္ မည္သည့္အရာကုိ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္လွ်င္ကား သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္ကာ သူ႔တရား သူစီရင္သြားၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ သံေယာဇဥ္ထား တြယ္တာျငားလည္း အစားထား၍ မရဘဲ အမ်ားသြားစဥ္အတုိင္းသာ သြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ယူေဆာင္ကာျဖင့္ အျခားအျခား အရာမ်ားအား တစ္ခုမက်န္ အကုန္ခ်န္၍ အမွန္မေသြ သြားၾကရေပမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟူသည့္ ကုိယ္တုိင္ျပဳသည့္ ကံတစ္ခုသာ ရွိသျဖင့္ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါေပ၏။
စကားစပ္၍ လြန္ခဲ့သည့္ (၆)လခန္႔က ဆုံးပါးသြားသည့္ အသိဒကာမႀကီး တစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရမိ၏။ ထုိဒကာမႀကီးတြင္ အလြန္သံေယာဇဥ္ထားရသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိသမီးသည္ ႏုိင္ငံျခား ပညာသင္ဆုျဖင့္ သိပ္ခ်စ္လွသည့္ မိဘမ်ားျဖင့္ ခဲြခြါကာ အဂၤလန္ႏုိင္ငံသုိ႔ ပညာသင္ သြားေရာက္ခဲ့၏။ ပညာေရးျဖစ္သျဖင့္ မတားလုိေသာ္လည္း သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးသည္ အေမမွာ သမီးအတြက္ အၿမဲရတက္မေအး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အၿမဲစိတ္မခ်ျဖစ္ေနခဲ့၏။ ထုိသုိ႔ သမီးအေပၚတြင္သာ အၿမဲအာ႐ုံထားေနသည့္ မိခင္မွာ တစ္ေန႔တြင္ ႐ုတ္တရက္ အေမာေဖာက္ကာ ေဆး႐ုံေရာက္သြားခဲ့၏။ ေဆး႐ုံတြင္ အေျခအေန မေကာင္းမွန္းသိေနေသာ္လည္း မိမိက်န္းမာေရးထက္ သမီးအေရးသာ ေတြးေနၿပီး သမီးအေၾကာင္းသာ ေမးေနေလေတာ့၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ဒကာမႀကီးသည္ သမီးေရာက္မလာမီမွာပင္ ေရာဂါျပင္းလြန္းသျဖင့္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ရ၏။ ဒကာမႀကီးမွာ အသက္ထြက္သြားသည္အထိ သမီးကုိသာ တမ္းတေရရြတ္ရင္း ဆုံးပါးသြားခဲ့၏။ ဒကာမႀကီး၏ အျဖစ္အပ်က္ကုိ ၾကားသိရသည့္အခါ စာေရးသူမွာ သံေဝဂျဖစ္ခဲ့၏။ အေမတကယ္ ျဖစ္လာသည့္အခါ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဆုိသည့္ သမီးလည္းပဲ လက္ေတြ႕အားျဖင့္ မကယ္ႏုိင္ဘဲ အေမသြားႏွင့္ဟုသာ ေျပာဆုိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သမီးအေပၚ သံေယာဇဥ္ အလြန္ႀကီးသည့္ အေမသည္လည္း ဘဝခရီး သြားရသည့္အခါ သမီးအားထား၍သာ သြားခဲ့ရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ သိပ္သံေယာဇဥ္ ရွိပါသည္ဟူသည့္ ေဆြမ်ိဳးမိဘ ဟူသမွ်သည္ ေနာက္ဆုံးတြင္ မိမိတုိ႔ႏွင့္အတူတကြ လုိက္ပါႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ မိမိတုိ႔ကလည္း ေခၚေဆာင္သြားႏုိင္ျခင္း မရွိဘဲ အသက္ရွင္စဥ္ မိမိတုိ႔ လုပ္ခဲ့သည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားကုိသာ ယူေဆာင္လ်က္ တစ္လမ္းစီသာ သြားခ့ဲၾကရ၏။
ဒကာတစ္ေယာက္ဆုိလည္း ပစၥည္းဥစၥာမ်ားအေပၚ အလြန္တန္ဘုိး ထားသူျဖစ္၏။ တန္ဘုိးထားသည္ဟု ဆုိမည္ထက္ သံေယာဇဥ္မ်ားသည္ဟုဆုိက ပုိ၍မွန္မည္ျဖစ္၏။ “ဘယ္သူေပးထားတာ ျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္သူ႔အေမြျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္တုန္းက ပစၥည္းျဖစ္လုိ႔” စသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားကုိ တြယ္တာေနေလ့ရွိ၏။ ထုိဒကာ တြယ္တာေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားတြင္ မိဘအေမြေပးခဲ့သည့္ ေလးဘီးကားေလး တစ္စီးလည္း အပါအဝင္ျဖစ္၏။ ေခတ္ကာလ အေနအထားအရ အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းေနေသာ္လည္း မိမိ၏ ေလးဘီးကားေလးကုိကား မိဘအေမြဟုဆုိကာ မေျပာင္းဘဲ ထားေလ၏။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာၿပီး ပစၥည္းမ်ားလည္း ခ်ိဳ႕ယြင္းလာသည့္ ေလးဘီးကားေလးမွာ တစ္ေန႔တြင္ ပစၥည္းသြားသယ္ရင္း လမ္းတြင္ဘရိတ္ေပါက္ကာ ကားတုိက္မႈ ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ ကားေရာလူပါ ထိခုိက္မႈျဖစ္ၿပီး ကားလည္းလႊတ္ပစ္ရ လူလည္းဒုကၡိတျဖစ္ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရေလ၏။ ဤသုိ႔ေသာ အေျခအေနတြင္ေသာ္မွလည္း ထုိဒကာ၏ စိတ္ထဲတြင္ မိဘအေမြကားေလး လႊတ္ပစ္ခဲ့ရသည့္အတြက္ ေျဖဆည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးေၾကာင္း တဆင့္စကား ၾကားသိရျပန္၏။ ထုိဒကာ၏ အျဖစ္သည္ ပစၥည္းအေပၚ တြယ္တာမိသည့္ အျပစ္၏ တစ္စိပ္တေဒသအျဖစ္ ပစၥည္းလည္းဆုံး လူလည္းတုံးခဲ့ရသည့္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အခ်ိန္တန္ ကံအက်ိဳးေပးေၾကာင့္ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟုဆုိေသာ္လည္း ထုိဒကာ၏ အျဖစ္မွာ ေဟာင္းႏြမ္းခ်ိဳ႕ယြင္းေနသည့္ ကားအေပၚတြင္ တြယ္ေနမိခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆုိႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ သံေယာဇဥ္တရားကုိ ဉာဏ္ျဖင့္ အႏုိင္မယူႏုိင္သျဖင့္ သံေယာဇဥ္၏ ဒဏ္ခတ္ျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္ဟု ဆုိမည္ဆုိက ဆုိႏုိင္ေပ၏။
ဤသုိ႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကုိ လက္ေတြ႕ဘဝတြင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ႀကဳံဖူးၾကမည္ ျဖစ္၏။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက မိမိကုိယ္တုိင္ ျဖစ္မွသာ သတိထားမိတတ္ၾကသျဖင့္ မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ သက္ရွိမ်ားျဖစ္ေစ၊ သက္မဲ့မ်ားျဖစ္ေစ ဘဝတစ္ခု နိဂုံးျပဳသြားသည့္အခါ အားလုံးထားခဲ့ၾကရ၏။ သိပ္ခ်စ္ပါသည္ဟူ၍လည္း အတူသြား၍ မရသကဲ့သုိ႔ သိပ္ျမတ္ႏုိးသည့္ အရာျဖစ္၍လည္း ယူေဆာင္သြား၍ ရမည္မဟုတ္ေပ။ ပုိဆုိးသည္မွာ ထုိသက္ရွိသက္မဲ့ မ်ားအေပၚ ထားမိသည့္ သံေယာဇဥ္သည္ ေသၿပီးေနာက္ဘဝမ်ားတြင္ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျဖစ္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း လက္ရွိဘဝတြင္ကား ထုိသံေယာဇဥ္တရားေၾကာင့္ သုချဖစ္သည္ဟူ၍ မရွိဘဲ ဒုကၡမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည့္အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ မိမိက သံေယာဇဥ္ထားသည့္ အရာမ်ားသည္ မိမိအေပၚ မည္သုိ႔မည္ပုံ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္မည္ကုိ မသိႏုိင္ေသာ္လည္း မိမိအဖုိ႔မွာကား လက္ေတြ႕အားျဖင့္ ထုိသံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ပူေလာင္မႈမ်ားသာ ပြားေနခဲ့ရသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အရာအားလုံးသည္ မိမိျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္မလာဘဲ သူျဖစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္သြားၾကေလေတာ့၏။
အရင္းစစ္ေသာ္ အရာအားလုံးသည္ သူ႔သေဘာ သူေဆာင္သြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါေပ၏။ မည္သည့္အရာ၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား အေပၚတြင္ မည္မွ်ပင္ သံေယာဇဥ္ထားေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ထုိသံေယာဇဥ္ထားသည့္အရာ၊ သံေယာဇဥ္ထားသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ခဲြခြါသြားၾကရမည္သာ ျဖစ္၏။ တဒဂၤအခုိက္အတန္႔ ပိုင္ဆုိင္မႈမ်ား၊ ေတြ႕ဆုံမႈမ်ားတြင္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာေနေသာ္လည္း ခဲြခြါသြားခ်ိန္တြင္ အကုန္ထားသြားရမည္သာ ျဖစ္၏။ တိပိဋကဓရ ေယာဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ မိန္႔ေတာ္မူ သကဲ့သုိ႔ပင္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာ အျဖာျဖာသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားဟု မည္မွ်ပင္ ေျပာဆုိေနေသာ္လည္း ေသလ်င္ထားသြားရမည့္ အရာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီး မိဘေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ ဟူသမွ်သည္လည္း အသက္ရွင္စဲ အခုိက္အတန္႔တြင္ သံေယာဇဥ္တရားမ်ားျဖင့္ မည္မွ်ပင္ ခ်စ္ခင္တြယ္တာေနၾကေသာ္လည္း ေသသြားသည့္အခါ မည္သူမွ် မိမိေနာက္သုိ႔ လုိက္ပါၾကမည္ မဟုတ္ၾကေပ။ အမွန္စင္စစ္ မိမိတုိ႔ေနာက္သုိ႔ အရိပ္ပမာ လုိက္ေနမည့္အရာကား မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ကုသုိလ္ကံ၊ အကုသုိလ္ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု အမွန္တကယ္ ေျပာဆုိႏုိင္သည့္ အရာမွာ မိမိတုိ႔ လုပ္ေနၾကသည့္ ကံမ်ားသာ ျဖစ္ပါ၏။
ထုိကံမ်ားတြင္လည္း ေကာင္းကံမေကာင္းကံဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ မိမိလုပ္သည့္ အလုပ္အေပၚတြင္ မူတည္ကာ မိမိရရွိမည့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းမြန္သည့္ဥစၥာ၊ မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ကဲြျပားသြားၾကမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မိမိက ေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာျဖစ္လာမည္ျဖစ္ၿပီး မိမိက မေကာင္းသည့္ အလုပ္လုပ္လွ်င္ကား မိမိ၏ ဥစၥာသည္လည္း မေကာင္းသည့္ ဥစၥာမ်ား ျဖစ္လာမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဤအခ်က္သည္ မိမိကုိယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ရမည့္ အခ်က္လည္း ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ေသာ ဥစၥာမ်ိဳးကုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္မည္နည္းဟု မိမိကုိယ္ကုိမိမိ ေမးစိစစ္၍ အလုိရွိရာကုိ ေရြးခ်ယ္လုပ္ကုိင္ရန္သာ ျဖစ္၏။ မိမိက အေရြးခ်ယ္မွန္လွ်င္ မိမိပင္စံရမည္ ျဖစ္ၿပီး မိမိက အေရြးခ်ယ္ မွားလွ်င္ကား မိမိပင္ ခံစားရမည္သာ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ပုိင္ဆုိင္လုိသူမ်ားသည္ ကုိယ္တုိင္သာ ရွာၾကရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
မိမိလုပ္သည့္ ကံသည္မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟု ဆုိေသာ္လည္း မေကာင္းသည့္အလုပ္ျဖင့္ မေကာင္းကံ ရလာမႈ အေပၚတြင္ကား မည္သူမွ် အလုိရွိၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ မည္သူမဆုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားအျဖစ္ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိသာ အလုိရွိၾကမည္ ျဖစ္ေပ၏။ သုိ႔ဆုိလွ်င္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ အရယူျခင္းမွတပါး အျခားမရွိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေပ၏။ ထုိသုိ႔ ေကာင္းသည့္ဥစၥာမ်ားကုိ ရယူႏုိင္ရန္မွာလည္း ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနတြင္ ရွိေနမွသာ ျဖစ္ႏုိင္ေပ၏။ ေကာင္းသည့္ဘဝ အေျခအေနဟု ဆုိလာလွ်င္လည္း ယခုလက္ရွိ ဘုရားသာသနာႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ခ်ိန္၊ လူ႔ဘဝ ရေနခ်ိန္၊ ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ျဖင့္ သဒၶါတရား ရွိေနခ်ိန္ကုိသာ ဆုိရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားျပဳလုပ္ၿပီး ေကာင္းသည့္ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာမ်ားကုိ ကုိယ္တုိင္သာစုၾကရမည္ ျဖစ္ပါေပ၏။
ဆုိလုိသည္မွာ ပုထုဇဥ္ပုဂၢိဳလ္မ်ား တြယ္တာထားၾကသည့္ သက္ရွိမ်ားႏွင့္ သက္မဲ့မ်ားသည္ မည္မွ်ပင္ တြယ္တာျငားေသာ္လည္း ခဲြခြါၾကသည့္အခါ သက္ရွိမ်ားလည္း မိမိႏွင့္အတူ လုိက္မလာသကဲ့သုိ႔ သက္မဲ့မ်ားသည္လည္း မိမိႏွင့္တပါတည္း ယူေဆာင္မသြားႏုိင္ပါသျဖင့္ အရာအားလုံးသည္ ကုိယ္ပုိင္ဟူသည္ မရွိေၾကာင္း၊ သုိ႔ေသာ္ မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္သည့္ ကံသည္ကား မိမိ၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ မလဲြမေသြ ရွိေနမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ျပဳလုပ္သည့္ ကံကုိကား ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအျဖစ္ ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကံသည္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာဟုဆုိေသာ္လည္း ေကာင္းသည့္အလုပ္ကံသည္သာ ေကာင္းသည့္သုဂတိဘဝသုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္ေပးႏုိင္သျဖင့္ ကုသုိလ္ကံသည္သာ အမွန္တကယ္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကုိယ္ပုိင္ ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံသည္လည္း ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ႀကိဳးစားလုပ္ယူမွသာ ရႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ယခုအခ်ိန္တြင္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္သာ ရယူၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ကုိယ္ဖုိ႔ဥစၥာကုိ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္၏။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလာကတြင္ အမ်ားက ေျပာေနၾကသည့္ “ငါ့ရာထူးငါ့ဂုဏ္သိန္ ငါ့စည္းစိမ္” စသည့္ အရာမ်ားႏွင့္ “ငါ့မိဘငါ့ေဆြမ်ိဳး ငါ့သားငါ့သမီး”စသည့္ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါမ်ားသည္ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔မွ်သာျဖစ္ၿပီး ဘဝနိဂုံးအဆုံး သတ္သြားသည့္အခါ အကုန္ထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ အသက္ရွင္စဲအခုိက္တြင္ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လုပ္ေနၾကသည့္ ေကာင္းကံမေကာင္းကံမ်ားသည္သာ မိမိတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာမ်ားျဖစ္ၿပီး ဘဝသံသရာခရီးအထိ မိမိတုိ႔ႏွင့္ တပါတည္း ယူေဆာင္သြားႏုိင္မည္ျဖစ္သျဖင့္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာအမွန္ျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ကံမ်ားကုိသာ အခြင့္သာခုိက္ ႀကိဳးစားရယူလုိက္ၾကပါရန္ႏွင့္ ေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားကုိ ႀကိဳးစားလုပ္ျခင္းျဖင့္သာ ကုိယ့္ဖုိ႔ဥစၥာ ကုိယ္တုိင္ရွာၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါသည္။
