ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြာျခားပုံ…

Q. ဆရာေတာ္ဘုရားအား ရိုေသစြာေလ်ာက္ထားပါတယ္ ဘုရား။ ကၽြန္ေတာ္က နည္းပညာ တက္ေရာက္ သင္ၾကားေနေသာ ဗိိုလ္ေလာင္းတစ္ဦးပါ။ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြာျခားပံုကို တပည့္ေတာ္အား ေျဖၾကား ေပးပါခင္ဗ်ာ။ မည္သို႔ မည္ပံု ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္ ျဖစ္ႏိုင္ပံုတို႔ကို ရွင္းလင္းေျဖၾကားေပးပါရန္ ေလးစားစြာ ပန္ၾကားအပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

တပည့္ေတာ္က အရွင္ဘုရားရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ တစ္ဦးပါ။ အရွင္ဘုရား စာအုပ္ေတြကို အားလံုးနီးပါး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လိ္ုက္နာရမွာေတြကုိလည္း လိုက္နာပါတယ္။ မွတ္သားက်င့္ၾကံရမွာေတြကိုလည္း လိုက္နာ ပါတယ္။ အတုယူစရာေတြကိုလည္း အတုယူပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ တရားအား ထုတ္ခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက မေပးေသးလို႔ စာသင္ရင္း တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ရင္း ၀ိပႆနာကိုလည္း က်င့္ၾကံေနပါတယ္။ တပည့္ေတာ္မွာ အလြန္ထက္သန္တဲ႔ စိတ္တစ္ခုရွိပါတယ္ဘုရား။ အဲဒါကေတာ့ တပည္႔ေတာ္ အဘိညာဥ္ (၆) ပါးနဲ႔တကြ ရဟႏၲာျဖစ္ခ်င္ ေနမိတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တရားစာအုပ္ေတြဖတ္ ေလ့လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေဟာေျပာပါတယ္။ အရွင္ဘုရားေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ အမ်ားၾကီး ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ မနက္တိုင္း ဘုရား ဆြမ္းကပ္တယ္ဘုရား။ ေန႔ခင္းလည္း ဘုရား ဆြမ္းကပ္ျပီးမွ စားပါတယ္ဘုရား။ အဲဒီကုသိုလ္ရဲ႔ ပထမေဇာက ယခု တပည့္ေတာ္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ထမင္းေကၽြးမယ့္ လူေတြအျမဲရွိေနတယ္ဘုရား။ ေစတနာပါပါနဲ့ ေန႔တုိင္းကၽြန္ေတာ့္ကို ေကၽြးၾကတယ္ဘုရား။ ယခု ဘယ္သြားသြား သရဏဂံု ၃ ပါး အျမဲရြတ္ေနပါတယ္ဘုရား။
အရွင္ဘုရား ရိုေသစြာ ကန္ေတာ့ပါတယ္ဘုရား။

ဗိုလ္ေလာင္း ေ၀ဇင္မင္း (DSTA)
ျပင္ဦးလြင္။

A. မဂၤလာပါ ဒကာေ၀ဇင္မင္း
ဗုဒၶဘာသာကုိ လက္ေတြ႕လုိက္နာ က်င့္ႀကံေနထုိင္တာကုိ သိရတဲ့အတြက္ ၀မ္းသာပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ထဲကလုိ လက္ေတြ႕အားထုတ္ရင္ လက္ေတြ႕အက်ိဳး ရႏုိင္တာျဖစ္လုိ႔ အားထုတ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္ အက်ိဳးတရားကေတာ့ ရွိေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ အခု ဒကာေလး သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းေတြကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး အက်ဥ္းခ်ဳံ႕ၿပီးပဲ ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။ အေသးစိပ္ အက်ယ္ေျဖေပးမယ္ဆုိရင္ စာေတြအရမ္းမ်ားၿပီး ႐ႈတ္ေထြးသြားမွာ စုိးလုိ႔ပါ။

ဒကာေလးေမးထားတဲ့ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶ ကြားျခားခ်က္ကေတာ့ ရဟႏၲာဆုိတာ အရဟႏၲဆုိတဲ့ ပါဠိစကားကုိ ျမန္မာမႈျပဳထားတာျဖစ္ၿပီး ပေစၥကဗုဒၶဆုိတာက ပါဠိစကားလုံးကုိ တုိက္႐ုိက္အသုံးျပဳထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အရဟႏၲဆုိတဲ့ စကားမွာပါတဲ့ အရ, ဆုိတဲ့စကားက အဟန္႔အတား အကန္႔အေထာက္ ကိေလသာလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဟႏၲ(ဟတ)ကေတာ့ သတ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရဟႏၲ (ရဟႏၲာ)ဆုိတာ တားျမစ္ပိတ္ပင္တတ္တဲ့ ကိေလသာမွန္သမွ်ကုိ အၾကြင္းအက်န္မရွိ အကုန္အစင္ သတ္ၿပီးသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကုိ ေခၚဆုိတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတဲ့ စကားလုံးမွာပါတဲ့ ပေစၥကဆုိတာ = အသီးအျခား၊ သီးသီးသန္႔သန္႔ လုိ႔အဓိပၸါယ္ရၿပီး ဗုဒၶကေတာ့ သစၥာေလးပါးကုိ သိေသာဘုရားလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတာ သာဝကမ်ားလုိ သဗၺညဳဘုရားရွင္ထံမွ တစ္ဆင့္ သစၥာေလးပါးကုိ သိတဲ့ ရဟႏၲာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သီးျခားမိမိကုိယ္တုိင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္ၿပီး သစၥာေလးပါးကုိသိတဲ့ ဘုရားမ်ိဳးကုိေခၚတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပေစၥကဗုဒၶဟာ ဘုရားေတာ့ဘုရားပဲ ဒါေပမယ့္ ဘုရားငယ္လုိ႔ ဆုိေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါက ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶဆုိတဲ့ အေခၚအေ၀ၚစကားလုံးေတြရဲ႕ အဓိကအဓိပၸါယ္ျခားနားခ်က္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶတုိ႔ဟာ သစၥာေလးပါးကုိသိၿပီး ကိေလသာမွန္သမွ်ကုိ အကုန္အစင္ ပယ္သတ္ကာ ေနာက္ဆုံးတြင္ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားၾကတာခ်င္း တူညီၾကေပမယ့္ ျဖည့္က်င့္ရတဲ့ ပါရမီနဲ႔ ရရွိတဲ့ အဆင့္အေျခအေန၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကေတာ့ ကြာျခားၾကပါတယ္။ သစၥာကုိ သိျမင္ၾကတာခ်င္း ကြာျခားမႈရွိတာကုိ ဆုိလုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကုိ စာလုိေျပာေတာ့ ေဗာဓိလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ေဗာဓိဆုိတာ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္း၍ သိျမင္တဲ့ဉာဏ္ကုိ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာ၀ကေတြရဲ႕ သိျမင္မႈဉာဏ္ကုိ သာ၀ကေဗာဓိလုိ႔ဆုိၿပီး ပေစၥကဗုဒၶမ်ားရဲ႕ ထုိးထြင္းသိျမင္မႈဉာဏ္ကုိ ပေစၥကေဗာဓိလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ပေစၥကဗုဒၶလည္း ရဟႏၲာပဲ ရဟႏၲာလည္း ရဟႏၲာပဲလုိ႔ ေစာဒကတက္စရာ ရွိပါတယ္။ ရဟႏၲာေတာ့ ရဟႏၲာပါပဲ။ ရရွိတဲ့ ဉာဏ္နဲ႔ျဖည့္က်င့္တဲ့ ပါရမီေတြကုိလုိက္ၿပီး သဗၺညဳတဗုဒၶ၊ ပေစၥကဗုဒၶ၊ သာ၀ကဗုဒၶရယ္လုိ႔ ခဲြျခားသတ္မွတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အသုံးျပဳတဲ့ ရဟႏၲာဆုိတာကေတာ့ သာ၀ကေတြကုိ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ သာ၀ကအျဖစ္နဲ႔ ပါရမီျဖည့္ၿပီး ကိေလသာကုန္ခမ္းကာ နိဗၺာန္၀င္စံၾကတဲ့ ရဟႏၲာမ်ားကုိ ဆုိလုိပါတယ္။ သာ၀ကေတြ ရရွိၾကတဲ့ ေဗာဓိေတြကုိ ဆုိလုိခ်င္ပါတယ္။

ဒီသာ၀က ေဗာဓိကလည္း သုံးမ်ိဳးသုံးစား ကဲြျပားျပန္ပါတယ္။ အဲဒီသုံးမ်ိဳးက
(၁) အဂၢသာ၀ကေဗာဓိ = အရွင္သာရိပုတၱရာ၊ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္ မေထရ္ျမတ္တို႔ ရရွိၾကတဲ့ ေဗာဓိမ်ိဳးကုိ အဂၢသာ၀ကေဗာဓိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္ ဒါနစတဲ့ ပါရမီဆယ္ပါးကုိ ကမၻာေပါင္း တစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။
(၂) မဟာသာ၀ကေဗာဓိ = ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ လက္်ာေတာ္ရံ သာ၀က ေလးဆယ္၊ လက္၀ဲေတာ္ရံ သာ၀ကေလးဆယ္လုိ႔ ေခၚတဲ့ အသီတိရွစ္က်ိပ္ျဖစ္တဲ့ မဟာသာ၀ကမ်ား ရရွိတဲ့ ေဗာဓိကုိ မဟာသာ၀က ေဗာဓိလုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရဖုိ႔အတြက္လည္း ဒါနစတဲ့ ပါရမီဆယ္ပါးကုိ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလၾကာေအာင္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။
(၃) ပကတိသာ၀ကေဗာဓိ = ပကတိသာ၀ကမ်ားအတြက္ ပါရမီျဖည့္က်င့္ရမယ့္ ကာလအပုိင္းအျခား သတ္မွတ္ခ်က္ကုိ အတိအက် မေဖာ္ျပထားပါဘူး။ တစ္ခ်ိဳ႕ အ႒ကထာမ်ားမွာေတာ့ ကမၻာတစ္သိန္းေအာက္ ကမၻာတစ္ရာ၊ ကမၻာတစ္ေထာင္ စသျဖင့္ အတိအက် သတ္မွခ်က္မရွိ ဒါနစတဲ့ပါရမီမ်ား ျဖည့္က်င့္ရဖြယ္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ဒီေန႔ေခတ္ တရားအားထုတ္ေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔ဟာ ဆုႀကီးပန္မ်ား ဟုတ္ခ်င္လည္းဟုတ္ႏုိင္၊ မဟုတ္ခ်င္လည္း မဟုတ္ႏုိင္ေပမယ့္္ သာမန္ေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရၿပီး သစၥာေလးကုိသိကာ ရဟႏၲာျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ အတိတ္ဘ၀ေတြက ျဖည့္က်င့္ခဲ့တဲ့ ပါရမီမ်ားလည္း ရွိႏုိင္တဲ့အတြက္ ဒီဘ၀မွာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္ ရဟႏၲာအျဖစ္ ရႏုိင္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အတိတ္ဘ၀ေတြက ဘယ္လုိျဖစ္ခဲ့တယ္ဆုိတာ မသိႏုိင္ေပမယ့္ ဒီဘ၀မွာ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား မွန္မွန္ကန္ကန္ ျပင္းျပထက္သန္တဲ့ အားထုတ္မႈမ်ားနဲ႔ က်င့္ႀကံမယ္ဆုိရင္ ရဟႏၲာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မသိႏုိင္တဲ့ ပါရမီေတြကလည္း ရွိခ်င္ရွိေနႏုိင္မွာ ျဖစ္လုိ႔ပါ။

ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရရွိတဲ့အခါမွာလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ ပါရမီေတြအရ စ်ာန္အဘိညာဏ္ တန္ခုိးမရွိ ပကတိ သူလုိငါလုိ ေနတဲ့ သုကၡ၀ိပႆက ရဟႏၲာႏွင့္ စ်ာန္အဘိညာဏ္၊ တန္ခုိးရွင္ျဖစ္တဲ့ စ်ာနလာဘီရဟႏၲာလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ပုိၿပီး အေသးစိပ္ခဲြျခားမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ၁။ လြန္ကဲေသာ သဒၶါျဖင့္ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ သဒၶါ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၂။ လြန္ကဲေသာ ပညာျဖင့္ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ ပညာ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၃။ ေလာကီ၀ိဇၨာ အဘိညာဏ္မပါ သဒၶါပညာႏွစ္ပါးျဖင့္သာ ကိေလသာမွ လြတ္ကင္းေသာ ဥဘေတာဘာဂ ၀ိမုတၱရဟႏၲာ ၄။ ၀ိဇၨာသုံးပါးႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ေတ၀ိဇၨာပတၱရဟႏၲာ ၅။ အဘိညာဥ္ (၆)ပါးနဲ႔ျပည့္စုံေသာ ဆဠာဘိညရဟႏၲာ ၆။ ပဋိသမၻိဒါေလးပါးသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ေသာ ပဋိသမၻိဒါပတၱ ရဟႏၲာလုိ႔ (၆)မ်ိဳးခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ဒီကဲြျပားမႈေတြဟာ အားထုတ္တဲ့ နည္းစနစ္နဲ႔ လုိခ်င္တဲ့အရာကုိ အထပ္ထပ္က်င့္ႀကံ ပြားမ်ားမႈေတြကုိလုိက္ၿပီး အမည္နဲ႔ အဆင့္ကဲြျပားသြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးကေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခမ္း ရဟႏၲာမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေမးခြန္းရွင္ ဒကာေလး ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အဘိညာဏ္ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရခ်င္ရင္ ၀ိပႆနာအလုပ္ကုိ နည္းစနစ္မွန္ကန္စြာ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း အဘိညာဏ္ ရဖုိ႔အတြက္ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယစ်ာန္ စတဲ့စ်ာန္မ်ားကုိ ၀သီေဘာ္ငါးပါးနဲ႔ ႏုိင္နင္းစြာပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္မယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဆဠာဘိည ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရရွိႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘိညာဏ္ေျခာက္ပါးထဲက ၁။ နတ္မ်က္စိကဲ့သုိ႔ သိလုိရာကုိ အထူးျမင္တတ္တဲ့ ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဏ္ ၂။ နတ္နားကဲ့သုိ႔ အထူးၾကားတတ္တဲ့ ဒိဗၺေသာတအဘိညာဏ္ ၃။ သူတပါး၏စိတ္ကုိ သိတတ္တဲ့ ပရစိတၱ၀ိဇာနန အဘိညာဏ္ ၄။ အထူးထူးေသာ တန္ခုိးမ်ားကုိ ျပစြမ္းႏုိင္တဲ့ ဣဒၶိ၀ိဓအဘိညာသ္ ၅။ ေရွးဘ၀က ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္မ်ားကုိ အစဥ္ေအာက္ေမ့ႏုိင္တဲ့ ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိ အဘိညာဥ္ဆုိတဲ့ အဘိညာဥ္ငါးပါးကုိ ေလာကီအဘိညာဥ္လုိ႔ေခၚၿပီး ဒီငါးပါးကုိ သာသနာပ အခါမွာလည္း သမထကမၼ႒ာန္းတစ္ခုခုကုိ အားထုတ္ၿပီး ရယူႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအဘိညာဏ္ျဖစ္တဲ့ ၆။ ကိေလသာအာသေ၀ါ ကုန္ခမ္းေစတတ္တဲ့ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္လုိ႔ေခၚတဲ့ အာသ၀ကၡယ အဘိညာဥ္ကေတာ့ သာသနာတြင္းကာလမွာ ၀ိပႆနာ တရားအားထုတ္ျခင္းျဖင့္ပဲ ရယူႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သာသနာနဲ႔ႀကဳံၿပီး ၀ိပႆနာကုိ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္တဲ့ အခုလုိကာလမ်ိဳးမွာ အဘိညာဥ္ေျခာက္ပါးနဲ႔အတူ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရယူႏုိင္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက သာ၀ကေတြအေနနဲ႔ ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ ရေစႏုိင္တဲ့ အဆင့္အတန္းေတြကုိ ေျပာျပတာျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သဗၺညဳတေဗာဓိ၊ ပေစၥကေဗာဓိမွတပါး သာ၀ကေဗာဓိ အေၾကာင္းကုိ အက်ဥ္းတင္ျပရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္ ပေစၥကဗုဒၶ အေၾကာင္းေျပာရရင္ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိရတဲ့ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္ေတြဟာ သဗၺညဳဘုရားရွင္မ်ား မပြင့္တဲ့ သာသနာပ အခါမွာပဲ ပြင့္ေတာ္မူၾကပါတယ္္။ သဗၺညဳတ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ား လူ႔ျပည္မွာ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္မ်ားဟာ ပရိနိဗၺာန္ စံဝင္ၿပီး ကြယ္ေပ်ာက္သြား ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္ေတြဟာ သစၥာေလးပါးတရားေတာ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲ သိျမင္ေလ့ရွိၿပီး သူတပါးတုိ႔သိေအာင္ မေဟာၾကားႏုိင္ပါဘူး။ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းတဲ့ သူေတြကုိေတာ့ လွဴၿပီးဆုေတာင္းတဲ့အခါ ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္စုံေစႏုိင္ပါတယ္။ ပေစၥကဗုဒၶ ဘုရားရွင္တုိ႔ဟာ ဂုဏ္ေတာ္အဆင့္အားၿဖင့္ သဗၺညဳဘုရားရွင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ၿပီး ရဟႏၱာတုိ႔ထက္ ျမင့္ျမတ္ပါတယ္။

ဒီပေစၥကဗုဒၶအျဖစ္နဲ႔ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ ရဖုိ႔အတြက္ ဒါနစတဲ့ပါရမီဆယ္ပါး၊ ဥပပါမရမီဆယ္ပါးဆုိတဲ့ ပါရမီေတြကုိ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရပါတယ္။ ဒီပေစၥက ဗုဒၶမ်ားဟာလည္း ၁။ ပညာေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ ပညာဓိက ပေစၥကဗုဒၶ ၂။ သဒၶါေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ သဒၶါဓိက ပေစၥကဗုဒၶ ၃။ ၀ိရိယေရွ႕ထား ပါရမီပြားတဲ့ ၀ီရိယာဓိက ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ သုံးမ်ိဳးခဲြျခားႏုိင္ပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ ကဲြျပားေပမယ့္ ႏွစ္သေခ်ၤနဲ႔ ကမၻတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ပါရမီေတြကုိျဖည့္ၿပီး ပါရမီအထြတ္အထိပ္ကုိ ေရာက္တဲ့အခါ ဆရာမရွိဘဲ မိမိကုိယ္တုိင္ သစၥာေလးပါးကုိ ထုိးထြင္း၍သိေသာ မဂ္ဉာဏ္ကုိ ရေတာ္မူပါတယ္။ ဒီမဂ္ဉာဏ္ကုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဒီလုိ ပေစၥကေဗာဓိဉာဏ္ကုိ ရရွိေတာ္မူတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သူျမတ္မ်ားကုိ ပေစၥကဗုဒၶလုိ႔ ေခၚျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဒကာေလးသိခ်င္တဲ့ ရဟႏၲာနဲ႔ ပေစၥကဗုဒၶအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေတာ့ သိႏုိင္ေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ စာေပမွာအမ်ားႀကီး အက်ယ္ဖြင့္ထားေပမယ့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ အဓိကက်တဲ့ အခ်က္ေလာက္ကုိပဲ ေရြးထုတ္တင္ျပလုိက္ပါတယ္။ မသိတာရွိရင္ နားမလည္တာရွိရင္ ေနာက္ထပ္ၿပီး ေမးျမန္းႏုိင္ပါတယ္။

က်မ္းကုိး
မဟာဗုဒၶ၀င္ (ပထမတဲြ၊ ပထမပုိင္း)၊ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္
လယ္တီဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္ (စတုတၳတဲြ၊ ဥတၱမပုရိသဒီပနီ)၊ လယ္တီဆရာေတာ္
သုေတသနသ႐ုပ္ျပ အဘိဓာန္၊ အရွင္ၾသဘာသာဘိ၀ံသ
၀ိသုဒၶိမဂ္၊ အ႒ကထာ၊ ျမန္မာျပန္ (ဒုတိယတဲြ)

Read more »

မာန…

မာနဟူသည္ တက္ၾကြျခင္း၊ ေထာင္လႊားျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရ၏။ မာနတရား ရွိေနသမွ် ေကာင္းက်ိဳးမျဖစ္ဘဲ ဆုိးက်ိဳးကုိသာ ျဖစ္ေနၾကမည့္အျပင္ ပူေလာင္မႈႏွင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ခံေနရမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ထုိမာနကုိ ကိေလသာတရား တစ္ခုအျဖစ္ဆုိကာ မေကာင္းေသာ ဂတိသုိ႔ ပုိေဆာင္ေပးသည့္ တရားတစ္ခုအျဖစ္လည္း ထုတ္ေဖာ္ျပသျခင္းျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ မာနသုတ္တြင္ မာနႏွင့္ ပတ္သက္၍ “အၾကင္မာနျဖင့္ ယစ္သူသတၱ၀ါတုိ႔သည္ မေကာင္းေသာလားရာ ဂတိသုိ႔ လားေရာက္ၾကကုန္၏၊ ထုိမာနကုိ ေကာင္းစြာသိ၍ (ခႏၶာငါးပါးတုိ႔ကုိ) အနိစၥစေသာ အျခင္းအရာတုိ႔ျဖင့္ ႐ႈသူတုိ႔သည္ ထုိမာနကုိ ပယ္စြန္႔ကုန္၏၊ ယင္းမာနကုိ ပယ္စြန္႔ေသာေၾကာင့္ ဤေလာကသုိ႔ တစ္ရံတစ္ခါမွ် မလာေရာက္ကုန္”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။ ဆုိလုိသည္မွာ မာနသည္ ရွိျခင္းအားျဖင့္ သတၱ၀ါတုိ႔အား တစ္စုံတစ္ခုမွ်ေသာ ေကာင္းက်ိဳးကုိ မျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မည္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစ မာနမထားၾကရန္လုိေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။

စင္စစ္ မာနသည္ ေကာင္းသည့္တရား မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုထုဇင္မ်ားအတြက္ ပယ္ျဖတ္ရန္ ခက္သည့္တရားတစ္ခုကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ မာနမထားရန္ မည္မွ်ပင္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ၀ိပႆနာဉာဏ္ျဖင့္ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးသမွ် ထုိမာနသည္ အခ်ိန္မေရြး ေပၚေပါက္ေနမည္သာ ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သတိတရားႏွင့္ မာနမထားရန္ အဆက္အျပတ္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ေနသျဖင့္ အထုိက္အေလ်ာက္ ငုတ္လွ်ိဳးေနတတ္ေသာ္လည္း အၾကြင္းမဲ့ပယ္သတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ေသးသျဖင့္ မာနျဖစ္ဖြယ္အေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာလွ်င္ မာနတရားကား ထင္ရွားလာတတ္ျပန္၏။

ယင္းမာနသည္ ပုဂၢိဳလ္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြး မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးတြင္မဆုိ ျဖစ္ေပၚတတ္ၿပီး အေျခခံအားျဖင့္ ေသယ်မာန၊ သဒိသမာန၊ ဟီနမာဟူသည့္ မာနသုံးမ်ိဳးသည္ ပုဂၢိဳလ္တုိင္းတြင္ ျဖစ္တတ္ေၾကာင္း ဗုဒၶစာေပမ်ားတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပထား၏။ ထုိသုံးမ်ိဳးတြင္ ေသယ်မာနဟူသည္ အမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံအားျဖင့္ သူတပါးထက္ ျမတ္၏ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ သဒိသမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ အဆင္း၊ အျခံအရံစသည္အားျဖင့္ သင္တုိ႔ႏွင့္ငါ့မွာ အတူတူသာျဖစ္သည္ဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဟီနမာနဟူသည္ ထုိအမ်ိဳးဇာတ္၊ ဂုဏ္၊ ပညာ စသည္အားျဖင့္ ငါသည္ သင္တုိ႔ေအာက္ နိမ့္က်ေသာ္လည္း သင္တုိ႔ကုိ ဘာအေရးစုိက္ရမလဲဟု ထင္မွတ္ေထာင္လႊားသည့္ မာနမ်ိဳးျဖစ္ေၾကာင္း အ႒ကထာဆရာမ်ားက အဓိပၸါယ္အက်ယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပေလ၏။

ဗုဒၶစာေပတြင္ ဖြင့္ဆုိရွင္းျပသည့္ မာနအမ်ိဳးအစားမ်ားအရ ပုဂၢိဳလ္အမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ မာနအမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္မဆုိ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ မာနတစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနႏုိင္ၾကေသာ္လည္း မာနရွိျခင္းအားျဖင့္ အက်ိဳးတစ္စုံတစ္ရာ မျပဳႏုိင္သည္မွာ ေသခ်ာလွေပ၏။ မာနရွိျခင္း၊ မာနႀကီးျခင္းအားျဖင့္ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ သူတပါးတုိ႔အားလည္း တစ္စုံတစ္ခု အေထာက္အကူ မျဖစ္ႏုိင္သျဖင့္ ပုထုဇင္မ်ားအေနျဖင့္ မာနကုိ အၾကြင္းမဲ့ မပယ္သတ္ႏုိင္ေသးေသာ္လည္း သတိတရားျဖင့္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထိန္းခ်ဳပ္ၾကရန္ ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္၏။

မာနႏွင့္ပတ္သက္၍ မန္လည္ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ ေလာကလူတြင္၊ ငါသာလွ်င္တိ၊ ငါ့ျပင္မရွိ၊ ထင္ဘိမွတ္ေယာင္၊ ေမာဟေဆာင္၍၊ အန္ေထာင္မာန၊ မမူရတည့္၊ သုတတရား၊ ျမင္ၾကားအသိ၊ မ်ားစြာရွိလည္း၊ သတိမယွဥ္၊ သမၸဇဥ္မမွီး၊ မာနႀကီးက၊ ေခြးၿမီးပမာ၊ မည္စပါခဲ့၊ ေထာင္ကာမတၱ၊ သုံးမက်ရွင့္၊ သူမ်ားကုိသာ၊ ႏွိပ္လုိစြာျဖင့္၊ ရန္စြာထိပါး၊ အျပစ္မ်ား၏။ ”စသည္ျဖင့္ စပ္ဆုိကာ မာနမေထာင္လႊားၾကရန္ ဆုံးမေတာ္မူခဲ့ေပ၏။

ဆရာေတာ္ႀကီး ဆုံးမသကဲ့သုိ႔ပင္ မာနေထာင္လႊားျခင္းအားျဖင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေနေပ၏။ ေခြးၿမီးသည္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာ ျဖစ္ေနၿပီး ေထာင္ေနျခင္းအားျဖင့္ မည္သည့္အက်ိဳးေက်းဇူးမွ် မရွိႏုိင္သကဲ့သုိ႔ မာနသည္လည္း မာနႀကီးျခင္း၊ ေထာင္လႊာျခင္းအားျဖင့္ မိမိသူတပါး ႏွစ္ဦးသားတုိ႔အား မည္သည့္အက်ိဳးမွ် မျဖစ္ေပၚႏုိင္ေပ။ မာနႀကီးသျဖင့္ ဆင္းရဲႏွင့္ ငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ေစမႈကုိသာ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔ ေထာင္ကာမတၱ အသံုးမက်ျဖစ္တတ္သည့္ မာနကုိ မိမိမိမိတုိ႔၏ သတိတရားျဖင့္သာလွ်င္ မေထာင္လႊားမိရန္ ထိန္းခ်ဳပ္သင့္ေၾကာင္း ပညာရွိမ်ားက တုိက္တြန္းေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ေပ၏။

ဗုဒၶလက္ထက္က သာ၀တၳိျပည္တြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ ပုဏၰားတစ္ဦးရွိ၏။ ထိုပုဏၰား၏ အမည္ကား မာနတၳဒၶဟူ၍ ျဖစ္၏။ မာနတၳဒၶသည္ မည္မွ်အထိ မာနႀကီးသနည္းဆုိေသာ္ အမိကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အဖကုိလည္းရွိမလုိ၊ ဆရာသမားကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အစ္ကုိ (အသက္ႀကီးသူ) ကုိလည္း ရွိမခုိး၊ အ႐ုိအေသ မျပဳႏုိင္သည္အထိ မာနႀကီးေလ၏။ တစ္ေန႔တြင္ ထုိပုဏၰားအား အႀကံတစ္ခု ျဖစ္ေလ၏။ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ပရိတ္သတ္မ်ားစြာျဖင့္ တရားေဟာ၏၊ ငါသည္ ရဟန္းေဂါတမထံသုိ႔ ခ်ည္းကပ္ရမူကား ေကာင္းေလစြ၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ အကယ္၍ ငါႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိျငားအံ့ ငါသည္လည္း ထုိရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားေျပာဆုိအံ့၊ အကယ္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ့ကုိ စကားမေျပာဘဲေနအ့ံ ငါသည္လည္း ရဟန္းေဂါတမႏွင့္အတူ စကားမေျပာဘဲေနအံ့” စသည္ျဖင့္ အႀကံျဖစ္ကာ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ည္းကပ္၍ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သည့္ ေနရာတစ္ခုတြင္ ရပ္ေနခဲ့ေလ၏။

ဗုဒၶသည္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ စိတ္အႀကံကုိ သိသည့္အေလ်ာက္ တမင္ပင္ စကားမေျပာဆုိပဲ ေနေတာ္မူလုိက္၏။ ထုိအခါ ပုဏၰားအား “ရဟန္းေဂါတမသည္ တစ္စုံတစ္ရာ ဘာမွ် မသိပါတကား”ဟု ေတြးလ်က္ ထုိအရပ္မွ ျပန္သြားရန္ စိတ္အႀကံျဖစ္ေလ၏။ ပုဏၰား၏ သႏၲာန္၌ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စိတ္အႀကံျဖစ္ေနသည္ကုိ သိရွိေတာ္မူေသာ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားသည္ ထုိအခါမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားအား “ပုဏၰား.. ဤေလာက၌ မာန္မူျခင္းသည္ မေကာင္း၊ အက်ိဳးစီးပြားကုိ အလုိရွိေသာသူအား အၾကင္အက်ိဳးစီးပြားေၾကာင့္ ငါဘုရားထံသုိ႔ လာေရာက္၏၊ ထုိအလုိရွိေသာ အက်ိဳးစီးပြားကုိသာ ပြားေစရာ၏”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလုိက္၏။

ျမတ္ဗုဒၶက ထုိသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူလုိက္သည့္အခါ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ “ရဟန္းေဂါတမသည္ ငါ၏စိတ္အႀကံကုိ အမွန္သိသူပါတကား”ဟု ထုိခဏမွာပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခေတာ္ရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းကာ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပုဏၰားပါဘုရား..၊ တပည့္ေတာ္ မာနတၳဒၶပါဘုရား..” ဟု မိမိအမည္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ဆုိရင္း ေျခေတာ္အစုံကုိ ဦးခုိက္ေလေတာ့၏။ အလြန္မာနႀကီးသည့္ ထုိပုဏၰား၏ အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ပရိတ္သတ္အေပါင္းတုိ႔သည္ အလြန္အ့ံၾသတုန္လႈပ္သြားၾက၏။ မည္သုိ႔ေသာ ပုဂၢိဳလ္ကုိမွ ရွိခုိးျခင္း၊ အ႐ုိအေသျပဳျခင္း မရွိေသာ ပုဏၰားသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနသည့္အျဖစ္ကုိ ၾကည့္ကာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ေမတၱာက႐ုဏာ ႀကီးမားပုံမ်ားကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိၾကေလ၏။

ထုိ႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ မာနတၳဒၶအား “ပုဏၰား… ငါ့အေပၚ၌ သင္၏စိတ္ၾကည္ညိဳျခင္းသည္ လုံေလာက္ေလၿပီ၊ သင့္ေတာ္ေလာက္ေပၿပီ၊ ငါ၏ေျခရင္းတြင္ ၀တ္ဆင္းေနရာမွထၿပီး သင့္ေလ်ာ္ရာမွာ ထုိင္ပါေလေလာ့” ဟု မိန္႔ေတာ္မူမွသာ မာနတၳဒၶပုဏၰားလည္း မိမိႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည့္ တစ္ေနရာတြင္ ထုိင္ကာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား သိလုိသည္မ်ားကုိ ေလွ်ာက္ထားျပန္ေလ၏။

မာနတၳဒၶက “အရွင္ေဂါတမ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အေလးအျမတ္ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔၌ အ႐ုိအေသ ျပဳရာသနည္း၊ အဘယ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ ေကာင္းစြာ ပူေဇာ္အပ္ကုန္သနည္း”ဟု ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထား၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “ပုဏၰား… မိခင္၊ ဖခင္၊ အစ္ကုိ (မိမိထက္ အသက္သိကၡာ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ)၊ ဆရာသမား ဟူသည့္ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔၌ မာန္မာနကုိ မျပဳထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔ထံ၌ မာနမထားထုိက္ေပ၊ ဤပုဂၢိဳလ္ေလးေယာက္တုိ႔အား အ႐ုိအေသ အေလးအျမတ္ကုိ ျပဳက်င့္ရာ၏၊ ပူေဇာ္အထူးကုိ ခံယူေတာ္မူထုိက္သည့္ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီးေသာ (ရဟႏၲာ)ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ကုိ မာန္ႏွိမ့္ခ်က္လ်က္ မခက္ထန္သည္ျဖစ္၍ သင္ရွိခုိးရာ၏”ဟု ပုဏၰား၏ အေမးအား ျပန္လည္ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ေနာက္ဆုံးတြင္ မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰားသည္ မာနခ၀ါခ်ကာ ျမတ္စြာဘုရား သာသနာေတာ္၌ ရတနာသုံးရပ္ကုိ အၿမဲမျပတ္ ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တတ္သည့္ ဥပါသကာအျဖစ္ ခံယူသြားခဲ့ေလ၏။ (သဂါထာ၀ဂၢသံယုတ္၊ မာနတၳဒၶသုတ္) ဤကား မာနအလြန္ႀကီးသည့္ မာနတၳဒၶပုဏၰား၏ အေၾကာင္းအရာ တစ္စိပ္တစ္ပုိင္းျဖစ္ပါ၏။

ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ေဟာေတာ္မူသည့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္အရ မာနသည္ မထားထုိက္သည့္ အရာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ မိဘဆရာသမားမ်ားႏွင့္ အသက္အရြယ္ ဂုဏ္၀ါႀကီးသူမ်ား၊ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းသည့္ သူေတာ္သူျမတ္မ်ားအေပၚ၌ မိမိတုိ႔၏ မာနမ်ား မထားထုိက္ေၾကာင္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ေပ၏။ ထုိပုဂၢဳိလ္မ်ားထံတြင္ မာနမထားထုိက္ဘဲ အ႐ုိအေသျပဳကာ ပူေဇာ္မႈပင္ ျပဳထုိက္ေၾကာင္း နားလည္ႏုိင္ေပ၏။ မာနခက္ထန္ေနသမွ် အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္ေနမည္ျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီေလာကုတၱရာ ေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ လုိလားသူမ်ားသည္ မာနမ်ားျဖင့္ ေခါင္းမာေနမႈကုိ မျပဳသင့္ဘဲ ႏွိမ့္ခ်မႈႏွင့္အတူ အ႐ုိအေသ ပူေဇာ္မူကုိျပဳကာ မိမိတုိ႔လုိလားသည့္ အက်ိဳးစီပြားကုိသာ အရယူသင့္ေၾကာင္း သတိျပဳသင့္ေပ၏။

မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ မာနတရားသည္ ရွိသင့္သည့္ တရား၊ ထားသင့္သည့္ တရား မဟုတ္သည္ကား အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ သတၱ၀ါတုိ႔အား ပူေလာင္မႈႏွင့္အတူ ေလာင္ၿမိဳက္ေစတတ္သည့္ ကိေလသာတရားမ်ားတြင္ တစ္ပါးအပါအ၀င္ ျဖစ္သည့္ ဤမာနတရားသည္ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားအား မာနႀကီးသည္ႏွင့္အမွ်၊ ပူေလာင္မႈႏွင့္ အက်ိဳးစီးပြား ဆုတ္ယုတ္မႈကုိလည္း ပုိမုိႀကီးမားေစမည္သာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ သႏၲာန္တြင္ မာနတရားမ်ား အထုိက္အေလ်ာက္ ပါးသြားေစရန္ သတိသမၸဇဥ္တရားမ်ား လုိက္ကုိင္ထား၍ ႏွိမ့္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားသင့္လွေပ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မာနအလြန္ႀကီးသူမ်ား၊ မာနရွိေနသည္ကုိပင္ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ အထင္မွားေနသူမ်ား၊ မာနမထားထုိက္သူမ်ား အေပၚတြင္ မာနထားမိေနသူမ်ား အေနျဖင့္ မိမိတုိ႔၏ မာနတရားမ်ားသည္ ရွိေနျခင္း၊ ေထာင္လႊားေနျခင္းအားျဖင့္ ေထာင္ကာမတၱမွ်သာျဖစ္ၿပီး တစ္စုံတစ္ခုမွ် အသုံးမက်ျဖစ္ေနသည့္ ေခြးၿမီးကဲ့သုိ႔သာ ျဖစ္ေန၊ မာနတရား ကုိင္စြဲထားေနသမွ် မိမိတုိ႔သည္ ေခြးၿမီးကုိသာ ကုိင္စဲြထားသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေနသည္ကုိ အသိတရားျဖင့္ သတိျပဳဆင္ျခင္ကာ ေထာင္လႊားတတ္သည္ မာနတရားကို ႏွိမ္ခ်တတ္သည့္ ဂါရ၀တရားျဖင့္ နည္းသည္ထက္နည္းရန္၊ ပါးသည္ထက္ပါးရန္ ႀကိဳးစားသင့္ပါေၾကာင္း ေစတနာစကား ေမတၱာအားျဖင့္ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး မာနခ၀ါခ်၍ ထာ၀ရ ဂါရ၀ျဖင့္ သာသနာ့ မာမက ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါေစ…။

Read more »

ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးမွ…

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူပါမွျဖစ္မယ္၊ သူမရွိလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ကုိပဲ အားကုိးရမွာပဲ စတဲ့ အေတြးမ်ား၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္မႈ မျပဳဘဲ သူမ်ားအားပဲ ေစာင့္စားေနၾကသူမ်ားကုိ ၾကည့္ကာ “လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦး”ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားေလးကုိ သတိရမိပါတယ္။ တုိက္႐ုိက္အဓိပၸါယ္ကေတာ့ မီးဖြားတဲ့ ကုိယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ကုိ ရည္ညြန္းတာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ဘက္မွာလည္း ကုိယ့္အစြမ္းအစနဲ႔ အားထုတ္မႈကုိ မျပဳလုပ္ဘဲ သူမ်ားကုိခ်ည္း အားကုိးေလ့ ရွိသူေတြအတြက္ ဥပမာေပး ေျပာဆုိေလ့ရွိတဲ့ စကားပုံေလး ျဖစ္ပါတယ္။ အားကုိးလုိ႔ ရမွန္းသိရင္ အားကုိးတတ္ၾကတဲ့ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ သဘာ၀အရ အားကုိးစရာကုိရွားရင္း အားကုိးမ်ားၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္မႈ နည္းပါးလာတတ္တဲ့အတြက္ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိးေစရန္ ရည္ရြယ္ကာ ဒီစကားပုံကုိ အသုံးျပဳေျပာဆုိ တုိက္တြန္းၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

စကားစပ္လုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ အေနနဲ႔ ဒီစကားပုံကုိ အသုံးျပဳၿပီး ေျပာဆုိေဆြးေႏြး ၾကတာေလးေတြကုိ သတိရမိပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔တစ္ေတြ တစ္ခါတစ္ေလ လူစုံတဲ့အခါ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ႏုိင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဘာသာေရး အေၾကာင္းေလးေတြ ေရာက္တက္ရာရာ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး ျဖစ္ၾကတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာဆုိတဲ့အခါ သူအားသန္ရာကုိ ယူၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕က ႏုိင္ငံေရးမွာဆုိ ဒီလုိျဖစ္သင့္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က စီးပြားေရးကုိ ဒီလုိျပဳျပင္သင့္တယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒီလုိမျဖစ္သင့္ဘူး ဒီလုိျဖစ္သင့္တယ္ စသျဖင့္ ေျပာဆုိၾကတဲ့အခါ က်န္တဲ့အပုိင္းေတြမွာ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔က မကၽြမ္းက်င္ မပုိင္ႏုိင္တဲ့အတြက္ သိပ္ၿပီး ေျပာဆုိေဆြးေႏြးမႈ မျပဳႏုိင္ေပမယ့္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေျပာဆုိၾကတဲ့ အခါဆုိရင္ေတာ့ ျဖစ္သင့္တဲ့ အရာေလးေတြကုိ ၀င္ေရာက္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက အဲဒီလုိ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာဆုိၾကရာက ဒကာေလးတစ္ေယာက္က ျမန္မာဗုဒၶဘာသာမ်ား ဘာသာေရးမွာ အခုလုိ တစ္ျဖည္းးျဖည္း အားနည္းလာတာ အဓိကကေတာ့ ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ပုိရွိတယ္လုိ႔ ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြက ေဟာတာေျပာတာ သင္ျပတာေတြဘက္မွာ စနစ္က်က် မလုပ္လုိ႔ပဲလုိ႔ သူက ေထာက္ျပလာပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒါဟာ ဘုန္းဘုန္းေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ဘူး၊ မိသားစုမွာရွိတဲ့ တာ၀န္ရွိသူေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္လည္း ပါတယ္လုိ႔ ဆုိၾကျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ အစုိးရေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာလာတာေတြ ရွိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလုိျဖစ္လာတာေတြဟာ တစ္ခုတည္းေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အကုန္လုံးမွာ တာ၀န္ရွိသလုိ အကုန္လုံးနဲ႔လည္း သက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြေရာ၊ မိသားစုေတြေရာ၊ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေရာ၊ ကာယကံရွင္ တစ္ဦးခ်င္းမွာေရာ တာ၀န္ရွိတယ္လုိ႔ ဆုိလာသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ကေတာ့ သူတုိ႔ေျပာတာေတြ ဟုတ္သင့္သေလာက္ ဟုတ္ေပမယ့္ အဓိကကေတာ့ ကာယကံရွင္ တစ္ဦးခ်င္းစီအေပၚမွာလည္း ပုိၿပီးမူတည္တယ္လုိ႔ ခံယူမိပါတယ္။ နည္းျပေကာင္း ဆရာသမားေကာင္း၊ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း လုိတာမွန္ေပမယ့္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ လုိခ်င္တဲ့စိတ္၊ သိလုိတဲ့စိတ္၊ ေလ့လာလုိတဲ့စိတ္နဲ႔ ႀကိဳးစားမႈေတြက ပုိၿပီးလုိအပ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္၀ါေၾကာင့္လုိ႔ ပုံခ်ၾကတာထက္စာရင္ မသိတာကုိ သိေအာင္၊ နားမလည္တာကုိ နားလည္ေအာင္၊ မရတာကုိ ရေအာင္ လုပ္ယူမယ္ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈက ပုိၿပီးပဓာနက်ပါတယ္။ တုိးတက္ေနတဲ့ ဒီေန႔လုိေခတ္ႀကီးမွာ လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ ေလ့လာမယ္၊ ရွာေဖြမယ္၊ က်င့္ႀကံမယ္ဆုိရင္ မရႏုိင္တာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ တုိးတက္ေနတဲ့ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးမွာ လုိခ်င္တာမွန္သမွ် အင္တာနက္ေပၚမွာ အကုန္ရေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သိခ်င္တာရွိရင္၊ လုိခ်င္တာရွိရင္၊ နားမလည္တာရွိရင္ အခ်ိန္မေရြး ေလ့လာသင္ယူ ေမးျမန္းႏုိင္တယ္ဆုိတာ အင္တာနက္ သုံးဖူးတဲ့သူ အားလုံးသိၾကပါတယ္။ အဲဒီလုိမဟုတ္ဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ေလ့လာအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္၀ါေၾကာင့္ဆုိၿပီး အျပစ္ပုံခ်မႈကေတာ့ ဒါဟာ မခုိင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဟုိဟုိဒီဒီ အားကုိးမႈမ်ားကုိ ရွာတတ္ၾကတဲ့ သူအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္လည္း လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးလုိ႔ ေျပာတာ ျဖစ္မွာပါ။ ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကေတာ့ ညႇစ္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ အရာရာဟာ ကုိယ့္အေပၚမွာ အဓိကက်ပါတယ္။ အနႏၲတန္ခုိးရွင္ ျဖစ္ေတာ္မူတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ သူ႔ကုိ အားမကုိးၾကဘဲ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ အားကုိးၾကဖုိ႔နဲ႔ သူ(ရွင္ေတာ္ဗုဒၶ) ကုိယ္ေတာ္တုိင္ပင္ ကယ္တင္ေပးႏုိင္တဲ့ ကယ္တင္ရွင္မဟုတ္ဘဲ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ လမ္းညႊန္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ျမန္မာစကားပုံမွာလာတဲ့ အတုိင္းေျပာရရင္ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လက္သည္ေတြပါပဲ။ မီးဖြားတဲ့အခါ အလြယ္တကူ ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴျဖစ္ေအာင္ ဖြားႏုိင္ဖုိ႔ လမ္းညႊန္ေပးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြပါပဲ။ အဓိကကေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္ၿပီး ညႇစ္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွအလြယ္တကူ ေမြးဖြားႏုိင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီ လုိတယ္ဆုိေပမယ့္ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီကုိယူၿပီး ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က အားစုိက္ညႇစ္ႏုိင္မွ အလြယ္တကူ ေမြးဖြားႏုိင္ၾကသလုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုခုကုိ ရယူဖုိ႔အတြက္က သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္ဘဲ သူမ်ားရဲ႕ နည္းေပးလမ္းျပမႈနဲ႔အတူ လက္ေတြ႕ပုိင္းမွာေတာ့ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားစုိက္ႏုိင္မႈက အစစအရာရာ အခရာက်ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ေလာကမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္က ဘာမွအားထုတ္မႈ မရွိဘဲ ဟုိအျပစ္ပုံခ်၊ ဒီအျပစ္ပုံခ်တတ္တဲ့ သူေတြရွိပါတယ္။ သူမ်ားက ေျပာျပေပး၊ လမ္းျပေပးရင္လည္း လက္ေတြ႕လုိက္နာ လုပ္ေဆာင္မႈ မရွိဘဲ ဟိုလုိလုိ ဒီလုိလုိ ေနတတ္ၾကတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဆိုးဆုံးက ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ထုတ္ျခင္းမရွိဘဲ လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးေနတတ္တာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူမွ၊ ဘယ္၀ါမွ၊ ဘာမရွိလုိ႔ ညာမရွိလုိ႔ စတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔ လက္သည္ကုိ ေမွ်ာ္ေနတတ္တာေတြေၾကာင့္ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္လုိက္ရင္ ၿပီးသြားမယ့္ ကိစၥေတြမွာ မၿပီးျပတ္တာေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ အားစုိက္ၿပီး လုပ္ယူရမယ့္ အရာေတြမွာ မလုပ္ဘဲ သူမ်ားအားကုိ ေမွ်ာ္ကုိးေနတာေတြေၾကာင့္ လက္ေတြ႕မွာ ဘာမွျဖစ္မလာတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိလူမ်ိဳးေတြကုိ ရည္ရြယ္ၿပီး လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနၾကဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦးလုိ႔ ဆုိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာအလုိအရ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ပဲ ညႇစ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ကုိ အားကုိးတယ္ဆုိရင္လည္း လက္သည္ဟာ နည္းလမ္းညႊန္ျပေပးမယ့္ နည္းျပအျဖစ္ေလာက္ပဲ အားကုိးလုိ႔ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕အားထုတ္ လုပ္ကုိင္ရမွာကေတာ့ ကုိယ္ကုိင္တုိင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကအားစုိက္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္လုိရာ ရမွာျဖစ္သလုိ ကုိယ္က အားမစုိက္ႏုိင္ရင္လည္း ကုိယ့္မွာ ဘာမွ ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစစအရာရာ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ယူမွပဲ အလြယ္တကူ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာကီေရးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေလာကုတၱရာ အေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ အစစအရာရာ ကုိယ့္အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနပါတယ္။ ကုိယ္ညႇစ္မွ ကုိယ္ထြက္မွာ ျဖစ္သလုိ ကုိယ္လုပ္မွလည္း ကုိယ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း “မိမိသည္သာ မိမိ၏ ကုိးစားရာျဖစ္၏၊ သူတပါးသည္ မိမိ၏ကုိးစားရာ အဘယ္မွာ ျဖစ္ႏုိင္မည္နည္း…” စသျဖင့္ မိန္႔မွာေတာ္ မူျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းဘုန္း ျမန္မာျပည္မွာရွိစဥ္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားကုိ စာသင္ေပးတုန္းက ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ရဲ႕ စကားေလးေတြ ျပန္ၾကားရတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသား တစ္ခ်ိဳ႕ထံက ၾကားရတဲ့ စကားေလးေတြက ဆရာစာအသင္အျပ မေကာင္းဘူး၊ အားကုိးလုိ႔ မရဘူးစတဲ့ အသံေလးေတြပါ။ အမ်ားက ေအာင္ျမင္မႈရၿပီး တုိးတက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ေတြက ဒီစကားေတြ ေျပာလာတယ္ဆုိေတာ့ ဒီကေလးေတြ စာေကာလုပ္ၾကရဲ႕လားလုိ႔ စုံစမ္းတဲ့အခါ စာမလုပ္ဘဲ အေပ်ာ္လာ၊ အေပ်ာ္သြား၊ အေပ်ာ္ျပန္ေနတာကုိ သိရပါတယ္။ သူတုိ႔ေတြကုိၾကည့္ၿပီး “ေၾသာ္…ဒီကေလးေတြနယ္ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ေတာ့ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ မျပဳၾကဘဲ ဘယ္သူေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါေၾကာင့္လုိ႔ အျပစ္ပုံခ်ဖုိ႔ပဲ ၾကည့္ေနၾကေတာ့တာပါလား…၊ ဆရာ့ဆီမွာ အခ်ိန္တန္ ေက်ာင္းသြားတက္ေန႐ုံ၊ ဆရာ့ကုိ အားကုိးေန႐ုံနဲ႔ အကုန္ၿပီးၿပီလုိ႔မ်ား ထင္ေနေရာ့သလားမသိ၊ ဆရာဆုိတာ လက္သည္အဆင့္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ၿပီး လက္ေတြ႕ပုိင္းမွာ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ ညႇစ္ရမယ္ဆုိတာ ဒီကေလးေတြ မသိဘဲ ျဖစ္ေနၾကပါလား…” စသျဖင့္ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ေနမိခဲ့ပါေသးတယ္။

ဆုိလုိတာက ေလာကမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားကုိးရာဆုိတာ ရွိရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ အားကုိးလြန္းရင္လည္း ကုိယ့္မွာဘာမွ မျဖစ္ပဲ ရွိတတ္တဲ့အတြက္ သူမ်ားကုိလည္း အားကုိး၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း အားထုတ္ၾကဖုိ႔ ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္သလုိ၊ နည္းျပလမ္းညႊန္ေပးႏုိင္မယ့္ အားကုိစရာ လက္သည္မရွိျပန္ရင္လည္း မျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္သည္ရဲ႕ အကူအညီကုိ ရယူရင္း ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ညႇစ္ယူမႈနဲ႔ လုိခ်င္တာကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း သိေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးေနလုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း နားလည္ေစလုိရင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥတစ္ခု ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္ဖုိ႔ဆုိတာ ကံဉာဏ္၀ီရိယ သုံးမ်ိဳးလုံးပါမွ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔အတူ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္း ဆရာသမားေကာင္းေတြရဲ႕ အကူအညီလည္း ရွိမွျဖစ္ႏုိင္တဲ့အတြက္ ေလာကီေလာကုတၱရာမ်ားမွာ ေအာင္ျမင္တုိးတက္ ႀကီးပြားလုိသူမ်ား အေနနဲ႔ “လက္သည္ခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနနဲ႔၊ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္လည္း ညႇစ္ၾကဦး”ဆုိတဲ့ ျမန္မာစကားပုံအတုိင္း သူမ်ားခ်ည္းပဲ အားကုိးမေနၾကဘဲ ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ရဲ႕ အားထုတ္မႈမ်ားနဲ႔အတူ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းေတြရဲ႕ နည္းေပးလမ္းညႊန္မႈကုိယူကာ လုိရာပန္းတုိင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းၾကည့္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းသမႈ ျပဳလုိက္ရပါတယ္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား