ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာျခင္း၊ ႏုရာမွ ရင့္လာျခင္းစသည္ကုိ ဆုိလုိ၏။ ထုိႀကီးရင့္ျခင္းသည္ သတၱ၀ါမ်ား၌ ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ သစ္ပင္မ်ား၌လည္း ျဖစ္ေပၚေလ့ရွိ၏။ လူသားတုိ႔အပါအ၀င္ သတၱ၀ါအေပါင္းတုိ႔သည္ ငယ္ရာမွ ႀကီးလာေလ့ရွိၾကၿပီး သစ္ပင္ပန္းမာလ္တုိ႔သည္လည္း ငယ္ရာမွႀကီးလာ၊ ႏုရာမွ ရင့္လာေလ့ရွိၾက၏။ ထုိသုိ႔ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ား အသီးသီး ရွိၾကေသာ္လည္း ႀကီးရင့္သြားပုံျခင္း မတူညီၾကေပ။ အခ်ိဳ႕အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းျဖင့္ ႀကီးရင့္ေနၾကေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီး ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ႀကီးရင့္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ႏုိင္၏။ သစ္ပင္မ်ားတြင္ လဲပင္၊ ငွက္ေပ်ာပင္စသည္မ်ားသည္ အပင္ႀကီးသာ ႀကီးရင့္သြားေသာ္လည္း အထဲတြင္ အႏွစ္သာရမရွိ ေပ်ာ့ပြပြႀကီး ျဖစ္ေနေလ့ရွိၿပီး ဆီးပင္၊ မန္က်ီးးပင္၊ မာလကာပင္ စသည္မ်ားသည္ ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အျပည့္ျဖင့္ မာမာက်စ္က်စ္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ သတိျပဳမိၾကမည္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔အတူ လူသတၱ၀ါမ်ားတြင္လည္း အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ အသက္အရြယ္သာ ႀကီးရင့္သြားၾကေသာ္လည္း အႏွစ္မရွိ တန္ဘုိးမဲ့စြာ ဘ၀ကုိက်င္လည္ေနၾကၿပီး အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ သတၱ၀ါမ်ားသည္ကား ငယ္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အျပည့္ျဖင့္ တန္ဘုိးရွိစြာ ဘ၀ကုိက်င္လည္ ျဖတ္သန္း ႀကိဳးစားေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကီးရင့္သြားသည္ျခင္း တူၾကေသာ္လည္း အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းႏွင့္ အႏွစ္မရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးကြဲျပားေနျခင္း ျဖစ္၏။
မွန္၏။ ထုိသေဘာတရားသည္ လူသားမ်ားတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀၀န္းက်င္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း လုပ္ေနၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားမွာ မိမိအတြက္ အမ်ားအတြက္ မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွ် မျဖစ္ႏုိင္သည္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေနၾက၏။ အရင္ေမြး၍သာ အႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် အသုံးမတည့္ျဖစ္ေန၏။ ထုိသူ႔တုိ႔ထံမွ ရယူစရာ၊ အတုယူက်င့္သုံးဖြယ္ရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိျဖစ္ေန၏။ စင္စစ္ အသက္ႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ပညာတတ္တုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ရာထူးႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ အႏွစ္ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းကုိ အက်င့္သိကၡာ ရွိျခင္းမရွိျခင္း၊ ကုသုိလ္တရားရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းႏွင့္သာ တုိင္းတာ၍ ရရွိ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ပင္ ငယ္ျငားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိမ္း၏။ မိဘဆရာသမားမ်ားအေပၚတြင္ တာ၀န္ေက်၏။ လူႀကီးသူမမ်ားကုိ ႐ုိေသေလးစား၏။ ထုိသူတုိ႔သည္ မိမိသႏၲာန္တြင္ ေကာင္းမႈတရားမ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံထုံလႊမ္းေနသျဖင့္ အသက္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္၏။ ငယ္ရာမွ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္ လာေနၾကေသာ္လည္း ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ငယ္စဥ္သိတတ္စ အရြယ္မွစၿပီး မေကာင္းမႈမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စား၏။ ကုိယ္က်င့္သီလ ေဖာက္ျပန္၏။ မိဘဆရာသမားမ်ား အေပၚတြင္လည္း သိတတ္မႈမရွိ၊ လူႀကီးသူမမ်ားအေပၚတြင္လည္း ႐ုိေသကုိင္း႐ိႈင္းမႈမရွိ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အသက္မ်ား တစ္စတစ္စ ႀကီးရင့္လာေသာ္လည္း ေနာင္တရမႈမရွိ၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မ်ားျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေနဆဲျဖစ္၏။ ထုိသူမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အရ ႀကီးရင့္ေနေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေမြးကင္းစသာသာမွ်သာရွိ၏။ ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္မရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးရက္ခန္႔က ျဖစ္၏။ ည ၁၁နာရီခန္႔ စာေရးသူေနထုိင္ရာ ေက်ာင္းအတြင္းသုိ႔ အရက္ အလြန္ အကၽြံေသာက္ထားသည့္ အမူသမားတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အတင္း၀င္ေရာက္လာ၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမဟုတ္။ စာေရးသူ ေနထုိင္သီတင္းသုံးေနသည့္ ႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံသားျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၅၀ေက်ာ္ ၆၀ခန္႔ ရွိမည္ထင္ရ၏။ အနံ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အရက္န႔ံေၾကာင့္ စာေရးသူေခါင္းပင္ ကုိက္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သီးခံၿပီး အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ အရက္အလြန္အကၽြန္ေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္လာရသနည္းဟု စာေရးသူက ေမးသျဖင့္ သူ႔ႏုိင္ငံ စီးပြားေရမ်ားအေၾကာင္း၊ လူေတြကုိ မုန္းေနသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိသူ သတ္ေသခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာပါေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း စိတ္ေျဖရာ တရားစကားမ်ားေျပာဆုိၿပီး ျပန္ခုိင္းလုိက္ရေလ၏။ ေျပာခ်င္သည္မွာ ထုိအမူးသမားအေၾကာင္းမဟုတ္။ ထုိသူ၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ဘ၀၊ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနကုိ ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္ ႀကီးေနေသာ္လည္း သူ၏ ဘ၀သည္ အႏွစ္မရွိျဖစ္ေန၏။ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ မိသားစုအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ တုိင္းျပည္လူမ်ိဳးအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားတြင္ ရွိ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ မသိဘဲျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း အေကာင္းကုိ အဆုိးထင္၊ အဆုိးကုိ အေကာင္းထင္ၿပီး ထင္ရာလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ လဲြမွားေနသည့္ လမ္းကုိေလွ်ာက္ေနၾကသျဖင့္ လုပ္သမွ်အမွားျဖစ္ကာ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ဘ၀ကုိအ႐ႈံးေပး၍ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ခင္းေနမိၾကျခင္း ျဖစ္၏။
စင္စစ္ အသက္အရြယ္ႀကီး၍ အႏွစ္ရွိသည္ မဟုတ္။ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္ရွိေအာင္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္ရွိျခင္းျဖစ္၏။ အႏွစ္သာရရွိစြာ တစ္ရက္တစ္မနက္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနသြားျခင္းထက္ သာလြန္၏။ စာလုိေျပာပါက ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္း၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္စြာ ေနရျခင္းထက္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာျပည့္စုံစြာျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္မွ် ေနထုိင္သြားရျခင္းက ပုိ၍အႏွစ္သာရရွိ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္မနက္ ေန႔ထုိင္ျခင္းကသာ အကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္မက အသက္ရွင္ေနထုိင္ရျခင္းထက္ သာလြန္ေကာင္းျမတ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေမြးလာၿပီးေနာက္ ေသၾကရမည္မွာ သတၱ၀ါမ်ား ေရွာင္တိမ္း၍ မရသည့္ အရာျဖစ္သျဖင့္ အသက္တုိသည္ အသက္ရွည္သည္တုိ႔ထက္ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္သာရျပည့္စုံစြာ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းက အဓိကက်ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ႀကီးရင့္သြားေနၾကသည့္ မိမိတုိ႔သည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိတုိ႔သႏၲာန္တြင္လည္း အႏွစ္သာရမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေသရမည့္အခ်ိန္ကုိ တျဖည္းျဖည္းကူးသြားေနသည့္ မိမိတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖစ္ရန္ လုိအပ္လွ၏။
ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးမ်ား အဆင္ေျပေစရန္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည့္ စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္သင့္သည္မွာ ထုိစား၀တ္ေနေရး စသည္မ်ားသည္ ယခုဘ၀အဆင္ေျပေစရန္သာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္ၿပီး ထုိအရာမ်ား အလြန္မ်ားျပား ျပည့္စုံေနေသာ္လည္း ေနာင္ဘ၀သံသရာႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးမ်ားသာျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ေသလွ်င္ အားလုံးထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ဘ၀သံသရာအတြက္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိေလာကီအရာမ်ားသည္ အႏွစ္မရွိေသာ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ထုိအရာမ်ားျပည့္စုံ၍လည္း အႏွစ္သာရရွိလာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အရာမ်ားေနာက္သုိ႔ အပတ္တစ္ကုတ္ ႀကိဳးစားလုိက္ေနေသာ္လည္း မိမိတုိ႔၏ အသက္မ်ားသာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္လာေစၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ကား တုိးပြားလာမည္မဟုတ္ေပ။ ကုသုိလ္ေရးမပါဘဲ ထုိေလာကီအရာမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာ မိမိတုိ႔သည္လည္း အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးသာ အခ်ိန္ကုန္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေနေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေလာကီအရာမ်ားမွ အႏွစ္ထုတ္ယူတတ္လွ်င္ကား အႏွစ္ရွိသည့္အရာမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ အႏွစ္ရွိသည့္ အသက္ရွင္ေနမႈမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ ေလာကီအရာမ်ားကုိ အသုံးခ်၍ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနထုိင္တတ္ျခင္းကုိပင္ အႏွစ္ထုတ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ ေလာကီနယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ေလာကီကိစၥမ်ားႏွင့္ မကင္းႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း အႏွစ္သာရရွိသည့္ဘ၀မ်ား ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္၏။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အေရးၾကီးသည့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားမ်ား တုိးပြားေအာင္ႀကိဳးစားေနစဥ္ တစ္ဘက္မွလည္း သံသရာႀကီးပြားေၾကာင္း ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းဟူသည့္ စကားကုိ အထူးသတိျပဳသင့္၏။ အကယ္၍ ကုသုိလ္ေရးကေတာ့ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးမွလုပ္တာေပါ့ ဟုေတြးၿပီး အျခားအေရးမ်ားတြင္သာ အာ႐ုံထားလုပ္ေဆာင္မိပါက မိမိတို႔တြက္ထားသည့္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးဟူေသာ အခ်ိန္သုိ႔ မေရာက္မီ တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ ဘ၀ျဖင့္သာ သံသရာလည္သြားႏုိင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသျခင္းတရားဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ကုိ အႏွစ္သာရရွိရွိ ျဖစ္သန္းလုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အႏွစ္သာရရွိေစရန္ ေလာကီအေရးမ်ားသာမက သံသရာအေရးျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ေရးကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္းတည္း ႀကိဳးစားလုပ္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ထုိသုိ႔ေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးမႈ၊ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈကုိ ဆုိလုိ၏။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ကုသုိလ္ေရးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေနမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ အသက္အရြယ္ တစ္ရက္ တစ္မနက္ ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိသႏၲာန္တြင္လည္း ေလာကီအႏွစ္သာရ၊ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ား ပုိပုိတုိးပြား မ်ားျပားလာမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆုံးသြားသည့္ အခ်ိန္မ်ားကုိ မျပတ္ဆင္ျခင္တတ္ရန္ လုိအပ္၏။ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားသည့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကုိ အႏွစ္ရွိရွိ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာဟု ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္သည့္ အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံးသြားမႈမ်ားသာ မ်ားေနသည္ဟု သတိျပဳမိသည့္အခ်ိန္ ခ်က္ခ်က္ျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ လြန္မွ၊ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္သည့္အခါမွ ဆင္ျခင္မိတတ္ၿပီး ထုိအခ်ိန္ကား ေနာက္က်သြားခ်ိန္ျဖစ္တတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ေနာင္တရသည့္အခ်ိန္သည္ ေႏွာင္းသြားသည့္အခ်ိန္ မျဖစ္ေစရန္ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္လည္ ဆင္ျခင္သတိျပဳကာ အႏွစ္သာရမ်ားျဖင့္ ကုန္ဆုံးႀကီးရင့္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ေလာကီပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားျဖင့္ ေနထုိင္တုိးပြား ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းကုိ ဆုိသည္မဟုတ္၊ ကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းသြားလာႏုိင္ျခင္းကုိ ဆုိ၏။ ကုသုိလ္တရားဟူသည္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းစြန္႔ႀကဲျခင္း ဒါနကုသုိလ္၊ ကုိယ္က်င့္သီလလုံျခဳံျခင္း သီလကုသုိလ္၊ တရားဘာ၀နာ နာၾကားအားထုတ္ျခင္း ဘ၀နာကုသုိလ္မ်ားကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ေလာကီနယ္ပယ္မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား တုိးပြားမ်ားျပားေအာင္ ႀကိဳးစားရန္လုိအပ္ေသာ္လည္း ထုိေလာကီအာ႐ုံမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္မကုန္ေစဘဲ သံသရာေကာင္းေစမည့္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားကုိပါ တစ္ၿပိဳင္တည္းလုပ္ရန္လည္း လုိအပ္လွ၏။ ဘာမွမၿမဲသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ေလာကီအာ႐ုံမ်ားေနာက္သုိ႔ လုိက္ရင္းအသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္လွ်က္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ရရွိေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနမႈမ်ိဳးကုိသာ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထား၍ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဘ၀နိဂုံးအဆုံးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ရန္ လုိအပ္ပါေၾကာင္း…
မွန္၏။ ထုိသေဘာတရားသည္ လူသားမ်ားတြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ေနရ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀၀န္းက်င္ ရွိေနၾကေသာ္လည္း လုပ္ေနၾကသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားမွာ မိမိအတြက္ အမ်ားအတြက္ မည္သည့္ေကာင္းက်ိဳးမွ် မျဖစ္ႏုိင္သည္ လုပ္ရပ္မ်ားျဖစ္ေနၾက၏။ အရင္ေမြး၍သာ အႀကီးျဖစ္ေနေသာ္လည္း မည္သည့္ေနရာတြင္မွ် အသုံးမတည့္ျဖစ္ေန၏။ ထုိသူ႔တုိ႔ထံမွ ရယူစရာ၊ အတုယူက်င့္သုံးဖြယ္ရာ တစ္စုံတစ္ခုမွ် မရွိျဖစ္ေန၏။ စင္စစ္ အသက္ႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ပညာတတ္တုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ ရာထူးႀကီးတုိင္း အႏွစ္ရွိသည္မဟုတ္။ အႏွစ္ရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းကုိ အက်င့္သိကၡာ ရွိျခင္းမရွိျခင္း၊ ကုသုိလ္တရားရွိျခင္း၊ မရွိျခင္းႏွင့္သာ တုိင္းတာ၍ ရရွိ၏။ အခ်ိဳ႕သူမ်ားသည္ အသက္ပင္ ငယ္ျငားေသာ္လည္း ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အက်င့္သီလကုိ လုံၿခဳံေအာင္ ေစာင့္ထိမ္း၏။ မိဘဆရာသမားမ်ားအေပၚတြင္ တာ၀န္ေက်၏။ လူႀကီးသူမမ်ားကုိ ႐ုိေသေလးစား၏။ ထုိသူတုိ႔သည္ မိမိသႏၲာန္တြင္ ေကာင္းမႈတရားမ်ားျဖင့္ ျပည့္စုံထုံလႊမ္းေနသျဖင့္ အသက္ပင္ငယ္ေသာ္လည္း အႏွစ္အားျဖင့္ ႀကီးရင့္၏။ ငယ္ရာမွ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္ လာေနၾကေသာ္လည္း ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ကား ငယ္စဥ္သိတတ္စ အရြယ္မွစၿပီး မေကာင္းမႈမ်ား၌ ေပ်ာ္ေမြ႕၏။ အေပ်ာ္အပါးလုိက္စား၏။ ကုိယ္က်င့္သီလ ေဖာက္ျပန္၏။ မိဘဆရာသမားမ်ား အေပၚတြင္လည္း သိတတ္မႈမရွိ၊ လူႀကီးသူမမ်ားအေပၚတြင္လည္း ႐ုိေသကုိင္း႐ိႈင္းမႈမရွိ။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အသက္မ်ား တစ္စတစ္စ ႀကီးရင့္လာေသာ္လည္း ေနာင္တရမႈမရွိ၊ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့သည့္ မေကာင္းမႈဒုစ႐ုိက္မ်ားျဖင့္သာ ေပ်ာ္ေနဆဲျဖစ္၏။ ထုိသူမ်ားသည္ အသက္အရြယ္အရ ႀကီးရင့္ေနေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေမြးကင္းစသာသာမွ်သာရွိ၏။ ထုိသူတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္မရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။
လြန္ခဲ့သည့္ သုံးေလးရက္ခန္႔က ျဖစ္၏။ ည ၁၁နာရီခန္႔ စာေရးသူေနထုိင္ရာ ေက်ာင္းအတြင္းသုိ႔ အရက္ အလြန္ အကၽြံေသာက္ထားသည့္ အမူသမားတစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ၿပီး အတင္း၀င္ေရာက္လာ၏။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမဟုတ္။ စာေရးသူ ေနထုိင္သီတင္းသုံးေနသည့္ ႏုိင္ငံ၏ႏုိင္ငံသားျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္အားျဖင့္ ၅၀ေက်ာ္ ၆၀ခန္႔ ရွိမည္ထင္ရ၏။ အနံ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ အရက္န႔ံေၾကာင့္ စာေရးသူေခါင္းပင္ ကုိက္လာ၏။ သုိ႔ေသာ္ သီးခံၿပီး အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤကဲ့သုိ႔ အရက္အလြန္အကၽြန္ေသာက္ၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ၀င္လာရသနည္းဟု စာေရးသူက ေမးသျဖင့္ သူ႔ႏုိင္ငံ စီးပြားေရမ်ားအေၾကာင္း၊ လူေတြကုိ မုန္းေနသည့္အေၾကာင္း၊ သူ႔ကုိသူ သတ္ေသခ်င္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာပါေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း စိတ္ေျဖရာ တရားစကားမ်ားေျပာဆုိၿပီး ျပန္ခုိင္းလုိက္ရေလ၏။ ေျပာခ်င္သည္မွာ ထုိအမူးသမားအေၾကာင္းမဟုတ္။ ထုိသူ၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ က်င္လည္ေနရသည့္ဘ၀၊ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေျခအေနကုိ ေျပာလုိရင္းျဖစ္၏။ အသက္အရြယ္ ႀကီးေနေသာ္လည္း သူ၏ ဘ၀သည္ အႏွစ္မရွိျဖစ္ေန၏။ မိမိအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ မိသားစုအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိ၊ တုိင္းျပည္လူမ်ိဳးအတြက္လည္း အက်ိဳးမရွိျဖစ္ေနသည့္ အေနအထားတြင္ ရွိ၏။ ပုိ၍ဆုိးသည္မွာ ကုသုိလ္အကုသုိလ္ကုိ မသိဘဲျဖစ္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ သုိ႔ျဖစ္၍လည္း အေကာင္းကုိ အဆုိးထင္၊ အဆုိးကုိ အေကာင္းထင္ၿပီး ထင္ရာလုပ္ေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ လဲြမွားေနသည့္ လမ္းကုိေလွ်ာက္ေနၾကသျဖင့္ လုပ္သမွ်အမွားျဖစ္ကာ ေအာင္ျမင္မႈမရဘဲ ဘ၀ကုိအ႐ႈံးေပး၍ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး မထူးဇာတ္ခင္းေနမိၾကျခင္း ျဖစ္၏။
စင္စစ္ အသက္အရြယ္ႀကီး၍ အႏွစ္ရွိသည္ မဟုတ္။ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္ရွိေအာင္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္ရွိျခင္းျဖစ္၏။ အႏွစ္သာရရွိစြာ တစ္ရက္တစ္မနက္ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းကသာ အႏွစ္မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ ေနသြားျခင္းထက္ သာလြန္၏။ စာလုိေျပာပါက ကုိယ္က်င့္တရားမေကာင္း၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္စြာ ေနရျခင္းထက္ ကုိယ္က်င့္သိကၡာျပည့္စုံစြာျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္ရက္ တစ္မနက္မွ် ေနထုိင္သြားရျခင္းက ပုိ၍အႏွစ္သာရရွိ၏။ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္ တစ္ေန႔တစ္မနက္ ေန႔ထုိင္ျခင္းကသာ အကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္မက အသက္ရွင္ေနထုိင္ရျခင္းထက္ သာလြန္ေကာင္းျမတ္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေမြးလာၿပီးေနာက္ ေသၾကရမည္မွာ သတၱ၀ါမ်ား ေရွာင္တိမ္း၍ မရသည့္ အရာျဖစ္သျဖင့္ အသက္တုိသည္ အသက္ရွည္သည္တုိ႔ထက္ အသက္ရွင္ဆဲအခုိက္မွာ အႏွစ္သာရျပည့္စုံစြာ ေနထုိင္သြားႏုိင္ျခင္းက အဓိကက်ေသာေၾကာင့္သာ ျဖစ္ပါ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ႀကီးရင့္သြားေနၾကသည့္ မိမိတုိ႔သည္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိတုိ႔သႏၲာန္တြင္လည္း အႏွစ္သာရမ်ား တုိးပြားေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္ၾကရမည္ျဖစ္၏။ ေသရမည့္အခ်ိန္ကုိ တျဖည္းျဖည္းကူးသြားေနသည့္ မိမိတုိ႔၏ ႀကီးရင့္ျခင္းသည္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ားျဖစ္ရန္ လုိအပ္လွ၏။
ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ စား၀တ္ေနေရး က်န္းမာေရးမ်ား အဆင္ေျပေစရန္ ႀကိဳးစားေနၾကရသည့္ စာဖတ္သူမ်ားအေနျဖင့္ အထူးသတိျပဳဆင္ျခင္သင့္သည္မွာ ထုိစား၀တ္ေနေရး စသည္မ်ားသည္ ယခုဘ၀အဆင္ေျပေစရန္သာ အေထာက္အကူျဖစ္ေစႏုိင္သည့္ အရာမ်ားျဖစ္ၿပီး ထုိအရာမ်ား အလြန္မ်ားျပား ျပည့္စုံေနေသာ္လည္း ေနာင္ဘ၀သံသရာႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လွ်င္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးမ်ားသာျဖစ္သည္ဟူသည့္ အခ်က္ပင္ျဖစ္၏။ ေသလွ်င္ အားလုံးထားခဲ့ရမည့္ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ဘ၀သံသရာအတြက္ ၾကည့္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိေလာကီအရာမ်ားသည္ အႏွစ္မရွိေသာ အရာမ်ားသာျဖစ္၏။ ထုိအရာမ်ားျပည့္စုံ၍လည္း အႏွစ္သာရရွိလာမည္ မဟုတ္ေပ။ ထုိ႔အရာမ်ားေနာက္သုိ႔ အပတ္တစ္ကုတ္ ႀကိဳးစားလုိက္ေနေသာ္လည္း မိမိတုိ႔၏ အသက္မ်ားသာ တျဖည္းျဖည္းႀကီးရင့္လာေစၿပီး အႏွစ္သာရအားျဖင့္ကား တုိးပြားလာမည္မဟုတ္ေပ။ ကုသုိလ္ေရးမပါဘဲ ထုိေလာကီအရာမ်ားတြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေသာ မိမိတုိ႔သည္လည္း အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးသာ အခ်ိန္ကုန္ေနသူမ်ား ျဖစ္ေနေပ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိေလာကီအရာမ်ားမွ အႏွစ္ထုတ္ယူတတ္လွ်င္ကား အႏွစ္ရွိသည့္အရာမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ အႏွစ္ရွိသည့္ အသက္ရွင္ေနမႈမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေပ၏။ ေလာကီအရာမ်ားကုိ အသုံးခ်၍ ကုသုိလ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနထုိင္တတ္ျခင္းကုိပင္ အႏွစ္ထုတ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္၏။ ေလာကီနယ္အတြင္းမွာ ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ေလာကီကိစၥမ်ားႏွင့္ မကင္းႏုိင္ေသးေသာ္လည္း ေလာကီအလုပ္မ်ားလုပ္ရင္း အႏွစ္သာရရွိသည့္ဘ၀မ်ား ျဖစ္ေစရန္ ႀကိဳးစားႏုိင္၏။ မ်က္ေမွာက္ဘ၀တြင္ အေရးၾကီးသည့္ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ စီးပြားမ်ား တုိးပြားေအာင္ႀကိဳးစားေနစဥ္ တစ္ဘက္မွလည္း သံသရာႀကီးပြားေၾကာင္း ကုသုိလ္တရားမ်ားကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း လုပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္းဟူသည့္ စကားကုိ အထူးသတိျပဳသင့္၏။ အကယ္၍ ကုသုိလ္ေရးကေတာ့ အခ်ိန္ရွိပါေသးတယ္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးမွလုပ္တာေပါ့ ဟုေတြးၿပီး အျခားအေရးမ်ားတြင္သာ အာ႐ုံထားလုပ္ေဆာင္မိပါက မိမိတို႔တြက္ထားသည့္ ေနာင္ေအးေအးေဆးေဆးဟူေသာ အခ်ိန္သုိ႔ မေရာက္မီ တစ္စုံတစ္ခု ျဖစ္သြားခဲ့လွ်င္ အႏွစ္မရွိေသာ ဘ၀ျဖင့္သာ သံသရာလည္သြားႏုိင္၏။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသျခင္းတရားဟူသည္ အခ်ိန္မေရြး၊ အရြယ္မေရြး၊ ေနရာေဒသမေရြး လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ကုိ အႏွစ္သာရရွိရွိ ျဖစ္သန္းလုိသူမ်ားသည္ ပစၥဳပၸန္ သံသရာ အႏွစ္သာရရွိေစရန္ ေလာကီအေရးမ်ားသာမက သံသရာအေရးျဖစ္သည့္ ကုသုိလ္ေရးကုိလည္း တစ္ၿပိဳင္းတည္း ႀကိဳးစားလုပ္ရန္ လုိအပ္သည္ဟု ဆုိျခင္းျဖစ္၏။
အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ထုိသုိ႔ေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းကုိ ဆုိလုိ၏။ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး သံသရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးမႈ၊ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္မႈကုိ ဆုိလုိ၏။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ကုသုိလ္ေရးမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ဆုံးေနမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ အသက္အရြယ္ တစ္ရက္ တစ္မနက္ ႀကီးလာသည္ႏွင့္အမွ် မိမိသႏၲာန္တြင္လည္း ေလာကီအႏွစ္သာရ၊ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ား ပုိပုိတုိးပြား မ်ားျပားလာမႈကုိ ဆုိလုိ၏။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆုံးသြားသည့္ အခ်ိန္မ်ားကုိ မျပတ္ဆင္ျခင္တတ္ရန္ လုိအပ္၏။ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တြင္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္ၿပီး ကုန္ဆုံးသြားသည့္ တစ္ေန႔တာအခ်ိန္ကုိ အႏွစ္ရွိရွိ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာ၊ သုိ႔တည္းမဟုတ္ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီး ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ျခင္းေလာဟု ျပန္လည္ေမးခြန္းထုတ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္သည့္ အက်င့္ကုိ လုပ္ေပးသင့္၏။ အႏွစ္မရွိ အခ်ည္းႏွီးကုန္ဆုံးသြားမႈမ်ားသာ မ်ားေနသည္ဟု သတိျပဳမိသည့္အခ်ိန္ ခ်က္ခ်က္ျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သတိရသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပဳျပင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ လြန္မွ၊ ဘာမွ်မလုပ္ႏုိင္သည့္အခါမွ ဆင္ျခင္မိတတ္ၿပီး ထုိအခ်ိန္ကား ေနာက္က်သြားခ်ိန္ျဖစ္တတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ေနာင္တရသည့္အခ်ိန္သည္ ေႏွာင္းသြားသည့္အခ်ိန္ မျဖစ္ေစရန္ ေန႔စဥ္ေန႔စဥ္ မိမိကုိယ္ကုိျပန္လည္ ဆင္ျခင္သတိျပဳကာ အႏွစ္သာရမ်ားျဖင့္ ကုန္ဆုံးႀကီးရင့္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္၏။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆုိရေသာ္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းဟူသည္ ေလာကီပညာ၊ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ရာထူးဌာနႏၲရမ်ားျဖင့္ ေနထုိင္တုိးပြား ႀကီးပြားခ်မ္းသာျခင္းကုိ ဆုိသည္မဟုတ္၊ ကုသုိလ္တရားမ်ားျဖင့္ ဘ၀ကုိ ေနထုိင္ျဖတ္သန္းသြားလာႏုိင္ျခင္းကုိ ဆုိ၏။ ကုသုိလ္တရားဟူသည္ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းစြန္႔ႀကဲျခင္း ဒါနကုသုိလ္၊ ကုိယ္က်င့္သီလလုံျခဳံျခင္း သီလကုသုိလ္၊ တရားဘာ၀နာ နာၾကားအားထုတ္ျခင္း ဘ၀နာကုသုိလ္မ်ားကုိ ဆုိျခင္းျဖစ္၏။ ေလာကီနယ္ပယ္မွ မလြတ္ေျမာက္ေသးသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေလာကီကာမဂုဏ္အာ႐ုံမ်ား တုိးပြားမ်ားျပားေအာင္ ႀကိဳးစားရန္လုိအပ္ေသာ္လည္း ထုိေလာကီအာ႐ုံမ်ားျဖင့္သာ အခ်ိန္မကုန္ေစဘဲ သံသရာေကာင္းေစမည့္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားကုိပါ တစ္ၿပိဳင္တည္းလုပ္ရန္လည္း လုိအပ္လွ၏။ ဘာမွမၿမဲသည့္ ေလာကႀကီးတြင္ ေလာကီအာ႐ုံမ်ားေနာက္သုိ႔ လုိက္ရင္းအသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳး မျဖစ္ေစရန္ ကုသုိလ္အႏွစ္သာရမ်ားလည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္လွ်က္ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္ လုိအပ္လွ၏။ ထုိသုိ႔ ေလာကီေကာင္းက်ိဳး၊ ေလာကုတၱရာေကာင္းက်ိဳးမ်ားကုိ ရရွိေအာင္ႀကိဳးစားျခင္းျဖင့္ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ေနမႈမ်ိဳးကုိသာ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္မႈဟု ဆုိျခင္းျဖစ္ပါသျဖင့္ မိမိကုိယ္ကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထား၍ အႏွစ္ရွိေသာ ႀကီးရင့္ျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဘ၀နိဂုံးအဆုံးသတ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏုိင္ရန္ လုိအပ္ပါေၾကာင္း…
0 မွတ္ခ်က္မ်ား (...ေရးရန္):
Post a Comment