နဲနဲေလးေတာ့ လဲြေနတယ္ (၁၄) ...

ကုသုိလ္နဲ႔အရက္…
“အရက္အရက္”နဲ႔ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အရက္ရဲ႕ လႊမ္းမုိးမႈေအာက္ကုိ ေရာက္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ ဆုိးတာက ဘာသာေရးအရ တားျမစ္ထားတဲ့ ဒီအရက္ဟာ ခုေနာက္ပုိင္း ဘာသာေရး ပြဲေတြမွာေတာင္ ေနရာယူလာေနတာကုိ ၾကားသိေနရျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ တကယ့္ကုိ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ။ ေတာေတြမွာေရာ ၿမိဳ႕ေတြမွာပါ ကုသုိလ္ပဲြနဲ႔ အရက္ေတြက ကင္းမရေအာင္ကုိ ျဖစ္လာေနတာဟာ ဘာသာသာသနာ ဆုတ္ယုတ္ဖုိ႔အတြက္ အားေပးေနသလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္တုန္းက ေတာရြာေတြမွာ ကုသုိလ္ပဲြလုပ္၊ အလွဴပဲြေတြ လုပ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ရြာမွာဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ လူငယ္အဖဲြ႕ေတြကုိ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးေတြ၊ စီးကရက္ေလးေတြကုိ ကမ္းၿပီး ဖိတ္လုိက္ရင္ အားလုံးတက္ညီလက္ညီ လာေရာက္လုပ္အားေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း ရြာကလူႀကီးေတြ အေျပာအရ ဘာပဲြေလးပဲ လုပ္လုပ္ လူငယ္ေတြ အကူအညီလုိလုိ႔ ဖိတ္မယ္ဆုိရင္ ေဆးလိပ္ေလာက္နဲ႔ မရေတာ့ဘဲ အရက္၀ုိင္း၊ ထန္းရည္၀ုိင္းေလးေတြနဲ႔ ဧည့္ခံေပးမွကုိ လာေရာက္ၿပီး ၀ုိင္း၀န္းလုပ္အားေပးၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ေရမ်ားေရႏုိင္၊ မီးမ်ားမီးႏုိင္ဆုိသလုိ ရြာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဒီလုိအရက္နဲ႔ဖိတ္မွ လုပ္အားလာေပးတာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ လူႀကီးေတြ၊ အလူရွင္ေတြ ကုိယ္တုိင္က အရက္ကုိ ပုန္းလုိက္တည္ၿပီး အလွဴပဲြေတြမွာ ဧည့္ခံေပးရတယ္ဆုိတာ ၾကားသိရျပန္ပါတယ္။ လဲြေနတာကေတာ့ အေတာ့္ကုိ လဲြေနၾကေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုသုိလ္လုပ္ပါတယ္ဆုိမွ အရက္ကေလး တျမျမနဲ႔ဆုိေတာ့ ဘယ္မွာလာၿပီး အျပစ္ကင္းတဲ့ ကုသုိလ္ျဖစ္ႏုိင္မွာလဲေပါ့။ ဒီၾကားထဲ လူပ်ိဳကာလာသားေတြက အရက္ကေလး ၀င္လာေတာ့ ေသြးေလးေတြၾကြလာၿပီး အလွဴပဲြ လုပ္အားေပးလာၾကတဲ့ အပ်ိဳေလးေတြ၊ အပ်ိဳႀကီးေတြကုိ စၾကေနာက္ၾကတာ ေတြေတြလည္း ရွိလာျပန္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အလွဴရွင္ေတြမွာ အလွဴအတြက္ပူရ၊ အရက္သမားေတြအတြက္ ပူရနဲ႔ ကုသုိလ္ပဲြ၊ အလွဴပဲြကုိ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္း စိတ္ၾကည္လက္ၾကည္ မလုပ္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနၾကတဲ့အျပင္ တစ္ခါတစ္ေလ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ကုသုိလ္တစ္ပဲ ငရဲတစ္ပိႆာ ျဖစ္ၾကရတာေတြလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာတင္ မဟုတ္၊ ျပည္ပမွာလည္း တဲြရက္ကုိ ပါေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ လြတ္လပ္လွတဲ့ ျပည္ပႏုိင္ငံမွာ ေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ အခ်ိဳ႕ရဲ႕ ကုသုိလ္ပဲြေတြမွာ အရက္ပါမွကုိ ကုသုိလ္ပဲြတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၿပီးႏုိင္သလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ အလွဴပဲြ လုပ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြဟာ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးေတြမွာ တျခားခ်က္တတ္ ျပဳတ္တတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အကူအညီ ေတာင္းတဲ့အခါ အရက္ကေလးနဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံ ေပးရတာေတြ ရွိၾကသလုိ ကုသုိလ္ပဲြ အႀကိဳမွာလည္း အႀကိဳအေနနဲ႔ အေ၀းက လာၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ အရက္နဲ႔ ဧည့္ခံေပးရ၊ အလွဴပဲြၿပီးေတာ့လည္း အလွဴေအာင္ပဲြအျဖစ္ အရက္ေလးနဲ႔ ေအာင္ပဲြခံႏုိင္ေအာင္ လုပ္ေပးရတာေတြလည္း ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆုိရင္ ကုသုိလ္လုပ္ဖုိ႔ တုိင္ပင္ၾကတာေတာင္ အရက္ဆုိင္မွာ အရက္နဲ႔ တည္ခင္းဧည့္ခံၿပီး တုိင္ပင္ၾကတယ္တဲ့ေလ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆုိရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ အရက္မေသာက္ရလုိ႔ စာေရးထားတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ အခုိက္ေလးမွာေတာင္ မေသာက္ဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ ေက်ာင္းအျပင္မွာ ထမင္းစားခါနီး တစ္ႀကိဳက္ေလာက္ သြားေမာ့ၾကတာေလးေတြ ရွိတယ္တဲ့။ ဘယ္လုိလုပ္ၾကမလဲေပါ့။ အရက္က ေနရာတကာမွာ လႊမ္းမုိးလာၿပီး ကုသုိလ္ပဲြ၊ အလွဴပဲြေတြအထိ စုိးမိုးလာေနေတာ့တာဆုိေတာ့ လုပ္မွာက ကုသုိလ္အလုပ္ ပံ့ပုိးေနတာက အကုသုိလ္ အ႐ႈပ္နဲ႔ ကုသုိလ္လုပ္ေပမယ့္ လုပ္သေလာက္ အက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ ကုသုိလ္တစ္၀က္ အကုသုိလ္တစ္၀က္လုိ ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

ဒီလုိ ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ကုိ လဲြလဲြနဲ႔ တဲြေနၾကေပမယ့္ လဲြလုိ႔လဲြမွန္း မသိျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ အေနနဲ႔ ဒီအလဲြကုိ အခ်ိန္မီျပင္ႏုိင္ေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဆြမ္းဆန္ထဲ ၾကြက္ေခ်းေရာ ဆုိသလုိ မျဖစ္ရေအာင္ ကုသုိလ္ပဲြေတြ လုပ္တဲ့အခါမွာ ကုသုိလ္သက္သက္နဲ႔ စိတ္သန္႔လူသန္႔ အလွဴသန္႔ေအာင္ လုပ္သင့္ပါတယ္။ အရက္ကုိ ႀကိဳက္တတ္လုိ႔ ေသာက္ၾကတယ္ဆုိရင္လည္း ကုသုိလ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ေတာ့ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။ တစ္ေန႔၊ တစ္ရက္၊ တစ္မနက္ေလာက္ အရက္မေသာက္လုိ႔ေတာ့ မေသႏုိင္ေလာက္ပါဘူး။ ေသေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ ကုသုိလ္လုပ္ရင္း ေသသြားမွာဆုိေတာ့ ေကာင္းရာဘုံေတာင္ ေရာက္ႏုိင္ေသးတာေပါ့။ ဒါက ဘုန္းဘုန္းအေတြးနဲ႔ ေစတနာစကားပါ။

ရွိေစေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ကုိ တဲြၿပီးလုပ္ေနၾကတဲ့ အလဲြအေၾကာင္းကုိ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကုသုိလ္ပဲြလုပ္တာ အရက္နဲ႔ ဧည့္ခံရတယ္၊ အရက္နဲ႔ ႀကိဳဆုိရတယ္ ဆုိတာေတာ့ အေတာ့္ကုိလဲြေနတဲ့ လုပ္ရပ္တစ္ခုဆုိတာ သိေစခ်င္တာပါ။ သူ႔ေနရာ၊ သူ႔က႑နဲ႔သူ တစ္ကန္႔စီထားႏုိင္ရင္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း အက်ိဳးအျပည့္အ၀ ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့အတြက္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့ အခ်ိန္ေလးေတြမွာေတာ့ အရက္ကိုေရွာင္ၾကည္ၾကဖုိ႔ သတိေပးလုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ကုသုိလ္ပဲြေတြကုိ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တတ္ၾကေပမယ့္ လုပ္သေလာက္ အက်ိဳးမရ ျဖစ္တတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ဒီလုိ ကုသုိလ္နဲ႔ အကုသုိလ္ေရာေနတဲ့ အခ်က္ေတြလည္း ပါ၀င္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိရမလုိ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုသုိလ္လုပ္တဲ့ပဲြမွာ အရက္နဲ႔တဲြေနတာဟာ လဲြေနတဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ကုိ တစ္ကန္႔စီထားႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းလုိပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေတြရဲ႕ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြေတြထဲမွာ ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ တဲြေနတဲ့အလဲြဟာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္လာေနတဲ့အတြက္ ဒီအလဲြကုိ သတိျပဳၿပီး ကုသုိလ္လုပ္တဲ့အခါမွာ ကုသုိလ္သက္သက္နဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း၊ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ကာ အက်ိဳးတရား အျပည့္ရေစဖုိ႔အတြက္ ကုသုိလ္ပဲြလုပ္တုိင္း တဲြပါေနတတ္တဲ့ အရက္ကုိ အၿမဲခြါႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရင္း ကုသုိလ္နဲ႔အရက္ မတဲြဖက္မိၾကဖုိ႔ လဲြေနတတ္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္။ အလဲြသိမွ မလဲြမိမွာျဖစ္လုိ႔ သိသင့္တဲ့ အလဲြတစ္ခုအျဖစ္ ကုသုိလ္နဲ႔အရက္အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း မီးေမာင္းထုိးျပလုိက္ရပါတယ္။

Read more »

ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ မက္ေစ့ခ်္ (message) (သုိ႔) ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကစုိ႔…

၁၃၇၂ခုႏွစ္ရဲ႕ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔ကုိေရာက္ဖုိ႔ အခ်ိန္ဟာ တျဖည္းျဖည္း နီးကပ္လာတာနဲ႔အတူ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳေတာ္မူေနၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ ကုသုိလ္ေတာ္ ယူေနၾကတဲ့့ ဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာလည္း ပုိၿပီးအသက္၀င္လာ ေနပါတယ္။ သံဃာေတာ္မ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ ၀ါကၽြတ္တဲ့ေန႔မွာ က်င္းပၾကမယ့္ ပ၀ါရဏာပဲြဟာလည္း ထင္ရွားတဲ့ လႈပ္ရွားမႈ တစ္ခုအျဖစ္ ပါ၀င္ေနသလုိ ဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေနမွာ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိၾကတဲ့ သံဃာ့ပူဇာပဲြနဲ႔ မိဘဘုိးဘြားစတဲ့ အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ားကုိ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ပူဇာပဲြဟာလည္း တစ္ခုအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခား ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္မွာေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ေရာက္ရွိသာသနာျပဳေနတဲ့ ကုိရီးယားႏုိင္ငံမွာလည္း ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ကုိရီးယားႏုိင္ငံ တစ္၀ွန္လုံးရွိ ေနရာေဒသ အသီးသီးမွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ ျပဳေတာ္မူေနၾကတဲ့ ေထရ၀ါဒ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ကုိရီးယားႏုိင္ငံသား ေထရ၀ါဒ ရဟန္းေတာ္မ်ား တစ္ေနရာတည္းမွာ စုေပါင္းၿပီး ျပဳလုပ္ၾကမယ့္ သံဃာ့ပ၀ါရဏာပဲြနဲ႔ ဒီပဲြကုိ ၾကြေရာက္ေတာ္မူလာၾကတဲ့ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ကုိရီးယားေရာက္ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာ ဒကဒကာမမ်ားက အမ်ားေပါင္းစုၿပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ကာ ဆရာေတာ္မ်ားထံမွ ဆုံးမၾသ၀ါဒ ခံယူၾကမယ့္ သံဃာ့ပူဇာပဲြကုိပါ တစ္ေပါင္းတည္း က်င္းပျပဳလုပ္ၾကဖုိ႔ တုိင္ပင္ညႇိႏိႈင္းရင္း ဒီပဲြေလးတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္သြားဖုိ႔ တက္ညီလက္ညီနဲ႔ လႈပ္ရွားေနတာကုိ ၾကးသိရပါတယ္။

ဘုရားညြန္တဲ့ လမ္းစဥ္နဲ႔ ဘုရားခ်မွတ္တဲ့ ဥပေဒကုိ လုိက္နာက်င့္သုံးျခင္းဟာ ဘုရားရွင္ကုိ အစစ္အမွန္ ပူေဇာ္ရာ ေရာက္သလုိ ဘုရားသာသနာေတာ္ကုိလည္း အရွည္တည္တံ့ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရာ ေရာက္တယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကုိ ဘုရားရွင္အေပၚ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈနဲ႔အတူ ဘုရားလမ္းစဥ္ကုိ လုိက္နာက်င့္သုံး ေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံ တစ္၀ွန္းလုံးနဲ႔ ကမၻာ့ႏုိင္ငံ အသီးသီးမွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ဘုရားတပည့္သား ဒကာဒကာမမ်ားရဲ႕ အျပစ္ကင္းၿပီး ကုသုိလ္ရေရးကုိ ဦးတည္ေပးေနတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သက္၀င္လႈပ္ရွားမႈမ်ားက သက္ေသျပဳေပး ေနပါတယ္။ ညီညြတ္ေရးနဲ႔ အျပစ္ကင္းစင္ေရးကုိ ဦးစားေပးေလ့ရွိတဲ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြထဲမွာ ၀ါကၽြတ္ၿပီးတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ားဟာ ၀ါကၽြတ္တဲ့ေန႔မွာ ပ၀ါရဏာ ျပဳရမယ္ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ဟာလည္း လက္ေတြ႕က်ၿပီး အျပစ္ကင္းကာ ကုသုိလ္ရေစတဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကုိ ျဖစ္ေစတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟန္းေတာ္မ်ား ပ၀ါရဏာျပဳၾကဖုိ႔ ျမတ္စြာဘုရား ခြင့္ျပဳခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းက အေတာ္စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာသလတုိင္း၊ ဇနပုဒ္တစ္ခုရဲ႕ ေတာေက်ာင္းမွာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းကာလမွာ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ သီတင္းသုံးၿပီး ကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းကုိ တုိင္ပင္ညႇိႏိႈင္းၾကပါတယ္။ ဘယ္လုိေနထုိင္ၾကရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ခ်မ္းသာမႈကုိ ရႏုိင္တယ္၊ ျငင္းခုံခုိက္ရန္မရွိဘဲ ေနထုိင္ႏုိယ္တယ္ စတဲ့ အႀကံအစည္မ်ားနဲ႔ ေဆြးေႏြးတုိင္ပင္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ ၀ါတြင္းသုံးလ ကာလပတ္လုံး အခ်င္းခ်င္း စကားတစ္လုံးမွ မေျပာၾကဘဲ ဆြမ္းခံ၀တ္၊ ေျခေဆး၀တ္စတဲ့ ၀တၱရားေတြကုိ ကိုယ့္တာ၀န္ ကုိယ္ေက်ေအာင္လုပ္ၿပီး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔၊ တာ၀န္၀တၱရားေတြကုိသာ ေက်ပြန္ေအာင္လုပ္ၿပီး စကားမေျပာဘဲ ေနၾကမယ္ဆုိရင္ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္ၾကမွာျဖစ္လုိ႔ ကုိယ့္အလုပ္ ကုိယ္လုပ္ရင္း စကားမေျပာဘဲ ေနၾကဖုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ကာ ၀ါတြင္းကာလကုိ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားဟာ စကားမေျပာဘဲ ေနခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အေကာင္းလည္း မသိခဲ့ၾကသလို အဆုိးလည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ အျပစ္လည္း မသိၾကသလုိ အႏွစ္လည္း မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ၀ါတြင္းကာလ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကပါတယ္။

၀ါကၽြတ္လုိ႔ ဘုရားရွင္ထံ အဖူးအေမွ်ာ္သြားတဲ့အခါ ဘုရားရွင္က အဲဒီရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ ၀ါတြင္းကာလ ခ်မ္ခ်မ္းသာသာ ေနခဲ့ရမႈ ရွိမရွိ ေမးျမန္းေတာ္မူပါတယ္။ ဒီအခါ ရဟန္းေတာ္မ်ားက မိမိတုိ႔ အားလုံးသေဘာတူ ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔အညီ ၀ါတြင္းကာလမွာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး စကားမေျပာၾကဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ခဲ့ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ နားေထာင္ၿပီး ျမတ္ဗုဒၶက “ရဟန္းတုိ႔ သင္တုိ႔ေနထုိင္ခဲ့သည့္ အက်င့္သည္ မဂ္ဖုိလ္မၿပီး အခ်ည္းႏွီးေသာ အက်င့္ျဖစ္၏၊ ႏြားဆိတ္စေသာ သတၱ၀ါမ်ား၏ အက်င့္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ိ တိတၱိတုိ႔၏ အက်င့္လည္းျဖစ္၏၊ ဤသုိ႔ေသာ အက်င့္ႏွင့္ ေနထုိင္ေသာ သင္တုိ႔သည္ ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္၊ မခ်မ္းမသာ ေနထုိင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္၏..” စသျဖင့္ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ကာ “ရဟန္းတို႔ ဝါမွထေသာ ရဟန္းတို႔အား ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ သံုးပါးေသာ အေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္း 'ပဝါရဏာျပဳျခင္း' ငွါ ခြင့္ျပဳ၏၊ ထိုသို႔ ဖိတ္ၾကားျခင္းသည္ သင္ တို႔အတြက္ အခ်င္းခ်င္း လိုက္ေလ်ာျခင္း အာပတ္မွ ထေျမာက္ေစျခင္း ဝိနည္းကို ေရွး႐ႈျခင္းျဖစ္လတံၱ႕။” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ပ၀ါရဏာ ျပဳဖုိ႔ပါ ခြင့္ျပဳေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ပ၀ါရဏာျပဳနည္းကုိလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ၀ါစဥ္အလုိက္ ''အရွင္င္ဘုရားတို႔ သံဃာကို ဖိတ္ၾကားပါ၏၊ ျမင္၍ျဖစ္ေစ၊ ၾကား၍ျဖစ္ေစ၊ ယံုမွား၍ျဖစ္ေစ အရွင္တို႔သည္ တပည့္ေတာ္္အား အစဥ္သနားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေျပာဆိုကုန္ေလာ့၊ (အျပစ္ကို) ျမင္သည္ ႐ိွေသာ္ ကုစားပါအံ့။”လုိ႔ ဆုိကာ ျပဳၾကဖုိ႔ မိန္ၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါက ပ၀ါရဏာျပဳဖုိ႔ ခြင့္ျပဳျခင္း အေၾကာင္းးနဲ႔ ပ၀ါရဏာျပဳနည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာအဓိက ေျပာလုိတာက ပ၀ါရဏာ အေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာဆုိတာ ဖိတ္ၾကားျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္ခ်င္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယျဖစ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တုိက္႐ုိက္ေျပာဆုိ ဖိတ္ၾကားကာ အျပစ္ကုိျမင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္က အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိၾကဖုိ႔၊ အျပစ္ရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း အျပစ္ကုိ ၀န္ခ်ၿပီး အဲဒီအျပစ္ကုိ ကုစားရင္း တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္သီတင္းသုံးၾကဖုိ႔ စတဲ့စတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား အတြက္ ဒီလုိပ၀ါရဏာ ျပဳခြင့္နဲ႔ျပဳနည္းမ်ားကုိ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညြန္ျပျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီပ၀ါရဏာကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး လက္ေတြ႕ဘ၀ လူသားမ်ား အေနနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနႏုိင္မယ့္ လမ္းညႊန္ကုိယူကာ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကဖုိ႔ တင္ျပလုိရင္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ ေလာကသား အခ်င္းခ်င္း ခ်မ္းသာစြာ ေနထုိင္ႏုိင္မယ့္ မက္ေစ့ခ်္ေလးကုိ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေပးေ၀လုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာေျပာခဲ့တဲ့ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကတဲ့ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ဖိတ္ၾကားၾကတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ေလးက ေလာကသားေတြအတြက္ တကယ့္ကုိ အတုယူလုိက္နာ က်င့္သုံးသင့္တဲ့ အခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ “သံဃာေတာ္မ်ား အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကုိ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အျပစ္တစ္ခုခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ယုံမွားသံသယ ရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာဆုိၾကပါ၊ တပည့္ေတာ္ အေနနဲ႔လည္း အဲဒီအျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ခံယူၿပီး ကုစားပါမယ္၊ ေနာင္မျဖစ္ေအာင္၊ သတိထားၿပီး ေနထုိင္ပါမယ္”တဲ့။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ ဘ၀မွာ ကူညီျပသ လမ္းညြန္မႈေတြနဲ႔ တကယ့္ကုိ ေအာင္ျမင္မႈနဲ႔ ခ်မ္းသာမႈကုိ ျဖစ္ေစတဲ့ ဖိတ္ၾကားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ ေလာကမွာ ျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ တစ္ေယာက္မွ မရွိသလုိ၊ အျပစ္မလုပ္ဖူး၊ မမွားဖူးတဲ့ သူဆုိတာလည္း မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကုိ မျမင္သူေတြ၊ အျပစ္ကုိ အျပစ္လုိ႔ သိေအာင္ညြန္ျပေပးမယ့္သူ မရွိသူေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပစ္ကုိ ညြန္ျပသူေတြ ရွိေပမယ့္ အဲဒီအျပစ္ကုိ ၀န္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ သူေတြလည္း ထင္သေလာက္ မရွိၾကျပန္ပါဘူး။ ပုိဆုိးတာက အျပစ္ကုိ ေျပာဆုိဆုံးမေပးဖုိ႔ ဖိတ္ၾကားေျပာဆုိႏုိင္တဲ့သတၱိ မရွိသူေတြ၊ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိရင္လာရင္ ေက်ေက်နပ္နပ္နဲ႔ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံႏုိင္တဲ့သတိၱ မရွိသူေတြ မ်ားေနတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အျပစ္ကုိ ေျပာျပလာရင္ ေက်းဇူးတင္စြာ လက္ခံၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထိန္းသိမ္းေနထုိင္၊ ျပဳျပင္မယ္ဆုိတဲ့ ခံယူခ်က္ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျပစ္ျပသူကလည္း အျပစ္ခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေန၊ အျပစ္အျပခံရသူကလည္း အျပစ္ကုိ မခံယူဘဲ ျပန္လွန္အျပစ္ပုံခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနလုိ႔ကေတာ့ ဘုရားရွင္ညြန္ျပတဲ့ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ေနထုိင္ႏုိင္ေရးနဲ႔ အေ၀းႀကီးေ၀းေနၾကဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ မခ်မ္းသာမႈေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာမႈကုိ အလုိရွိတဲ့ ဘုရားရွင္က သူ႔သားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကုိ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ သီတင္းသုံး ေနထုိင္ၾကဖုိ႔ မိန္႔မွာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အမွားမ်ားတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ပုဂိၢဳလ္ေတြအတြက္ အျပစ္ကုိ ျပသေျပာဆုိ ေပးမယ့္သူ ရွိေနတာကုိက ေနတတ္မယ္ဆုိရင္ ေက်နပ္စရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ယူတတ္မယ္ဆုိရင္ အပူသက္သာစရာ ျဖစ္ေနတာပါ။ ေျမာက္ပင့္ၿပီး ေပါင္းသင္းစားေသာက္ကာ အျပစ္တစ္ခုခု ျဖစ္လာတဲ့အခါမွ ကုိယ့္အေပၚပုံခ်ၿပီး ေရွာင္ထြက္သားတတ္တဲ့ သူေတြအမ်ားႀကီး ရွိေနတာထက္စာရင္ အမွားကုိေထာက္ကာ အျပစ္ကုိ ျပသလမ္းညႊန္ေပးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနတာက ပုိၿပီးဘ၀ကုိ ျမင့္ေစတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရွးက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမ်ားဆုိရင္ အျပစ္ကုိေထာက္ျပ ေျပာဆုိေပးတတ္တဲ့ ဆရာမ်ားနဲ႔ မ်ားမ်ားေတြ႕ဆုံ ရပါလို၏လုိ႔ေတာင္ ေတာင္းဆုျပဳၾကတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ မသိမႈအားႀကီးတတ္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြမွာ မသိတာကုိ သိေအာင္ျပသေပးတဲ့သူ ရွိေနတာဟာ ဘ၀မွာ ဂုဏ္ယူစရာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညြန္ျပသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ညြန္ျပညြန္ျပ ေျပာဆုိဆုံးမသူေတြက ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာဆုိဆုံးမဆုံးမ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အျပစ္ကုိ ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူကာ လက္ခံျပဳျပင္ႏုိင္မႈ မရွိလုိ႔ကေတာ့ ဆရာရွိလည္း အလကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အျပစ္ကုိ ခံယူတတ္တဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္တဲ့ အက်င့္ရွိဖုိ႔က အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိ ခံယူမႈနဲ႔ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ ရွိလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီသူအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းဟာ အခ်ိန္မေရြး လာေနမွာျဖစ္ၿပီး ဒီလုိကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပဳျပင္ႏုိင္မႈ၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေစာင့္ေရွာင္ႏုိင္မႈ ရွိေနတာကုိက အတၱသမာ ပဏိဓိမဂၤလာ ျဖစ္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညြန္ျပသူနဲ႔ လက္ခံသူမွာ အညြန္အျပေကာင္းသူ ရွိဖုိ႔လုိသလုိ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္လက္ခံ ျပဳျပင္လုိသူလည္း ရွိဖုိ႔လုိတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာလုိတာက ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းေတာ္မ်ား အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ကုိ ပ၀ါရဏာျပဳၿပီး ဖိတ္ၾကား ျပဳျပင္ၾကသလုိ အျပစ္ေတြနဲ႔မကင္းတဲ့ အျပစ္ေလာကႀကီးမွာ ရွိၾကတဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြ အေနနဲ႔လည္း အခ်င္းခ်င္း အျပစ္ေတြကုိ ပ၀ါရဏာ ျပဳၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြပုံမခ်ၾကဘဲ အျပစ္ရွိရင္ ေျပာဆုိျပဳျပင္ေပးႏုိင္ေအာင္ ဖိတ္ၾကားကာ ေထာက္ျပေျပာဆုိ လာရင္လည္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူတတ္ၿပီး ေနာင္မျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေနထုိင္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ပါ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ကုိ ျမင္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၾကားတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သံသယရွိတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဖိတ္ၾကားၿပီး လက္ခံျပဳျပင္ၾကဖုိ႔ပါ။ အဲဒီလုိသာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပစ္ေတြကုိ ေျပာဆုိလက္ခံ ျပဳျပင္ၾကမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမွားမ်ားတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ေနေနေပမယ့္ အမွားနည္းၿပီး အမ်ားတဲြၾကမယ္ဆုိတာ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ပ၀ါရဏာက ေပးတဲ့ မက္ေစ့ခ်္တစ္ခုအျဖစ္ အတုယူျပဳျပင္ႏုိင္ဖုိ႔ ေစတနာထား ေမတၱားအားျဖင့္ တစ္လုံးတစ္ပါဒ တင္ျပလုိက္ရပါေတာ့တယ္။ အားလုံး ပ၀ါရဏာ ျပဳႏုိင္ၾကပါေစ….

Read more »

လယ္တစ္ကြက္၊ ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔ ရဟန္းလူထြက္…

သံေယာဇဥ္ဆုိတာကလည္း အခက္သား။ စဲြမိၿပီဆုိရင္ ဘာမဟုတ္တာေလး အေပၚမွာလည္း စဲြလမ္းမိၿပီး ျဖတ္ဖုိ႔ခက္တတ္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပစၥည္းဥစၥာ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေနရာေဒသ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္အကုိင္ တစ္ခုခုကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဦးကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေန႔စဥ္ ျမင္ေနေတြ႕ေန ရင္းႏွီးေနေတာ့ မရွိရင္၊ မျမင္ရင္ကုိပဲ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု လုိေနသလုိ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒီပစၥည္း၀တၳဳေလး တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သြားတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လဲွလဲွကုိ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာေလးေတြ ရွိေနတတ္သလုိ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကုိယ့္ပစၥည္းေလး တစ္ခုခုကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္ကုိ ေပးၿပီးမွ ႏွေျမာတသ ျဖစ္ၾကရတာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္လည္း ဒီလုိပါပဲ။ ေန႔စဥ္ျမင္ေနေတြ႕ေနက် ျဖစ္တဲ့အခါ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္ရေပမယ့္ တစ္ေနရာရာေရာက္ၿပီး ကြဲကြာသြားၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္ ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြဟာ တကယ္ေတာ့ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီသံေယာဇဥ္ဟာ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမဟုတ္တဲ့ အရာေလးေတြမွာကုိပဲ ျဖတ္မရေအာင္ စဲြလမ္းေနတတ္တာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ႀကံဖန္ၿပီး သံေယာဇဥ္ တြယ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေနရာေဒသဆုိလည္း ငယ္ငယ္တည္းက ေန႔ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးျဖစ္ေနလုိ႔၊ ပစၥည္းဥစၥာဆုိလည္း မိဘအေမြျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္သူက ေပးထားတာျဖစ္လုိ႔၊ ဘယ္လုိ ရွာထားရတာေလးျဖစ္လုိ႔၊ လူပုဂၢိဳလ္ဆုိလည္း ဘယ္သူ႔သားသမီး၊ ဘယ္သူနဲ႔ ပတ္သက္ေနသူ ျဖစ္လုိ႔ စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ကုိ တြယ္တာေနတတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သံေယာဇဥ္တြယ္တာကုိ တျခားအရာေလးေတြနဲ႔ ဖုံးကြယ္ၿပီး ဒါေတြက ဒီအတုိင္းထားလုိ႔ မရလုိ႔၊ ဒီမွာက ဘယ္သူမရွိရင္ မျဖစ္လုိ႔၊ ဒီအလုပ္ေတြက ဘယ္သူလုပ္မွ ျဖစ္မွာမုိ႔ စသျဖင့္ ပရိယာယ္တစ္မ်ိဳး၊ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ျဖတ္ဖုိ႔မႀကိဳးစားဘဲ အဲဒီသံေယာဇဥ္ ေတာထဲမွာပဲ တုိးေနတာေတြ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ အေၾကာင္းမ်ိဳးပဲျပျပ ေနာက္ဆုံး ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္ေတာ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ ထင္ရွားလွပါတယ္။

တစ္ေလာကေတာင္ ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ခမည္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက “ဒကာႀကီး… အသက္အရြယ္လည္း ရလာၿပီ၊ ရိပ္သာသြားၿပီး တရားေလးဘားေလး အားထုတ္ဦးမွေနာ္…”လုိ႔ ေျပာေတာ့ ဒကာႀကီးက “ဟာ… အရွင္ဘုရားနယ္၊ အရွင္ဘုရားလည္း သိတဲ့အတုိင္းပဲ၊ အိမ္မွာက အရွင္ဘုရားအေမနဲ႔၊ ညီမေတြရယ္ပဲ ရွိတာ၊ ၿပီးေတာ့ ဆုိင္ကလည္း ရွိေသးတယ္၊ တပည့္ေတာ္ မရွိလုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး၊ တရားေတာ့ အားထုတ္ခ်င္ပါတယ္၊ ခက္တာက ဒီမွာကလည္း လႊတ္ထားလုိ႔ မရဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ အားထုတ္ထာေပါ့ ဘုရား…” ဆုိၿပီး သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ သူ၊ သူ႔တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္တာကုိပဲ ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘာေၾကာင့္လုိ႔ ကာကြယ္ေျပာဆုိ ေနေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေျပာတဲ့သူ႔သားက ဘုန္းႀကီးျဖစ္ေနလုိ႔။ လူသာဆုိရင္ “မင္းက အေဖလား…၊ ငါက အေဖလား…”လုိ႔ ျပန္ေမးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ မိဘေတြမွာ မိဘဆုိတဲ့ မာနေလးေတြ ရွိေနျပန္ေတာ့ သားသမီးေတြက ေျပာလာရင္ သိပ္လက္ခံခ်င္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မွန္ေပမယ့္ ငါဆုိတဲ့ မာနေလးေတြခံေနေတာ့ သိပ္လက္မခံခ်င္သလုိ ျဖစ္တတ္တာေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။

ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက သံေယာဇဥ္အေၾကာင္းပါ။ ပုထုဇဥ္ေတြမွာက ျဖစ္ရာဘ၀၊ ေရာက္ရာေနရာမွာ ေတြ႕ရာသူေတြနဲ႔ ရွိရာပစၥည္းေတြ အေပၚမွာ ႀကံဖန္ၿပီး သံေယာဇဥ္တြယ္တတ္တဲ့ သေဘာေတြ ရွိေနတာဆုိေတာ့ ဒီသံေယာဇဥ္ေတြကုိ ျဖတ္ဖုိ႔ဆုိတာ ေတာ္ေတာ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥပါ။ သာမန္လူေတြ မေျပာနဲ႔ ပါရမီရွင္ျဖစ္တဲ့ ဘုရားရွင္ေတာင္မွ ပါရမီျဖည့္စဥ္ အတိတ္ဘ၀ တစ္ခုမွာ လယ္တစ္ကြက္၊ ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔၊ ကြမ္းစား၀က္ေလာက္ရွိတဲ့ ေျပာင္းေစ့ေလးေတြ အေပၚမွာ သံေယာဇဥ္တြယ္မိလုိ႔ ရေသ့ရဟန္းဘ၀ကုိ (၇)ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္ လုပ္ခဲ့ရဖူးတယ္လုိ႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ လယ္တစ္ကြက္၊ ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔ ေျပာင္းတစ္၀က္ေၾကာင့္ ရဟန္းလူထြက္ဘ၀ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ က်င္လည္ခဲ့ရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက သာသနာပ ကာလျဖစ္တဲ့အတြက္ ရဟန္းဆုိေပမယ့္ ရေသ့ရဟန္းဘ၀ေပါ့။

လြန္ခဲ့ၿပီးတဲ့ အတိတ္ဘ၀၊ ဗာရဏသီျပည္မွာ ျဗဟၼဒတ္မင္း အုပ္ခ်ဳပ္ေနခ်ိန္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတုန္းက ဘုရားေလာင္းဟာ ကုဒါလပ႑ိတဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ သာသနာပ ရေသ့ရဟန္းအျဖစ္နဲ႔ ဟိမ၀ႏၲာမွာေနၿပီး ကမၼ႒ာန္း တရားအားထုတ္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ကုဒါလပ႑ိတဟာ ရေသ့ရဟန္းဘ၀နဲ႔ ေနေပမယ့္ ရာသီေျပာင္းလုိ႔ သီးႏွံစုိက္ပ်ိဳးခ်ိန္ ေရာက္တဲ့အခါ လူ႔ဘ၀မွာထားခဲ့တဲ့ အသြားတုံးး ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔ တစ္ကြမ္းစား၀က္ (တစ္စလယ္၀က္) ေလာက္ရွိတဲ့ ေျပာင္းမ်ိဳးေစ့ကုိ သတိရ တြယ္တာေနၿပီး ေျပာင္းမ်ိဳးကုိ မျပတ္ေစဖုိ႔ လူထြက္ကာ လယ္တစ္ကြက္မွာ ျပန္စုိက္ပ်ိဳးပါတယ္။ အဲဒီစုိက္ပ်ိဳးထားတဲ့ ေျပာင္းကုိအမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါင္းသင္ထိန္းသိမ္းလုိ႔ အခ်ိန္တန္ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္က်တဲ့အခါ တစ္ကြမ္းစား၀က္ေလာက္ မ်ိဳးေစ့ကုိ ခ်န္ထားၿပီး က်န္တာေတြကုိ စားသုံးပါတယ္။ စုိက္ပ်ိဳးရိတ္သိမ္းမႈ ၿပီးေတာ့ အလုပ္မရွိဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ကုဒါလပ႑ိတဟာ လူ႔ဘ၀မွာေနလုိ႔ ဘာအက်ိဳးမွမရွိ ရေသ့ရဟန္း ၀တ္တာေကာင္းပါတယ္လုိ႔ အႀကံျဖစ္ၿပီး တစ္ခါ ေတာထြက္ကာ ရေသ့ရဟန္း၀တ္ျပန္ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ တစ္ကြမ္းစား၀က္ရွိတဲ့ ေျပာင္းမ်ိဳးေစ့နဲ႔ အသြားတုံး ေပါက္တူးတစ္လက္ေၾကာင့္ ကုဒါလပ႑ိတဟာ ေျခာက္ႀကိမ္တုိင္တုိင္ ရေသ့ရဟန္း၀တ္လုိက္ လူထြက္လုိက္ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ကုဒါလပ႑ိတမွာ အႀကံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ကုဒါလပ႑ိတက “ငါဟာ ဒီေပါက္တူးတုံး တစ္လက္၊ ေျပာင္းေစ့တစ္၀က္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ရေသ့ရဟန္း၀တ္လုိက္၊ လူထြက္လုိက္ ျဖစ္လာတာ ေျခာက္ႀကိမ္ေျမာက္လုိ႔ ခုႏွစ္ႀကိမ္ေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ၊ ဒီဘာမဟုတ္တဲ့ ပစၥည္း၀တၳဳ အေပၚမွာ တြယ္တာမိတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ တရားလည္း ေကာင္းေကာင္းအားမထုတ္ျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္ေတြပဲ ကုန္လြန္ေစခဲ့ရတယ္၊ ဒီပစၥည္းေတြ မရွိမွပဲ ေအးေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္…”လုိ႔ အႀကံျဖစ္ၿပီး အဲဒီပစၥည္းေတြကုိ စြန္႔ပစ္ဖုိ႔ ဂဂၤါျမစ္ကမ္းနားသြားကာ စြန္႔ပစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စြန္႔ပစ္တဲ့ ေနရာကုိ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့အတြက္ ပစၥည္းအေပၚ တြယ္တာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ တစ္ခါျပန္ျပန္ၿပီး ေကာက္ယူေနခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး မျဖစ္ေတာ့ဘူးလုိ႔ စဥ္းစားၿပီး ေျပာင္းမ်ိဳးကုိ ပုဆုိးပုိင္းနဲ႔ထုတ္၊ ေပါက္တူး႐ုိးမွာခ်ည္၊ မ်က္စိကုိမွိတ္၊ ေခါင္းေပၚမွာ သုံးႀကိမ္လွည့္ယမ္းၿပီး ဂဂၤါျမစ္ထဲကုိ ပစ္ခ်လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ စြန္႔ပစ္လုိက္ေတာ့မွပဲ က်သြားတဲ့ ေနရာကုိ မေတြ႕ေတာ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ ကုဒါလပ႑ိတဟာ “ေအာင္ၿပီ၊ ေအာင္ၿပီ”လုိ႔ သုံးႀကိမ္တုိင္တုိင္ အသံျပဳ ဟစ္ေၾကြးလုိက္ပါတယ္။

တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ပဲ သူ႔ရဲ႕ေအာင္ၿပီဆုိတဲ့ အသံကုိ စစ္ေအာင္ရာက ျပန္လာတဲ့ ဗာရဏသီမင္းက ၾကားၿပီး ရေသ့ထံသြားကာ “အရွင္ရေသ့… အကၽြႏ္ုပ္ဟာ ရန္သူကုိ စစ္တုိက္ၿပီး ေအာင္ျမင္လာခဲ့ပါၿပီ၊ အရွင္ရေသ့က ဘာကုိေအာင္တာလဲ..”လုိ႔ ေမးတဲ့အခါ ကုဒါလပ႑ိတက “အရွင္မင္းႀကီး.. အရွင္မင္းႀကီး ေအာင္ေတာ္မူခဲ့တာဟာ သူခုိးဓားျပစတဲ့ ရန္သူေတြကုိ ေအာင္ႏုိင္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီလုိ သူခုိးဓားျပ စသူေတြကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းဟာ အစစ္အမွန္ ေအာင္ႏုိင္ျခင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သူတုိ႔က အရွင္မင္းႀကီးကုိ တစ္ခါျပန္ၿပီး ေအာင္ႏုိင္ရင္လည္း ေအာင္ႏုိင္ပါေသးတယ္၊ အကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းကေတာ့ ကုိယ္တြင္းမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ ေလာဘဆုိတဲ့ ခုိးသူဓားျပ၊ တြယ္တာမႈဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ခုိးသူဓားျပကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ အေကာင္းဆုံး၊ အျမတ္ဆုံး ေအာင္ႏုိင္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္ၿပီေအာင္ၿပီလုိ႔ ဟစ္ေၾကြးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္..” စသျဖင့္ ေျပာၾကားကာ တရားစကား ေဟာာၾကားလုိက္ပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဗာရာဏသီမင္းလည္း သတိသံေ၀ဂရကာ ရေသ့ရဟန္းျပဳသြားပါတယ္။ ဗာရဏသီမင္း ရေသ့ရဟန္းျပဳသြားသံကုိ ၾကားတဲ့အခါ ခုႏွစ္ျပည္ေထာင္မင္းတုိ႔လည္း လုိက္ၿပီးရေသ့ ရဟန္းျပဳ သြားၾကပါေတာ့တယ္။ (ကုဒၵါလဇာတက (သုိ႔) ကုဒါလဇာတက) ဒါက ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ဘုရားေလာင္း ကုဒါလပ႑ိတ ရေသ့ရဲ႕ အတိတ္ဇာတ္ေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီဇာတ္ေတာ္လာ ဘုရားေလာင္း ကုဒါလပ႑ိတရဲ႕ အျဖစ္ကုိၾကည့္ရင္ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ရဲ႕ ဒုကၡႀကီးမားပုံကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ဟာ တန္ဘုိးရွိတဲ့ အရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တန္ဘုိးမရွိတဲ့ အရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့သူမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႐ုပ္ရည္အဆင္း ရွိတဲ့သူမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မရွိတဲ့သူမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျမင္ေနေတြ႕ေန၊ ၾကားသိေနရင္ ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာရွိတယ္ဆုိတာ ေပါက္တူးတစ္လက္နဲ႔ ေျပာင္းေစ့၀က္ေၾကာင့္ ဒုကၡျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဘုရားေလာင္း ရေသ့ရဲ႕အျဖစ္က သက္ေသျပေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြင္း သံေယာဇဥ္ကုိ အႏုိင္မယူႏုိင္ပါက အျပင္အရာေတြကုိ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေအာင္ႏုိင္ပါေစ အစစ္အမွန္ ေအာင္ႏုိင္မႈ မဟုတ္ေၾကာင္းကုိ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ တရားစကားက မီးေမာင္းထုိးျပလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အတြင္းတြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကုိ ပယ္သတ္ အႏုိင္ယူျခင္းကသာ အေကာင္းအဆုံး ခ်မ္းသာတစ္ခုဆုိတာ အေသအခ်ာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ ဘ၀မွာ ဒုကၡေပါင္းစုံနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ေနၾကရတာေတြဟာ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္သာျဖစ္ၿပီး ဒီတြယ္တာမႈကုိ မျဖတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ေပါက္တူးတစ္လက္၊ ေျပာင္းေစ့၀က္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒုကၡအႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ဘုရားေလာင္း ရေသ့ရဟန္းလုိ အျဖစ္မ်ိဳးနဲ႔ ႀကဳံေတြ႕ကာ ဒုကၡပင္လယ္ ေ၀ေနၾကရဦးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီလုိ ဒုကၡမ်ိဳးကေန ႐ုန္းထြက္ႏုိင္ေအာင္ ကုိယ့္ရဲ႕သတိ ပညာ ၀ီရိယတရားမ်ား လက္ကုိင္ထားကာ “ကုိယ္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ ေလာဘဆုိတဲ့ သူခုိးဓားျပ၊ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ဆုိတဲ့ သူခုိးဓားျပမ်ားကုိ ေအာင္ႏုိင္ျခင္းဟာ အေကာင္းအဆုံး အျမတ္ဆုံး ေအာင္ႏုိင္ျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္…”ဆုိတဲ့ ကုဒါလပ႑ိတရဲ႕ တရားစကားအတုိင္း ကုိယ့္သႏၲာန္မွာရွိတဲ့ တြယ္တာမႈ သံေယာဇဥ္ကုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ျဖတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။ သံေယာဇဥ္ဟာ ရွိရင္ရွိသလုိ၊ မ်ားရင္မ်ားသလုိ အဲဒီသူကုိ အႏုိင္ယူ ေလာင္ၿမိဳက္ကာ ဒုကၡျဖစ္ေစတဲ့အတြက္ ဘယ္အရာ၊ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္အေပၚမွ သံေယာဇဥ္ထားတာ မေကာင္းေၾကာင္း အသိေပးစကားပါးရင္း ေမာင္စိန္၀င္း (ပုတီးကုန္း)ရဲ႕ စကားအတုိင္း “သံေယာဇဥ္ အမွ်င္မတန္းေစဖုိ႔ ရွင္ခန္းသာ ျဖတ္လုိက္ၾကပါစုိ႔…”လုိ႔…။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား