ပိဋကတ္မိတ္ဆက္…

ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကုိ မၾကာမၾကာ အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းေတြထဲမွာ ပိဋကတ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြလည္း ပါပါတယ္။ ေမးတတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က ပိဋကတ္သုံးပုံဟာ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကတည္း ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သတ္မွတ္ခဲ့တဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္လား..၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ပိဋကတ္သုံးပုံဟာ ဘုရားရွင္ ၄၅ႏွစ္လုံးလုံး ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္အကုန္ပဲလား…၊ ပိဋကတ္သုံးပုံ၊ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ဓမၼခႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ဟာ တူသလား၊ ထူးသလား… စတဲ့ အေမးေတြကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား မသိလုိ႔ ေမးၾကတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိ ခဏခဏ အေမးခံရတာေတြေၾကာင့္ အခြင့္သင့္ရင္ ပိဋကတ္အေၾကာင္းေလးေတာ့ ေရးဦးမွလုိ႔ စိတ္ကူးရၿပီး ဒီပိဋကတ္ မိတ္ဆက္ေလးကုိ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ဒီပိဋကတ္ဆုိတဲ့ အမည္ဟာ ၄၅၀ါပတ္လုံး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဘုရားစကား (ဗုဒၶ၀စန)မ်ားကုိ ကုိယ္စားျပဳကာ အသုံးျပဳၾကတဲ့ အမည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာ တရားေတာ္မ်ားကုိ ရည္ညြန္ၿပီး အသုံးျပဳတဲ့ စကားလုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶသက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္ကေတာ့ ဗုဒၶဓမၼ၊ ဗုဒၶ၀စန စသျဖင့္ ဘုရားေဟာ တရား၊ ဘုရားေဟာ စကားအျဖစ္ အသုံးျပဳၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူၿပီး သုံးလေလာက္ အထိေတာင္မွ ပိဋကတ္ဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ မရွိေသးပါဘူး။ ဗုဒၶပရိနိဗၺာန္ျပဳၿပီး (၃)လေျမာက္မွာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကုိ တုိက္႐ုိက္ၾကားနာလုိက္ရတဲ့ အဘိညာဥ္နဲ႔ ပညာအားေကာင္းၾကတဲ့ ရဟႏၲာငါးရား စုေပါင္းၿပီး ဘုရားရွင္ တရားေတာ္မ်ားကုိ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း၊ စုေပါင္းတည္းျဖတ္ၾက၊ သုဓ္သင္ၾက၊ ရြတ္ဆုိၾကကာ သဂၤါယနာ တင္တုန္းကလည္း ပိဋကတ္ဆုိတဲ့ အမည္ကုိ အသုံးမျပဳၾကေသးပါဘူး။ ဒီတုန္းက ဆုိတာက ဓမၼနဲ႔၀ိနယကုိ သဂၤါယနာတင္တယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားကပဲ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ကုိယ္စားျပဳေနျပန္ပါတယ္။ ၀ိနယက ၀ိနည္းပိဋကကုိ ရည္ညြန္းၿပီး ဓမၼကေတာ့ သုတၱန္နဲ႔ အဘိဓမၼာ ပိဋကကုိ ရည္ညြန္းပါတယ္။

သဂၤါယနာတင္ပဲြ ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္မ်ား မေပ်ာက္ပ်က္ရေလေအာင္ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ားက တာ၀န္အသီးသီး ခဲြေ၀ၿပီး ႏႈတ္တက္အာဂုံေဆာင္ထားၾကဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ ခဲြေ၀ၿပီး ႏႈတ္တက္အာဂုံ ေဆာင္ႏုိင္ေအာင္လည္း တရားေတာ္မ်ားကုိ စနစ္တက် အစုမ်ားဖဲြ႕ၾကပါတယ္။ ဘုရားေဟာတရာမ်ားဟာ အလြန္မ်ားျပားတဲ့အတြက္ အစုေလးေတြဖဲြ႕တဲ့အခါမွာလည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီဓမၼအစုကုိပဲ ပါဠိလုိ ဓမၼခႏၶာလုိ႔ ဆုိျခင္းျဖစ္ၿပီး ၄၅ႏွစ္လုံး ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားေတာ္မ်ားဟာ ဓမၼခႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္အထိ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဓမၼခႏၶာဆုိတာ တရားအစု၊ အေၾကာင္းအရာ အစုအေ၀းတစ္ခုကုိ ဆုိလုိၿပီး ဓမၼခႏၶာတစ္ခုလုိ႔ သတ္မွတ္မႈမွာ အစုအေ၀းတစ္ခုလည္း ျဖစ္ႏုိင္သလုိ စာမ်က္ႏွာေပါင္း မ်ားစြာလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဓမၼခႏၶာေလးမ်ားကုိ တူရာစုေပါင္းၿပီး တစ္စုတစ္ေ၀းတယ္ စုထားတာကုိပဲ ပိဋကဆုိတဲ့ အသုံးနဲ႔ သုံးပါတယ္။ ပိဋကဆုိတာ ျခင္းေတာင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ ပစၥည္း၀တၳဳမ်ားကုိ မ်ိဳးတုစုၿပီး ေတာင္းထဲထည့္တဲ့ ပုံစံမ်ိဳး တရားအစုေတြကုိလည္း ပိဋကဆုိတဲ့ ေတာင္းထဲကုိထည့္ၿပီး အစုဖဲြ႕လုိက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တူရာေပါင္းထည့္ရင္း တစ္ခ်ိဳ႕ဓမၼခႏၶာမ်ားက ၀ိနည္းထဲပါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က သုတၱန္ထဲပါ၊ တစ္ခ်ိဳ႕က အဘိဓမၼာထဲပါ၀င္ကာ ယေန႔အေခၚအတုိင္း ၀ိနယပိဋက၊ သုတၱႏၲပိဋက၊ အဘိဓမၼာပိဋကရယ္လုိ႔ ပိဋကသုံးပုံ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အတိအက် ေျပာရရင္ ၀ိနယပိဋကမွာ ဓမၼခႏၶာေပါင္း (၂၁၀၀၀)၊ သုတၱႏၲပိဋကမွာ ဓမၼခႏၶာေပါင္း (၂၁၀၀၀)နဲ႔ အဘိဓမၼာပိဋကမွာ ဓမၼခႏၶာေပါင္း (၄၂၀၀၀)ဆုိၿပီး စုစုေပါင္း ဓမၼခႏၶာေပါင္း (၈၄၀၀၀) ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီပထမသဂၤါယနာ ၿပီးေနာက္ စုေပါင္းလုိက္တဲ့ ဓမၼအစုမ်ားကုိ ရဟႏၲာမ်ား အသီးသီး ခဲြျခားတာ၀န္ယူကာ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ႏႈတ္တက္အာဂုံ ေဆာင္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အရွင္ဥပါလိနဲ႔ တပည့္အစဥ္အဆက္က ၀ိနည္းပိဋကတ္ကုိ တာ၀န္ယူ အာဂုံေဆာင္ခဲ့ၾကၿပီး အရွင္အာနႏၵာနဲ႔ တပည့္အစဥ္အဆက္က သုတၱန္နဲ႔ အဘိဓမၼာကုိ အာဂုံေဆာင္ခဲ့ကာ အဆင့္အဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ၾကတဲ့အတြက္ ဒီေန႔အထိ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားဟာ မေပ်ာက္မပ်က္ တစ္သမွတ္တည္း ရွိေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားကုိ ပိဋကတ္သုံးပုံဆုိတဲ့အမည္၊ နိကာယ္ငါးရပ္ဆုိတဲ့ အသုံး၊ ဓမၼခႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ဆုိတဲ့ အညြန္းေတြနဲ႔ အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးကာ အသုံးျပဳျဖစ္လာပါတယ္။ ဘယ္လုိပဲ အေခၚအေ၀ၚေတြ ကဲြေနေပမယ့္ အားလုံးဟာ ၄၅၀ါပတ္လုံး ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဗုဒၶဓမၼ၊ ဗုဒၶ၀စနေခၚ ဘုရားတရား၊ ဘုရားစကားမ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ေခတ္အသုံးျပဳေနၾကတဲ့ ဘုရားစကားေခၚ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အမ်ားနားလည္ေအာင္ ေအာက္ပါအတုိင္း အက်ဥ္းမွ် မိတ္ဆက္ေပးလုိက္ရပါတယ္။

၀ိနယပိဋက
၀ိနည္းပိဋကတ္ဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ရဟန္းသံဃာမ်ား လုိက္နာက်င့္သုံးရန္ ေဟာၾကားပညတ္ထားတဲ့ ပညတ္ေတာ္ အာဏာေဒသနာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔အသုံးျပဳ ျဖစ္ေနတဲ့ ၀ိနည္းပိဋကတ္မွာ ၀ိနည္းငါးက်မ္းနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားၿပီး ဒီငါးက်မ္းကုိပဲ ၀ိနယပိဋကဆုိတဲ့ အသုံးနဲ႔ ညြန္းဆုိသုံးစဲြၾကပါတယ္။ အဲဒီ၀ိနည္းငါးက်မ္းကေတာ့
(၁) ပါရာဇိက
(၂) ပါစိတၱိယ
(၃) မဟာ၀ဂၢ
(၄) စူဠ၀ဂၢ
(၅) ပရိ၀ါတုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သုတၱႏၲပိဋက
သုတၱန္ ပိဋကတ္ဟာ ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါေတြရဲ႕ စ႐ုိက္၀ါသနာအလုိက္ လူအမ်ား နားလြယ္လြယ္တဲ့ ေ၀ါဟာရမ်ားကုိ အေျခခံကာ ေဟာၾကားထားတဲ့ တရားေတာ္မ်ားနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ေ၀ါဟာရ ေဒသနာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုတၱန္ေဒသနာမ်ားရဲ႕ အစုအဖဲြ႕လုိလည္း ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ သုတၱဆုိတာ ဖ႐ုိဖရဲ႕ မကဲြျခင္း တစ္စုတစ္စည္းတည္း ျဖစ္ျခင္းလုိ႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့အတြက္ သုတၱႏၲပိဋကဟာ ဘုရားရွင္ ေ၀ါဟာရ ပညတ္အေနနဲ႔ ေဟာၾကားထားတဲ့ သုတ္ေတာ္မ်ား တစ္စုတစ္စည္းတည္း ျဖစ္ေစရန္ ဖဲြ႕စည္းထားတဲ့ ပိဋကလုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါတယ္။ ဒီပိဋကတ္မွာပါတဲ့ သုတၱန္တရားေတာ္မ်ားကုိပဲ နိကာယဆုိတဲ့ အမည္နဲ႔ အစုငါးစုဖဲြ႕ကာ တူရာတူရာ ေပါင္းၿပီး နိကာယ္ငါးရပ္အျဖစ္ ဖဲြ႕စည္းထားပါတယ္။

သုတၱန္ပိဋက၀င္ အဲဒီနိကာယ္ငါးရပ္က
(၁) ဒီဃနိကာယ (ဒီဃနိကာယ္)= ရွည္လ်ားတဲ့ သုတ္မ်ားရဲ႕ အစု
(၂) မစၨ်ိမနိကာယ (မစၨ်ိနိကာယ္) = မတုိမရွည္ အလယ္အလတ္ျဖစ္တဲ့ သုတ္မ်ားရဲ႕ အစု
(၃) သံယုတၱနိကာယ (သံယုတၱနိကာယ္) = ေဟာၾကားသည့္ အေၾကာင္းအရာ၊ နာၾကားသည့္ပုဂၢိဳလ္ စသျဖင့္ ဆက္စပ္မွတ္သားရေသာ သုတ္မ်ားကို က႑အလုိက္ ခဲြျခားစုစည္းထားတဲ့ အစု
(၄) အဂၤုတၱရနိကာယ (အဂၤုတၱရနိကာယ္) = အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကုိ ေဟာၾကားထားေသာသုတ္၊ အေၾကာင္းအရာ ႏွစ္ခုကုိ ေဟာၾကားထားေသာ သုတ္၊ အေၾကာင္းအရာ သုံးခုကုိ ေဟာၾကားထားေသာ သုတ္စသျဖင့္ တစ္မွ တစ္ဆယ့္တစ္အထိ အဂၤါရပ္မ်ား အစဥ္အတုိင္း တုိး၍ ေဟာၾကားထားေသာ သုတ္မ်ားရဲ႕ အစု
(၅) ခုဒၵကနိကာယ (ခုဒၵကနိကာယ္) = အထက္နိကာယ္ ေလးမ်ိဳးထဲတြင္ မပါ၀င္တဲ့ ေသးငယ္တဲ့ သုတ္မ်ားရဲ႕ အစု (ခုဒၵက=အငယ္၊ အေသး) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင္ သုတၱန္ပိဋကေခၚ နိကာယ္ ငါးရပ္တြင္ ပါ၀င္တဲ့က်မ္းမ်ားမွာ အေရအတြက္အားျဖင့္ ဒီဃနိကာယ္ (၃) က်မ္း၊ မဇၥ်ိမနိကာယ္ (၃) က်မ္း၊ သံယုတၱနိကာယ္ (၅) က်မ္း၊ အဂၤုတၱရနိကာယ္ (၃) က်မ္း၊ ခုဒၵကနိကာယ္ (၁၁) က်မ္းအားျဖင့္ စုစုေပါင္း (၃၇)က်မ္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေဟာဓမၼေတြကုိ ပိဋကနဲ႔ မေျပာဘဲ နိကာယ္နဲ႔ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ၀ိနယပိဋကနဲ႔ အဘိဓမၼာပိဋကမ်ားကုိ ခုဒၵနိကာယ္ထဲမွာ ထည့္သြင္းေရတြက္ ရမွာျဖစ္ပါတယ္။

အဘိဓမၼာပိဋက
အဘိဓမၼာ ပိဋကတ္ဟာ သတၱေလာက သခၤါရေလာက ၾသကာသေလာကလုိ႔ ဆုိတဲ့ ေလာကသုံးပါးနဲ႔ နိဗၺာန္အေၾကာင္းကုိ ပရမတၳတရားေလးပါးအျဖစ္ ခဲြျခမ္းစိပ္ျဖာကာ သေဘာတရား ျဖစ္စဥ္မ်ားအတုိင္း အေၾကာင္းအရာ မွန္ကန္ျပည့္စုံစြာ ေဟာၾကားထားတဲ့ ပရမတၳ ေဒသနာေတာ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဘိဓမၼာပိဋကကုိ ေဟာၾကားပုံနည္းအရ က်မ္းအမည္ (၇)မ်ိဳးနဲ႔ ဖဲြ႕စည္းထားပါတယ္။ အဲဒါကုိ အဘိဓမၼာ (၇)က်မ္းလုိ႔ ဒီေန႔သုံးစဲြေနၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ (၇)က်မ္းက
(၁) ဓမၼသဂၤဏီ
(၂) ၀ိဘဂၤ (၀ိဘင္း)
(၃) ဓာတုကထာ
(၄) ပုဂၢလပညတၱိ (ပုဂၢလပညတ္)
(၅) ကထာ၀တၳဳ
(၆) ယမက (ယမုိက္)
(၇) ပ႒ာန (ပ႒ာန္း) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီမွာ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ ပိဋကတ္သုံးပုံဟာ ပထမသဂၤါယနာ တင္ကတည္းက သံဃာ့မေထရ္ႀကီးမ်ား အစဥ္အဆက္ မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းလာခဲ့ၾကတဲ့ မူရင္း ဗုဒၶဓမၼမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပိဋကတ္သုံးပုံဟာ ဘုရားရွင္ႏွင့္တကြ အရွင္မဟာကႆပ စတဲ့ မေထရ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အယူ၀ါဒမ်ား ျဖစ္တဲ့အတြက္လည္း ေထရ၀ါဒ (ေထရ- ဘုုရားအစရွိတဲ့ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ားရဲ႕၊ ၀ါဒ- အယူ၀ါဒ၊ ေဟာေျပာသင္ၾကားခ်က္) ဓမၼမ်ားလုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။ ယေန႔ေထရ၀ါဒ ငါးႏုိင္ငံျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ၊ သီရိလကၤာ၊ ထုိင္း၊ ကေမၻာဒီယား၊ လာအုိႏုိင္ငံမ်ားမွာရွိတဲ့ ပိဋကတ္မ်ားဟာ ပထမသဂၤါယနာမွာ ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့အတုိင္း ဘုရားေဟာ တရားေတာ္မ်ားကုိ ျပင္ဆင္ျခင္း ျဖည့္စြက္ျခင္း၊ ႏႈတ္ပယ္ျခင္းမရွိ အရွိအတုိင္း တစ္ေသြမတုိင္း လက္ခံလုိက္နာ က်င့္သုံးေနၾကတဲ့ ေထရ၀ါဒ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ လူအမ်ား ေျပာဆုိေနၾကတဲ့ ပိဋကတ္သုံးပုံ၊ နိကာယ္ငါးရပ္၊ ဓမၼခႏၶာေပါင္း ရွစ္ေသာင္းေလးေထာင္ဆုိတဲ့ အေျပာအဆုိ အသုံးအႏႈန္းမ်ားဟာ စကားလုံးအားျဖင့္ အေခၚအေ၀ၚ ကဲြေနၾကေပမယ့္ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ၄၅၀ါပတ္လုံး မေနမနား ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဓမၼ (ဘုရားတရား)၊ ဗုဒၶ၀စန (ဘုရားစကား)ေတာ္ အစစ္အမွန္မ်ားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ား ကုိယ္ေတာ္တုိင္း အႀကိမ္အႀကိမ္ တည္းျဖတ္သုတ္သင္ကာ အမွားအယြင္းမရွိ အပုိအလုိမရွိေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတာ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ေ၀ါဟာရမ်ားအေပၚမွာ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အခ်ိဳ႕အတြက္ သံသယ ကင္းေစဖုိ႔ ပိဋကတ္မိတ္ဆက္အျဖစ္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ အသိေပးတင္ျပ လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

Read more »

လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ…

ယေန႔ေခတ္သည္ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား တစ္ေန႔တစ္ျခား တုိးတက္ထြန္းကား လာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္ပုိင္း ဆုိင္ရာမ်ားတြင္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာေနသည့္ ေခတ္ျဖစ္၏။ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာမ်ား ဆုတ္ယုတ္လာသည္ႏွင့္ အမွ် ဒုကၡတရားမ်ားသည္လည္း ပုိမုိျပင္းထန္ လာေနျပန္၏။ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရး ကိစၥမ်ားတြင္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း ဒုကၡမ်ားျဖင့္ မဆုံးႏုိင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္ ဒုကၡမ်ိဳးစုံႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ ေလာကျဖစ္သျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္ နည္းေနေသာေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရား မ်ားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္သည့္ ရဟန္းဘ၀ကုိ အားက်ေနၾက၏။ ရဟန္းဘ၀သည္သာ ကုသုိလ္တရားမ်ား ႀကိဳးစားႏုိင္သည့္ ဘ၀ဟု ခံယူထားကာ ရဟန္းျပဳရန္ပင္ အားခဲထားၾက၏။

သုိ႔ေသာ္ အခ်ိဳ႕သာသနာ့ ၀န္ထမ္းရဟန္းေတာ္မ်ားကား ထုိသုိ႔မျမင္။ ရဟန္းဘ၀သည္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းလုိက္နာ က်င့္ႀကံဖြယ္မ်ား၊ ခ်ဳပ္တီးထားရသည္မ်ား အလြန္မ်ားျပားသည့္အျပင္ အကုသုိလ္ အျပစ္ျဖစ္ရန္လည္း လြယ္ကူသည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ တစ္ဘက္ကလည္း လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့မႈ နည္းပါးလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ရဟန္းဘ၀ ရပ္တည္မႈမွာ ခက္ခဲၾကပ္တည္းလာသျဖင့္ ရဟန္းဘ၀ ေနရသည္မွာ မလြယ္လွေၾကာင္း ေတြးျမင္လာၾက၏။ ပုထုဇင္ရဟန္းမ်ား ျဖစ္ေနၾကသျဖင့္လည္း ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈမ်ားအေပၚ ေတာင့္တမႈမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိႏုိင္ၾက၏။ ရဟန္းဘ၀ အခက္အခဲကုိ လူ႔ေလာက၏ ခဏတာ သာယာမႈမ်ားႏွင့္ ယွဥ္တဲြကာ လူ႔ေဘာင္ေလာကသည္သာ ေစာင့္ထိန္းႏုိင္သမွ် ကုိယ္က်င့္သိကၡာပုဒ္မ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းရင္း အျခားကုသုိလ္ တရားမ်ားအားလည္း ပုိမုိႀကိဳးစားႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ေနၾကျပန္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိ၍နာတတ္သျဖင့္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ဘဲ ရဟန္းဘ၀၌ ေနသည္ထက္စာလ်င္ လူ႔ေဘာင္ေလာကမွာပင္ ငါးပါးသီလေလး လုံေအာင္ထိန္းၿပီး တတ္ႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံးဟု ယူဆၿပီး လူ႔ဘ၀ကုိ ေျပာင္းလုိေနၾက၏။ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ားက ရဟန္းဘ၀ကုိ အားက်ေနၾကသကဲ့သုိ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း လူ႔ေဘာင္ေလာကကုိ အားက်ေနၾကျပန္၏။ မည္သည့္ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားကုိ ပုိမုိႀကိဳးစား အားထုတ္ႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္သည္ကုိ အသီးသီးေသာ မိမိတုိ႔က်င္လည္ရာ လက္ရွိအေျခအေနမ်ားျဖင့္ ခ်ိန္ထုိးေနၾက၏။

စင္စစ္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မည္သည့္ဘ၀မွာပင္ ရွိရွိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ႏုိင္သူမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္၏။ ရဟန္းျဖစ္ေနေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မလုပ္လွ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ကုသုိလ္မရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္ၿပီး လူျဖစ္ေနေသာ္လည္း မေကာင္းမႈကုိေရွာင္ၿပီး ေကာင္းမႈကုိ ေဆာင္ထားလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္ ကုသုိလ္ရႏုိင္သည့္ ဘ၀ျဖစ္၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိထားသည့္ ဘ၀ကုိ တန္ဘုိးရွိေအာင္ အသုံးခ်ရင္း ရရွိထားသည့္ အေနအထားမ်ားျဖင့္ ရႏုိင္သမွ် ကုသုိလ္တရားမ်ားအား ႀကိဳးစားပြားမ်ားႏုိင္လွ်င္ ထုိဘ၀သည္ အျမတ္ဆုံးဘ၀၊ အေကာင္းဆုံးဘ၀၊ ကုသုိလ္အရဆုံး ဘ၀သာျဖစ္၏။ ရရွိထားသည့္ ဘ၀တြင္ ေကာင္းမႈမျပဳဘဲ ေနပါက ရဟန္းဘ၀ ရထားေသာ္လည္း ကုသုိလ္မရ၊ အကုသုိလ္မ်ားျဖင့္သာ ရွိေနၾကမည္သာ ျဖစ္၏။

ဗုဒၶျမတ္စြာ သာ၀တၳိျပည္၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္တြင္ သီတင္းသုံးေနစဥ္အခါက သုဘအမည္ရွိသည့္ လုလင္တစ္ေယာက္ ဘုရားထံေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ေလွ်ာက္ထားေတာ္မူသည့္ စကားမ်ားရွိ၏။ သုဘလုလင္က ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား “အရွင္ေဂါတမ… အခ်ိဳ႕ပုဏၰားတုိ႔သည္ လူ၀တ္ေၾကာင္သည္သာလွ်င္ နည္းလမ္းမွန္ေသာ ကုသုိလ္တရားကုိ ျပည့္စုံေစႏုိင္ၿပီး ရဟန္းသည္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားကုိ မျပည့္စုံေစႏုိင္ဟု ေျပာဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျမင့္ ဤေျပာဆုိခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ငါဘုရားသည္ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္မည္ဆုိပါက မည္သုိ႔ေသာ သူတုိ႔၏ အက်င့္ကုိမွ် ခ်ီးက်ဴးမႈကုိ မျပဳႏုိင္ေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွားေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ပါက ကုသုိလ္တရားႏွင့္ မျပည့္စုံႏုိင္ၾကေပ၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ မွန္ေသာအက်င့္ကုိ က်င့္ႀကံပါက ခ်ီးက်ဴးမည္ျဖစ္ၿပီး ထုိမွန္ေသာ အက်င့္ကုိ က်င့္ျခင္းေၾကာင့္ နည္းလမ္းမွန္သည့္ ကုသုိလ္တရားႏွင့္ ျပည့္စုံႏုိင္ေပ၏…” စသည္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ဆက္လက္၍ သုဘလုလင္က “အရွင္ဘုရား.. ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးရွိၿပီး အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ နည္းေသာအက်ိဳးရွိေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ပုဏၰားတုိ႔က ဆုိၾကပါသည္၊ အရွင္ေဂါတမအေနျဖင့္ ဤေျပာဆုိယူဆခ်က္ကုိ မည္သုိ႔ျမင္ပါသနည္း…”ဟု ထပ္မံ ေမးေလွ်ာက္ျပန္၏။

ျမတ္ဗုဒၶက “လုလင္ ဤေနရာ၌ ငါဘုရားသည္ တစ္ဖက္သက္အေနျဖင့္ ေဟာၾကားျခင္းကုိ မျပဳလုိေပ၊ ခဲြျခားေ၀ဘန္၍သာ ေဟာၾကားေပးရမည္ ျဖစ္၏၊ လုလင္ ႀကီးက်ယ္မ်ားျပားသည့္ ျပဳဖြယ္ေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ၊ အလြန္ႀကီးက်ယ္သည့္ ေၾကာင့္ၾကဖြယ္ကိစၥ စသည္ ရွိေနၾကသည့္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္၌ ေနေသာ သူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစ၏၊ ထုိ႔အတူ အနည္းငယ္သာ ေၾကာင့္ၾကစုိက္ဖြယ္၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိသည့္ ရဟန္းေဘာင္၌ ေနေသာသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အကယ္၍ ခၽြတ္ယြင္းေနသည္ရွိေသာ္ အနည္းငယ္သာ အက်ိဳးရွိႏုိင္ၿပီး ထုိသူတုိ႔၏ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ၿပီးျပည့္စုံလွ်င္ကား ႀကီးက်ယ္ေသာ အက်ိဳးကုိ ျဖစ္ေစႏုိင္ေပ၏..” စသည္ျဖင့္ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူ၏။ ဤကား သုဘလုလင္ႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တုိ႔၏ လူ႔ေဘာင္ေလာက၊ ရဟန္းေလာကႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ ကုသုိလ္အက်ိဳး ႀကီးမႀကီးႏွင့္ ဆက္စပ္သည့္ အေမးအေျဖမ်ားမွာ တစ္စိပ္တစ္ေဒသ ျဖစ္၏။

ဤ၌ ျမတ္ဗုဒၶအလုိအရ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ အက်ိဳးႀကီးမႈ၊ မႀကီးမႈ ျပည့္စုံမႈ မျပည့္စုံမႈသည္ မိမိတုိ႔ လက္ရွိရရွိထားသည့္ ဘ၀ေပးအေျခအေနမ်ားႏွင့္ မသက္ဆုိင္ဘဲ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ျဖစ္ေနရသည့္ ဘ၀အေျခအေနတြင္ မိမိတုိ႔ လုပ္ေဆာင္ေနသည့္ အလုပ္မ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္သာ သက္ဆုိင္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ ႏုိင္မည္ျဖစ္၏။ မည္သည့္ဘ၀တြင္ရွိရွိ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည္ျဖစ္ေစ၊ မ်ားသည္ျဖစ္ေစ မိမိတုိ႔လုပ္သည့္ အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈ မရွိသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးႀကီးသည့္ အလုပ္ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ႏွင့္တကြ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အက်ိဳးေပးနည္းသည့္ အလုပ္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိျပဳႏုိင္မည္ ျဖစ္၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္ေဆာင္သည့္ အလုပ္သည္ မွားယြင္းသည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါက ကုသုိလ္မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ အက်ိဳးမဲ့ ျဖစ္ေစႏုိင္သကဲ့သုိ႔ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူ႔ဘ၀ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္သည္ အျပစ္ကင္းၿပီး မွန္ကန္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္လြယ္ကာ အက်ိဳးေက်းဇူး ႀကီးႏုိင္ေၾကာင္း စဥ္းစားဆင္ျခင္ ႏုိင္ေပ၏။

မွန္၏။ လူ႔ေလာကႏွင့္ယွဥ္လ်င္ ရဟန္းဘ၀သည္ ျပဳဖြယ္ကိစၥ အလြယ္နည္းပါးလွ၏။ ျပဳဖြယ္ကိစၥ နည္းပါးသည္ဆုိရာတြင္ အိမ္ရာတည္ေထာင္ လူ႔ေဘာင္သားမ်ား ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသည့္ လူမႈကိစၥမ်ား နည္းပါးသည္ကုိသာ ဆုိလုိ၏။ ရဟန္းမ်ား ျပဳလုပ္ရမည့္ ကိစၥမ်ားကား မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားျပား၏။ က်င့္ႀကံမႈမ်ား၊ ေစာင့္ထိန္းမႈမ်ား၊ ပြားမ်ားမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ လူေဘာင္ေလာကသားမ်ား မလုပ္ႏုိင္သည့္ အလုပ္မ်ားသည္ အမွန္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖုိ႔ အခ်ိန္မလုံေလာက္လွေပ။ စင္စစ္ မည္သုိ႔ပင္ ေလာကီကိစၥမ်ား နည္းပါးေနပါေသာ္လည္း ရဟန္းကိစၥမ်ား မလုပ္ပါက ရဟန္းဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသည့္ ဘ၀ပင္ျဖစ္၏။ နည္းရမည့္ ကိစၥမ်ားကုိ မ်ားေနၾကလွ်င္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္ နည္းေနျပန္၏။ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားရွိ၏။ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ျဖစ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုိက္လုပ္ေနမိသျဖင့္ လူေလာက္ပင္ ကုသုိလ္မျဖစ္ဘဲ ရွိေနၾက၏။ ပုိဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္မရသည့္အျပင္ သကၤန္း၀တ္ျဖင့္ ရဟန္းအလုပ္မလုပ္ဘဲ လူအလုပ္မ်ား လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ား ပုိမုိျဖစ္ပြားေနသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္၏။ ျမင့္ရာမွက်လ်င္ ပုိၿပီးနာရမည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ အကုသုိလ္အျပစ္မ်ားသာ အျဖစ္မ်ားေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းဘ၀တြင္ ရွိေနေသာ္လည္း ရဟန္းအလုပ္မလုပ္သျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ အကုသုိလ္ အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။

လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္လည္း အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ လူမႈကိစၥမ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေလ့ရွိၾက၏။ အလုပ္မ်ားေသာ္လည္း အက်င့္မမွားေစဘဲ သတိထားကာ လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း ဘ၀သံသရာ ေကာင္းမႈအထုပ္မ်ားကုိလည္း ထုတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၏။ ေလာကီအလုပ္မ်ား မည္မွ်ပင္ မ်ားျပားေနေသာ္လည္း သရဏဂုံႏွင့္ ငါးပါးသီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိန္းရင္း စြမ္းႏုိင္သမွ် ဒါနႏွင့္ သမထအလုပ္၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အလုပ္မ်ားကုိ မျပတ္လုပ္ေဆာင္ၾက၏။ ထုိသူမ်ားသည္ ေလာကီအလုပ္မ်ားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေရးတြင္လည္း မနားသျဖင့္ ကုသုိလ္တရားမ်ား အျဖစ္မ်ားၾက၏။ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေသာ္လည္း အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾက၏။ ဤသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥ မ်ားျပားလွသည့္ လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ ရွိေနေသာ္လည္း လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္းမႈမရွိ၊ အျပစ္ကင္းေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေနသျဖင့္ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားေနသည့္ သေဘာပင္ ျဖစ္၏။

ဆုိလုိသည္မွာ ျပဳဖြယ္ကိစၥမ်ားသည့္ လူေဘာင္ေလာကရွိ လူျဖစ္ေစ၊ ျပဳဖြယ္ကိစၥနည္းသည့္ ရဟန္းေဘာင္တြင္ ရွိေနသည့္ ရဟန္းျဖစ္ေစ လုပ္သမွ် အလုပ္မ်ားတြင္ အမွားနည္းၿပီး ခၽြတ္ယြင္းမႈမရွိဘဲ အျပစ္ကင္းစင္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္လွ်င္ ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္ေၾကာင္း ဆုိလုိရင္း ျဖစ္ပါ၏။ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္ လုပ္သမွ်အလုပ္မ်ား၌္ အျပစ္ကင္းေအာင္၊ အကုသုိလ္မျဖစ္ေအာင္သာ ႀကိဳးစားၾကရန္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိသုိ႔သာ လုပ္ႏုိင္မည္ဆုိလွ်င္ လူ႔ဘ၀သည္လည္း ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားၿပီး ရဟန္းဘ၀သည္လည္း အကုသိုလ္အျဖစ္နည္းကာ ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားႏုိင္မည္သာ ျဖစ္ပါ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိစၥမ်ားမႈ မမ်ားမႈျဖင့္ သတ္မွတ္ၾကသည့္ လူ႔ဘ၀၊ ရဟန္းဘ၀ဟူသည့္ သတ္မွတ္ခ်က္တြင္ အခ်ည္းႏွီးကိစၥမ်ား၌ အလုပ္မ်ားေနလွ်င္ လူျဖစ္ေစ၊ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္အျဖစ္နည္းသူမ်ား ျဖစ္ေနမည္ ျဖစ္ၿပီး အျပစ္ကင္းကာ ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ နည္းသည့္ အလုပ္မ်ားလုပ္ေနပါက ကုသုိလ္အျဖစ္မ်ားသူမ်ား ျဖစ္ေနၾကမည္သာ ျဖစ္ပါသျဖင့္ သူ႔ကုိယ္အားက် ကုိယ့္သူအားက်ေနသည္ထက္ ရရွိေနသည့္ ဘ၀တြင္သာ အကုသုိလ္အျဖစ္နည္းၿပီး ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းသာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း၊ လူျဖစ္ေစ ရဟန္းျဖစ္ေစ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈသည္ လုပ္ႏုိင္သူမ်ားအတြက္သာ ျဖစ္သျဖင့္ ျဖစ္သမွ် ဘ၀၊ ရသမွ် အေျခအေနတြင္ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈကုိ ရသမွ်စုျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါေၾကာင္း သတိေပးစကား ေျပာၾကားလုိက္ရေပေတာ့၏။ အားလုံး အျပစ္ကင္းသည့္ အလုပ္မ်ားျဖင့္ ကုသုိလ္အျဖစ္ မ်ားႏုိင္ၾကပါေစ…

Read more »

သိၾကားမင္း နတ္သက္ဆက္သြားျခင္းအေၾကာင္း…

Q. အရွင္ဘုရား… တပည့္ေတာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ တရားေတာ္ကုိ နာတဲ့အခါ သိၾကားမင္းဟာ နတ္သက္ေၾကြခါနီး ဘုရားရွင္ထံ သြားေရာက္ၿပီး ေမးခြန္းမ်ားေမးလုိ႔ တရားနာလုိက္တာ တရားနာေနရင္းနဲ႔ပဲ နတ္သက္ေၾကြကာ နတ္သက္အသစ္နဲ႔ လက္ရွိသိၾကားရာထူးကုိ ျပန္ရလုိ႔ ႏွစ္ဘ၀တရား နာခဲ့ရေၾကာင္း မွတ္သားရပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ သိခ်င္တာက သိၾကားမင္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျဖၾကားခ်က္ေတြကုိ သိခ်င္ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ ေျဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား..
မနီနီမာ

A. မဂၤလာပါ… ေမးခြန္းရွင္ရဲ႕ အေမးကုိ တိတိက်က် ေျဖေပးႏုိင္ဖုိ႔ ေဟာၾကားေတာ္မူတဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားကုိ နာၾကည့္တဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ဣႏၵသာလလုိဏ္ဂူမွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့အခ်ိန္ သိၾကားမင္းေရာက္လာၿပီး ေမးခြန္းေတြေမးကာ တရားနာတဲ့အေၾကာင္း သိခြင့္ရလုိက္ပါတယ္။ ဣႏၵသာလဂူမွာ ေဟာတဲ့တရားေတာ္ဆုိရင္ ပိဋကတ္ေတာ္လာ ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂၢ သံယုတ္မွာပါတဲ့ သကၠပဥႇသုတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ပါဠိေတာ္မူရင္းမွာပါတဲ့ အေမးအေျဖေတြကုိ ေရတြက္ၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ (၁၄)ခ်က္မဟုတ္ဘဲ (၁၂)ခ်က္ပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြက ေပါင္းေမးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခဲြလုိက္ရင္ေတာ့ (၁၄) ခ်က္ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ ပါဠိေတာ္ မူရင္းမွာပါတဲ့ သိၾကားမင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္တုိ႔အေမးအေျဖ (၁၂)ခ်က္ကုိပဲ အက်ဥ္းခ်ဳံ႕ၿပီး ေျဖၾကားေပးလုိက္ပါတယ္။

သိၾကားမင္းအေမး… (၁)
“အရွင္ဘုရား ေလာကရွိ လူနတ္ျဗဟၼာ အသုရာႏွင့္ နဂါးဂႏၶဗၺစသူတုိ႔ဟာ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ရန္ၿငိဳးကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ဒဏ္ထားျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ ရန္ကင္းၾကေစဖုိ႔၊ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔၊ အမ်က္ထြက္ျခင္းကင္းၾကေစဖုိ႔ စသျဖင့္ လုိလားေတာင့္တၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလုိ လုိလားေတာင့္တ ၾကေပမယ့္လည္း တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ရန္ၿငိဳးေတြဖဲြ႕ၾက၊ ဒဏ္ခတ္ၾက၊ ရန္ျပဳၾက၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ၾက၊ အမ်က္ထြက္ေအာင္ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိေတာင္တေပမယ့္ ေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာတာဟာ ဘယ္လုိအေႏွာင္အဖဲြ႕ေၾကာင့္ပါလဲဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ပုဂၢိဳလ္သတၱ၀ါေတြဟာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိၾကားမင္းေျပာတဲ့ ဆႏၵမ်ားနဲ႔ လုိလားေတာင့္တေပမယ့္ သူတုိ႔လုိလားေတာင့္တတုိင္း ျဖစ္မလာရတာဟာ သူတုိ႔သႏၲာန္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ ဣႆာမစၧရိယ သံေယာဇဥ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဣႆဆုိတာ သူတပါးအေပၚမနာလုိျခင္းျဖစ္ၿပီး မစၧရိယဆုိတာကေတာ့ မိမိမွာရွိတဲ့အရာေတြမွာ ၀န္တုိျခင္း ျဖစ္ပါတယ္“

သိၾကားမင္းအေမး… (၂)
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းတရား၊ တုိးတက္ျဖစ္ပြားရာ အေၾကာင္းတရား၊ ထင္ရွားျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရား၊ စတင္ျဖစ္ေပၚရာ အေၾကာင္းတရားဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ားရွိရင္ ဒီဣႆာမစၧရိယ ျဖစ္တတ္ၿပီး ဘယ္လုိတရားမ်ား မရွိပါက ဒီတရားမ်ား မျဖစ္တတ္ပါလဲဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“နတ္တုိ႔အရွင္ သိၾကားမင္း ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းဆုိတဲ့ သေဘာတရားဟာ ဒီဣႆာမစၧရိယတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာျဖစ္ၿပီး ထင္ရွားတိုးတက္ရာလည္း ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းရွိရင္ ဣႆာမစၧရိယ ရွိတတ္ၿပီး၊ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းမရွိရင္ေတာ့ ဣႆာမစၧရိယလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္းအေမး… (၃)
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ ထင္ရွားတုိးတက္ရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္လုိအရာက ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးတယ္ဆုိတာ သိခ်င္ပါတယ္ဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း လုိခ်င္္ျခင္း ဆႏၵေၾကာင့္ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရွိရင္ ခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္း ရွိတတ္ကာ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵမရွိရင္ေတာ့ ဒီခ်စ္ျခင္းမုန္းျခင္းလည္း မရွိတတ္ပါဘူး“

သိၾကားမင္းအေမး… (၄)
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚျခင္းနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားျခင္းတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရၿပီး ဘယ္အရာက ဒီလုိခ်င္ျခင္းဆႏၵ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ေၾကာင့္ ဒီလုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵတုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရွိရင္ လုိခ်င္ျခင္း ဆႏၵရွိတတ္ကာ ၀ိတက္မရွိပါက ဆႏၵလည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္းအေမး… (၅)
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ရဲ႕ အေျခခံစတင္ျဖစ္ေပၚရာနဲ႔ တုိးတက္ထင္ရွားရာတုိ႔ဟာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚၿပီး ဘယ္အရာမ်ားက ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္ ျဖစ္မျဖစ္ကုိ ဖန္တီးေပးပါလဲဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း သံသရာခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ မာန ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားအစုေၾကာင့္ ဒီႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္တုိ႔ စတင္ျဖစ္ေပၚ တုိးတက္ျပန္႔ပြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားရွိရင္ ၀ိတက္ရွိတတ္ကာ ပပဥၥတရားမ်ား မရွိပါက ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္လည္း မရွိတတ္ပါဘူး…“

သိၾကားမင္းအေမး… (၆)
“အရွင္ဘုရား ဒီလုိဆုိရင္ ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိ က်င့္ႀကံအားထုတ္ရင္ ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ ပပဥၥတရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္သည္မည္ပါလဲဘုရား…“
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း ၀မ္းေျမာက္ျခင္းဟူေသာ ေသာမနႆ၊ ႏွလုံးမသာျခင္းဟူေသာ ေဒါမနႆ၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈျခင္းဟူေသာ ဥေပကၡာလုိ႔ေခၚတဲ့ ခံစားျခင္း ေ၀ဒနာကမၼ႒ာန္းကုိ က်င့္ႀကံပြားမ်ား အားထုတ္ႏုိင္ပါက ဒီသံသရာ ခ်ဲ႕ထြင္တတ္တဲ့ တဏွာ၊ မာန၊ ဒိ႒ိဆုိတဲ့ ပပဥၥတရားမ်ားကုိ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းေစၿပီး နိဗၺာန္သုိ႔ေရာက္ေၾကာင္း အက်င့္ကုိ က်င့္ရာေရာက္ပါတယ္။ ၀မ္းေျမာက္ျခင္း ေသာမနႆမွာလည္း မွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ေသာမနႆလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးရွိၿပီး ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မမွီ၀ဲအပ္ဘဲ၊ ဒီေသာမနႆကုိ အမွီျပဳျခင္းေၾကာင့္ မိမိမွာ အကုသုိလ္တရားမ်ား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရားမ်ား တုိးပြားပါက အဲဒီေသာမနႆကုိ မွီ၀ဲအပ္ပါတယ္။ ႀကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သုံးသပ္ျခင္း ၀ိစာရႏွင့္ တကြျဖစ္တဲ့ ဒီ၀မ္းေျမာက္ျခင္းမွာ ၀ိတက္၀ိစာရမရွိတဲ့ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းက ပုိၿပီးျမတ္ပါတယ္။

သိၾကားမင္းအေမး… (၇)
“အရွင္ဘုရား… ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိ က်င့္တဲ့ရဟန္းဟာ ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလကုိ က်င့္တယ္လုိ ေခၚဆုိႏုိင္ပါသလဲဘုရား…”
ဘုရားရွင္အေျဖ…
“သိၾကားမင္း… ကိုယ္အက်င့္ (ကာယသမာစာရ)၊ ႏႈတ္အက်င့္ (၀စီသမာစာရ)၊ ရွာမွီးျခင္း (ပရိေယသန) ဆုိတဲ့ တရားသုံးပါးမွာ မွီ၀ဲအပ္တဲ့ ကုိယ္အက်င့္၊ ႏႈတ္အက်င့္၊ ရွာမွီးျခင္းနဲ႔ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ ကုိယ္အက်င့္၊ ႏႈတ္အက်င့္၊ ရွာမွီးျခင္းလုိ႔ ႏွစ္မ်ိဳးစီရွိၿပီး ဒီတရားေတြကုိ မွီ၀ဲျခင္းေၾကာင့္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား တုိးပြားၿပီး ကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီတရားကုိ မမွီ၀ဲသင့္ဘဲ ဒီတရားေတြ မွီ၀ဲျခင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရားတုိးပြားၿပီး အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီတရားကုိ မမွီ၀ဲသင့္ပါဘူး။ ဒီလုိ မွီ၀ဲသင့္တာကုိ မွီ၀ဲၿပီး မမွီ၀ဲသင့္တာကုိ မမွီ၀ဲဘဲ က်င့္ႀကံေနထုိင္တဲ့ ရဟန္းကုိ ပါတိေမာကၡသံ၀ရ သီလကုိ က်င့္တဲ့ရဟန္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္…”

သိၾကားမင္းအေမး… (၈)
“အရွင္ဘုရား… ဘယ္လုိအက်င့္မ်ိဳးကုိ က်င့္တဲ့ရဟန္းဟာ ဣၿႏၵိယသံ၀ရ (ဣေျႏၵေစာင့္စည္းျခင္း) သီလကုိ က်င့္တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္ပါသလဲဘုရား..”
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း… မ်က္စိနဲ႔ သိအပ္တဲ့ အဆင္းအာ႐ုံ၊ နားနဲ႔ သိအပ္တဲ့ အသံအာ႐ုံ၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔ သိအပ္တဲ့ အနံ႔အာ႐ုံ၊ လွ်ာနဲ႔ သိအပ္တဲ့ အရသာအာ႐ုံ၊ ကိုယ္နဲ႔ သိအပ္တဲ့ အေတြ႕အထိအာ႐ုံ၊ စိတ္နဲ႔ သိအပ္တဲ့ သေဘာတရားအာ႐ုံ (ဓမၼာရုံ) တုိ႔မွာ မွီ၀ဲအပ္တဲ့ အာ႐ုံ၊ မမွီ၀ဲအပ္တဲ့ အာ႐ုံလုိ႔ အာ႐ုံတစ္ခုစီမွာ ႏွစ္မ်ိဳးစီ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအာ႐ုံကုိ မီွ၀ဲတဲ့အတြက္ မိမိသႏၲာန္မွာ အကုသုိလ္တရား ဆုတ္ယုတ္ၿပီး ကုသုိလ္တရား တုိးပြားမယ္ဆုိရင္ အဲဒီအာ႐ုံကုိ မွီ၀ဲအပ္ၿပီး မွီ၀ဲျခင္းေၾကာင့္ ကုသုိလ္တရားဆုတ္ယုတ္ၿပီး အကုသုိလ္တရား တုိးပြားမယ္ဆုိရင္ အဲဒါကုိ မမွီ၀ဲအပ္ပါဘူး။ ဒီလုိ မွီ၀ဲသင့္တာကုိ မွီ၀ဲၿပီး မမွီ၀ဲသင့္တာကုိ မမွီ၀ဲဘဲ က်င့္ႀကံေနထုိင္တဲ့ ရဟန္းကုိ ဣၿႏိၵယသံ၀ရသီလကုိ က်င့္တဲ့ရဟန္းလုိ႔ ဆုိပါတယ္…”

သိၾကားမင္းအေမး… (၉)
“အရွင္ဘုရား… သမဏျဗာဟၼဏ (ရဟန္း၊ ပုဏၰား) အားလုံးဟာ တူေသာအဆုံးအမ၊ တူေသာအက်င့္၊ တူေသာအယူ၊ တူေသာၿပီးဆုံးရာ ရွိပါသလားဘုရား..”
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း. မရွိပါ…”

သိၾကားမင္းအေမး… (၁၀)
“အရွင္ဘုရား… ဘာေၾကာင့္ မရွိပါသလဲဘုရား…”
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း… ေလာကမွာ ဓာတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၿပီး အဲဒီေျမာက္ျမားစြာရွိတဲ့ ဓာတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိပဲ သတၱ၀ါေတြဟာ စြဲလန္းၾက၊ အဲဒီဓာတ္ကုိပဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ စဲြလန္းၾကၿပီး ငါ့အယူသာမွန္တယ္၊ သူ႔အယူမွားတယ္၊ သူအယူဟာ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္တယ္လုိ ဆုိေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သမဏျဗဟၼဏအားလုံးဟာ တူေသာအဆုံးအမ၊ တူေသာအက်င့္၊ တူေသာ အယူ၊ တူေသာ ၿပီးဆုံးရာ မရွိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…”

သိၾကားမင္းအေမး (၁၁)
“အရွင္ဘုရား… သမဏျဗာဟၼဏ အားလုံးဟာ ပ်က္စီးျခင္းကုိလြန္ေသာ မွီခုိအားထားရာ၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိလြန္ေသာ ေယာဂကုန္ရာ၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိလြန္ေသာ တရားအလုိ႔ငွါက်င့္ေသာ ျမတ္ေသာအက်င့္၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိ လြန္ေသာၿပီးဆုံးရာ ရွိပါသလားဘုရား…”
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း.. မရွိပါ..”

သိၾကားမင္းအေမး… (၁၂)
“အရွင္ဘုရား… ဘာေၾကာင့္ မရွိပါသလဲဘုရား…”
ျမတ္စြာဘုရားအေျဖ…
“သိၾကားမင္း တဏွာကုိ ကုန္ခမ္းေစတတ္တဲ့မဂ္နဲ႔ ကိေလသာမွ လြတ္ကုန္ေသာ ရဟန္းတုိ႔သာလွ်င္ ပ်က္စီးျခင္းကုိ လြန္ေသာ မွီခုိအားထားရာရွိကုန္၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိ လြန္ေသာ ေယာဂကုန္ရာရွိကုန္၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိလြန္ေသာ တရားအလုိ႔ငွါ ျမတ္ေသာအက်င့္ရွိကုန္၊ ပ်က္စီးျခင္းကုိလြန္ေသာ ၿပီးဆုံးရာ ရွိကုန္ၾကတဲ့အတြက္ သမဏျဗဟၼဏအားလုံး တစ္သမွတ္တမ္း အတူတူမရွိၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…”

ဒီအေမးအေျဖ တရားမ်ားကုိ နာၾကားၿပီးေနာက္ သိၾကားမင္းဟာ အက်ိဳးတရားေျခာက္ပါးကုိ ရရွိသြားၿပီး အလြန္းႏွစ္သက္၀မ္းေျမာက္စြာျဖင့္ ဘုရားရွင္ကုိ ခ်ီးက်ဴးေျပာဆုိခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႕ ေမးခြန္းေမးကာ တရားနာခြင့္ရလုိက္တဲ့ သိၾကားမင္း ရရွိသြားတဲ့ အက်ိဳးေျခာက္ပါးကေတာ့…
(၁) တရားနာေနရင္းပင္ အသက္သစ္တစ္ဖန္ ျပန္ရသြားျခင္း
(၂) လက္ရွိနတ္ဘုံမွ ေသဆုံးၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း မေတြမေ၀ သတိရွိလ်က္ အလုိရွိတဲ့ ဘုံမွာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္ျခင္း
(၃) ယုံမွားေတြေ၀ျခင္းကင္းကာ သတိသမၸဇဥ္ႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ ေသာတာပန္ အရိယာအျဖစ္ႏွင့္ေလ်ာ္စြာ ေနထုိင္ႏုိင္ျခင္း
(၄) အရိယာအျဖစ္ႏွင့္ ေကာင္းမြန္စြာေနထုိင္ရင္း အထက္မဂ္ျဖစ္သည့္ သကာဒါဂါမိမဂ္ကုိ ရသည့္အခါ လူ႔ဘ၀၌ ျပန္လည္မျဖစ္ေတာ့ျခင္း (ေသာတာပန္သည္ သုဂတိဘုံမ်ားျဖစ္တဲ့ လူ႔ဘုံႏွင့္နတ္ျပည္၆ဘုံမွာ ျပန္ျဖစ္ႏုိင္)
(၅) လူ႔ျပည္လာေရာက္ၿပီး တရားနာရင္း လူ႔ဘုံမွ စုေတကာ ေသာတာပန္ အျဖစ္ျဖင့္ နတ္ျပည္၌ သိၾကားမင္း တစ္ဖန္ျပန္ျဖစ္ျခင္း
(၆) ေနာက္ဆုံးဘ၀တြင္ အကနိ႒ျဗာဟၼာဘုံတြင္ ျဖစ္ရျခင္း (ထုိဘုံမွပင္ နိဗၺာန္၀င္စံျခင္း) တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါ ေျဖၾကားခ်က္မ်ားသည္ ပါဠိေတာ္ မူရင္းလာ အႏွစ္ခ်ဳပ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ဒီအႏွစ္ခ်ဳပ္တြင္ မပါ၀င္သည့္ တရားေဟာဆရာေတာ္၏ ေဟာေျပာခ်က္အခ်ိဳ႕မွာ အ႒ကထာအဖြင့္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဒီအႏွစ္ခ်ဳပ္ကုိ ေထာက္ဆၾကည့္လွ်င္လည္း ႏွစ္ဘ၀တရားနာသည္မွာ ျဖစ္ႏုိင္ၿပီး ေမးခြန္း (၇)ခုေျမာက္မွာ ေ၀ဒနာနဲ႔ တဏွာကုိ သိကာ ေသာတာပန္ တည္သြားသည္ကုိလည္း ေထာက္ဆသိႏုိင္ပါသည္။

Read more »


RECENT POSTS

သူတုုိ႔သူတုုိ႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ား