ၿပီးခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႔က ဘုန္းဘုန္းအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဆရာေတာ္တစ္ပါးၾကြလုိ႔ ဆရာေတာ္တရားပဲြလုပ္မယ့္ ေနရာကုိၾကြၿပီး ဘာသာျပန္လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဘာသာျပန္ေပးရတာက တရားေဟာတာေရာ၊ စကားေျပာတာေတြေရာပါ။ တရားပဲြၿပီးေတာ့ စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း စကားျပန္လုပ္ေပးရပါတယ္။ စကားက ႐ုိး႐ုိးစကားမဟုတ္ပါဘူး။ ျပႆနာ စကားေတြပါ။ ျပႆနာက တစ္ျခားမဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးကုိပင့္လာၿပီး သူ႔ေနရာမွာ တရားစခန္းလုပ္မယ္၊ ကုိယ့္ေနရာမွာ တရားစခန္းလုပ္မယ္ဆုိတဲ့ ျပႆနာပါ။ တရားစခန္းလုပ္တာ ဘာျပႆနာရွိလဲလုိ႔ ေတြးစရာရွိပါတယ္။ တရားစခန္းက ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘုန္းႀကီးကုိ အမွီျပဳၿပီး သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း မာနၿပိဳင္ၾကတာက ျပႆနာပါ။ ဘုန္းႀကီးကုိ ပင့္ဖုိ႔လုပ္တုန္းက သူတုိ႔ေတြ အတူတူ တုိင္ပင္ညွိႏႈိင္းလုပ္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း တစ္ေယာက္န႔ဲ တစ္ေယာက္နားလည္မႈလဲြၿပီး အႀကီးအက်ယ္ အညွိဳးအေတး ျဖစ္ၾကရာက သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ ျဖစ္ကုန္ၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ တာ၀န္ခံၿပီး ပင့္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူစပြန္စာ ေပးထားတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႔ဆီကုိခြင့္ပန္ၿပီး သူခြင့္ျပဳမွ ပင့္လုိ႔ရမယ္လုိ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကသလုိ တစ္ဘက္ကသူေတြကလည္း ဆရာေတာ္က ခြင့္ျပဳတဲ့အတြက္ စပြန္စာေပးတဲ့သူ ခြင့္မျပဳလည္း ဆရာေတာ္ကုိ ပင့္ၿပီးလုပ္ၾကမယ္ဆုိကာ လုပ္ၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္အေနနဲ႔ကလည္း တရားေဟာဖုိ႔ လာတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူပင့္ပင့္ၾကြမယ္ဆုိၿပီး ပင့္တဲ့ေနရာ ၾကြပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ စပြန္စာေပး ပင့္ထားတဲ့သူက သူနဲ႔ျပႆနာ ျဖစ္တဲ့သူေတြပင့္ရင္ မၾကြရဘူး ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္က သူတုိ႔ဘာသာစကားလည္း မရေတာ့ ဘုန္းဘုန္းကုိ အကူအညီေတာင္းၿပီး ျပႆနာကုိ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ေျပလည္သြားေအာင္ ညိွႏႈိင္းေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း မာနေတြ ခံေနၾကတဲ့ သူတုိ႔ေတြဟာ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္ ညွိမရျဖစ္ကာ ေနာက္ဆုံးစပြန္စာ ေပးတဲ့သူက ခြင့္မျပဳတဲ့အတြက္ တရားစခန္းပ်က္သြားခဲ့ရပါတယ္။ စပြန္စာေပးတဲ့သူက သူ႔နည္းသူ႔ဟန္နဲ႔ တစ္ျခားေနရာေတြမွာ လုပ္ဖုိ႔စီစဥ္ပါေတာ့တယ္။ အမွားတစ္ခုနဲ႔ နားလည္မႈလဲြမႈကုိ အေျခခံၿပီး ျဖစ္ၾကတဲ့ ျပႆနာဟာ မာနေတြေၾကာင့္ မေျပလည္ဘဲ သူတုိ႔ေတြၾကားမွာ ပုိလုိ႔သာ အညွိဳးအေတးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အမွားမ်ားနဲ႔ မၿပီးႏုိင္တဲ့ ၿပိဳင္ဆုိင္မႈေတြသာ ဆက္ၿပီးတုိးပြားကာ အမွားသံသရာသာ ရွည္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။
မွန္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အမွားဆုိတာ ဘယ္သူမွ မကင္းၾကပါဘူး။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၍လည္း ပုိလုိ႔ေတာင္ အမွားရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအမွားေတြကုိသာ လုိက္ၿပီးတစ္ခုခ်င္း အျပစ္ပုံခ်ေနၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿငိဳးအေတးေတြပဲမ်ားလာကာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနေတြၿပိဳင္ကာ အႏုိင္ျပဳလာတတ္ပါတယ္။ အမွားတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းမႈေတြ လုပ္ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းမႈေတြအထိ လုပ္လာတတ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာင္သံသရာအထိ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာင္ဘ၀အထိ ပါလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သံသရာက ရွည္လာေလၿပီေပါ့။ ဒီဘ၀မွာေတာင္ ဒီလုိဒုကၡေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရတာ ေနာင္သံသရာအထိ ပါသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡေတြက ေျပာမျပႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ရွည္လုိက္မယ့္ သံသရာကလည္း ခံေပေတာ့လုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မလုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ပုထုဇင္လူသားေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္္ ဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံသရာ မရွည္ၾကဖုိ႔၊ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး မာနေတြ မၿပိဳင္မိၾကဖုိ႔၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခြင့္လႊတ္ၿပီး သီးခံခ၀ါခ်ႏုိင္ဖုိ႔ သတိျပဳသင့္ၾကပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘ၀သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အမွားမ်ားေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ခံလုိက္ရမယ့္ ဒုကၡေတြသာ တုိးပြားလာေနၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွ အမွားေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳ မာနၿပိဳင္ၾကရာက ဘ၀သံသရာမွာ တစ္လွည္ဆီ ခံလုိက္ရတဲ့ ၀တၳဳသာဓကေလးတစ္ခုကုိ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပလုိပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳက ဓမၼပဒမွာလာတဲ့ ကာဠယကၡီနီ၀တၳဳပါ။ ဒီ၀တၳဳကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္အခ်ိန္က သားသမီးမရႏုိင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ တစ္ဦးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေရွးလြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀တစ္ခုက စခဲ့တာပါ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ အိမ္ေထာင္သက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သားသမီးမထြန္းကားတ့ဲအတြက္ သူ႔မအမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကုိ ခံရမွာစုိးၿပီး သူမသေဘာက်တဲ့ အမ်ိုးသမီးငယ္တစ္ဦးကုိ ရွာေဖြၿပီး သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ ေပးစားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ သူမဟာ မယားႀကီးျဖစ္လာၿပီး သူမေပးစားတဲ့ ေနာက္အမ်ိဳးသမီးဟာ မယားငယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မယားငယ္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိလာပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ရတယ္ဆုိတာသိေတာ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားဟာ မယားငယ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾက၊ ဦးစားေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေတြကုိ ျမင္ေနရေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ ေပးစားခဲ့တဲ့ မယားငယ္ကုိၾကည့္ၿပီး မယားႀကီးဟာ မနာလုိ မ႐ႈစိမ့္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မယားငယ္ရဲ႕ ကုိယ္၀န္ပ်က္က်ေအာင္လည္း လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ခံထားရတာ သိလာေတ့ တတိယအႀကိမ္ ကုိယ္၀န္ရလာတဲ့အခါ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးမသိေအာင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ မယားႀကီးက သိသြားၿပီး အဲဒီကုိယ္၀န္ကုိ ပ်က္ေအာင္လုပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မယားငယ္ဟာ ကေလးမီးဖြားေနတုန္းမွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ မေသခင္မွာ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးအေပၚ အလြန္စိတ္နာၿပီး အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဂလဲ့စားေျခဖုိ႔ ဆုေတာင္းကာ ေသသြားခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ေၾကာင္မႀကီးအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ မယားႀကီးေသေတာ့လည္း အဲဒီအိမ္မွာပဲ ၾကက္မအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကက္မႀကီး ဥသမွ် ေၾကာင္မႀကီးက စားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အျပန္အလွန္ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္တစ္လွည့္စီ ျဖစ္လုိက္ၾကတာ ၾကက္နဲ႔ေၾကာင္၊ သမင္နဲ႔ က်ားသစ္ စတဲ့ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ တစ္ေယာက္က သာ၀တၳိမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းမိသားစုရဲ႕ သမီးအျဖစ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာဠီအမည္ရွိတဲ့ ဘီလူးမအျဖစ္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာလည္း အတိတ္ရဲ႕ အၿငိဳးအေတး အမွားအာဂတေတြေၾကာင့္ ဘီလူးမဟာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးရဲ႕ ကေလးကုိ ဖမ္းယူစားေသာက္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိသိၿပီး အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ သူ႔မကေလးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာထားၿပီး ထြက္ေျပးပါတယ္။ ဘီလူးမလည္း ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးကုိ စားလို႔မရျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအျပင္ကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ေခၚၿပီး အတိတ္ဘ၀ရဲ႕ အေၾကာင္းကုိျပန္လည္ ေဟာေျပာကာ ေအာက္ပါတရား စကားကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားရွင္က ``ဤေလာက၌ ရန္တု႔ံမူျခင္းျဖင့္ ရန္တုိ႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖင့္သာ ရန္ေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၏၊ ဤသေဘာကား အစဥ္အလာဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။`` (ဓမၼ၊ ၅၊ ကာဠယကၡိနီ၀တၳဳ) ဟုေဟာ္ေတာ္မူပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိနာၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တရားရကာ အမွားတစ္ခုကုိ အေျခခံခဲ့တဲ့ သံသရာအၿငိဳးလည္း ေျပၿငိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳသာဓကကုိၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ပရိတ္သတ္မ်ား သံသရာမွာ က်င္လည္ရတဲ့ ဒုကၡကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မိၾကမွာပါ။ အမွားတစ္ခုက စခဲ့တဲ့ အၿငိဳးအာဂတဟာ သံသရာမွာ မၿပီးႏုိင္ေအာင္ကုိ ခံၾကရတယ္ဆုိတာ ထင္းရွားလွပါတယ္။ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးဟာ ျပႆနာကုိ ေျပလည္ေစတဲ့ သေဘာမရွိဘဲ သံသရာကုိသာ ရွည္ေနေစတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုထုဇင္ လူသားမ်ားျဖစ္၍ အလုံးစုံျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ မရွိႏုိင္သလုိ အမွားမလုပ္မိတဲ့သူ၊ မမွားဖူးတဲ့သူဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိအမွားေတြ ရွိတတ္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး ျငင္းခုံၾက၊ ခုိက္ရန္ျဖစ္ၾက၊ အၿငိဳးအေတးထားၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီသံသရာႀကီးဟာ ဒီဘ၀မွာေရာ ေနာင္ဘ၀ဘ၀မ်ားအထိပါ ပါသြားၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ အက်ိဳးအေနနဲ႔ ေခတၱလာေတြ႕ၾကတဲ့ အခုိက္မွာ အမွားေတြကုိ မၾကည့္ဘဲ အမွန္ေလးေတြကုိသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးသင့္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသလုိ ရန္ကုိရန္ခ်င္း မတုံ႔ျပန္ဘဲ သူတင္းရင္ ကုိယ္ေလွ်ာ့၊ ကုိယ္တင္းရင္ သူေလွ်ာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ရန္လုိမႈၿငိမ္းၿပီး သံသရာ၀ဋ္လည္မႈလည္း ၿငိမ္းေစပါတယ္၊ အမွားမ်ားရွင္းၿပီး အမွန္မ်ားလင္းေစပါတယ္၊ အမုန္းမ၀င္ဘဲ အၿပဳံးေတြထင္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မွားတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပရိတ္သတ္မ်ားအေနျဖင့္ အမွားသံသရာ မရွည္ၾကရေအာင္ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ မာနကုိခ၀ါခ်ၿပီး ခြင့္လႊတ္သီးခံတတ္တဲ့ စိတ္ေလးမ်ားျဖင့္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာထား ဆက္ဆံၾကဖုိ႔၊ ဒီဘ၀သံသရာ ဒီမွာပဲၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္…။
မွန္ပါတယ္။ ေလာကမွာ အမွားဆုိတာ ဘယ္သူမွ မကင္းၾကပါဘူး။ ပုထုဇင္ပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၍လည္း ပုိလုိ႔ေတာင္ အမွားရွိတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိအမွားေတြကုိသာ လုိက္ၿပီးတစ္ခုခ်င္း အျပစ္ပုံခ်ေနၾကမယ္ဆုိရင္ အမွားဟာ အမွန္ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အၿငိဳးအေတးေတြပဲမ်ားလာကာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနေတြၿပိဳင္ကာ အႏုိင္ျပဳလာတတ္ပါတယ္။ အမွားတစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး မေကာင္းမႈေတြ လုပ္ျဖစ္လာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလုိ မေကာင္းမႈေတြအထိ လုပ္လာတတ္ၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဒီဘ၀မွာတင္မဟုတ္ဘဲ ေနာင္သံသရာအထိ အက်ိဳးဆက္ေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ေနာင္ဘ၀အထိ ပါလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ သံသရာက ရွည္လာေလၿပီေပါ့။ ဒီဘ၀မွာေတာင္ ဒီလုိဒုကၡေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနၾကရတာ ေနာင္သံသရာအထိ ပါသြားၿပီဆုိရင္ေတာ့ ဘ၀အဆက္ဆက္ ဒုကၡေတြက ေျပာမျပႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ရွည္လုိက္မယ့္ သံသရာကလည္း ခံေပေတာ့လုိ႔ပဲ ဆုိရေတာ့မလုိ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ပုထုဇင္လူသားေတြ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အတြက္္ ဒီအမွားကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သံသရာ မရွည္ၾကဖုိ႔၊ သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး မာနေတြ မၿပိဳင္မိၾကဖုိ႔၊ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ခြင့္လႊတ္ၿပီး သီးခံခ၀ါခ်ႏုိင္ဖုိ႔ သတိျပဳသင့္ၾကပါတယ္။ အဲလုိမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ဘ၀သံသရာတစ္ေလွ်ာက္ အမွားမ်ားေနာက္ကုိလုိက္ၿပီး ခံလုိက္ရမယ့္ ဒုကၡေတြသာ တုိးပြားလာေနၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒီေနရာမွ အမွားေတြကုိ အေၾကာင္းျပဳ မာနၿပိဳင္ၾကရာက ဘ၀သံသရာမွာ တစ္လွည္ဆီ ခံလုိက္ရတဲ့ ၀တၳဳသာဓကေလးတစ္ခုကုိ ဗဟုသုတအျဖစ္ တင္ျပလုိပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳက ဓမၼပဒမွာလာတဲ့ ကာဠယကၡီနီ၀တၳဳပါ။ ဒီ၀တၳဳကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိျပည္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသုံး ေနေတာ္မူစဥ္အခ်ိန္က သားသမီးမရႏုိင္တဲ့ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ၿပိဳင္ဘက္ တစ္ဦးကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ ျပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ေရွးလြန္ခဲ့တဲ့ အတိတ္ဘ၀တစ္ခုက စခဲ့တာပါ။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက အိမ္ေထာင္သည္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ပါတယ္။ သူမဟာ အိမ္ေထာင္သက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သားသမီးမထြန္းကားတ့ဲအတြက္ သူ႔မအမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားရဲ႕ ၿငိဳျငင္မႈကုိ ခံရမွာစုိးၿပီး သူမသေဘာက်တဲ့ အမ်ိုးသမီးငယ္တစ္ဦးကုိ ရွာေဖြၿပီး သူ႔ေယာက်္ားနဲ႔ ေပးစားလုိက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလြယ္နားလည္ေအာင္ ေျပာရရင္ သူမဟာ မယားႀကီးျဖစ္လာၿပီး သူမေပးစားတဲ့ ေနာက္အမ်ိဳးသမီးဟာ မယားငယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ မယားငယ္မွာ ကုိယ္၀န္ရွိလာပါတယ္။ ကုိယ္၀န္ရတယ္ဆုိတာသိေတာ့ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ေယာကၡမမ်ားဟာ မယားငယ္ကုိ ဂ႐ုစုိက္ၾက၊ ဦးစားေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေတြကုိ ျမင္ေနရေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ ေပးစားခဲ့တဲ့ မယားငယ္ကုိၾကည့္ၿပီး မယားႀကီးဟာ မနာလုိ မ႐ႈစိမ့္ေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ မယားငယ္ရဲ႕ ကုိယ္၀န္ပ်က္က်ေအာင္လည္း လုပ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ႀကိမ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္ခံထားရတာ သိလာေတ့ တတိယအႀကိမ္ ကုိယ္၀န္ရလာတဲ့အခါ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးမသိေအာင္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ေနာက္ဆုံးမွာ မယားႀကီးက သိသြားၿပီး အဲဒီကုိယ္၀န္ကုိ ပ်က္ေအာင္လုပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မယားငယ္ဟာ ကေလးမီးဖြားေနတုန္းမွာပဲ ေသဆုံးသြားခဲ့ပါတယ္။ မေသခင္မွာ မယားငယ္ဟာ မယားႀကီးအေပၚ အလြန္စိတ္နာၿပီး အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ ျပန္လည္ဂလဲ့စားေျခဖုိ႔ ဆုေတာင္းကာ ေသသြားခဲ့တဲ့အတြက္ အဲဒီအိမ္မွာပဲ ေၾကာင္မႀကီးအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ မယားႀကီးေသေတာ့လည္း အဲဒီအိမ္မွာပဲ ၾကက္မအျဖစ္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကက္မႀကီး ဥသမွ် ေၾကာင္မႀကီးက စားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ အျပန္အလွန္ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ အၿပိဳင္တစ္လွည့္စီ ျဖစ္လုိက္ၾကတာ ၾကက္နဲ႔ေၾကာင္၊ သမင္နဲ႔ က်ားသစ္ စတဲ့ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာမွာ ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ျမတ္စြာဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာ တစ္ေယာက္က သာ၀တၳိမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းမိသားစုရဲ႕ သမီးအျဖစ္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကာဠီအမည္ရွိတဲ့ ဘီလူးမအျဖစ္ ျပန္လည္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီဘ၀မွာလည္း အတိတ္ရဲ႕ အၿငိဳးအေတး အမွားအာဂတေတြေၾကာင့္ ဘီလူးမဟာ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးရဲ႕ ကေလးကုိ ဖမ္းယူစားေသာက္ဖုိ႔ အပူတျပင္း ႀကိဳးစားပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိသိၿပီး အမ်ိဳးေကာင္းသမီးဟာ သူ႔မကေလးကုိ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ေျခေတာ္ရင္းမွာထားၿပီး ထြက္ေျပးပါတယ္။ ဘီလူးမလည္း ဘုရားရွင္ေရွ႕မွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကေလးကုိ စားလို႔မရျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအျပင္ကပဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကုိ ေခၚၿပီး အတိတ္ဘ၀ရဲ႕ အေၾကာင္းကုိျပန္လည္ ေဟာေျပာကာ ေအာက္ပါတရား စကားကုိ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားရွင္က ``ဤေလာက၌ ရန္တု႔ံမူျခင္းျဖင့္ ရန္တုိ႔သည္ အဘယ္အခါမွ် မေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၊ ရန္တုံ႔မမူျခင္းျဖင့္သာ ရန္ေျပၿငိမ္းႏုိင္ကုန္၏၊ ဤသေဘာကား အစဥ္အလာဓမၼတာ သေဘာပင္တည္း။`` (ဓမၼ၊ ၅၊ ကာဠယကၡိနီ၀တၳဳ) ဟုေဟာ္ေတာ္မူပါတယ္။ တရားေတာ္ကုိနာၿပီး သူတုိ႔ႏွစ္ဦးဟာ တရားရကာ အမွားတစ္ခုကုိ အေျခခံခဲ့တဲ့ သံသရာအၿငိဳးလည္း ေျပၿငိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ဒီ၀တၳဳသာဓကကုိၾကည့္ရင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ပရိတ္သတ္မ်ား သံသရာမွာ က်င္လည္ရတဲ့ ဒုကၡကုိ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္မိၾကမွာပါ။ အမွားတစ္ခုက စခဲ့တဲ့ အၿငိဳးအာဂတဟာ သံသရာမွာ မၿပီးႏုိင္ေအာင္ကုိ ခံၾကရတယ္ဆုိတာ ထင္းရွားလွပါတယ္။ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ စိတ္အေတြးဟာ ျပႆနာကုိ ေျပလည္ေစတဲ့ သေဘာမရွိဘဲ သံသရာကုိသာ ရွည္ေနေစတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ပုထုဇင္ လူသားမ်ားျဖစ္၍ အလုံးစုံျပည့္စုံတဲ့ သူဆုိတာ မရွိႏုိင္သလုိ အမွားမလုပ္မိတဲ့သူ၊ မမွားဖူးတဲ့သူဆုိတာလည္း မရွိႏုိင္ပါဘူး။ ဒီလုိအမွားေတြ ရွိတတ္တဲ့သူအခ်င္းခ်င္း သူမွားတယ္၊ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိၿပီး ျငင္းခုံၾက၊ ခုိက္ရန္ျဖစ္ၾက၊ အၿငိဳးအေတးထားၾကမယ္ဆုိရင္ ဒီသံသရာႀကီးဟာ ဒီဘ၀မွာေရာ ေနာင္ဘ၀ဘ၀မ်ားအထိပါ ပါသြားၾကေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္းရွိလုိ႔ အက်ိဳးအေနနဲ႔ ေခတၱလာေတြ႕ၾကတဲ့ အခုိက္မွာ အမွားေတြကုိ မၾကည့္ဘဲ အမွန္ေလးေတြကုိသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လုပ္ေပးသင့္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ေဟာေတာ္မူသလုိ ရန္ကုိရန္ခ်င္း မတုံ႔ျပန္ဘဲ သူတင္းရင္ ကုိယ္ေလွ်ာ့၊ ကုိယ္တင္းရင္ သူေလွ်ာ့တဲ့ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္ၾကမယ္ဆုိရင္ ရန္လုိမႈၿငိမ္းၿပီး သံသရာ၀ဋ္လည္မႈလည္း ၿငိမ္းေစပါတယ္၊ အမွားမ်ားရွင္းၿပီး အမွန္မ်ားလင္းေစပါတယ္၊ အမုန္းမ၀င္ဘဲ အၿပဳံးေတြထင္ေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အမွားမကင္းတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ မွားတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ ပရိတ္သတ္မ်ားအေနျဖင့္ အမွားသံသရာ မရွည္ၾကရေအာင္ သူမွားတယ္ ကုိယ္မွန္တယ္ဆုိတဲ့ မာနကုိခ၀ါခ်ၿပီး ခြင့္လႊတ္သီးခံတတ္တဲ့ စိတ္ေလးမ်ားျဖင့္ တစ္ဦးအေပၚတစ္ဦး ေမတၱာထား ဆက္ဆံၾကဖုိ႔၊ ဒီဘ၀သံသရာ ဒီမွာပဲၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားေလ့က်င့္ႏုိင္ၾကဖုိ႔ အသိေပးတင္ျပလုိက္ရပါတယ္…။
ဘုန္းဘုန္း
တပည့္ေတာ္ဟာ ကုသရ မလြယ္ကူတဲ့ နာတာရွည္ ေဝဒနာ ခံစားေနရသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေရာဂါေၾကာင့္ ကြယ္လြန္ႏုိင္ေျခလဲ ရွိပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ဥပုသ္ကုိ လရွည္ ေစာင့္လာတာ မက်န္းမာလာေတာ့ ဆရာဝန္က ဥပုသ္ခ်ဖုိ႔ ေျပာပါတယ္။ မခ်ဘဲ တင္းခံေနတာ ပုိဆုိးလာလုိ႔ ဝိကာလေဘာဇနာ စည္းကမ္းခ်က္ကုိ ခ်ခဲ့ရပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ဥပုသ္ကုိ အျပည့္ ေစာင့္စည္းခ်င္ပါတယ္။ ဝိကာလ ေဘာဇနာကုိ ခ်န္ျပီး ၇ ပါးပဲ ေစာင့္စည္းျခင္းဟာ မလုပ္သင့္ဘူး။ မေလးစားရာ ေရာက္တယ္။ မေစာင့္တာက ပုိေကာင္းေသးတယ္လုိ႔လဲ မွတ္သားရပါတယ္။
တပည့္ေတာ္ ေရာဂါ အေျခအေနက လုိအပ္တဲ့ ဗီတာမင္နဲ႔ သတၱဳဓာတ္မ်ား ၾကြယ္ဝတဲ့ အာဟာရကုိ ပံုမွန္ ဦးစားေပး မွီဝဲေနဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ဂရုမစုိက္မိလုိ႔ ေရာဂါ ပုိဆုိးလာရင္ မေသခင္ စက္နဲ႔ အသက္ရွင္ေနရတဲ့ အေျခအေန ေရာက္သြားႏုိင္တာမုိ႔လုိ႔ မေပါ့ရဲပါ။
ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ အေျခအေနအရ ဝိကာလေဘာဇနာ သိကၡာပုဒ္ကုိ ညေန ၆ နာရီထိ ေနာက္ဆုတ္၍ျဖစ္ေစ ေစာင့္ခြင့္ရွိပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိ႔ကုိ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ မွီဝဲခြင့္ ရွိပါသလား သိလုိပါတယ္။ စတုမဓူက အအီအဆိမ့္ မ်ားတဲ့အစာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ တပည့္ေတာ္အေနနဲ႔ မွီဝဲရန္ မသင့္လုိ႔ပါ။
လူတစ္ဦးဟာ ၾကာၾကာမေန ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ား ျပဳသင့္သလဲ ဆုိတာလဲ သိလုိပါတယ္။