အတုအေယာင္ တုမေယာင္နဲ႔…

အတုအေယာင္မ်ား တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေပါမ်ားလာေနတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္မွာ အတုအေယာင္ေတြကလည္း အမ်ိဳးစုံလွပါတယ္။ ပစၥည္းအတုအေယာင္၊ လူအတုအေယာင္၊ ရာထူးအတုအေယာင္၊ ဂုဏ္အတုအေယာင္ စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီ အတုအေယာင္ မ်ိဳးစုံထဲမွာ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆုံး အတုအေယာင္ကေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြဟာ သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြေၾကာင့္ပဲ ေပၚေပါက္လာေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပုိဆုိးတာက ဒီသူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြကုိ အတုအေယာင္မွန္း မသိဘဲ ဆည္းကပ္ခစား ကုိးကြယ္ေနၾကတဲ့ သူေတြေၾကာင့္ အတုအေယာင္ေတြရဲ႕ လႊမ္းမုိးသက္ေရာက္မႈေတြဟာ ပုိပုိဆုိးလာ ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ (၂)လေလာက္က ျမန္မာျပည္ ျပန္တုန္းကေတာင္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္ တစ္ေယာက္က အင္တာနက္မွာ ျပန္႔ေနတဲ့ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ျမင့္တင္ေရး သင္တန္းဆုိလား၊ ဘာဆုိလားမသိဘူး၊ အရွင္ဘုရား ၾကည့္ၾကည့္ပါဆုိၿပီး လာေပးသြားလုိ႔ ၾကည့္ျဖစ္လုိက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက လူေတြကုိ အကသင္တန္း ေပးေနတဲ့ အေၾကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ သင္တန္းမစခင္ ေရွ႕ကေျပာသြားတဲ့ သူေတြၾကည့္ရတာလည္း အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲက ျဖစ္ႏုိင္သလုိ လုိက္ၿပီးကေနၾကတဲ့ သူေတြကလည္း အဖြားအရြယ္၊ အဘုိးအရြယ္၊ အေမအရြယ္ စသျဖင့္ အသက္အရြယ္အစုံ ပါေနၾကျပန္ပါတယ္။ ပညာတတ္လုိ႔ ေျပာတဲ့သူေတြလည္း ပါေကာင္းပါႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီဘုန္းႀကီးရဲ႕ သင္တန္းကုိ ၾကည့္လုိက္ရေတာ့ တကယ့္ကုိ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းပါဘူး။ သာသနာေတာ္အတြက္ အေႏွာက္အယွက္ တစ္ခုလုိ ခံစားရတဲ့အျပင္ ဘုရားရွင္ကုိလည္း အားနာမိပါတယ္။ သာသနာ့ဝင္ထမ္း အခ်င္းခ်င္း ၾကည့္ရတာကုိက ရွက္စရာျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ သာသနာေတာ္ကုိ ခုတုံးလုပ္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္လုိ႔ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က ျမင္ပါတယ္။ ဘုရားသာသနာကုိခ်စ္တဲ့ ဘုရားအာဏာစက္ျဖစ္တဲ့ ဝိနည္းေတာ္ကုိ ေလးစားတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ေတြဆုိ ဘုရားအာဏာစက္ကုိ လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး ဒီလုိအလုပ္မ်ိဳးကုိ လုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ခုဟာက သာသနာေတာ္ရဲ႕ အရွိန္ကုိယူ၊ သကၤန္းေတာ္ကုိ ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကုိယ့္ထင္ေပၚ ေက်ာ္ၾကားေရးအတြက္ လုပ္တာလုိ႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ လုပ္ခ်င္ရင္ လူ႔ဘဝနဲ႔ ဝိနည္းလြတ္ လုပ္ေပါ့။ ခုဟာက သကၤန္းႀကီး တကားကားနဲ႔ ၾကည့္ရတာကုိက အဆင္မေျပလွပါဘူး။ တရားေဟာတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ သူတုိ႔က ေျပာထားပါေသးတယ္။ တရားေဟာတာ မဟုတ္ရင္ ဒါဆုိမတရား ေဟာေနတဲ့ သေဘာပါပဲ။ လူ႔ေလာကမွာ လူဝတ္ေၾကာင္အေနနဲ႔ လုပ္လုိ႔မရလုိ႔ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ လာလုပ္တာလုိ႔ပဲ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ေတာ့ ျမင္ပါတယ္။ ၾကည့္ရတာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက ေအ႐ုိးဗစ္သင္တန္း ေပးေနသလုိပါပဲ။ ဘုရားရွင္သာရွိရင္ ေမာဃပုရိသ - မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးေသာ ေယာက္်ားလုိ႔ ျပစ္တင္ေျပာဆုိကာ သာသနာေတာ္ကေန ႏွင္ထုတ္လုိက္မွာ အမွန္ပါပဲ။

ဘဝသံသရာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း အက်င့္ေကာင္းကုိ မလုတ္ဘဲ အခုိက္အတန္႔ အဆင္ေျပေရး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လုိသူေတာ္ေကာင္းေတြက ၾကည့္ၾကည့္ ဒီအလုပ္ဟာ သာဓုေခၚစရာ အလုပ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္း အမည္ခံထားတဲ့ သူေတြရဲ႕ အလုပ္ကုိက သာဓုေခၚစရာ အလုပ္မဟုတ္ဘူးဆုိရင္ သူ႔ရဲ႕အလုပ္ဟာ မမွန္တဲ့အလုပ္ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။ သာဓုေခၚဖုိ႔မလုိ သာဓုေခၚစရာ မရွိတဲ့ အလုပ္ကုိမွ လုိက္ၿပီးလုပ္ေနၾကတဲ့ သူေတြကလည္း ရွိေနျပန္ေတာ့ အတုအေယာင္ေတြေနာက္ တုေယာင္ၿပီး ေရာက္ကုန္ၾကတဲ့ သူတုိ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရွိပါေစေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက အတုအေယာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေနတဲ့အထဲမွာ သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေပၚေပါက္ေနတယ္ဆုိတာ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြနဲ႔ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြ မ်ားမ်ားလာရင္ အစစ္အမွန္ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အားနည္းလာႏုိင္စရာ ရွိတဲ့အတြက္ စစ္မွန္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား အရွည္တည္တံ့ ျပန္ပြားေစဖုိ႔ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အေနနဲ႔ စြမ္းအားရွိသေလာက္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြ အားမေကာင္းခင္ အစစ္အမွန္ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြ မဆိတ္သုဥ္းခင္ အတုအေယာင္ေတြကုိ ဝုိင္းဝန္းသုတ္သင္ ဖယ္ရွားပစ္ၾကဖုိ႔လည္း ဆရာဒကာမ်ားမွာ အထူးတာဝန္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶသာသနာ့ သမုိင္းတစ္ေလွ်ာက္ကုိ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ ေတြေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းအစစ္ အမွန္ေတြက တုိက္ထုတ္ပစ္ခဲ့ရတဲ့ သာဓကေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး သုံးလေလာက္မွာ အရွင္မဟာကႆပ မေထရ္ႀကီး အမွဴးရွိတဲ့ ရဟႏၲာမ်ားဟာ ဘုရားေဟာ သူေတာ္ေကာင္းတရား အစစ္အမွန္မ်ား အရွည္တည္တံ့ေစဖုိ႔အတြက္ ပထမသဂၤါယနာ တင္ပဲြႀကီး က်င္းပျပဳလုပ္ကာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကသလုိ ဗုဒၶဘုရား နိဗၺာန္သြားၿပီး ႏွစ္ေပါင္း (၁၀၀)ခန္႔မွာ အရွင္ယသမေထရ္အမွဴးရွိတ့ဲ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ျပဳလုပ္တဲ့ သဂၤါယနာ တင္ပဲြႀကီးဟာလည္း သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္မ်ားကုိ ဖယ္ရွားပစ္ၾကတဲ့ ပဲြႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီး လက္ထပ္မွာ တင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ သဂၤါယနာပဲြႀကီးဟာလည္း မင္းႀကီးကုိယ္တုိင္ ပါဝင္ခဲ့တဲ့ အတုအေယာင္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ားကုိ သုတ္သင္တဲ့ ပဲြႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ၿပီး အဲဒီသဂၤါယနာပဲြႀကီး ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကုိးတုိင္းကုိးဌာနသုိ႔ သာသနာျပဳ ေစလႊတ္ခဲ့တဲ့ မင္းႀကီးရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ဟာလည္း အစစ္အမွန္ သူေတာ္ေကာင္းတရားမ်ား အရွည္တည္တ့ံ ျပန္႔ပြား ေစေရးအတြက္ လုပ္ခဲ့တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈရဲ႕ ျပယုဂ္ေကာင္းတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သာသနာ့ သမုိင္းေတြမွာ သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြကုိ တုိက္ခုိက္ေက်ာ္လႊားခဲ့တဲ့ ဒီလုိ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္လည္း ဗုဒၶရွင္ေတာ္ဘုရား၏ သူေတာ္ေကာင္းတရား အစစ္အမွန္မ်ားဟာ ဒီေန႔တုိင္ေအာင္ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ သူေတာ္ေကာင္းတရား အစစ္အမွန္မ်ားကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ၾကားက အခုေနာက္ပုိင္းၾကားရတဲ့ သတင္းေတြက သူေတာ္ေကာင္း အတုအေယာင္ေတြရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္မ်ား တျဖည္းျဖည္း တစ္စခန္း ထလာေနတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကားရ႐ုံတင္မဟုတ္ပါဘူး။ မ်က္ျမင္ကုိယ္ေတြ႕ပါ ေတြ႕လာခဲ့ရလုိ႔လည္း သာသနာအတြက္၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား အစစ္အမွန္မ်ားအတြက္ အေတာ့္ကုိပဲ ရင္ေလးေနမိပါတယ္။ ဒီကိစၥဟာ ဆရာဒကာ အမ်ားေပါင္းၿပီး ေျဖရွင္းရမယ့္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတြပုိင္းကလည္း အစစ္အမွန္ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကုိ ညြန္ျပႏုိင္ဖုိ႔၊ လမ္းျပႏုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေပးရမွာ ျဖစ္သလုိ ဒကာဒကာမေတြဘက္ကလည္း သူေတာ္ေကာင္းအတုအေယာင္၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြေနာက္ အလဲြမလုိက္မိၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆရာျဖစ္တဲ့၊ ဆရာလုပ္မယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြအေနနဲ႔ ဘုရားေဟာ တရားေတာ္ေတြကုိ စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူကာ လက္ေတြ႕က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး အဲဒီစာေတြ႕လက္ေတြ႕မ်ားကုိ ဗုဒၶအလုိေတာ္က် တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေဝငွၾကရမွာ ျဖစ္သလုိ ဒကာဒကာမေတြ အေနနဲ႔လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္မႈ အပုိင္းကုိ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖုိ႔လုိပါတယ္။ ဟုိလူကလာေျပာလည္း ယုံလုိက္၊ ဒီလူကလာေျပာလည္း ယုံလုိက္၊ ဟုိနား အုံးအုံးက်က္က်က္ဆုိလည္း သြားလုိက္၊ ဒီနား အုံးအုံးက်က္က်က္ဆုိလည္း သြားလုိက္ လုပ္တတ္တဲ့ မ်က္ကန္းယုံၾကည္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ ကုိးကြယ္သင့္သလား၊ မကုိးကြယ္သင့္ဘူးလား၊ ဘုရားသာသနာကုိ တကယ္ျပဳေနတာလား၊ အတုအေယာင္လားဆုိတာ ခဲြျခားစိစစ္ၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ရဲ႕ဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီး ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ သင့္ၾကပါတယ္။

တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္အတုိင္း၊ ဘုရားရွင္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈအတုိင္းသာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးႏုိင္ၾကမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိစိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရး သင္တန္းေတြမွ တက္စရာ မလုိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေတြကုိက စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရး၊ စိတ္ေကာင္းရွိေရး၊ စိတ္က်န္းမာေရး က်င့္စဥ္ေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာၾကား တရားေတာ္မ်ားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ေတြကုိ ၾကည့္ရင္ သႏၵိ႒ိကဂုဏ္ေတာ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ဒိ႒မ်က္ျမင္ သိႏုိင္ျခင္းဆုိတဲ့ ဂုဏ္ေတာ္၊ ဧဟိပႆိကဂုဏ္ေတာ္ ဆုိတာ လာပါလုပ္ၾကည့္လွည့္ပါလုိ႔ ဖိတ္ေခၚကာ မွတ္ေက်ာက္တင္ခံႏုိင္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္၊ ပစၥတၱံ ေဝဒိတဗၺဝိညဴဟိ ဂုဏ္ေတာ္ဆုိတာ ဘယ္သူမဆုိ လက္ေတြ႕လုပ္ႏုိင္ရင္ လုပ္ႏုိင္သေလာက္ အက်ိဳးထူးတရားကုိ ရရွိခံစားႏုိင္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္ စသျဖင့္ လက္ေတြ႕ဆန္တဲ့၊ လက္ေတြ႕အက်ိဳးေက်းဇူးကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ သေဘာေတြကုိ ေတြ႕ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ နည္းေတြနဲ႔ ဟုိေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနၾကမယ့္အစား တကယ့္ကုိ စိတ္ဓာတ္ျမင့္ခ်င္တယ္၊ စိတ္အစဥ္ၿငိမ္းခ်င္တယ္ဆုိရင္ ဘုရားေဟာအတုိင္းသာ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကည့္ပါလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဆုိလုိတာက အတုအေယာင္မ်ား တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေပၚေပါက္လာေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူေတာ္ေကာင္းအတု အေယာင္ေတြ၊ သူေတာ္ေကာင္းတရား အတုအေယာင္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပၚေပါက္လာေနၾကမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စစ္မွန္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြနဲ႔ ေတြ႕ႀကဳံခံစားႏုိင္ဖုိ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ကုိယ့္ရဲ႕သဒၶါ၊ ပညာ၊ သတိ တရားေတြကုိ လက္ကုိင္ထားၿပီး ခဲြျခားစိစစ္ကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယုံၾကည္မႈကုိ မ်က္ကန္းယုံၾကည္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္တဲ့ယုံၾကည္မႈမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယုံၾကည္မႈလြန္ကဲၿပီး ပညာအားနည္းရင္ အလဲြကုိးကြယ္တတ္သလုိ၊ ပညာအားေကာင္းၿပီး ယုံၾကည္မႈ နည္းေနရင္လည္း စဥ္းလဲေကာက္က်စ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတဲ့အတြက္ သတိတရားနဲ႔သာ သဒၶါ ပညာ ညီမွ်ေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ အတုအေယာင္မ်ား ေပါမ်ားလွတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ အတုအေယာင္ေတြေနာက္ကုိ တုေယာင္ၿပီး ေရာက္မသြားဖုိ႔အတြက္ အတုအစစ္ ခဲြစိစစ္ၿပီး အတုကုိပယ္ အစစ္ကုိ သယ္ႏုိင္တဲ့ သူမ်ားျဖစ္ေအာင္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္သာ ဉာဏ္နဲ႔ယွဥ္ကာ ႀကိဳးစားလုိက္ၾကပါလုိ႔ တုိက္တြန္းရင္း သာဓုေခၚႏုိင္မယ့္ သူေတာ္ေကာင္းတရားေတြကုိ ဘုရားရွင္အလုိအတုိင္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကဖုိ႔ အေလးအနက္ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။

အားလုံး အတုအစစ္ ခဲြစိစစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

တရြယ္ရြယ္မွာ သုတ္သင္ပါ…

“ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္အပ္၏ဟု သိပါမူ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။
ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏။”

(ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား)

သတၱဝါတုိင္း သတၱဝါတုိင္း အသက္ရွင္ ေနထုိင္သမွ် ကာလပတ္လုံး အရြယ္သုံးပါးကုိ က်င္လည္ျဖတ္သန္း ၾကရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳစဥ္ ပထမအရြယ္၊ အလယ္အလတ္ျဖစ္သည့္ ဒုတိယအရြယ္၊ အႀကီးပုိင္းျဖစ္သည့္ တတိယ အရြယ္ဟူ၍ အရြယ္သုံးမ်ိဳး ရွိၾကရာတြင္ အေကာင္းဆုံးအရြယ္၊ တန္ဘုိးအရွိဆုံးအရြယ္၊ အႏွစ္သာရ အရွိဆုံးအရြယ္အျဖစ္ မိမိျဖတ္သန္း က်င္လည္ရာအရြယ္မ်ားမွ တရြယ္ရြယ္ကုိ ပိုင္ပုိင္ႏုိင္ႏုိင္ ရယူႏုိင္ရန္ လုိအပ္လွ၏။ အရြယ္သုံးပါးလုံး အေကာင္းဆုံးမ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ ႏုိင္ၾကမည္ဆုိက ေျပာဖြယ္မရွိ အလြန္ေကာင္းေနမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔ မေကာင္းႏုိင္ပါလွ်င္ကား တရြယ္ရြယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္မွ်ျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းေနေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္ေပ၏။

ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားက မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ သက္တမ္းအရ ပထမအရြယ္ကုိ ေမြးစမွ အသက္ ၂၅ႏွစ္အရြယ္အထိ သတ္မွတ္ၿပီး ၂၅ႏွစ္မွ ၅၀ အထိကုိ ဒုတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ကာ ၅၀မွ ၇၅အထိ သုိ႔မဟုတ္ ၅၀အထက္အသက္မ်ားကုိ တတိယအရြယ္ဟု သတ္မွတ္ၾက၏။ ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ႏွင့္အညီ ျမန္မာအမ်ား ေျပာဆုိၾကသည့္ ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာဟူသည့္ အေျပာအဆုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ားလည္း ရွိေနၾက၏။ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ၾကသည့္ အရြယ္မ်ားႏွင့္ ေယဘုယ် ေျပာဆုိၾကသည့္ စကားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အထူးေျပာဖြယ္ မရွိေသာ္လည္း မ်က္ေမွာက္ေခတ္ လူတုိ႔၏ အေျခအေနမ်ားႏွင့္ အရြယ္ပုိင္းျခားမႈမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား ေျပာစရာ ျဖစ္လာေပ၏။ မည္သည့္အရြယ္တြင္မွ အက်ိဳးမရၾကသူမ်ား ရွိေနျခင္းေၾကာင့္လည္း တခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ျဖင့္ မိမိအက်ိဳး၊ အမ်ားအက်ိဳး တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္၏။

ထုိ႔အျပင္ အရြယ္ဟူသည္ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္ အရြယ္သုိ႔ မေရာက္မီ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာမ်ား ရွိေနသျဖင့္ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ က်င့္သုံးေနထုိင္ၾကရန္ တုိက္တြန္းေျပာဆုိၾကျခင္းလည္း ျဖစ္ေပ၏။ ျမန္မာအမ်ား သတ္မွတ္ထားသကဲ့သုိ႔ ပထမအရြယ္တြင္ ပညာရွာရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ပညာပဲရွာေနမိရင္း ႐ုတ္တရက္ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမည္ဆုိပါက၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ ဥစၥာရွာ ဆုိသည့္အတုိင္း ဥစၥာပဲ ရွာေနရင္း တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ပါက၊ တတိယအရြယ္တြင္ တရားရွာဆုိသျဖင့္ တတိယအရြယ္သုိ႔ ေရာက္သည္အထိ တရားမရွာဘဲ ေနလုိက္မိရင္း တတိယအရြယ္မတုိင္မီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားသည္ ဆုိပါက မည္သုိ႔မွ် မတတ္ႏုိင္၊ မည္သူမွ် မကယ္ႏုိင္ ျဖစ္သြားမည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား ရွိေနေသာ္လည္း ထုိသတ္မွတ္ခ်က္မ်ား သည္ အခ်ိန္မေရြး ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္တတ္သည့္ သေဘာရွိေနသျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ႏွင့္ လက္ရွိ အရြယ္မွာသာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္းဆုိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ အခ်ိန္မေရြး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားႏုိင္သျဖင့္ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားက ပထမအရြယ္တြင္လည္း ပညာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္လည္း ဥစၥာရွာရင္း ကုသုိလ္ရွာၾကရန္၊ တတိယအရြယ္တြင္ကား တရားရွာရမည့္ အရြယ္ျဖစ္သျဖင့္ တစုိက္မတ္မတ္ တရားကုိသာ ရွာၾကရန္ အထူးတုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေသျခင္းတရားႏွင့္ ေျပာင္းလဲေဖာက္ျပန္မႈ တရားမ်ားက လာေနႏုိင္မည္ ျဖစ္သျဖင့္ လက္ရွိအခ်ိန္သည္သာ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိ ရသမွ် ျပဳလုပ္သြားၾကရန္ သတိေပးၾကျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

အကယ္၍ အေျခအေနအရ မေကာင္းသည့္အလုပ္မ်ားျဖင့္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနခဲ့သည္မ်ား ရွိပါကလည္း တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ တရြယ္ရြယ္တြင္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ျပဳျပင္လုိက္သည့္ အခ်ိန္၊ ျပဳျပင္လုိက္ႏုိင္သည့္ အရြယ္သည္ ေနာက္က်သည္ဟူသည္ မရွိသျဖင့္ အလ်င္အျမန္ သတိဝင္ကာ ျပဳျပင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပထမအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါက ဒုတိယအရြယ္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္ မျပဳျပင္ႏုိင္ပါကလည္း တတိယအရြယ္ စသည္ျဖင့္ အရြယ္သုံးမ်ိဳးတြင္ တရြယ္ရြယ္တြင္ေတာ့ျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မိမိကုိယ္ကုိ အလ်ဥ္အျမန္ သတိဝင္ကာ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားမွ သုတ္သင္လုိက္ႏုိင္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ပညာရွိ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားက မိန္ၾကားေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ဗုဒၶလက္ထက္က ေဗာဓိကုမာရ အမည္ရသည့္ မင္းသားတစ္ပါးရွိခဲ့၏။ ေဗာဓိကုမာရသည္ တစ္ေန႔တြင္ အေကာင္းဆုံး လက္သမားျဖင့္ အေကာင္းဆုံး ျပႆာဒ္တစ္ခုကုိ ေဆာက္လုပ္ကာ ျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပဲြ တစ္ခုကုိ ျပဳလုပ္ေလ၏။ ထုိျပႆာဒ္ပူေဇာ္ပြဲသုိ႔ ဘုရားအမွဴးရွိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိလည္း ပင့္ေလွ်ာက္ထား၏။ အိမ္ေထာင္က်သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သားသမီး မထြန္းကားသည့္ ေဗာဓိမင္းသားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ နည္းမ်ားျဖင့္ သားသမီးရေအာင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း မရႏုိင္ဘဲရွိရကား ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ ဘုရားရွင္ထံ အဓိ႒ာန္ျပဳလုိသျဖင့္ ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာလမ္းတြင္ အေကာင္းဆုံးအခင္းကုိခင္းလ်က္ ဘုရားအမွဴးရွိေသာ သံဃာေတာ္မ်ား မၾကြမီကပင္ “ဘုရားရွင္သည္ ဤအခင္းေပၚတြင္နင္း၍ ၾကြပါက မိမိတုိ႔အား သားသမီးရပါေစ”ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳ ဆုေတာင္းထားလုိက္၏။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား ျပႆာဒ္ေပၚသုိ႔ ၾကြရာအခင္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည့္အခါ အေရွ႕ဆုံးမွ ၾကြေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္က အခင္းမ်ားကုိဖယ္လုိက္ရန္ ေဗာဓိမင္းသားအား မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဗာဓိမင္းသားကလည္း သူ႔အႀကံအတုိင္း အခင္းကုိ နင္း၍ ၾကြေတာ္မူရန္ ေလွ်ာက္ထားေလ၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ကလည္း အခင္းကုိသာဖယ္ရန္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ဗုဒၶက “ေဗာဓိမင္းသားအေနျဖင့္ မည္မွ်ပင္ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ သားသမီး ရေအာင္ႀကိဳးစား အားထုတ္ေသာ္လည္း ယခုဘဝတြင္ကား ရႏုိင္ဖြယ္ အေၾကာင္းမရွိေၾကာင္း၊ မင္းသားတုိ႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္သည္ အတိတ္က ျပဳခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈ အကုသုိလ္ကံေၾကာင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူကာ ေဗာဓိကုမာရ မင္းသား၏။ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ေဟာေတာ္မူေလ၏။

လြန္ေလၿပီးေသာ အတိတ္ဘဝတစ္ခုက လူအေပါင္းတုိ႔သည္ ႀကီးစြာေသာ ေလွသေဘၤာႀကီးျဖင့္ သမုဒၵရာသုိ႔ ရြတ္လႊင့္သြားစဥ္ ပင္လယ္ျပင္ထဲ၌ ထုိသေဘၤာႀကီး ပ်က္ခဲ့ေလ၏။ သေဘၤာေပၚပါ လူအမ်ားတြင္ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးသည္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ပ်ဥ္ခ်ပ္တစ္ခုကုိ ရရွိၿပီး ထုိပ်ဥ္ခ်ပ္အကူျဖင့္ လက္ပစ္ကူးကာ အသက္လုရင္း ေနာက္ဆုံးတြင္ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ ေရာက္ရွိကာ အသက္ေဘးမွ ကင္းလြတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ကၽြန္းေပၚတြင္ သြားလာလႈပ္ရွားရင္း စားေသာက္စရာ မရွိသျဖင့္ ငွက္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ ဥထားသည့္ ငွက္ဥမ်ားကုိသာ ႏႈိက္ယူဖုတ္ကင္ကာ စားေသာက္ၾကေလ၏။ ငွက္ဥမ်ား မရွိသည့္အခါ ငွက္ငယ္ေလးမ်ားအား ဖုတ္ကင္စားေသာက္ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ငွက္ဥမ်ား၊ ငွက္ကင္မ်ားကုိ စားေသာက္လာ ၾကသည္မွာ ၾကာျမင့္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတုိ႔သည္ အကုသုိလ္ကုိ အကုသုိလ္ဟုပင္ မထင္ဘဲ ျဖစ္လာခဲ့၏။ ထုိဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ပထမအရြယ္တြင္လည္း မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ မျပဳျပင္မသုတ္သင္ႏုိင္၊ ဒုတိယအရြယ္တြင္လည္း သတိမဝင္ မျပဳျပင္ခဲ့၊ တတိယအရြယ္တြင္လည္း ေနာင္တမရ ေမ့ေလ်ာ့ၾကကာ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္သာ ဘဝနိဂုံး အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၾက၏။ ထုိအကုသုိလ္၏ အျပစ္ကုိ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ ခံယူရင္း ယခုေဗာဓိကုမာရ ဘဝတြင္လည္း ထုိအကုသုိလ္၏ အက်ိဳးဆက္အေနျဖင့္ သားသမီး မရႏုိင္ျခင္းျဖစ္၏။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေဗာဓိကုမာရ၏ သားသမီးမရႏုိင္ျခင္းအေၾကာင္း အထက္ပါ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားေတာ္မူရင္း “ မိမိကုိယ္ကုိ ခ်စ္အပ္၏ဟု သိပါမူ ထုိမိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ရာ၏။ ပညာရွိသည္ အရြယ္သုံးပါးတုိ႔တြင္ တပါးပါးေသာ အရြယ္၌ (မိမိကုိယ္ကုိ) လုံ႔လထုတ္ကာ သုတ္သင္ရာ၏ ” (ဓမၼပဒ၊ အတၱဝဂ္၊ ေဗာဓိကုမာရဝတၳဳ) ဟူေသာ ဤတရားစကားေတာ္ကုိ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။ ေဒသနာေတာ္၏ အဆုံးတြင္ ေဗာဓိကုမာရသည္ ေသာတာပတၱိဖုိလ္သုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေလ၏။

ဤကား အရြယ္သုံးပါး၌ တပါးပါးတြင္ သုတ္သင္ရန္လုိေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူသည့္ ဘုရားရွင္၏ တရားစကား ျဖစ္ေပၚရာ ေနာက္ခံဇာတ္လမ္း တစ္စိပ္တေဒသပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဤေဒသနာေတာ္တြင္ ဗုဒၶျမတ္စြာ မိန္႔ေတာ္မူသည္မွာ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တရြယ္ရြယ္၌ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာသုတ္သင္ရင္း ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကရန္ မိန္႔ေတာ္မူလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ မွန္၏။ မိမိတုိ႔သည္ ပုထုဇဥ္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္ အမွား မကင္းမိၾကေသာ္လည္း ထုိအမွားကုိ တစ္သက္လုံး မွားမသြားမိၾကရန္ သတိျပဳရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သတိမျပဳမိသျဖင့္ မွားမိၾကပါက ထုိအမွားအတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္ရမႈသည္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္ေနၾကမည္ ျဖစ္ပါေသာေၾကာင့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ျပဳလုပ္ၾကရန္ ျဖစ္ပါ၏။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ပါက အရြယ္ဟူသည္ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ေက်ာ္လြန္လာၾကရမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားကား ေက်ာ္သြား၍လည္း မရသကဲ့သုိ႔ လြန္ထား၍လည္း ရမည္မဟုတ္ႏုိင္ေပ။ အရြယ္သုံးပါးတြင္ ျဖတ္သန္းစဥ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားသည္ ယခုဘဝ အရြယ္မ်ား ကုန္ဆုံးသြားေသာ္လည္း ေနာက္ေနာက္ဘဝ အရြယ္မ်ားအထိ အစဥ္လုိက္ကာ အက်ိဳးေပးေနမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ပါ၏။ အကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ၊ ကုသုိလ္အလုပ္ျဖစ္ေစ ေစတနာျဖင့္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါက အက်ိဳးမေပးရေသးသမွ် မေပ်ာက္ပ်က္ဘဲ အခြင့္သာက အက်ိဳးေပးၾကသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ အက်ိဳးမေပးႏုိင္သည့္ အေဟာသိကံမ်ား ရွိေသာ္လည္း ထုိကံမ်ားသည္ အလြန္ေသးငယ္သည့္ ကံေလးမ်ားသာ ျဖစ္ေနၿပီး ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေစတနာႏွင့္ လုပ္ခဲ့သည္ ကံမ်ားကား အရြယ္လြန္သည္အထိ အက်ိဳးေပးခြင့္ရွိက ေပးေနမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရြယ္ဟူသည္ အေရးမႀကီးေသာ္လည္း ထုိအရြယ္တြင္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကား အေရးႀကီးလွသျဖင့္ အရြယ္သုံးပါး တပါးပါးဝယ္ အမွားမဝယ္ မိၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ေမြးဖြားျခင္းရွိေနၾကသည့္ သတၱဝါမွန္သမွ် ေသဆုံးျခင္းလည္း ရွိေနၾကမည့္အျပင္ ေမြးေသႏွစ္ခုၾကား ျဖတ္သန္းၾကရသည့္ အရြယ္မ်ား၊ အခ်ိန္မ်ားလည္း ရွိေနၾကမည္ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိျဖတ္သန္းၾကသည့္ အရြယ္မ်ားကုိ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ျဖစ္သန္းၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ အရြယ္သုံးပါး ျဖတ္သန္းစဥ္ကာလတြင္ တစ္စုံတစ္ခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခဲ့ ရသည္ရွိေသာ္ ထုိအကုသုိလ္ အလုပ္မ်ားကုိ တစ္ရြယ္ရြယ္၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ မလုပ္ဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မထူးပါဘူးဟူသည့္စိတ္ျဖင့္ မထူးဇာတ္ မခင္းၾကဘဲ မလုပ္ဘဲ ေနလုိက္ႏုိင္ခ်ိန္သည္ ေနာက္က်သည့္ အခ်ိန္မဟုတ္သည္ကုိ သတိျပဳကာ လက္ရွိအခ်ိန္၊ လက္ရွိအရြယ္မွာ အေကာင္းဆုံး ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ မိမိကုိယ္ကုိ သုတ္သင္ၾကရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ မေကာင္းမႈကုိ မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳဆင္ျခင္ သုတ္သင္ႏုိင္လုိက္ျခင္းသည္ မိမိကုိယ္ကုိ အေကာင္းဆုံး ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အရြယ္သုံးပါးတြင္ တပါးပါး၌ သုတ္သင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ တင္ျပလုိသည္မွာ “မည္သူမဆုိ လက္ရွိေရာက္ရွိေနသည့္ သက္တမ္းအရ အရြယ္သုံးပါးကုိ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္း ေက်ာ္လႊားၾကရမည္ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔ ျဖတ္သန္းရမည့္ အရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးအလုပ္မ်ား၊ အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ား၊ အႏွစ္ရွိသည့္ အလုပ္မ်ား၊ ကုသုိလ္အလုပ္မ်ားျဖင့္ ျဖတ္သန္းႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ထုိသုိ႔ အရြယ္သုံးပါးလုံးတြင္ အျပည့္အစုံ မလုပ္ႏုိင္ေသာ္လည္း တရြယ္ရြယ္တြင္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ေသခ်ာသည္မွာ အရြယ္ဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲႏုိင္သျဖင့္ မည္သည့္အရြယ္တြင္ မဆုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တဲြဖတ္က်င္လည္ႏုိင္ေအာင္ ျဖတ္သန္းၾကျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ မည္သည့္အရြယ္၊ မည္သည့္အခ်ိန္ဟူသည္ မည္သူမွ် အတိအက် မသိႏုိင္ဘဲ ယခုအခ်ိန္သည္သာ တိက်သည့္ အေကာင္းဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္တြင္သာ မိမိကုိယ္ကုိ ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖင့္ အေကာင္းဆုံး သုတ္သင္ၾကရမွာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း” ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါသည္။

အားလုံး… မိမိကုိယ္ကုိ တရြယ္ရြယ္တြင္ သုတ္သင္ႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

ဧည့္သည္…

“လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း…”


ကုိရီးယားဧည့္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္အထက္ပုိင္း ခရီးထြက္စဥ္က စာေရးသူတုိ႔ အဖဲြ႕သည္ မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ မင္းကြန္းေတာင္႐ုိး၊ ဓမၼနာဒ ေက်ာင္းတုိက္ႀကီးသုိ႔လည္း သြားေရာက္ကာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားအား ၾကည့္႐ႈေလ့လာ ၾကည္ညိဳျဖစ္ခဲ့၏။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ ေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ေရာက္သည့္အခါ ဆရာေတာ္ႀကီး သီတင္းသုံး ေနထုိင္ေတာ္မူသြားသည့္ ေနရာ၊ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေရးသားပူေဇာ္သြားသည့္ စာေပမ်ားကုိ ၾကည့္႐ႈေလ့လာ ရွင္းလင္းေျပာၾကားေပးရင္း ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ေရးစပ္ထားသည့္ အထက္ပါ ကဗ်ာေလးကုိ အထူးသတိထားမိခဲ့၏။ ယခင္ကတည္းက ရထားၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း အမွတ္တမဲ့သာ ရွိခဲ့သည့္ ထုိကဗ်ာေလးသည္ ယခုတစ္ခါ ျပန္လည္ဖတ္မွတ္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ကား အႏွစ္သာရရွိသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ စိတ္ထဲတြင္ စဲြထင္သြားခဲ့ေတာ့၏။ အထပ္ထပ္ ရြတ္ဖတ္ရင္း ဆုိလုိရင္း အဓိပၸါယ္ကုိပါ ကုိရီးယား ဧည့္သည္မ်ားအား ရွင္းျပေပးျဖစ္ခဲ့၏။ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည့္ ကုိရီးယား ဧည့္သည္မ်ားအား ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုိလုိသည့္ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ျပန္လည္ေဟာၾကားေပးျဖစ္ခဲ့၏။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပင္ တရားပြဲၾကြစဥ္ ေဝါၿမိဳ႕၊ အဗ်ားဗုိလ္တဲရြာရွိ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါး၏ ေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱဝင္ကာ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ဆြမ္းစာေက်ာင္းတြင္ ေရးသားခ်ိတ္စဲြထားသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဧည့္သည္အေၾကာင္း ကဗ်ာကုိ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရျပန္ပါ၏။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးက “ဧည့္သည္တုိင္း၏ လမ္းခရီး” ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၏ သီးကုံးေရးသားမႈကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း စုစည္းပူေဇာ္ထား၏။

လာတုန္းကလည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
ျပန္သြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္းေနာ္
လက္တဲြေခၚကာ ေဖာ္မပါဘူး
ဥစၥာခ်ည္းႏွီး တစ္ကုိယ္တည္း။
လာၿပီးေတာ့နား မသြားေသးခင္
ခ်ိန္ေလးတြင္မွ ဝန္းက်င္ယွက္ႏြယ္
ေႏွာင္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့။
ၿပဳံးရယ္မဲ့ငုိ ခ်စ္မုန္းပုိၾက
မလုိေဒါသ လုိေလာဘႏွင့္
ဘဝရိပ္ၿမဳံ ကႀကိဳးစုံခဲ့
ကံကုန္မုိးခ်ဳပ္ လက္တဲြျဖဳတ္ခါ
သုတ္သုတ္ေဆာလ်င္ ခရီးႏွင္သည္
ဒုိ႔လ်င္ ဧည့္သည္ပါတကား။ ။

ငါသည္ပင္မူ
ေခၚသူမရွိ ေရာက္လာမိစဥ္
ႏွင္သူမရွိ ျပန္ဖုိ႔ရွိ၏။
ငါေနသည့္အိမ္ ငါ၏အိမ္ဟု
ငါ့အိမ္မွာထား ငါ့မယားႏွင့္
ငါ့လင္သားႏွင့္ ငါးသားသမီး
ငါ့ပစၥည္းဟု ယူသည့္စိတ္စဲြ အမွတ္လဲြခဲ့။
အမွန္မွာမူ
ငါလာေသာခါ လက္ဗလာတည္း
ျပန္ရပါလ်င္ လက္ခ်ည္းပင္တည္း
ငါ့တြင္ ကုိယ္ပုိင္မရွိပါတကား။
လာသူလာလည္း လာစမ္းပါေစ မဆီးေလႏွင့္
သြားသူသြားလည္း သြားစမ္းပါေစ မတားေလႏွင့္
တုိ႔တေတြမွာ သဘာဝလွ်င္ အမိရင္ဝယ္
ထြက္ဝင္ခုိနား ခရီးသြားသည့္
ဧည့္သည္ေတြပါတကား…။ ။
(မင္းကြန္းတိပိဋက ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

ဆရာေတာ္ႀကီး၏ အထက္ပါ ကဗ်ာမ်ားကုိ ဖတ္မွတ္ၿပီး ေနာင္ေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွ အျပန္ခရီးတြင္ ဟုိၾကြဒီၾကြျဖင့္ ဧည့္သည္လာ ဧည့္သည္သြား ျဖစ္ေနသည့္ မိမိဘဝကုိမိမိ ျပန္လည္သတိျပဳ ဆင္ျခင္မိေနခဲ့၏။ ထုိ႔အတူ သံေဝဂဉာဏ္လည္း ျဖစ္ေနခဲ့၏။ အထူးသျဖင့္ စာေရးသူ ေလွ်ာက္လွမ္းေနသည့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရသည့္ အခိုက္အတန္႔ဆုံကာ ကဲြကြာသြားခဲ့ၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ား အေၾကာင္းကုိလည္း သတိတရ ျဖစ္ေနခဲ့ျပန္၏။ မေခၚဘဲႏွင့္ေရာက္လာၿပီး မႏွင္ဘဲႏွင့္ ျပန္သြားခဲ့ၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ားအေၾကာင္းကုိလည္း အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိ၏။

မွန္၏။ စာေရးသူ အပါအဝင္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါမွန္သမွ် အားလုံးဧည့္သည္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္မရွိ ဟုိဟုိဒီဒီ က်င္လည္ေနၾကရသည့္ သတၱဝါမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ဧည့္သည္လာ၊ ဧည္သည္သြား အျဖစ္ႏွင့္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကရ၏။ ထုိသုိ႔ ဧည့္သည္အျဖစ္ႏွင့္ ဟုိဟုိဒီဒီ အတည္တက်မရွိ ျဖစ္ေနသျဖင့္လည္း တစ္ခါတရံ အိမ္ေကာင္းမ်ားတြင္ လည္ပတ္ခဲ့ရသည္မ်ား ရွိခဲ့ၾကသကဲ့သုိ႔ တစ္ခါတရံ အိမ္စုတ္မ်ားတြင္ ေနခဲ့ရသည္မ်ားလည္း ရွိခဲ့ၾက၏။ တစ္ခါတရံ အိမ္ရွင္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ရသကဲ့သုိ႔ တစ္ခါတရံ အိမ္ရွင္ဆုိးမ်ားႏွင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ိဳးတြင္ ရွိခဲ့ပါေစ ဧည့္သည္မ်ား ျဖစ္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္တန္လ်င္ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ သြားေရာက္လည္ပတ္စဥ္ ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ သံေယာဇဥ္ မွန္သမွ်သည္လည္း အခ်ိန္တန္သည့္အခါ ခ်န္ခဲ့ၾကရသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ဧည္သည္မ်ား ျဖစ္ေနသမွ် အခ်ိန္တန္လ်င္ အိမ္ျပန္ၾကရမည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိျပန္မည့္အိမ္သည္ မည္သုိ႔ေသာ အိမ္ျဖစ္မည္ ဆုိသည္ကုိကား မိမိကုိယ္တုိင္မွတပါး၊ မိမိ၏ တည္ေဆာက္မႈမ်ားမွတပါး၊ မိမိ၏ ဖန္တီးမႈမ်ားမွတပါး အျခားမရွိသည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ဤကား ေခတ္စကားႏွင့္ ေျပာသည့္ ဧည့္သည္အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ဓမၼစကားျဖင့္ ေျပာလွ်င္ကား အရိယာ မျဖစ္ေသးသည့္ ပုထုဇဥ္မ်ားသည္ သံသရာ ခရီးသြားေနၾကသည့္ ဧည့္သည္မ်ား ျဖစ္ေနၿပီး ထုိဧည္သည္မ်ား၏ အိမ္ဟူသည္ကား (၃၁) ဘုံ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ သြားရာဂတိ (၅)မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါ၏။ သံသရာခရီး သြားေနၾကသည့္ ခရီးသြား ဧည့္သည္မွန္သမွ် အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ၾကသည့္အခါ လူတုိ႔ေနရာ ဘုံဌာနေခၚ လူ႔အိမ္၊ နတ္တုိ႔စံရာ ဘုံဌာနေခၚ နတ္အိမ္၊ တိရစၧာန္တုိ႔သြားရာ ဘုံဌာနေခၚ တိရစၧာန္အိမ္၊ ၿပိတၱာတုိ႔ က်င္လည္ရာ ဘုံဌာနေခၚ ၿပိတၱာအိပ္ႏွင့္ ငရဲသားမ်ား ခံစားရာဘုံဌာနေခၚ ငရဲအိမ္ဟူသည့္ အိမ္မ်ားသုိ႔သာ ျပန္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိအိမ္ငါးမ်ိဳးတြင္ လူ႔အိမ္ႏွင့္ နတ္အိမ္တုိ႔သည္ အိမ္ေကာင္းမ်ားဟု ဆုိႏုိင္ၿပီး တိရစၧာန္အိမ္၊ ၿပိတၱာအိမ္၊ ငရဲအိမ္တုိ႔ကား အိမ္ဆုိးမ်ားဟု ဆုိရမည္သာ ျဖစ္ပါ၏။ မည္သုိ႔ပင္ အိမ္ဆုိးအိမ္ေကာင္း ကဲြျပားေနေသာ္လည္း သံသရာခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားသည္ကား အခ်ိန္တန္လ်င္ မိမိတုိ႔ ဖန္တီးတည္ေဆာက္ထားသည့္ အတုိင္းသာ မိမိတုိ႔ႏွင့္သင့္ေလ်ာ္သည့္ မိမိတုိ႔အိမ္သုိ႔သာ ျပန္ၾကရမည္ ျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ဆုိလ်င္ သံသရာ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားအဖုိ႔ အိမ္ျပန္သည့္အခါ မည္သည့္အိမ္သုိ႔သြား၍ မည္သည့္အရာကုိ ယူေဆာင္သြားမည္နည္းဟူသည့္ အခ်က္ကုိ စဥ္းစားဖြယ္ လုိအပ္လာေပ၏။ ေနာင္ထပ္လယ္စရာ အိမ္မရွိေအာင္ ယခုလက္ရွိ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေနရသည့္အျဖစ္ကုိ အဆုံးသတ္ထားႏုိင္လ်င္ကား အိမ္ဆုိးအိမ္ေကာင္း ေရြးစရာမလုိဘဲ အိမ္လယ္ရသည့္ အလုပ္မွ ကင္းလြတ္သြားမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိသုိ႔မလုပ္ႏုိင္သည့္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ေနထုိင္သြားမည္ဆုိပါက မေကာင္းသည့္ အိမ္မ်ားသုိ႔လည္း သြားေရာက္ေနရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္စဥ္လွည့္လည္ ေနရသည့္ ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ကင္းလြတ္ေစရန္ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္ေလးရွိထားရန္ လုိအပ္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။ သံသရာခရီးသြား ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ကုိယ္ပုိင္အိပ္ပုိင္ရွင္၊ သစၥာဉာဏ္ျဖင့္ အရယူထားသည့္ တည္ၿမဲသည့္ သြားရာဂတိပုိင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ယခုလက္ရွိအခ်ိန္ကုိ အသုံးခ်ကာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ ထားသင့္ေၾကာင္း ဆုိျခင္းျဖစ္ပါ၏။

သုိ႔ေသာ္ ပုထုဇဥ္သတၱဝါတုိ႔သည္ကား ဧည့္သည္အျဖစ္ ေနေနရသည့္ မိမိတုိ႔၏ ဘဝအမွန္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ငါဟူေသာ အတၱမ်ားေၾကာင့္ ခဏတာဘဝတြင္ အစအရာ မကစြာျဖင့္ ခ်စ္ၾကမုန္းၾကျဖစ္ကာ မလုိသည့္အခါ ေဒါသျဖစ္လုိက္၊ လုိသည့္အခါ ေလာဘျဖစ္လုိက္ျဖင့္ ဧည့္သည္အျဖစ္မွ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ဘဲ တစ္အိမ္မွတစ္အိမ္သုိ႔ ကူးေျပာင္းလုိ႔သာ ေနေနၾကေပ၏။ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ ခဏတာ ေရာက္လာခဲ့သည့္ မိမိတုိ႔၏ အျဖစ္ကုိ ေမ့ေလ်ာ့ကာ ငါ့သား၊ ငါးသမီး၊ ငါ့ဇနီး၊ ငါ့ဥစၥာ စသည္မ်ား အေပၚတြင္သာ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ေနေလ ၾကေတာ့၏။ အမွန္အားျဖင့္ မိမိကုိယ္တုိင္ ဧည့္သည္အျဖစ္ ေရာက္လာခဲ့စဥ္ကပင္ ဘယ္ကလာ၍ ဘယ္အိမ္တြင္ နားရမည္ကုိ မသိႏုိင္သည့္အျပင္ ေရာက္လာခ်ိန္ကတည္းကလည္း မည္သည့္အရာမွ် ပါလာခဲ့သည္ မဟုတ္သည္မွာ သတိျပဳရမည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။

ထုိ႔အတူ ဧည့္သည္လုပ္ရင္း အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္သြားသည့္ အခါတြင္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမွလဲြ၍ ဘာတစ္ခုမွ် ယူေဆာင္မသြားႏုိင္ ၾကသည္ကုိ အထူးသတိ ျပဳသင့္ေပ၏။ အေကာင္းဆုံးကား ယခုလက္ရွိ အခ်ိန္မွာပင္ ဟုိအိမ္ဒီအိမ္ လယ္ေနရသည့္ သံသရာ ခရီးသြား ဧည့္သည္မ်ားအျဖစ္မွ ႐ုန္းထြက္ကာ တစ္ေယာက္တည္းလာ တစ္ေယာက္တည္း သြားမႈမ်ားကင္းရာ သံသရာအဆုံးျဖစ္သည့္ နိဗၺာန္သုိ႔သာ အေရာက္သြားႏုိင္ရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။ သုိ႔မဟုတ္လည္း လားရာဂတိ ၿမဲၿမံသြားသည့္ အရိယာအျဖစ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားလုိက္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ လက္ခ်ည္းဗလာ လာခဲ့ရၿပီး လက္ခ်ည္းဗလာ ျပန္သြားရမည့္ ဧည့္သည္အျဖစ္ျဖင့္ ေရာက္ရွိေနသည့္ မိမိတုိ႔၏ လက္ရွိဧည့္သည္ဘဝကုိ အဆုံးသတ္ကာ လားရာဂတိ အမွန္ရွိသည့္ အိမ္ပုိင္ယာပုိင္ အိမ္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ကုသုိလ္တရား ႀကိဳးစားပြားရင္း သုဂတိဘဝမွသည္ နိဗၺာန္အထိ အေရာက္လွမ္းႏုိင္ေစရန္ အခ်ိန္ရွိခုိက္ လုံ႔လစိုက္ၾကပါဟု ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား